------------------------------------------------------------------
ครั้งหนึ่ง
'ท้องนภา' ผู้สูงศักดิ์ ได้หลงรัก 'ท้องสมุทร' ผู้ต้อยต่ำ
ท้องนภา ปรารถนาเหลือเกินที่จะได้พูดคุยอยู่ใกล้ๆคนรัก แต่ก็ไม่
อาจกระทำได้ เนื่องเพราะความต่างแต่ชาติกำเนิด เนื่องเพราะเมฆ
หมอกมายาคอยกั้นขวางกีดกัน
ท้องสมุทร จึงได้แต่ร้องร่ำรำพัน เป็นเสียงคลื่นทั้งวันคืน เป็นระยิบ
กระซิบแดด บอกเป็นนัย ใบ้เป็นทาง ให้รู้ว่านางเฝ้ารออยู่
และด้วยอานุภาพแห่งรัก จึงไม่มีสิ่งใดมาหาญหักห้ามรักได้
ท้องนภา แม้นไม่อาจลงมาเยือนถึงเรือนมหรรณพ แต่ก็ได้นัดแนะ
ให้ยอดพธู ไปรออยู่ที่สวนสวรรค์ ณ.ปลายขอบฟ้า แล้วท้องนภาเองจะ
แอบลี้หนีลงมาเพื่อรอรับกัลยา เพื่อพรอดพร่ำพรรณาถึงความใน
และเมื่อถึงเวลา ณ.ปลายขอบฟ้านั้น..
ท้องนภา ได้เข้าตะกองกอด ท้องสมุทร ไว้ในอ้อมแขน แล้วโน้ม
เรียวปากบรรจงลงจุมพิตอย่างดูดดื่ม จนลืมแม้นวันเวลา ลืมสิ้นการ
ร่ำลาอาลัย.. จนความแนบแน่นแห่งเรือนกาย ขีดสายกลายเป็นเส้น
ขอบฟ้า กลายเป็นเส้นบรรจบแห่งนิรันดร์รักของทั้งสอง ตลอดมา..
จากคุณ :
ยองจรา 
- [
31 ต.ค. 45 21:04:17
]
....... เส้นขอบฟ้า ........
