ความคิดเห็นที่ 1 ชินดองฮี.. น้องสาวผม.. อยู่ในเกาหลี... ในโรงแรมโซล.. ในครัวฝรั่ง... ผมคิดว่าลีโอบอกผมอย่างนั้น... ชีวิตคนเราช่างน่าประหลาด ผมน่าจะได้เห็นน้องสาวผมทุกวันตั้งแต่มาอยู่โรงแรมนี้ แต่กลับไม่รู้สักนิด เธอทำอะไรอยู่ในห้องครัวโรงแรมโซลนะ? เจนนิเฟอร์ เอส อดัมส์... โรงแรมโซล... วันที่คุณหลบหน้าผมคราวนั้น.. เด็กผู้หญิงที่ผมเห็นข้างล่างบันได... เพื่อนร่วมแฟลตคุณ.. เจนนี่.. เจนนิเฟอร์? พอนึกออก ความรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้พบน้องสาวผมซึ่งไม่ได้พบกันมานานก็หายไป เพื่อนร่วมแฟลตคุณ เจนนี่ ดูจะไม่เป็นมิตรกับผมด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง.. ไม่น่าจะบังเอิญขนาดนั้นน่า.. ไม่น่า... แต่อย่างไรผมก็ต้องรู้ให้ได้ ผมเดินจากแซฟไฟร์ไปยังตึกใหญ่ ผ่านทางเข้าพนักงาน มองหาครัวฝรั่ง เชฟเดินผ่านผมไป ผมถามทางเขา เขามองผมหัวจรดเท้า บอกไม่รู้ว่าครัวอยู่ที่ไหน แล้วเดินไป เชฟที่ไม่รู้ว่าครัวอยู่ที่ไหนเนี่ยนะ... ผมเดินตามเขาไป... ผมมองไปในครัว แต่ไม่พบเพื่อนร่วมแฟลตคุณ ชื่อเจนนี่ค่อนข้างโหล... ผมอาจคิดมากไป มันจะบังเอิญขนาดนี้ได้อย่างไรกัน? แล้วผมก็เห็นเธอ เด็กสาวผู้ร่าเริงในเครื่องแบบเชฟ เดินไปเดินมา คุยกระหนุงกระหนิงกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นน้องสาวผมจริงๆหรือ? ผมเชื่อมโยงภาพน้องสาวผมสมัยยังเป็นทารกกับเด็กผู้หญิงข้างหน้าผมคนนี้ไม่ออกเลย... พยายามนึกว่าแม่ของเธอหน้าตาเป็นอย่างไรแต่มันก็นานมาแล้ว.. เด็กคนนี้เป็นน้องสาวผมจริงๆหรือ? "เจนนี่!"  มีคนตะโกนเรียกเธอ เธอหันไป นี่สินะ เจนนี่ ดองฮี.. น้องสาวผม แล้วไงต่อดี? เจนนี่เดินออกจากห้องครัวอย่างรีบเร่งจึงไม่ทันเห็นผม เธอเดินเข้าไปในห้องเย็น ออกมาพร้อมกับกล่องกล่องหนึ่ง เธอสังเกตเห็นผมยืนอยู่หน้าประตูแล้วมองผมอย่างรังเกียจ.. เจนนี่ ไม่สิ ดองฮี โปรดอย่าทำแบบนี้ นี่พี่ชายของเธอ ดองฮ็อกไง... แต่ผมก็ว่าเธอไม่ได้ ทุกคน รวมทั้งคุณ คิดว่าผมมาที่นี่เพื่อที่จะทำลายโรงแรม... เธอสะดุดล้มในห้องครัวแล้วทำกล่องหล่น มะเขือเทศกลิ้งจากเธอมาทางผม... เธอเดินมาเก็บ ผมจึงหยิบให้เธอ เธอมองผมด้วยสายตารังเกียจแล้วพูดอย่างเย็นชา "...ลมอะไรพัดแขกผู้ทรงเกียรติมาแถวนี้นะ..." ผมก็เป็นแขกสำหรับเธอเหมือนกัน "...มาดูว่าจะไล่ใครออกรึไง?" ผมแค่กำลังทำงานของผม เข้าใจยากนักหรือไงนะ? "ถ้าหัวหน้าเชฟไม่อนุญาต ต่อให้เป็นที่ปรึกษาก็เข้ามาในห้องนี้ไม่ได้หรอกนะ!" ดองฮี พี่เป็นพี่ชายเธอ พี่แค่อยากคุยกับเธอนะ... แล้วเธอก็คว้ามะเขือเทศจากมือผมแล้วเดินกลับไปหาเพื่อนร่วมงาน เธอหันมา เห็นว่าผมยังยืนอยู่ที่ประตู จึงมองผมด้วยสายตารังเกียจอีกครั้งก่อนจะเดินไป นี่เป็นการพบน้องสาวผมครั้งแรกในรอบยี่สิบกว่าปีสินะ ผมพบน้องสาวแล้ว ควรจะทำอย่างไรต่อดี? ผมไม่รู้วิธีจะพูดคุยกับเธอด้วยซ้ำ... สมัยยังเด็ก ผมฝันถึงดองฮีบ้างในบางครั้ง ภาพในฝันมักจะเบลอเหมือนหมอกลง แต่ผมก็รู้ว่าเป็นเธอ บางครั้งผมเห็นเธอเดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะ บางครั้งก็เห็นเธอร้องให้ในห้างสรรพสินค้า แต่ผมไม่เคยฝันว่าเราจะได้พบกันแบบนี้เลย.. ในห้องครัว แล้วเธอจะทักทายผมอย่างไม่เป็นมิตรแบบนี้... ผมควรจะทำอย่างไรดี? ผมเดินจากห้องครัว ผ่านทางเข้าพนักงาน กลับไปยังแซฟไฟร์วิลล่า ลีโออยากหารือกับผมว่าจะทำอย่างไรให้ประธานโจยอมสละหุ้นให้เรา ผมบอกให้เขาวางแผนไปก่อน... ผมไปที่โบสถ์คนเดียว มีหลายอย่างในใจที่ผมต้องสะสาง.. ........ ผมนั่งอยู่ในโบสถ์ตลอดยามบ่าย มองหาคำตอบ ตอนนี้ชีวิตผมก็ยุ่งเหยิงพออยู่แล้ว แล้วยังมี... ชัดเจนแล้วว่าผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ ความอบอุ่นของคุณ ผมไม่รู้จะขอให้คุณช่วยอย่างไร ลีโอก็ช่วยผมเหมือนกันแต่ผมไม่เคยต้องขอให้เขาช่วย ที่ผ่านมานั่นเป็นคำสั่งและเขาก็ชินแล้ว ผมเรียนรู้ที่จะพึ่งตัวเองมาตลอดชีวิต การขอความช่วยเหลือแสดงให้เห็นถึงด้านที่เปราะบางของผม และมันก็เป็นด้านที่ผมไม่อยากให้มันแสดงออกมา โดยเฉพาะต่อหน้าคุณ ที่สำคัญที่สุด นี่หมายความว่าผมจะต้องเล่าเรื่องในอดีต ผมจะต้องบอกคุณว่าผมมาจากไหน และความจริงที่ว่าผมถูกพ่อทิ้ง คุณจะเกลียดผมไหมถ้าคุณรู้เรื่องนี้? แต่ผมก็ยังต้องการความช่วยเหลือจากคุณ และเพราะไม่มีทางเลือกแล้วผมจึงต้องโทรหาคุณ การได้พบเจอคุณทำให้อากาศอันเย็นยะเยือกข้างนอกแซฟไฟร์วิลล่าอบอุ่นขึ้นมาทันที ผมไม่รู้จะเริ่มอย่างไรเมื่อคุณถามผมว่าผมอยากมาพบคุณเพราะอะไร... ผมควรจะพูดอย่างไรดี? จินยอง จำตอนที่ผมบอกคุณว่าผมไปทะเลตะวันออกได้ไหม? ที่คุณถามผมว่าผมไปทำไมแต่ผมไม่ได้ตอบ? คุณพยักหน้า ผมไปหาพ่อ หรือผมน่าจะบอกว่า พ่อแท้ๆในสายเลือด... คนที่ทิ้งผมและน้องสาวของผมไป.. คนที่ส่งเราไปประเทศที่แสนไกลแล้วปล่อยให้เราดิ้นรนตามลำพัง... คนที่ผมเกลียด... "อย่างไรคุณก็ยังผูกพันกับท่านนะคะ" คุณพูด บางทีอาจจะเป็นอย่างนั้น แต่ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าการผูกพันกับใครสักคนมันหมายความว่าอย่างไร มันเป็นความรู้สึกแปลกที่ได้เติบโตขึ้นท่ามกลางใครบางคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณเลย ผมไม่รู้จะอธิบายอย่างไร แต่ยิ่งพวกเขาทำดีกับคุณเท่าไหร่ คุณก็จะยิ่งรู้สึกแปลกหน้ากับพวกเขามากขึ้นเท่านั้น มีแต่ผมตัวคนเดียว ความรู้สึกผูกพันกับใครกลับกลายเป็นความรู้สึกที่เหินห่าง วินาทีที่ผมรู้ว่าเจนนี่เป็นน้องสาวผม ผมไม่รู้ว่าผมควรคิดอย่างไร รู้สึกอย่างไร และควรมีปฏิกิริยาอย่างไร ในฐานะพี่ชาย ผมควรปกป้องเธอถ้าพ่อแม่ของเราไม่สามารถปกป้องดูแลเราได้ แต่ผมไม่รู้เลยว่าเธออยู่ที่ไหน หน้าตาเป็นอย่างไร นิสัยเป็นอย่างไร ผมเป็นพี่ชายประเภทไหนกัน? มันเป็นความรู้สึกที่ค่อนข้างจะสับสน มีทั้งความสุข ความเจ็บปวด ความรู้สึกผิด ความไม่มั่นใจ สิ้นหวัง ทำอะไรไม่ถูก ปะปนกัน... แม้แต่ตัวผมเองผมยังไม่เข้าใจ แล้วจะคาดหวังให้คุณเข้าใจได้อย่างไรกัน? อีกอย่าง ผมไม่อยากให้รู้มาร่วมรับรู้ว่าผมผ่านอะไรมา... ชีวิตของเด็กที่ถูกรับเลี้ยง... "แต่ตอนนี้คุณก็ประสบความสำเร็จนี่คะ!" คุณพูด ประสบความสำเร็จ? คุณคิดว่าการประสบความสำเร็จคืออะไรล่ะ? ผมคิดว่าการประสบความสำเร็จคือการได้ครอบครองสิ่งที่สำคัญในชีวิต แม้จะใส่สร้อยคอให้ผู้หญิงที่ผมรักผมยังทำไม่ได้เลย นี่หรือประสบความสำเร็จ? คุณเงียบไปชั่วครู่ ขอโทษนะจินยอง ผมไม่น่าพูดถึงเรื่องนี้เลย แล้วคุณก็มองผมด้วยรอยยิ้มอันสดใส แสดงให้เห็นว่าคุณดีใจที่ได้รู้ความลับของผม ดูเหมือนว่าอดีตของผมไม่ได้ทำให้คุณมีปัญหาอะไร แต่ดูเหมือนว่าคุณอธิบายความรู้สึกของตัวเองไม่ถูกและต้องหาบางถ้อยคำมาอธิบาย ดูเป็นมนุษย์? ผมลองเสนอมาคำหนึ่งแต่คุณบอกไม่ใช่ แล้วคุณก็คิดออก "ดู... เข้าถึงได้น่ะค่ะ!" แล้วยิ้ม รอยยิ้มอันแสนอบอุ่นและทำให้ผมมั่นใจ... เข้าถึงได้? หมายความว่าอย่างไรหรือ? "เพราะดูเหมือนว่าฉันได้พบรูที่ฉันจะเข้าไปสู่ใจคุณได้แล้วสิคะ..." จินยอง บางครั้งคำที่คุณเลือกมาใช้ฟังดูสับสนและประหลาดไปหน่อย แต่ผมคิดว่าผมรู้นะว่าคุณหมายความว่าอย่างไร หมายความว่าเรื่องของเรายังมีหวังใช่ไหม? "ความหวังน่ะมีตั้งแต่ตอนที่พบคุณที่ทะเลทรายแล้วล่ะค่ะ.." คุณพูด พอนึกได้ว่าคุณได้หลุดปากออกมา คุณก็ไม่พูดต่อ แต่ผมรู้สึกเหมือนมีความอบอุ่นเกิดขึ้นภายในใจผม นี่เป็นครั้งแรกที่คุณยอมรับว่ารักผม ถึงแม้จะพูดอ้อมๆก็เถอะ ผมลืมละสายตาออกจากคุณด้วยความดีใจอย่างท่วมท้น คุณเริ่มเขินอายจึงเปลี่ยนเรื่องแล้วถามถึงเจนนี่ จริงสินะ เรามาที่นี่เพื่อพูดถึงเจนนี่.. ผมบอกคุณไปว่าผมไม่กล้าพอ นักล่าที่ไม่กล้าเนี่ยนะคะ คุณล้อผม คุณพูดถูก จินยอง ที่แน่ๆ ผมรู้สึกเหมือนสิงโตในเรื่องพ่อมดแห่งออซ สิงโตตัวที่ไม่มีหัวใจ ตัวที่ต้องเดินทางไปทั่วเพื่อค้นหาความกล้า แล้วคุณก็อาสาว่าจะไปคุยกับเจนนี่ให้ผม.. ผมรอให้คุณพูดคำนี้มาตลอดทั้งบ่าย รอให้คุณอาสาพูดให้เอง เพราะมันยากสำหรับผมที่จะขอให้ใครช่วย คุณคือนางฟ้าและผู้ช่วยชีวิตผม ผมต้องขอบคุณคุณมากถ้าคุณจะช่วยผมได้ พอจบเรื่องแล้ว คุณบอกว่าคุณต้องกลับไปแผนกต้อนรับ ผมกุมมืออับอบอุ่นของคุณไว้ คุณหน้าแดงและพยายามจะสะบัดออก นึกหรือว่าผมจะยอมปล่อยให้ไปง่ายๆ? แล้วคุณก็พูดประโยคมาตรฐานของชาวโรงแรม มันผิดกฏของโรงแรมค่ะที่จะ..... คิดว่าผมสนใจกฏของโรงแรมคุณด้วยหรือ? พอคิดได้ว่าผมไม่มีทางปล่อยมือคุณไป คุณก็ยอมให้ผมจับมือคุณแต่โดยดี ตกลงค่ะ แต่คุณต้องปล่อยมือฉันก่อนถึงล้อบบี้โรงแรมนะ คุณพูดพร้อมกับรอยยิ้ม ได้เลยครับ ผู้จัดการโซ... เช้าวันถัดมา ขณะที่ผมกำลังวิ่งไปตามถนน ผมเห็นเจนนี่อยู่นอกแซฟไฟร์วิลล่า ผมถอดแว่น ก้มหน้า พอใกล้จะถึงเธอ ผมก็วิ่งให้ช้าลง ผมควรจะพูดอย่างไรดี? น้องสาวผมรอผมอยู่ตอนนี้ แต่เธอยอมรับผมว่าเป็นพี่ชายเธอหรือยัง? มันนานเกินไป ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ควรจะถามอะไร... "ทานข้าวเช้ามาหรือยัง?" นี่เป็นประโยคเริ่มบทสนทนาที่ดีที่สุดเท่าที่นักล่าจะคิดได้... ครั้งแรกที่พี่ชายพูดกับน้องสาวในรอบเกือบ 20 ปี... ทานข้าวหรือยัง... คิดอะไรให้ดีกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไงนะ? แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 45 10:12:00 จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 29 ต.ค. 45 21:43:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กลายเป็นตัวน่ารังเกียจไปแล้ว เอ้อ ชีวิต แต่ทักน้องสาวว่า "ทานข้าวเช้ามาหรือยัง"  ในสถานการณ์แบบนั้น มองในอีกมุมหนึ่งก็ดูน่ารักดีนะ อิมม์ ทานข้าวหรือยัง วัฒนธรรมไทยแท้ ทักทายแบบนี้ ^__^... จากคุณ : GTW - [ 29 ต.ค. 45 22:34:55 A:202.133.172.86 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตามมาอ่านต่อ อ่านไปก็คิดถึงละครตามไปด้วย เพราะยังจำละครได้ รู้สึกเหมือนเข้าใจละครเพิ่มขึ้นด้วย อย่าลืมแปลต่อๆ ไปน้า.... เอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : หนุกหนาน - [ 29 ต.ค. 45 23:59:27 A:202.133.151.194 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 นึกถึงหน้าดองฮ็อกแล้วอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้  ไม่เคยหลงเสน่ห์ใครแบบนี้เลยค่ะ  จะรอตอนต่อไปนะค่ะ จากคุณ : เล็ก - [ 30 ต.ค. 45 07:15:29 A:203.107.149.235 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 แล้วน้องสาวตอบมาว่าไงหนอ .. จากคุณ : scottie - [ 30 ต.ค. 45 09:06:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อินกับเรื่องนี้ได้ ทั้งที่ไม่เคยดูละครสักครั้ง แม้จะสลับไปสลับมา ก็น่าติดตาม  ^_^ จากคุณ : กระบี่อิงฟ้าฯ - [ 30 ต.ค. 45 11:40:59 A:203.156.28.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นละครเกาหลีที่ชอบที่สุดเลยล่ะ จากคุณ : พู่ไหม - [ 30 ต.ค. 45 13:54:24 A:202.28.193.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ดองฮ็อกน่ารักเนอะคะ อิอิ อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 31 ต.ค. 45 15:25:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อิอิ ตามมาลงชื่อว่า อ่านค่า จากคุณ : พี่หนูมอฯ - [ 2 พ.ย. 45 15:23:01 A:203.156.25.178 X: ]