ความคิดเห็นที่ 1 ผมมาที่นี่ สับสนเหมือนคราวที่แล้ว ผมนั่งที่เดิม สั่งเครื่องดื่มเดิมๆ กับเพื่อนคนเดิมที่กำลังนั่งอยู่ข้างผม... คราวนี้ สิ่งที่แตกต่างเพียงอย่างเดียวคือผมมีจดหมายลาออกของฮันเทจุนอยู่ในมือผม... คุณชนะแล้ว เขาพูดว่าอย่างนั้น ผมชนะแล้วจริงหรือ? สงครามจบลงแล้วหรือ? ทำไมเขาวางมือง่ายๆแบบนี้? ถ้าคุณบอกว่าฮันเทจุนสามารถยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อที่จะช่วยโรงแรมไว้ได้แล้วละก็ เขามีเพียงแค่นี้เองหรือ? ผมนึกว่าจะต้องสู้ศึกหนักกว่านี้ แต่การที่เขาจู่ๆก็ยอมแพ้มันทำให้ผมสับสน เกิดอะไรขึ้นตอนนี้นะ? ลีโอพูดให้ผมมั่นใจว่าทุกอย่างเป็นปกติดี นี่เป็นเพียงแค่ความรู้สึกปกติเวลาที่เราต้อนฮันเทจุนจนมุมได้สำเร็จ ก็อาจเป็นเช่นนั้น แต่ไม่มีคำอธิบายว่าทำไมเขาถึงต้องยื่นจดหมายลาออกให้ผม ในฐานะผู้จัดการใหญ่ เขาน่าจะรู้ว่าเขาควรยื่นจดหมายลาออกให้ประธานโรงแรม ไม่ใช่ผม ทำไมเขาต้องนำมันมายื่นให้ผม? ผมไม่มีคำตอบ... และก็เหมือนคราวที่แล้ว.. ลีโอเอาข้อศอกสะกิดผม บอกให้ผมมองขึ้นไปข้างบน.. แล้วคุณก็อยู่ที่นั่น บนบันได มองลงมาที่ผม.. คุณสังเกตเห็นผม หันหลัง แล้ววิ่งขึ้นบันไดไป... ผมลุกออกจากที่นั่งในบาร์แล้ววิ่งขึ้นไปตามบันไดวน... เหมือนคราวที่แล้ว คืนที่ผมขอร้องให้คุณไปพบผมที่โบสถ์... เราจะต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่? เราจะต้องเล่นบทซ้ำๆแบบนี้ไปอีกกี่ครั้งกัน? หรือเรากำลังตกอยู่ในวังวน ทำร้ายกันและกัน?... ผมไม่มีคำตอบ... ผมนึกว่าคุณจะยืนพิงกำแพง.. เหมือนคราวที่แล้ว.. แต่คุณไม่ได้อยู่ที่นั่น คราวนี้ คุณอยู่ที่ราวบันไดหลัก มองมาที่ขั้นบันไดวน คุณรู้สินะว่าผมกำลังมาหาคุณ.. และคุณกำลังรอผมอยู่... ผมชอบมองคุณอยู่ไกลๆ เพราะแบบนี้จะทำให้คุณเจ็บปวดน้อยกว่า คุณได้ยินความคิดผมจากตรงนั้นไหม? แล้วน้ำตาคุณก็ร่ำร้องให้ผมไปหา ผมเดินไปหาคุณทีละก้าว ผมก้มหน้า ผมควรจะพูดอะไรดี? เราตกอยู่ในสภาพแบบนี้ได้อย่างไร แล้วเราจะสามารถออกไปได้หรือ? ... ผมอยู่ห่างจากคุณเพียงแค่อ้อมแขนเดียว ผมเงยหน้าขึ้น ในที่สุดก็เห็นคุณในระยะใกล้ คุณรู้ไหมว่าคุณเอาแต่หนีผม แล้วผมก็เอาแต่ตามหาคุณ? ผมพบคุณครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่นะ? ผมหมายถึง ได้เจอคุณจริงๆ ได้รู้สึกถึงคุณจริงๆ... ครั้งสุดท้ายที่คุณอยู่ใกล้ผมขนาดนี้นี่มันเมื่อไหร่กันนะ? ผมจำไม่ได้ราวกับว่ามันได้ผ่านไปนานมากแล้ว... ผมคิดว่าเราจะได้คุยกันอย่างสงบ ใช้เวลาเงียบๆอยู่ด้วยกัน ทุกสิ่งดำเนินไปอย่างรวดเร็ว และผมก็ต้องการช่วงเวลาสั้นๆ ระยะเวลาเพียงเล็กน้อยที่จะอยู่ห่างจากสิ่งกวนใจเหล่านั้น... ทำไมเราต้องพูดถึงเรื่องนั้นตอนนี้ด้วย?... ที่ผมจะต้องถูกลงโทษที่ไปทำร้ายเพื่อนร่วมงานที่บริสุทธิ์ของคุณ? ทำไมเราจะต้องพูดถึงเรื่องงานตลอดเวลาด้วย? ทำไมไม่พูดถึงแต่เรื่องของเรา? ทำไมคุณไม่เห็นว่าผมทำสิ่งเหล่านี้เพื่อคุณ? จินยอง คุณเองที่ทำให้ผมไม่มีทางเลือก เพื่อจะให้ได้คุณ ผมก็ต้องได้โรงแรมมา เพื่อจะให้ได้โรงแรมมา ผมก็ต้องเอาฮันเทจุนออก ผมรู้ว่าผมกำลังเสี่ยง แต่ก็เป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น ต่อให้ตอนนี้ผมเสียคุณไปครึ่งหนึ่ง ผมก็จะได้ตัวคุณทั้งหมดกลับมา เมื่อผมได้โรงแรมแล้ว คุณสั่นหัว... คุณอาจจะเสียฉันไปก็ได้ คุณพูด นั่นทำให้ผมช็อคเพราะสิ่งนี้ไม่ได้อยู่ในข้อตกลงด้วย ข้อตกลงก็คือ ผู้ชนะจะได้ทุกอย่าง ตัวคุณ และโรงแรม ถ้าผมได้โรงแรมโดยที่ไม่ได้ตัวคุณ ผมจะอยู่ในสงครามไปทำไม? ผมจะสู้ไปทำไม? คุณอยากให้ผมทำอย่างไร? ผมกำลังมุ่งหน้าไปทางไหน? ผมเริ่มหลงทาง ผมบอกคุณว่าให้โอกาสผมหนึ่งเดือน ตอนนี้แผนของผมทั้งหมดปลิวหายไปนอกหน้าต่างและผมต้องกลับมาคิดใหม่อีกครั้ง "ฉันไม่ฉลาดเท่าคุณ ฉันคาดเดาไม่ได้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นในเวลาหนึ่งเดือน... ถ้าคุณไม่มาที่นี่..." ถ้าผมไม่มาที่นี่... ถ้าผมไม่มาที่นี่... ผมไม่ได้ยินประโยคอื่นที่คุณพูดอีกต่อไปแล้ว... คุณต้องการแบบนั้นหรือ? ผมใจหายวาบ คุณอยากให้ผมหายไปจากที่นี่ ต่อหน้าคุณ? "คุณต้องการแบบนั้นหรือ?" ผมไม่รู้ว่าผมพร้อมที่จะได้ยินคำตอบคุณหรือยัง แต่ผมก็ต้องรู้ให้ได้... น้ำตาไหลอาบแก้มคุณ "ฉันหวังว่าฉันจะลืมทุกอย่างได้ แล้วเก็บเรื่องของเราไว้เป็นความทรงจำที่ดี..." ความทรงจำ... เรื่องในอดีต... คุณกำลังบอกผมว่าคุณอยากให้เรื่องของเราสิ้นสุดลงงั้นสิ... สิ้นสุด? ผมไม่ยอมให้คุณทำแบบนี้กับผมหรอก ไม่ยอม! คุณต้องการแบบนั้นหรือ? ผมถามอีกครั้ง ผมพยายามคาดเดาคำตอบจากสายตาคุณ แต่.. คุณเอาแต่ก้มหน้า ผมไม่สามารถมองเห็นดวงตาของคุณได้... ทำไมมันมักจะเป็นเรื่องยากเหลือเกินที่จะได้คำตอบที่แน่ชัดจากคุณ? จินยอง ผมไม่อยากบอกคุณเพราะผมไม่อาจยอมรับว่าตัวเองอ่อนแอได้ แต่คุณไม่ให้ทางเลือกผมเลย... ผมเดินทางมาตลอดชีวิต จากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง วันนึง อยู่กับโรงแรมนี้ อีกวัน ก็ไปอยู่ที่โรงแรมอื่น แต่ในที่สุด ผมก็พบคุณ คุณสร้างโรงแรมไว้ในใจผม ที่ที่ให้ผมได้พักยามเหนื่อย ที่ที่ให้ผมไปหาเมื่อผมหลงทาง ที่ที่มีแสงสว่างรอคอยผมอยู่... ตอนนี้คุณกำลังผลักไสผม อยากให้ผมไป... แล้วผมควรจะทำอย่างไร? ผมจะไปที่ไหนได้? ผมจะจากคุณไปได้อย่างไร? แล้วคุณก็เดินมาข้างหน้า กอดผม คุณยกโทษให้ผมแล้วหรือ? บางทีตอนนี้คำตอบอาจจะไม่สำคัญแล้ว เพียงรู้สึกถึงอ้อมกอดอันอบอุ่นของคุณก็เพียงพอแล้ว... ผมมีคุณอยู่ในอ้อมแขนอีกครั้ง นอกจากความเจ็บปวด ความทรมาน น้ำตา... ผมมีหลายสิ่งเหลือเกินที่จะบอกคุณแต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหน... ผมก้มลงจูบคุณ คุณไม่ได้เลี่ยงผม... แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขสั้นๆนั้นไม่ได้ช่วยอะไร และแน่นอน ไม่ได้เกิดขึ้นนานนัก สมองของผมยังคงไม่ทำงาน ที่จริงแล้ว ผมยิ่งสันสนมากขึ้นเรื่อยๆ ผมควรจะไปทางไหนดี? ผมยังไม่มีแผนการอะไรแต่ได้โปรด รอผมอีกแค่เดือนเดียว แค่เดือนเดียวเท่านั้น.. ผมขอคุณแค่นี้... ในอ้อมแขนผม ผมได้ยินคุณบอกว่าคุณจะรอผม... สามวันที่แล้ว ผมนึกว่าสงครามได้สิ้นสุดลงแล้ว แต่ผมปล่อยให้หุ้นชี้ขาด 3 % หลุดมือไป ผมจำเป็นต้องใช้แผนที่สอง และจู่ๆฮันเทจุนก็ยอมแพ้โดยไม่ต้องสู้.. ตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่าผมจะสู้ไปทำไม ถ้าการได้ชัยชนะหมายความว่าจะต้องสูญเสียคุณไป... ผมเคยสู้ศึกสงครามมาหลายครั้งแล้ว แต่ไม่ใช่แบบนี้ เป้าหมายเลื่อนไปเรื่อยๆ คู่แข่งเปลี่ยนไปเรื่อยๆ กับเดิมพันที่มากมายเหลือเกิน... ผมไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ เลื่อนเวลาไปอีกเดือน... ผมก็ไม่สามารถคาดเดาอนาคตได้เหมือนกับคุณ ผมรู้แต่ว่าผมต้องการเวลา... แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 45 23:39:54 แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 45 23:39:51 จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 26 ต.ค. 45 20:11:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผู้จัดการลีกับฉันอยู่ในห้องคาราโอเกะที่ชั้นสองของคาซาบลังก้า หลังจากดื่มคอกเทลไปเล็กน้อย เราก็เริ่มร้องเพลง ฉันไม่เคยร้องเพลงได้นานขนาดนี้มาก่อน พอเพลงรักนึงจบไป ก็ต่อด้วยอีกเพลง ยิ่งร้องมากเท่าไหร่ ความรู้สึกสูญเสียและขมขื่นก็ยิ่งหนักอึ้งมากขึ้นเท่านั้น... ไม่อาจยอมให้คุณจากฉันไปได้ ไม่อาจลืมคุณได้ ฉันห้ามน้ำตาตัวเอง.. ฉัน... ถ้าการพบเจอกันของเราเป็นเรื่องผิดพลาดมาตั้งแต่ต้น ทำไมฉันยังทำใจไม่ได้นะ? ทำไมฉันต้องคิดถึงคุณ? ทำไม? ... ฉันรู้สึกเหมือนกำลังร้องไห้ การรู้สึกถึงน้ำตาร้อนๆไหลรินลงมาอย่างควบคุมไม่ได้ ช่วยไม่ได้ หยุดไม่ได้ มันช่างน่าเศร้าจริงๆ ตาจะบวมแดงและแห้งหลังจากนั้น ปัญหายังคงแก้ไขไม่ได้... ฉันหยุดร้อง... กลืนน้ำตา.. รู้สึกถึงความเศร้า.. ความคิดที่ขัดแย้ง... ฉันหยุดร้อง... ความสบายใจ?... อยากมีเพื่อน?... ต้องการคนปลอบประโลม?...รักแท้?... คนเดียว แค่คนเดียว?... ... ซุนจังกับฉันออกจากห้อง เหมือนคราวที่แล้ว.. ฉันเดินลงบันไดหลัก.. เหมือนคราวที่แล้ว... ฉันเดินไปถึงกลางบันไดหลัก... เหมือนคราวที่แล้ว... ตรงที่เดิมนั้น ฉันมองไปที่เคาเตอร์บาร์... คราวนี้... ที่นั่งของคุณไม่ว่างเปล่า... คราวนี้... คุณนั่งอยู่ที่เดิม.. คราวนี้... เรามองกันและกัน ตรงที่เดิม เวลาหยุดเดิน... เวลาหยุดเดินให้เราหรือ? รู้สึกเหมือนถูกฉุด ผู้จัดการลีฉุดฉันขึ้นข้างบน ไปถึงชั้นสอง เธอแนะนำให้ฉันหนีไป... ฉันไม่ได้ถูกเธอฉุดไว้อีกแล้ว... ไม่ได้ยินอะไรอย่างอื่นอีก... ไม่ต้องหนีแล้ว... ฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน ขอแค่มองคุณอีกครั้ง อีกแค่สักพักเดียว... ชัดเจนแล้ว จงใจกว่าเดิม บวกกับความแน่ใจ... ฉันหยุดอยู่ตรงราวบันได หันหน้าไปทางขั้นบันไดวน ฉันสังหรณ์ใจว่าคุณจะปรากฏตัวที่นั่นเหมือนคราวที่แล้ว คุณเช็ดน้ำตาฉันเมื่อคราวที่แล้ว ฉันรู้ว่าคุณจะขึ้นบันไดมา ในไม่ช้า... ฉันยืนนิ่งอยู่กับที่... ฉันหวังว่าอย่างนั้น... ฉันรอ... ฉันน่าจะเดาถูก... คุณกำลังเข้ามาใกล้ ฉันเห็นเงาของคุณที่บันไดวน ภายใต้แสงไฟสลัวสีเหลือง เงาเริ่มใหญ่ขึ้น เห็นชัดขึ้น คุณปรากฏตัวตรงทางขึ้นบันได คุณยืนพิงพนังห้อง สายเราตาบรรจบกัน สายตาเรามองกันราวกับเป็นเส้นตรง ฉันขอให้รุ่นพี่ลีออกไปก่อน ฉันยังคงไม่ละสายตาไปจากคุณ... กรุณาปล่อยให้เราได้มีเวลาส่วนตัว ครั้งสุดท้ายที่ฉันรู้สึกว่าอยู่ใกล้คุณนี่มันเมื่อไหร่กันนะ? เมื่อไหร่กัน? ฉันยังคงตรงมองไปที่คุณอย่างแน่วแน่ ไม่ละสายตาไปไหน... คุณเดินเข้ามาหาฉัน คุณเข้ามาใกล้ฉันทีละก้าว ทีละก้าว... เพื่อที่จะเข้าหาฉัน คุณต้องได้โรงแรม? เพื่อที่จะเข้าหาฉัน คุณต้องกลายเป็นที่ปรึกษาชิน? เพื่อที่จะเข้าหาฉัน คุณต้องยอมสละชีวิตพนักงาน? ดองฮ็อก ถ้าคุณทำสิ่งเหล่านั้นสำเร็จ คุณจะไม่มีทางได้ฉันเลย คุณจะสูญเสียฉันไป ดองฮ็อกคะ ได้โปรดรับฟังฉัน ทำแบบนี้ไม่มีทางสำเร็จหรอก ฉันต้องการผู้ชายที่เข้าใจฉัน แล้วฉันจะรักเขาหมดหัวใจเช่นกัน คุณได้ก้าวเข้ามาในโลกของฉัน นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมการกระทำอันอุกอาจของคุณต่อโรงแรมทำให้ฉันเจ็บปวดมากกว่าที่เคยเป็น ดองฮ็อกคะ ได้โปรดปล่อยพนักงานเหล่านั้นไป ทำให้โรงแรมเรากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ถ้าคุณยอมล้มเลิก ได้โปรดเถอะค่ะ ฉันแทบจะอ้อนวอนคุณ ฉันจะ.. ฉันจะ... "เดือนเดียว ได้โปรดรอผมอีกแค่เดือนเดียว... แล้วคุณก็จะรู้" คุณบอกฉัน เราสองคนอยู่ใกล้กันเหลือเกิน คุณขอให้ฉันเชื่อใจคุณ เพราะฉลาดน้อยกว่าคุณ ฉันคาดการล่วงหน้าไม่ได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอีกหนึ่งเดือน ตอนนี้ฉันเห็นแต่ความไม่มั่นคงและความเจ็บปวดของพนักงาน ชีวิตของพวกเขากำลังอยู่ในอันตราย มันเกิดขึ้น.. มันเกิดขึ้นแล้ว... เสียงของฉันแหบพร่า... แทบจะพูดอะไรออกมาไม่ได้...  มันเป็นแบบนี้ก็เพราะคุณอยู่ต่อหน้าฉัน... ฉันมองไปที่ใบหน้าคุณ ฉันเห็นความเจ็บปวดค่อยๆแผ่ขยายมากขึ้น... ความเจ็บปวดมาพร้อมกับความรักที่รุนแรง... "คุณอยากให้ผมหายตัวไปจากที่นี่จริงๆหรือ?" คุณถาม ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้อยากให้คุณหายไปจากที่นี่ "อย่างนั้นหรือ.." อย่างนั้นหรือ? ไม่ค่ะ ไม่... น้ำตาทำให้ฉันไม่อาจพูดอะไรออกมาได้และทำให้ภาพที่ฉันเห็นพร่ามัว เพื่อที่จะลืมเรื่องราวอันปวดร้าวของเรา เราน่าจะ.. น่าจะ... เก็บเรื่องของเราไว้เป็นความทรงจำที่ดี.. ฉันหยุดพูด ขนลุก.. เบือนหน้าหนี พยายามควบคุมน้ำตา.. ไม่อยากให้ "เรา" ต้องออกไปจากเส้นทางแห่งความทรงจำเลย... "คุณสร้างโรงแรมไว้ในใจผม แต่ตอนนี้... คุณผลักไสให้ผมออกไป ออกไป... แล้วผมจะเป็นอย่างไร?" คุณพูด ฉันได้ยินคุณอย่างชัดเจน คุณอยู่ใกล้ฉันเหลือเกิน ฉันเห็นคุณอย่างชัดเจน ฉันเห็นความเศร้าของฉันที่สะท้อนอยู่ในดวงตาคุณ คุณคงกำลังเจ็บปวด เหมือนกับฉัน น้ำตาคุณเริ่มเอ่อล้น ที่ทางเข้าพนักงาน ฉันเห็นน้ำตาคุณ คืนนั้น ที่แซฟไฟร์ ฉันเห็นน้ำตาคุณ ที่บันได ฉันเห็นน้ำตาคุณ ตอนนี้ ฉันเห็นน้ำตาคุณ และน้ำตาคุณก็ทำให้ฉันเจ็บปวดเหมือนกัน... ฉันก้าวไปข้างหน้า ดึงคุณเข้าสู่อ้อมแขนฉัน โอบกอดคุณไว้แน่น มีคุณอยู่ในอ้อมแขนฉัน วันแห่งความเจ็บปวด น้ำตา และความทุกข์ทรมานดูเหมือนจะจางหายไปบ้าง ในอ้อมแขนของคุณ ฉันรู้สึกถึงกลิ่นกายคุณ หัวใจคุณเต้น ลมหายใจ... ในอ้อมแขนของคุณ ฉันรู้สึกมีคุณค่า ในอ้อมแขนของคุณ ฉันรู้สึกมั่นคง อ้อมแขนนี้ไม่เพียงแต่จะปลอบประโลมใจฉัน แต่ก็ปลอบประโลมใจคุณด้วยเช่นกัน เราทั้งสองคนหลับตา ท่ามกลางความมืด ริมฝีปากเราบรรจบกัน...หัวใจเราเต้นเป็นหนึ่งเดียว... ฉันมองคุณอย่างใกล้ๆ จดจำทุกอณูรายละเอียดบนใบหน้าคุณ ฉันรู้สึกถึงมือคุณบนใบหน้าฉัน คุณปัดผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากฉัน น้ำตาฉันดูจะมลายหายไปเมื่อมีคุณอยู่ใกล้ๆ "ได้โปรดรอผม เดือนเดียว แค่เดือนเดียว" คุณพูด ฉันพยักหน้า ฉันสัญญา เรายังคงอยู่ในอ้อมแขนกันและกัน นานมากแล้วที่เราไม่ได้รู้สึกถึงกันและกันใกล้ชิดขนาดนี้ โอบกอดกันและกันอย่างแท้จริงแบบนี้ โดยที่ไม่ได้ทำให้ต่างคนเจ็บปวด... ถ้าเพียงแต่เวลาจะหยุดเดิน ปล่อยให้เราอยู่ในคาซาบลังก้า ที่นี่ ตอนนี้... จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 26 ต.ค. 45 20:17:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาจองที่นั่งก่อน แต่ยังไม่กล้าอ่าน ขอเวลาตั้งสติก่อนสักพัก ตอนที่แล้วบีบคั้นความรู้สึกจนอึงอล - เครียด ยังไม่หาย แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 45 23:13:54 จากคุณ : GTW - [ 26 ต.ค. 45 23:12:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่า   เครียด     มากๆค่ะ จากคุณ : กระท่อมน้อยริมเล - [ 27 ต.ค. 45 01:24:53 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อา... ทำไมตอนนี้เงียบเหงากันจัง หรือว่าจะเครียดเกินไปจริงๆเนี่ย จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 27 ต.ค. 45 21:26:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาแล้วค่ะ ตั้งตารอคอยก็ถึงตอนนี้ซะที เพิ่งดูvdoไปเมื่อวาน ชอบที่จินยองเข้าไปกอดดองฮ็อก get out ดูทีไรน้ำตาซึมทุกที ขอบคุณนะค่ะ คุณเจนนี จะรอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : เล็ก - [ 28 ต.ค. 45 07:11:59 A:203.107.144.43 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ้าว ตอนนี้ไม่เศร้านะ อย่างน้อยก็เข้าใจตรงกันนิดนึง จากคุณ : scottie - [ 28 ต.ค. 45 09:18:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 นึกว่าจะหายกันไปหมดซะแล้ว อิอิ ถ้าในเวอร์ชั่นละคร ส่วนตัวเราแล้วชอบตอนที่ดองฮ็อกบอกว่า คุณก่อกำแพงขึ้นในใจคุณ แล้วผลักไสผมออกไป.. แล้วผมจะเป็นอย่างไร? โหหห เป็นเราเจอประโยคนั้นก็คงจะโผเข้าไปกอดเหมือนจินยองแหละค่ะ ฟังแล้วน่าสงสารดองฮ็อกจริงๆเลย จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 28 ต.ค. 45 15:18:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เศร้าและซาบซึ้งมากค่ะ   จากคุณ : พู่ไหม - [ 30 ต.ค. 45 11:49:22 A:202.28.193.9 X: ]