กาลครั้งหนึ่งในแผ่นดินไอนน์ มีกษัตริย์พระองค์หนึ่งปกครองอยู่
แถบอัลสเตอร์ทางเหนือ กษัตริย์นั้นมีสติปัญญาความสามารถมาก
แผ่นดินของพระองค์จึงสงบสุขรุ่งเรือง ราษฏรอยู่ดีกินดี และพระ
องค์เองก็เป็นที่รัก
ทว่าในพระทัยของกษัตริย์มักมีความว่างเปล่าอย่างหนึ่งอยู่เป็นนิตย์
กษัตริย์ไม่ทราบว่าความว่างเปล่านั้นคือสิ่งใด พระองค์พอใจที่แผ่น
ดินของพระองค์รุ่งเรือง ทว่าความพอใจไม่อาจถมเต็มความรู้สึก
ว่างเปล่าได้ กษัตริย์ตริแล้วตริเล่าว่าพระองค์ทรงขาดอะไรไป ทรง
ทำงานใดบกพร่องไม่เพียงพอ ทรงหลงลืมสิ่งใดหรือ ทว่าคำตอบ
นั้นก็ไม่เคยมาสู่พระองค์เลยสักครั้งเดียว
วันหนึ่งกษัตริย์ออกประพาสป่า พระองค์แยกจากข้าราชบริพาร
และเสด็จไปองค์เดียวในที่ละเมาะ ในเวลานั้นเอง กษัตริย์ก็พบภูต
ตนหนึ่งปรากฏตัวออกจากหลังต้นไม้ และกล่าวทักทายพระองค์
"สรรเสริญท่าน พระราชา" ภูตนั้นกล่าว "วันนี้เป็นวันดีนัก เหตุใด
พระราชาจึงมีใบหน้าเศร้าหมองเล่า"
กษัตริย์ตอบว่าเหตุที่พระองค์มีใบหน้าเศร้า ก็เพราะมักทรงรู้สึกอยู่
เสมอว่ามีสิ่งหนึ่งขาดไป พระองค์ว่าชีวิตของพระองค์เต็มแล้ว
อาณาจักรของพระองค์รุ่งเรือง ประชาชนก็มีความสุขดีเป็นอันมาก
ดังนั้นพระองค์จึงไม่อาจเข้าใจได้เลยว่าความรู้สึกว่างเปล่านี้คืออะไร
และเหตุนี้จึงไม่ใคร่สบายใจอยู่บ้าง
"อา...พระองค์เป็นมนุษย์ที่หายากอยู่" ภูตนั้นว่า "กษัตริย์เอย มีมนุษย์
ไม่มากนักหรอกที่จะเข้าใจว่าความมั่งคั่งมิใช่สมบัติที่แท้ นี่แน่ะ พระ
ราชา เราจะทูลถวายสมบัติเลิศภพจบแผ่นดินแด่ท่านดีไหม ทว่า
ท่านจะยังไม่ได้รับมันในวันนี้หรอก และจะไม่ได้รับไปตราบกระทั่ง
ท่านไม่มีสมบัติอื่นใดเหลืออีกแล้ว เว้นแต่แหวนซึ่งท่านจะสวมไว้ที่
นิ้ววงนี้"
ครั้นแล้วภูตก็เรียกแหวนมรกตวงหนึ่งขึ้นจากอากาศธาตุ และมอบ
มันแด่พระราชา
"พระราชา ท่านจงรอ เมื่อถึงวันที่ท่านไม่มีสิ่งใดในโลกเหลืออยู่อีก
วันนี้ท่านปราศจากมิตรสหาย ไร้แผ่นดินและสิ้นหวังจนไม่อาจสิ้น
หวังได้อีกแล้ว ขอท่านจงแยกหัวแหวนนี้ออกจากตัวเรือนของมัน
และท่านจะได้รับสมบัติอันยิ่งกว่าสมบัติใดในแผ่นดิน"
กษัตริย์รับแหวนนั้นมาสวมบนนิ้ว พระองค์กล่าวคำขอบคุณและกลับ
ไปยังอาณาจักรของตน ลืมเรื่องนี้ไปเป็นเวลาหลายปี
กษัตริย์เป็นผู้ฉลาด แผ่นดินของพระองค์จำเริญขึ้นตามกาลเวลา
ไร่นาอุดมสมบูรณ์ กองทัพเข้มแข็ง พระราชอำนาจแผ่ไพศาลไป
ไกล ประชาชนมีความสุข และทั่วราชอาณาจักรก็มีแต่สันติ
ทว่าหลังจากเวลาหลายปีแห่งความอุดมสมบูรณ์นั้นผ่านไป ความโชค
ร้ายก็มาเยือนแผ่นดิน ผู้รุกรานเข้ามาโจมตีแต่ทางทะเลเหนือ แต่
ทางใต้และแต่ทางตะวันตก โรคระบาดเกิดขึ้นทั่วไป ความอุดมสม
บูรณ์ของพื้นดินแห้งหาย ปลูกพืชผลไม่ขึ้น ผู้คนในอาณาจักรต่าง
พากันหนีภัยสงครามและภัยธรรมชาติไปยังดินแดนอื่น ประเทศอัน
เคยรุ่งเรืองของพระราชากลายเป็นที่รกร้าง และท้ายที่สุดแล้ว เมื่อ
ผู้รุกรานได้เผาแผ่นดินหมดสิ้นและจากไป กษัตริย์ก็เหลือตัวพระ
องค์เดียว
กษัตริย์ทรงอดอยากเท่า ๆ กับราษฎรของพระองค์ ทรงเข้าศึกนาน
ปีนัก พยายามปกป้องจนถึงที่สุดแห่งกำลัง ทว่ากลับได้รับมาเพียง
บาดแผลนับร้อยและความสูญเสีย ความไข้เจ็บใดที่ประชาชนได้รับ
กษัตริย์ก็ได้รับด้วย พระองค์เสียพระทัยยิ่งนักที่ไม่อาจรักษาสิ่งใด
ไว้ได้ และในขณะที่นั่งอยู่ท่ามกลางเศษซากหักพังสิ้นหวังเหล่านั้น
เอง กษัตริย์ก็แทบจะคิดปลงชีพตนเอง
ครั้นแล้วพระองค์ก็สังเกตเห็นแหวนมรกตที่นิ้วมือ ชิ้นเกราะเสื้อผ้า
บนร่างของกษัตริย์ล้วนขาดยับกรังเลือด ทว่าหัวมรกตบนแหวน
นั้นกลับยังเปล่งประกายสุกใส กษัตริย์มองแหวนอยู่ชั่วขณะ และ
ตรึกในพระทัย
...เวลานี้เราไม่มีมิตรสหายแล้ว แผ่นดินของเราก็สูญ และเราเอง
ก็สิ้นหวังจนไม่ทราบว่าจะสิ้นหวังอย่างไรแล้วจริง ๆ ไม่ว่าภูตนั้น
จะโกหกหลอกลวงเรา หรือพูดความจริงก็ตามทีเถิด เราก็ไม่มีอะ
ไรจะเสียอีกแล้วไม่ใช่หรือ...
ดังนั้นกษัตริย์จึงถอดแหวนออก และใช้มีดปลายแหลมงัดมรกต
ออกมาจากตัวเรือน เมื่อมรกตหลุดออกแล้ว ก็ปรากฏว่ามีเศษ
ม้วนกระดาษชิ้นเล็ก ๆ ตกลงมาจากแหวนนั้น
กษัตริย์ถอนพระทัย...นี่หรือสมบัติยิ่งใหญ่ของภูต เห็นทีเราคงถูก
เขาเล่นแกล้งล้อเลียน หัวเราะเยาะความเปลี่ยนแปลงที่เราได้รับใน
ชีวิตเสียแล้วกระมัง
ทว่ากษัตริย์ก็หยิบม้วนกระดาษนั้นขึ้น และคลี่มันออกดู
ครั้นแล้วดวงใจสิ้นหวังของพระองค์ก็เปลี่ยนแปรไป
...สิ่งนี้เช่นกัน...บนกระดาษนั้นจารึกข้อความไว้
...สิ่งนี้เช่นกัน จักผ่านไป...
....................................................................
มีเรื่องต้องทำมาก จึงไม่ค่อยมีโอกาสได้เขียนนิยาย
แต่บังเอิญไปเจอนิทานเรื่องนี้เข้า เห็นว่าเป็นเรื่องที่
มีเนื้อหาดี เลยแปลมาให้อ่านกัน
ไม่ว่าจะเจออะไรในชีวิต ในที่สุดทุกอย่างมันก็จะมีเวลา
ที่ผ่านไปนะ
จากคุณ :
ลวิตร์
- [
12 พ.ย. 45 00:06:41
A:161.200.255.163 X:161.200.129.206
]
แหวนของพระราชา
