ความคิดเห็นที่ 1 2.3 บทที่ 3 พินัยกรรม ผมเกือบจะหลับอีกครั้งเมื่อเเนนซี่...ผู้ช่วยเเม่ครัว...วิ่งเข้ามาชนที่เก้าอี้ของผม "ขอโทษค่ะท่าน" เธอพูด "เเต่โรซานน่ามารับประทานอาหารค่ำสายอีกเเล้วค่ะ เมื่อเช้านี้ เธอก็เป็นลมอีกเเละขอออกเป็นเดินสูดอากาศข้างนอก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธออยู่ที่ชิเวอริ่ง เเซนด์" ผมสงสารโรซานน่า ดังนั้น ผมจะไปตามเธอกลับมาเอง สี่เดือนก่อนหน้านี้...ในลอนดอน...เลดี้ของผมไปเยี่ยมบ้านของผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งถูกปล่อยตัวออกจากคุก เธอพบโรซานน่า สเปียร์เเมน ซึ่งเป็นขโมย...เด็กสาวที่ดูธรรมดามาก...ผู้มีไหล่ค่อม ผู้บัญชาการเเนะนำเธอ...บอกว่าเธอสมควรได้รับโอกาสอีกครั้ง หนึ่งอาทิตย์ต่อมา เธอเข้ามาเป็นสาวใช้คนที่สอง มีเพียงเเค่เลดี้ของผม คุณราเชล เเละผมเท่านั้นที่รู้เรื่องในอดีตของเธอ เเละโรซานน่าขอบคุณสำหรับความไว้วางใจของพวกเราที่มีต่อเธอ เธอทำงานหนักเเละสุภาพ เเต่คนรับใช้คนอื่นไม่ชอบความเงียบของเธอ พวกเขาคิดว่าเธอคิดว่าตัวเองเหนือกว่าพวกเขา บ้านของพวกเราอยู่ใกล้ทะเล...มีทางเดินที่สวยงามทุกทิศทาง เเต่เลยไป1/4ไมล์เเล้วจะเป็นอ่าวเล็กๆ เงียบสงัด เเละไม่สวย เป็นบริเวณซึ่งมีทรายดูดอันเเสนน่ากลัวอยู่ เมื่อกระเเสน้ำไหลกลับ...บางสิ่งเกิดขึ้นภายใต้พื้นผิวนั่น ผิวหน้าของทรายดูดทั้งหมดจะเริ่มสั่นสะเทือน ไม่มีเรือลำใดเเล่นเข้ามาที่อ่าวนี่ เเม้กระทั่งนกยังหลีกเลี่ยงมัน เเต่กระนั้น มันก็ยังเป็นที่โปรดปรานของโรซานน่า เมื่อผมมาถึง ผมเห็นเธอนั่งซุกตัวอยู่ในเสื้อคลุมสีเทาที่เธอสวมเพื่อซ่อนไหล่ของเธอ...มองออกไปนอกทะเล...เธอกำลังร้องไห้ ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าของผมให้เธอ...นั่งลงข้างๆเธอ...เเละถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น "มันเป็นเรื่องอดีตของฉันค่ะท่าน" เธอพูดพลางเช็ดดวงตาให้เเห้ง "เธอต้องลืมมันทั้งหมด" ผมพูด เธอจับมือของผมไว้เเล้วบีบมัน "ทำไมเธอถึงชอบที่น่ากลัวเเบบนี้?" ผมถาม "ดูเหมือนว่ามันมีมนต์สะกดบางอย่างชักนำฉันมาที่นี่ค่ะ" เธอตอบ "บางครั้งฉันคิดว่าสุสานของฉันรอฉันอยู่ที่นี่" เธอโอบเเขนรอบไหล่ตัวเอง "คุณเบทเทอริจที่รัก...ฉันพยายามตอบเเทนความไว้เนื้อเชื่อใจของคุณ...เเต่บางทีฉันรู้สึกว่าที่นี่มันไม่มีอนาคตสำหรับฉัน" เธอชี้ไปที่ทรายดูด "ดูนั่น" เธอพูด...กระเเสน้ำไหลกลับ ผิวหน้าของทรายเริ่มสั่น "มันประหลาดมั้ย? มันน่ากลัวมั้ย?" เธอร้องไห้ "โยนหินลงไปสิท่าน เเล้วเฝ้าดูทรายดูดมันลงไปเบื้องล่าง!" ผมได้ยินเสียงตะโกนว่า "บัทเทอริจ!" โรซานน่ากระโดดขึ้นยืนเเละมองไปที่ป่าด้านหลังพวกเรา ผมประหลาดใจในการเปลี่ยนเเปลงอันรวดเร็วของเธอ เเก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีเเดงสวย ทั้งตัวของเธอดูเหมือนจะสว่างขึ้นอย่างน่าประหลาดจนเเทบลืมหายใจ ผมมองไปรอบๆเเละเห็นชายหนุ่มรูปหล่อเเต่งตัวงดงามโผล่ออกมาจากต้นไม้ ยิ้มของเขาสามารถทำให้ทรายดูดยิ้มตามไปด้วย เขานั่งลงข้างๆผม...โอบเเขนของเขารอบตัวผมเเละพูดว่า "เบทเทอริจ เพื่อนเก่าที่รัก ผมเป็นหนี้คุณอยู่ครึ่งเพนนี" เขามองไปที่โรซานน่า พวกเขาสบตากันและเเก้มของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีเเดงเข้มทันที...ดูเหมือนจะสับสน..เธอหมุนตัวกลับเเละทิ้งพวกเราไว้อย่างกระทันหัน มันไม่สมกับเป็นเธอเลย "เธอเป็นคนเเปลกดีนะ" คุณเเฟรงคลินพูด "เธอทำอย่างนั้นทำไม?" ผมไม่สามารถ...หาคำอธิบายใดๆสำหรับการกระทำของเธอได้ "ยินดีต้อนรับกลับครับคุณเเฟรงคลิน" ผมพูด...เขาเปลี่ยนไป เเต่ยังคงมีเเววตาสดใส ซื่อตรงอยู่ในดวงตาของเขา "ผมมีเหตุผลในการมาก่อนกำหนด" เขาพูด "ผมถูกชายผิวดำตามที่ลอนดอนเมื่อสองสามวันก่อน ผมจึงจับรถไฟออกมาก่อนกำหนดเพื่อสลัดเขาทิ้ง...เล่าเรื่องคนอินเดียพวกนั้นที่มาในวันนี้ให้ผมฟังหน่อย" "คุณรู้เรื่องราวของพวกเขาได้ยังไง?" ผมถาม "ผมเห็นเพเนโลพ...พ่อของฉันจะเล่าเรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับนักมายากลให้คุณฟัง...เธอบอก เธอน่ารักนะเบทเทอริจ...เเละเธอบอกว่าความเป็นอยู่ของคุณดีกว่าเมื่อก่อนอีก!" อารมณ์รื่นเริงของเขาหายไปเมื่อผมเล่าให้เขาฟัง ดูกังวลใจ...เขาหยิบกระเป๋าใบเล็กออกมาจากกระเป๋าของเขา "มันหมายถึงนี่" เขาพูด "เพชรชื่อดังของลุงผู้ชั่วร้ายของผม เขาทิ้งมันให้ราเชลพร้อมกับพินัยกรรม พ่อของผม...เป็นคนจัดการงานให้กับพี่ชายของเขา...ให้ผมนำมันมาที่นี่ พินัยกรรมระบุว่ามันจะต้องถูกนำไปให้เธอในวันเกิดของเธอ" "พ่อของคุณจัดการงานให้เขารึ!" ผมพูด "ผมเกลียดเขา! เลดี้ของผมก็เช่นกัน เธอห้ามไม่ให้เขาเข้ามาที่บ้านของเธออีก" ให้ผมอธิบาย...มันการเป็นข่าวสาธารณะที่ว่าพันเอกเฮิร์นคาสเซิลได้ครอบครองอัญมณีมูนสโตนด้วยวิธีที่มิชอบ เมื่อเขากลับมาจากอินเดีย ทุกคนหลีกเลี่ยงเขา หลายปีทีเดียวที่เขาปล่อยให้ชิวิตเปล่าเปลี่ยว ไม่เคยโชว์เพชรให้ใครดูเลย เล่ากันว่าเขากลัวว่ามันจะทำให้เขาต้องชดใช้ด้วยชีวิต เกือบสองปีต่อมา เขามาที่บ้านของเลดี้ของผมในกรุงลอนดอนเมื่อวันเกิดของคุณราเชล ผมได้รับการบอกว่ามีสุภาพบุรุษคนหนึ่งต้องการพบผม ผมออกมาจากงานปาร์ตี้ชั้นบนเเละลงมาพบเขาที่ห้องโถง เขาเเก่...ไร้ประโยชน์...เเต่ดูป่าเถื่อนเเละชั่วร้ายที่สุดเท่าที่ผมเคยพบมา "บอกน้องสาวของฉัน" เขาพูด "ว่าฉันมาเพื่ออวยพรวันเกิดเเก่หลานสาวของฉัน" ผมกลับขึ้นไปข้างบนพร้อมกับคำพูดนั่น เลดี้ของผมพูดอย่างเย็นชา พยายามระงับอารมณ์โกรธ "บอกพันเอกเฮิร์นคาสเซิลว่าราเชลกำลังยุ่ง เเละฉันไม่ปรารถนาที่จะเห็นเขาอีก" เมื่อผมลงมาบอกท่านผู้พันข้างล่าง ดวงตาสีเทาของเขาจับจ้องมาที่ผมเเละเขาก็หัวเราะเบาๆ "ขอบใจเบทเทอริจ" เขาพูด "ไม่เป็นไร...ฉันควรจะจำวันเกิดของหลานสาวฉันได้ในอนาคต" เขาออกไปโดยไม่ได้กล่าวอะไรอีก เเละอีกหกเดือนต่อมา ผมได้ยินมาว่าเขาตายเเล้ว คุณเเฟรงคลินเคาะกระเปํา "ผมพบอะไรบางอย่างที่น่าสนใจที่สำนักงานของคุณบรัฟ" เขาพูด "จดหมายเก่าของครอบครัวบอกว่ามันเป็นของที่มีคำสาปศักดิ์สิทธิ์โบราณเเละยังเป็นของที่มีคำมั่นสัญญาของนักบวชฮินดูทั้งสามอีกด้วย ถ้าผู้พันรู้เรื่องนี่...เเละเขาต้องรู้เเน่นอน...เขาพยายามอย่างเจตนาที่จะส่งผ่านคำสาปให้น้องสาวที่เขาเกลียดโดยการให้มันกับลูกสาวผู้บริสุทธิ์ของเธอรึเปล่า?" ผมไม่เข้าใจลางบอกเหตุของผม...คนในยุคที่เจริญเเล้วคนไหนจะเชื่อว่าความสงบสุขของบ้านเมืองชาวอังกฤษจะถูกทำลายอย่างฉับพลันโดยเพชรอินเดียที่มีคำสาปฮินดูอยู่ล่ะ?" คุณเเฟรงคลินอ่านความคิดของผม "ผมสังเกตว่าชายคนนั้นตามผมมาเรื่อยหลังจากที่ผมไปเอาหินนั่นออกจากธนาคาร" เขามองอย่างหวาดระเเวงไปรอบๆตัวเขา "คุณต้องเข้าใจว่าความคิดของผู้รับใช้ที่ถูกเลือกโดยเทพเจ้าฮินดูโบราณผู้รอโอกาสที่จะนำหินศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขากลับคืนเป็นเวลาหลายปีนั้นเป็นเรื่องปกติธรรมดา...ตามความคิดของประเทศทางฝั่งตะวันออก...นั่นก็คือ...ศาสนาของพวกเขาสอนเรื่องความคิดอันเเตกต่างเรื่องความอดทนต่อพวกเรา ผู้พันรู้เรื่องนี่ เเละทำการจัดการอย่างชาญฉลาดในการซ่อนหินในระหว่างช่วงชีวิตของเขา" เขานอนลง "ผมไม่ต้องการทำให้ป้าของผมตกใจโดยไม่จำเป็น" เขาพูดพลางมองไปที่ท้องฟ้า "เเต่กระนั้น...ผมก็ยังรู้สึกว่าท่านควรได้รับการเตือน ถ้าคุณเป็นผม...เบทเทอริจ...คุณจะทำอย่างไร?" "ท่านครับ" ผมพูด "วันนี้เป็นวันที่ 25 พฤษภาคม พินัยกรรมของท่านผู้พันระบุว่าคุณราเชลจะได้รับเพชรในวันเกิดของเธอ...วันที่ 21 มิถุนายน เรามีเวลาสามอาทิตย์ที่จะรอเเละดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น เวลาจะเป็นตัวบอกว่าเราควรจะทำอย่างไร ก่อนจะถึงเวลานั้น เอาหินนั่นเก็บไว้ที่ธนาคารในเมืองฟริทซิ่งฮอลล์ (เมืองที่ใกล้ที่สุดของเรา) ทำมันตอนนี้เลย...ก่อนที่เลดี้จะกลับมา" เขากระโดดขึ้นยืนเเละดึงผมให้ยืนตาม "เบทเทอริจ" เขาพูด "คุณนี่หนักอย่างกับทอง" พวกเรากลับไปที่บ้านเเละเขาเข้าไปในเมืองฟริทซิ่งฮอลล์ ผมประหลาดใจว่าผมฝันไปรึเปล่า เหตุการณ์เมื่อเช้าทำให้ผมเเทบหัวหมุนเลยทีเดียว จบบทที่ 3 พินัยกรรม ----------------- คุณGTW - ถ้าจำไม่ผิดลูกพี่ลูกน้องของผู้พันเฮิร์นคาสเซิลเป็นพ่อของเเฟรงคลิน...ชื่อ...ไม่เเน่ใจค่ะ รู้สึกจะไม่ได้กล่าวเอาไว้...เรื่องนี้คนเเปลอ่านมานานเเล้วค่ะ เเต่เพิ่งหยิบเอามาเเปล คุณA Muggle - ของสำนักพิมพ์ Pearson Education Limited กับ Penguin Readers ค่ะ มีเเค่ 100 หน้า เเบ่งเป็น 2 ส่วนเเละเล่าโดยตัวละคร 6 คน...จะพยายามเเปลให้ดีที่สุดค่ะ คุณscottie - มาต่อบทต่อไปให้ค่ะ จากคุณ : Silvermoon - [ 17 พ.ย. 45 20:56:37 A:202.133.145.139 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนนี้เริ่มใด้กลิ่นลางสังหรณ์อัปมงคลแล้ว รู้สึกถึงความน่ากลัวทั้งที่ยังไม่มีอะไรโผล่มาสักตัว จากคุณ : GTW - [ 17 พ.ย. 45 23:13:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แหะ แหะ อ่านช่วงแรกแล้วสับสนนิดๆ ตอนนี้พอเข้าใจค่ะ รอตอนต่อไป :) จากคุณ : scottie - [ 18 พ.ย. 45 00:11:20 ]