The Prince's Proposal 15-18

    ตอนที่ 15

    “นิโคลัสคะ…เราตกลงเวลากันไว้หนึ่งสัปดาห์…และตอนนี้ก็หมดเวลาแล้ว” รีเบคคาบอก

    เธอดูน่ารักมาก…ในชุดกระโปรงผ้าไหมสีคาราเมล…ที่เข้ากันกับดวงตาของเธอ…ต่างหูทองเล็กๆที่ติ่งหูของเธอ…และเส้นผมอ่อนนุ่มที่เคลียไหล่

    นิโคลัสแทบจะห้ามไม่ให้นิ้วของเขาสัมผัสความอ่อนนุ่มนั้นไม่ได้…เขาอยากจะจุมพิตติ่งหูของเธอ…และพรมจูบไปตามลำคอระหงนั้น…เขาต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการรวบรวมสติให้อยู่กับการสนทนาโดยไม่แสดงความต้องการของเขาออกมา…

    “แต่…ผมอยากเจอคุณอีกนี่นา…” ชายหนุ่มประท้วง…นึกประหลาดใจว่าเมื่ออยู่ในสถานการณ์ทางการเมือง เขาสามารถใช้คำพูดที่เหมาะสมได้เสมอ…แต่กับรีเบคคา…เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะทำอะไร…เขาทำตัวเหมือนเด็กเจ้าอารมณ์…ขี้งอน…และนั่นทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิดอย่างยิ่ง…

    หนุ่มสาวทั้งสองกำลังนั่งอยู่ในห้องดินเนอร์ส่วนตัวของภัตตาคารที่เป็นที่นิยมและหรูหราอย่างยิ่ง...บรรยากาศของห้องดูโรแมนติกอย่างยิ่ง...เต็มไปด้วยดอกไม้สดที่ส่งกลิ่นหอม...แสงเทียนสลัว...และเสียงดนตรีเบาๆ นุ่มหู

    เมื่อรีเบคคาบอกกับนิโคลัสว่าเธอจะยอมเป็นคู่หมั้นของเขาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์นั้น...ชายหนุ่มมั่นใจอย่างยิ่งว่าเขาจะสามารถเปลี่ยนใจเธอได้...

    แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตระหนักได้ว่าหญิงสาวตั้งใจจะทำตามที่เธอพูด!

    “ผมอยากใช้เวลาอยู่ร่วมกับคุณให้มากกว่านี้” นิโคลัสบอกเธอ...และเขาก็หมายความเช่นนั้นจริงๆ

    “ยังไงเราก็ทำได้แค่เลื่อนเวลาออกไปเท่านั้นแหละค่ะ” รีเบคคาตอบ...หญิงสาวหลบตาเขา

    สิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับชายหนุ่มมาก่อนได้เกิดขึ้น...เขาสามารถสั่งให้พ่อครัวเอาอาหารจานโปรดไปปรุงใหม่ทั้งหมดได้...หรือสั่งให้แม่บ้านเอาช้อนหรือแก้วน้ำที่อยู่ตรงหน้าเขาไปล้างใหม่ก็ได้...เขาเคยสามารถสั่งให้ใครทำอะไรก็ได้หากเขาต้องการ...แต่นี่...ครั้งนี้...เขาไม่สามารถแม้แต่จะทำให้รีเบคคายอมให้เวลาเขาด้วยซ้ำ

    “นิโคลัสคะ...ฉันไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับประเทศของคุณ...ประเพณีของคุณ...หรือประชาชนของคุณ”

    ชายหนุ่มยิ้มให้เธออย่างเจ้าเล่ห์...หวังว่าจะทำให้เธอยิ้มตอบได้...”ถ้างั้น...ผมจะหาเอกสารการท่องเที่ยวให้คุณลองอ่านดูนะครับ”

    หญิงสาวถอนใจ...เธอไม่พอใจเลยกับการตอบรับของเขา....

    นิโคลัสเอื้อมมือข้ามโต๊ะมากุมมือรีเบคคาไว้...เขาชอบมือของเธอ...นุ่มนวล...และอ่อนโยน...

    น่าแปลกที่เขาจำมือของผู้หญิงคนอื่นที่เขาคบด้วยไม่ได้เลย

    “รีเบคคาครับ...หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา...มันพิสูจน์ให้ผมรู้ว่าการแต่งงานระหว่างเราจะประสบความสำเร็จได้...เราเหมาะสมกัน...คุณทำให้ผมพอใจมาก...” ชายหนุ่มบอก

    หญิงสาวดึงมือของเธอออก...”แต่คุณคิดบ้างรึเปล่าคะว่าคุณอาจจะไม่ได้ทำให้ฉันพอใจก็ได้”

    นิโคลัสมองเธออย่างประหลาดใจ...”คุณไม่ชอบผม?”

    รีเบคคาถอนหายใจอีกครั้ง...เธอหลบตาเขา...”ฉันก็ชอบคุณบ้างเหมือนกัน”...หญิงสาวหันกลับมามองชายหนุ่ม...”แต่ฉันไม่ได้รักคุณ!”

    “มันไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นกับการแต่งงานของเรานี่ครับ” ถึงแม้ว่าเขาจะพูดออกมาได้...แต่เขาก็รู้สึกได้ถึงความตื่นกลัวที่พลุ่งขึ้นมาในตัวของเขา...ชายหนุ่มหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ...เขาคาดว่าถ้าไม่มีอะไรจะทำให้รีเบคคาเปลี่ยนใจได้...บางที...ของขวัญของเขาอาจจะทำได้

    นิโคลัสเอากล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเล็กๆออกมา

    ดวงตาของรีเบคคาเบิกกว้างขึ้น...เขามองเห็นได้ทันทีว่าเธอกำลังจะคัดค้านเขา...ชายหนุ่มไม่รออะไรอีกแล้ว...เขาเปิดกล่องอัญมณีนั้นออกทันที...

    ***********************************************

    ตอนที่ 16

    “โอ...นิโคลัสคะ...” เสียงของหญิงสาวราวกับกำลังหายใจไม่ออก “ฉันไม่เคยเห็นเพชรที่ใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลย”

    นิโคลัสผ่อนคลายลง...เมื่อเขาเห็นความกลัวบนใบหน้าของเธอ ซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่จะปฏิเสธข้อเสนอของเขา...มันหายไปเมื่อเห็นแหวนหมั้นเพชรขนาดสี่กะรัตที่งดงามไร้ตำหนิใดๆ...รีเบคคาก็ไม่ได้ต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆที่เขาคบมาก่อนซักเท่าไหร่...

    ชายหนุ่มดึงแหวนออกจากที่ยึด...และสวมมันลงบนนิ้วของรีเบคคา... “เหมาะกับคุณมาก...อย่างที่ผมคิดไว้เลย...” เขายกมือของเธอขึ้นจุมพิต...

    “รีเบคคา...ได้โปรดสวมแหวนวงนี้ไว้...เป็นเจ้าสาวของผมนะครับ...” หัวใจของเขากำลังเต้นผิดจังหวะ...ชายหนุ่มแทบจะกลั้นใจรอคำตอบของเธอ

    หญิงสาวยกมือขึ้น...ปล่อยให้เพชรส่องประกายบาดตาในแสงเทียนสลัว...ประกายที่เจิดจ้านั้นราวกับบ่งบอกถึงความหวังของเขา...ความคาดหวังในใจของเขา....เธอจะตอบตกลง...เธอจะต้องตกลง...

    หัวใจของเขาหล่นลงไปกองอยู่ที่เท้าแทบจะทันทีที่รีเบคคาสั่นศีรษะและดึงแหวนออกจากนิ้วของเธอ...

    “มันสวยมากเลยค่ะ...แหวนสำหรับเจ้าหญิง...แต่ฉันสวมมันไม่ได้หรอกนะคะ...และเราก็จะไม่แต่งงานกันด้วย...”

    ชายหนุ่มได้แต่มองเธอเก็บแหวนกลับเข้าไปในกล่องเงียบๆ...น่าขันที่เขารู้สึกยินดีแปลกๆ...รีเบคคาต่างจากผู้หญิงคนอื่น...แต่ความยินดีนั้นก็ค่อยๆจางลงพร้อมกับที่เขาเริ่มคิดถึงการที่จะต้องอยู่โดยไม่มีใครเคียงข้าง...เขาไม่สามารถจินตนาการถึงผู้หญิงคนอื่นในฐานะภรรยาของเขาได้เลย...เขาอยากได้...ไม่...เขาต้องการรีเบคคา!

    “ผมไม่ได้จะเล่นเกมอะไรอีกนะรีเบคคา...ลืมซะว่าผมเป็นเจ้าชาย...ลืมเรื่องเส้นตายของพ่อผมซะ” นิโคลัสโน้มตัวไปข้างหน้า...และมองตาเธอ... “ใช้เวลาอีกสัปดาห์ร่วมกับผมนะ...แบบผู้ชายและผู้หญิงที่เป็นเพื่อนกัน...ไม่มีข้อผูกพันหรือการบีบบังคับอะไรทั้งนั้น!”

    เขาเห็นความดื้อรั้นในแววตาของหญิงสาว...เขาพยายามหาคำพูดที่ถูกต้องมาเปลี่ยนใจเธอ....

    “รีเบคคา...อีกสองอาทิตย์ผมต้องกลับอีเดนบวร์ก...และทำหน้าที่รัชทายาทต่อ...ผมจะมีความสุขอย่างมากในตำแหน่งนั้น...แต่ความสุขนั่นก็จะกดดันผม...นำหน้าที่ความรับผิดชอบมากมายมาให้ผม...”

    “ผมอยากจะใช้เวลาซักอาทิตย์...ในแบบที่ไม่ได้เป็นคนที่จะต้องเป็นพระราชา...แต่เป็นผู้ชายธรรมดาคนนึง...ผมอยากใช้ช่วงเวลานั้นกับผู้หญิงซักคนที่ผมเลือก...และผู้หญิงคนนั้นคือคุณ!”

    ชายหนุ่มเห็นความลังเลของเธอ...และเห็นความได้เปรียบของเขา...เขายิ่งรุกหนักขึ้น...

    “รีเบคคา...ผมจะเก็บแหวนนี่ไป...และจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับการแต่งงานอีก...” เขาเก็บกล่องแหวนกลับลงไปในกระเป๋า

    “นิโคลัสคะ..คุณทำให้ผู้หญิงพูดคำว่า ‘ไม่’ ออกมาได้ยากนะ” หญิงสาวพูดออกมาในที่สุด

    “งั้น...คุณก็อย่าพูดว่า ‘ไม่’ สิครับ”

    “นี่ต้องเป็นความผิดพลาดที่โง่ที่สุดที่ฉันเคยทำมาแน่ๆ” รีเบคคาพึมพำ... “ก็ได้ค่ะ...อีกหนึ่งอาทิตย์”

    นิโคลัสถอนใจออกมาแรงๆด้วยความโล่งใจ...อีกหนึ่งอาทิตย์...เจ็ดวัน...เขามีเวลาเจ็ดวันที่จะเข้าถึงหัวใจของรีเบคคา

    ***********************************************

    จากคุณ : หนอนน้อย - [ 6 พ.ย. 45 07:55:18 ]