ความคิดเห็นที่ 1 เข้าใจดีว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปสอบถามเขาให้มากไปกว่านี้ในตอนนั้น        ข้าพเจ้าเปลี่ยนเรื่องกล่าวว่าพายุลูกเห็บที่ถล่มดินแดนของพวกแคนด้าห์ดำร้ายกาจรุนแรงมากกว่าที่ข้าพเจ้าเคยเห็นมา "ใช่แล้ว"   ฮารุตตอบ     "อย่างที่ฉันรู้      นั่นเป็นคำสาปแรกจากเทวรูป       ผ่านจากปากของฉันที่สัญญาไว้กับซิมบาและคนของเขา      ถ้าหากว่าเขาทำร้ายเราระหว่างการเดินทาง       คำสาปที่สองท่านคงจะจำได้เป็นความอดอยาก     สำหรับพวกเขามันอยู่แค่เอื้อมเห็นอยู่ว่าพวกเขามีข้าวโพดเหลือเก็บอยู่เล็กน้อยไม่มากพอสำหรับทุกคน       และสัตว์เลี้ยงของพวกเขาจำนวนมากตายไปเพราะพายุลูกเห็บ" "ถ้าหากว่าพวกเขาไม่มีข้าวโพด       อย่างที่ฉันรู้พวกท่านมีอยู่อย่างมากมายเพราะพายุลูกเห็บไม่ได้แตะต้อง       พวกเขาที่มีจำนวนมากกว่าจึงไม่โจมตีพวกท่านแล้วแย่งเอาข้าวโพดของท่านไปฮารุต ?" "พวกเขาต้องทำอย่างนั้นแน่นอนท่าน       จากนั้นก็เป็นไปตามคำสาปที่สาม     คำสาปของสงคราม        ทั้งหมดนี้เห็นไว้ล่วงหน้านานมาแล้ว มะคูมะซาน    และท่านมาที่นี่เพื่อช่วยพวกเราในสงคราม      ในสัมภาระของท่านมีปืนจำนวนมากพร้อมทั้งดินปืนและลูกปืน      ท่านจะสอนให้คนของฉันรู้จักใช้ปืน       ด้วยปืนพวกนั้นเราจะทำลายพวกแคนด้าห์ดำ" "ฉันคิดว่าไม่ใช่อย่างนั้น"     ข้าพเจ้าตอบอย่างเงียบสงบ      "ฉันมาที่นี่เพื่อฆ่าช้างเท่านั้น      แล้วรับเอางาช้างเป็นค่าตอบแทน      ไม่ใช่มาต่อสู้กับพวกแคนด้าห์ดำซึ่งฉันเห็นพวกเขามามากพอแล้ว          มากไปกว่านั้นปืนพวกนั้นไม่ใช่ของฉันแต่เป็นของลอร์ดแรกนอล       ซึ่งบางทีเขาอาจเรียกค่าใช้จ่ายในการใช้พวกมัน" "และลอร์ดแรกนอลมาที่นี่ตามการดลบันดาลของเรา      ก็เหมือนอยู่ในกำมือของเรา        และเราอาจจะถามราคาค่าชีวิตของเขาจากท่าน       ตอนนี้ขอลาก่อนเพราะท่านยังบาดเจ็บและอ่อนแออยู่ได้พูดมามากพอแล้ว       เพียงแต่ว่าก่อนที่ฉันจะไป      สำหรับเพื่อนของท่านและคนของท่านฉันขอพูดอีกคำ        ถ้าท่านยังต้องการเห็นดวงตะวันต่อไปอีก       อย่าให้พวกท่านสักคนย่างเท้าไปที่ป่าบนภูเขาศักดิ์สิทธิ์        ท่องเที่ยวไปได้ตามใจปรารถนาตามเนินเขาทางด้านใต้        แต่อย่าพยายามผ่านกำแพงหินที่ล้อมป่าเอาไว้" จากนั้นเขาลุกขึ้น      ก้มหัวให้อย่างเคร่งขรึมแล้วจากไป       ทิ้งข้าพเจ้าไว้กับความครุ่นคิดอย่างหนัก ไม่นานหลังจากนั้นเซาเวจกับฮานส์ก็กลับมา     พร้อมกับนำอาหารทำจากเนื้อที่ปรุงอย่างดีมาให้        ข้าพเจ้ากินอย่างอร่อย         และขณะที่เขากำลังนำอาหารที่เหลือออกไปลอร์ดแรกนอลก็มาถึง        เราแสดงความยินดีซึ่งกันและกันอย่างอบอุ่นเหมือนอย่างเช่นที่เพื่อนสองคนคิดว่าจะไม่ได้พบปะพูดจากันอีกแล้ว         อย่างที่ข้าพเจ้าคาดเขาเชื่อว่าฮานส์และข้าพเจ้าถูกตัดขาดและถูกพวกแคนด้าห์ดำฆ่าไปแล้วหลังจากที่เราหายไป       คนขี่อูฐบางคนยืนยันว่าเห็นเราตายไปแล้ว      เขาจึงเดินทางต่อไปหรือน่าจะเป็นถูกพาตะลุยไปโดยอูฐพร้อมกับความโศกเศร้า       เพราะเป็นไปไม่ได้ที่จะพยายามมาเก็บร่างของเราหรือแม้แต่กลับมา       นั้นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำได้      และเดินทางมาถึงเมืองของเทวรูปโดยไม่มีเหตุสิ่งใดอีก       เขาพักอยู่ที่นี่และอาลัยคิดถึงเรา        จนวันหนึ่งหลังจากนั้นฮารุตประกาศขึ้นมาโดยทันทีว่าเรายังไม่ตาย        ฮารุตรู้ได้อย่างไรเขาไม่ได้สอบถาม       จากนั้นพวกเขาจึงรีบมาและพบเราอย่างที่ได้เล่าไปแล้ว       กำลังอยู่ในอันตรายอย่างร้ายแรงจากชาวเมืองที่ไม่รู้เรื่องซึ่งไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับพวกเรามาก่อนเลยจนเมื่อเราปรากฏตัวขึ้น ข้าพเจ้าถามว่าเขาทำอะไรไปบ้างและเขาได้รับข่าวสารอะไรบ้างตั้งแต่มาอยู่ที่นี่       เขาตอบว่า      ไม่มีอะไรเลยและไม่มีการพาดพิงถึงเรื่องที่มีประโยชน์เลย       เมืองนี้เป็นเมืองเล็ก ๆ มีชาวเมืองไม่เกินสองพันคน       ทั้งหมดยุ่งอยู่กับการเพาะปลูกและขยายพันธุ์อูฐ       ฝูงอูฐพวกเขารวบรวมไว้เป็นจำนวนมากที่นอกเมืองทางด้านไกลของภูเขารูปกรวย        โดยที่เขาพูดภาษาของคนพวกนี้ไม่ได้     คนเดียวที่เขาพอจะหาความรู้ได้คือฮารุต       ผู้พูดภาษาอังกฤษได้ตะกุกตะกักและบอกเขามากเท่าที่บอกกับข้าพเจ้า        กล่าวคือบนภูเขาเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์มีแต่พระเท่านั้นที่จะเข้าไปได้       เพราะผู้ที่ไม่ได้รับการฝึกฝนมาย่างเท้าไปที่นั่นจะพบกับวาระสุดท้ายอย่างเลวร้าย       เขาไม่พบพระพวกนี้ในเมืองเลยสักคน     ไม่มีรูปเคารพปรากฏให้เห็น      แต่เขาสังเกตเห็นว่ามีคนต้อนฝูงแกะหรือแพะกลุ่มเล็ก ๆ ขึ้นไปตามข้างภูเขาเข้าไปในป่า ขึ้นไปทำอะไรบนภูเขาและใครอาศัยอยู่ที่นั่นเขายังไม่รู้สิ่งใดเลย    เรื่องนี้ยังอับจนอยู่      ฮารุตไม่ยอมบอกสิ่งใดแก่เขาและเขาก็ไม่อาจเรียนรู้ด้วยตัวเอง         เขากล่าวเสริมอย่างท้อแท้ว่าภารกิจทั้งหมดดูเหมือนจะสิ้นหวัง       และเริ่มสงสัยว่าจะมีข่าวคราวของภรรยาที่หายไปของเขาจากพวกแคนด้าห์บ้างไหม      ไม่ว่าพวกขาวหรือว่าดำ ตอนนี้ข้าพเจ้าเล่าคำพูดของมารุตก่อนตายให้เขาฟัง     ด้วยความเสียใจอย่างที่สุดที่ไม่ได้ฟังจนจบประโยค      เรื่องนี้ดูเหมือนว่าจะทำให้เขามีชีวิตชีวาขึ้นมาใหม่เพราะว่ามันทำให้มีข่าวคราวขึ้นมาบ้าง     ถ้าเพียงแต่ว่าจะขุดคุ้ยมันออกมาได้      แต่ว่าจะทำได้อย่างไร ?    อย่างไร  อย่างไรกัน ? ตลอดอาทิตย์เรื่องก็เป็นอยู่อย่างนี้      ระหว่างนี้ร่างกายข้าพเจ้ากลับมาแข็งแกร่งโดยสมบูรณ์       ยกเว้นที่เฉพาะที่เดียวซึ่งทำให้ข้าพเจ้าอ่อนแออย่างช่วยไม่ได้        ตรงบริเวณต้นขาของข้าพเจ้าที่จานาหยิกเอาหนังออกไปนิดหน่อยได้รับการรักษาเป็นอย่างดี      แต่การอักเสบระบมเข้าไปถึงประสาทขาซ้ายของข้าพเจ้าซึ่งครั้งหนึ่งเคยได้รับบาดเจ็บจากสิงโต        ผลของมันคือเมื่อข้าพเจ้าพยายามจะเคลื่อนไหวต้องได้รับความทรมานจากความเจ็บปวดขึ้นมาถึงสะโพก        ข้าพเจ้าจึงถูกบังคับให้นอนนิ่ง ๆ และเต็มใจให้ถูกหามไปบนเตียงยังสวนเล็ก ๆ ล้อมรอบด้วยบ้านที่ทำจากดินสีขาวที่กำหนดให้เป็นที่พักของพวกเรา ข้าพเจ้านอนอยู่ที่นั่นชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า       มองจ้องไปยังภูเขาศักดิ์สิทธิ์ที่โผล่ขึ้นมาจากพื้นราบในระยะไม่กี่ร้อยหลาของบ้านเมืองเล็ก ๆ ที่อยู่กระจัดกระจายกันไป         สักหนึ่งไมล์เห็นจะได้เนินลาดของมันว่างเปล่านอกจากต้นหญ้าที่มีพวกแกะและแพะเดินหากินอยู่       และมีต้นไม้อยู่กระจัดกระจายไม่กี่ต้น       จากการศึกษาสถานที่ผ่านกล้องส่องทางไกลข้าพเจ้าสังเกตเห็นว่าบนยอดเนินนี้เป็นหน้าผาที่มองดูเหมือนกับเป็นหินลาวา      ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะล้อมภูเขาทั้งหมดเอาไว้และต้องสูงเกือบหนึ่งร้อยฟุต        เหนือจากหน้าผานี้ขึ้นไปเท่าที่เห็นทั้งหมดไม่สามารถปีนขึ้นไปได้      เป็นป่าทึบด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่       ข้าพเจ้าคิดว่าเป็นต้นซีดาร์ปกคลุมขึ้นไปจนถึงยอดไกลที่สุดเท่าที่ข้าพเจ้าจะเห็นได้ วันหนึ่งขณะที่ข้าพเจ้ากำลังพิจารณาสถานที่นั้นอยู่       ฮารุตเขามาในสวนโดยทันทีและเห็นข้าพเจ้า "วิหารของเทพงดงามมากใช่ไหม ?"      เขาพูดขึ้น "งดงามมาก"      ข้าพเจ้าตอบ   "มีทรวดทรงประหลาดดี      แต่ผู้ที่อาศัยอยู่ที่นั่นขึ้นไปอย่างไร     ปีนหน้าผาขึ้นไปหรือ ?" "มันปีนขึ้นไปไม่ได้"     เขาตอบ     "แต่มีทางเดินที่ฉันใช้เวลาไปสักการะเทวรูป      ฉันเคยบอกท่านแล้ว มะคูมะซาน     คนแปลกหน้าที่เดินไปตามทางนั้นจะพบกับความตาย        ถ้าพวกเขาไม่เชื่อฉัน    ให้พวกเขาลองดู"      เขากล่าวเสริมอย่างมีความหมาย หลังจากที่เขาสอบถามอย่างมากมายถึงสุขภาพของข้าพเจ้าแล้ว       เขาแจ้งแก่ข้าพเจ้าว่ามีข่าวมาถึงเขาว่าพวกแคนด้าห์ดำกำลังบ้าคลั่งจากการที่สูญเสียพืชผลของพวกเขาไปจากการทำลายของพายุลูกเห็บและภาพของความอดอยากที่ใกล้เข้ามา "ถ้าอย่างนั้นในไม่ช้าพวกเขาคงมาเก็บเกี่ยวพืชผลของท่านด้วยหอก"      ข้าพเจ้าพูด "คงเป็นอย่างนั้น     ดังนั้นท่านมะคูมะซาน    รีบหายเสียไว ๆ  ท่านจะได้ขับไล่อีกาพวกนี้ไปด้วยปืน      เพราะอีกสิบสี่วันการเก็บเกี่ยวจะเริ่มต้นในดินแดนของเรา       ลาก่อนและไม่ต้องกลัว      เพราะระหว่างที่ฉันไม่อยู่คนของฉันจะนำอาหารมาให้และดูแลท่าน       และในคืนที่สามฉันจะกลับมาอีกครั้ง" หลังจากฮารุตจากไปแล้วพวกเราทุกคนรู้สึกใจคอห่อเหี่ยวเป็นอย่างมาก        แม้แต่ฮานส์ก็ตกอยู่ในสภาพเดียวกัน        ขณะที่เซาเวจเหมือนกับคนที่ถูกตัดสินประหารชีวิตแต่ยังไม่กำหนดวันที่แน่นอน       ข้าพเจ้าพยายามที่จะปลอบใจเขาถามเขาว่าเป็นอะไรไป "ผมไม่รู้ครับ  คุณควอเตอร์เมน"    เขาตอบ    "แต่ความจริงก็คือว่าที่นี่เป็นสถานที่ชั่วร้ายน่ารังเกียจ      และผมแน่ใจว่าที่นี่เป็นที่สุดท้ายที่ผมจะได้เห็น     ยกเว้นอีกที่หนึ่ง" "ถ้าอย่างนั้น เซาเวจ"     ข้าพเจ้าพูดอย่างตลก    "ถึงอย่างไรมันก็ดูเหมือนว่าไม่มีงูที่นี่" "ไม่ใช่   คุณควอเตอร์เมน      แม้ว่าผมจะไม่เห็น      แต่พวกมันเลื้อยอยู่รอบ ๆ ตัวผมตลอดคืน       และเมื่อนักบวชคนนั้นพูดถึงมันกับผม      ใช่แล้วเมื่อเขาพูดถึงมันด้วยดวงตาที่เย็นเฉียบมันทำให้ผมเสียวสันหลัง       ผมว่ามันจบกันแล้ว       ผมจะไม่ได้เห็นประเทศอังกฤษอีกแล้ว"     แล้วเขากลับไป     ข้าพเจ้าคิดว่าเพื่อปิดบังความปวดร้าวของเขาและความรู้สึกที่แสดงออกมา จากคุณ : Sv - [ 1 พ.ย. 45 23:04:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เย็นวันนั้นฮานส์กลับมาจากการสำรวจที่ข้าพเจ้าสั่งให้เขาพยายามไปให้รอบภูเขาแล้วกลับมารายงานว่าอีกด้านมีอะไรบ้าง       มันล้มเหลวโดยสิ้นเชิง     เมื่อเขาไปได้ไม่กี่ไมล์มีคนปรากฏตัวขึ้นแล้วสั่งให้เขากลับไป       พวกเขาแสดงท่าทางคุกคามอย่างน่ากลัวถ้าไม่เป็นเพราะปืนไรเฟิลกระบอกน้อย  ดรุณีน้อยที่ฮานส์สะพายเอาไปด้วยโดยแกล้งทำเป็นว่าจะไปยิงกวาง       อาวุธที่พวกเขาให้ความเกรงกลัวเป็นอย่างมาก       ฮานส์คิดว่าพวกนั้นคงฆ่าเขาไปแล้ว        เขากล่าวเสริมอีกว่าเขาไม่ประสบผลสำเร็จในการหาข่าวจากผู้ชาย  ผู้หญิง หรือว่าเด็ก  ทุกคนแม้ว่าจะสุภาพแต่ปรากฏว่าได้รับคำสั่งไม่ให้บอกอะไรกับเขา      สรุปด้วยความเห็นของเขาว่าพวกแคนด้าห์ขาวเป็นปีศาจชั่วร้ายยิ่งกว่าพวกแคนด้าห์ดำเพราะว่าพวกเขาฉลาดกว่า ไม่นานหลังจากความพยายามที่ไม่ประสบผลสำเร็จนี้เราถกเถียงกันอย่างจริงจังถึงสถานการณ์ของเราและมาถึงบทสรุปที่ชัดเจน       ซึ่งข้าพเจ้าจะพูดถึงมันเมื่อถึงเวลา ถ้าข้าพเจ้าจำได้ถูกต้องมันเป็นคืนเดียวกันกับที่เราถกเถียงกัน       หลังจากที่ฮารุตกลับมาจากภูเขา       เรื่องน่าสนใจแรกก็บังเกิดขึ้น       บ้านพักของเราแบ่งเป็นสองห้องกั้นด้วยฝาขึ้นไปเกือบถึงหลังคา      ทางด้านซ้ายเป็นห้องนอนของลอร์ดแรกนอลกับเซาเวจ     และห้องทางขวาข้าพเจ้ากับฮานส์       ขณะที่ดวงตะวันกำลังจะขึ้นข้าพเจ้าตื่นขึ้นจากเสียงสนทนาอย่างร้อนรนระหว่างเซาเวจกับเจ้านายของเขา        อีกนาทีต่อมาทั้งคู่เข้ามาในห้องนอนของข้าพเจ้า       และข้าพเจ้าเห็นในแสงอันลางเลือนว่าลอร์ดแรกนอลดูกระวนกระวายมากและเซาเวจหวาดกลัวมาก "เกิดอะไรขึ้น ?"    ข้าพเจ้าถาม "เราเห็นภรรยาของผม"    ลอร์ดแรกนอลตอบ ข้าพเจ้าจ้องมองเขา    และเขากล่าวต่อไป "เซาเวจปลุกผมบอกว่ามีคนอยู่ในห้อง     ผมลุกขึ้นนั่งมองดูและผมไม่ได้ฝันไปควอเตอร์เมน      ยืนจ้องมาที่ผมตรงที่แสงจากอรุณรุ่งสาดส่องบนร่างของเธอ     ภรรยาของผมเอง" "เธอแต่งตัวอย่างไร ?"   ข้าพเจ้าถามทันที "ด้วยเสื้อคลุมขาวตัดค่อนข้างต่ำ     ปล่อยผมของเธอให้ยาวสยายจนถึงเอว        แต่หวีอย่างเรียบร้อยและรองรับไว้ด้วยงาช้างรูปโค้งยาวประมาณหนึ่งฟุตครึ่งพันด้วยเส้นทอง" "แค่นั้นหรือ ?" "ไม่ใช่     บนทรวงอกของเธอเป็นสร้อยคอหินสีแดงพร้อมกับรูปสลักเล็ก ๆ ตรงกึ่งกลางที่นักเล่นกลพวกนั้นมอบให้เธอและเธอสวมไว้ตลอดเวลา" "มีอะไรอีกไหม ?" "มี    ในอ้อมแขนของเธอประคองสิ่งที่เหมือนกับเด็กถูกผ้าห่อเอาไว้     เด็กนั้นนิ่งเฉยผมคิดว่าต้องตายไปแล้ว" "ถ้าอย่างนั้น    เกิดอะไรขึ้น ? "ผมไม่มีเรี่ยวแรง      ผมพูดอะไรไม่ออก      และเธอยืนจ้องผมด้วยดวงตาเบิกกว้าง      มองดูสวยงามจนเกินกว่าที่ผมจะบอกคุณได้      เธอไม่เคลื่อนไหวและริมฝีปากของเธอไม่ขยับเขยื้อน---ผมสาบานได้       แต่เราทั้งคู่ได้ยินเธอพูด      เบามากแต่ค่อนข้างชัดเจน    "ที่ภูเขา ยอร์ช !   อย่าทิ้งฉันเอาไว้       ค้นหาฉันบนภูเขา     สามีที่รักของฉัน" "แล้วอย่างไรต่อไป ?" "ผมผุดลุกขึ้นแล้วเธอก็หายไป      ทั้งหมดมีแค่นั้น" "ตอนนี้บอกฉันสิ่งที่นายเห็นและได้ยิน   เซาเวจ" "เหมือนอย่างที่นายท่านเห็นและได้ยินคุณควอเตอร์เมน    ไม่มากและน้อยไปกว่านั้น       นอกจากว่าผมตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายถึงเรื่องงู       และเห็นเธอผ่านประตูเข้ามา" "ผ่านประตูเข้ามา !   ประตูเปิดอยู่หรือ ?" "ไม่ได้เปิดอยู่ ท่าน     ประตูปิดลงกลอนเอาไว้       เธอผ่านเข้ามาเหมือนกับว่าไม่มีประตูอยู่ตรงนั้น       จากนั้นผมเรียกนายท่านหลังจากที่เธอมองท่านอยู่สักครึ่งนาทีเห็นจะได้       เพราะตอนแรกผมพูดไม่ออก       มีอีกอย่างหนึ่งหรือน่าจะเป็นสองอย่าง       บนศีรษะของเธอมีหมวกเล็ก ๆ ดูเหมือนกับว่าทำมาจากขนนกพร้อมกับมีงูทองคำยื่นออกมาข้างหน้า      เพราะงูเป็นสิ่งแรกที่ผมเห็นครับท่าน        และชุดที่เธอสวมอยู่บางมากจนผมเห็นเรือนร่างของเธอและรองเท้าแตะที่เท้าของเธอสายรัดที่หลังเท้ายึดด้วยหมุดทองคำ" "ฉันไม่เห็นหมวกขนนกหรือว่างู"    ลอร์ดแรกนอลพูด "ถ้าอย่างนั้นตรงนั้นก็ประหลาดมากกับเรื่องทั้งหมดนี้"     ข้าพเจ้าให้ความเห็น    "กลับไปที่ห้องของคุณก่อน     ทั้งสองคนเลย     และถ้าเห็นอะไรอีกค่อยเรียกผม      ผมอยากจะคิดอะไรสักหน่อย" พวกเขากลับไปอย่างงุนงง      แล้วข้าพเจ้าเรียกฮานส์พูดกับเขาด้วยเสียงกระซิบ       ทบทวนนิดหน่อยตรงที่เขาไม่เข้าใจสิ่งที่เราพูดกัน     เพราะข้าพเจ้าเคยกล่าวไว้แล้ว      แม้ว่าเขาจะไม่พูด     ฮานส์เข้าใจภาษาอังกฤษได้เป็นอย่างดี "ตอนนี้ฮานส์"     ข้าพเจ้าพูดกับเขา     "แกมีประโยชน์อะไร ?      แกไม่ได้ดีไปกว่าพวกหลอกลวง       แกแสร้งทำเป็นว่าเป็นสุนัขเฝ้ายามที่ดีที่สุดในอาฟริกา      เมื่อมีผู้หญิงเข้ามาในบ้านภายใต้จมูกของแกในแสงสลัวของยามเช้าแต่แกไม่เห็นเธอ        ชื่อเสียงของแกไปอยู่ที่ไหนกัน ฮานส์ ? สหายเก่าเกือบจะพูดอะไรไม่ออกด้วยความขุ่นเคือง     จากนั้นเขาสำลักคำตอบออกมา "นั่นไม่ใช่ผู้หญิงหรอกเจ้านาย      แต่เป็นผี       ฉันเป็นใครกันที่จะไปจับผีเหมือนกับว่ามันเป็นขโมยหรือว่าหนู ?       ที่จริงแล้วฉันตื่นเต็มที่ก่อนที่ตะวันจะขึ้นสักครึ่งชั่วโมงนอนมองประตูที่ฉันใส่กลอนด้วยตัวเองเมื่อคืนนี้อยู่ตลอดเวลา       มันไม่ได้เปิดเลยเจ้านาย        มากไปกว่านั้นเมื่อเริ่มต้นพูดเรื่องนี้กันฉันไปดูที่ประตู        ตอนกลางคืนมีแมงมุมมาชักใยอยู่ระหว่างเสาประตู      และใยของมันก็ยังไม่ขาด        ถ้าเจ้านายไม่เชื่อฉันไปดูด้วยตัวเอง        พวกเขาบอกว่าผู้หญิงผ่านประตูเข้ามาถ้าอย่างนั้นก็ต้องผ่านใยแมงมุมเข้ามาด้วย        โอ เจ้านาย      จะมีประโยชน์อะไรที่จะไปเสียเวลาคิดถึงการมาของผี      เหมือนกับสายลมไปไหนมาไหนได้ตามใจ       โดยเฉพาะอย่างยิ่งในดินแดนผีสิงแห่งนี้       ถ้าพวกเราทั้งหมดเห็นด้วยเราควรจะรีบหนีไปเสียดี ๆ" ข้าพเจ้าไปตรวจประตูดูด้วยตัวเอง     เพราะในตอนนี้ความเจ็บปวดที่สะโพกหรือว่าอะไรก็แล้วแต่ที่มันเคยเป็นคงไม่เป็นอะไรมากนักถ้าข้าพเจ้าเดินสักเล็กน้อย       สิ่งที่ฮานส์พูดเป็นความจริง        มีใยแมงมุมและตัวแมงมุมเกาะอยู่ตรงกลาง      อีกทั้งเส้นใยของมันบางเส้นยังขึงจากเสาหนึ่งไปยังอีกเสาหนึ่ง        จึงเป็นไปไม่ได้ที่ประตูจะเคยถูกเปิดออก      หรือถ้ามันถูกเปิดไม่มีใครจะผ่านประตูเข้ามาได้โดยที่ไม่ทำให้ใยของมันขาด        นอกจากว่าผู้หญิงจะเข้ามาทางช่องหน้าต่างเล็ก ๆ      ซึ่งแทบไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นไปได้เพราะมันอยู่สูงจากพื้นมาก       หรือว่าหย่อนตัวลงมาทางปล่องควันที่หลังคา       หรือว่าเข้ามาหลบอยู่ในนี้ก่อนที่ประตูจะปิดเมื่อคืนที่ผ่านมา        ข้าพเจ้ามองไม่เห็นว่าเธอจะหลบอยู่ได้อย่างไร       หรือถ้าสักอย่างในข้อสมมุตินี้ถูกต้อง      เธอจะหลบออกไปโดยมีคนเฝ้ามองอยู่สองคนได้อย่างไร ?   มีคำเฉลยเพียงสองประการสำหรับปัญหานี้       กล่าวคือเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้นเป็นภาพลวงตา       หรือว่าความจริงแล้วลอร์ดแรกนอลกับเซาเวจเห็นอะไรบางอย่างที่ลึกลับผิดธรรมดา       ถ้าอย่างหลังนั้นถูกต้องข้าพเจ้าเพียงแต่หวังว่าจะร่วมประสบการณ์กับเขาด้วย     เพราะข้าพเจ้าอยากเห็นผีมานานแล้ว       ความจริงที่เถียงไม่ได้เลยว่าผีจะเป็นผู้ช่วยเหลือจิตใจที่ช่างสงสัยของเราได้เป็นอย่างดี     ถ้าเรารู้จักกับผีของคนที่ตายไป จากคุณ : Sv - [ 1 พ.ย. 45 23:05:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แต่นี่เป็นความคิดอีกอย่างหนึ่ง        ถ้ามีโอกาสสักอย่างว่าคุณหญิงแรกนอลยังมีชีวิตอยู่และถูกกักขังเอาไว้บนภูเขา       สิ่งที่พวกเขาเห็นก็ไม่ใช่ผี       แต่เป็นเงาหรือภาพสะท้อนของคนที่ยังมีชีวิตอยู่ฉายมาโดยรู้สึกตัวหรือว่าไม่รู้สึกตัวจากคนผู้นั้นด้วยวัตถุประสงค์บางอย่างที่เราไม่รู้        มีความประสงค์อะไรหรือ ?     สิ่งนั้นคำตอบหาได้ไม่ยาก       คำพูดของเธอที่กล่าวถึงให้ร่องรอยเป็นอย่างมาก        เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้        ที่จริงแล้วก่อนที่เราจะเข้านอน       อย่างที่ข้าพเจ้าได้กล่าวไว้แล้วพวกเราปรึกษาสถานการณ์กัน        สิ่งที่ข้าพเจ้ายังไม่ได้กล่าวถึงก็คือว่าในตอนท้ายเราก็มาถึงบทสรุปว่าการค้นหาของเราบ้าคลั่งและไร้ผล       และเราควรพยายามหนีไปจากสถานที่แห่งนี้ก่อนที่เราจะเข้าไปเกี่ยวข้องกับสงครามล้างเผ่าพันธุ์ระหว่างชนสองเผ่าที่ไม่มีใครรู้จัก ที่จริงแล้วแม้ว่าลอร์ดแรกนอลยังลังเลอยู่เล็กน้อยแต่ก็เสนอให้ข้าพเจ้าซื้ออูฐโดยการแลกเปลี่ยนกับปืน      นอกจากว่าข้าพเจ้าจะเอาพวกมันมาได้โดยไม่ต้องเสียอะไรและไม่ถูกสงสัย       โดยที่พวกเราพยายามจะหลบหนีไปภายใต้การปกปิดว่าไปหาทางฆ่าช้างจานา สมมุติว่าภาพที่เห็นเป็นไปได้    ถ้าอย่างนั้นมันก็ถูกส่งมาเพื่อยับยั้งเราจากแผนการณ์นี้ ?     ดูเหมือนว่ามันจะเป็นอย่างนั้น ด้วยความรู้สึกเช่นนั้นข้าพเจ้าเข้านอนอย่างเหนื่อยล้าด้วยความประหลาดใจที่หาความจริงไม่ได้       และไม่ตื่นขึ้นอีกเลยจนถึงเวลาอาหาร        เช้าวันนั้นเมื่อเราอยู่กันตามลำพัง      ลอร์ดแรกนอลพูดกับข้าพเจ้าว่า "ผมพยายามคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นหรือน่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้       ผมไม่ใช่คนเชื่อถือผีสางหรือคนที่สร้างภาพเหลวไหลขึ้นมาเอง         แต่ผมมั่นใจว่าเซาเวจและตัวผมเห็นและได้ยินเสียงวิญญาณหรือว่าเงาของภรรยาผม         ร่างกายของเธอไม่ได้มาด้วยอย่างที่คุณยอมรับ     และเธอพูดได้อย่างไรหรือว่าดูเหมือนว่าพูดส่งเสียงออกมาโดยไม่มีร่างกายได้อย่างไรเป็นสิ่งที่ผมบอกไม่ได้         อีกทั้งผมแน่ใจว่าเธอถูกจับตัวไว้อยู่บนภูเขาโน้นแล้วมาเรียกผมให้ไปช่วยเธอ        ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ผมรู้สึกว่าเป็นหน้าที่เช่นเดียวกับความปรารถนาของผมที่จะยกเลิกความคิดที่จะจากดินแดนนี้ไปและพยายามค้นหาความจริง" "คุณจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร"   ข้าพเจ้าถาม    "เห็นอยู่แล้วว่าไม่มีใครบอกอะไรเราเลย ?" "โดยการไปดูด้วยตัวเอง" "เป็นไปไม่ได้เลย แรกนอล     ตอนนี้ผมพิการจนเดินไปสักครึ่งไมล์ก็ไม่ไหว   ไม่ต้องพูดถึงไปปีนหน้าผา" "ผมรู้ดี     และนั่นจึงเป็นเหตุผลอย่างหนึ่งที่ผมไม่แนะนำให้คุณไปกับเราด้วย       และอีกอย่างหนึ่งมันไม่มีเหตุผลอะไรที่พวกเราทั้งหมดจะไปเสี่ยงชีวิตด้วยกัน       ผมอยากจะไปเสี่ยงกับอันตรายตามลำพัง       แต่ว่าคนดีเซาเวจกล่าวว่าผมไปไหนเขาจะไปด้วย        ให้คุณกับฮานส์อยู่ที่นี่เพื่อพยายามหาทางอื่นถ้าหากว่าเราไม่กลับมา       แผนของเราก็คือว่าหลบออกจากเมืองไปในตอนกลางคืนสวมชุดขาวเหมือนพวกแคนด้าห์ซึ่งผมหาซื้อมาด้วยใบยาสูบ       แล้วหาทางขึ้นไปบนเนินเขาภายใต้แสงดาวที่ตอนนี้มันสว่างมาก       เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นเราจะพยายามหาทางผ่านหน้าผาไปหรือปีนข้ามมันไป        และที่เหลือก็แล้วแต่พระกรุณาของพระเจ้า" ตกใจมากกับความคิดนี้      ข้าพเจ้าทำทุกอย่างที่จะห้ามปรามเขาจากการเสี่ยงอย่างบ้า ๆ นี้        แต่ไม่ประสบผลสำเร็จเลย        ข้าพเจ้าไม่เคยพบใครที่มีความมุ่งมั่นและไม่มีความหวาดกลัวมากไปกว่าลอร์ดแรกนอล        เขาได้ตัดสินใจแล้วและนั่นเป็นข้อยุติสำหรับเรื่องนี้         หลังจากนั้นข้าพเจ้าพูดกับเซาเวจชี้ให้เห็นถึงอันตรายที่จะพยายามทำอย่างนั้น        แต่ก็เช่นเดียวกันมันไร้ผล      เขาดูหม่อนหมองมากกว่าปกติเป็นเพราะว่า "เมื่อได้เห็นผีนายผู้หญิงของเขา"        เขาแน่ใจว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้นาน          เขายังยืนยันว่าไม่ว่านายของเขาจะไปที่ไหนเขาจะไปด้วย      เขาพอใจที่จะตายไปพร้อมกับเจ้านายมากกว่าที่จะตายไปตามลำพัง ข้าพเจ้าจำเป็นต้องยอมแพ้ด้วยใจคอที่ห่อเหี่ยวช่วยเขาเตรียมตัวอย่างง่าย ๆ สำหรับงานบ้า ๆ นี้        สำนึกอยู่ตลอดเวลาว่าความช่วยเหลือที่แท้จริงเพียงอย่างเดียวต้องมาจากเบื้องบนเพราะในเรื่องแบบนี้มนุษย์ไม่มีอำนาจ      ข้าพเจ้าควรกล่าวเสริมว่าหลังจากที่ปรึกษากันแล้ว         ลอร์ดแรกนอลยกเลิกความคิดที่จะปลอมตัวเป็นชาวแคนด้าห์ซึ่งจะต้องถูกจับได้อย่างแน่นอน        รวมทั้งการหลบออกไปตอนกลางคืนเมื่อมียามเฝ้าอยู่ บ่ายของวันนั้นพวกเขาออกจากเมืองไปอย่างเปิดเผยแสร้งทำว่าไปยิงนกกระทาและกวางตัวเล็ก ๆ ที่เชิงเนินทางด้านล่างของภูเขา       ที่ซึ่งมีสัตว์ทั้งสองชนิดนั้นอยู่มากมาย        ซึ่งฮารุตแจ้งแก่เราไว้ว่าเรามีอิสระที่จะทำได้       การอำลาเป็นไปอย่างเศร้าสร้อย       โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเซาเวจซึ่งมอบจดหมายที่เขาเขียนถึงมารดาผู้ชราที่ประเทศอังกฤษไว้กับข้าพเจ้า           ขอร้องข้าพเจ้าให้ส่งมันไปทางไปรษณีย์ถ้าข้าพเจ้ามีโอกาสกลับไปยังถิ่นที่เจริญอีกครั้งหนึ่ง ข้าพเจ้าทำอย่างดีที่สุดที่จะทำให้จิตใจของเขาดีขึ้นแต่มันก็ไร้ผล        เขาเพียงแค่บีบมือข้าพเจ้าอย่างอบอุ่น       กล่าวว่าเป็นเกียรติ์อย่างยิ่งสำหรับเขาที่ได้รู้จักกับ "สุภาพบุรุษที่แท้จริง" เช่นข้าพเจ้า       และอวยพรให้ข้าพเจ้าออกจากนรกแห่งนี้ไปได้และมีชีวิตในวัยชราอยู่ท่ามกลางชาวคริสเตียน          จากนั้นเขาเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้อแตะหมวกของเขาอย่างสุภาพแล้วจากไป        ข้าพเจ้าควรกล่าวเสริมเครื่องมือที่พวกเขาเอาไปด้วยมีอย่างง่าย ๆ       อาหารนิดหน่อยในกระเป๋า     กระติกเหล้า      ปืนลำกล้องแฝดสองกระบอกยิงกระสุนได้ทั้งลูกปรายและลูกโดด     ตะเกียงตาวัว      ไม้ขีดไฟและลูกปืน ฮานส์เดินไปกับพวกเขาเป็นระยะทางสั้น ๆ ทิ้งพวกเขาไว้ที่นอกเมืองแล้วกลับมา "ทำไม แกถึงดูเศร้านักฮานส์ ?"       ข้าพเจ้าถาม "เพราะว่า  เจ้านาย"    เขาตอบพร้อมกับบิดหมวกของเขา     "ฉันเริ่มชอบคนขาว บีนา  ผู้ที่ดีกับฉันเสมอ      และไม่ปฏิบัติกับฉันเหมือนกับพวกคนขาวชั้นต่ำชอบทำ       และเขายังทำอาหารเก่ง     และตอนนี้ฉันต้องทำงานที่ฉันไม่ชอบ" "แกหมายความว่าอย่างไร  ฮานส์ ?     เขายังไม่ตายไม่ใช่หรือ ?" "ยังไม่ตาย   เจ้านาย     แต่เขาจะตายในไม่ช้า       เพราะมีเงาของความตายอยู่ในดวงตาของเขา" "ถ้าอย่างนั้นลอร์ดแรกนอลเป็นอย่างไรบ้าง ?" "ฉันไม่เห็นเงาในดวงตาของเขา      ฉันคิดว่าเขาจะรอด  เจ้านาย" ข้าพเจ้าพยายามขอคำอธิบายของเงานี้จากชาวฮ็อตเทนท็อต        แต่เขาไม่พูดอะไรเพิ่มเติมอีก จากคุณ : Sv - [ 1 พ.ย. 45 23:06:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตลอดคืนต่อมาข้าพเจ้านอนตื่นอยู่ด้วยความหวาดกลัวอย่างหนักซึ่งมันเพิ่มมากยิ่งขึ้นทุกชั่วโมงที่ผ่านไป       ก่อนที่อรุณจะรุ่งเราได้ยินเสียงเคาะที่ประตูและเสียงลอร์ดแรกนอลกระซิบให้เราเปิด       ฮานส์เดินไปเปิดประตูขณะที่ข้าพเจ้าจุดเทียนไขซึ่งรวมอยู่กับสัมภาระของเรา        ขณะที่เทียนไขติดไฟขึ้นลอร์ดแรกนอลก้าวเข้ามา       จากใบหน้าของเขาข้าพเจ้าเห็นว่าต้องมีเรื่องน่ากลัวเกิดขึ้น        เขาเดินไปที่โถซึ่งเราเก็บน้ำเอาไว้แล้วดื่มไปสามจอกเต็ม ๆ ทีละจอก      จากนั้นไม่รอให้ถูกถามเขาพูดขึ้น "เซาเวจตายแล้ว"    แล้วหยุดไปชั่วครู่ราวกับว่ามีบางอย่างที่สยดสยองขึ้นมาครอบงำเขา     "ฟังต่อ"    เขาเล่าต่อไปในไม่ช้า     "เราขึ้นไปที่เนินเขาโดยไม่ยิงอะไรเลย      แม้ว่าเราเห็นนกกระทาจำนวนมากและกวางตัวหนึ่ง      จนใกล้เวลาที่จะพลบค่ำเราไปถึงที่หน้าผา         ที่นี่เราพบเส้นทางนำไปสู่ปากถ้ำแคบหรือว่าอุโมงค์ในหินลาวาของหน้าผาที่ดูเหมือนว่าจะปีนขึ้นไปไม่ได้        ขณะที่เรากำลังงงอยู่ว่าจะทำอย่างไรต่อไป       คนชุดขาวแปดหรือสิบคนออกมาจากเงามืดและจับเราไว้ก่อนที่เราจะทันได้ต่อสู้       หลังจากที่พูดกันเองเล็กน้อยพวกมันเอาปืนและลูกปืนของเราไปพร้อมกับพวกมันบางคนหายไป         จากนั้นหัวหน้าของพวกมันด้วยการโค้งคำนับหลายครั้ง      ชี้ว่าเรามีอิสระที่จะไปโดยชี้มือไปที่ปากถ้ำก่อน       และต่อมาชี้ไปที่หน้าผา      พูดอะไรบางอย่าง      ที่ผมเชื่อว่าหมายถึงเด็กน้อย  ไม่รู้ว่าถูกหรือไม่ ?" ข้าพเจ้าพยักหน้า     แล้วเขาเล่าต่อไป "หลังจากนั้นพวกมันเดินลงเขาไปพร้อมกับรอยยิ้มที่กวนอารมณ์ผม        เรายืนลังเลใจอยู่ชั่วครู่จนกระทั่งเริ่มจะมืด        ผมถามเซาเวจว่า  เขาคิดว่าเราจะทำอย่างไรดีคาดว่าเขาจะพูด ' กลับเข้าเมือง'   ด้วยความแปลกใจเขาตอบว่า "ไปต่อไปแน่นอน    นายท่าน      อย่าให้พวกโหดร้ายพวกนั้นพูดได้ว่าเราคนขาวไม่กล้าไปโดยไม่มีปืน      ที่จริงแล้วไม่ว่าอย่างไรผมก็จะไปต่อ      แม้ว่านายท่านจะไม่ไป" "ขณะที่พูดเขาหยิบตะเกียงตาวัวออกมาจากถุงอาหารซึ่งไม่ถูกรบกวนจากพวกแคนด้าห์    แล้วจุดไฟขึ้น     ผมมองเขาอย่างประหลาดใจ      เพราะเขาดูเหมือนกับว่าถูกปลุกเร้าด้วยวัตถุประสงค์น่ากลัวบางอย่าง       หรือน่าจะเป็นอำนาจบางอย่างที่ครอบงำความปรารถนาของเขาผลักใสเขาไปสู่จุดจบที่ไม่รู้จัก       จริงทีเดียวคำพูดต่อมาของเขาแสดงว่ามันเป็นเช่นนั้น     เพราะเขากล่าว่า "มีบางสิ่งลากผมเข้าไปในถ้ำ     นายท่าน     มันอาจเป็นความตาย      ผมคิดว่ามันคือความตาย      แต่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรผมต้องไป      บางทีนายท่านรออยู่ข้างนอกก่อนจะดีกว่าให้ผมเข้าไปดูก่อน" "ผมก้าวเข้าไปเพื่อที่จะจับตัวเขาเอาไว้     ซึ่งผมคิดว่าเขาเป็นบ้าไปแล้วหรือบางทีก็ใกล้บ้า      ก่อนที่ผมจะทันวางมือลงบนตัวเขา      เขาวิ่งอย่างรวดเร็วไปที่ปากถ้ำ       แน่นอนผมวิ่งตามเขาไป       แต่เมื่อผมไปถึงปากถ้ำแสงไฟจากตะเกียงตาวัวบอกผมว่าเขาเข้าไปในถ้ำได้แปดหลาแล้ว        จากนั้นผมได้ยินเสียงขู่ฟ่อน่ากลัวและเสียงเซาเวจร้องขึ้น    ' โอ  คุณพระช่วย'    สองสามครั้ง        ขณะที่เขาร้องตะเกียงตกไปจากมือของเขาแต่ไม่ดับ       เพราะว่าอย่างที่คุณรู้ตะเกียงถูกสร้างให้ติดไฟได้ทุกตำแหน่ง        ผมกระโจนเข้าไปแล้วหยิบมันขึ้นมาจากพื้น      และขณะที่ผมทำอย่างนั้นจึงรู้ว่าเซาเวจยังคงวิ่งลึกเข้าไปในถ้ำ       ผมชูตะเกียงขึ้นเหนือหัวแล้วมองดู "นี่คือสิ่งที่ผมเห็น      ประมาณสิบก้าวห่างจากผมเซาเวจกางแขนออกแล้วเต้นรำ---ใช่แล้วเต้นรำ---ทีแรกเต้นไปทางขวาแล้วต่อมาเต้นไปทางซ้าย      ด้วยลีลาเป็นสง่าอย่างน่ากลัวเข้าจังหวะกับเสียงขู่ฟ่อเป็นเพลงน่าขยะแขยง        ผมชูตะเกียงให้สูงขึ้นไปอีกและเห็นว่าเหนือตัวของเขา      ชูสูงขึ้นไปในอากาศแปดหรือเก้าฟุต       ที่จริงแล้วเกือบจะถึงเพดานถ้ำเป็นหัวงูใหญ่ที่สุดที่ผมเคยได้ยินมา      มันกว้างสักเท่ากับล้อเกวียน---ถ้าตัดหัวมันออกมาผมคิดว่าใส่ไปในล้อเกวียนขนาดใหญ่ได้---ขณะที่ลำคอของมันที่รองรับอยู่หนาเท่ากับลำตัวของผม       และลำตัวอันเป็นคลื่นข้างหลังมันซึ่งเหยียดหายเข้าไปในความมืดมีขนาดเท่ากับถังบรรจุน้ำสิบแปดแกลลอนเป็นประกายด้วยสีเขียวและสีเทา      มีลายเส้นและดอกดวงสลับด้วยสีเงินและสีทอง "มันส่งเสียงขู่ฟ่อแล้วโยกหัวมหึมาของมันไปทางขวาสะกดเซาเวจไว้ด้วยดวงตาเยือกเย็นที่ดูเหมือนจะมีประกายไฟ      ขณะเดียวกันเซาเวจเต้นไปทางขวา        มันส่งเสียงขู่ฟ่ออีกครั้งแล้วโยกหัวไปทางซ้าย       ขณะเดียวกันเซาเวจเต้นไปทางซ้าย       ในทันใดนั้นมันเงยหัวของมันขึ้นไปทางเพดานถ้ำแล้วค้างอยู่อย่างนั้นสองสามวินาที     ขณะเดียวกันเซาเวจยืนนิ่งอยู่กับที่งอตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยราวกับว่ากำลังโค้งคำนับเจ้างูร้าย      ขณะต่อมาเร็วเหมือนสายฟ้าเพราะว่าผมเห็นเขี้ยวขาวของมันฝังเข้าไปที่กลางหลังของเซาเวจผู้ที่เหมือนกับว่าจะระบายลมหายใจเฮือกสุดท้ายขึ้นมาบนใบหน้าของเขา       จากนั้นมีการสั่นไหวอย่างรุนแรงจากร่างเป็นประกายที่ขดอยู่ตามด้วยเสียงคล้ายกับกระดูกที่ถูกบดด้วยโม่พลังไอน้ำ "ผมซวนเซไปที่ผนังถ้ำแล้วหลับตาไปชั่วครู่เพราะรู้สึกว่าจะเป็นลม        เมื่อผมลืมตาขึ้นอีกครั้งเพื่อที่จะได้เห็นบางสิ่งที่แบนราบผิดรูปผิดร่างยาวยืดออกไปเหมือนกับภาพสะท้อนที่เห็นบนช้อน          สิ่งที่เคยเป็นร่างของเซาเวจนอนอยู่บนพื้น        และงูยักษ์ที่เหยียดร่างออกไปจนเต็มที่มองสำรวจผมอยู่ด้วยดวงตาอันเยือกเย็น       จากนั้นผมออกวิ่ง       ผมไม่อายที่จะบอกว่าผมวิ่งหนีออกจากถ้ำอันสยดสยองนั้นไปในความมืด" "โทษคุณไม่ได้"   ข้าพเจ้ากล่าวเสริมขึ้น     "ฮานส์ เอาเหล้าเพียว ๆ มาให้ฉันดื่มหน่อย"    เพราะข้าพเจ้ารู้สึกคลื่นไส้ราวกับว่าเข้าไปอยู่ในถ้ำพร้อมกับผู้พิทักษ์ของมันด้วย "มีเรื่องจะเล่าอีกเล็กน้อย"    ลอร์ดแรกนอล กล่าวต่อไปหลังจากที่ข้าพเจ้าดื่มเหล้าเสร็จแล้ว      "ผมหลงทางอยู่ที่เชิงเขาและเตลิดไปหลายชั่วโมง      จนในที่สุดผมงุ่มง่ามไปพบบ้านที่อยู่ไกลที่สุดของเมืองหลังจากนั้นมันก็ง่าย      บางทีผมควรกล่าวเพิ่มเติมว่าเมื่อผมหาทางลงมาจากภูเขาดูเหมือนว่าผมจะได้ยินเสียงหัวเราะใส่ผมด้วยเสียงที่ไม่ใช่เสียงปกติธรรมดา    ทั้งหมดมีแค่นี้" หลังจากนั้นพวกเรานั่งเงียบไปเป็นเวลานาน      จนกระทั่งในที่สุดฮานส์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอันราบเรียบไม่เปลี่ยนระดับของเขา "มันสว่างแล้วเจ้านาย   ฉันควรจะดับเทียนได้แล้วจะปล่อยให้มันสูญเปล่าไปทำไม ?   และเจ้านายอยากให้ฉันทำอาหารเช้าให้หรือไม่      ตอนนี้เจ้างูปีศาจกินบีนาเป็นอาหารเช้าไปแล้ว     ฉันหวังว่าจะแก้แค้นให้เขาได้ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลง     งูกินได้อร่อยดีเจ้านายถ้ารู้จักวิธีปรุงมันแบบชาวฮ็อตเทนท็อต" จบบทที่ ๑๕ จากคุณ : Sv - [ 1 พ.ย. 45 23:07:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขนลุก และสยอง จากคุณ : GTW - [ 1 พ.ย. 45 23:37:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ ๑  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1646877/W1646877.html               บทที่ ๒  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1630488/W1630488.html     บทที่ ๓  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1662069/W1662069.html   บทที่ ๔  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1676212/W1676212.html   บทที่ ๕  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1689904/W1689904.html บทที่ ๖   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1704476/W1704476.html บทที่ ๗  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1718639/W1718639.html บทที่ ๘  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1732730/W1732730.html บทที่ ๙  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1751384/W1751384.html บทที่ ๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1778827/W1778827.html#9 บทที่ ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1803613/W1803613.html บทที่ ๑๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1811854/W1811854.html   บทที่ ๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1827632/W1827632.html#8 บทที่ ๑๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1843712/W1843712.html#7 จากคุณ : s_purple - [ 4 ธ.ค. 45 23:39:03 ]