ตอนที่ 11

“มีการแต่งงานเยอะแยะไปครับที่สามีภรรยาแตกต่างกันมากๆ...แล้วก็ไม่ได้รักกันด้วย” นิโคลัสค้าน

“ลองยกตัวอย่างสิคะ...”

ชายหนุ่มยิ้ม...ประกายตาและน้ำเสียงของรีเบคคาเต็มไปด้วยความท้าทายและใคร่รู้…

“เสด็จพ่อและเสด็จแม่ของผมเป็นตัวอย่างหนึ่งที่สมบูรณ์แบบครับ…ท่านทั้งสองแต่งงานกันด้วยเหตุผลทางการเมือง…และก็อยู่ด้วยกันมาสามสิบกว่าปีแล้ว…พวกท่านมีสิ่งที่ชอบไม่เหมือนกัน…มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบต่างกัน…เพื่อนของพวกท่านก็เป็นคนละกลุ่มกัน…แต่ท่านก็มีความสุขดีครับ”

รีเบคคาขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ…

“ไปเต้นรำกันเถอะครับ…” นิโคลัสบอกเมื่อดนตรีเริ่มบรรเลง…

หญิงสาวพยักหน้า และชายหนุ่มก็พาเธอไปที่ฟลอร์

“อีกตัวอย่างก็…วิคเตอร์และซาร่า ธอร์นตัน…” นิโคลัสบอกขณะที่ทั้งคู่เริ่มเคลื่อนตัวไปตามจังหวะเพลง

รีเบคคากระชับอยู่ในอ้อมแขนของเขา...ความหอมหวานของเธอเติมความรู้สึกของเขาให้เต็ม...ชายหนุ่มจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่มีผู้หญิงที่ดึงดูดเขาได้ขนาดนี้มันเมื่อไหร่...

รีเบคคาไม่ใช่ผู้หญิงที่น่ารักที่สุดที่เขาเคยรู้จัก...แต่บางอย่างในตัวเธอดึงดูดเขาอย่างที่ไม่เคยมีหญิงสาวคนใดทำได้มาก่อน...

“เล่าเรื่องของพวกเขาให้ฟังหน่อยสิคะ...สามีภรรยาธอร์นตันน่ะค่ะ...” รีเบคคาพูดขึ้น...ดึงชายหนุ่มออกจากความคิด

“ครับ...วิคเตอร์เป็นแกรนด์ดุกแห่งธอร์นตันบวร์ก เขาแต่งงานกับซาร่าเมื่อหลายปีที่แล้ว...ด้วยเหตุผลทางหน้าที่มากกว่าความรักครับ...เมื่อวันงานฉลอง...ผมเคยจะแนะนำให้คุณรู้จักกับพวกเขา แต่เขาก็กลับไปซะก่อน...มีข่าวลือว่าเกิดเรื่องขึ้นที่ธอร์นตันบวร์กน่ะครับ...แต่การแต่งงานของพวกเขาก็ประสบความสำเร็จอย่างมากเลยนะครับ”

“แต่...ฉันไม่ได้ต้องการการแต่งงานที่ประสบความสำเร็จนี่คะ...ฉันอยากได้การแต่งงานที่เหมือนกับที่พ่อแม่ของฉันมีมากกว่า” หญิงสาวบอก...ดวงตาของเธอราวกับอยู่ในความฝัน...นิโคลัสโอบเธอแน่นขึ้น...มีความหวังว่าเขาเป็นผู้ที่จุดประกายนั้นในดวงตาเธอ...

“พวกท่านมีความสุขรึเปล่าครับ?” ชายหนุ่มถาม

“ยิ่งกว่ามีความสุขเสียอีกค่ะ...พวกท่านเป็นมากกว่าสามีภรรยากัน...แต่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด...คู่รักที่หวานชื่น...และพร้อมที่จะเสียสละทุกอย่างให้อีกฝ่าย...พวกท่านเป็นคู่แท้กันเลยล่ะค่ะ...”

“และนั่นก็เป็นความฝันของคุณ?”

รีเบคคาพยักหน้า...ดวงตาของเธอยังคงเป็นประกาย...”ฉันอยากให้สามีของฉันเป็นทั้งคู่รัก...เป็นทั้งเพื่อน...เป็นคนที่จะดูแลรักษาความฝันของฉัน...และเป็นคนที่จะคอยปลอบฉันเมื่อความฝันเหล่านั้นไม่เป็นจริง...ฉันต้องการครอบครัวที่เต็มไปด้วยเด็กๆที่มีความสุข...ลูกของฉันจะต้องเติบโตมาพร้อมกับเสียงหัวเราะและความรัก...พวกเขาจะโตขึ้นมากับการที่เห็นพ่อแม่รักและเคารพอีกฝ่ายอยู่เสมอ...” หญิงสาวหน้าแดงขึ้น...”ขอโทษนะคะ...ที่พูดอะไรเหลวไหล...”

“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ...” ชายหนุ่มค้าน...ครู่หนึ่งที่เขาและเธอเต้นรำกันโดยไม่ได้พูดอะไรกันเลย...นิโคลัสดึงเธอเข้ามาใกล้อีก...นึกประหลาดใจว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร...ชายหนุ่มเริ่มต้นคืนนี้โดยที่ไม่มีความฝันอะไรเลย...แต่ตอนนี้...เขาต้องการให้ความฝันของรีเบคคาเป็นความฝันของเขาด้วย...


ตอนที่ 12

“เล่าเรื่องของพ่อแม่ของคุณอีกได้มั้ยครับ...” นิโคลัสพูดขึ้นขณะที่เขาและรีเบคคาออกมาที่ระเบียงเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์

รีเบคคายิ้มเมื่อเรียกความทรงจำขึ้นมา...”ในวันครบรอบแต่งงานทุกปี...พ่อของฉันจะซื้อของกระจุกกระจิกจากประเทศต่างๆให้แม่...มีอยู่ปีนึงที่เป็นชุดน้ำชาจากรัสเซีย...และปีต่อมาก็เป็นกระดิ่งจากฮอลแลนด์”

“เสด็จแม่ของผมมักจะได้เครื่องเพชรจากเสด็จพ่อในวันครบรอบแต่งงาน...” นิโคลัสเล่าบ้าง

รีเบคคายิ้ม...หญิงสาวพยายามจะไม่มองเขา…นิโคลัสดูดีและมีเสน่ห์มากเมื่ออยู่ในชุดที่เป็นทางการแบบนี้

“พ่อไม่มีเงินซื้อเครื่องเพชรหรอกค่ะ…แต่ท่านสัญญากับแม่ว่าจะให้โลกกับแม่…และทุกๆปีท่านก็จะหาของที่ระลึกจากที่ต่างๆมาให้แม่”

“พ่อกับแม่ของคุณทำอาชีพอะไรเหรอครับ?”

รีเบคคาทรุดตัวลงนั่งบนม้านั่งเหล็กที่ใช้ตกแต่งบริเวณระเบียง…และนิโคลัสก็นั่งตามลงไปข้างๆ…ทั้งสองนั่งใกล้กันจนกระทั่งต้นขาของชายหนุ่มเบียดชิดกับเธอ…

“พ่อเป็นผู้ชายคนนึงที่ธรรมดามากๆเลยค่ะ…พ่อเป็นช่างซ่อมรถ….ส่วนแม่ของฉันก็เป็นครู…ทั้งคู่พบกันตอนที่แม่เอารถไปซ่อม…และสามเดือนต่อมาทั้งคู่ก็แต่งงานกัน…ความรักที่พ่อกับแม่มีให้กันทำให้บ้านของเราเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ค่ะ”

นิโคลัสขมวดคิ้ว…”ผมรู้แค่ว่าเสด็จพ่อกับเสด็จแม่มีความเคารพนับถือกันครับ…แต่พวกท่านก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกันน้อยมาก…”

“ถ้าฉันแต่งงาน…สามีของฉันกับฉันจะต้องใช้เวลาร่วมกันให้มากๆค่ะ…” รีเบคคาพูดอย่างเชื่อมั่น…”เราจะทานอาหารด้วยกัน…นอนเตียงเดียวกัน…มีความหวังและความฝันร่วมกัน…เราอาจจะมีการโต้เถียงกันบ้าง…แต่เราก็จะทำความเข้าใจกัน…และความรักของเราก็จะค่อยๆมั่นคงขึ้นตามกาลเวลาที่ผ่านไป…”

รีเบคคาหันมามองนิโคลัส…”นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการจากการแต่งงานค่ะ…เหมือนกับที่พ่อแม่ของฉันมี…” หญิงสาวรู้สึกว่าเธอกำลังจะระเบิดเสียงร้องไห้ออกมา…โดยไม่ได้ตั้งใจหรือคาดคิดมาก่อน… “และถ้าพวกท่านได้อยู่ด้วยกันนานพอ…พ่อก็สามารถจะให้โลกทั้งโลกกับแม่ได้…” หญิงสาวรีบปาดน้ำตาที่กำลังจะไหลออก… ”ขอโทษนะคะ…” เธอพูดออกมาและพยายามจะยิ้มเพื่อซ่อนความรู้สึกเอาไว้…

“ไม่เป็นไรครับ…” เขาปลอบหญิงสาวอย่างอ่อนโยน…

“มันแย่มากเลยค่ะ….พ่อเสียเพราะหัวใจวายเมื่อปีที่แล้ว…และก่อนที่ฉันจะได้ไว้ทุกข์ให้ท่าน…แม่ก็ป่วยหนัก…จนเสียไปอีกคนเมื่อเดือนก่อน…” มันเป็นเรื่องที่เลวร้าย…เธอพยายามจะกลั้นน้ำตาไว้…เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย

ชายหนุ่มโอบรีเบคคาเข้ามาในอ้อมแขน…และเธอก็โอนอ่อนอย่างเต็มใจ…ความโศกเศร้าที่มีต่อการตายของพ่อกับแม่พลุ่งขึ้นในตัวเธอ

หญิงสาวซบหน้าลงกับอกเสื้อของเขา…นิโคลัสลูบผมเธออย่างนุ่มนวล…และขณะที่น้ำตาของเธอยังไม่หยุดไหล…หญิงสาวก็รับรู้ได้ถึงวงแขนแข็งแรงของนิโคลัสที่โอบอยู่รอบตัวเธอ…เสน่ห์ที่แสนจะดึงดูดของเขา

“รีเบคคาครับ…” ชายหนุ่มพูดเสียงเบา…”อย่าเสียใจเรื่องพ่อแม่ของคุณเลยนะครับ…ลองคิดดูสิครับ…ตอนนี้พวกท่านมีเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปแล้วนี่…”

จากคำปลอบประโลมของเขา…ความอ่อนโยนในอ้อมกอดของเขา…รีเบคคารู้สึกราวกับว่าเธอกำลังเดินอยู่บนพื้นที่อันตราย…เธออาจจะถูกทำร้ายด้วยเรื่องเพ้อฝันที่เขาจะมอบให้… หลังจากหนึ่งปีอันเลวร้ายที่เธอผ่านมา…มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะตกลงในห้วงของเทพนิยายที่เธอจะได้กลายเป็นเจ้าหญิงในดินแดนลึกลับที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน…

ใช่…เธอโดนทำร้ายไปแล้ว….และถ้าเธอไม่ระวังตัวให้มาก…เธอจะต้องตกหลุมรักเจ้าชายเพลย์บอยที่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับความรัก!

*********************************************

คุณ GTW : นิโคลัสไม่ได้คิดอะไรเป็นเด็กหรอกค่ะ แต่เค้าชินแบบนั้น...คือเป็นพวกที่คิดว่าใช้วัตถุซื้อใจคนอื่นได้อ่ะค่ะ ส่วนเรื่องฉวยโอกาส...no comment ดีก่า... ^^

คุณ scottie : เค้าจงใจทำตัวเหลวไหลอ่ะค่ะ (เอ...ออกไปยังหว่าว่าทำประชดพ่อ ^^") ส่วนอย่างอื่น no comment อีกแหละ... (ก็ม่ะได้แต่งเองนี่คะ แปลมาอ่ะ...)

ขอบคุณที่ให้ความคิดเห็นค่ะ @^_^@