ความคิดเห็นที่ 1 วันนี้เป็นวันที่หายากจริงๆ เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกผ่อนคลายหลังจากกลับมาทำงานอีกครั้ง เรานั่งข้างกันที่คอร์ทเทนนิส ครั้งที่แล้วที่เราอยู่ที่นี่ เรายังตะโกนใส่กันเรื่องสร้อยคออยู่เลย คราวนี้เรานั่งที่เก้าอี้ใต้ร่มไม้ ยกขาขึ้นมา เหมือนกับวันเก่าๆ ทุกอย่างดูจะสมบูรณ์แบบไปหมด แล้วคุณก็เล่าให้ฟังว่า ชินดองฮ็อกเป็นพี่ชายของเจนนี่ "ทำไมต้องเป็นเขาด้วย?" คำพูดที่ไม่ได้กลั่นกรองหลุดออกมาจากปากผมอีกแล้ว ผมชำเลืองไปที่คุณ เห็นได้ชัดว่าคุณไม่พอใจความเห็นผม ผมจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง "แล้วเจนนี่ว่าไง?" "จริงๆเจนนี่น่าจะดีใจ... แต่ฉันเห็นเธอหน้าเศร้าไปเลย.. เทจุน ช่วยไปคุยกับเจนนี่ให้หน่อยได้ไหม เธอฟังแต่คุณคนเดียว" คุณขอร้อง คุณขอให้ผมช่วยแล้วผมจะปฏิเสธได้อย่างไร ผมพยักหน้า ช้าก่อน! ชินดองฮ็อกเป็นศัตรูของโรงแรมเรา และเป็นศัตรูของผมด้วย คุณกำลังขอผมให้ช่วยเขา? น่าแปลก ถึงแม้ผมจะคิดแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้เจ็บปวดเท่าไรนัก อย่างไรก็ตาม คุณสมควรจะได้รับการลงโทษบ้าง "เขาเป็นใครสำหรับคุณ?" ผมรู้คำตอบแล้ว แต่อยากได้ยินตรงๆจากปากคุณมากกว่า "คุณคิดว่าไงล่ะ?" ผู้หญิงที่กำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก... "ให้ผมบอกคุณตรงๆได้ไหม?" ผมทำสีหน้าเคร่งเครียด "ว่ามา" คุณตอบอย่างรวดเร็ว แล้วก็นึกขึ้นได้ว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีเลย "ไม่ๆๆ อย่าดีกว่า.." แล้วก็เริ่มขอร้องผม... "แต่ผมอยากบอกคุณ" ผมจะปล่อยให้คุณหนีไปง่ายๆได้อย่างไรกัน? "อย่าเลย ฉันกลัว..." ผมเคยได้ยินแบบนี้มาก่อน ในโรงแรมที่ลาสเวกัส ผมไปขอเงินคุณ... คุณหยิบแจ๊คเก๊ตแล้วเดินไป พยายามหลีกเลี่ยงคำตอบที่กระชั้นเข้ามา ผมเดินตามคุณไป "แต่ผมอยากบอกคุณจริงๆ..." คุณจะต้องโดนลงโทษที่ขอให้ผมไปช่วยเขา คุณเริ่มวิ่ง ผมวิ่งตาม เพียงไม่กี่ก้าว ผมก็ไล่ตามคุณทัน แล้วกระซิบว่า "...พ่อของลูกคุณไง.." คุณหน้าแดงราวกับลูกแอปเปิ้ล แล้วก็เริ่มทุบตีผม ถึงคราวผมที่ต้องเป็นฝ่ายหนีไปบ้างแล้ว ผมวิ่งขึ้นบันไดแล้วมองกลับลงมา คุณยังคงยืนอยู่ที่ปลายบันได ผมลืมไปได้อย่างไรนะว่าคุณใส่กระโปรงรัดๆอย่างนั้นขึ้นบันไดมาไม่ได้แน่? ผมเดินกลับลงไป ยื่นมือให้คุณจับ แล้วฉุดคุณขึ้นมา... ตอนเย็น ผมซื้อเนื้อมาชิ้นหนึ่งแล้วไปอพาร์ตเมนท์คุณ เจนนี่ดีใจที่ได้เห็นผม เธอคงจะเหงาเวลาคุณไม่อยู่ ระหว่างอาหารเย็น ผมบอกเธอว่าผมได้ข่าวมาว่าชินดองฮ็อกเป็นพี่ชายของเธอ "น้าเทจุน อย่าบอกใครนะคะ... ฉันล่ะอับอายจริงๆที่มีพี่ชายแบบนั้น" เธอใช้ตะเกียบเคี่ยวเนื้อให้เข้ากัน ตอนเด็กๆเธอไม่อยากพบพี่ชายบ้างเลยหรือ? ผมเตือนความจำเธอ "ไม่ว่าชินดองฮ็อกจะทำงานอะไร เขาก็เป็นพี่ชายแท้ๆของเธอ... เธอน่าจะดีใจนะที่ได้พบเขา" ผมรู้ว่าเธอเข้าใจ แต่เธออยากได้ยินจากปากผมมากกว่า "แต่ฉันเกลียดเขาจริงๆ.. เขามาเอาโรงแรมและพี่จินยองไปจากน้า" เธอมองผม ดูว่าผมจะเห็นด้วยหรือไม่ "บางทีเธอน่าจะมองในมุมอื่น ถ้าเขาไม่ได้มาที่นี่ เธอสองคนอาจไม่ได้พบกันก็ได้" ใช่ มันถูกกำหนดไว้แล้ว ช่วงเวลาที่เหมาะสม สถานที่ที่เหมาะสม กับคนที่เหมาะสม... "ฉันรู้สึกว่าน้าเป็นครอบครัวของฉัน..." เธอเงียบไปสักพัก "แต่.. ไม่รู้สิ..." พอผมเห็นดีเห็นงามด้วย ในที่สุดเธอก็ยิ้ม จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 1 พ.ย. 45 19:17:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จบแล้วค่ะ สั้นๆนิดเดียว ตอนต่อไป ทีแรกคิดว่าจะตั้งกระทู้ใหม่ แต่ไปๆมาๆ ไม่เอาดีกว่า กระทู้นี้แหละ จะได้ไม่เปลืองเนื้อที่ด้วย ตอนนี้เป็นความคิดของชินดองฮ็อกค่ะ ความเดิมตอนที่แล้ว เจนนี่ชวนให้ดองฮ็อกมาทานข้าวที่บ้าน เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรลองอ่านกันดูนะคะ จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 2 พ.ย. 45 01:36:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เจนนี่เดินมาเปิดประตู ประหลาดใจที่เห็นผมที่นี่ "ทำไมพี่มาเร็วจัง แล้วพี่จินยองอยู่ไหนล่ะคะ?" ผมมาก่อนเวลาเพื่อที่จะใช้เวลาอยู่กับน้องสาวผมบ้าง... อีกอย่าง ผมชอบดูสีหน้าประหลาดใจของคุณเวลาที่คุณเห็นผมอยู่ที่บ้าน กำลังคอยคุณอยู่... ตอนนี้ผมอยู่ในอพาร์ตเมนท์คุณ ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าผมเคยมาบ้านคุณอย่างมากที่สุดก็เพียงแค่ด้านนอกประตูบ้าน อย่างไรก็ตาม อพาร์ตเมนท์คุณก็มีลักษณะอย่างที่ผมคิดไว้ เรียบง่าย ไม่มีอะไรหวือหวา แต่อบอุ่น อย่างที่บ้านควรจะเป็น กลิ่นข้าวสวยและอาหารหอมอบอวลอยู่ในอากาศ เป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย... คิดไปคิดมา ผมก็ไม่ได้ทานอาหารแบบทำเองที่บ้านมาหลายเดือนแล้ว ครั้งสุดท้ายอาจจะเป็นเมื่อวันขอบคุณพระเจ้าที่บ้านพ่อแม่บุญธรรมของผม และนั่นก็เป็นช่วงเวลาก่อนที่เราได้พบกัน... ผมยังจำได้ถึงสิ่งที่ผมบอกลีโอในภัตตาคาร 300 โรสเซส เมื่อเขาถามผมว่าเมื่อไหร่ผมจะแต่งงาน... สิ่งต่างๆเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน.. น่าขัน... และตอนนี้น้องสาวผมที่พลัดพรากกันไปหลายปีก็กำลังทำอาหารเย็นให้ผมที่บ้านของคุณ...ในที่สุดก็เหมือนได้อยู่บ้านเสียที... ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะ มองเจนนี่คนอาหารให้เข้ากัน... เธอชอบทำอาหารเสียจริง อาจจะเป็นอย่างนั้นแต่ผมยังคงคิดว่าอายุขนาดนี้เธอน่าจะเรียนต่อ... บางทีอาจต้องขอให้คุณช่วยพูดกับเธอให้วันหลัง... เสียงออดดังแล้วเจนนี่ก็เดินไปเปิดประตู... คุณลืมกุญแจอีกแล้วหรือ? แต่กลายเป็นฮันเทจุน ผมไม่ยักรู้ว่าเขาก็ได้รับเชิญมาด้วย... เจนนี่ดูจะดีใจที่ได้พบเขา ผมเห็นพวกเขาสนิทกับราวกับฮันเทจุนเป็นพี่ชายแท้ๆของเธอ "วันนี้ที่บ้านเรามีแขกล่ะ" เจนนี่บอกเขา แขก? ไม่นะ เจนนี่ พี่เป็นพี่ชายเธอ ไม่ใช่แขก... ผมว่าคงต้องใช้เวลาสักพักกว่าเธอจะคิดว่าผมเป็นพี่ชายของเธอจริงๆ.. ฮันเทจุนก็ประหลาดใจเหมือนกันที่เห็นผมในอพาร์ตเมนท์คุณ ทำไมเขาต้องประหลาดใจด้วย? ถ้าเขามาที่นี่ได้ แล้วทำไมผมจะมาไม่ได้? ผมยอมรับว่าเขารู้จักคุณมานานกว่าผมและอาจจะมาที่นี่บ่อยๆ แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เพราะตอนนี้ผมได้กลายมาเป็นผู้ชายในชีวิตคุณ... ฉะนั้นมันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ผมจะต้องลุกขึ้นต้อนรับแขกของเรา เขาพยักหน้าคำนับผมอย่างสุภาพราวกับว่าเรายังอยู่ในโรงแรม แล้วเราก็ยืนอยู่ที่นั่น มองกันและกัน พอเจนนี่เห็นว่าสถานการณ์เริ่มจะอึดอัด เธอจึงบอกให้เราไปนั่งในห้องนั่งเล่น เขาเดินตรงไปที่โซฟา นั่งลง ราวกับว่าเป็นบ้านของเขา แต่เขาก็เอาแต่มองภาพบนฝาผนัง ราวกับว่าเขาไม่เคยมาที่อพาร์ตเมนท์ของคุณมาก่อน... พยายามหลีกเลี่ยงที่จะคุยกับผม.. ผมไปนั่งข้างเขา เขาเห็นผมเดินมา ก็ขยับตัวไปข้างๆอย่างระวังตัว ผมแค่อยากคุยน่า คุณผู้จัดการใหญ่ ผมมองไปที่เขา แต่เขาเอาแต่มองไปทางอื่น ผมแค่อยากคุยเท่านั้นน่า ไม่มีอะไรหรอก... รู้สึกปั่นป่วนราวกับถูกตรึงไว้กับโซฟา เขาอยากย้ายไปนั่งที่อื่น แล้วก็นึกได้ว่าการทำแบบนั้นมันไม่ค่อยจะสุภาพเท่าไรนัก เขาจึงนั่งอยู่ที่นั่น กระสับกระส่ายมากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้ แล้วหนีไปนั่งที่ที่ไกลที่สุดจากผม คุณผู้จัดการใหญ่ ผมแค่อยากคุยด้วย แค่นั้นเอง... ผมโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อจะเริ่มการสนทนา... เขายกหูโทรศัพท์แล้วกดปุ่ม... "ทำอะไรอยู่ที่นั่นน่ะ? ทำไมยังไม่ออกเวรอีก?" เขาพูด... เขาโทรหาคุณให้ช่วยสินะ... "มีเรื่องด่วน... แต่ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก มาที่นี่ก่อนละกัน" เขาพูด ผมไม่ค่อยแน่ใจว่ามันเป็นเรื่องอะไรแต่ดูเหมือนฮันเทจุนมีอำนาจนี้เหนือคุณ... ซึ่งดูเหมือนจะมากกว่าอำนาจของผู้จัดการใหญ่ที่มีอยู่เหนือลูกน้องเสียอีก... "คนนั้นมาแล้ว มาที่นี่เร็วๆล่ะ... ผมใกล้จะกลับโรงแรมแล้ว มาที่บ้านตอนนี้ได้แล้วน่า" เขาเสริม ก่อนจะวางหูโทรศัพท์ ผมรู้สึกว่าผมต้องทำอะไรให้ชัดเจนเสียแล้ว ผมมาที่นี่เพราะเจนนี่ชวนผมมา ไม่ใช่เพราะคุณ... แล้วเขาก็ตอบผม ด้วยรอยยิ้มที่รู้ทัน "ผมนึกออกเลยว่าเธอจะกระวนกระวายแค่ไหนที่แผนกต้อนรับ" บางครั้งผมรู้สึกว่าเขาสามารถเห็นคุณที่แผนกต้อนรับได้จากอพาร์ตเมนท์คุณ... ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่สามารถทำได้... ไม่รู้ว่าอย่างไร.. แต่ในที่สุดเขาก็ถามขึ้นมา "จินยองขอร้องไม่ให้คุณปิดกิจการโรงแรมหรือไง?" ดี นี่แหละคือสิ่งที่ผมอยากคุยกับเขา เรื่องโรงแรม.... "เปล่า เธอขอผม" ผมแก้ให้ถูก.. ถ้ามีอะไรที่คุณต้องการ แค่ขอผมก็พอ เพราะไม่จำเป็นที่คุณจะต้องมาขอร้อง... "งั้น ตอนนี้คุณก็เปลี่ยนข้างแล้วสิ... นึกไม่ออกเลยว่าคุณจะยอมปล่อยโรงแรมไปเพราะผู้หญิงคนเดียว.." เขาพูดอย่างเหน็บแนม ผมไม่เคยบอกเลยนะว่าผมจะยอมปล่อยโรงแรมไป คุณผู้จัดการ และผมก็จะไม่ยอมรับด้วย...  แต่ดูเหมือนว่าเขารู้ว่าผมเปลี่ยนใจแล้ว หรืออย่างที่เขาว่า เขาสามารถได้กลิ่นถึงความเปลี่ยนแปลง.. อาจจะเป็นแบบเดียวกันกับที่ผมได้กลิ่นช็อกโกแลตจากเขา... ไม่ว่าจะอย่างไร ผมต้องยืนยันในจุดยืนของผมเพราะผมยอมรับว่าผมแพ้ไม่ได้... "ผมยินดีที่จะยอมรับถ้าคุณยอมแพ้ แต่เราควรพูดถึงเรื่องนี้ในที่ส่วนตัว" เขาก็แสดงเจตนาว่าจะไม่ยอมแพ้เช่นกัน คุณผู้จัดการใหญ่ มันไม่ใช่สไตล์ของผมที่จะพูดถึงเรื่องนี้ในที่ส่วนตัวเช่นกัน ถ้าชินดองฮ็อกสู้ เขาก็จะสู้จนวินาทีสุดท้าย บนสนามรบ ไม่ใช่นอกสนามรบ... แล้วเขาก็ชี้ว่าผมเป็นคนชวนเขาสู่สนามรบ นั่นสำคัญหรือ? ที่นี่มีสงคราม สิ่งที่สำคัญคือใครชนะหรือแพ้ต่างหาก ไม่ใช่ใครเริ่มก่อน... แต่ผมจะปล่อยให้เขาพูดในสิ่งที่อยากพูดจนจบ... "เรื่องเจนนี่... กับสิ่งที่เกิดขึ้นที่สนามไดรว์กอล์ฟคราวนั้น... เพราะสิ่งเหล่านี้ ทำให้ผมควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่ค่อยจะได้..." เรื่องนี้ผมเห็นด้วย... ด้วยเหตุผลบางประการ ชีวิตของผมเชื่อมโยงกับผู้ชายคนนี้อย่างซับซ้อน เขาเป็นคู่แข่งของผมอย่างเห็นได้ชัด ทั้งเรื่องคุณ และโรงแรม... ในขณะเดียวกัน เขาก็ดูแลน้องสาวผมอย่างดี และก็เป็นเพื่อนที่ดีของคุณด้วย... ถ้าจะให้ซับซ้อนมากขึ้น ผมมาเพื่อจะชื่นชมในสิ่งที่เขาทำ เขาสู้สงครามด้วยเทคนิคแผนการที่มีอยู่เพียงเล็กน้อย แต่สู้ด้วยหัวใจ พร้อมที่จะปกป้องโรงแรมอย่างแท้จริงไม่ว่าจะทางใด... จะว่าไป ผมอาจจะสับสนยิ่งกว่าเขาอีกเสีย แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้อะไรเปลี่ยนแปลง ราวกับว่าเขาสามารถอ่านใจผมออก เขาพูดว่า "แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง" ใช่ ผมเห็นด้วย สงครามก็คือสงคราม และจะมีผู้ชนะเพียงคนเดียวเท่านั้น มันเป็นความรู้สึกแปลกที่เราสองคนต่างเข้าใจกัน.. ใช่ เรายังอยู่ในสงคราม จู่ๆเขาก็ตะโกนเข้าไปในครัว "เจนนี่ ทำน้ำแข็งไสไว้กี่ถ้วยน่ะ?" "3 ค่ะ จะเอาไหม?" เจนนี่ตอบมาจากในครัว "ไม่ต้องล่ะ รอให้พี่เธอกลับมา.. พวกเธอจะได้กินกัน" เขาพูด ผมได้ยินถึงความขมขื่นในคำพูดของเขา... เขาขอตัวแล้วจากไป ถึงแม้เราจะยังคุยไม่เสร็จ แต่ผมก็บังคับให้เขาอยู่คุยต่อไม่ได้เช่นกัน... ฮันเทจุน ทำไมคุณต้องคอยแต่หลีกเลี่ยงผมเวลาที่ผมอยากพูดดีๆด้วยกับคุณ?... นักล่ากับผู้ถูกล่า... อย่างไรก็เข้ากันไม่ได้ บางทีนี่อาจจะเป็นกฏของธรรมชาติ... ผมอาจจะกลับไปรับคุณมาที่นี่เพราะคุณยังอยู่ที่โรงแรม อย่างน้อยก็จะได้เจอคุณเร็วขึ้น... เวลาที่ผมปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าคุณขณะที่คุณคิดว่าผมยังอยู่ในอพาร์ตเมนท์... สีหน้าประหลาดใจ รอยยิ้มนั้น... ผมยอมจ่ายเงินเป็นล้านเพื่อที่จะได้เห็นมัน... ....... ในระหว่างทางเดินที่ไปรถ ผมบอกคุณว่าผมได้คุยกับฮันเทจุนอย่างเป็นมิตรที่อพาร์ตเมนท์ของคุณ และเห็นได้ชัดว่าผมไม่ได้ทำให้เขาประทับใจเลย ถึงแม้จะเป็นที่เข้าใจได้ แต่ผมก็นับถือผู้ชายคนนี้และอยากเป็นเพื่อนกับเขา ผมต้องการให้คุณช่วยอีกครั้ง ครั้งที่แล้วเป็นเรื่องเจนนี่ คราวนี้เป็นเรื่องฮันเทจุน คุณช่วยนัดให้ผมทานข้าวเที่ยงกับเขาได้ไหม? คุณตอบตกลงอย่างดีใจ ขอบคุณนะที่รัก ถ้าไม่มีคุณผมจะทำอย่างไร? แต่มีอีกอย่างที่ผมอยากถามคุณมาได้สักพักแล้ว คุณมีความสุขหรือเปล่าเวลาที่อยู่กับเขา? เห็นได้ชัดว่าคุณไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะเจอกับคำถามนี้เพราะคุณไม่ได้พูดอะไร พอคุณตอบ คุณก็ไม่ได้ตอบผมตรงๆอีกนั่นแหละ คุณบอกแค่ว่าตอนนี้คุณสองคนเป็นเพื่อนกัน นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมถาม... อย่าเข้าใจผมผิด ผมไม่ได้ถามคำถามนี้เพราะผมไม่เชื่อใจคุณ หลังจากที่เราผ่านอะไรมามาก ผมก็ยอมรับว่าคุณกับฮันเทจุนเคยมีอดีตร่วมกัน ถึงแม้ว่าเขาอาจเป็นอดีตของคุณ แต่จากที่ผมพูดคุยกับเขา ผมยังคงเห็นคุณอยู่ในใจของเขา... ดูเหมือนคุณจะไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด จินยอง ที่ผมเห็นมันชัดเจนมาก วิธีที่เขาคุยกับคุณ วิธีที่เขาพยายามปกป้องคุณ ความห่วงใยของเขาที่มีต่อคุณ ความคิดของเขาที่มีต่อคุณ... มันเป็นมากกว่าแค่เพื่อนร่วมงาน ผู้จัดการ... ผมไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงมองไม่เห็นมัน อย่างไรมันก็ไม่สำคัญแล้ว ชะตากรรมของผมได้ถูกเลือกไว้นานแล้ว ถึงแม้ผมจะหลงทางไปบ้าง แต่ตอนนี้ผมก็รู้แล้วว่าผมกำลังมุ่งหน้าไปทางไหน ไม่มีใครหรือสิ่งใดที่จะมาหยุดยั้งผมได้อีกแล้ว ผมรอวันที่คุณจะมาเป็นของผมแทบจะไม่ไหว.... จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 2 พ.ย. 45 01:46:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เจนนี่ ก็ดูหมือนจะสับสน และไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันนะ จากคุณ : GTW - [ 2 พ.ย. 45 05:21:29 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตามมาติดๆ จากคุณ : กระบี่อิงฟ้าฯ - [ 2 พ.ย. 45 08:50:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมาด้วยค่ะ  ฮันเทจุนนะรักจินยองแต่ปากแข็งนะค่ะอ่านความในใจของเทจุนทีไร สงสารทุกที แต่ไม่ใช่เนื้อคู่ก็ต้องพลาดกันไป จากคุณ : เล็ก - [ 2 พ.ย. 45 09:06:51 A:203.107.144.52 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาลงชื่อเป็นผู้อ่านค่ะ ขอบคุณที่แปลให้อ่านค่ะ จากคุณ : พี่หนูมอฯ - [ 2 พ.ย. 45 16:35:42 A:203.156.25.178 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาด้วยค่ะ ตามอ่านมานานแล้ว ชอบมากค่ะ แปลได้เยี่ยมมาก ขอบคุณน่ะค่ะ และจะตามอ่นเรื่อยไปค่ะ จากคุณ : nira - [ 3 พ.ย. 45 15:09:04 A:203.144.174.37 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณกระบี่อิงฟ้า คุณพี่หนูมอฯ คุณnira - รู้มั้ยคะ ทุกครั้งที่ทุกคนมาลงชื่อว่าอ่านแล้ว อื้มมม มันชื่นใจจริงๆเลยค่ะที่รู้ว่ามีคนอ่านงานของเราด้วย คุณ GTW - จะว่าไปก็เห็นใจเจนนี่นะคะ แต่ถ้าเป็นเรา มีพี่ชายหล่อๆแบบนี้ คงรีบดีใจเลยล่ะค่ะ 555 คุณเล็ก - เห็นด้วยค่ะ ฮันเทจุนน่ะปากแข็งมาก แต่ก็คงเป็นเพราะอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกด้วยมั้งคะ เห็นจินยองรักดองฮ็อกขนาดนี้ ก็คงพูดอะไรไม่ได้อ่ะค่ะ ส่วนตัวเราตอนนี้ก็แอบสงสารฮันเทจุนด้วยเหมือนกัน ตอนที่ถามเจนนี่ว่าทำน้ำแข็งไสไว้กี่อัน แหม คนเขียนเรื่องนี้นี่เหลือร้ายจริงๆ เป็นรายละเอียดเล็กๆน้อยๆที่ใส่เข้ามาได้ดีมาก ตอนต่อไปยิ่งสนุกค่ะ หุหุ อย่าลืมติดตามอ่านกันนะคะ จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 3 พ.ย. 45 15:37:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มีคนสงสารฮันเทจุนเยอะนะ  แต่ทำไมไม่รู้สึกอย่างงั้นก็ไม่รู้  คงเพราะชอบคนที่ชัดเจนอย่างดองฮ็อกมากกว่า จากคุณ : พู่ไหม - [ 4 พ.ย. 45 12:37:00 A:202.28.193.11 X: ]