ตอนที่ 13

“คุณชอบเด็กๆมั้ยครับ…” มันฟังดูเหมือนประโยคบอกเล่ามากกว่าคำถาม…

นิโคลัสกับรีเบคคากำลังเดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะที่น่ารักแห่งหนึ่งในวินโบโรกซ์ และรีเบคคากำลังหยุดดูเด็กกลุ่มหนึ่งที่กำลังเล่นชิงช้า…

“ฉันรักเด็กๆเลยล่ะค่ะ” หญิงสาวตอบ ”นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันเป็นครู…ตอนที่ฉันยังเด็ก…ฉันเคยบอกแม่ว่า…ฉันอยากจะมีลูกอย่างน้อยก็ซักโหลนึง…”

“หนึ่งโหลเชียวหรือครับ?…งั้นคุณก็ต้องการปราสาทซักหลังสำหรับพวกเขาสิครับ”

หญิงสาวหัวเราะ…เสียงหัวเราะของเธอสะเทือนลึกเข้าไปในตัวเขา….”หรือไม่ก็บ้านไร่สองชั้นเก่าๆซักหลัง…”

ชายหนุ่มมองดูหญิงสาวขณะที่เธอกำลังมองเด็กๆ…เขาพบว่าใบหน้าของเธอมีเสน่ห์อย่างยิ่ง…เต็มไปด้วยความรู้สึกและชีวิตชีวา…

เมื่อสองคืนที่แล้ว…เขากอดเธอไว้ขณะที่เธอกำลังร้องไห้ให้กับพ่อแม่ของเธอ…ความเศร้าโศกของเธอส่งไปถึงเขา…และตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา…เขาและเธอดูเหมือนจะปล่อยตัวไปตามสบายมากขึ้นเมื่ออยู่ด้วยกัน…

หญิงสาวหันมาหาเขาในทันที “นิโคลัสคะ…ถ้าคุณไม่ได้เป็นเจ้าชาย…คุณอยากเป็นอะไรคะ?”

หนุ่มสาวทั้งสองเดินต่อไปตามแนวต้นไม้…”เอ่อ…ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน..” ชายหนุ่มยิ้มให้เธอ…”บางทีอาจจะเป็นชาวนาที่มีบ้านไร่สองชั้น…ที่เหมาะกับเด็กๆสิบสองคนก็ได้…”

หญิงสาวถองเขาเบาๆทีหนึ่ง และหัวเราะออกมา…”นี่ฉันถามจริงๆนะคะ”

นี่เป็นสิ่งหนึ่งของเธอที่เขาชอบมาก เธอมีข้อคิดเห็นใหม่ๆ และกล้าขัดใจเขาเสมอ เธอมักจะทำให้เขาคิดถึงสิ่งที่เขาไม่เคยคิดถึงมาก่อน

“ไม่รู้สิ…มันยากนะครับที่จะคิดถึงชีวิตแบบอื่นๆ เมื่อคุณเติบโตมาเพื่อทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายเท่านั้น..” ชายหนุ่มยิ้มให้เธอ… “แล้วคุณล่ะครับ…คุณอยากเป็นอะไรถ้าไม่ใช่ครู?”

หญิงสาวยักไหล่และเป่าลมเพื่อไล่ปอยผมที่เคลียอยู่บนไหล่ออกไป “อาจจะเป็นนักสังคมสงเคราะห์มั้งคะ…ฉันชอบผู้คนมากพอๆกับที่ชอบเด็ก…”

“และนั่นจะทำให้คุณเป็นเจ้าหญิงที่สมบูรณ์แบบที่สุดเลยล่ะ…” นิโคลัสบอก

“นิโคลัสคะ…เหตุผลเดียวที่ฉันใช้เวลาไม่กี่วันที่เหลือที่นี่กับคุณ เป็นเพราะเซเรนาบอกว่ามันจะเป็นการดีกว่าถ้าคุณจะประกาศต่อสาธารณะชนว่า คุณทิ้งฉัน แทนที่จะบอกว่าฉันทิ้งคุณนะ”

“แต่ผมไม่ได้จะทิ้งคุณนี่”

“นิโคลัส…คุณไม่ได้ฟังฉันเลยนี่” ดวงตาของหญิงสาวเป็นประกายวาบขึ้นด้วยความโกรธ

“คุณเจ้าอารมณ์จัง!” นิโคลัสพูดขึ้นอย่างแปลกใจ

“ใช่! ฉันเจ้าอารมณ์…แล้งบางทีฉันก็เคี้ยวโดยที่ไม่ได้ปิดปาก…ฉันกินขนมปังกรอบบนเตียง…และถ้ามีส้อมมากกว่าหนึ่งอันอยู่ตรงหน้า…ฉันจะไม่รู้เลยว่าควรจะใช้อันไหนก่อน…คุณต้องยอมรับนะคะนิโคลัส…ฉันไม่ใช่คนที่จะเป็นเจ้าหญิงได้เลย…!”

เป็นครั้งแรกที่นิโคลัสคิดว่าเขาทำอะไรเร็วเกินไปรึเปล่า…เธออาจจะพูดถูก…และนี่เป็นความผิดพลาดที่ใหญ่หลวงทีเดียว!

เหตุผลที่เขาเลือกเธออาจจะเป็นเพราะต้องการจะขัดใจพ่อ….เพราะเขาคิดว่าพ่อของเขาจะไม่เห็นด้วย…แต่มันก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้วรึไง?

“อา…ฉันว่าฉันทำให้คุณคิดได้แล้วล่ะ..” หญิงสาวหัวเราะออกมาทันที… และจากเสียงที่อ่อนหวานของเธอ…จากประกายตาที่สดใสของเธอ…ความไม่สบายใจทั้งหมดของนิโคลัสก็หายไปทันที !

“ผมเพียงแต่กำลังคิดว่าการนอนบนเศษขนมปังกรอบนี่คงยากน่าดู…” เขาตอบ

รีเบคคาขยับปากจะพูดอีกครั้ง…แต่ชายหนุ่มปิดปากเธอด้วยปลายนิ้วของเขา…

“คุณรู้มั้ย…ผู้หญิงแทบทุกคนคิดว่าสิ่งที่ผมเสนอให้คุณเป็นเทพนิยายที่มหัศจรรย์มากนะ…”

“แต่ฉันรู้ดีกว่านั้นค่ะ…” หญิงสาวตอบ “มันไม่มีอะไรเหมือนเทพนิยายซักนิด…”

“ทำไมล่ะครับ?” นิโคลัสถามอย่างใคร่รู้

ดวงตาของรีเบคคาหม่นแสงลง…ประกายหัวเราะในตาของเธอหายไป…แทนที่ด้วยความเศร้า…

“เพราะเทพนิยายจะจบแบบมีความสุขเสมอ…และเราก็ไม่มีวันจะเป็นอย่างนั้นหรอกค่ะ…”

*****************************************************

ตอนที่ 14

“อืม…วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เธอจะเป็นคู่หมั้นของเจ้าชายนิโคลัส แสตนบูรีย์ แล้วสิ” เซเรนาถาม…หญิงสาวและรีเบคคากำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วยกัน

รีเบคคาพยักหน้า…”ฉันให้เวลาเค้าหนึ่งอาทิตย์ค่ะ…และนี่ก็หมดเวลาแล้ว…แล้วเค้าก็จะมีเวลาหาเจ้าสาวที่เหมาะสมคนใหม่สองอาทิตย์…ก่อนจะถึงวันเกิด” หญิงสาวพยายามจะไม่สนใจความรู้สึกปวดแปลบที่แล่นขึ้นมาสู่หัวใจของเธอ…

หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาราวกับความฝัน…เธอและนิโคลัสใช้เวลาร่วมกันเกือบจะตลอดเวลาที่ตื่น…นั่งรถเล่นด้วยกัน…ดินเนอร์ในภัตตาคารหรูๆด้วยกัน…และเดินเล่นในสวนสาธารณะหลายแห่งด้วยกัน…

รีเบคคายอมรับว่า…แต่ละวันที่ผ่านไปราวกับของขวัญที่เร้าใจ…เป็นเสมือนรางวัลหลังจากความเสียใจครั้งใหญ่…ปีที่เลวร้าย…

มันง่ายที่จะคว้าสิ่งที่เหมือนความฝันนั่นไว้…แต่นี่ถึงเวลาที่จะต้องยอมรับความจริงแล้ว…ความจริงที่ว่า…นิโคลัสไม่ได้รักเธอ…

แต่ละวันที่ผ่านไป…ดูเหมือนว่านิโคลัสจะค่อยๆเปิดใจทีละน้อย…เปิดเผยบางส่วนของเขาให้เธอได้รู้…ส่วนที่เขาไม่เคยแบ่งให้ใครมาก่อน…เมื่อเขาเล่าถึงเรื่องในวัยเด็ก…เธอก็ได้รู้ถึงร่องรอยของการตามใจ…การปล่อยตัว…แต่ก็โดดเดี่ยว…เด็กที่เจอหน้าพี่เลี้ยงมากกว่าพ่อแม่…ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมนิโคลัสถึงไม่เข้าใจความรัก…เขามีภาระหน้าที่ความรับผิดชอบมากมาย…มีงานเลี้ยงที่หรูหรา…แต่มีความรักเพียงน้อยนิด…

“เอ่อ…แล้วนี่เธอตั้งใจจะปิดฉากการเป็นว่าที่เจ้าสาวของนิโคลัสไว้ยังไงบ้างน่ะ” เซเรนาถาม…ดึงรีเบคคาออกจากความคิดนั้น…

“ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ…นิโคลัสบอกว่าให้เตรียมตัวไว้ตอนเที่ยง…แล้วเค้าจะมีบางอย่างมาเซอร์ไพร้ส์ฉันด้วย” รีเบคคาจิบกาแฟแล้วถอนใจ…”มันเป็นสัปดาห์ที่มหัศจรรย์มากเลยค่ะ…”

“มันไม่ต้องจบก็ได้นี่…”

“แต่มันต้องจบค่ะ!” รีเบคคากุมมือรอบถ้วยกาแฟแน่น…และมองเซเรนาอีกครั้ง…”ฉันกลัวว่าถ้าฉันไม่หยุดพบเขา…ฉันอาจจะทำอะไรที่โง่มากๆก็ได้”

“เช่น?”

“เช่นการตกหลุมรักเขาไงคะ” รีเบคคาตอบเสียงเบา

“แล้วมันไม่ดีเหรอ?”

“ค่ะ” รีเบคคาเพ่งถ้วยกาแฟอีกครั้ง

“นิโคลัสเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์…เซ็กซี่…หล่อ…การศึกษาดี…มีอารมณ์ขัน”

“แต่?” เซเรนากระตุ้น

“แต่เค้าไม่ได้เลือกฉันเป็นคู่หมั้นเพราะเขารักฉันนี่คะ…ฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเขาจะรักฉันได้อย่างที่ฉันต้องการรึเปล่า” รีเบคคายื่นมือข้ามโต๊ะไปกุมมือเซเรนาไว้

“ฉันต้องการผู้ชายซักคนที่จะมองฉันเหมือนกับที่เกบบ์มองคุณ…” หญิงสาวบอกอย่างกระตือรือร้น…”ฉันต้องการผู้ชายซักคนที่ต้องการฉัน…ต้องการจะมีส่วนร่วมในความคิดของฉัน…ชีวิตของฉัน…ความฝันของฉัน”

“แล้วนี่เธอจะทำยังไงล่ะ?” เซเรนาถามอย่างอ่อนโยนและบีบมือรีเบคคาเบาๆ…

“บอกลานิโคลัสค่ะ!”…คำพูดนั้นทำให้หัวใจของหญิงสาวปวดแปลบขึ้นมา…

********************************************************

ขอแสดงความยินดีกะนิโคลัส ที่คุณ GTW และ Scottie เห็นว่าเค้าน่ารักขึ้นแล้ว... ^^

ตอนต่อไปเป็นวันสุดท้ายจะสิ้นสุดสัญญาที่รีเบคคาจะเป็นคู่หมั้นของนิโคลัสค่ะ...

แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 45 14:31:02