ความคิดเห็นที่ 1 คิมบ็อกแมนโทรหาเราให้ไปร่วมรับประทานอาหารเช้าด้วยกันแล้วเกริ่นว่าเขา "เปลี่ยนใจ" แล้ว เขาไม่ได้อธิบายให้แน่ชัดว่าเขาหมายความว่าอย่างไร แต่ผมมั่นใจว่าสิ่งที่เขาจะพูดไม่เกี่ยวกับเรื่องฮันเทจุน ผมบอกเขาแล้วว่าผมไม่ชอบวิธีการแบบนี้ และก็เห็นได้ชัดว่าเขาก็ไม่ชอบสิ่งที่ผมพูดไปเช่นกัน ผมจึงบอกลีโอให้ระมัดระวังและเออออกับเขาไปก่อน ในขณะที่เรากำลังขับรถไปตามถนน ผมเห็นเจนนี่กำลังเดินมาที่แซฟไฟร์วิลล่า "หยุดรถก่อน ลีโอ" ผมพูด ผมอยากจะคุยกับเธอก่อนไป "ดองฮี จะไปไหนล่ะ?" ถามโง่ๆ เห็นอยู่ว่าเธอกำลังจะไปไหน คิดอะไรให้ฉลาดกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไงนะ? "ฉันมีอะไรจะให้พี่" น้องสาวผมยื่นถุงอะไรบางอย่างจากพ่อของผมให้ เขาจากไปอีกแล้ว โดยไม่ลาสักคำ... บางทีเป็นแบบนั้นอาจจะดีกว่า... แล้วเจนนี่ก็ขอบคุณผมที่ให้เธอได้พบกับพ่อ พี่ชายกับน้องสาว.. แต่ก็ยังเป็นคนแปลกหน้า.. ผมไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ในฐานะพี่ชาย ผมมีหน้าที่ต้องดูแลและหาอะไรมาให้เธอ อะไรที่เธอต้องการ อะไรที่ทำให้เธอมีความสุข อะไรที่เธอไม่สามารถมีได้ในอดีต อะไรที่ขาดหายไป ผมจะหามาให้เธอ... แต่เธอบอกว่า "ฉันไม่มีอะไรที่ขาดหาย ฉันมีความสุขกว่าทุกคนด้วยซ้ำ" แล้วเธอก็บอกว่าเธอมีความสุขกับชีวิตมากที่โรงแรมนี้ ได้ทำในสิ่งที่ต้องการ ได้รู้จักกับผู้คนที่เป็นมิตรและจริงใจ เว้นแต่... เว้นแต่อะไร? พี่สามารถให้เธอได้ทุกอย่างเท่าที่เธอปรารถนา... เธอขอร้อง "พี่คะ ได้โปรดปล่อยโรงแรมเราไปเถอะ ฉันไม่อยากได้อะไรอย่างอื่นเลยจริงๆ..." ดองฮี นี่เป็นงานของพี่ เหมือนกับการทำอาหารก็เป็นงานของเธอ การยึดโรงแรมนี้เป็นงานของพี่... เมื่อกี้ผมเพิ่งบอกเธอไปว่าผมสามารถให้ได้ทุกอย่างที่เธอต้องการแต่ตอนนี้ผมกำลังกลับคำ... นี่มันเป็นสัญญาแบบไหนกัน แล้วผมเป็นพี่ชายประเภทไหนกันนะ... "พี่คะ ฉันเป็นหนี้บุญคุณน้าฮันเทจุนมาก เขาเกือบตายเพราะฉัน และเขาก็เป็นคนที่ให้ชีวิตใหม่แก่ฉัน ฉันเป็นหนี้บุญคุณเขามาก กรุณาช่วยฉันได้ไหมคะพี่?" เธอขอร้องอีกครั้ง นี่เป็นเหตุผลที่ดีพอหรือเปล่า? ผมต้องขอเวลากลับไปทบทวน... "บอส! เราสายแล้วนะ!" ลีโอพูด ขอโทษนะดองฮี พี่ให้สัญญาเธอได้ทุกอย่างยกเว้นเรื่องนี้ ไว้เราค่อยคุยกัน ผมบอกเธอไป ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นสีหน้าผิดหวังของเธอเมื่อผมตบหลังเธอเบาๆ.. แต่ผมต้องไปแล้ว... "มีอะไรรึบอส?" ลีโอถาม ผมบอกเขาว่าไม่มีอะไร ผมแค่ต้องการเวลาคิดอะไรนิดหน่อย... สัญญาต้องเป็นสัญญา ถ้าผมสัญญากับตัวเองและเจนนี่แล้วว่าผมจะให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ และถ้าเธออยากให้ผมปล่อยโรงแรมนี้ไป จะกลายเป็นว่าผมกลับคำสัญญาหรือเปล่าหากผมยังดำเนินการตามแผนต่อไป? แล้วลีโอล่ะ? ในฐานะเพื่อนร่วมงาน เขามีสิทธิ์ทุกอย่างที่จะมีส่วนร่วมในการตัดสินใจทางธุรกิจของผม ถึงแม้ผมตัดสินใจจะปล่อยโรงแรมไป ลีโอก็อาจไม่เห็นด้วย แล้วฮันเทจุนล่ะ? พนันของผมกับเขา ชื่อเสียงเกียรติยศของผม อีโก้ของผม และคุณที่เป็นเดิมพัน... แล้วคุณล่ะ? คุณบอกผมว่าผมจะเสียคุณไปทันทีที่ผมยึดโรงแรมได้... มีหลายปัจจัยที่ผมต้องนำไปพิจารณา... ........ ที่โต๊ะอาหารเช้า คิมบ็อกแมนบอกผมว่าเขาตัดสินใจแล้วที่ว่าจะขายโรงแรมให้บริษัทต่างชาติ ลีโอชอบความคิดนี้ ตามปกติแล้ว ผมก็คงจะชอบ เพราะการติดต่อธุรกิจกับชาวอเมริกันมีปัญหาน้อยกว่าที่นี่มาก แต่ตอนนี้ผมมีหลายสิ่งที่จะต้องทบทวน คุณบอกผมว่าการเข้ายึดโรงแรมเป็นสิ่งที่ผิด และเช้านี้ น้องสาวของผมก็พูดแบบเดียวกัน ผมไม่รู้ว่ามีความเป็นไปได้แค่ไหนว่าคุณกับน้องสาวผมจะคิดผิด แต่ผมคงต้องนำความคิดเห็นเหล่านี้มาพิจารณาด้วยเสียแล้ว เพื่อจะซื้อเวลาให้ผมมากขึ้นอีกสักหน่อย ผมบอกคิมบ็อกแมนไปถึงผลการตรวจสอบล่าสุดของผมเพื่อให้เขาพิจารณาใหม่อีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าเขาได้ตัดสินใจแล้ว "คุณแค่ทำงานของคุณไป นั่นไม่ใช่ธุระของคุณ" ลีโอสนับสนุน "งานของเราคือการยึดโรงแรม ไม่ใช่การบริหาร" หุบปากน่าลีโอ คุณทำงานให้ผมหรือให้เขากันแน่? ผมต้องการเวลา จึงพยายามยืนยันให้คิมบ็อกแมนพิจารณาใหม่อีกครั้ง แต่เขาสั่ง "หยุดพูดแล้วทำงานไป อาทิตย์เดียวก็น่าจะพอแล้ว!" ประธานคิม... นี่อาจเป็นวิธีที่คุณใช้สั่งลูกน้องคุณเยี่ยงทาส แต่ไม่ได้ผลกับผมหรอก ชินดองฮ็อกจะไม่รับคำสั่งจากใครทั้งนั้น ถ้าผมต้องการเวลา ก็คือผมต้องการเวลา ไม่จำเป็นต้องพูดต่อ ผมขอตัวแล้วเดินออกไป ตลอดทางจากภัตตาคารถึงแซฟไฟร์ ลีโอบ่นพึมพัมไม่หยุด ผมเองก็ไม่อยากพูดเพราะผมต้องการความเงียบสงบเพื่อที่จะใช้ความคิด ทันทีที่เราก้าวขาเข้าใปในแซฟไฟร์วิลล่า เขาก็ทนไม่ได้อีกต่อไป แล้วกดดันให้ผมตอบว่าทำไมจู่ๆผมถึงเปลี่ยนไป อย่ากดดันผมน่าลีโอ ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่มีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง อะไรที่ไม่ถูกต้อง? เงินอันหอมหวาน สำหรับเรา? ลีโอถาม นั่นไม่ใช่ปัญหา โดยปกติแล้ว ได้เงินมาก็ดี อันที่จริงนี่ก็เป็นเหตุผลที่เราทำงานกัน แต่ดูเหมือนการเข้ายึดโรงแรมที่นี่เป็นสิ่งที่ผิด พนักงานโรงแรมจะเป็นอย่างไรล่ะ? แน่นอนว่าจะต้องมีหลายคนถูกไล่ออกเมื่อบริษัทฝรั่งนำพนักงานของตัวเองเข้ามา ผมบอก ผมเพิ่งพูดอะไรออกไป????? นั่นผมพูดหรือ??? อึ้งไปกับความเห็นของผม ลีโอบอกว่า "ถ้าบอสจะทำงานแบบนี้ ผมก็ทำกับบอสต่อไม่ได้แล้ว" ถ้าเราต้องทำงานกันแบบนี้ ผมไม่อยากทำต่อเหมือนกัน ผมตอบ ผมเพิ่งพูดอะไรไป? ผมพูดแบบนั้นไปจริงๆหรือ? เกิดอะไรขึ้นกับผมนะ? ทำไมเช้านี้ผมเอาแต่พูดอะไรแปลกๆ? ผมไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นในตอนนี้เพราะผมยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าผมกำลังพูดอะไร... ก่อนประตูปิด ผมได้ยินลีโอตะโกนตามหลังผม "บอสยังอยากไปเดินเล่นอีกหรือ?? ไม่อยากหาเงินแล้ว อยากจะเป็นนักปรัชญาแทนหรือไง?" ลีโอ ผมไม่รู้ อย่ากดดันผม... ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวสักพัก ได้ไหม? เท่าที่ผมรู้ตอนนี้คือผมเบื่อทุกอย่าง ชื่อเสียงเกียรติยศ เงิน อีโก้ ความภูมิใจ ความกดดัน คำสัญญา ญาติโกโหติกา มิตรภาพ ความรัก  สงคราม... ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง จะต้องยอมสละอะไรบางอย่างไป... ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวแล้วอย่ามากวนผมอีก! ประตูปิดด้านหลังผม จู่ๆผมก็คิดได้ว่าผมไม่รู้จะไปไหน.. ที่จริงแล้ว ผมไม่มีที่ไปต่างหาก ผมคิดว่าผมได้ยินใครบางคนทักผม.. ผมคิดว่างั้นนะ.. สองคนนั้นเป็นใครกัน? หญิงทำความสะอาดสองคน... ผมเคยเห็นมาก่อนหรือเปล่านะ? จำไม่ได้... ทำไมต้องทักทายผมอย่างตื่นเต้นขนาดนั้น? ไม่รู้สิ.. ผมหันหลังไป "พ่อหนุ่มกุหลาบ 300 ดอกไง!" หญิงคนหนึ่งพูดกับอีกคน พอรู้ตัวว่าผมกำลังมอง พวกเธอก็โค้งให้ผม เดินไป หัวเราะคิกคัก แล้วเอาแต่มองมาทางผม... "กุหลาบ 300 ดอก" เป็นชื่อที่ประหลาดจริงๆสำหรับชินดองฮ็อก ไม่เคยมีใครเรียกนักล่าด้วยชื่อนี้มาก่อน ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมแต่ผมก็เดินตามพวกเธอไป พวกเธอนำผมไปยังกลุ่มหญิงทำความสะอาดกลุ่มเบ้อเร่อ ในเครื่องแบบสีเทา ถุงมือสีขาว.. คนเหล่านี้มาจากไหนกันนะ? พวกเขามาทำอะไรที่นี่? เพื่อนร่วมงานของคุณทักทายผมด้วยรอยยิ้ม "สบายดีไหมคะท่าน?" แล้วทั้งกลุ่ม ประมาณ 20 คน ก็ทักทายผมอย่างพร้อมเพรียง ผมมาผิดที่ รบกวนพวกคุณหรือเปล่า? ผมถาม แล้วก็เหมือนเดิม ทั้งกลุ่มตอบอย่างพร้อมเพรียงกันว่าไม่ แล้วโบกไม้โบกมือให้ผมทั้งถุงมืออย่างนั้น เป็นภาพที่แปลก เป็นอะไรที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน... คนเหล่านี้มาจากไหนกันนะ? มารวมตัวกันแบบนี้ได้อย่างไร? ผมเดินไปที่โรงแรม ได้รับการทักทายจากคนที่ผมไม่เคยรู้จัก ระหว่างทางไปห้องครัว ก็มีคนที่ผมไม่รู้จักเข้ามาทักผมอีก คนเหล่านี้มาจากไหนกันนะ? แล้วผมก็เห็นเจนนี่เดินอยู่ท่ามกลางเพื่อนร่วมงานของเธอ พูดคุยกันถึงเรื่องอะไรสักอย่างอย่างมีความสุข ผมตามเธอไปที่ห้องเก็บของ เธอกำลังวุ่นวายกับการขนย้ายของและไม่ทันสังเกตเห็นผม ผู้ชายตัวสูงๆบอกเธอว่าผมอยู่แถวนี้แล้วทักทายผม "เป็นอย่างไรบ้างครับคุณชิน?" คุณชินกำลังรู้สึกแปลกๆอยู่ตอนนี้... อย่าถามผมอีกเลย ผมบอกเจนนี่ว่าผมแค่มาเดินเล่น ซึ่งก็เป็นเรื่องจริง ทำไมผมมาเดินเล่น ผมกะลังตามหาอะไรอยู่ ก็ไม่รู้เหมือนกัน บางทีผมอาจจะแค่มามองหาคนที่คุ้นเคย... พอผมหันหลังจะเดินไป เธอก็บอกว่า "เดี๋ยวก่อนค่ะ!" ผมหันหลังกลับ เธอพูดว่า "พี่คะ คืนนี้ว่างหรือเปล่า? ถ้าว่าง มาทานข้าวเย็นที่แฟลตฉันนะคะ ฉันจะทำอาหารให้พี่ทาน" ผมจะปฏิเสธได้อย่างไร? นี่เป็นครั้งแรกที่น้องสาวของผมชวนผมทานข้าวเย็น ไม่ว่าจะอย่างไรผมก็ต้องไปให้ได้ เธอพยักหน้าให้ผมแล้วกลับไปทำงานต่อ  ผมเดินเล่นต่อไป เด็กขนกระเป๋ากำลังลากกระเป๋าไปตามพื้น... พนักงานโรงแรมกำลังคุยกัน... คนพวกนี้มาจากไหนกัน? แล้วเท้าผมก็นำผมไปที่แผนกต้อนรับ ผมเห็นคุณยิ้มคุยโทรศัพท์อยู่ไกลๆ คุณรู้ไหมว่ารอยยิ้มของคุณมีผลต่อผม และเป็นสิ่งแรกที่ผมเห็นจากที่แสนไกลเป็นหลายๆไมล์ เช้านี้ผมเดินทางมาไกลแล้ว และนี่อาจจะเป็นที่หยุดพักสำหรับผม... ช่วยผมอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม ผมถามคุณ "อยากได้รับบริการแบบไหนคะท่าน?" คุณตอบ ผู้จัดการโซ ผมกำลังมองหาจุดที่วิวสวยที่สุดในโรงแรมนี้ "งั้นคุณก็ถามถูกคนแล้วล่ะค่ะ ตามดิฉันมาเลยค่ะท่าน" คุณหันไปแล้วบอกเพื่อนร่วมงานของคุณว่าคุณจะไม่อยู่ที่แผนกต้อนรับสักพัก จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 31 ต.ค. 45 15:49:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แล้วผู้จัดการโซก็พาคุณชินดองฮ็อกเข้าไปในลิฟต์ ตรงไปที่ชั้นสูงสุด เดินขึ้นบันไดไปไม่กี่ขั้นแล้วเปิดประตูหนีไฟออก นี่เป็นดาดฟ้าสินะ... ดาดฟ้าของโรงแรมนี้ราวกับอยู่ในอีกโลกหนึ่ง ผมรู้ว่าเมืองอยู่ข้างล่างนี้ แต่รู้สึกว่าอยู่ใกล้กับท้องฟ้ามากกว่าที่ใดๆในโลก และท้องฟ้านั้น ไม่มีจุดสิ้นสุดจริงๆ... ผมไปพักในโรงแรมมาเป็นร้อยๆพันๆที่ แต่ไม่เคยขึ้นไปบนดาดฟ้าเลย ตอนนี้ พอคิดดูแล้ว ผมก็นึกได้ว่าผมไม่เคยขึ้นไปบนดาดฟ้าของตึกสูงๆที่ไหนมาก่อน... ผมบอกคุณว่าเจนนี่ชวนผมไปทานข้าวเย็นที่บ้านคุณคืนนี้แล้วเจนนี่จะเป็นคนทำอาหารเอง คุณตื่นเต้นกว่าผมเสียอีก "ขอบคุณค่ะ คืนนี้ฉันจะได้มีอาหารอร่อยๆกิน" ผมพูดไม่ออกเมื่อได้เห็นคุณตื่นเต้นจริงๆแบบนี้ ในชีวิตนี้คุณคงไม่ขออะไรมากใช่ไหม? ผมเดินไปตามราวกั้น พยายามจับภาพทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าผม.. คุณเดินตามผม ผมสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อที่จะปลดปล่อยอากาศเสียที่อุดตันอยู่ในปอดผม... คุณเดินตามผม เฮ้ ผู้จัดการโซ คุณเดินตามผมทำไม? กำลังร่วมรับรู้ถึงความรู้สึกแปลกๆที่ผมกำลังประสบอยู่หรือไง? แต่ให้ผมถามคำถามง่ายๆคุณก่อนดีกว่า ทำไมแขกของโรงแรมถึงห้ามเข้ามาที่นี่ล่ะ? ผมนึกว่าคุณจะบอกว่า นี่เป็นกฏของโรงแรม แต่คุณไม่ได้พูดแบบนั้น คุณกลับเล่าให้ผมฟังถึงแผนงานใหญ่ของคุณที่จะตั้งโต๊ะที่นี่เพื่อขายพวกเครื่องดื่ม ใช่สิ ผมลืมไป ผมต้องอยู่ที่โรงแรมนี้จนกว่าจะถึงวันวาเลนไทน์ปีหน้าถ้าหากผมอยากได้ช็อกโกแลตจากคุณ.. แล้วคุณก็เผยว่าดาดฟ้านี้เป็นที่ซ่อนตัวลับๆของคุณ เวลาคุณเหนื่อย เวลาง่วงนอน และเวลาที่ไม่อยากทำงาน อย่างที่สาม ผมบอกคุณไปว่าผมก็กำลังมองหาที่ไว้ซ่อนตัวเวลาไม่อยากทำงาน คุณประหลาดใจเมื่อได้ยินแบบนั้น อันที่จริงผมช็อคยิ่งกว่าคุณอีก ที่ซ่อนตัวสำหรับคนที่ยอมรับว่าบ้างานอย่างผม... ส่วนใหญ่ เวลาได้ล่าเหยื่อก็สนุกดี ทั้งตื่นเต้นและเร้าใจ แต่วันนี้ผมเหนื่อยจริงๆที่จะเป็นนักล่า ผมแค่ต้องการอะไรที่แตกต่างออกไป ลืมทุกสิ่งทุกอย่างแล้วเริ่มต้นใหม่ แมวชอบเล่นกับก้อนไหมพรม แต่เวลาถูกไหมพรมพันนั้นไม่สนุกเลย... ท่ามกลางความสับสน จู่ๆผมก็รู้สึกถึงลมที่โชยพัด สายลมแห่งการเปลี่ยนแปลง.. เช้านี้ ผมเห็นพนักงานทักทายผม เป็นสิ่งที่ผมไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อนเลย คุณสั่งสอนผมด้วยรอยยิ้ม "ก็เพราะคุณมัวแต่ไม่สนใจความรู้สึกของคุณ มัวแต่หลีกเลี่ยงปัญหาน่ะสิคะ!" นั่นสิ ที่รัก ที่คุณพูดก็ถูกอยู่บ้าง แต่ที่สำคัญที่สุด ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าสิ่งที่คุณ เจนนี่ และแม้แต่ฮันเทจุนพยายามบอกผมคืออะไร สำหรับคุณสามคน พนักงานโรงแรมคือเพื่อนร่วมงาน เพื่อนของคุณ คนที่คุณเห็นทุกวัน และคนที่คุณคุยด้วยทุกวัน ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ในบทบาทไหน คนทำความสะอาด พ่อครัว เด็กขนกระเป๋า ผู้จัดการ ผู้จัดการใหญ่.. ก็ล้วนแต่เป็นบทบาทที่มีชีวิต หากใครคนใดคนหนึ่งหายไป โรงแรมก็จะไม่เป็นเหมือนเดิมอีก สำหรับแขกของโรงแรมอย่างผม คนเหล่านั้นก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งของสิ่งที่มีมากับโรงแรมอยู่แล้ว ไม่ต่างจากเฟอร์นิเจอร์ในห้องเท่าไรนัก พวกเขามักจะอยู่ที่นั่นเสมอ แต่ก็นอกสายตา คุณไม่จำเป็นต้องเจอพวกเขานอกเสียจากต้องการการบริการ บ่อยครั้งที่คุณไม่ได้ให้ความสำคัญกับพวกเขาเพราะห้องจะได้รับการทำความสะอาดโดยอัตโนมัติเวลาที่คุณไม่อยู่ อาหารเย็นจะถูกเสิร์ฟตราบใดที่คุณยังต้องการสั่ง และคุณไม่จำเป็นต้องเห็นคนเหล่านี้ทำงาน แต่เมื่อคุณเห็นแล้ว พวกเขาก็คือคนจริงๆ เหมือนคุณกับผม นั่นเป็นสิ่งที่คุณพยายามบอกผม และไอ้นักล่าหัวขี้เลื่อยนี่ก็ไม่เคยเข้าใจจนกระทั่งวันนี้... ทำไมผมโง่อย่างนี้นะ? "คุณกำลังบอกฉันให้ปิดหู ปิดตา แล้วมองแต่คุณคนเดียวหรือคะ ที่รัก?" ที่รัก? คุณกำลังทดสอบความจำผมหรือไง? ผมไม่แน่ใจว่าผมได้ยินที่คุณพูดหรือเปล่า พอนึกได้ว่าหลุดปากออกมา จินยองของผมก็หน้าแดง และเงียบไป... จินยอง ขอบคุณนะ ตอนนี้ผมเห็นแล้วว่าคนเหล่านั้นมีความหมายต่อคุณกับเจนนี่อย่างไร ด้วยสิ่งนี้ ผมรู้เหตุผลแล้ว... ผมมองคุณ คุณกำลังยิ้มให้ผม ผมโอบคุณให้มาอยู่ใกล้ๆเพื่อที่คุณจะได้ซบไหล่ผม ชื่นชมกับทัศนียภาพอันสวยงามข้างหน้าเรานี้ด้วยกัน... ขอบคุณครับจินยอง... ผมไม่รู้ว่าเรายืนอยู่ด้วยกันนานเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนมีบางอย่างขาดหายไปเพราะมันเริ่มเงียบเกินไปแล้ว... เฮ้ วิทยุสื่อสารของคุณไปไหนน่ะ? "อุ้ย! ฉันลืมไว้ข้างล่างค่ะดองฮ็อก ฉันต้องไปแล้วล่ะ" คูณพูด นั่นสิ ได้เวลาผมกลับไปทำงานเหมือนกัน ตอนนี้ผมมีเหตุผลที่จะเปลี่ยนแผนแล้ว และมีงานหลายอย่างที่ผมต้องทำ.. คุณพาผมมาที่นี่ ตอนนี้ก็เป็นคราวผมบ้างแล้วที่ต้องพาคุณกลับไปข้างล่าง ขอบคุณครับจินยองที่มาอยู่เป็นเพื่อนผม... จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 31 ต.ค. 45 15:50:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนนี้พระเอกค่อยอ่อนโยนหน่อย แหะ แหะ จากคุณ : scottie - [ 31 ต.ค. 45 16:21:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชอบตอนนี้เหมือนกันค่ะ บรรยากาศสบายๆๆ คุณชินน่ารักมาก  และ จินยองก็น่ารัก  อ่านแล้วรู้สึกดีจัง  จะรอตอนต่อไปนะค่ะคุณเจนนี จากคุณ : เล็ก - [ 31 ต.ค. 45 18:09:10 A:203.155.230.123 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ^__^... ค่อยยังชั่ว จากคุณ : GTW - [ 31 ต.ค. 45 19:31:21 A:202.133.172.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 @(=^o^=)@ Wow... I like it jung.. จากคุณ : honeytina - [ 1 พ.ย. 45 09:22:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วอยากแปลเป็นกับเขามั่ง ช่างเก่งจริง ๆ จากคุณ : hs4dor19@hotmail.com - [ 1 พ.ย. 45 13:28:43 A:202.59.254.210 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ hs4dor19@hotmail.com - เพิ่งเห็นในกระทู้ข้างล่าง ขอบคุณมากนะคะสำหรับกำลังใจ คุณ honeytina - ขอบคุณค่ะที่ชอบ ^_^ คุณ scottie คุณเล็ก คุณ GTW - ขอบคุณค่ะที่ตามมาอ่าน ^_^ ยังคงคอมเม้นมาได้เรื่อยๆนะคะ จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 1 พ.ย. 45 19:21:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อิจฉาอ้ะ ดองฮ้อกยังมีคนที่เข้าใจ แง้วๆๆ จากคุณ : พี่หนูมอฯ - [ 2 พ.ย. 45 15:35:23 A:203.156.25.178 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ดองฮ็อกน่ารักสุด ๆ  แต่คนที่น่ารักกว่าคือคนแปลค่ะ จากคุณ : พู่ไหม - [ 4 พ.ย. 45 12:26:34 A:202.28.193.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 55 รู้ไหมคะว่าเราเองก็แอบแปลไว้บ้างแล้ว แต่พอเห็นคุณเอามาลงไม่กล้าเอามาลงค่ะเ พราะเดี่ยวชนกัน ก็กร่อยพอดี แปลตรงใจค่ะ สำหรับคนที่อ่านภาษาอังกฤษมาแล้ว ในตอนนี้เป็นช่วงที่ ดองฮ็อกเขาเปลี่ยนึความตั้งใจ คุณแปแลออกมาได้รู้สึกดีค่ะ ยิ่งดูละครด้วยถึงอารมณืค่ะ อยากแลกเปลี่ยนงานแปลค่ะ แล้วติดต่อันนะคะ จากคุณ : เรเร - [ 11 พ.ย. 45 19:51:10 A:210.203.189.123 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอารูปมาให้ดูทรมานใจเล่นค่ะ จากคุณ : เรเร - [ 11 พ.ย. 45 19:52:41 A:210.203.189.123 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ส่งรูปไม่ได้ เอาใหม่ค่ะ อยากให้ดุมากกกกก จากคุณ : เรเร - [ 11 พ.ย. 45 19:54:02 A:210.203.189.123 X: ]