*********Hotelier.............จุดเริ่มต้นของการให้อภัย*********

    ความเดิมตอนที่แล้ว ดองฮ็อกสัญญากับจินยอง ขอเวลาทบทวนจิตใจหนึ่งเดือน ทางจินยองก็เริ่มใจอ่อนและเข้าใจดองฮ็อกมากขึ้น ฝ่ายคิมบ็อกแมน เมื่อรู้ว่าฮันเทจุนนำแผนของตนที่จะเข้าฮุบโรงแรมไปปล่อยข่าวลงหนังสือพิมพ์ก็ถึงกับโกรธมาก สั่งให้คนไปสั่งสอน(หรือรุมซ้อมน่ะเอง)ฮันเทจุน ซึ่งก็จะกลายเป็นเรื่องราวในตอนนี้แหละค่ะ ตอนนั้นสั้นนิดนึง อ่านยาวๆไปมากแล้ว อ่านสั้นๆกันบ้างค่ะ อิอิ

    สำหรับตอนที่แล้ว ตาม link นี้เลยค่ะ

    ธุรกิจ มิตรภาพ หรือความรัก
    http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1813825/W1813825.html

    สายสัมพันธ์ที่ตัดไม่ขาด
    http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1814671/W1814671.html

    อดีตในรอยแผลอันยากจะลืมเลือน
    http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1815585/W1815585.html

    เมื่อหัวใจต้องพ่ายให้แก่ความรัก
    http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1819705/W1819705.html

    กุหลาบ 300 ดอก
    http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1828660/W1828660.html

    แผนที่สองของชินดองฮ็อก
    http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1832727/W1832727.html

    โรงแรมหรือฮันเทจุน
    http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1834842/W1834842.html

    จุมพิตอันขื่นขม
    http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1838780/W1838780.html

    น้ำตากับความสับสน
    http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1839476/W1839476.html

    ขอเพียงแค่โอกาสสุดท้าย
    http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1842237/W1842237.html

    คำสัญญาของเขาและเธอ
    http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1843632/W1843632.html

    อีกเพียงแค่เดือนเดียว
    http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1845270/W1845270.html

    จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 28 ต.ค. 45 19:31:50 ]

 
 

        ความคิดเห็นที่ 1

        ฮันเทจุนกับผู้จัดการโอออกไปแล้ว  ผมนั่งอยู่ริมระเบียง คิดถึงเรื่องทั้งหมด... ผมสบายใจที่ได้รู้ว่ามันไม่ใช่ฮันเทจุน แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนักเพราะอย่างไรผมก็ต้องผ่านด่านฮันเทจุนไปก่อนถึงจะได้โรงแรม ผู้ชายคนนี้ใช่ว่าจะเอาชนะได้ง่ายๆ เขาขาดความมั่นใจในตัวเองอย่างเห็นได้ชัด ซ้ำยังไม่รู้วิธีปกป้องโรงแรมที่ถูกต้อง เขาไม่ทำตามหลักธุรกิจอะไรทั้งสิ้น ผมเดาไม่ถูกเลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ เดาไม่ได้เลยว่าเขาจะทำอะไรต่อไป... ถ้ายังคงเป็นแบบนี้ต่อไป ผมคงต้องแพ้แน่ ผมคงต้องการปาฏิหารย์อย่างเร่งด่วนเพื่อที่จะพลิกสถานการณ์ พระเจ้า.. โปรดนำทางให้ผมที...

        ความคิดของผมถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโทรศัพท์ คุณโทรมาถามว่าฮันเทจุนอยู่กับผมไหม ผมบอกคุณไปว่าเขามาที่นี่เมื่อชั่วโมงก่อน ตอนนี้ออกไปแล้ว คุณบอกผมอย่างกระวนกระวายว่าเขายังไม่กลับมา ใจเย็น จินยอง ให้ผมคิดก่อนว่าผมพอจะทำอะไรได้บ้าง...

        มีอะไรไม่ชอบมาพากลเกี่ยวกับคิมบ็อกแมน ผมโทรหาเขา ถามว่าเขาพอจะรู้ไหมว่าฮันเทจุนอยู่ที่ไหน เขาบอกว่าไม่รู้ ผมถามเขาว่าผมเชื่อใจเขาได้หรือ เขายืนยันกับผมว่า "แหงล่ะ! ไม่เชื่อฉันแล้วจะไปเชื่อใคร?" ผมไม่ได้ข้อมูลอะไรจากเขาเลย แต่เมื่อนักธุรกิจพูดกับคุณแบบนั้น มั่นใจได้เลยว่าเขากำลังโกหกคุณกลางวันแสกๆ

        ผมโทรหาคุณอีกครั้งว่าได้ข่าวคุณผู้จัดการใหญ่หรือยัง คุณบอกว่าเขายังไม่กลับมา บางทีเขาอาจจะกำลังไปนั่งดื่มฉลองชัยชนะอยู่ก็ได้ คงจะกลับมาเร็วๆนี้ ผมถามว่าผมควรไปอยู่เป็นเพื่อนคุณไหม แล้วผู้จัดการโซก็ตอบอย่างเป็นทางการว่า นี่เป็นเวลาทำงานของดิฉันอยู่ค่ะ ... ผมน่าจะรู้อยู่แล้วนะว่าคุณต้องตอบแบบนี้ ...

        ผมอยู่ที่ระเบียงเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง... คุณเปลี่ยนใจหรือผู้จัดการใหญ่ฮันกลับมาแล้ว? กลายเป็นว่าคิมยุนฮีโทรมา เธอขอให้ผมไปช่วยฮันเทจุนซึ่งตอนนี้ถูกพ่อของเธอจับตัวไป เธอบอกผมว่าตอนนี้เธอกำลังนั่งแท๊กซี่มาแซฟไฟร์วิลล่าและจะโทรไปหาคุณด้วย ผมบอกเธอทางโทรศัพท์ว่าผมจะไปหาคิมบ็อกแมนกับเธอ เราเป็นนักธุรกิจ ผมมองไม่เห็นเหตุผลว่าทำไมเราจะต้องใช้วิธีแบบมาเฟีย ที่สำคัญที่สุด ผมเกลียดคนโกหก...

        ยุนฮีนั่งอยู่หลังรถผมเพื่อที่จะบอกทาง คุณนั่งข้างผม ไม่พูดไม่จาไปตลอดทาง คุณยังโกรธผมเรื่องจดหมายหรือไง? หรือเพราะอย่างอื่น...

        ฮันเทจุนนอนอยู่กลางสนามหญ้า เขาได้รับบาดเจ็บแต่ไม่มากเท่าไหร่นัก อย่างไรก็ตาม คุณทั้งสองคนดูจะกังวลเหลือเกินว่าเขาจะรอดหรือไม่... เขามีคนห่วงใยเขาหลายคน มีหลายสิ่งที่ผมไม่มี... ถ้าผมได้รับบาดเจ็บบ้าง จะมีใครเป็นห่วงเป็นใยผมไหม? ผมหันหลังเดินกลับไปอย่างเงียบๆ... คุณสองคนพยายามช่วยเขาแต่ไม่มีประโยชน์ ผมไม่อาจปล่อยให้คุณทำแบบนี้คนเดียวได้ ผมเดินกลับมาแล้วแบกเขาขึ้นบนหลังผม...

        ผมเห็นคุณเดินออกมาจากห้องพยาบาล ผมขยับที่นั่ง หวังว่าคุณจะมานั่งข้างผม แต่เปล่า คุณยังโกรธผมอยู่หรือ?

        "ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องวันนี้" คุณพูด

        ผมไม่ได้ทำอะไรเลย จินยอง ความจริงแล้วที่ฮันเทจุนบาดเจ็บ ก็เป็นเพราะผมส่วนหนึ่ง... แต่เมื่อกี้คุณพูดว่าขอบคุณจริงๆหรือ? คุณอภัยให้ผมแล้วใช่ไหม?

        แล้วคุณก็บอกว่าคิมบ็อกแมนเป็นคนที่เลวมาก ผมเข้าใจว่าคุณพยายามบอกอะไร ในฐานะที่ผมทำงานกับเขา ผมก็คงมีความผิดเท่าเทียมกัน...งั้นคุณก็ยังไม่ให้อภัยผมสินะ...

        "ฉันกลัวว่าคุณจะเป็นแบบเขาจัง..." คุณพูด ผมได้ยินว่าคุณพูดว่าอะไรแต่ไม่แน่ใจว่าผมเข้าใจหรือเปล่า

        ผมหันไปแล้วเห็นคุณมองมาที่ผม ด้วยความห่วงใยและความรัก

        คุณยกโทษให้ผมแล้วหรือ? การกระทำคุณเป็นอย่างหนึ่ง แต่คำพูดคุณกำลังบอกผมอีกอย่าง ผมสับสนไปหมด

        แล้วคุณก็ขยับตัวมานั่งข้างผม ซบศีรษะลงบนไหล่ผม ความสงบสุขได้กลับมาหาผมอีกครั้ง... ในที่สุด ผมก็ได้รับการให้อภัยจากการโกหกคุณ และทำให้คุณเจ็บปวด

        ผมขอโทษนะจินยอง อภัยให้ผมด้วย ผมไม่ได้ตั้งใจ..

        คุณพูดว่า "ดองฮ็อกคะ..." ครับ จินยอง ผมอยู่ที่นี่ อยู่ข้างๆคุณ..."...ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเราต้องพบกันแบบนี้ด้วย?" คุณเคยถามแบบนี้มาแล้ว ตอนนั้นผมไม่มีคำตอบให้คุณ ตอนนี้ผมก็ยังไม่มีเหมือนกัน...

        บางทีอาจเป็นลิขิตของพระเจ้า ผมเคยคิดว่าคุณล่องลอยจากผมไปแล้ว แต่ตอนนี้เรากลับถูกดึงมาอยู่ใกล้ชิดกันกว่าเดิม ผมควรจะขอบคุณใครดีโรงแรม ฮันเทจุน หรือสวรรค์เบื้องบน?

        ที่จริงแล้วผมมีอะไรหลายอย่างจะบอกคุณนะที่รัก แต่ผมไม่อาจทำได้ ผมไม่อาจบอกคุณได้ว่าตอนนี้ผมแพ้คุณผู้จัดการใหญ่อีกแล้ว ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ ผมก็ไม่รู้ว่าจะรักษาสัญญาไว้ได้นานเท่าไหร่ ทุกอย่างเริ่มซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆแต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่ชัด คิมบ็อกแมนไม่ใช่นักธุรกิจที่จริงใจ เมื่อก่อนผมอาจจะไม่ใส่ใจแล้วดำเนินทำธุรกิจต่อไป แต่ตอนนี้ผมคงต้องคิดให้มากขึ้น... มีคุณเป็นเดิมพัน การเข้ายึดโรงแรมเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วหรือ?

        คงต้องทิ้งเรื่องงานไปก่อนเพราะผมเหนื่อยมามากแล้ว ตอนนี้ผมต้องการความสงบ... ผมยื่นมือไปจับมือคุณแล้วปล่อยให้คุณจับมือผม... บางทีนี่อาจจะเป็นปาฏิหารย์ที่ผมกำลังรอคอย...


        จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 28 ต.ค. 45 19:36:13 ]
       
       

        ความคิดเห็นที่ 2

        ฮ้า... สำเร็จซะที
        แล้วสองกระทู้ที่เข้าไปอ่านไม่ได้ จะแจ้งลบยังไงดีคะเนี่ย


        จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 28 ต.ค. 45 19:38:42 ]
       
       

        ความคิดเห็นที่ 3

        ขอบคุณมากๆๆนะค่ะ คุณเจนนี เปิดได้แล้ว จะปรินท์ไปอ่านนะค่ะ  จะรอตอนต่อไปนะค่ะ

        จากคุณ : เล็ก - [ 28 ต.ค. 45 20:04:41 A:203.107.148.211 X: ]
       
       

        ความคิดเห็นที่ 4

        ขอบคุณมากๆๆค่ะอาจารย์GTWค่ะที่ให้ข้อมูล ส่วนมากจะเปิดช่วงเช้าๆๆไม่ค่อยมีปัญหา  คุณเจนนีค่ะ สั้นจังเลยค่ะ ตอนหน้าขอยาวๆๆนะค่ะ

        จากคุณ : เล็ก - [ 28 ต.ค. 45 20:17:07 A:203.107.148.211 X: ]
       
       

        ความคิดเห็นที่ 5


        เอ่อ ค่อยยังชั่ว ตอนนี้รับได้ ไม่เครียดมากสุดๆ

        สองกระทู้นั่นคงปล่อยไปก่อนล่ะครับ เพราะเราเข้าไปในกระทู้ไม่ได้ ก็เลยแจ้งลบไม่ได้ และเราก็ไม่คุ้นเคยกับผู้ดูแลที่นี่

        สั้นไม่เป็นไร แต่ต้องชดเชยด้วยโพสต์บ่อยๆ อย่าหายไปนานเป็นอาทิตย์ เดี๋ยวบาป

        โพสต์น้อยๆ แต่โพสต์นานๆ
        ^__^...


        จากคุณ : GTW - [ 28 ต.ค. 45 20:51:16 A:202.133.158.150 X: ]
       
       

        ความคิดเห็นที่ 6

        เริ่มง่วงงงงงงงงงงง  แหะๆ

        จากคุณ : กระท่อมน้อยริมเล - [ 28 ต.ค. 45 22:06:28 ]
       
       

        ความคิดเห็นที่ 7

        ดึกแล้วยังไม่ยอมนอน หนูบีนี่ เดี๋ยวเถอะ

        จากคุณ : GTW - [ 28 ต.ค. 45 23:00:12 ]
       
       

        ความคิดเห็นที่ 8

        มาลงชื่อตามเคย ^_^

        จากคุณ : กระบี่อิงฟ้าฯ - [ 29 ต.ค. 45 10:16:51 A:203.156.27.7 X: ]
       
       

        ความคิดเห็นที่ 9

        นั่นสิ ตอนนี้ไม่เครียด :)

        จากคุณ : scottie - [ 29 ต.ค. 45 16:04:42 ]
       
       

        ความคิดเห็นที่ 10

        ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ ตอนหลังๆจะเริ่มไม่เครียดแล้วค่ะ อิอิ

        จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 29 ต.ค. 45 21:47:42 ]
       
       

        ความคิดเห็นที่ 11

        มาช้ายังดีกว่าไม่มา
        เปิดเทอมแล้วค่ะ ไม่ค่อยว่างเข้ามาอ่านยาวๆ เลย


        จากคุณ : พี่หนูมอฯ - [ 2 พ.ย. 45 15:16:41 A:203.156.25.178 X: ]