หลังจากเครื่องไล่ยุงหายหมดเกลี้ยง ก็ไม่มีอะไรเหลือไว้ปกป้องเราจากการโจมตีจากพวกเต่าทะเล ผมจึงพยายามติดต่อสั่งซื้อเครื่องมาเพิ่มอีกทั้งทางจดหมายและทางโทรศัพท์ แต่สายโทรศัพท์ก็ขาด บริการไปรษณีย์ก็หยุดราวสองสัปดาห์ก่อน ยิ่งคิด ผมก็ยิ่งแน่ใจว่าไม่มีสิ่งใดจะมาห้ามไม่ให้พวกเต่าทะเลจอมเจ้าเล่ห์พวกนั้นทำตามอำเภอใจได้ จนกระทั่งตอนนี้ เราจำทนดื่มน้ำทะเล เก่าเก็บ ขอบคุณที่เรามีเครื่องไล่ยุงอยู่กับตัว ทว่าตอนนี้เรายิ้มอย่างพึงพอใจกับตัวเอง จ่องมองลงไปที่ทะเลลึกสีน้ำๆเงินด้านล่าง หัวเราะหึ ๆ แล้วนอนงีบคอยให้ราตรีมาถึง
"เราได้ทำดีแล้ว" เธอปรารภกับผม "พอถึงตอนกลางคืนมา เราคงถูกพวกเต่าทะเลเขมือบ."
"เราต้องไมสิ้นหวัง" ผมว่า "ถ้าเราระดมสมองเราให้คิด ก็อาจเอาชนะเจ้าเต่าทะเลวายร้ายนี้ได้."
"แต่เต่าทะเลขโมยเครื่องไล่ยุงเราจนหมดเกลี้ยงไม่เหลือซักเครื่อง"
"เราพยายามคิดให้มีหลักมีเกณฑ์หน่อย ถ้าเต่าทะเล เกลียดเครื่องไล่ยุง ฉะนั้นมันต้องมีอะไรที่มันเกลียดพอๆ กัน"
"ตัวอย่างเช่น ?"
"ฆูลิโอ อิเกลเซียส," ผมบอก.
"ทำไมต้อง ฆูลิโอ อิเกลเซียส?" เธอถาม.
"ไม่รู้สิ มันแวบขึ้นมาทันใดในหัวผม คงเป็นสัญชาตญานหรืออะไรสักอย่าง"
ผมวางแผ่น"Begin the Beguine"ของ ฆูลิโอ อิเกลเซียส ลงบนเทิร์นเทเบิลเครื่องเสียงไฮไฟตามสัญชาตญานของผม และเฝ้ารอเวลาตะวันลับฟ้า
ตกค่ำ เต่าทะเลเข้าจู่โจมอย่างไม่ลังเล แล้วถึงวินาทีตัดสิน ไม่ว่าเราจะถูกกิน หรือเต่าทะเลจะแห กปากร้อง
จวนเที่ยงคืน ผมได้ยินเสียงย่ำเท้าเบาๆ ใกล้ทางเข้า จึงวางเข็มเล่นแผ่นทันที เมื่อเสียงหยดย้อยราวน้ำตาลของฆูลิโอ อิเกลเซียส เริ่มร้องเพลง "Begin the Beguine," เสียงย่ำเท้าหยุดไปโดยทันที และมีเสียงร้องโหยหวนด้วยความโมโหมาจากตำแหน่งแห่งที่ของพวกมัน
เราเอาชนะพวกเต่าทะเลได้แล้ว.
คืนนั้น ฆูลิโอ อิเกลเซียสต้องร้อง "Begin the Beguine" ถึงร้อยยี่สิบหกเที่ยว ถึงแม้ผมจะเกลียด ฆูลิโอ อิเกลเซียส เหมือนกัน แต่ไม่ได้ใกล้เคียงกับที่เกลียดเพวกเต่าทะเลเลยสิ
ถอดความจากเรื่องของ Haruki Murakami
จากคุณ :
ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ 
- [
26 ต.ค. 45 00:12:40
]
. . . ฆูริโอ อิเกลเซียส . . . (Julio Iglesias ) . . .
