The Moonstone เดอะ มูนสโตน อัญมณีอาถรรพ์ บทที่ 2.6 - 2.7

    2.6 บทที่ 6 มูนสโตน

    วันที่ 21 มิถุนายน...วันเกิดของคุณราเชล...เป็นรุ่งอรุณที่เต็มไปด้วยเมฆหมอก เเต่ในไม่ช้า ท้องฟ้าก็กระจ่างใส

    หลังจากอาหารเช้า คุณเเฟรงคลินเเละผมมาพบกันเพื่อปรึกษาเรื่องมูนสโตน เขากระวนกระวายใจเเละค่อนข้างจะใจลอย...อาจเป็นเพราะเขาคิดถึงเเต่เรื่องของคุณราเชลหรือไม่ก็เป็นเพราะอาการนอนไม่หลับของเขา (เขายังคงตัดสินใจไม่สูบบุหรี่) พวกเราเห็นพ้องต้องกันว่าเพราะไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น ดังนั้นเลยไม่มีเหตุอันใดที่จะต้องเตือนเลดี้ของผม เเละเขาก็ควรจะไปเอาหินนั่นออกจากธนาคารหลังจากอาหารมื้อกลางวัน เเละถ้าเป็นไปได้...เตรียมโต้ตอบคุณก็อดฟรี่

    หลังจากนั้น เขาเเละคุณราเชลก็กลับมาจากการตกเเต่งประตู
    ตลอดเช้านั้น เพเนโลพผสมสี...จนกระทั่งบ่ายสามโมง...พวกเขาประกาศอย่างภาคภูมิใจว่า มันเสร็จเเล้ว
    มองมันเเล้ว...มันไม่ใช่ไม่น่าพอใจ...มันดีกว่ากลิ่นของมันเเน่นอน

    คุณเเฟรงคลินขับรถเข้าเมืองฟริทซิ่งฮอลล์
    เเละหลังจากที่ให้เเนวทางสำหรับเรื่องอาหารมื้อเย็นเสร็จ ผมก็นั่งลงที่เก้าอี้ของผม...ผมตื่นอีกทีก็ตอนที่เขาโต้ตอบกับคุณก็อดฟรี่
    ทนายหนุ่มรูปงามทักทายทุกคนอย่างสุภาพที่สุด...เเต่น่าเเปลก...เหมือนกับคุณเเฟรงคลิน...มันเหมือนกับมีกลุ่มควันบางอย่างล้อมรอบเขาไว้

    ผมพูดอะไรสั้นๆกับคุณเเฟรงคลินในห้องโถง
    "คุณได้เพชรนั่นมารึยังครับ?"

    เขาผงกศีรษะ

    "คุณเห็นพวกอินเดียนั่นมั้ย?"

    เขาสั่นศีรษะของเขาเเละเดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อจะพบคุณราเชล

    ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ผมได้ยินเสียงร้องออกมาจากห้อง

    ผมเคาะประตูเเล้วเดินเข้าไปข้างใน เเละเห็นคุณราเชลกำลังจ้องมองเพชรในมือของเธอด้วยความประหลาดใจ

    "วิเศษ...วิเศษมาก!" คุณก็อดฟรี่อุทานออกมา พลางปรบมือเหมือนกับเด็กโข่ง

    คุณเเฟรงคลินมองด้วยความกังวลไปที่เลดี้ของผมผู้กำลังอ่านพินัยกรรมของพี่ชายเธอ

    เธอหันมาทางผมพร้อมทั้งขมวดคิ้ว
    "มาที่ห้องของฉันในอีกครึ่งชั่วโมงนะ เบทเทอริจ" เธอพูดเเล้วเดินออกจากห้องไป

    "ดูสิ กาเบรียล!" ราเชลร้องพลางส่องอัญมณีล่อเเสงอาทิตย์...มันใหญ่เท่าไข่นก มีสีของพระจันทร์วันเพ็ญ สีเหลืองเข้มที่ดึงดูดสายตาขอคุณให้จับจ้องไปที่มัน เเต่คุณจะมองไม่เห็นอะไรในนั้นเลย

    ขณะที่เรากำลังชื่นชมมันอยู่นั้น คุณก็อดฟรี่ (ดวงตาของเขาบ่งบอกถึงความชื่นชมที่มีต่อคุณ
    ราเชล) พูดอย่างสงสัยว่า "มันเป็นเเค่เเร่เท่านั้นที่รัก...ก็เเค่หินที่เเข็งมากก้อนหนึ่ง"

    ต่อมา เลดี้ของผมบอกผมว่าเธอสงสัยว่าท่านผู้พันมีเเรงดลใจอะไรที่ทำให้เขาตัดสินใจสละมูนสโตนให้เป็นสมบัติของราเชล
    ผมไม่ได้บอกเธอเรื่องชายอินเดีย

    เพเนโลพเข้ามาข้างในในขณะที่ผมกำลังเเต่งตัวสำหรับอาหารมื้อค่ำ
    "พ่อคะ! ข่าวสำหรับพ่อค่ะ" เธอพูด
    "หนูเห็นคุณราเชลเเละนายจอมวางเเผนนักสงเคราะห์ผู้หญิงนั่นเดินคล้องเเขนกันออกมาจากสวนกุหลาบ...หัวเราะ เเละพอออกพวกเขาออกมาจากสวน พวกเขาก็เดินเเยกกันเเล้วทำหน้าเศร้ามาก

    เขาหยุดเธอเเละพูดว่า "คุณอยากจะให้ผมอยู่ด้วยเเล้วทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมั้ย?"
    เธอหันกลับมาหาเขา
    "ค่ะ" เธอพูด "คุณรับคำเชิญของเเม่ฉัน ตอนนี้...ได้โปรดลืมสิ่งที่เกิดขึ้นเสีย ก็อดฟรี่"
    เธอทิ้งเขาไป
    เขายืนอยู่ตรงนั้น พูดว่า "น่ารำคาญ...น่ารำคาญ..."

    มันไม่ประหลาดเลยใช่มั้ย! ผมบอกคุณว่าคุณเเฟรงคลินเป็นสุภาพบุรุษ!"

    ผมได้ยินเสียงล้อรถข้างนอก...เเขกคนเเรก
    ผมไปถึงห้องโถงทันเวลาเพื่อต้อนรับคุณเเละคุณนานเอเบิลไวท์

    จบ 2.6 บทที่ 6 มูนสโตน
    ----------------

    จากคุณ : Silvermoon - [ 21 พ.ย. 45 20:19:52 A:202.133.137.152 X: ]