ตอนที่ 7

ดอกไม้…มันอยู่เต็มไปหมดทุกที่…มากจนกระทั่งเต็มห้องนอนของรีเบคคา และล้นออกไปตามทางเดิน…และนี่ก็ยังมีการส่งมาอีกเรื่อยๆ…ความโกรธของรีเบคคาก็ยิ่งทวีขึ้นตามจำนวนดอกไม้ที่เพิ่มขึ้นนั้น…

นิโคลัสพาเธอมาส่งที่บ้านของกาเบรียลและเซเรนาในช่วงบ่าย…และการส่งดอกไม้ก็เริ่มขึ้นแทบจะทันที

“มันดูจะสิ้นเปลืองไปซักหน่อยนะ…แต่ก็หวานน่าดูเชียว” เซเรนาร้องเมื่อเดินสำรวจดินแดนดอกไม้มหัศจรรย์ในห้องนอนของรีเบคคา…

“หวานเหรอคะ?” รีเบคคามองเซเรนาอย่างไม่เชื่อ “ผู้ชายคนนี้บ้าต่างหาก…เห็นได้ชัดเลยว่าเขาพยายามจะซื้อฉัน…แต่มันไม่สำเร็จหรอก… เขาไม่เข้าใจความหมายของคำว่า “ไม่” รึไง…หรือไม่ก็คงไม่เคยมีคำว่า “ไม่” ในชีวิตของเค้า…เค้าบ้าเกินไป…แล้วก็ถูกตามใจจนเสียคนไปแล้ว”

“เจ้าชายที่ถูกตามใจคนนั้นกำลังรอเธออยู่ในห้องโถงแน่ะ…” เซเรนายิ้มกว้าง

“ดีค่ะ! ฉันก็ตั้งใจจะให้เขา….” รีเบคคาออกจากห้องนอน ความโกรธแล่นไปทั่วร่าง ….นี่ดีนะที่เธอไม่ได้บอกเขาว่าเธอรักสัตว์….ไม่งั้นบ้านของเซเรนากับกาเบรียลคงกลายเป็นสวนสัตว์ไปแล้ว…

ความโกรธของเธอแผ่กระจายไปทั่ว  ตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาในห้อง…นิโคลัสลุกขึ้นต้อนรับเธอพร้อมรอยยิ้มที่สดใส…เขาดูดีมากทีเดียว…ดวงตาเป็นประกายวาบขึ้นด้วยความยินดี  พร้อมกับรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง…

“คุณชอบมั้ยครับ?”

“ไม่ค่ะ! ฉันไม่ชอบมันเลย” หญิงสาวตอบเสียงห้วน

“แต่คุณบอกว่าคุณชอบดอกไม้นี่?…” รอยยิ้มของเขาจางไป…แทนที่ด้วยความไม่เข้าใจ

รีเบคคาไม่สามารถรู้สึกโกรธต่อไปได้…เธอรู้สึกได้ว่าเจ้าชายตั้งใจจะทำให้เธอพอใจจริงๆ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอถึงไม่พอใจอย่างที่เขาหวัง

“นิโคลัส…ฉันบอกว่า…ฉันชอบดอกไม้…แต่ฉันก็บอกคุณด้วยนี่ว่าฉันชอบการทำสวน”

“เมื่อเราแต่งงานกันแล้ว…คุณก็ใช้เวลาว่างทั้งหมดของคุณทำสวนได้นะครับ” เขาละล่ำละลั่กบอก

รีเบคคาถอนใจ “เรามาจากโลกที่ต่างกันมาก…ฉันอยากเป็นครูในโลวา มากกว่าเจ้าหญิงในการแต่งงานที่ปราศจากความรัก”

“หรือเราน่าจะส่งเครื่องเพชรไปให้มากกว่านะ…” เจ้าชายรำพึง…กับตัวเองมากกว่าจะพูดกับเธอ “ผมคิดว่าคุณชอบดอกไม้…”

ชายหนุ่มยังไม่เข้าใจ…รีเบคคาเพิ่งจะรู้สึกได้…เจ้าชายชินกับการซื้อสิ่งที่อยากได้…หรือทำให้เขาพอใจ…เขาไม่เข้าใจว่าการจะชนะใจเธอได้ต้องใช้ความรักเท่านั้น

“มากับฉันค่ะ!” หญิงสาวบอกและคว้ามือเจ้าชายไว้

“เราจะไปไหนกันครับ?” เขาถามขึ้นพร้อมๆกับที่รีเบคคาดึงเขาไปที่ประตูหน้า

“ดอกไม้ที่คุณส่งให้ฉันทำให้ฉันเห็นโลกของคุณได้มากเลยค่ะ…ตอนนี้ฉันเลยจะให้คุณได้เห็นโลกของฉันบ้างซักนิด…”

*******************************************************************************

ตอนที่ 8

นิโคลัสยอมตามเธอไป…พอใจกับความอบอุ่นของมือเธอที่อยู่ในมือเขา…และนึกสงสัยว่าเธอจะพาพระองค์ไปที่ไหน

พระองค์ไม่เข้าใจว่าทำไมดอกไม้ถึงทำให้เธอพอใจไม่ได้…เพราะผู้หญิงทุกคนที่พระองค์เคยเดทด้วย ล้วนแต่พอใจกับการส่งดอกไม้แบบนั้น...

เมื่อรีเบคคาพาเขามาถึงด้านหนึ่งของคฤหาสน์…นิโคลัสสังเกตได้ว่าแสงแดดส่องกระทบเรือนผมของหญิงสาวอย่างไร…มันเกิดประกายสีแดงเคลื่อนไหวไปมา…นิ้วของเขาปรารถนาจะถูกห่อหุ้มด้วยเกลียวผมที่นุ่มลื่นนั้น

หญิงสาวพาเขาไปยังเรือนเพาะชำ…และเมื่อพวกเขาเข้าไปข้างใน…เธอก็ปล่อยมือ…มองต้นไม้และดอกไม้ที่อยู่รอบตัว

“นี่ไงคะ…ดอกไม้แบบที่ฉันชอบ…ดอกไม้ที่กำลังเติบโต…และยังมีชีวิต” เธอเอียงศีรษะและจ้องพระองค์อย่างใคร่รู้…”คุณเคยปลูกต้นไม้มั้ยคะ?”

หญิงสาวดูมีเสน่ห์…จนเขาอยากจะสามารถตอบว่า “เคย” ได้จริงๆ…แต่เขาจะไม่โกหก…

“ไม่เลยครับ…เรามีคนสวนที่จะทำหน้าที่นั้นอยู่แล้ว”

“ไม่มีอะไรดีกว่าการทำให้มือสกปรก” หญิงสาวหยิบพลั่วมือขึ้นมา คุกเข่าลงกับพื้นใกล้กับกระบะที่มีดอกไม้หลากชนิดรอให้ปลูกอยู่…ขณะที่เจ้าชายกำลังมองเธอด้วยความแปลกใจ…เขาก็คุกเข่าลงข้างๆเธอ…และในไม่กี่นาทีต่อมา…ทั้งสองก็เปื้อนดินเต็มไปหมดจนถึงข้อศอก…

นิโคลัสต้องยอมรับว่ามีบางสิ่งเกิดขึ้น และกระตุ้นเขาเกี่ยวกับการเพาะปลูก…แต่เขาไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะความอุ่นของดินที่เปื้อนนิ้วเขาอยู่…หรือเป็นเพราะความพอใจที่เกิดขึ้น

“ฉันเชื่อมาตลอดว่าการแต่งงานเป็นสิ่งที่คล้ายกับการปลูกดอกไม้…แค่เอามันลงดินน่ะไม่พอหรอก…ถ้าจะให้มันเติบโตออกดอกออกผล คุณต้องทะนุถนอมมันด้วย…”

เขาพิจารณาสิ่งที่เธอพูดอย่างสนใจ “ผมก็เคยเชื่ออย่างนั้นครับ…แต่ตอนนี้ผมทราบแล้วว่าการแต่งงานเป็นเหมือนหน้าที่อย่างหนึ่งที่จะต้องทำให้เสร็จ”

หญิงสาวมองเขาอย่างเศร้าใจ…”ถ้านั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณแต่งงานล่ะก็…คุณจะไม่มีวันได้พบกับความสุขที่แท้จริงหรอก…”

นิโคลัสพบว่าการสนทนาที่คาดไม่ถึงนี้ทำให้เขาไม่พอใจเอาเสียเลย

หญิงสาวดูเหมือนจะรู้สึกถึงความไม่สบายใจของเขา และหัวเราะออกมา…เสียงหัวเราะที่ราวกับเสียงดนตรีกับประกายตาของเธอ…สิ่งที่ทำให้เขาเลือกเธอ…

เขาพบว่าตัวเองกำลังยิ้มตอบเธอ….”มีอะไรตลกงั้นหรือครับ?”

“ก็ถ้าประชาชนของคุณได้มาเห็นคุณตอนนี้น่ะสิ…เจ้าฟ้าชายที่หน้าเปื้อนโคลน…”

“ตรงไหนครับ?” โดยที่ไม่ได้คิด เขาแตะหน้าของเขาด้วยนิ้วมือที่เปื้อนโคลนเต็มไปหมด…หญิงสาวระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอีกครั้ง…เสียงหัวเราะของเธอลอยผ่านเขาไป

“หน้าคุณก็สกปรกเหมือนกัน…” ชายหนุ่มเอื้อมมือออกไปและป้ายโคลนลงบนแก้มของเธอ…หญิงสาวมองเขาอย่างตกใจ…เธอหัวเราะออกมาอีกครั้ง

นิโคลัสไม่รู้อะไรเกี่ยวกับความรักเลย…แต่ตอนนี้ สิ่งที่เขารู้คือ…เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการดึงรีเบคคาเข้ามาในอ้อมแขนและจูบเธอด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ในตัวเขา

ชายหนุ่มตัดสินใจที่จะไม่ต่อสู้กับแรงกระตุ้นนั้นอีกต่อไป…เขาตกลงใจที่จะทำมัน…

********************************************************