ความคิดเห็นที่ 1 เช้านี้ท้องฟ้าค่อนข้างครึ้มตอนที่ผมตื่นขึ้นมา เป็นวันที่อากาศเย็นทีเดียว ไม่มีแสงอาทิตย์ ผมดำเนินกิจวัตรประจำวันตามปกติ ตื่น วิ่งจ้อกกิ้ง อาบน้ำ แล้วทานอาหารเช้า ทุกอย่างยังคงเป็นเหมือนเดิมเว้นแต่กระเป๋าเดินทางทุกใบถูกแพ๊คเรียบร้อย  เหลือแต่รอในห้องนั่งเล่นให้เด็กขนกระเป๋าเอากระเป๋าขึ้นรถ ผมมองแซฟไฟร์วิลล่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะก้าวออกนอกประตู ดูเหมือนตอนที่ลีโอล้อผมเรื่องเครื่องดักฟังกับหน้าต่างกันกระสุนของที่นี่เพิ่งจะผ่านไปไม่นานนี้เอง.. เพิ่งจะผ่านไปไม่กี่คืนเองสินะ.. ที่ผมแอบเห็นคุณซ้อมทักทายผมกับตัวเองอยู่หน้าประตูที่พักผม?... ผ่านไปนานเท่าไหร่นะ.. ที่คุณวิ่งไปตามถนนแล้วพลางหันมาขอบคุณผมสำหรับบะหมี่?... ผมยืนรอคุณอยู่บนถนนหน้าแซฟไฟร์ ผมได้ทำในสิ่งที่ควรทำและทำดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้แล้ว ทางเลือกสุดท้ายอยู่ที่คุณ ผมไม่สามารถบังคับคุณได้ถ้าคุณไม่อยากไปกับผม.. แต่ผมก็ยังหวังว่าคุณจะมาหาผม.. "บอส ได้เวลาไปแล้ว" ลีโอพูด ผมได้ยินแล้ว ลีโอ ขอเวลาผมหน่อย แล้วผมก็ได้ยินเสียงประตูรถเปิด แล้วเครื่องยนต์ก็สตาร์ท... ได้เวลาไปแล้ว และคุณก็ไม่มา.. ผมเดินไปที่รถ แล้วหันกลับไปมอง.. บางทีคุณอาจจะกำลังวิ่งมาตามถนน... แต่ก็ไม่มีวี่แววของคุณ.. "บอส จะไปสนามบินเลยหรือเปล่า?" ลีโอถาม "จะแวะไปที่แผนกต้อนรับก่อนไหม?" ไม่ต้อง ลีโอ ไม่จำเป็น ถ้าคุณอยากมา คุณก็คงจะมาเอง ถ้าคุณไม่อยากมา ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปหาคุณ ผมให้คุณเลือกแล้ว.. แต่ระหว่างทางไปถึงสนามบิน จู่ๆผมก็รู้สึกตัวว่าผมคิดถึงใบหน้าอันยิ้มแย้มของคุณมาโดยตลอด ผมจะมีชีวิตอยู่โดยไม่มีคุณได้สักกี่ชั่วโมงกัน? คุณกลายมาเป็นคนสำคัญของผมภายในช่วงเวลาสั้นๆได้อย่างไรนะ? ผมไม่อาจสูญเสียคุณไปได้ตอนนี้.. สนามบินอยู่ข้างหน้า บางทีตอนนี้คุณอาจรอผมอยู่ในนั้นแล้วก็ได้ แต่ผมก็คิดผิด... ผมเดินไปที่ประตูขาออก มองออกนอกประตูที่กำลังจะปิดเป็นครั้งสุดท้ายแต่ก็ยังไม่มีวี่แววของคุณ ได้เวลาที่ผมต้องไปเสียที.. โดยไม่มีคุณ.. จินยอง โปรดอภัยให้ผมที่ไม่ได้กล่าวอำลาคุณ เพราะผมไม่อาจทำได้.. หลังจากที่เราผ่านอะไรด้วยกันมามาก ผมไม่อาจยอมรับได้ว่านี่เป็นตอนจบ.. ..... ลีโอกำลังหลับ ผมหลับตา พยายามพักผ่อนแต่สมองผมกลับครุ่นคิดถึงเรื่องราวต่างๆวุ่นวายไปหมด ผมไม่อาจยอมรับได้ว่านี่เป็นตอนจบของเรา เราจะจากกันแบบนี้ได้อย่างไร? คุณปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวได้อย่างไร?.. "เซ็นต์ตรงนี้ด้วยค่ะท่าน" แอร์โฮสเตสขอให้ผมเซ็นต์เอกสารบางอย่าง ผมหยิบปากกาขึ้นมาจากกระเป๋า เซนต์ลงบนกระดาษ แล้วยื่นกลับไปให้เธอ แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมกำลังถืออะไรอยู่ ปากกาของคุณอยู่ในมือผม วันนั้น ที่แซฟไฟร์ คุณเอาปากกามาให้ผม อยู่ในกล่องของขวัญที่ห่อด้วยโบว์อย่างสวยงาม.. ... อะไรน่ะครับ? "ของขวัญค่ะ" ของขวัญ? ให้ผมเปิดดูได้ไหม? คุณยิ้มแล้วบอกว่ามันเป็นปากกา แล้วคุณก็จับมือผม ให้ผมแบมือ แล้วลูบมือคุณบนฝ่ามือผม... เหมือนเป็นการซีรอกซ์... ...... ใช่ เราซีรอกซ์สัญญากันแล้ว.. ผมจะลืมได้อย่างไร? ถ้าคุณไม่มาหาผม ผมจะเป็นฝ่ายไปหาคุณเอง ผมตัดสินใจแบบนี้มานานแล้ว ไอ้ชินดองฮ็อกหัวขี้เลื่อยนี่ลืมไปได้อย่างไรนะ? พอคิดได้แบบนั้น ผมก็ยิ้ม แล้วรู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน... เช้าวันที่แดดส่อง อากาศสดใส คุณจะเป็นคนแรกที่ผมอยากเห็นเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา.. เมื่อวันที่ฝนตกและมีพายุ ผมจะเป็นคนคอยคุ้มกันคุณ ปกป้องคุณจากลมแรงและสายฝนโชยกระหน่ำ... จินยอง ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน ผมจะไม่อยู่ไกลไปจากคุณ... อย่าเพิ่งละทิ้งความหวังนะ ไม่ช้าผมจะกลับไป... จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 12 พ.ย. 45 22:40:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กลางคืนผ่านไป..ยามเช้าเข้ามาแทนที่.. ฉันยังคงกระวนกระวาย.. ที่แผนกต้อนรับ.. โทรศัพท์ยังคงเสียงดังตลอดเวลา.. ฉันยังคงกระวนกระวาย.. เสียงนาฬิกาเดินดูจะดังเป็นพิเศษ "แขกที่แซฟไฟร์เช็คเอ้าท์ไปแล้ว.." ถึงแม้จะเตรียมใจไว้แล้ว แต่ฉันก็ยังรู้สึกใจหายเมื่อได้ฟังประโยคนี้.. มือกำตั๋วเครื่องบินไว้แน่น ฉันยังคงกระวนกระวาย... ผู้คนเดินไปมาขวักไขว่ ใจฉันวุ่นวายไปหมด ฉันคิดอะไรไม่ออก สมองฉันเต้นตุบตุบ ฉันหลบไปสงบจิตสงบใจที่บิสสิเนส เซนเตอร์ ... ดองฮ็อก? ตั๋วเครื่องบิน?... โรงแรม?.. ประธานโจ?... อะไร? กี่โมงแล้ว? ทำอย่างไรดี?... แฟรงค์เมล์หาฉัน? ฉันรีบวิ่งไปดูที่คอมพิวเตอร์.. ริมทะเล.. คืนนั้นที่ไดมอนด์วิลล่า.. ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าคุณไปที่นั่นทำไม..... คุณอยากให้ฉันอยู่ที่นั่นกับคุณด้วย.. ฉันก็อยากไปอยู่ที่นั่นค่ะ......5 นาที... .. โอบกอดคุณ.... โดยไม่มีใครมารบกวน... ในอ้อมแขนของคุณ ฉันหลับตา ปล่อยใจไป สูดลมหายใจเข้า รู้สึกถึงสัมผัสวันนั้น ฉันยังจำได้ดี... วันที่เราไปเที่ยวด้วยกันวันนั้น.. ถึงคุณจะไม่ชอบขนมสายไหมเอามากๆ แต่คุณก็ทานจนหมด.. ที่แมคโดนัลด์... สายฝน.. คุณเอาตัวบังสายฝนให้ฉัน... ฉันยื่นทิชชู่ให้คุณ.. รอยยิ้มของคุณ... ค่ะ.. คอมพิวเตอร์ฉันพัง.. ฉันน่าจะซ่อมมัน... ที่โบสถ์.. ถ้าฉันไม่ได้เพลียจนหลับไป ฉันคงได้ยินคำสารภาพของคุณแล้ว.. คุณจริงใจกับฉันเสมอ ดองฮ็อกคะ ที่เราซีรอกซ์กันที่โบสถ์.. ทำสำเนาสัญญาของเรา.. รอยยิ้มที่เหมือนเด็กๆของคุณ... พอนึกถึงวันที่เราต้องเผชิญหน้ากันที่แซฟไฟร์ต่อมา ใจฉันก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที... สร้อยคอของคุณ... ปากกาหมึกซึมของฉัน... ขอโทษนะคะที่ฉันทำให้คุณเสียใจ ถ้าคุณต้องการ ฉันยอมแล้วที่จะสละทุกอย่าง ได้โปรดอย่าจากฉันไป ฉันสูญเสียคุณไปตอนนี้ไม่ได้.. หัวใจฉันเต้นไม่เป็นส่ำ... คุณน่าจะกำลังอยู่ในระหว่างทางไปสนามบิน.. ฉันกวาดสายตาหาเมล์อันล่าสุดของคุณ.. เมล์แต่ละเมล์.. ความจริงใจของคุณที่มีต่อฉัน ความปรารถนาของฉันที่จะโอบกอดคุณ ความอ้างว้างของคุณ... ความทรงจำเหล่านั้น เปรียบเสมือนสายใยที่เชื่อมโยงเราให้อยู่ด้วยกัน.. ในที่สุด ฉันก็รู้คำตอบที่อยู่ในใจฉันมาแสนนาน.. ฉันรักคุณ ฉันสูญเสียคุณไปไม่ได้! ฉันปล่อยให้คุณไปแบบนี้ไม่ได้... ร่างกายของฉันตอบสนองความรู้สึกขึ้นมาทันที.. ฉันลากยองเจให้ช่วยขับรถพาฉันไปส่งที่สนามบิน สนามบิน... "...ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน ไม่ว่าเราจะทำอะไร ผมทนสูญเสียคุณไปไม่ได้ ผมยอมรับไม่ได้ว่านี่เป็นตอนจบของเรา ผมถึงไม่ได้บอกลาคุณก่อนไป... คุณเป็นคนบอกผมว่าความอบอุ่นคืออะไร เป็นครั้งแรกในชีวิตของผม.. ผมรู้สึกเหมือนกับว่าคุณกำลังรอผมอยู่ที่สนามบินแล้วบอกผมว่า "คราวนี้คุณมาสายนะ".. ไม่ว่าผมจะไปที่ไหน คุณจะอยู่ในใจผมเสมอ.. ผมได้แต่หวังว่าจะได้พบเจอคุณ มองหาแต่คุณ ไม่ว่าในอนาคตผมจะต้องพบกับผู้คนมากมายแค่ไหน จินยอง ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? คุณกำลังทำอะไร? ผมไม่เห็นคุณเลย แม้แต่ใบหน้าของคุณ เสียงของคุณ ผมรู้สึกได้แต่เพียงความอบอุ่นที่คุณทิ้งไว้ในใจผม ได้เวลาต้องไปแล้ว ผมยังคงไม่เห็นคุณ ผมคงจะต้องจากไปแบบนี้ จินยอง ผมรู้สึกเหมือนกับว่าความรักของเรากำลังถูกทดสอบ ไม่ว่าผมจะเป็นฝ่ายไปหาคุณ หรือคุณจะเป็นฝ่ายมาหาผม ได้โปรดสัญญากับผม เราจะรอเวลาที่เราได้พบกัน คุณจะต้องกลับมาอยู่เคียงข้างผมอีกครั้ง ผมรักคุณ จินยอง" ฉันรีบวิ่งไปที่สนามบิน ข้อความจากในเมล์นี้ยังคงวนเวียนอยู่ในใจฉัน มือฉันยังคงกำตั๋วเครื่องบินไว้แน่น แหวนแต่งงานยังคงสวมอยู่ในนิ้วมือฉัน... ดองฮ็อกคะ ฉันขอโทษ ฉันเสียเวลาคิดอยู่ตั้งนาน ฉันน่าจะรู้ความจริงในใจฉันเร็วกว่านี้... .. คุณมักจะรอฉันเสมอ... คุณจะรอฉัน.. คุณต้องรอ.. คราวหน้าฉันจะไม่มาสายอีก.. ให้ฉันได้พิสูจน์เถอะนะคะ.. ฉันพบว่าฉันกำลังรีบวิ่งไปหาคุณ เหมือนกับตอนที่ฉันวิ่งไปที่โบสถ์คราวนั้น เราผ่านอะไรมาหลายอย่างด้วยกันจนถึงวันนี้ได้.. รอฉันนะคะ.. ฉันยิ่งรู้สึกร้อนใจขึ้นไปอีก ฉันหกล้ม ฉันมองหาคุณไปทั่วแต่ไม่เห็นคุณที่ห้องผู้โดยสารขาออกเลย.. ฉันหาคุณไม่เจอ คุณจากไปแล้ว.. ทำไมฉันต้องมาสาย? ทำไมฉันถึงต้องสายเสมอเลยนะ? ฉันปล่อยให้ชินดองฮ็อกของฉันจากไป จากไปคนเดียว ฉันทำได้อย่างไร? คุณคงเจ็บปวดมาก.. ฉัน.. ฉันร้องไห้ ทางกลับไปโรงแรมช่างไกลเหลือเกิน... ไกลมาก... ..... คืนนั้น ฉันนั่งอยู่ในบ้าน มึนงงไปหมด ดองฮ็อกคะ ฉันไปที่สนามบินแล้ว ฉันไม่ได้ไปเพื่อที่จะกล่าวอำลา เพราะมันไม่ควรจะมีคำว่า "ลาก่อน" สำหรับเรา อ้อมกอดของเราหน้าแซฟไฟร์วิลล่าจะไม่เป็นครั้งสุดท้ายของเรา... กริ๊ง.. กริ๊ง.. ได้ยินเสียงของคุณผ่านทางมือถือฉัน.. เป็นความโล่งอกที่ฉันไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี ขอบคุณค่ะที่รัก... ฉันเรียนรู้เรื่องคุณกับตัวฉันมากกว่าที่ฉันเคยคิดไว้เสียอีก ค่ะ โรงแรมนี้เป็นอาชีพของฉันแต่คุณก็กลายมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉัน อย่างที่คุณพูดไว้ ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน ไม่ว่าเราจะทำอะไร ไม่ว่าในอนาคตเราจะต้องพบกันผู้คนอีกมากมายแค่ไหน แต่ในใจเราก็จะยังมีกันและกัน จะไม่มีใครแทนที่สายใยแห่งความห่วงหาอาทรพิเศษที่เรามีต่อกัน สายใยนี้จะทำให้สัญญาของเราหนักแน่นขึ้น และจะอยู่ในรอยทางแห่งความหลังเมื่อเราแยกจากกัน แล้ววิทยุก็เล่นเพลงนั้นขึ้นมา.. ...ในช่วงเวลาเดียวกัน ด้วยความทรงจำเดียวกัน มาร่วมแบ่งปันความรู้สึกกันตอนนี้ ความหวังอันอยู่ในที่ที่ไม่ไกลเกินไป ในช่วงเวลาแห่งความสุข คุณจะกลับมาหาฉัน เพื่อเช็ดน้ำตา คุณทิ้งไว้แต่เพียงความรัก ไม่ใช่ความเจ็บปวด เมื่อมีคุณอยู่ในใจ ฉันก็ไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป คุณรู้ไหม เมื่อฉันรู้ว่าคุณจะรอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันก็ทนได้ทั้งนั้น... จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 12 พ.ย. 45 22:49:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีครับคุณเจนนี่ ผมใช้เวลาทั้งคืนอ่านเรื่องแปลของคุณตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนปัจจุบัน ผมชอบละครเรื่องนี้มากแต่ไม่มีโอกาสได้ติดตาม ตอนนี้ผมสามารถเห็นภาพทั้งหมดได้จาก เรื่องแปลของคุณ แปลได้ดีมากครับ รู้สึกประทับใจ หวังว่าคงได้เห็นงานแปลชิ้นต่อๆไปของคุณ จะคอยเป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : Shioroi - [ 13 พ.ย. 45 04:27:42 A:203.151.87.61 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ซึ้ง และประทับใจ กับ ความสวยงาม ของความรัก ^__^....... จากคุณ : GTW - [ 13 พ.ย. 45 05:46:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ความรักสวยงามเสมอ จะรอตอนต่อไปนะค่ะ จากคุณ : เล็ก - [ 13 พ.ย. 45 06:10:42 A:203.155.231.59 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนจินยองอ่านเมล์ของดองฮ็อก จากคุณ : ดั่งสวรรค์สาป - [ 13 พ.ย. 45 06:15:07 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ในเมล์ต่อนะค่ะ จากคุณ : ดั่งสวรรค์สาป - [ 13 พ.ย. 45 06:16:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ที่สนามบิน จากคุณ : ดั่งสวรรค์สาป - [ 13 พ.ย. 45 06:20:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบตอนขอแต่งงาน ขอโพสรูปตอนเก่าหน่อยนะค่ะ จากคุณ : ดั่งสวรรค์สาป - [ 13 พ.ย. 45 06:26:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอโพสต่อนะ จากคุณ : ดั่งสวรรค์สาป - [ 13 พ.ย. 45 06:33:38 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อีกรูปค่ะ จากคุณ : ดั่งสวรรค์สาป - [ 13 พ.ย. 45 06:35:39 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุยเรื่องความหลังตอนเป็นเด็กของดองฮ็อก จากคุณ : ดั่งสวรรค์สาป - [ 13 พ.ย. 45 06:38:33 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ปลอบใจ จากคุณ : ดั่งสวรรค์สาป - [ 13 พ.ย. 45 06:41:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 รบกวนคุณเจนนี่ช่วยแปลความคิดของชินดองฮ็อก กับ โซจินยองหมดทุกตอนเลยได้ไหมค่ะ (ตามฉบับภาษาอ้งกฤษ) เพราะบางตอนยังไม่ได้แปลใช่ไหมคะ อยากอ่านมากค่ะ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ จากคุณ : Doraemon - [ 13 พ.ย. 45 11:48:07 A:210.4.147.150 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 เย้ รอตั้งนานน่ะ เจนนี่ รับแปลเร็ว ๆ นะคะ เราชอบอ่านที่เจนนี่ แปลมาก ๆ เลย ได้แค่นี้ก้อถือว่าเก่งมากแล้วล่ะ เทียบกะเราแล้วคงทำอะไรไม่ได้แน่ ๆ เลย รับแปลตอนที่ ดองฮ็อก กลับมานะคะ อยากอ่านจัง จากคุณ : pika - [ 13 พ.ย. 45 11:51:04 A:192.136.16.3 X:172.23.197.118, 172.23.197.118 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตกลงละครจบไปแล้วใช่ไหมคะเนี่ย?? แปลต่อด้วยนะคะ (เห็นบอกว่ายังไม่จบ) จากคุณ : scottie - [ 13 พ.ย. 45 11:51:47 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตามเข้ามาให้กำลังใจอีกครั้งค่ะ ถึงช้าไปแต่ก็ดีใจมากกๆค่ะที่ยังแปลให้อยู่....... จากคุณ : ืnira - [ 14 พ.ย. 45 08:19:53 A:203.144.174.37 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 THANK YOU JENNY จากคุณ : พู่ไหม - [ 14 พ.ย. 45 11:27:56 A:202.28.193.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 เข้ามาอ่านทุกตอน ขอบคุณมากเลย  แปลต่อให้จบนะ ทุกตอนเลย ชอบมากค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้นะ   จากคุณ : Helan - [ 14 พ.ย. 45 20:43:18 A:203.155.239.228 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 จะรอลุ้นตอนจบต่อไปค่ะ จากคุณ : พี่หนูมอฯ (แอน) - [ 15 พ.ย. 45 01:35:57 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ได้ดูเรื่องนี้ตอนที่เป็นละครจนจบ แล้วก็ได้มาอ่านที่คุณเจนนี่แปลแล้วยิ่งชอบเรื่องนี้มากขึ้น ขอบคุณนะคะที่ช่วยแปลให้ จากคุณ : juju - [ 18 พ.ย. 45 19:45:30 A:203.113.51.164 X: ]