ความคิดเห็นที่ 1 ผมไม่ได้ออกจากโรงพยาบาลจนกระทั่งนางพยาบาลบอกให้ผมไป ผมรู้สึกหดหู่และสิ้นหวัง เพราะผมไม่สามารถทำอะไรให้คุณนายโจได้เลย ผมเดินไปเรื่อยๆ ในที่สุดก็พบตัวเองอยู่หน้าอพาร์ตเมนท์คุณ เจนนี่เดินมาเปิดประตู และพี่ชายของเธอก็อยู่ข้างใน เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อทักทายผม นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้รับการปฏิบัติจากแขกที่แซฟไฟร์วิลล่าแบบนี้ ถึงแม้ตอนนี้ผมจะไม่ได้อยู่ที่โรงแรม แต่ในฐานะผู้จัดการใหญ่ ผมคำนับเขาอย่างสุภาพ แล้วเราสองคนก็ยืนมองกันอยู่อย่างนั้น เจนนี่เห็นว่าสถานการณ์เริ่มอึดอัดจึงบอกให้เราไปนั่งข้างในขณะที่เธอกำลังทำถั่วแดงน้ำแข็งไส ผมนั่งลงบนโซฟา มองรูปภาพบนฝาผนังเพราะไม่อยากพูดกับชินดองฮ็อก เขามานั่งข้างผม ผมรู้สึกอึดอัด และกระอักกระอ่วน ผมเป็นผู้ชายและไม่ชอบให้ใครมาทำกับผมแบบนี้ ในที่สุดผมก็ทนไม่ได้ แล้วหนีไปนั่งที่ที่ห่างจากเขามากที่สุด ผมรู้ว่าเขากำลังมองผมแต่ผมไม่มีอะไรจะพูดกับเขาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาโน้มตัวมาข้างหน้าเพื่อที่จะคุยด้วย ผมจึงรีบยกหูโทรศัพท์ ผมนึกถึงเบอร์โทรศัพท์คุณเป็นเบอร์แรกเพราะผมต้องการใครสักคนมาช่วยผม "ทำอะไรอยู่น่ะ? ทำไมยังไม่ออกเวรอีก?" ช่วยผมด้วย "ฉันจะออกเวรก่อนผู้จัดการใหญ่กลับมาได้อย่างไรล่ะ" ผมได้ยินเสียงคุณ ขอโทษด้วย ผมกับคุณนายโจรีบออกไปจนลืมบอกคุณ อย่างไรก็ตาม ได้โปรดกลับมาที่บ้านตอนนี้เพราะผมต้องการความช่วยเหลือ "ฉันจะปล่อยให้แผนกต้อนรับว่างได้อย่างไรล่ะ?? ฉันมีนัดสำคัญมาก กับคนที่สำคัญมากด้วย" ใช่ ชินดองฮ็อกกำลังรอคุณที่อพาร์ตเมนท์นี่ "ผมจะกลับไปโรงแรมแล้ว กลับบ้านมาได้แล้วน่า" ผมวางหูโทรศัพท์และกำลังจะเดินออกไป แล้วเขาก็เริ่มพูด "ผมมาหาเจนนี่ ไม่จำเป็นต้องกดดันจินยอง" เขาฟังดูจริงใจเมื่อพูดอย่างนั้น และทำให้ผมสบายใจขึ้นนิดหน่อย "จินยองขอร้องไม่ให้คุณปิดกิจการโรงแรม?" ผมถาม ผมอยากถามเรื่องนี้มาได้สักพักแล้ว "เปล่า เธอขอผม" เขาแก้ "งั้น ตอนนี้คุณก็เปลี่ยนข้างแล้วสิ... คิดไม่ออกเลยนะว่าคุณจะยอมปล่อยโรงแรมไปเพราะผู้หญิงคนเดียว..." ผมรู้สึกประหลาดใจ แต่อย่างไรก็ตาม ผมก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวเขา "ถึงคุณจะไม่พูด แต่ผมก็รู้สึกได้ ไม่สิ ผมได้กลิ่นต่างหาก.." "คุณกลัวว่าจะชนะเพราะผมถอนตัว?" เขาถาม "ผมยินดีที่จะยอมรับถ้าคุณยอมแพ้ แต่เราควรพูดถึงเรื่องนี้เป็นการส่วนตัว" เรายังอยู่ในสงคราม... "ทำไมคุณถึงคิดว่าผมจะยอมพูดกับคุณเป็นการส่วนตัว?" เขาถาม "ให้ผมพูดให้ชัดเจนดีกว่า คุณเริ่มลงมือกับผมก่อน" เพราะอย่างนั้น ผมต้องปกป้องตัวเองและโรงแรม และไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง... อย่างไรก็ตาม... เขาก็เป็นพี่ชายของเจนนี่ แถมช่วยผมที่สนามไดรว์กอล์ฟ และแน่นอน เขาเป็นผู้ชายที่คุณรัก... งั้น มีอะไรเปลี่ยนไปหรือไง? ... ผมสับสนเล็กน้อย เขาก็อาจจะสับสนเหมือนกัน "อย่างไรก็ตาม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง" เขาเห็นด้วยกับผม อย่างน้อยก็ทางคำพูด "เจนนี่ ทำน้ำแข็งไสไว้กี่ถ้วยน่ะ?" ผมตะโกนถามเจนนี่ "3 ค่ะ จะเอาไหม?" อันหนึ่งสำหรับพี่ชาย อีกอันสำหรับคุณ ผมเป็นอันที่สี่ ผมไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปทำไม จึงลุกขึ้นแล้วกลับไปที่โรงแรม วันต่อมา คุณทะลึ่งมาชวนผมให้ไปทานอาหารเที่ยงกับเขา ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมเพราะผมดันตอบตกลงไป.. เป็นความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ทีเดียว "ฉันได้ยินว่าบางครั้งกระเป๋าเดินทางมักจะหายเพราะผู้โดยสารลืมติดป้ายไว้บนกระเป๋า" คุณชวนเขาคุยอย่างกระตือรือร้น "ก็เกิดขึ้นบ่อยๆครับ" เขาตอบ "แล้วคุณทำอย่างไรคะ?" คุณฟังเขาอย่างใจจดใจจ่อ ผมนั่งจิบชาอยู่ตรงนั้น ฟังคุณสองคนพูดคุยกันเรื่องกระเป๋าหาย เวลาที่เขาไปเที่ยว ประสบการณ์ของเขา ทันใดนั้น คุณก็นึกขึ้นได้ว่าผมนั่งอยู่ข้างๆ แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 45 19:43:15 จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 3 พ.ย. 45 16:16:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "เทจุน เคยเป็นแบบนั้นไหม?" "ผมไม่ค่อยมีกระเป๋าเดินทางก็เลยไม่เคยทำหายเสียที" ผมไม่อยากคุย ผมอยากไปจากที่นี่ "คุณชอบท่องเที่ยวไหม?" คราวนี้ถึงทีชินดองฮ็อกจู่โจมผม "ครับ" "เคยไปยุโรปไหม?" เขาถามต่อ "ไม่ครับ" "ปกติคุณไปที่ไหน?" เขาถาม "ตกปลา" ใช่ ผมไปตกปลา คนเดียว คุณสองคนอยากคุยกัน ทำไมต้องลากผมมาด้วย? ทำไมผมต้องมานั่งฟังอะไรที่นี่ด้วย? ทุกคนเงียบ "ที่จริงแล้ว ผมอยากจะบอกคุณเรื่องโรงแรม" เขาคงรู้ว่าผมอยากไปเสียเต็มแก่ ในที่สุดเขาจึงเผยถึงจุดประสงค์ของการนัดทานมื้อเที่ยงครั้งนี้ "ผมเป็นที่ปรึกษาของธนาคารแต่ผมก็จะเป็นผู้ถือหุ้นของโรงแรมโซลด้วย แม้ผมจะยังทำเรื่องไม่เสร็จดีนัก" "เมื่อวานเราเป็นศัตรู วันนี้เรากลายมาเป็นเพื่อน" ผมรู้สึกเหลือเชื่อ "แล้วเกมของเราล่ะ?" ผมเตือนความจำเขาแต่เขาไม่สนใจจะตอบผม ผมไม่รู้จะอยู่ต่อไปทำไม จึงขอตัวแล้วออกจากห้องไป ปล่อยให้คุณอยู่กันข้างในสองคน ผมรู้สึกโล่งอกขึ้นมากเมื่ออยู่นอกห้อง และรู้สึกดีที่เห็นยุนฮียิ้มทักผมที่ระเบียง ผมกำลังดื่มอยู่คนเดียวในคาซาบลังก้าเย็นวันนั้น คุณอยากคุยด้วย ผมบอกว่าไม่ แต่คุณก็ยังยืนยันจะนั่งลง "ฉันไม่เคยเห็นใครโง่เง่าขนาดนี้มาก่อน... คุณชอบท่องเที่ยวไหม? ... ครับ .... เคยไปยุโรปไหม? ... ไม่ ... เคยไปไหนบ้าง? ... ตกปลา .." คุณย้ำบทสนทนาของผมกับชินดองฮ็อกเมื่อตอนเที่ยง ผมแค่พูดความจริง ผมชอบตกปลา ชอบไปคนเดียว "ทำไมต้องทำตัวโง่ๆต่อหน้าดองฮ็อกด้วย?" ผมหัวเราะ เรื่องนี้นี่เอง เพราะผม ทำให้คุณขายหน้าชินดองฮ็อกของคุณ จินยอง ให้ผมทวนความจำคุณหน่อย ผมไม่ใช่คนชวนเขามาทานข้าวเที่ยงนะ ผมบอกคุณไปแล้วว่าผมไม่อยากไป ผมไปก็เพราะคุณขอมาต่างหาก "ไม่เห็นสำคัญว่าใครชวน" คุณยืนยัน งั้นคุณจะตะโกนทำไม? ผมไปที่นั่นเพราะคุณขอ แล้วผมก็จ่ายค่าอาหารด้วย ยังจะต้องการอะไรอีก? "ดองฮ็อกก็มีเงินจ่ายค่าอาหารเหมือนกันแหละ" คุณพูด ชินดองฮ็อกอีกแล้ว ชินดองฮ็อกมีเงิน ผมก็มีเงินเหมือนกัน ผมให้ผู้หญิงของผมไปแล้ว ผมไม่ควรได้รับอนุญาตให้ผมทำหน้าใหญ่จ่ายค่าอาหารบ้างหรืออย่างไร? ตอนนี้คุณเริ่มสั่งสอนผม "ชินดองฮ็อกชวนคุณ ถ้าคุณยอมเขาบ้าง คุณก็จะดูดีในสายตาเขา" ให้ตายเถอะ ผมโดนด่าที่จ่ายค่าอาหาร ไม่ทันสมัย การศึกษาไม่ดี คุณเสียหน้า เขาเสียหน้า ใช่ไหม? แล้วผมล่ะ? ผมทำสิ่งเหล่านี้ก็เพราะคุณ ผมต้องทนทรมานอยู่ในห้องนั้นสองชั่วโมง ไม่มีที่หลบซ่อน ไม่มีที่ไป ต้องฟังคุณนกเลิฟเบิร์ดสองตัวพูดคุยกัน เรื่องกระเป๋าของเขา การเดินทางของเขา... ยังอยากให้ผมทำอะไรอีก? อยากให้ผมแนะนำว่าคุณสองคนควรไปฮันนีมูนกันด้วยหรือไง? แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่ผมอยากรู้ ทำไมเขาถึงเปลี่ยนใจกระทันหัน คุณไปตกลงอะไรกับเขาไว้หรือเปล่า? "ตกลงอะไร?" "แลกตัวคุณเพื่อช่วยโรงแรมน่ะสิ" คุณโกรธและขู่จะทุบผม คุณเงื้อมือขวาขึ้น ผมขำเลืองมองคุณแล้วคุณก็หยุด ผมพูดถูกล่ะสิ "ฉันนะดีใจจริงๆที่คุณปฏิเสธไม่แต่งงานกับฉัน ถ้าเราแต่งงานกัน มีหวังได้ทะเลาะกันทั้งวันแหง" ตาคุณมองไปทางอื่น นี่ไม่ตลกเลย คุณขุดอดีตขึ้นมาทำร้ายผม "โซจินยอง..." "อะไร?" "คุณพูดอะไรแบบนั้นราวกับว่าคุณไม่แคร์ได้อย่างไร?" ผมรู้ว่าใจคุณไปแล้ว และนี่ก็เป็นเพียงภาพที่ผุดขึ้นมาจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีตของคุณ คุณอาจจะถามตัวเองว่าทำไมคุณถึงโง่เง่าได้ขนาดนั้น ที่ขอผมแต่งงานก่อน สำหรับผม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเพราะใจผมยังอยู่กับคุณ ได้โปรด อย่างน้อย ได้โปรดให้ผมเก็บความทรงจำนั้นไว้... ผมบอกคุณว่าผมไม่อยากพูดด้วยแล้ว แต่คุณยืนยันจะคุยต่อ ตอนนี้ผมทนไม่ไหวจริงๆ "ทำความสะอาดโต๊ะก่อนไปด้วย" ผมสั่งคุณก่อนที่จะเดินไป จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 3 พ.ย. 45 16:27:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านความคิดของฮันเทจุนไปแล้ว เพื่อความเข้าใจที่มากขึ้น ลองอ่านความคิดของดองฮ็อกตอนอยู่ในห้องอาหารดูนะคะว่าเขาคิดอย่างไรกับฮันเทจุน จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 3 พ.ย. 45 16:29:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณครับที่นัดให้ฮันเทจุนมาทานข้าวเที่ยงกับผมในห้องส่วนตัว เพราะผมต้องการคุยกับเขา อย่างไรก็ตาม คุณผู้จัดการใหญ่ก็เอาแต่นั่งเฉยๆ เขาก้มหน้าตลอดเวลาราวกับว่าต้องทำสมาธิก่อนทานอาหาร เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากมาที่นี่ ผมรู้ว่าคุณบังคับเขาไม่ได้แต่ดูก็รู้ว่าเขามาที่นี่ก็เพราะคุณ... ผมชวนเขาคุยเรื่องสบายๆอย่างเช่น กีฬา คอมพิวเตอร์ มุมมองของเขาที่มีต่อสถฃภาพเศรษฐกิจในตอนนี้ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมากนัก หลังจากพนักงานมาเก็บโต๊ะ คุณก็ชวนคุยเรื่องการเดินทางท่องเที่ยว ผมไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงอยากคุยเรื่องกระเป๋าเดินทางหาย เพราะมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาสนใจเช่นกัน ยิ่งคุณพยายามช่วยเท่าไหร่ สถานการณ์ก็จะยิ่งดูน่า อึดอัดใจมากขึ้นเท่านั้น และเขาก็ยิ่งเงียบมากกว่าเดิม ผมต้องเปลี่ยนเรื่องเสียแล้ว "คุณชอบเดินทางไหม?" ผมถามเขา "ครับ" เขาพยักหน้า "เคยไปยุโรปไหมครับ?" ผมถามต่อ "ไม่เคยครับ" เขาสั่นหัว ผมต้องถามคำถามปลายเปิดเพื่อให้เขาพูดบ้าง "ปกติคุณไปที่ไหนหรือครับ?" "ตกปลา" เขาตอบอย่างไม่ต้องคิด ตกปลา? เขาไม่อยากคุยกับผมสินะ ผมมองไปที่คุณให้คุณช่วย คุณเห็นว่าผมกำลังลำบากจึงพยายามตัดบทด้วยรอยยิ้ม "วันนี้ดูคุณผู้จัดการใหญ่เงียบๆไปนะ" ขอบคุณนะที่รัก แต่ผมไม่คิดว่ามันจะช่วยอะไรได้มากนัก.. ก่อนเขาออกจากห้อง ผมต้องบอกจุดประสงค์ของการทานข้าวเที่ยงครั้งนี้เสียก่อน... ทัศนคติใหม่ของผมที่มีต่อโรงแรม เขาน่าพอจะรู้บ้างแล้วแต่จะเป็นการดีกว่าถ้าผมจะทำทุกอย่างให้ชัดเจน นั่นทำให้เขาสนใจ ในที่สุดเขาก็เงยหน้า แต่ก็เหน็บแนมผมที่จู่ๆเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา ผมรู้ว่ามันยากสำหรับทุกคน รวมทั้งตัวผมด้วย ที่จะยอมรับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ อย่างไรก็ตาม ผมหมายความอย่างที่พูดทุกถ้อยคำจริงๆ และผมก็หวังว่าเขาจะเข้าใจเพราะมันเป็นเรื่องสำคัญ ผมแจ้งคิมบ็อกแมนแล้วว่าผมจะยกเลิกสัญญากับเขา ลีโอก็เริ่มขายทรัพย์สินของผมทั้งหมดเพื่อจะซื้อหุ้นโรงแรมโซล ดังนั้น ถึงแม้จะไม่มีใครเชื่อผมตอนนี้ เจตนาของผมก็จะชัดเจนในไม่ช้า "แล้วเกมของเราล่ะ?" เขาเตือนความจำผม ผมยังไม่ลืมหรอกแต่นี่ไม่ใช่เวลาพูดถึงเรื่องนี้... และเขาก็ขอตัวแล้วเดินไป ผมเองก็ไม่ได้อยากให้ตัวผมและฮันเทจุนต้องมาเล่นเกมนี้หรอกนะเพราะผมเองก็ชื่นชมเขาอยู่เหมือนกัน ผมยอมสละทุกอย่างที่ผมมี ยกเว้นคุณ ผมว่าฮันเทจุนก็รู้สึกเช่นเดียวกันกับผม แต่ผู้ชนะจะมีเพียงผู้เดียวเท่านั้น ไม่ใช่สอง เขาเป็นคู่แข่งที่ดี แต่อย่างไรก็ตามผมต้องชนะให้ได้ ในชั้นเรียนธุรกิจ เขาสอนให้คุณหาทางชนะแล้วชนะอีกให้ได้ แต่คุณจะสามารถหาสิ่งนี้ในชีวิตจริงได้หรือ? พอเขาไป ผมก็ขอบคุณคุณที่ช่วยนัดให้เขามา ถึงแม้ว่าวันนี้จะไม่ได้อะไรมากนัก.. แต่ก็ขอบคุณ จริงๆ... "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ปกติแล้วฮันเทจุนไม่เป็นแบบนี้" คุณพูดยิ้มๆ ผมเข้าใจ ไม่จำเป็นต้องขอโทษแทนเขาหรอก "แต่ดองฮ็อกคะ พวกคุณพูดถึงเกมอะไรกันหรือคะ?" ในที่สุดคุณก็ถาม ผมจะตอบว่าอย่างไรดี? มันเป็นเกมและสงครามระหว่างสุภาพบุรุษสองคน เป็นการต่อสู้เพื่อสิ่งที่สำคัญสำหรับทั้งสองคน อย่างไรก็ตาม นั่นไม่สำคัญ แล้วสักวันผมจะบอกคุณ คำตอบของผมดูจะทำให้คุณหายอยากรู้ไปบ้างเพราะคุณไม่ได้ถามผมต่อ.. แล้ววิทยุสื่อสารของคุณก็ดังขึ้นมาได้ทันเวลาพอดี... คิมบ็อกแมนอยู่ในแซฟไฟร์เมื่อผมกลับมา ลีโอนั่งกระสับกระส่ายอยู่ที่โต๊ะ... มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น มาพูดกันสั้นๆดีกว่า "ผมคิดว่าคุณคงอ่านที่ผมส่งไปหาคุณแล้วเมื่อเช้านี้.." ผมพูด "เมื่อเช้านี้ฉันยุ่งมากเลยไม่มีเวลาดูให้ละเอียด นี่เป็นใบยกเลิกสัญญาหรือไง?" คิมบ็อกแมนหยิบจดหมายของผมจากในกระเป๋าเพื่อที่จะอ่านมัน.. เขามาที่นี่โดยไม่ได้อ่านจดหมาย? เขากำลังเล่นเกมอะไรอยู่? ถ้าอยากได้ยินจากปากผมตรงๆ ก็ได้ "ครับ ผมต้องขอโทษด้วย แต่มีบางอย่างชักจะออกนอกลู่นอกทาง... ตั้งแต่วันนี้ไป ผมจะไม่ข้องเกี่ยวกับการยึดโรงแรมโซลอีก ลีโอจะดูแลค่าเสียหายที่เรายกเลิกสัญญาให้" "ทำไม?" เขาถาม "เพราะผมทนการกระทำที่ผิดกฏหมาย และวิธีที่คุณทำธุรกิจไม่ได้" ผมบอกเขาไปตรงๆเพราะไม่อยากเสียเวลากับเรื่องนี้ "ใครบอกว่าแกจะยกเลิกสัญญาได้?" เขาพูดเสียงดังใส่ผม ประธานคิม คิดหรือว่าแค่นี้จะทำให้ผมกลัวได้? ผมเคยโดนปืนจ่อหัวมาแล้วและผมก็ไม่ได้กระพริบตาเลยด้วยซ้ำ ผมพูดอีกครั้ง "ตั้งแต่นี้ไปลีโอจะเป็นคนจัดการเรื่องสัญญาของเรา ผมจะยินดีมากถ้าคุณจะออกไปจากแซฟไฟร์ตอนนี้เพราะผมมีธุระอย่างอื่นที่ต้องทำ โชคดีครับ" ผมลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปที่ห้องของผม... ตอนเย็น คิมยุนฮีเอาเอกสารมาให้ผม เจ้าหมาป่าเฒ่าตัวนี้จะใส่ความเราสินะ ถ้าเขาทำแบบนี้ ตัวเขาเองก็จะเดือดร้อนด้วยเหมือนกัน แต่ลีโอเตือนผมว่าคิมบ็อกแมนอาจจะคุยกับทางตำรวจแล้วก็ได้ "...เขาหักหลังคุณ จ่ายเงินใต้โต๊ะให้ตัวเองพ้นผิด อย่างไรเสีย เอกสารทุกอย่างก็มีลายเซนต์ของเรา" ลีโอพูดถูก ตลอดมา เขาวางแผนให้เราติดกับเพื่อปกป้องตัวเขาเอง และผมก็ไม่ทันได้สังเกต นี่เป็นความผิดพลาดและบทเรียนที่ผมจะต้องจดจำ... แต่ที่น่าขันก็คือ ในขณะที่เขากำลังหักหลังผม ลูกสาวคนเดียวของเขาก็กำลังหักหลังเขาเช่นกันโดยการนำข้อมูลมาให้ผม... ผมพูดไม่กี่คำเพื่อช่วยให้เธอได้ทำงานที่โรงแรมต่อไป แต่เมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอได้ทำให้ผม มันก็เป็นเรื่องเล็กน้อยมาก "มีอะไรพอจะให้ผมช่วยได้หรือเปล่า?" ผมถามเธอ เพราะมันไม่ใช่วิธีของผมที่จะรับความช่วยเหลือจากใครโดยไม่ตอบแทน.. เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง "มีอย่างหนึ่ง.. ได้โปรดช่วยคุณฮันเทจุนด้วยเถอะค่ะ" เธอตอบ คุณผู้จัดการใหญ่ช่างเป็นคนที่โชคดีเสียจริง... มีแต่คนมาขอร้องแทนเขา คนแรกก็คุณ ต่อมาก็เจนนี่ แล้วตอนนี้ก็คิมยุนฮี... เป็นผู้ชายที่โชคดีมาก และผมก็อิจฉาเขาจริงๆ.. พอคิมยุนฮีไป ลีโอก็ตรวจตราดูเอกสารอย่างละเอียด  กลับกลายเป็นว่าหลักฐานนี้ไม่เพียงแต่จะบ่งชี้มาที่เราเท่านั้น แต่ก็จะเชื่อมโยงถึงคิมบ็อกแมนด้วยเช่นกัน เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเอกสารต้นฉบับ ถ้าเราฉีกมันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเสียตอนนี้ คดีก็จะปิดลง ลีโอเปิดเครื่องทำลายเอกสาร เดี๋ยวก่อน ลีโอ เก็บมันไว้ เจ้าหมาป่าเฒ่าตัวนี้ต้องได้รับบทเรียนที่มาเล่นตุกติกกับนักล่า รอให้มันโผล่หัวออกมาจากหลุมก่อนเถอะ... รอต่อไป... ... มันใช้เวลาไม่นานนัก เช้าวันต่อมา แหล่งข่าวของผมบอกว่าคิมบ็อกแมนไปหาฮันเทจุนเรื่องขอถอนการสนับสนุนทางการเงินจากโรงแรม ฮันเทจุนไม่มีทางเลือกมากนักแต่ก็มาให้ผมช่วย โอเค ได้เวลาปฏิบัติการแล้ว ผมจะให้ลีโอไปตกลงกับคิมบ็อกแมน ในขณะที่ผมตกลงกับคุณผู้จัดการใหญ่... ผมเคยไปที่ไดมอนด์วิลล่ามาบ้างแล้ว แต่ไม่เคยสังเกตเห็นถึงทัศนียภาพอันสวยงามด้านหน้าวิลล่าเลยจนกระทั่งคืนนี้ มันยิ่งทำให้ผมตัดสินใจที่จะปกป้องโรงแรมนี้มากยิ่งขึ้น เพราะเห็นได้ชัดว่าคนที่เลือกสถานที่นี้มาสร้างโรงแรมมีวิสัยทัศน์ที่ดีมาก หากคุณค่าและประเพณีอันเก่าแก่จะหายไปก็จะเป็นเรื่องที่น่าเศร้ามาก... "คุณชินดองฮ็อก คุณดูเปลี่ยนไปมากตั้งแต่มาอยู่ที่นี่" คุณฮันเทจุนออกความเห็น "จริงหรือ?" ผมยิ้ม เพราะเขารู้จักตัวตนของผม "ในแง่ไหนล่ะ?" บางที เขาอาจจะเห็นผมมากกว่าที่ผมเห็นตัวเองเสียอีก.. ผมไม่ได้รับคำตอบตรงๆ ดี! เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะพูดเรื่องของผม กลับมาที่คำถามจริงๆดีกว่า คุณอยากให้ผมช่วยทำอะไร? ในที่สุดเขาก็ขอ "โรงแรมเรากำลังเดือดร้อนเพราะคิมบ็อกแมนอยากถอนการสนับสนุนทางด้านการเงินจากโรงแรมเรา... และเราต้องการให้คุณช่วย" "คุณคิดว่าผมจะช่วยคุณได้หรือ?" ผมลองเชิง "ครับ" เขาพยักหน้า ดี ถ้าเขาเชื่อใจผม ผมก็จะช่วยเขา เขาอาจจะประหลาดใจกับท่าทางของผมที่ไม่ได้ถามรายละเอียดเขาต่อ หรือต่อรองอะไรกับเขา ผมว่าคงต้องใช้เวลาสักพักกว่าคนจะเข้าใจว่าผมทำงานอย่างไร ผมเกลียดที่จะต้องทำอะไรวกไปวนมาเป็นวงกลม.. อันที่จริง มีเพียงไม่กี่คนที่เข้าใจ อาจจะอย่างเช่น ลีโอ... ถึงแม้จะพูดคุยเรื่องโรงแรมเสร็จแล้ว ก็ยังเหลือเรื่องโซจินยอง... ตอนรับประทานอาหารเที่ยงเมื่อวานเรายังคุยกันไม่จบ "ตอนนี้คุณก็เห็นแล้วว่าผมถือไพ่อะไรอยู่ คุณยังจำไพ่คุณได้หรือเปล่า?" ผมถาม คุณผู้จัดใหญ่ดูจะมีนิสัยชอบตอบไม่ตรงคำถาม แทนที่จะตอบคำถามผม เขากลับถามว่า "เอซอยู่ในมือคุณหรือยัง?" ยังไม่อยู่ในมือผมหรอก แต่ผมเห็นแววแล้วว่าผมกำลังจะได้มันมาในไม่ช้า... แล้วจู่ๆเขาก็เปลี่ยนเรื่อง "ผมอยากถามคุณเป็นการส่วนตัว.. คุณบอกว่าคุณมักเล่นแต่เกมที่คุณรู้ว่าคุณจะชนะ ที่คุณช่วยผมตอนนี้เพราะคุณกลัวแพ้หรือไง?" เขารอให้ผมตอบ ผมมองไม่เห็นเหตุผลว่าทำไมผมจะต้องตอบคำถามนี้ แต่เขาพูดจี้จุดผมเข้าอย่างจัง... แล้วเขาก็ลองเชิงต่อ "สำหรับคนที่ชินกับความพ่ายแพ้ ชัยชนะที่จริงแล้วก็เหมือนความฟุ่มเฟือย  ผู้แพ้.. คนที่พูดแบบนั้น.. บางครั้งก็น่าสมเพช” ผมไม่ชอบความเห็นแบบนี้ และเขาก็น่าจะรู้ด้วยว่าเขาไม่ควรคาดหวังว่าเขาจะชนะ เมื่อไม่ได้ความอะไร เขาก็ถอยกลับแล้วพูดว่า "ขอบคุณที่ช่วย ผมจะไม่ลืมเลย" เขาคำนับผมอย่างสุภาพแล้วเดินไป ผมยืนอยู่หน้าไดมอนด์วิลล่าสักพัก นึกถึงสิ่งที่เขาพูด... ผมรบแพ้แล้วหรือ? ใช่ เพราะผมยอมปล่อยโรงแรมไป ซึ่งไม่สำคัญสำหรับผมอีกแล้ว... ผมแพ้สงครามแล้วหรือ? ไม่ บางครั้ง เพื่อจะชนะสงคราม คุณต้องยอมสละสิ่งที่สำคัญรองลงมา... ผมได้ในสิ่งที่ผมตามหาแล้ว และสิ่งนี้เท่านั้นที่สำคัญ... จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 3 พ.ย. 45 16:43:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านหลายรอบแล้วยังตามไม่ถึงแฮะ? ทำโง่ๆตอนไหนนี่ เห็นคุยกันธรรมดานี่นา ไม่ทันจริงๆงานนี้ ฉงฉัย +++ ฉันไม่เคยเห็นใครโง่เง่าขนาดนี้มาก่อน... คุณชอบท่องเที่ยวไหม? ... ครับ .... เคยไปยุโรปไหม? ... ไม่ ... เคยไปไหนบ้าง? ... ตกปลา .." คุณย้ำบทสนทนาของผมกับชินดองฮ็อกเมื่อตอนเที่ยง "ทำไมต้องทำตัวโง่ๆต่อหน้าดองฮ็อกด้วย?" ผมหัวเราะ เรื่องนี้นี่เอง เพราะผม ทำให้คุณขายหน้าชินดองฮ็อกของคุณ ++ ขายหน้ายังไง...งงงงงงงง จากคุณ : GTW - [ 3 พ.ย. 45 18:46:01 A:202.133.157.169 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 อา สงสัยเพราะไม่ได้ดูละครถึงไม่เข้าใจ คือว่า ดองฮ็อกพยายามชวนเทจุนคุยเรื่องไปเที่ยวเมืองนอก ตามประสานักธุรกิจ แต่ฮันเทจุนไม่อยากคุยด้วย (ตอนนั้นจะเห็นว่าฮันเทจุนทำหน้าเหม็นเบื่อโลกมาก) ก็เลยถามคำตอบคำ ถามว่าเคยไปเที่ยวยุโรปไหม ก้อตอบว่า ไม่ พอถามว่าชอบไปไหน ดันบอกว่าชอบตกปลา คือ มันฟังดูบ้านนอกๆอ่ะค่ะ แทนที่จะบอก อ๋อ เคยไปสวิสเซอร์แลนด์ ปารีส ไรงี้ ให้มันฟังดูเท่ๆหน่อย จินยองก็เลยรู้สึกขายหน้าน่ะค่ะ ที่อุตส่าห์ชวนมาทานข้าวกับดองฮ็อกเพื่อเป็นการผูกมิตร กลับกลายเป็นยิ่งทำตัวประหลาดให้ดองฮ็อกดูถูก (จินยองเค้าคิดว่างั้นอ่ะค่ะ) พอจะเข้าใจมากขึ้นมั้ยคะ หรือยิ่งงง แหะๆ จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 3 พ.ย. 45 19:09:45 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เข้าใจแล้วครับ (นี่ถ้าไม่บอกคงต้องอ่านวนอยู่อีกหลายรอบ แบบว่าค้างคาใจ.. ) แฮ่ะๆ ไม่ได้ดูละครจริงๆ และก็เสียดายจริงๆ ที่ไม่ได้ดู เห็นภาพที่เคยเอามาประกอบแล้ว แต่ทำไมผมถึงไม่ได้ดูก็ไม่รู้ ฉายที่เมืองไทยเหรอครับ ที่จริงตอบว่าไปตกปลาก็ดูน่ารักดีนะ อีกมุมมอง ดูจริงใจดี อิอิ ^__^... จากคุณ : GTW - [ 3 พ.ย. 45 19:31:06 A:202.133.157.169 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนอื่นๆไม่มีปัญหาแล้วใช่ไหมคะ จริงๆละครเรื่องนี้เพิ่งจบไปเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้วค่ะ ฉายที่ itv ศุกร์ เสาร์ 6 โมงเย็น ตอนนี้มีละครเกาหลีเรื่องใหม่ เป็นละครตลก คิดว่าสู้เรื่องนี้ไม่ได้เลยค่ะ ^_^ จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 3 พ.ย. 45 19:50:35 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณครับ ตอนอื่นเคลียร์หมดแล้ว โอ้ย ยิ่งทราบว่าเพิ่งจบไปไม่นานยิ่งเสียดาย  ขอบคุณจากใจอีกทีนะครับที่หาเรื่องสนุกๆมาให้อ่านกัน เพราะอย่างนี้ล่ะครับ ถึงติดหนึบอยู่กับถนนฯนี้วันละหลายชั่วโมง ^__^...   จากคุณ : GTW - [ 3 พ.ย. 45 20:00:41 A:202.133.157.169 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบตอนนี้จัง :) จากคุณ : scottie - [ 3 พ.ย. 45 21:41:41 ]

ความคิดเห็นที่ 11 พล็อตเรื่องนี้ original กว่าเรื่องคุณผู้ชายกับยายเปิ่น ที่ใช้พล๊อต Pygmalion หรือ My Fair Lady  ของ George Bernard Shaw เรื่องนี้มีวีซีดีขาย เห็นตัววิ่งตอนที่ยังฉายอยู่คอยมอง ๆดูที่เรื่องใหม๋ อาจเห็นตัววิ่งที่เป็นโทรศัพท์ดู แล้วโทรไปเช็คราคาดู ถ้าอยากได้นะ จากคุณ : ) - [ 3 พ.ย. 45 22:22:54 A:202.57.160.159 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาลงชื่อค่ะให้กำลังใจคุณเจนนี ขอให้ให้แปลให้จบเรื่องเลยนะค่ะ จะปรินท์เก็บไว้ เอามาอ่านได้อีกหลายๆๆรอบ อ่านทีไรก็อมยิ้มได้ทุกที คุณเจนนีจ๋าถ้าแปลต่อเนื่องไปจนจบ ขอย้อนรอยรักดองฮ็อกกับจินยองได้ไหมค่ะตั้งแต่ต้นนะค่ะ  เมื่อเราพบกัน ขอบคุณล่วงหน้านะค่ะ จากคุณ : เล็ก - [ 4 พ.ย. 45 09:14:41 A:203.107.145.250 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ช่วงนี้ไม่เห็นมีภาพมาฝากเลย ก็คนไม่เคยดู TV นี่หน่า...^_^ จากคุณ : กระบี่อิงฟ้าฯ - [ 4 พ.ย. 45 10:13:58 A:203.156.26.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 อยากให้แปลความคิดของจินยองด้วยค่ะ อ่านในเว็บภ.อังกฤษ มีตอนที่จินยองหอมแก้มดองฮ็อกด้วย น่ารักมากๆจำไม่ได้ว่าตอนไหน เพราะรีบๆอ่าน อ่านที่ทำงานน่ะค่ะ ถ้าให้ดีน่าจะแปลของทั้งสองตัวละครนี้ จะทำให้เข้าใจเรื่องมากกว่านี้ค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ จากคุณ : แอ๊ปเปิ้ลเขียว - [ 4 พ.ย. 45 11:11:23 A:203.144.187.39 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาลงชื่อเช่นกันค่ะ   จากคุณ : พู่ไหม - [ 4 พ.ย. 45 12:14:29 A:202.28.193.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 สวัสดีค่ะคุณเจนนี่ ดิฉันแว่บๆโผล่ๆ แอบไปอ่านเรื่องแปลของคุณเกือบทุกตอนเลย แฮ่ะ คือ เป็นแฟนละครเกาหลีเรื่องนี้สุดชีวิต ตอนนี้ซื้อวีซีดีมาดูแล้ว แม่ดิฉันกับดิฉันชอบละครเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ ตอนนี้เราสองคนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว เล่าให้แม่ฟังว่ามีคนแปลเรื่องนี้ผ่านเว็บด้วย แม่อยากอ่าน โห..ไม่เชื่อหู แต่แม่บอกว่าแม่อยากอ่าน ดิฉันพยายามตามเซฟ แต่..แฮ่ะ มันไม่ได้เรียงตอนไงคะ อยากจะขอความกรุณาคุณเจนนี่สักหน่อย ถ้าหากเป็นไปได้ อยากจะขอที่คุณแปลเรื่องนี้ทั้งหมดเลยค่ะ แต่..ช่วยส่งให้ทางเมล์ได้ไหมค่ะ ดิฉันมีเวลาน้อยตอนนี้ เข้าเน็ตสามวันดีสี่วันไข้ ไม่ค่อยมีเวลาตามค่ะ ขอความกรุณาด้วย ให้เห็นใจสองแม่ลูกตาดำๆ อิอิอิ(ลูกเป็นแฟนชินดองฮ๊อค แต่คุณแม่เป็นแฟนผู้จัดการหญ่ายย) นี่อีเมล์ค่ะ anchaleetra@hotmail.com ขอความกรุณาด้วยค่ะ โค้งงามหนึ่งทีแบบเกาหลีเปี้ยบเลยจ้า ป.ล.จะคอยนะค่ะ จากคุณ : หนูธันย์ - [ 4 พ.ย. 45 21:41:56 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณค่ะ ชอบอีกแล้ว จากคุณ : nira - [ 5 พ.ย. 45 08:11:49 A:203.144.174.37 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณ scottie - ชอบเหมือนกันค่ะ ^_^ คุณ :) - ส่วนนึงที่เราชอบเรื่องนี้มากกว่า my fair lady ก็เพราะบท original กว่าอย่างที่ว่าแหละค่ะ คุณเล็ก - ก็ว่าจะทำแบบนั้นอยู่เหมือนกันค่ะ คุณกระบี่อิงฟ้า - ช่วงนี้หาภาพที่เข้ากับเหตุการณ์ไม่ได้เลยค่ะ ตอนแรกกลัวว่าจะเสียเวลาโหลดกัน แต่ในเมื่อชอบกันก็จะพยายามหามาฝากนะคะ คุณแอปเปิ้ลเขียว - เอ.. มีตอนนั้นด้วยหรอคะ สงสัยจะอ่านข้ามตอนไป แล้วไงจะลองแปลดูนะคะ ส่วนความคิดจินยองที่ไม่ค่อยแปลเพราะแปลยากค่ะ แหะๆ ส่วนใหญ่คุณเธอจะพร่ำรำพันเสียส่วนมาก คำพูดไม่ค่อยปะติดปะต่อ แต่ไงจะพยายามนะคะ คุณพู่ไหม คุณ nira - ขอบคุณค่ะที่ยังตามมาอ่าน อิอิ คุณหนูธันย์ - อือหือ แฟนพันธุ์แท้ทั้งแม่ลูกจริงๆ แล้วไงจะส่งไปให้นะคะแต่คงใช้เวลาสักหน่อยเพราะต้นฉบับก็ไม่ได้เรียงตอนเหมือนกันค่ะ แถมพิมพ์ผิดๆถูกๆอีกต่างหาก แหะๆ จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 5 พ.ย. 45 20:50:58 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณเจนนี่ค่ะ มาอ่านที่คุณตอบแล้วค่ะ ขอบคุณมาก เมื่อวานเอาที่ปรื๊นท์ไปให้แม่อ่าน แม่ชอบใจใหญ่ จุ๊ๆๆ ไม่อยากบอกว่าตอนนี้แม่กำลังดูผู้จัดการฮันอีกแล้ว555555555555555555555 ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ ป.ล.แม่บอกว่า แหม..น่าจะส่งกระยาสารทไปฝากคนแปลเนอะ อุตส่าห์แปลให้อ่าน55555 จากคุณ : หนูธันย์ - [ 5 พ.ย. 45 22:30:22 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณเจนนี่คะ เจอแล้วค่ะ อยู่ในตอน Jennifer S. Adams ค่ะ ตอนนี้ในละครทำไม่ค่อยประทับใจเท่าไร ฉากที่นั่งห่างกันตั้งวาหน้า Diamond Villa น่ะค่ะ แล้วเขาก็ไม่มีภาพหอมแก้มเหมือนกัน เห็นในบางเว็บในฉากนี้เป็น worst scene ด้วย จากคุณ : แอ๊ปเปิ้ลเขียว - [ 6 พ.ย. 45 11:33:04 A:203.144.187.39 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณหนูธันย์ - คุณแม่ใจดีจัง ^_^ อิอิ คุณแอปเปิ้ลเขียว - อ๋อ ตอนนี้นี่เอง พอดีอ่านแค่ส่วนของจินยองคร่าวๆค่ะ เลยไม่ได้แปลไว้ วันนี้เลยลองอ่านอีกที อา.. ไม่นึกว่าจะมีตอนหอมแก้มด้วย เสียดายที่ไม่มีในละครจัง จริงๆฉากนั้นเราก้อแอบงงอยู่เหมือนกันค่ะว่าทำไมต้องนั่งห่างกันเป็นวาขนาดนั้นด้วย -_-' จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 6 พ.ย. 45 21:04:39 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ติดตามอ่่านทุกตอนเลยค่ะ ชอบเรื่องนี้มากค่ะ มี vcd แล้วด้วยค่ะ  ไม่ทราบว่าแปลมาจาก web ไหนคะ  แล้วถ้าแปลอีกจะอ่านได้จาก web นี้เลยหรือเปล่าคะ  จะเป็นกำลังใจให้แปลต่อไปนะคะ   จะติดตามเรื่อย ๆ ค่ะ  ถ้ายังไงช่วย mail ไปที่  ksutheera@hotmail.com ด้วยนะคะ  ขอบคุณมากค่ะ  กลัวพลาดไม่ได้อ่านต่อน่ะค่ะ จากคุณ : ข้าวแคบ - [ 9 พ.ย. 45 19:31:01 A:203.144.143.250 X:202.133.167.170 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แปลจากเวบ hotelier2002.com ค่ะ ยังไงก็ลองเช๊คจากถนนนักเขียนนี่แหละค่ะ เราจะแปลไปเรื่อยๆ อาจจะช้าบ้างเร็วบ้างแล้วแต่โอกาส ส่วนเมล์ คงต้องรอสักพักเพราะต้องขอเวลาเรียบเรียงต้นฉบับนานสักหน่อยนะคะ เพราะต้นฉบับไม่ค่อยจะเรียบร้อยเลย แต่ยังไงจะเมล์ไปให้แน่ๆค่ะ ^_^ จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 9 พ.ย. 45 22:35:05 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณมากค่ะ อ่านแล้วรู้สึกดีน่ะค่ะ แบบว่าลึกซึ้งกินใจกว่าดูหนังน่ะค่ะ ตอนนี้ก็ปริ๊นเอาไว้อ่านแล้วค่ะ จากคุณ : ข้าวแคบ (ข้าวแคบ) - [ 10 พ.ย. 45 13:55:56 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตามมาอ่านอีกตอนค่ะ หุหุ จากคุณ : พี่หนูมอฯ มาช้า (แอน) - [ 15 พ.ย. 45 01:46:09 ]