ความคิดเห็นที่ 1 จากตอนนั้นเขารอโอกาสที่จะยิงจานายังจุดเดียวที่กระสุนหัวอ่อนจะทำได้      อย่างที่เขารู้มีโอกาสน้อยเหลือเกินที่จะทำให้มันได้รับอันตรายจนถึงแก่ชีวิต---กล่าวคือที่ดวงตาของมัน---เพราะเขาแน่ใจว่าอำนาจทะลุทะลวงของลูกปืนไม่เพียงพอที่จะเข้าไปถึงจุดตายผ่านหนังอันหนาและเนื้อจำนวนมากที่อยู่ข้างหลังได้          ด้วยความอดทนอย่างประหลาดและยาวนานเขารอคอย       รู้ดีว่าชีวิตของข้าพเจ้าหรือว่าความตายแขวนอยู่บนคันชั่ง       ขณะที่จานายั้งเท้าอยู่บนร่างข้าพเจ้า        ขณะที่มันสัมผัสข้าพเจ้าด้วยงวง      ฮานส์ก็ยังรอโอกาสอยู่       ชั่งใจกับข้อโต้แย้งที่จะยิงกับประสบการณ์อันเฉลียวฉลาดของเขา        และในตอนท้ายมันก็จบด้วยการเลือกที่ถูกต้องและรอบคอบ ในที่สุดโอกาสของเขาก็มาถึง       เจ้าสัตว์ร้ายเผยดวงตาของมันให้เห็นและจากแสงกระจ่างของดวงจันทร์      ฮานส์ยิงได้อย่างแม่นยำในระยะขนาดนั้นเมื่อไม่จำเป็นต้องเพื่อวิถีกระสุนกับกระแสลม       ยิงได้ตรงเป้า       ลูกกระสุนเข้าไปไม่ถึงสมองอย่างที่เขาหวังมันมีกำลังไม่พอ         แต่ก็ทำลายดวงตาข้างซ้ายของมันและทำให้จานาเจ็บปวดจนลืมนึกถึงข้าพเจ้าและทุกสิ่งทุกอย่างนอกจากหลบหนีไป นั่นคือเรื่องของชาวฮ็อตเทนต็อตที่ข้าพเจ้าจับใจความได้จากการเล่าห้วน ๆ ของเขา   ไม่แต่งแต้มระบายสี      ประโยคบ้านนอกแบบชาวดัทช์        หลังจากนั้นมาข้าพเจ้าคิดว่าเป็นเรื่องที่มหัศจรรย์มาก       แต่สำหรับเขาความซื่อสัตย์ของเขาและความฉลาดแบบพวกบุชแมนของเขา    ข้าพเจ้าจะพบได้ด้วยตัวเองก่อนที่ดวงจันทร์จะลับฟ้าหรือไม่ ? เราขึ้นหลังอูฐหลังจากที่ข้าพเจ้าหยุดพักนาทีหนึ่งเพื่อดึงกระติกบรั่นดีที่ยังเหลืออยู่จากถุงข้างอาน       แม้ว่าเขาจะชอบดื่มเป็นอย่างมากฮานส์ก็เก็บมันไว้โดยไม่แตะต้องเพียงแค่หวังว่าบางทีมันอาจจะให้บริการกับข้าพเจ้าผู้เป็นเจ้านายของเขา      ชาวฮ็อตเทนต็อตที่เหมือนลิงนั่งข้างหน้าบังคับอูฐ       ขณะที่ข้าพเจ้าจัดการกับตัวเองให้เหมาะสมอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้บนหนังแกะข้างหลัง       โชคดีที่มันหนาและนุ่มเพราะว่าการหยิกของจานาไม่เหมือนการหยิกจากคู่รัก เราออกเดินทาง       เลือกเส้นทางอย่างระมัดระวังจนกระทั่งเรามาถึงทางด่านช้างเหนือเนินที่จานาปรากฏตัวออกมา        ด้วยแสงแห่งศรัทธาเราหวังว่ามันจะนำเราไปสู่แม่น้ำทาวา         ที่นี่เราคืบหน้าไปได้ดี       แต่ยังไปไม่ได้เร็วนักเพราะหลุมที่เกิดจากเท้าของจานาและพรรคพวกของมันทิ้งเอาไว้         ไม่ช้าเราก็ทิ้งสุสานช้างไว้ข้างหลัง      ทะเลสาบหายไปจากสายตาซึ่งข้าพเจ้าศรัทธาอย่างจริงใจว่าข้าพเจ้าจะไม่ได้เห็นมันอีก ตอนนี้ทางด่านมุ่งขึ้นจากหุบเขาไปสู่สันเขาห่างไปสองสามไมล์         เราขึ้นมาถึงยอดของสันเขาโดยสวัสดิ์ภาพ      นอกจากว่าตามเส้นทางเราพบกับช้างสูงอายุตัวอื่น ๆ อีก      สัตว์ใหญ่พร้อมกับงาที่ยับเยินเดินทางไปสู่ที่พักอันสงบครั้งสุดท้ายของมันข้าพเจ้าเดาว่าอย่างนั้น          ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าใครจะหวาดกลัวมากกว่ากันระหว่างช้างป่วยหรือว่าอูฐ         เพราะว่าอูฐเกลียดช้างเหมือนกับม้าที่เกลียดอูฐจนกว่าพวกมันจะคุ้นเคยกัน       เจ้าช้างหลบไปทางขวาเร็วเท่าที่มันจะทำได้ซึ่งไม่ค่อยเร็วนัก         และอูฐหลบไปทางซ้ายอย่างเร็วจนอานที่ผูกไว้สั่นไปหมดและเราเกือบจะตกไปจากหลังมัน       อย่างไรก็ตามมันก็เป็นสัตว์ที่ไม่ขี้ตื่นไม่ช้ามันก็ทรงตัวได้        และเรากลับเข้าเส้นทางเหนือช้างนั้นขึ้นไป จากบนยอดเขาเราเห็นว่าเบื้องหน้าเราเป็นผืนทรายมีหญ้าขึ้นปกคลุมเบาบาง      และด้วยความยินดีประมาณสิบไมล์ห่างออกไปที่ตีนเนิน        แสงจันทร์ส่องประกายอยู่บนผิวของแม่น้ำกว้าง        มันไม่ง่ายที่จะจำแนกมันออกมาแต่มันอยู่ตรงนั้น       เราทั้งคู่แน่ใจว่ามันอยู่ตรงนั้น        เราไม่ผิดพลาดกับระลอกคลื่นเป็นประกายสีเงินของมัน         เราเดินทางต่อไปอีกเศษหนึ่งส่วนสี่ไมล์       เมื่อบางอย่างทำให้ข้าพเจ้าหันตัวกลับบนหนังแกะแล้วมองกลับไปข้างหลัง โอ  คุณพระช่วย      บนยอดสูงสุดของเนินเขารูปร่างของมันชัดเจนตัดกับท้องฟ้า       จานายืนชูงวงอยู่ตรงนั้น       ชั่วครู่ต่อมามันส่งเสียงโกญจนาทอย่างบ้าคลั่ง       ส่งเสียงท้าทายด้วยความเดือดดาลและยั่วยุ "ปีศาจมาแล้ว เจ้านาย"   ฮานส์พูดขึ้น    "เจ้าปีศาจร้ายมาตามดวงตาที่หายไป       มันมองเห็นเราจากดวงตาที่เหลือ      มันตามรอยเรามา" "ไปข้างหน้า"     ข้าพเจ้าตอบ     กระแทกส้นเท้าเข้าใส่ชายโครงของอูฐ จากนั้นการวิ่งแข่งก็เริ่มขึ้น       เจ้าอูฐเป็นอูฐที่ดีมากเป็นหนึ่งในสายเลือดนักวิ่งอย่างแท้จริงอีกด้วย      อย่างที่ฮานส์บอก       มันยังสดชื่นอยู่และบางทีมากไปกว่านั้นมันอาจจะรู้ว่าเข้ามาใกล้ที่ราบซึ่งเป็นถิ่นกำเนิดของมันแล้ว       สุดท้ายการเดินทางยอดเยี่ยมมากในตอนนี้      เท้าอันหยุ่นนุ่มนวลของมันไม่จมลึกลงไปในผืนทราย     แม้แต่ก้อนหินที่มีอยู่บ้างก็ไม่ทำให้มันล้มลง      มันวิ่งทะยานไปเหมือนสายลม      ไม่รู้สึกอะไรกับน้ำหนักตัวของเราทั้งสองคนที่รวมกันแล้วไม่เกินสองร้อยปอนด์       หรือว่าครึ่งหนึ่งของน้ำหนักที่มันแบกไปได้อย่างสบาย       บางทีมันอาจถูกกระตุ้นให้วิ่งด้วยความเร็วสูงสุดเมื่อมันรู้ว่าช้างไล่อยู่ข้างหลัง       ไมล์แล้วไมล์เล่าเราทะยานลงมาสู่พื้นราบ       แต่เราไม่ได้มาอย่างโดดเดี่ยวเพราะจานาไล่หลังเรามาเหมือนกับเรือลาดตระเวณไล่หลังเรือปืน      มากไปกว่านั้นแม้ว่าเราจะเดินทางไปอย่างรวดเร็วมันเดินทางได้เร็วกว่าอีกนิดหน่อย       กล่าวได้ว่ามันกระชั้นขึ้นมาสองสามหลาในทุกระยะหนึ่งร้อยหลา        เมื่อมาถึงไมล์สุดท้ายก่อนที่จะถึงฝั่งของแม่น้ำบางทีสักครึ่งชั่วโมงผ่านไปซึ่งมันดูราวกับว่านานเป็นอาทิตย์      มันอยู่ห่างไม่เกินห้าสิบก้าวข้างหลังเรา        ข้าพเจ้าเหลียวกลับไปดูมัน    และในแสงจันทร์ที่คล้อยดวงต่ำลงแล้ว         มันดูประหลาดคล้ายกับกระท่อมดินที่ปล่องไฟชำรุด(เพราะว่าหูของมันกระพืออยู่ที่ข้างตัว) และมีท่อสูบลมโผล่ออกมาจากหน้าต่างบน "เราจะชนะมันแล้ว  ฮานส์"      ข้าพเจ้าพูดมองไปที่แม่น้ำกว้างซึ่งตอนนี้มันอยู่ใกล้แค่เอื้อม "ใช่แล้วเจ้านาย"      ฮานส์ตอบกลับอย่างสงสัยและกระหืดกระหอบ     มันเป็นอูฐที่ดีเจ้านาย      มันวิ่งเร็วเสียจนฉันไม่เหลือข้างในไว้เลย        ฉันเดาว่ามันคงได้กลิ่นเมียของมันข้ามมาน้ำมา       ไม่ต้องพูดถึงความตายที่ไล่หลังมันมา       แต่เจ้านาย      ฉันไม่ค่อยแน่ใจเพราะเจ้าปีศาจจานายังคงวิ่งเร็วกว่าอูฐ       และมันต้องการชำระแค้นให้กับตาที่เสียไปจึงทำให้มันมุ่งมั่น       ทั้งฉันยังเห็นก้อนกรวดอยู่ข้างหน้ามันแย่มากสำหรับอูฐ        จากนั้นเป็นแม่น้ำ      และฉันไม่รู้ว่าอูฐว่ายน้ำได้หรือไม่       แต่จานาว่ายได้ดีอย่างที่มารุตเรียนรู้มาแล้ว        เจ้านายคิดไหมว่าน่าจะกวนมันบ้างด้วยลูกปืนที่หัวเข่าของมันหรือไม่ก็ที่งวงของมัน       ให้มันคิดถึงเรื่องอื่นบ้างนอกจากพวกเรา ?" ฮานส์พูดพร่ำมาอย่างนั้น      ข้าพเจ้าเชื่อว่าเพื่อยึดจิตใจของข้าพเจ้าและของเขาด้วย      จนในที่สุดข้าพเจ้าเริ่มรำคาญ "เงียบเถอะเจ้าลิง     ฉันจะยิงช้างข้างหลังข้ามหัวไหล่ไปด้วยปืนไรเฟิลสำหรับยิงกวางได้อย่างนั้นหรือ ?   เฆี่ยนอูฐเข้าเถอะ !    เฆี่ยนมันหนัก ๆ เลย" อนิจจา !    ฮานส์พูดถูก !    มีก้อนกรวดที่ชายฝั่งแม่น้ำ      ไม่ต้องสงสัยมันถูกชะล้างมาตั้งแต่สมัยน้ำท่วมที่ผ่านมา        และในไม่ช้าเราอยู่ในหมู่พวกมัน      ตอนนี้อูฐซึ่งใช้งานได้ดีบนผืนทรายเพราะเป็นธรรมชาติของมัน     แต่เป็นสัตว์ไร้ประโยชน์บนพื้นกรวดมันลื่นและสะดุดไปมา        สำหรับจานาปรากฏว่าเป็นอุปสรรคกับมันเพียงเล็กน้อยหรือแทบจะไม่มีเลย        ถึงกระนั้นมันวิ่งมาบนพื้นกรวดได้ไม่เร็วเหมือนตอนแรก        เมื่อเรามาถึงชายน้ำมันอยู่ไม่เกินสิบหลาข้างหลังเรา        ข้าพเจ้าเห็นกระทั่งเลือดที่ไหลออกมาเป็นทางจากเบ้าตาบาดเจ็บของมัน มากไปกว่านั้นภาพของฟองและสายน้ำเชี่ยวแต่ตื้น     อูฐเจ้าสัตว์ที่ไม่คุ้นเคยกับกระแสน้ำหยุดนิ่งอย่างดื้อดึงและปฏิเสธที่จะเคลื่อนไหว        โชคดีที่ในชั่วขณะนั้นจานาแผดเสียงโกญจนาทขึ้นมาครั้งหนึ่งทำให้อูฐของเราออกวิ่งอีกครั้ง       เพราะมันกลัวช้างมากกว่ากลัวน้ำ เราลงไปในน้ำและในไม่ช้าดิ้นรนลุยไปบนพื้นกรวดลื่นใต้ท้องแม่น้ำ       ซึ่งไม่มีส่วนไหนลึกเกินกว่าสี่ฟุต      พร้อมกับจานาตะลุยน้ำตามเรามาห่างไม่เกินห้าหลาทางด้านหลัง         ข้าพเจ้าเอี้ยวตัวกลับแล้วยิงมันด้วยปืนไรเฟิล       ข้าพเจ้ายิงมันถูกหรือไม่ข้าพเจ้าบอกไม่ได้        แต่มันหยุดไปสองสามวินาที       บางทีอาจเป็นเพราะว่ามันจำผลที่เกิดจากเสียงระเบิดนี้กับลูกตาของมันได้       ทำให้เรามีโอกาสหนีไปได้อีกเล็กน้อย        จากนั้นมันติดตามมาอีกครั้งอย่างแบบหัวรถจักร์ของมัน จากคุณ : Sv - [ 25 ต.ค. 45 22:39:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อเรามาถึงประมาณกลางแม่น้ำสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ก็บังเกิดขึ้น      อูฐล้มคว่ำลงเหวี่ยงเราข้ามหัวมันลงสู่สายน้ำ       ยังคงยึดปืนเอาไว้ข้าพเจ้าประคองตัวขึ้นครึ่งว่ายน้ำครึ่งตะลุยไปยังฝั่งตรงข้าม        คว้าตัวฮานส์ไปด้วยมือข้างที่ว่างอยู่        ในชั่วขณะนั้นจานามาถึงตัวอูฐ       จานาแทงมันด้วยงา     กระทืบมันด้วยเท้า    รัดลำคอของมันด้วยงวง       รั้งร่างของมันขึ้นจนเกือบพ้นจากน้ำ        จากนั้นบดร่างของมันลงกับโคลนและกรวดใต้ท้องของแม่น้ำอย่างไม่ละลดไม่หยุดยั้ง        มันจึงให้เวลาเราไปถึงอีกฝั่งหนึ่งแล้วปีนขึ้นไปบนต้นไม้แข็งแรงที่ขึ้นอยู่ตรงนั้น     เป็นต้นไม้ลำต้นเอียงลาดขึ้นไปยอดตัดเรียบจึงโชคดีไต่ขึ้นไปได้อย่างง่าย ๆ อย่างน้อยก็สำหรับมนุษย์       ที่นี่เรานั่งหอบหายใจฮัก ๆ บางทีจะสูงสักประมาณสามสิบฟุตจากพื้นดินแล้วรอคอย ในไม่ช้าจานาก็เสร็จธุระกับอูฐแล้วตามหาเรา       ไม่ใช่เรื่องยากอย่างใดเลยที่จะเห็นเราบนต้นไม้นั้น       มันเดินวนไปรอบ ๆ พิจารณาสถานการณ์         จากนั้นมันใช้งวงมหึมาของมันรัดกับลำต้นใช้กำลังของมันพยายามจะถอนต้นไม้ขึ้นมา       มันเป็นช่วงเวลาที่น่ากังวล       แต่ต้นไม้พิเศษต้นนี้เติบโตอยู่ที่นั่นนับร้อยปี       ยืนหยัดอยู่ท่ามกลางพายุร้ายทุกชนิด       ตากแดดตากฝนและทนน้ำ      หรือจะมาโค่นลงเพราะช้าง      แม้ว่าตัวมันจะใหญ่มหึมา      มันเพียงแค่สั่นสะเทือนเล็กน้อยไม่มากไปกว่านั้น        ละทิ้งความพยายามที่ไร้ผลนี้       จานาพยายามที่จะขุดมันขึ้นมาโดยใช้งางัดไปที่ใต้ราก       เรื่องนี้ก็เหมือนกัน       มันล้มเหลวเพราะว่าต้นไม้ขึ้นอยู่ระหว่างหินซึ่งเห็นได้ชัดว่าล้อมมันเอาไว้ หยุดความพยายามที่จะทำกิจกรรมของชาวสวนด้วยเสียงคำรามหนักแน่นอย่างเดือดดาล      มันพยายามใช้วิธีที่สาม       ยกลำตัวใหญ่มหึมาของมันขึ้นในอากาศใช้ขาหน้าและน้ำหนักตัวอันมหาศาลของมันกระทืบลงบนต้นไม้ส่วนที่เอนอยู่ใต้กิ่งก้านที่แยกออกไป        บางทีอาจจะสูงสักสิบสองหรือสิบสามฟุตจากพื้นดิน       มันสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงมาก      ในตอนนั้นข้าพเจ้าคิดว่าต้นไม้คงถอนรากถอนโคนขึ้นมาหรือไม่ก็หักเป็นสองส่วนท่อน          ขอบคุณสวรรค์ต้นไม้ยังยืนหยัดอยู่ได้        แต่ว่าแรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงขนาดนั้นเกือบจะเขย่าฮานส์กับข้าพเจ้าให้ร่วงลงมาจากกิ่งไม้ข้างบนเหมือนกับผลแอ๊ปเปิลร่วงจากกิ่งในฤดูใบไม้ร่วง          ที่จริงข้าพเจ้าคิดว่าข้าพเจ้าคงร่วงลงมาแล้วถ้าไม่ใช่เพราะว่าฮานส์ที่เหมือนกับลิงใช้นิ้วเท้าได้ดีเหมือนกับนิ้วมือคว้าคอเสื้อข้าพเจ้าเอาไว้ สามครั้งสามหนจานาทำซ้ำอยู่อย่างนี้          และในการโจมตีครั้งที่สามข้าพเจ้าเห็นด้วยความตกใจว่ารากของมันเริ่มสั่นคลอน        ข้าพเจ้าได้ยินเสียงบางส่วนของมันหัก       และมีรอยแยกในพื้นดินไม่ไกลจากลำต้น       โชคดีที่จานาไม่เห็นร่องรอยนี้เพราะมันล้มเลิกการกระทำที่คิดว่าไร้ผลนี้         มันยืนหยัดอยู่ชั่วครู่แกว่งงวงไปมาหยุดครุ่นคิดอย่างสงบ "ฮานส์"    ข้าพเจ้ากระซิบ      "บรรจุกระสุนปืนไรเฟิลเร็ว ๆ    ฉันสามารถยิงกระดูกสันหลังของมันได้หรือว่าดวงตาอีกข้างของมัน" "ดินปืนเปียกใช้งานไม่ได้แล้ว  เจ้านาย"     ส่งเสียงครางจากฮานส์     "มันโดนน้ำที่แม่น้ำ" "ไม่นะ"     ข้าพเจ้าตอบ     "มันเป็นความผิดของแกทั้งหมดที่ให้ฉันยิงมันเมื่อฉันเล็งเป้าไม่ได้" "มันก็เหมือนกันนั่นแหละ  เจ้านาย      เพราะปืนไรเฟิลก็จมน้ำไปเหมือนกันเมื่อเราตกลงมาจากอูฐ       เชื้อปะทุก็คงเปียกน้ำและบางทีดินปืนก็คงจะเปียกด้วย     และการยิงทำให้จานาหยุดไปชั่วครู่" เรื่องนี้จริงอย่างที่เขาพูด     แต่มันก็ทำให้บ้าคลั่งที่จำเป็นต้องนั่งอยู่อย่างนั้นกับปืนไม่มีลูก       ถ้าข้าพเจ้ายิงมันได้อีกสักนัด     หรือแม้แต่ว่าใช้ปืนพกของข้าพเจ้า       ข้าพเจ้าแน่ใจว่าทำให้ช้างร้ายกาจตัวนี้ตาบอดหรือว่าพิการได้ สองสามนาทีต่อมาจานาเล่นไพ่ใบสุดท้าย        เข้ามาจนใกล้ลำต้นของต้นไม้มันยกตัวขึ้นเหมือนครั้งก่อน        แต่ครั้งนี้เหยียดขาหน้าของมันออกจนขาหน้าของมันและลำตัวขึ้นมาอยู่บนความกว้างของต้นไม้        จากนั้นมันยืดงวงของมันออกมาทำลายกิ่งไม้ที่ขวางอยู่ระหว่างเรากับมัน "ฉันไม่คิดว่ามันจะมาถึงตัวเราได้"      ข้าพเจ้าพูดอย่างสงสัยกับฮานส์      "นอกจากว่ามันจะเอาก้อนหินมารองยืน" "โอ!  เจ้านายขอได้โปรดเงียบเอาไว้"   เสียงตอบจากฮานส์   "มันอาจจะเข้าใจแล้วไปเอาก้อนหินมา" แม้ว่าความคิดดูเหมือนว่าจะเหลวไหล        กล่าวโดยทั่ว ๆ ไปแล้วข้าพเจ้าคิดว่ามันก็เป็นเรื่องดีที่จะทำตามตามคำพูดที่เป็นนัยนี้       เพราะใครจะไปรู้ว่าเจ้าสัตว์ร้ายมากเล่ห์นี้จะเข้าใจหรือไม่ ?       ดังนั้นเมื่อเราขึ้นไปสูงกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว       เราจึงกระดิกตัวไปให้ไกลที่สุดเท่าที่เราจะกล้าไปตามกิ่งไม้ของเราแล้วรอคอย ในไม่ช้าจานาก็เสร็จงานขจัดสิ่งกีดขวาง        มันยืดงวงออกมาอย่างสุดเหยียด       กล่าวได้ว่ามันยืดออกมาเหมือนกับกล้องส่องทางไกลหรือว่าท่อยาง          มันยืดออกมาทีละฟุตทีละฟุตจนกระทั่งปลายจับของมันกวัดแกว่งห่างจากเราไม่กี่นิ้ว        อยู่แค่ปลายเท้าของข้าพเจ้าและหัวของฮานส์หรือน่าจะเป็นหมวกสักหลาดของเขา      เหยียดออกมาครั้งสุดท้ายมันคว้าเอาหมวกไปได้กวัดแกว่งไปมาแล้วยัดเข้าไปในโพลงปากสีแดงของมัน        และเมื่อไม่เห็นมันอีกข้าพเจ้าคาดว่ามันคงจะกินเข้าไป      การสูญเสียหมวกของเขาทำให้ฮานส์โกรธเป็นไฟ      แช่งด่าคำหยาบคายใส่จานาแล้วดึงมีดล่าสัตว์ออกมาเตรียมตัวเอาไว้ อีกครั้งงวงสีน้ำตาลคดเคี้ยวยืดตัวของมันออกมาอีก       เห็นได้ชัดว่าคราวนี้จานายืนอย่างมั่นคงบนขาหลังได้ดีกว่า       หรือว่าบางทีมันอาจกระดิบตัวขึ้นมาสักสองสามนิ้วบนต้นไม้       อย่างไรก็แล้วแต่ข้าพเจ้าเห็นด้วยความตื่นตระหนกว่าจะได้พบกับความคุ้นเคยเป็นครั้งที่สองจากปลายจับนั้น        ปลายงวงของมันนอนทาบมาตามกิ่งไม้ของข้าพเจ้าเหมือนกับงูใหญ่สีน้ำตาล       แล้วคืบคลานขึ้นมาเรื่อย ๆ "มันจะได้ตัวเราอยู่แล้ว"    ข้าพเจ้าส่งเสียงอยู่ในลำคอ ฮานส์ไม่พูดอะไรแต่เอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย       ใช้มือซ้ายเหนี่ยวตัวเองเอาไว้        วินาทีต่อมาในแสงแรกของอรุณรุ่งข้าพเจ้าเห็นประกายของใบมีด        อีกทั้งเห็นว่าปลายของมันเสียบผ่านเข้าไปใต้ปากล่างของปลายงวงจานา      ตรึงมันติดกับกิ่งไม้เหมือนกับผีเสื้อถูกตรึงไว้กับแผ่นกระดาน คุณพระช่วย !    เรื่องที่ตามมามันช่างน่าตื่นตระหนกอะไรอย่างนั้น       จากงวงมีเสียงแผดร้องที่ดังจนเกือบจะเป่าข้าพเจ้าให้ปลิวออกไป       จากนั้นจานาด้วยอาการดิ้นบิดตัวไปมาพยายามจะถอนสิ่งที่ตรึงมันไว้ออกอย่างนิ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้       เพราะชัดเจนว่าปลายมีดทำความเจ็บปวดให้กับมัน       แต่มันก็ทำไม่ได้เพราะว่าฮานส์ยังจับด้ามมีดเอาไว้แล้วดันใบมีดให้ฝังลึกเข้าไปในเนื่อไม้        สุดท้ายมันครูดตัวลงไปด้วยกำลังที่ไม่มีอะไรยับยั้งได้     สิ่งนั้นทำให้ผิวหนังและกล้ามเนื้อของปลายงวงล่างตัดขาดออกไปทิ้งไว้แต่ใบมัดปักอยู่บนกิ่งไม้ มันหงายหลังล้มผึ่งไปอย่างงดงามที่สุด       จากนั้นมันยันตัวลุกขึ้นยืน      ยัดปลายงวงของมันเข้าไปในปาก     แล้วดูดมันเหมือนกับคนที่ถูกมีดบาดนิ้ว      แล้วสุดท้ายมันส่งเสียงโกญจนาทแห่งความพ่ายแพ้ออกมาอย่างเดือดดาล       เปิดหนีไปที่แม่น้ำตะลุยข้ามไปแล้วกลับไปตามเส้นทางสู่ถิ่นของมัน        ใช่  มันหนีไปแล้ว       ฮานส์ส่งเสียงด่ามันเรียกให้มันเอาหมวกของเขากลับคืนมา         และนาน ๆ ครั้งในชีวิตของข้าพเจ้าที่จะเห็นอะไรที่คิดว่าสวยงามมากไปกว่าหางที่กวัดเกว่งไปมาของมัน "ตอนนี้  เจ้านาย"   ฮานส์ ส่งเสียงหัวเราะหึ ๆ  "เจ้าปีศาจเฒ่าได้แผลที่จมูกเช่นเดียวกับได้แผลที่ลูกตามันจะต้องจดจำเราเอาไว้       และเจ้านาย     ฉันคิดว่าเราไปกันก่อนที่มันจะมีเวลาคิดแล้วกลับมาพร้อมกับไม้ท่อนยาวเพื่อฟาดเราให้ตกจากต้นไม้" จากคุณ : Sv - [ 25 ต.ค. 45 22:40:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เราจึงรีบไปเร็วเป็นสองเท่าข้าพเจ้ารับรองกับท่านได้        หรือไม่ก็เร็วเท่าที่ขาอันแข็งขันกับสภาพร่างกายโดยทั่ว ๆ ไปจะยอมให้ทำได้        โชคดีตอนนี้เราไม่สงสัยกับเส้นทาง      เพราะยืนหยัดผ่านม่านหมอกในตอนเช้ากับแสงอาทิตย์ที่ฉายจับอยู่บนยอดเขาที่ปกคลุมด้วยป่าไม้        เราเห็นได้อย่างชัดเจนของภูเขารูปร่างเหมือนแท่งหินที่ประดับบนหลุมศพ        ที่พวกแคนด้าห์ขาวเรียกว่าภูเขาศักดิ์สิทธิ์วิหารของเทวรูป       เห็นได้ว่ามันอยู่ห่างไปสักประมาณยี่สิบไมล์        แต่ที่จริงแล้วมันอยู่ไกลกว่านั้น        เพราะเมื่อเราเดินไปหลายชั่วโมงมันก็ดูเหมือนว่าระยะทางยังเท่าเดิม ที่จริงแล้วมันเป็นการเดินทางด้วยความเหนื่อยยากร้ายกาจจริง ๆ        ไม่เพียงข้าพเจ้าจะหมดเรี่ยวแรงไปกับความน่ากลัวที่ผ่านมาและการหนีอันยาวนานตลอดคืน        แต่แผลที่จานาหยิกไปบนร่างข้าพเจ้าอักเสบขึ้นมาจากการขี่อูฐ        ตอนนี้มันระบมขึ้นมาเจ็บปวดอย่างเหลือทน         ดังนั้นทุกย่างก้าวทำความเจ็บปวดให้กับข้าพเจ้าจนบางครั้งมันทรมานอย่างที่สุด        มากไปกว่านั้นไม่มีประโยชน์ที่จะยอมแพ้      เราไม่มีอาหารเพราะว่ามารุตเป็นผู้ถือเสบียงเอาไว้       และโอกาสที่จานาอาจจะกลับมาตามหาเรา        ข้าพเจ้าจึงอดทนเอาไว้และไม่พูดอะไรเลย ในสิบไมล์แรกภูมิประเทศดูเหมือนจะไม่มีผู้อยู่อาศัย        ไม่ต้องสงสัยเพราะว่ามันอยู่ใกล้เขตแดนที่พวกแคนด้าห์ดำตั้งบ้านเรือนอยู่         หลังจากนั้นเราจึงเห็นฝูงสัตว์เลี้ยงและอูฐจำนวนหนึ่งปรากฏว่าไม่มีคนเฝ้า        บางทียามของพวกเขาอาจจะซ่อนตัวอยู่ในหมู่หญ้าสูง         จากนั้นเราจึงมาถึงไร่ข้าวโพด      ข้าพเจ้าสังเกตเห็นว่าไม่ได้ถูกแตะต้องจากพายุลูกเห็บเลย       ซึ่งมันดูเหมือนกับว่าถุกจำกัดเขตให้อยู่แต่ในดินแดนของพวกแคนด้าห์ดำ      เรากินข้าวโพดพวกนี้เข้าไปขอขอบคุณพวกมัน        ไกลออกไปอีกหน่อยเราเห็นกระท่อมตั้งอยู่ในหุบเขาลึกที่เราเข้าไปไม่ถึง        และพวกที่อาศัยอยู่ที่นั่นก็เห็นเราเช่นเดียวกันเพราะว่าพวกเขาพากันวิ่งหนีไปราวกับว่าได้รับความตกใจเป็นอย่างมาก เราจึงไม่พยายามเข้าไปใกล้กระท่อม      ไม่รู้ว่าจะได้รับการต้อนรับแบบใด         หลังจากที่ข้าพเจ้าพักอาศัยอยู่ในเมืองซิมบา        ข้าพเจ้าเริ่มที่จะรักการมีชีวิตอยู่ในที่โล่ง อีกสองชั่วโมงต่อมาข้าพเจ้าเดินโขยกเขยกไปพร้อมกับความเจ็บปวดและโศกเศร้า---ตอนนี้ข้าพเจ้าพิงตัวไปบนไหล่ของฮานส์---เดินไต่สูงขึ้นไปจนเหมือนกับไม่มีที่สิ้นสุด       เนินสูงที่ไม่มีการเพาะปลูกปกคลุมไปด้วยต้นพืชล้มลุกและพวกเฟิน        ในที่สุดเราก็ขึ้นมาถึงยอดและพบว่าเราอยู่ห่างจากรั้วของหมู่บ้านชาวพื้นเมืองในระยะยิงของปืนไรเฟิล         ข้าพเจ้าคาดว่าพวกชาวเมืองคงได้รับแจ้งการมาของพวกเราจากพวกที่วิ่งมาจากกระท่อมตามที่ข้าพเจ้ากล่าวไปแล้ว           อย่างไรก็ตามทันทีที่เราโผล่ออกไปมีชายจำนวนสามสิบคนหรือมากกว่านั้นวิ่งตรูออกมาจากประตูทางด้านใต้มือถือหอกและอาวุธอย่างอื่นอีกล้อมเราเอาไว้แสดงท่าทางคุกคามอย่างร้ายกาจ         ข้าพเจ้าสังเกตเห็นในตอนนั้นว่าแม้พวกเขาส่วนมากจะมีผิวขาว       พวกเขาบางคนมีรูปร่างแบบพวกนิโกรเหมือนพวกแคนด้าห์ดำที่เราหนีมา       เป็นเรื่องประหลาดจริง ๆ ที่สายเลือดของพวกเขายังมีอำนาจเหนือคนพวกนี้        และเป็นที่ชัดเจนว่าพวกเขาเป็นศัตรูอันร้ายกาจกับคนพวกนี้       เพราะเมื่อเราตะโกนบอกพวกเขาว่าเราเป็นเพื่อนกับฮารุตและผู้ที่นับถือเทวรูป        พวกเขาตะโกนกลับมาว่าเราโกหก       พวกเขากล่าวว่าไม่มีเพื่อนของเทวรูปมาจากดินแดนของพวกแคนด้าห์ดำผู้นับถือปีศาจร้ายจานา       ข้าพเจ้าพยายามอธิบายว่าเราคงเป็นคนสุดท้ายในโลกที่จะนับถือจานา       มันพยายามตามล่าเรามาหลายชั่วโมง      แต่พวกเขาไม่ยอมฟัง "พวกเจ้าเป็นสายลับของซิมบา    กลิ่นของจานาติดตัวพวกเจ้าอยู่" (เรื่องนี้น่าจะจริง)     พวกเขาตะโกนขึ้นอีก    "เราจะฆ่าเจ้า   เจ้าแพะหน้าขาว       เราจะฆ่าเจ้า    เจ้าลิงเหลืองตัวเล็ก      เพราะว่าไม่มีใครนอกจากศัตรูที่จะมาที่นี่จากดินแดนของพวกแคนด้าห์" "ถ้าอย่างนั้นฆ่าเราเสียเลย"      ข้าพเจ้าตอบ    "และจงรับเอาคำสาบของเทวรูปไป      รับเอาความแห้งแล้งไป     รับเอาพายุลูกเห็บไป    รับเอาสงครามไป" ถ้อยคำพวกนี้    ข้าพเจ้าคิดว่าเลือกมาได้อย่างเหมาะสม        เพราะมันทำให้พวกเขาหยุดท่าทางดุร้ายกระหายเลือด       พวกเขาลังเลอยู่ชั่วขณะทั้งหมดสุมหัวพูดจากัน      ในที่สุดพวกสนับสนุนความรุนแรงเป็นฝ่ายมีชัย        อีกครั้งหนึ่งพวกมันหลายคนเต้นไปรอบ ๆ เรา       กวัดแกว่งหอกไปมาร้องขึ้นว่าเราจะต้องตายผู้ที่มาจากดินแดนแคนด้าห์ ข้าพเจ้านั่งลงกับพื้น     เพราะว่าในตอนนั้นข้าพเจ้าหมดสิ้นเรี่ยวแรงแล้ว       ข้าพเจ้าไม่สนใจเลยสักนิดว่าจะอยู่หรือตาย       ขณะที่ฮานส์ชักมีดออกมายืนคร่อมร่างข้าพเจ้าไว้      สาปแช่งพวกมันเหมือนอย่างที่เขาสาปแช่งจานา         ทีละน้อยพวกมันเคลื่อนใกล้เข้ามา ๆ       ข้าพเจ้ามองดูพวกมันด้วยความเฉยเมยอย่างน่าประหลาด       เชื่อแน่ว่าเมื่อพวกมันเข้ามาถึงระยะที่แทงหอกจะเป็นวาระสุดท้ายของเรา       แต่อย่างที่ข้าพเจ้ากล่าวไปแล้วไม่ใส่ใจเลยสักนิดเพราะข้าพเจ้าหมดสิ้นเรี่ยวแรงทั้งกายและใจ ข้าพเจ้าหลับตาไว้แล้วเพื่อที่จะได้ไม่เห็นประกายของคมหอกที่แทงลงมา       เมื่อมีเสียงร้องจากฮานส์ให้ข้าพเจ้าลืมตาขึ้นมาใหม่       มองตามปลายมีดที่เขาชี้ออกไป      ข้าพเจ้าเห็นคนบนหลังอูฐหมู่หนึ่งโผล่ออกมาจากประตูของหมู่บ้านด้วยความเร็วเต็มฝีเท้า       นำหน้าคนพวกนี้มาเสื้อผ้าชุดขาวของเขากระพืออยู่ในสายลมไว้เคราท่าทางผึ่งผายข้าพเจ้าจำได้ว่าเป็นฮารุต      ฮารุตกวัดแกว่งหอกและร้องตะโกนขึ้นเมื่อเขามาถึง      พวกที่กลุ้มรุมเราอยู่ได้ยินเสียงและเห็นเขาเช่นเดียวกัน      จากนั้นทิ้งอาวุธลงราวกับว่าตกใจกลัวหรือไม่ก็เพราะถ้อยคำของเขาที่ข้าพเจ้าจับใจความไม่ได้        ฮารุตชักอูฐที่เขาควบอยู่ตรงไปหาคนที่ข้าพเจ้าคาดว่าเป็นหัวหน้า      แล้วแทงเขาด้วยหอกราวกับว่าโกรธแค้น       ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บที่หัวไหล่ล้มลงไปกับพื้น       ขณะที่แทงฮารุตตะโกนออกมาว่า "เจ้าสุนัข     จะทำร้ายแขกของเทวรูปหรือ ?" จากนั้นข้าพเจ้าไม่ได้ยินสิ่งใดอีกเพราะว่าหมดสติไป       จบบทที่ ๑๔ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 45 23:15:24 จากคุณ : Sv - [ 25 ต.ค. 45 22:41:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 " 'เราจะชนะมันแล้ว  ฮานส์'  ข้าพเจ้าพูดมองไปที่แม่น้ำกว้างซึ่งตอนนี้มันอยู่ใกล้แค่เอื้อม" ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : A Muggle - [ 26 ต.ค. 45 05:46:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อวานเเห็นส่งแล้วมีปีญหานี่นา เรื่องนี้ เห็นใจจัง แจ้งลบกระทู้เสียนั่นก็ไม่ได้ ปกติกลางวันช่วงจราจรมักติดขัดครับ ถ้าเป็นไปได้ ให้หลบมาส่งเวลากลางคืน ตามเวลาของประเทศไทยนะครับ การจราจรข้อมูลจะสะดวกกว่า ^__^... โอย จะฃ็อคตายกับการลุ้นระทึกของการไล่ล่าอาฆาตของจานา แต่สงสารอูฐน่ะ กำลังสนุกเชียว จากคุณ : GTW - [ 26 ต.ค. 45 08:24:53 A:202.133.172.104 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 แหม   นึกว่าอ่าน ไม่ได้แล้วสิคะ      กิกิ   จากคุณ : กระท่อมน้อยริมเล - [ 26 ต.ค. 45 11:51:48 ]

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ ๑  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1646877/W1646877.html               บทที่ ๒  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1630488/W1630488.html     บทที่ ๓  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1662069/W1662069.html   บทที่ ๔  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1676212/W1676212.html   บทที่ ๕  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1689904/W1689904.html บทที่ ๖   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1704476/W1704476.html บทที่ ๗  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1718639/W1718639.html บทที่ ๘  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1732730/W1732730.html บทที่ ๙  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1751384/W1751384.html บทที่ ๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1778827/W1778827.html#9 บทที่ ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1803613/W1803613.html บทที่ ๑๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1811854/W1811854.html   บทที่ ๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1827632/W1827632.html#8 จากคุณ : s_purple - [ 4 ธ.ค. 45 23:37:38 ]