ความคิดเห็นที่ 1 ผมขับรถออกจากแซฟไฟร์เร็วหน่อยเพราะอยากไปดูร้านแมคโดนัลด์ที่เราเคยไปนั่งคุยกัน ตอนนี้ร้านยังเปิดอยู่แต่ข้างในมีคนอยู่ไม่กี่คน ผมนั่งอยู่ในรถ นึกถึงคุณกับแฮมเบอร์เกอร์เจ้ากรรมนั่น... นึกถึงตอนฝนตกแล้วคุณบอกให้หยุดรถ... ช่วงเวลาที่ผมมีคุณอยู่ในอ้อมแขน... ฮันเทจุนกับร่มคันนั้น... จากแมคโดนัลด์ถึงโบสถ์ ผมถามตัวเองว่าคุณจะมาหรือไม่ คุณสัญญา แต่คุณจะมาจริงๆหรือ? ผมเห็นน้ำตาของคุณ แต่ก็เหมือนตอนนั้นในลิฟต์ คุณเดินจากผมไป ถ้าคุณไม่มาล่ะ? ผมควรจะพยายามต่อหรือจะถอนตัวดี? ปรี๊น! ปรี๊น! ... รถข้างหลังบีบแตรไล่ ... 5 ทุ่ม 30 ... ข้างในกับข้างนอกรถเหมือนเป็นคนละโลก ในรถนั้นอบอุ่น แต่นอกรถกลับเย็นยะเยือก ผมเดินไปที่โบสถ์ ค่อยๆแง้มประตูไม้บานใหญ่ออก โบสถ์ที่แสงไฟสลัวคืนนี้ไม่มีคน และเป็นที่ที่ดีที่สุดที่จะสงบจิตใจผม ผมคิดว่าผมตัดสินใจได้แล้วตอนอยู่ที่บาร์ แต่พอเห็นคุณที่บันใดคราวนั้น ผมก็รู้สึกอยากจะเปลี่ยนใจขึ้นมา ผมเริ่มสับสนอีกแล้ว ผมนั่งตรงที่เดิมที่เราเคยนั่งเมื่อวันก่อน... พระเจ้า โปรดอภัยให้แก่บาปของผมด้วย... ผมถามตัวเองหลายครั้งว่าผมนึกอย่างไรจึงจอดรถรับจินยองที่กลางทะเลทราย... คำตอบเดียวที่ผมมีคือเป็นพระประสงค์ของท่าน ถ้าเป็นพระประสงค์ของท่านจริง ได้โปรดอย่านำจินยองไปจากผมตอนนี้เลย เอเมน... ผมนั่งรอ... 5 ทุ่ม 45 ... เสียงไซเรนรถตำรวจสะท้อนอยู่ในโบสถ์สักพักแล้วจางไป... คุณจะยกโทษที่ผมโกหกคุณไหม?... ผมจะอธิบายให้คุณฟังถึงสาเหตุที่ผมมาที่นี่ว่าอย่างไรดี เพื่อที่คุณจะได้ไม่เข้าใจผิดอีก?... ทำไมโรงแรมถึงสำคัญสำหรับคุณนัก? ถึงตอนนี้ผมจะไม่เข้าใจ แต่ผมก็จะพยายาม เพราะผมรู้ว่ามันมีความหมายมากสำหรับคุณ... 5 ทุ่ม 55 ... อีก 5 นาทีเท่านั้น ผมบอกคุณไปอย่างชัดเจนแล้วว่านี่จะเป็นโอกาสสุดท้ายของเรา คุณสัญญาผมแล้ว .. ผมหวังว่าคุณจะรักษาสัญญา.. เที่ยงคืน ... นาฬิกาผมบอกเวลาเที่ยงคืนพอดี นาฬิกาคุณมักจะช้ากว่าของผมเสมอ บางครั้งก็ 5 นาที บางครั้งก็ 10 นาที แต่คุณสัญญาแล้วนี่ว่าคุณจะมา ใช่ไหม? เที่ยงคืน 15 ... คุณสายไป 15 นาทีแล้ว... ผมหยิบนาฬิกาของคุณออกมาจากกระเป๋าเพียงเพื่อจะถือมันไว้แล้วรู้สึกถึงคุณ... ผมขอบคุณคุณไปแล้วสำหรับปากกา แต่ผมยังไม่ได้บอกคุณเลยว่าผมชอบมันมากขนาดไหน... ปู่ผมเคยให้ปากกาแบบนี้กับผมตอนผม 6 ขวบ ท่านบอกผมว่า ดองฮ็อก ตั้งใจเรียนนะ พอโตขึ้น ก็จงเรียนให้เก่งๆ เพราะจะไม่มีใครนำความรู้ไปจากหลานได้... แล้วท่านก็ให้ปากกาผมมา วันที่พ่อทิ้งผมไปที่สถานรับเลี้ยง เด็กกำพร้า ผมไม่ได้นำปากกาติดตัวไปด้วย.. ผมไม่เคยได้เห็นปากกานั้น หรือปู่ผมอีกเลย... เที่ยงคืน 30 ... ผมได้ยินเสียงจากข้างนอกโบสถ์.. ผมนึกว่าประตูจะเปิด... ผมนึกว่าจะเห็นคุณรีบวิ่งเข้ามา เหนื่อยหอบ ยิ้มอย่างอายๆ แล้วขอโทษผมที่มาสายอีกแล้ว.. แต่พอผมมองไป ประตูยังคงปิดอยู่ ผมเป็นคนเดียวที่อยู่ในโบสถ์... ผมกำลังรอคุณอยู่นะ คุณอยู่ไหน? เที่ยงคืน 45 .... คุณสายไป 45 นาทีแล้ว.. คุณคงไม่มาสินะ... ผมเดินไปที่ประตู เปิดแล้วเดินออกไป... ผมออกไปแบบนี้ไม่ได้.. คุณอาจจะกำลังมา.. ผมเดินกลับเข้าไปข้างใน เดินไปรอบๆโบสถ์อันว่างเปล่าอย่างช้าๆ บางทีอาจมีเหตุผลที่ทำให้คุณมาไม่ได้ บางทีอาจมีใครเหนี่ยวรั้งคุณไว้... ที่แท่นบูชา ผมเห็นพระเยซูบนไม้กางเขน พระองค์ยอมสละตัวเองเพื่อช่วยคนที่รัก หากผมได้รับโอกาสบ้าง ผมจะทำแบบเดียวกับพระองค์ท่านได้ไหมนะ? ตี1 ... ชั่วโมงนึงแล้ว คุณไม่มา แสดงว่าคุณกำลังบอกผมว่าคุณเลือกโรงแรมแทนที่ผม คืนนี้ช่างเหน็บหนาว รอมานานแล้ว.. ได้เวลาไปเสียที... พระเจ้า ถ้านั่นเป็นพระประสงค์ของท่านจริง ทำไมท่านไม่ตอบรับคำอธิษฐานผม? ผมไม่สมควรได้รับความสุขบ้างเลยหรือ? ...... ที่คาซาบลังก้า ผมสั่งมาร์ตินี่อีกแก้ว ความรู้สึกเจ็บปวดเมื่อคิดได้ว่าคุณเลือกโรงแรมแทนที่ผมเริ่มจะจมดิ่งเข้าไปในใจ บาดแผลนี้ใหม่และลึกกว่าเดิม ความเจ็บปวดบาดลึกเข้าไปในใจ อย่างไรก็ตาม นี่เป็นสิ่งที่คุณเลือก และผมต้องยอมรับ ผมขอกระดาษแผ่นหนึ่งเพื่อจะเขียนโน้ตหาคุณ คุณจินยอง... ผมเขียนได้แค่นี้.. โดยใช้ปากกาของคุณ ผมยอมรับสิ่งที่คุณเลือกได้จริงหรือ? ผมยอมรับความคิดที่ว่าผมต้องจากคุณไปไม่ได้เลย แล้วผมก็ขยำกระดาษทิ้ง ผมสั่งมาร์ตินีอีกแก้ว กระดาษอีกแผ่น พยายามเขียนใหม่ แต่ก็เหมือนเดิม ผมเขียนชื่อคุณ แล้วขยำทิ้ง.. ผมมองไปที่บันไดวน คุณอาจจะกำลังเดินลงมาตอนนี้ ยิ้มให้ผม แล้วขอโทษที่มาสายอีกแล้ว แต่คุณก็ยังไม่มา คุณอยู่ที่ไหน? บางทีคุณอาจจะมีเหตุผลที่ทำให้มาไม่ได้ บางทีคุณอาจจะไม่ตั้งใจไม่รักษาสัญญา... ทำไมคุณไม่โทรหาผม? ผมล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา มันปิดอยู่.. บางทีคุณอาจจะโทรมาแล้วก็ได้... เย็นนี้ ผมอาจดื่มมาร์ตินีมากไป บางทีอาจจะ 7 หรือ 8 แก้วไปแล้ว... "บอส ความรักก็เหมือนเหล้า ยิ่งแรง ก็ยิ่งปวดหัว... แต่ไม่ว่าจะปวดหัวมากขนาดไหน สักวันมันก็จะหาย" ผมได้ยินเสียงของลีโอ... ผมเคยคิดว่าความรักจะนำความสุขมาให้ แต่ทำไมมันถึงต้องเจ็บปวดแบบนี้ด้วยนะ?... จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 25 ต.ค. 45 22:02:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขณะที่ผมขับรถกลับไปที่แซฟไฟร์ ผมเห็นคุณอยู่ข้างหน้า คุณเดินควงแขนกับฮันเทจุน และคุณสองคนก็กำลังเดินไปตามถนนด้วยกันอย่างมีความสุข นอกจากเต้นรำกัน นอกจากจูบกัน เราไม่เคยเดินควงแขนกันแบบนี้เลย งั้นก็ไม่ใช่โรงแรมสินะ แต่เป็นไอ้หมอนี่ต่างหาก!! รถของผมขับผ่านคุณสองคนไป ถึงแม้ข้างนอกจะมืด สาบานได้เลยว่าผมเห็นคุณยิ้ม เป็นแบบนี้สินะ ผมเหมือนไอ้งั่งนั่งรอคุณอยู่ในโบสถ์ที่ไม่มีคนนั่นในขณะที่คุณกำลังมีความสุขอยู่กับฮันเทจุน ผมนี่มันโง่เง่าจริงๆที่มัวแต่หาข้อแก้ตัวให้คุณ! ผมเหยียบเบรก ดึงเบรกมือ ผลักประตู ก้าวลงจากรถ แล้วเท้าผมก็อยู่บนพื้น ผมก้มหน้าลงด้วยความเจ็บปวด ความเจ็บปวดที่เกิดจากการที่คุณเลือกโรงแรม ไม่สิ ฮันเทจุน บวกกับรู้สึกเจ็บปวดที่โดนหักหลัง.. ทายสิว่าอะไร ผู้เชี่ยวชาญด้านธุรกิจ นักล่า ถูกผู้หญิงที่เขารักหักหลัง!! ผมคิดเสมอว่าผมเป็นคนฉลาด เป็นคนเก่ง ผมไม่ค่อยคิดอะไรผิด และไม่ค่อยทำอะไรผิดพลาด... คราวนี้ผมคิดผิดไปมากจริงๆ! ผมพร่ำรำพันกับตัวเอง ขอโอกาสครั้งสุดท้ายที่เราจะได้นั่งพูดคุยกันในที่ๆไม่มีใครรบกวน คุณสัญญาว่าคุณจะมาแต่แล้วก็ไม่มา... แล้วผมก็โง่เง่าจริงๆ นั่งรออยู่ในโบสถ์ที่ไม่มีคนนั่นเป็นชั่วโมง... คุณสัญญากับผม แล้วผิดสัญญาง่ายๆแบบนี้ได้อย่างไร? คุณทำกับผมแบบนี้ทำไม? แค่นี้คุณยังทำร้ายผมไม่พออีกหรือ? ผมมีค่าแค่นี้สำหรับคุณหรือไง? ผมยอมรับได้ว่าคุณมาสาย แต่ผมไม่อาจยอมรับได้ว่าคุณไม่รักษาสัญญา แม้ผมจะยอมรับได้ว่าคุณไม่รักษาสัญญา แต่ชินดองฮ็อกด้อยกว่าฮันเทจุนตรงไหน??? ผมรอฟังว่าคุณจะอธิบายเรื่องนี้ว่าอย่างไร... ผมมองไป ในที่สุดคุณสองคนก็แยกตัวจากกัน แต่ก็ยังยืนอยู่ใกล้กันเหลือเกิน... คุณผู้จัดการใหญ่ผงกหน้าให้ผม แต่คุณไม่พูดอะไร ตอนนี้ผมเป็นอะไรสำหรับคุณ? ผมมองไปที่คุณ... "ขอผมคุยกับลูกน้องคุณได้ไหม ผู้จัดการ?" ผมพยายามข่มความรู้สึกที่ถูกหักหลังเอาไว้ และน้ำตาจากการที่ถูกคุณทิ้ง ผมต้องเข้มแข็ง ถ้านี่เป็นวิธีที่คุณกับฮันเทจุนอยากจะทำให้ผมเจ็บปวด ในที่สุดคุณก็เปิดปาก พยายามอธิบาย พยายามขอโทษ... นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากฟัง ผมอาจจะผิด ผมอาจจะโง่ แต่ชินดองฮ็อกไม่ต้องการให้โซจินยองมาอธิบายในสิ่งที่เขาเห็นเต็มตา ฮันเทจุนเข้ามาแทรกตามแบบฉบับของเขา "...เรามีอุบัติเหตุเกิดขึ้นที่โรงแรมวันนี้..." เขาอยากปกป้องคุณสินะ! ถอยไป! ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะพูดกับคุณ คุณผู้จัดการใหญ่ นี่เป็นปัญหาระหว่างชินดองฮ็อกกับโซจินยอง ส่วนคุณ ฮันเทจุน ถอยไปห่างๆดีกว่า! แต่เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้น ผมยืนกรานให้เขาไปอย่างสุภาพ สุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในที่สุดเขาก็เดินไปไม่กี่ก้าวจากคุณ ผมมั่นใจว่าเขาได้ยินแน่ว่าเราคุยอะไรกัน แต่ผมไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว คุณโซจินยอง ผู้จัดการโรงแรมโซล ผมบอกคุณไปแล้วที่คาซาบลังก้าว่านี่จะเป็นโอกาสสุดท้ายของเรา ถ้าคุณไม่เข้าใจว่าคำว่า สุดท้าย มันหมายความว่าอะไร ผมจะบอกให้ มันแปลว่า สิ้นสุด สรุป จบสิ้น ท้ายสุด... แล้วมันก็แปลว่า จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีก มันหมายความว่าถ้าคุณไม่มาพบผมที่โบสถ์ เราก็จะจบกัน ผมคิดว่านี่มันชัดเจนแล้ว... คุณยังคงพยายามอธิบาย.. ผมเคยคิดว่าผมคงมีความหมายบ้างสำหรับคุณ และผมก็บอกคุณไปแล้วว่านี่เป็นโอกาสสุดท้าย! ยังไม่ชัดเจนอีกหรือไง? ผมพูดคลุมเครือตรงไหน? ผมรู้ว่าคุณอยากให้ผมพูดให้ชัดเจน แต่ถ้านี่ยังชัดเจนไม่พอผมก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้ว ผมขอมากไปหรือเปล่า? ผมขอแค่เวลาให้เราพูดคุยกันอย่างเงียบๆ พูดกันอย่างสงบจิตสงบใจเราจะได้รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป มันยากนักหรือ? ถ้าการที่คุณจะมามันยากนัก ก็น่าจะบอกผมเสียแต่ทีแรกผมจะได้ไม่ต้องรอ คุณสัญญาผมไปได้อย่างไร ถ้าไม่คิดจะรักษาสัญญา? "ก็คุณทำให้ฉันไม่เชื่อใจคุณก่อน..." คุณพูดทั้งน้ำตา คุณกำลังว่าที่ผมหลอกลวงคุณสินะ! โซจินยอง คำพูดอาจจะหลอกลวงได้ ของขวัญอาจจะหลอกลวงได้ ใบสวยๆอาจจะหลอกลวงได้เหมือนกัน แต่ไม่ใช่หัวใจที่กำลังหลั่งเลือด ผมเชื่อใจคุณ เชื่อใจคุณมากพอที่จะให้ทั้งใจไป ผมคิดว่าคุณเข้าใจ คิดว่าคุณเห็นมันแล้วในสายตาผม คุณทำแบบนี้กับผมทำไม? ทำไมคุณไม่เข้าใจผม? ถ้าคุณไม่เชื่อใจผม ทำไมไม่เชื่อใจตัวเอง เชื่อใจในสิ่งที่คุณเห็น... นอกเสียจากคุณจะไม่แคร์ผมจริงๆ... คุณบอกว่าคุณต้องการเวลา ผมก็ให้เวลาคุณเดินออกจากเงาของตัวเองแล้ว แต่คุณโกหกผม ผมรู้สึกถึงสายลมที่เย็นยะเยือกในอากาศตอนนี้ มันทำให้ผมตาสว่าง ผมน่าจะขอบคุณคุณที่ทำให้ผมเจ็บแบบนี้ ผมจะได้ต่อสู้สงครามได้อย่างสบายใจเสียทีในเมื่อไม่มีอะไรจะต้องกังวลอีกต่อไป เมื่อไรที่ผมได้ชัยชนะ คุณก็จะรู้เองว่าผมนั้นเหนือกว่าผู้จัดการใหญ่ของคุณ ฮันเทจุน "ผมจะต้องได้โรงแรมโซลมา" ผมบอกคุณไป ผมพูดดังจนฮันเทจุนน่าจะได้ยินด้วยเหมือนกัน ผมต้องไปแล้ว "คุณฮันเทจุน" เขาทิ้งบุหรี่ลงบนพื้น เหยียบดับไฟ หันหลัง แล้วเดินกลับไป ผมย้ำเขาอีกครั้ง "เกมของเราเริ่มต้นขึ้นแล้ว" "การทำให้ผู้หญิงลำบากใจมันผิดกฏของเรา" เขาพูด ผมไม่ต้องการให้คุณผู้จัดการใหญ่มาย้ำเตือนผม ผมรู้แค่ว่าเกมนี้เริ่มขึ้นแล้ว และมันจะดียิ่งขึ้นเมื่อชัยชนะผมอยู่แค่เอื้อม "ดูแลลูกน้องของคุณให้ดีๆล่ะ" ผมบอกฮันเทจุน คุณผู้จัดการใหญ่ ผมจะยอมให้คุณรักษาโซจินยองไว้ก่อนชั่วคราว ตอนที่ยังมีเธออยู่ รักษาเธอไว้ดีๆล่ะ... เพราะไม่นาน ผมจะต้องนำเธอกลับมาให้ได้ พร้อมกับโรงแรมด้วย ผมเห็นคุณปาดน้ำตา นั่นทำให้ผมเจ็บ แต่ผมไม่ยอมใจอ่อนเด็ดขาด "ลาก่อน คุณโซจินยอง" นี่จะเป็นสิ่งที่สุดท้ายที่ผมพูดกับคุณ จนกว่าผมจะชนะ ผมเห็นน้ำตาคุณเริ่มรินไหล ผมต้องไปก่อนที่ผมจะใจอ่อน ผมกลับไปที่รถ ปิดประตูแล้วขับออกไป ที่กระจกหลัง ผมเห็นคุณทั้งสองคนยังคงยืนอยู่ที่เดิม ผมไม่อาจทนมองได้นานนัก ผมไม่มีเวลาแล้ว สงครามเกิดขึ้น จะถอนตัวไม่ได้แล้ว ผมหยิบเอกสารทั้งหมดออกจากลิ้นชักที่ปิดอยู่ มีบางอย่างหายไป ผมปลุกลีโอเพื่อที่จะถามว่าเห็นมันหรือเปล่า เขาไม่ค่อยพอใจนักที่ผมปลุก เอาแต่บ่นพึมพัมๆ ผมไม่สนใจแล้ว ผมต้องวางแผนเกมเสียแต่ตอนนี้ ผมต้องวางแผนเพื่อที่จะได้ชนะภายในเวลาที่สั้นที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ผมสาบานกับตัวเอง ผมต้องนำคุณกลับมาให้ได้ จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 25 ต.ค. 45 22:05:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เห็นดองฮ็อกโวยวายๆแบบนี้ เรามาดูกันดีกว่าค่ะว่าสาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้จินยองมาไม่ได้คืออะไร จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 25 ต.ค. 45 22:07:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 5 ทุ่ม ... ฉันมองนาฬิกาตรงแผนกต้อนรับ 5 ทุ่ม 5 นาที ... ฉันดูนาฬิกาตัวเอง 5 ทุ่ม 10 นาที ... โดยปกติแล้วฉันจะไม่ค่อยออกเวรก่อนเวลา รู้สึกร้อนใจ... แต่ฉันก็รู้ว่าฉันต้องไปที่นั่น... ที่นั่น... แม้ฉันจะรู้ว่าโบสถ์นี้อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมนัก.. ฉันก็จะไปสายไม่ได้... ฉันยื่นเรื่องไปที่โต๊ะต้อนรับ ซวนเจ้ออยู่ที่ไหนนะ? ฉันมองหาเขา 5 ทุ่ม 15 ... เห็นซวนเจ้อกับผู้จัดการใหญ่ฮันออกมาจากลิฟต์ ดูท่าทางรีบร้อน "เกิดอะไรขึ้นคะ?" ฉันถาม เกิดเรื่องฉุกเฉินขึ้น พนักงานที่ห้องอาหารถูกแขกจับตัวไป ผู้จัดการใหญ่ฮันสั่ง "ผู้จัดการโซ คุณอยู่ดูแลแผนกต้อนรับระหว่างที่ผมขึ้นไปดู..." แต่คืนนี้ฉันควรต้องออกเวรก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง ฉันต้องไปเดี๋ยวนี้ ฉันสัญญาไว้แล้วว่าจะไปเจอชินดองฮ็อก ฉันสัญญาไว้แล้ว... "โรงแรมกำลังอยู่ในระหว่างวิกฤตแต่คุณยังคิดจะออกเวรเนี่ยนะ?"ผู้จัดการใหญ่ฮันพูดเสียงดัง ฉันตะกุกตะกัก "เอ่อ... ดิฉันทราบค่ะ.. แต่..." ฉันพูดต่อ "ใครถูกจับตัวไปคะ?" "ใคร?" "คิมยุนฮี..." ผู้จัดการฮันบอกแล้วหายเข้าไปในลิฟต์กับซวนเจ้อ คิมยุนฮีอีกแล้วหรือ? ทำไมต้องเป็นที่นี่? ทำไมต้องเกิดขึ้นตอนนี้? ไม่มีคนอื่นจะให้จับตัวไปแล้วหรือไงนะ... อะไรกัน?... 5 ทุ่ม 20 ... ฉันเดินวนไปวนมา... เกิดอะไรขึ้นที่ชั้นบน.. อะไร?... ฉันเปิดสมุดบันทึกแล้วดูตารางรถโรงแรม น่าจะมีรถไปส่งฉันที่โบสถ์คืนนี้ 5 ทุ่ม 25 ... ไม่นะ... 5 ทุ่ม 25 แล้ว... รีบแก้ปัญหาให้เสร็จเร็วๆสิ เร็วๆ.... ฉันโทรหาคุณ ได้ยินเสียงนี้อีกล้ว "หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาโทรเข้ามาใหม่" .... 5 ทุ่ม 30 ... ฉันต้องการเวลาเพื่อจะไปถึงที่นั่นภายในเที่ยงคืนนี้... ไม่มีข่าวคราวจากชั้นบนนอกจากตำรวจมา... ได้โปรดเถอะ ได้โปรด แก้ปัญหาให้เสร็จเร็วๆสิ!!!... ดองฮ็อก คุณอยู่ไหน? รับโทรศัพท์สิ!... 5 ทุ่ม 45 ... เริ่มสายแล้ว... ยังไงดี... ทำอะไรดี... วิตกกังวลไปหมด... ยังคงโทรเข้ามือถือคุณไม่ได้ "หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้..." ... กระวนกระวาย... เที่ยงคืน ... เข็มนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน นาฬิกาฉันก็บอกเวลาเที่ยงคืน ฉันกระวนกระวายกว่าเดิม เดินไปเดินมา ยังคงไม่มีข่าวคราวจากชั้นบน ฉันทิ้งแผนกต้อนรับนี้ไปไม่ได้ ไปพบคุณตามเวลาไม่ได้ ฉันรู้สึกตัวเองเหงื่อออกทั้งที่โรงแรมนี้แอร์เย็นเฉียบ ฉันจะทำอย่างไรดี? เที่ยงคืน 20 ... ยังคงไม่มีข่าวคราวจากชั้นบน ฉันแอบหนีไปไม่ได้... โทรหาคุณอีกครั้ง "หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้..." ข้อความนี้อีกแล้ว! ดองฮ็อกคะ ฉันขอโทษ กรุณารับโทรศัพท์ทีเถอะ ได้โปรด ได้โปรด.. คุณต้องรอฉันนะ... จะให้ฉันจะทำอย่างไรดี? เที่ยงคืน 35 ... 35 นาทีผ่านไป ฉันมองนาฬิกาบนฝาผนังเป็นล้านครั้งแล้วมั้ง พยายามที่จะรู้ข่าวคราวจากทางชั้นบนเป็นล้านๆครั้ง สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือฉันยังไปไหนไม่ได้.... ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปสายเลย... เที่ยงคืน 50 ... ในที่สุดก็เจอซวนเจ้อ หมดปัญหาเสียที! ทุกคนไม่เป็นไร! ซวน.. ซวนเจ้อ... ดูแลแผนกต้อนรับด้วยนะ.. ฉันต้องไปแล้ว ต้องรีบไป... ไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า... ไม่มีเวลา ฉันสายแล้ว!!! ฉันยอมให้มันสายกว่านี้ไม่ได้แล้ว แม้แต่วินาทีเดียวก็ไม่ได้... หัวใจฉันโบยบินไปหาคุณแล้ว... มองดูนาฬิกา รีบวิ่งไปที่รถโรงแรม... รถยางแตก... ช่างมัน... อีกแค่ 3 แยก ฉันจะต้องฝ่าไปให้ได้ ฉันวิ่งไปทั้งรองเท้าส้นสูง กระโปรงสั้นรัดๆอย่างนั้น ฉันวิ่ง... ฉันไม่เคยเป็นนักกรีฑาหรอกนะ...แต่ฉันก็วิ่ง ถึงจะไม่ได้สวมชุดหรือใส่รองเท้าที่ถูกต้อง.. ฉันก็รีบวิ่งไป... เท่าที่ขาของฉันจะก้าวให้เร็วที่สุดได้.. ฉันยังคงมองนาฬิกาเป็นพักๆ... เกือบถึงที่นั่นแล้ว เห็นโบสถ์แล้ว ดูเหมือนใต้แสงจันทร์ยังคงมีความหวัง หากแม้พระจันทร์จะเวทนาฉัน... สวรรค์ ช่วยทำให้คำอธิษฐานของลูกเป็นจริงทีเถอะ... ฉันอยากพบคุณเหลือเกิน... ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาสาย... ฉันขอโทษ... ฉันจะบอกคุณว่าฉันเชื่อว่าคุณรู้สึกอย่างไร... ฉันจะฟัง.. ฉันหวังว่าจะพบคุณรอฉันอยู่ในโบสถ์... ได้โปรดรอฉันด้วย.. ได้โปรด... ฉันรีบวิ่งขึ้นบันไดไป.. ผลักประตูไม้บานใหญ่ออก... ดองฮ็อก.. ฉันมาแล้วค่ะ.. ...... มองซ้าย มองขวา... โบสถ์ว่างเปล่า? ไม่มีคน? หรือฉันไม่ได้มองให้ทั่ว? ฉันก้าวเข้าไปใบโบสถ์ มองหาคุณ ฉันวางมือลงบนพนักที่นั่ง ทิ้งตัวลง... หายใจหอบ..คุณไม่อยู่ที่นี่... ไม่อยู่ที่นี่... ฉันมาสาย สายมาก! ทำไมฉันสายเสมอเลยนะ? ทำไม? ฉันหมดแรง หัวใจฉัน.. หมดหวัง ไม่รู้จะทำอะไรต่อไป ฉันเห็นไม้กางเขน คุณเชื่อพระเจ้า ฉันไม่ใช่คริสเตียน แต่ฉันรู้ว่าดองฮ็อกเชื่อท่าน ท่านกรุณาช่วยเราได้ไหม?กรุณานำทางให้ฉันไปสู่ดองฮ็อกที ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรไปสาย ฉันไม่ตรงต่อเวลา ฉันมาที่นี่... แต่เขาไปแล้ว... ทุกที่เงียบสงัด สงบ คุณไม่ได้โผล่มาทางด้านหลังฉันอย่างที่คุณเคยทำ ไม่ได้มาในเวลานี้ที่ฉันต้องการคุณจริงๆ เศร้า ระทมทุกข์ เสียใจ.. สวรรค์ ท่านให้ฉันพบดองฮ็อกที่แอลเอ ทำไมท่านไม่ยอมให้ฉันพบดองฮ็อกตอนนี้คะ? ดองฮ็อกมีความหมายมากสำหรับฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาสายเลย ช่วยฉัน ช่วยเราด้วย... "คุณมักจะงานยุ่ง ต้องรีบเร่งอยู่เสมอ... คุณจะรับฟังผมในที่ๆไม่มีใครมารบกวนบ้างได้ไหม?" "เราจะมาเจอกันที่นี่เที่ยงคืน" คำพูดของคุณยังคงก้องดังอยู่ในหูฉัน น้ำตาคุณยังอยู่ในใจฉัน แค่คิดฉันก็กลัวจนร้องไห้ ต่อหน้าพระเยซู ร้องไห้ให้แก่คุณ ฉัน และเรื่องของเรา ที่แท่นบูชา "โอกาสสุดท้าย?"...หรือนี่จะเป็นจุดจบความสัมพันธ์ของเรา? ไม่ ไม่นะ! จินยอง คิดสิ คิด... โรงแรม แซฟไฟร์! แซฟไฟร์! ยังไงคุณก็ต้องกลับไปที่ห้อง! ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ ขอบคุณ! ฉันหันหลังกลับแล้วเริ่มวิ่ง พอได้คำตอบว่าจะพบคุณได้ที่ไหน ฉันก็เริ่มมีเรี่ยวแรงขึ้นอีกครั้ง ฉันมุ่งหน้าไปที่แซฟไฟร์ ฉันวิ่ง อ๊ะ... โอ้ย! เกือบหกล้ม ข้อเท้าเกือบเคล็ด.. ช่างมัน.. ฉันยังวิ่งต่อไป... ดองฮ็อกคะ ดองฮ็อก.. หัวฉันคิดอยู่แค่นี้... ฉันวิ่งไปเรื่อยๆ... ไม่เคยวิตกกังวลที่จะพบเจอใครที่ไหนแบบนี้มาก่อน ฉันสัญญาแล้วว่าจะมาพบคุณ แต่ฉันมาช้าไป ฉันมาสาย ได้โปรดให้ฉันพบคุณ เจอคุณด้วยเถอะนะคะ... เห็นแท๊กซี่ ฉันโบก... ไม่มีแสงไฟเล็ดลอดออกจากแซฟไฟร์ คุณอาจจะไม่ได้เปิดไฟ? ฉันเคาะประตู หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง.. ไม่มีใครเปิดประตู ฉันพิงตัวอยู่ข้างบันไดแซฟไฟร์ สูญเสีย หายใจไม่ออก เหนื่อย ไม่รู้จะทำอย่างไร... ดองฮ็อก คุณอยู่ที่ไหน? โซจินยอง เธอนี่มันโง่จริงๆ! ทำไมถึงได้ชอบมาสายอยู่เรื่อยนะ?... คุณอยู่ที่ไหน? ฉันจะทำอย่างไรดี? แค่คิดว่าจะสูญเสียคุณไป...ก็ยากเกินจะยอมรับได้... สิ่งที่ฉันแบกไว้มันสูญหายไปหมด... แล้วฉันก็เห็นฮันเทจุน ใครสักคน เพื่อนคนหนึ่ง ช่วยบอกฉันทีว่าดองฮ็อกอยู่ที่ไหน ฉันเคาะประตูหลายครั้งแล้ว ฉันก้มหน้า คิดถึงอย่างอื่นไม่ออกเลย ฉันเดินกลับไปตึกใหญ่ ขาฉันชักจะเริ่มปวดจากการวิ่งไปวิ่งมา จู่ๆฉันก็นึกขึ้นได้ถึงเรื่องการลักพาตัวในโรงแรม ยองเจไม่เป็นไร โอเค ยุนฮีก็ไม่เป็นไร โอเค ฉันแทบจะถามไปอย่างนั้นแหละ ไม่ใช่ว่าฉันไม่สนใจใครหรอกนะ แต่หัวใจอันสับสนของฉันตอนนี้ก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน ใช่ เรานัดเจอกัน ยุนฮีทำฉันไปสาย ความสัมพันธ์อันหวานชื่นของฉันมักจะจบลงรวดเร็วแบบนี้หรือ? เหมือนเปลวเทียนท่ามกลางสายลม? น้ำตาเริ่มเอ่อล้นอีกครั้ง... ดองฮ็อก ฉันหวังว่าคุณคงยังไม่เลิกล้มความตั้งใจในตัวฉันใช่ไหม? ไม่ว่าจะอย่างไร ฉันมักจะบอกความจริงกับเพื่อนฉันเสมอ แม้ในสถานการณ์เลวร้ายแบบนี้ "แต่ฉันคิดถึงเขา..." คิดถึงคุณมาก อยากพบคุณมาก รักคุณมาก... เราถูกลิขิตไว้ให้อยู่ด้วยกันหรือเปล่า? ถ้าฉันต้องสูญเสียคุณไปตลอดกาล? ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะ? ฉันตัวสั่น หนาว.. ฉันต้องการความอบอุ่นจากเพื่อนสักคน "คุณเป็นเพื่อนที่ดี" นอกจากเทจุนและซุนจังแล้ว ดูเหมือนทุกคนจะคิดว่าฉันทรยศต่อโรงแรมนี้ ลองคิดดูสิ...น่าเศร้าอะไรเช่นนี้...เฮ่อ.. ฉันนี่ช่างน่าเวทน่าเสียจริง สูญเสียคนรักไปเมื่อ 3 ปีที่แล้ว ตอนนี้พอคิดว่าฉันจะได้รักใครจริงสักคนและจะมีคนเห็นคุณค่าฉัน... ฉันก็นึกถึงเขา คนที่เดินเข้ามาพร้อมกับโอกาสอีกครั้งของฉัน ในที่สุดฉันก็พบผู้ชายที่ฉันรักและพร้อมจะมอบใจให้ แต่.. ฉันก็มาช้าไป... สาย... ฉันหวังว่ามันยังคงไม่สายเกินไป.. รถหยุดข้างหน้า ฉันปล่อยมือจากเพื่อน คุณออกมาจากรถ อธิบายสิ... จินยอง อธิบาย "ดองฮ็อก.. ขอโทษค่ะ.. มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นที่โรงแรม..." ไม่ต้องอธิบาย? ไม่ค่ะ ไม่... ฉันต้องอธิบาย! ได้โปรดให้ฉันอธิบายด้วย! ดองฮ็อก อย่าเข้าใจผิดในสิ่งที่คุณเห็น มันไม่ใช่อย่างนั้น "...ผมบอกว่าโอกาสสุดท้าย..." คุณพูด ฉันรู้สึกถึงความเจ็บปวด คุณเข้าใจผิดนะคะ มีเรื่องฉุกเฉินเกิดขึ้นในโรงแรม... ฉันออกมาไม่ได้... ฉันรีบวิ่งไปที่โบสถ์แล้ว วิ่งไปโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้.. "ผมเป็นอะไรในสายตาคุณ?" คุณพูด คุณเป็นคนสำคัญค่ะ ถ้าไม่อย่างนั้นแล้ว ฉันคงไม่รีบวิ่งไปที่โบสถ์ ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันคงไม่รีบวิ่งไปที่แซฟไฟร์วิลล่า...ฉันตะลึงกับคำถามนั้นจนฉันไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้... "ผมคิดว่าอย่างน้อยเราคงจะได้มีโอกาสพูดคุยกันสองคนอย่างสงบ แล้วคุณจะได้ฟังคำอธิบายที่จริงใจของผม ผมถึงได้รอคุณ..." คุณพูด ฉันสัญญาไว้แล้วค่ะ ฉันสัญญาแล้ว ฉันไปที่โบสถ์... ฉันกำลังห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล ฉันก็อยากพูดคุย ฉันก็อยากฟัง... "แต่คุณก็ไม่มา..." คุณพูด ฉันไปแล้ว ไปแล้วค่ะดองฮ็อก แต่มันสายไปแล้ว ฉันมาช้าไป... "ในสายตาคุณ... ผมเป็นคนไม่จริงใจหรือไง?" ฉันเชื่อใจคุณแล้วค่ะ คุณไม่เห็นที่บันไดหรือคะว่าใจฉันล่องลอยไปหาคุณแล้ว? ทำไมต้องถามคำถามนี้?... "คุณทำให้ฉันไม่ไว้ใจคุณก่อน..." ฉันรู้สึกถึงน้ำตาอันหนักอึ้งในดวงตาฉัน "คุณโซจินยอง ถ้าอยากจะเชื่อในสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ คุณต้องไว้ใจ" คุณพูด คุณนึกออกไหมคะว่าฉันกระวนกระวายแค่ไหนตอนอยู่ที่แผนกต้อนรับ? กระวนกระวายแค่ไหนเมื่อรู้ว่าไปหาคุณไม่ได้? รู้สึกสูญเสียแค่ไหนเมื่อฉันไปเจอแต่โบสถ์ที่ว่างเปล่า? ... ฉันร้องไห้ ร้องไห้... "คุณโซจินยอง ขอบคุณที่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของคุณวันนี้... สุดท้าย ผมขอสัญญาว่า ไม่ว่าจะอย่างไร ผมต้องยึดโรงแรมโซลมาเป็นของผมให้ได้!" คุณยังคงไม่เชื่อฉัน ฉันไปที่นั่นมาแล้ว! ฉันไปที่โบสถ์มาแล้ว! ไปมาแล้วจริงๆ! แล้วเขาก็พุดกับเทจุน ฉันไม่เข้าใจว่าพวกเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไร สับสน หลงทาง... ฉันกำลังจะสูญเสียคุณไปคราวนี้หรือ? ลาก่อน คุณโซจินยอง... เห็นคุณสตาร์ทรถ ขับออกไป จากฉันไป.. ฉันร้องไห้ อย่ามองมาที่ฉัน! อย่าตามฉันมา! ......... ฉันเดินกลับบ้านอย่างช้าๆ ไม่ทันสังเกตเห็นเมฆดำ ตัวฉันอ่อนล้าท่ามกลางฝนพรำ... ฉันมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน... ภายใต้สายฝน... คุณเคยอยู่บังสายฝนให้ฉัน... ตอนนี้ล่ะ?... ค่ำคืนที่แสนยาวนานอีกคืนกำลังรอฉันอยู่.... จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 25 ต.ค. 45 22:12:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 Y_Y เศร้าจังค่ะ เกลียดโชคชะตาที่เล่นตลก จากคุณ : พี่หนูมอฯ - [ 26 ต.ค. 45 00:07:05 A:203.156.25.104 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบเรื่องนี้เหมือนกัน โซ จิน ยอง น่ารักดี แต่จบซะแล้วซิ จากคุณ : guru_333 - [ 26 ต.ค. 45 02:59:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สุดยอดเลยค่ะคุณเจนนีจ๋า  จะรอตอนต่อไปนะค่ะ มาให้กำลังใจค่ะ นอนดึกจังเลยนะค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ  มีความสุขจริงๆๆที่ได้อ่าน ขอบคุณมากๆๆค่ะ จากคุณ : เล็ก - [ 26 ต.ค. 45 07:20:10 A:203.107.147.46 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอ๊ย..........................................................................โธ่ จากคุณ : GTW - [ 26 ต.ค. 45 08:30:26 A:202.133.172.104 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนจบเรื่องนี้เป็นไงครับ ใครรู้บ้าง รู้สึกว่าจะอินกับเรื่องเกินไปจนแทบไม่อยากอ่านอีกแล้วเรื่องนี้ งือ.. จากคุณ : GTW - [ 26 ต.ค. 45 08:35:05 A:202.133.172.104 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณค่ะ คุณเจนนี่  จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ ถ้ามีเวลาอย่าลืมที่ขอนะคะ  แปลใน postscript  ด้วยนะคะ จากคุณ : พู่ไหม - [ 26 ต.ค. 45 08:59:08 A:203.156.14.180 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11   เศร้า ๆ อีกแล้วสิ จากคุณ : กระท่อมน้อยริมเล - [ 26 ต.ค. 45 11:50:15 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สงสารนางเอกจัง :( จากคุณ : scottie - [ 26 ต.ค. 45 14:52:07 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณค่ะที่เข้ามาอ่านกันอย่างรวดเร็ว ทั้งคุณพี่หนูมอฯ คุณguru_333 คุณเล็ก คุณกระท่อมริมเล คุณ scottie และคนอื่นๆที่เข้ามาอ่านแต่ไม่ได้ลงชื่อนะคะ ^_^ คุณ GTW อย่าเพิ่งท้อถอยค่ะ ตอนจบเป็นยังไง รอลุ้นเองสนุกกว่านะคะ อิอิ คุณพู่ไหม postscript คงต้องรออีกสักพักนะคะ ช่วงนี้ขอระบาย stock ก่อน ดองไว้นานแล้ว แต่ยังไงจะแปลให้แน่ๆค่ะ ^_^ จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 26 ต.ค. 45 15:11:21 ]