ความคิดเห็นที่ 1 คุณครูมองอย่างเย็นชาจากประตู จ้องเขม็งที่ธงซึ่งตั้งอยู่มุมห้อง แต่วันนี้ เธอไม่เห็นธงผืนนั้นเธอตามืดบอดด้วยความสะพรึงกลัว ตัวเธอไม่ได้กลัวเลยแต่กลับกลัวแทนพวกเขาทุกคน เด็กๆ ของเธอ เธอไม่เคยมีลูกเป็นของตัวเอง เธอไม่เคยแต่งงาน ในภวังค์ความคิด เธอเห็นแถวนักเรียนแถวแล้วแถวเล่าที่เธอสอนมาตลอดหลายปี ใบหน้าของพวกเขามากมาย แต่เธอจำใครไม่ได้เป็นพิเศษ มีเพียงหน้าเดียวที่แปลี่ยนไปแต่ดูถูกดูแคลน อายุเท่ากันหรือไล่ ๆเรี่ย ๆกันเสมอ เจ็ดขวบ บางทีก็เป็นเด็กชายบางทีก็เป็นเด็กหญิง ใบหน้ามักพร้อมจะเปิดรับความรู้ที่เธอสอนให้ ใบหน้าทำนองเดียวกันจ้องเธอ รอคอยและเต็มไปด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 45 18:43:44 จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 1 พ.ย. 45 18:42:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ่า...................... อ่านแล้วนึกถึงบรรยากาศ "นครลับแล" เลย จากคุณ : GTW - [ 1 พ.ย. 45 18:43:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เด็ก ๆขมีขมันมาแต่เช้า เฝ้ามองเธอ สงสัยว่าอะไรครอบงำเธออยู่ พวกเขามองไม่เห็นผมสีเทา ดวงตาอันชราอละใบหน้ามีรอยย่น และสวมใส่เสื้อผ้าอย่างดี  พวกเขาเห็นเพียงคุณครูของเขา ที่มีแขนบิด  จอห์นนีมองออกไปนอกประตูและจ้องพร้อมกับเด็กอื่น ๆ เขาไม่เข้าใจอะไรเลยเว้นแต่คุณครูตกใจกลัว และเพราะเธอกลัวเลย ทำให้พวกเขาพลอยแย่ไปด้วย และเขาต้องการตะโกนว่าไม่มีอะไรต้องกลัว "แค่เพราะพวกเขาชนะเราได้ไม่เห็นต้องกลัวจนลนลานด้วย" พ่อเคยบอก "อย่าตื่นกลัว จอห์นนี ถ้าหนูกลัวมากไป หนูก็เหมือนตายทั้งเป็นนะลูก" แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 45 18:47:21 แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 45 18:46:27 จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 1 พ.ย. 45 18:44:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เสียงฝีเท้ามุ่งตรงมาและแล้วก็หยุดลง ประตูเปิดออก แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 45 19:38:32 จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 1 พ.ย. 45 18:47:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เด็ก ๆกำมือแน่น  พวกเขาคาดหวังจะเจอแม่มด ผีบอป ยักษ์ หรือสัตว์ประหลาด สัตว์ร้าย หรือสัตว์ประหลาดต่างดาวเหมือนที่นึกคิดนึกฝันกันขึ้นมาเมื่อปิดไฟพ่อแม่หอมราตรีสวัสดิ์ แล้วพลันตกใจตื่นกลัว จนต้องเอาหัวมุดใต้ผ้าห่ม ตื่นมาอีกทีก็ถึงเวลาไปโรงเรียนแล้ว แต่แทนที่จะเป็นสัตว์ประหลาด กลับกลายเป็นสาวน้อยน่าตาสะสวยยืนอยู่ตรงช่องประตู เสื้อผ้าเธอสะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อย สีเขียวมะกอกทั้งตัว แม้แต่รองเท้าก็เขียว แต่ที่สำคัญยิ่ง เธอมียิ้มสวย ยามที่เธอพูด เธอพูดโดยปราศจากสำเนียงแปร่ง  เด้กๆ พบว่านี่เป็นเรื่องแปลกสำหรับชาวต่างชาติมาจากแปลกถิ่นแดนไกลข้ามน้ำข้ามทะเลไป พวกเด็ก ๆทุกคนต่างได้เคยฟังเรื่องเล่าของพวกเขา แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 45 19:39:48 จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 1 พ.ย. 45 18:53:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 "อรุณสวัสดิ์จ๊ะ ครูเป็นครูคนใหม่ของพวกเธอ " ครูคนใหม่พูด แล้วก็ปิดประตูเบาๆ แล้วเดินไปที่โต๊ะครู  เด็ก ๆนั่งแถวหน้าต่างรับรู้ได้กลิ่นน้ำหอมของเธอ หอมสะอาดสดชื่นอ่อนโยน  เมื่อเธอเดินผ่านแซนดรา ที่นั่งท้ายสุดแถวแรก เธอกล่าวว่า "อรุณสวัสดิ์แซนดรา"  แซนดราหน้าแดงก่ำประหลาดใจแกมตกใจกลัวพร้อมกับเด็กคนอื่น ๆ ทำไมเธอรู้จักชิ่อหนู? แล้วหัวใจก็เต้นแรงในอกจนรู้สึกแน่นและหนักมาก จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 1 พ.ย. 45 18:56:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณครู ลุกขึ้นยืนสั่น ๆ"ฉัน เอ้อ ฉัน - อรุณสวัสดิ์ค่ะ" คำพูดของเธอตะกุกตะกัก เธอก็พยายามให้หายจากอาการตกใจจนคลื่นเหียนเจียนเป็นลม จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 1 พ.ย. 45 18:58:05 ]

ความคิดเห็นที่ 8 "สวัสดีค่ะ มิส วอร์เด็น"  ครูคนใหม่กล่าวทักทาย "ฉันจะรับช่วงชั้นเรียนคุณตั้งแต่ตอนนี้นะคะ  คุณต้องไปที่ห้องทำงานครูใหญ่แล้วค่ะ" "ทำไมคะ? อะไรจะเกิดขึ้นกับฉัน? อะไรจะเกิดกับเด็กๆของฉันคะ?" ถ้อยคำพรั่งพรูมาจากปากมิสวอร์เด็น และผมรุ่ยร่ายร่วงเข้าตาเธอ  เด็ก ๆเจ็บปวดทรมานกับน้ำเสียงเชือดเฉือนของเธอ และพวกเขาคน สองคนก็จวนเจียนจะน้ำตาตก "เขาแค่อยากคุยอะไรกับคุณหน่อยเท่านั้นค่ะมิสวอร์เด็น" คุณครูคนใหม่พูดน้ำเสียงอ่อนโยน"คุณควรห่วงตัวเองก่อนเถิดค่ะ คุณอย่าหัวเสียเลยนะคะ" มิสวอร์เด็นมองคุณครูคนใหม่ยิ้มแต่เธอไม่ซาบซึ้งกับท่าทีเห็นอกเห็นใจนั้น เอพยามให้เข่าหยุดสั่น "ลาก่อนนะจ๊ะ เด็ก ๆ" เธอกล่าว เด็กไม่ตอบ พวกเขาหวาดกลัวกับน้ำเสียงของเธอ กลัวน้ำตาเปรอะเปื้อนหน้าตาเธอ และเพราะเธอร้องห่มร้องไห้ เด็กบางคนก็ร้องตามแล้วแซนดราก็โผเข้าหาเธอ คุณครุคนใหม่ปิดประตูตามหลังมิสวอร์เด็น แล้วหันกลับเข้าห้อง  มากอดแซนดราไว้ในวงแขน "เด็ก ๆ เด็ก ๆจ๊ะ ไม่จำเป็นต้องร้องไห้นะจ๊ะ" เธอบอก "ครูรู้แล้ว ครูจะร้องเพลงให้เธอฟัง ฟังนะจ๊ะ" แล้วเธอก็นั่งลงบนพื้นอย่างงดงามราวกับนางฟ้า มีแซนดราอยู่ในวงแขนเธอ  เธอเริ่มร้องเพลงและเด็กๆ ก็หยุดร้องไห้ เพราะมิสวอร์เด็นไม่เคยร้องเพลงให้พวกเขาฟัง และที่แน่ ๆ ไม่เคยนั่งบนพื้น ที่เป็นตำแหน่งที่ๆดีที่สุดสำหรับการนั่ง อย่างที่ทุกคนในชั้นรู้ พวกเขาฟังอย่างงงงวยหลงหลไปตามอาการเริงร่าของน้ำเสียงมีความสุขของคุณครูคนใหม่ และหลงไหลคำแปลก ๆของสำเนียงแปลก ๆ ทะยานขึ้นและดิ่งจมลงสู่ทะเลหญ้า ที่เป็นถิ่นกำเนิดของเพลงนั้น มันเป็นเพลงเด็ก มันช่วยปลอบประโลมพวกเขาได้ แล้วหลังจากนั้นคุณครูคนใหม่ก็ร้องเพลงประสานเสียงที่มีเรื่องราวของเพลงให้พวกเขาฟัง มันเป็นเรื่องเด็กสองคนหลงทางและตกใจกลัว  อยู่กันตามลำพังในทุ่งหญ้าแพรีที่กว้างใหญ่ไพศาล แต่ทั้งสองพบชายใจดีคนหนึ่งขี่ม้ามา ชายคนนั้นบอกทั้งคู่ว่าไม่ต้องตกใจกลัว สิ่งที่พวกเขาต้องทำก็เพียงแต่มองดูหมู่ดาว แล้วดวงดาวต่างๆ จะบอกพวกเขาว่าบ้านเขาอยู่ที่ใด "เมื่อเธอรู้ทิศทางที่ถูกแล้ว ไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวเลย ความกลัวเป็นสิ่งที่มาจากภายใน จากในท้องของหนู" คุณครูคนใหม่กล่าวอย่างผ่องใส "และเด็กดีจิตใจเข้มแข็งเหมือนหนู ๆ ควรจะพกแต่อาหารไว้ในท้อง ไม่ใช่ความกลัวนะจ๊ะ" จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 1 พ.ย. 45 19:08:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เด็ก ๆ คิดดูแล้วเรื่องนี้มีเหตุมีผล คุณครูคนใหม่ร้องเพลงอีก และไม่ช้า เด็กทุกๆ คนก็มีความสุข สงบเสงี่ยมอยู่นิ่งอีกครั้ง ยกเว้นแต่จอห์นนี เขาเกลียดเธอแม้ว่าเขารู้ว่าเธอพูดถูกรื่องความกลัว จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 1 พ.ย. 45 19:11:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 "ตอนนี้" คุณครูคนใหม่พูด " เราจะทำอะไรดีจ๊ะ? ครูรู้แล้ว เราจะเล่นเกมกัน  ครูจะลองทายชื่อพวกเธอนะ" เด็ก ๆเบิกตากว้าง ขยับย้ายที่นั่ง   มิส วอร์เด็น ไม่เคยทำอะไรอย่างนี้เลย และบ่อยครั้งก็เรียกเด็กๆในชื่ออื่น คุณครูคนใหม่จะไม่มีวันรู้ชื่อพวกเราทั้งหมด! ไม่มีวัน พวกเขาคิด ดังนั้นพวกเขาจึงรอคอยอย่างตื่นเต้น ขณะที่คุณครูคนใหม่หันมาสนใจแซนดรา อ๋อ ใช่สิ เธอรู้ชื่อแซนดราด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งแล้ว แต่เธอจะรู้จักชื่อทุกคนได้อย่างไร? พวกเขารอคอย พวกเขาดีใจที่ล่วงรู้จุดอ่อนของคุณครูคนใหม่ แต่พวกเขาไม่ได้รู้จุดอ่อนของเธอ คุณครูคนใหม่รู้จักชื่อของทุกคน! จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 1 พ.ย. 45 19:13:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จอห๋นนียกมือขึ้น "ครูจะรู้ชื่อเราได้ไงครับ? คือ ผมหมายความว่า เราไม่มีการขานชื่อ(ทีละคน)หรืออะไรสักอย่าง แล้วครูจะรู้ชื่อเราได้ไงครับ?" "ง่ายมากจ๊ะ จอห์นนี " คุณครูคนใหม่บอก"พวกเธอนั่งประจำที่เดียวทุกวัน โต๊ะแต่ละตัวก็มีนักเรียนหนึ่งคน ดังนั้นครูจึงเรียนรู้จากรายชื่อพวกเธอ ครูต้องทำตั้งสามวันเต็ม ๆเพื่อจะจำชื่อพวกเธอ พวกครูต้องทำงานหนักมากๆ เพื่อให้เป็นครูที่ดี ดังนั้นครูเองก็ต้องทำงานหนักตั้งสามวันเพิ่อให้ครูรู้จักเธอแต่ละคนในวันแรก นั่นสำคัญมากสำหรับครูที่ต้องทำงานหนีกใช่ไหมจ๊ะ?" จอห์นนืมองอย่างไม่สบอารมณ์แล้วพยักหัวประหงกๆ แล้วนั่งลงพลางสงสัยว่าทำไมเขาคิดไม่ออกก่อนที่จะออกปากถามไป ประหลาดใจว่าเธอต้องทำงานตี้งสามวันก่อนจะรู้จักทุกคนหมดตั้งแต่วันแรก แต่เขายังคงเกลียดเธอ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 45 19:59:53 จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 1 พ.ย. 45 19:15:46 ]

ความคิดเห็นที่ 12 "จอห์นนีจ๊ะ หนูช่วยบอกครูหน่อยได้ไหมจ๊ะ ว่าพวกหนูเริ่มต้นเรียนอย่างไร? ครูหมายถึงเริ่มเรียนอะไรก่อน?" จอห์นนียืนเก้ ๆ กัง ๆ "เรากล่าวคำปฎิญานแสดงความจงรักภักดีก่อนแล้วร้องเพลง-" "ใช่ค่ะ แต่นั้นหลังจากขานชื่อค่ะ" แซนดราบอก "เธอลืมขานชื่อ" "ใช่แล้ว จอห์นนี เธอลืมขานชื่อ" แมรีว่า "ตอนแรกเราขานชื่อก่อนครับ" จอห์นนีบอกแล้วนั่งลง คุณครูคนใหม่ยิ้ม "ดีแล้ว แต่เราไม่ต้องขานชื่อแล้วนี่ ครูรู้จักชื่อเธอทุกคนหมดแล้ว และครูรู้ว่าทุกคนก็อยู่ที่นี่กันแล้ว ออกจะเป็นการขี้เกียจสำหรับครูที่ไม่รู้ว่าใครอยู่ใครไม่อยู่ใช่ไหมจ๊ะ? เพราะครูควรจะรู้  ดังนั้นเราไม่ต้องขานชื่อถ้าครูเป็นครูพวกเธออยู่  นั่นต่อไปเราจะปฎิญานกัน ใช่ไหมจ๊?ะ จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 1 พ.ย. 45 19:17:59 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เด็กทุกคนลุกขึ้นยืนอย่างว่าง่ายแล้ววางมือแนบอก คุณครูคนใหม่ก็ทำแบบเดียวกัน แล้วพวกเขาก็เรื่มอย่างพร้อมเพรียงกัน "ข้าฯขอปฎิญานแสดงความจงรักภักดีต่อหน้าธงชาติว่า-" "สักครู่นะจ๊ะ" คุณครูคนใหม่กล่าว "ความจงรักภักดีหมายความว่าอะไรจ๊ะ" จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 1 พ.ย. 45 19:19:03 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เด็ก ๆ ยืนอ้าปากค้าง มิสวอร์เด็นไม่เคยขัดจังหวะพวกเขามาก่อน  พวกเขาจ้องมองคูณครูคนใหม่ พูดไม่ออก และเงียบงัน (ยังมีต่อ) จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 1 พ.ย. 45 19:20:24 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มารออ่านค่ะ จากคุณ : หนูพุกตัวเล็กเท่าเมี่ยงหนึ่งคำ - [ 2 พ.ย. 45 04:15:57 ]

ความคิดเห็นที่ 16 "ปฎิญาน  หมายความว่าอะไรจ๊ะ" คุณครูคนใหม่ถาม มือของเธอก็วางบนหน้าอก แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 45 09:05:50 จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 2 พ.ย. 45 09:05:24 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เด็ก ๆยืนเงียบ แล้วแมรีก็ยกมือขึ้น "เออ ปฎิญาน อ้า  เอ้อ ยังกะ แบบว่าเมื่อคุณครูทำอะไรดี ๆค่ะ คุณครูจะปฎิญานเมื่อจะทำอะไร  อย่างไม่ดุดนิ้ว เพราะนั่นจะทำให้ฟันเกแล้วคุณครูต้องใส่ที่รัดฟันและไปหาหมอฟัน เจ็บมาก ๆ เลยค่ะ" "ดีมากจ๊ะ แมรี ดีมาก ๆ เลย ปฎิญานแปลว่าสัญญา แล้วความจงรักภักดีล่ะจ๊ะ" แมรียักไหล่อย่างจนหนทาง มองฮิลดา เพื่อนรักที่มองกลับไปมาสลับกับมองคุณครู และยักไหล่เอย่างจนหนทางเช่นกัน จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 2 พ.ย. 45 09:08:26 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณครูคนใหม่รอคอยคำตอบ ความเงียบสงัดชะงักงันอยู่ในห้อง แปลบปวดใจ  และแล้วเธอก็พูดขึ้นว่า "ครูคิดว่ามันออกจะผิดที่พวกเเธอต้องพูดคำอะไรยาว ๆ ถ้าพวกเธอไม่เข้าใจว่ามันหมายความว่าอะไรนะจีะ" จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 2 พ.ย. 45 09:10:29 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ดังนั้น เด็ก ๆ ได้แต่นั่งลงและรอคอยอย่างคาดหวัง "ครูคนอื่นบอกพวกเธอว่าหมายคว่าอะไรจ๊ะ" หลังจากเงียบไปนาน แดนนียกมือขึ้น "เธอไม่เคยบอกอะไรเลยครับคุณครู" "ครูคนหนึ่งของหนูที่โรงเรียนอื่นก่อนหนูเข้าโรงเรียนนี้" โจนรีบพูด "เออ ครูเขาบอกว่าทั้งหมดมันหมายความว่าอะไร อย่างน้อยก็พูดอะไรบ้างเกี่ยวกับมันก่อนพักวันหนึ่ง แล้วระฆังดังขึ้น หลังจากนั้นเราก็กรูกันออกไป" แดนนีบอกว่า "มิสวอร์เด็น -เออ เธอไม่เคยบอกเราครับ เราแค่ต้องเรียนแล้วก็พูด อย่างนั้นเองครูจริง ๆของเราไม่เคยบอกอะไรเลยครับ" นักเรียนทั้งหมดพยักหน้า แล้วรอต่อไปอีก "ครูของพวกเธอไม่เคยบอกเลยหรือจ๊ะ?" เด็กทั้งหมดส่ายหน้า จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 2 พ.ย. 45 09:13:40 ]

ความคิดเห็นที่ 20 "ครูคิดว่านั่นไม่ดีเลย  ที่ไม่อธิบายให้ฟัง เธอจะถามครูได้ทุกเรื่องเลยนะจ๊ะ ครูจริง ๆต้องทำแบบนั้นนั่นแหละ" แล้วคุณครูคนใหม่ก็พูดว่า "แต่เธอไม่เคยถามคุณพ่อคุณแม่หรือจ๊ะ?" "ไม่เคยถามถึง'ข้าฯขอปฎิญาน' ค่ะ เราแค่ต้องจำมันไว้" แมรีบอก "เมื่อหนูท่องได้แล้ว คุณพ่อก็ให้สตังค์หนูพูดได้ดีค่ะ"   "ใช่ครับ " แดนนีกล่าว "ตราบเท่าที่คุณพูดถูกหมด และพูดได้ดี แต่ผมไม่เคยไม่ได้สตังค์นะครับ" "แล้วเธอเคยถามคนกันเองว่ามันหมายความว่าอะไรไหมจ๊ะ" "หนูถามแดนนีหนนึงค่ะแต่เขาไม่รู้  พวกเราไม่มีใครรู้จริง ๆเลยค่ะ เป็นเรื่องของผู้ใหญ่และผู้ใหญ่พูดเรื่องอย่างนั้นกันค่ะเราแค่ต้องจำไว้ให้ได้ค่ะ" แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 45 09:19:59 จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 2 พ.ย. 45 09:18:15 ]

ความคิดเห็นที่ 21 "โรงเรียนอื่นที่หนูไปมา" ฮิลดาวเอ่ย " พวกเขาไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับมันเลยค่ะ พวกเขาแค่อยากให้เราเรียนรู้ไว้  พวกเขาไม่เคยถามเราว่าหมายความว่าอย่างไร เราแค่ต้องท่องมันทุกวันก่อนที่จะเริ่มเรียนน่ะค่ะ" "หนูต้องใช้เวลานานเป็นเดือน ๆกว่าจะพูดถูก" แมรีบอก ดังนั้นคุณครูคนใหม่จึงอธิบายความจงรักภักดีหมายความว่า " . . . แล้วเธอสัญญาหรือปฎิญานต่อหน้าธงชาติว่ามันสำคัญมากกว่าตัวเธอ แล้วธงชาติมีความสำคัญกว่าคนเป็น ๆ ได้อย่างไรจ๊ะ?" จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 2 พ.ย. 45 09:22:18 ]

ความคิดเห็นที่ 22 จอห์นนีทำลายความเงียบลง "แต่สิ่งต่อไปคือ -เอ่อ ที่มันบอกว่า 'และต่อสาธารณรัฐที่มันแทน' นั่นหมายความว่า มันเหมือน เหมือนกับ . . ." เขานึกหาคำแต่นึกไม่ออก "เหมือนกับ เอ่อ แบบว่า เครื่องหมายใช่หรือเปล่าครับ" "ใช่จ๊ะ คำที่ถูกคือสัญญลัษณ์" คุณครูคนใหม่หน้าเคร่ง ""แต่เราไม่ต้องมีเครื่องหมายรำลึกว่าเรารักประเทศชาติใช่ไหมจ๊ะ พวกเธอเป็นเด็กดีทั้งชายทั้งหญิงเธอต้องการเครื่องหมายให้รำลึกถึงไหมจ๊ะ" "รำลึกหมายความว่าอะไรคะ" แมรีถาม "มันหมายความว่าทำให้เธอจำได้จ๊ะ ทะให้เธอจำได้ว่าเป็นเด็กดีทั้งหญิงชาย" เด็กๆครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วสั่นหัว แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 45 09:24:42 จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 2 พ.ย. 45 09:23:58 ]

ความคิดเห็นที่ 23 จอห์นนียกมือชึ้น "มันเป็นธงของเรา " เขาบอกเสียงดุ  "เราปฎิญานกันเสมอ" "ใช่จ๊ะ" คุณครูคนใหม่พูด " มันเป็นธงผืนสวยผืนหนึ่ง" เธอมองมันชั่วครู่ แล้วพูดว่า " ครูก็อยากมีสักชิ้นหนึ่ง ถ้ามันสำคัญนัก ครูว่าเราน่าจะมีมันกันคนละชิ้นใช่ไหมจ๊ะ" แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 45 09:29:18 แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 45 09:28:46 จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 2 พ.ย. 45 09:26:23 ]

ความคิดเห็นที่ 24 "หนูมีธงเล็ก ๆ ที่บ้าน" แมรีว่า "หนูจะเอามาพรุ่งนี้ก็ได้" "ขอบคุณนะจ๊ะ แมรีจ๋า แต่ครูแค่อยากได้ชิ้นเล็กๆ จากธงผืนนี้จ้ะ เพราะมันอยู้ในชั้นเรียนพิเศษของเรา" แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 45 09:28:02 จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 2 พ.ย. 45 09:27:33 ]

ความคิดเห็นที่ 25 แล้วแดนนีก็พูดว่า "ถ้าเรามีกรรไกร เราก็ตัดเป็นชิ้นเล็ก ๆ ได้ครับ" จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 2 พ.ย. 45 09:30:08 ]

ความคิดเห็นที่ 26 "หนูมีกรรไกรที่บ้านค่ะ" แมรีว่า "ในโต๊ะมิสวอร์เด็นมีอยู่ครับ"ไบรอันบอก คุณครูคนใหม่เจอกรรไกรแล้วพวกเขาตัดสินใจว่าจะยอมให้ใครตัดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยดี คุณครูคนใหม่บอกว่าเพราะวันนี้เป็นวันเกิดแมรี(ครูรู้ได้ไงคะ แมรีได้แต่ถามตัวเอง ประหลากจริง)  แมรีควรได้รับอนุญาตให้ตัดธง และแล้วพวกเขาก็ตัดสินใจว่าคงดีถ้าทุกคนจะมีกันคนละชื้น ธงนั้นมีความพิเศษ พวกเขาคิดดังนั้นถ้ามีมันไว้ก็คงจะดีกว่าแค่ดูแต่ตาเพราะคุณสามารถเก็บไวเในกระเป๋าได้ ดังนั้น เด็กๆจึงตัดธงและดีใจที่เขาแต่ละคนได้กันคนละชิ้น แต่บัดนึ้เสาธงดูโล่งโจ้งพิกล และไร้ประโยชน์ จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 2 พ.ย. 45 09:33:11 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เด็ก ๆคิดทบทวนว่าจะทำอย่างไรกับมันดี แล้วความคิดที่ทุกคนชื่นชอบคือโยนมันทิ้งออกไปนอกหน้าต่าง พวกเขาจ้องมองดุคุณครูคนใหม่เปิดบานหน้าต่างและยอมให้พวกเขาโยนมันลงไปที่สนาม พวกเขากรีดเสียงร้องอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นมันกระดอนอยู่บนพื้นแล้วล้มนอนลงตรงนั้นเอง พวกเขาเรื่มรู้สึกรักคุณครูคนใหม่ที่แปลก ๆ คนนี้ จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 2 พ.ย. 45 09:35:15 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เมื่อพวกเขากลับมานั่งที่แล้ว คุณครูคนใหม่กล่าวว่า "เอาล่ะ ก่อนที่เราจะเรื่มบทเรียนกัน บางที่พวกเธอคงมีอะไรอยากจะให้ครูตอบบ้าง ถามอะไรก็ได้ที่อยากจะรู้ มันยุติธรรมใช่ไหมถ้าครูจะภามอะไรเธอบ้างนะจ๊ะ?" หลังจากเงียบไปชั่วครู่ แมรีถามว่า"เราไม่เคยถามอะไรครูจริงๆของเราเลย" "เธอถามอะไรครูก็ได้ตลอดเวลานั่นค่อยยุติธรรมนะจ๊ะ วิธีใหม่ ลองดูสิจ๊ะ" "ครูชื่อะไรครับ" แดนนีถาม เธอบอกชื่อที่ฟังไพเราะแก่พวกเขา แมรียกมือขึ้น "ทำไมครูแต่งชุดแบบนี้ เออ มันดูหมือนเครื่องแบบที่พยาบาลใส่" "เราคิดว่าครูควรแต่งกายคล้าย ๆกัน จะได้ดูรู้ว่าเป็นครู มันดี มันเบาและรีดง่าย เธอชอบสีไหมจ๊ะ" "ใช่ ค่ะ" แมรีบอก "ครูมีตาสีเขียวด้วย"   จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 2 พ.ย. 45 09:39:50 ]

ความคิดเห็นที่ 29 "น่าประหลาดใจมากเป็นพิเศษนะจ๊ะ ถ้าเธอชอบ พวกเธอจะได้รับเครื่องแบบชุดอย่างนี้ทุกคน แล้วเธอก็ไม่ต้องกังวลว่าจะต้องใส่ชุดอะไรมาโรงเรียน แล้วทุก ๆคนก็จะเหมือนกัน" เด็ก ๆหันรีหันขวางอย่างตื่นเต้นบนเก้าอี้ แมรีพูดว่า "แต่มันต้องใช้เงินเยอะ คุณแม่หนูคงไม่ยอมจ่าย เพราะเราต้องซื้ออหาร แต่อาหารมันแพ- เออ แบบว่ามันต้องใช้เงินเยอะค่ะ" "พวกเขาจะให้พวกเธอ เป็นของขวัญ ไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องเงินจ๊ะ" จอห์นนีพูดว่า "ผมไม่อยากใส่แบบนั้นนี่ครับ" "จอห์นนีจ๊ะ เธอไม่จะเป็นต้องรับของขวัญก็ได้ แค่เด็กคนอื่นอยากใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ เธอไม่จำเป็นต้องอยากใส่ด้วยนี่จ๊ะ" คุณครูคนใหม่บอก จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 2 พ.ย. 45 09:41:37 ]

ความคิดเห็นที่ 30 จอห์นนีแอบกลับไปนั่งเก้าอี้ของเขาฉันคงไม่ใส่ชุดของพวกเขาหรอก เขาบอกตัวเอง ฉันไม่สนหรอกถ้าจะดูต่างจากแดนนี กับทอมและเฟรด จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 2 พ.ย. 45 09:42:23 ]

ความคิดเห็นที่ 31 แล้วแมรีก็ถามว่า"ทำไมครูของเราร้องไห้คะ?" "ครูว่าเขาคงเหนื่อยและต้องการพักผ่อน" เธอยิ้มให้พวกเขา "เราคิดว่าครูควรอายุน้อย ครูเองอายุสิบเก้าจ๊ะ" "ตอนนี้สงครามเลิกแล้วหรือคะ?" แดนนีถาม "ใช่จ๊ะ แดนนี วิเศษไหมจ๊ะ! ตอนนี้ คุณพ่อของพวกเธอกำลังจะกลับถึงบ้านแล้ว" เราแพ้หรือชนะคะ?" แมรีถาม "เรา-ระหว่างครูกับเธอและพวกเราทุกคน- เราชนะจ๊ะ" จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 2 พ.ย. 45 09:43:32 ]

ความคิดเห็นที่ 32 "โอ้!" เด็กๆนั่งลงอย่างมีความสุข แล้วความชิงชังของจอห์นนีก็ปะทุขึ้น "พ่อผมอยุ่ไหน? ครูทำอะไรกับพ่อผม พ่อผมอยู่ไหนครับ? " ต่อในกระทู้ . . .เรื่องของพวกหนูๆ เล็ก ๆ เด็ก ๆทั้งหลาย ฯ. . .(James Clavell's Children's Story). . . จบhttp://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1874401/W1874401.html แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 45 11:51:30 แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 45 17:58:28 แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 45 09:50:05 จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 2 พ.ย. 45 09:44:45 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ยาวจังงง จากคุณ : หนูพุกตัวเล็กเท่าเมี่ยงหนึ่งคำ - [ 2 พ.ย. 45 14:54:51 ]