ความคิดเห็นที่ 1 ดังนั้นชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าพวกเราคืบคลานขึ้นไปเรื่อย ๆ บางครั้งชนเข้ากับลำต้นของต้นไม้หรือสะดุดล้มหัวทิ่มจากกิ่งไม้ที่ตกอยู่       แต่ไม่พบกับเรื่องผจญภัยหรือว่าสิ่งกีดขวางแต่อย่างใด         ความรู้สึกนึกคิดหรือน่าจะเป็นในจิตใจสิ่งกีดขวางมีมากมายหลายอย่าง        สำหรับพวกเราทุกคนบรรยากาศของป่าแห่งนี้เหมือนกับอยู่ในบ้านผีสิง       มันอาจเป็นเพราะความมืดที่ห้อมล้อมเราอยู่หรือเสียงลมกลางคืนที่พัดไปตามกิ่งไม้และต้นมอส       หรือสำนึกถึงอันตรายที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมซึ่งเราผ่านมาแล้วและที่ยังรอพวกเราอยู่        หรือบางทีอาจเป็นเพราะความน่ากลัวที่เราไม่รู้เชื่อมโยงกับสถานที่แห่งนี้ด้วยดวงวิญญาณที่ยังเร่ร่อนอยู่      เพราะไม่ต้องสงสัยบรรยากาศของสถานที่รักษาความน่ากลัวแบบนี้ไว้       ซึ่งจะรู้สึกได้จากสัมผัสอันว่องไวของสิ่งที่มีชีวิต       โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากสภาวะเงื่อนไขที่เหมาะสมจากความมืดมนและความกลัว         ถึงกระนั้นข้าพเจ้าไม่เคยมีประสบการณ์ที่ลึกลับและซึมซาบความน่ากลัวมากไปกว่าที่ได้รับในคืนนั้น         และในภายหลังลอร์ดแรกนอลสารภาพกับข้าพเจ้าว่าเขาก็รู้สึกเช่นเดียวกับข้าพเจ้าด้วย         ในความมืดนั้นข้าพเจ้าคิดว่าได้เห็นร่างปรากฏขึ้นชัดถนัดตาว่าเป็นช้างจานายืนอยู่เบื้องหน้าของข้าพเจ้าพร้อมกับงวงของมันพาดอยู่กับลำต้นของไม้ซีดาร์        ข้าพเจ้าไม่สาบานว่าเห็นมันหรือยืนยันให้แน่ใจเมื่อฮานส์กระซิบกับข้าพเจ้าใต้เสียงหายใจของเขา         เพราะที่นี่เราดูเหมือนจะไม่กล้าส่งเสียงของเรา "ดูนั่น เจ้านาย      จานายืนตัวลุกโชนเหมือนกับเตารีดที่กำลังร้อนจัดอยู่ตรงนั้นใช่ไหม ?" "อย่าโง่ไปหน่อยเลย"    ข้าพเจ้าตอบ     "จานาจะมาอยู่ตรงนั้นได้อย่างไร      ถ้ามันอยู่ตรงนั้นเราจะเห็นมันในความมืดได้อย่างไร ?"       แต่ขณะที่ข้าพเจ้าพูดอย่างนั้นข้าพเจ้าจำได้ว่าฮารุตเคยบอกว่าเคยพบจานาบนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ "วิญญาณของมันหรือไม่ก็ตัวของมัน"  อย่างไรก็ตามเรื่องนี้อาจเป็นเช่นนั้น      ครู่ต่อมามันหายไปและเราไม่เห็นมันหรือว่าเงาของมันอีกเลย        อีกอย่างเราคิดว่าบางครั้งบางคราวเราได้ยินเสียงคนพูดรอบ ๆ ตัวเรา    เดี๋ยวตรงนี้   เดี๋ยวตรงโน้น    เดี๋ยวดังอยู่บนยอดไม้เหนือหัวเราพวกเขาพูดอะไรกันเราจับไม่ได้และไม่เข้าใจ จากนั้นคืนอันยาวนานยืดเยื้อก็ผ่านไป        เราเดินทางได้ช้ามาก        นำทางโดยการดูจากเข็มทิศแวบหนึ่งเป็นบางครั้งเราไม่เคยหยุดเลยนอกจากสองครั้ง         ครั้งหนึ่งเมื่อเราพบว่าตกอยู่ในวงล้อมของต้นไม้และกิ่งไม้ที่ตกลงมา       และอีกครั้งหนึ่งเมื่อเราเข้าไปอยู่ในพื้นที่เป็นปลักโคลน        เราจึงเสี่ยงที่จะจุดตะเกียงขึ้นมาและใช้มันช่วยหาทางออกจากพื้นที่ยากเข็ญแห่งนี้        ทีละน้อยต้นไม้ค่อย ๆ น้อยลงจนเรามองเห็นดวงดาวระหว่างยอดของต้นไม้        เรื่องนี้ช่วยเราได้มากเพราะข้าพเจ้ารู้จักดาวดวงหนึ่งส่องแสงอยู่ในฤดูนี้ของปีตรงพอดีกับทิสทางของยอดเขา        เราจึงใช้มันเป็นเครื่องนำทาง มันต้องเป็นสักไม่เกินครึ่งชั่วโมงก่อนที่ตะวันจะขึ้น     ฮานส์ซึ่งเดินนำอยู่ข้างหน้า---ตอนนั้นเรากำลังลุยผ่านพุ่มไม้หนาทึบ---หยุดชะงักโดยทันที      พูดขึ้นว่า "หยุดก่อน  เจ้านาย     เรากำลังอยู่ตรงริมหน้าผา       เมื่อฉันทิ่มไม้เท้าออกไปมันไม่พบอะไรเลย" ไม่ต้องพูดเลยว่าเราหยุดอยู่ห่างจากความตายและค้างอยู่อย่างนั้นโดยไม่ตื่นตระหนกเพียงแค่หนึ่งนิ้ว       เพราะใครจะบอกได้ว่าข้างหน้าเราจะเป็นอย่างไรต่อไป ?        ลอร์ดแรกนอลอยากที่จะตรวจพื้นด้วยตะเกียง       ข้าพเจ้ากำลังจะยอมตามแม้ว่าจะสงสัย         เมื่อทันทีนั้นข้าพเจ้าได้ยินเสียงพูดพึมพัมและจากพุ่มไม้ที่กำบังตัวอยู่มองเห็นแสงเคลื่อนไหวอยู่ใกล้ ๆ สี่สิบฟุตหรือมากกว่านั้นเบื้องใต้เรา          ดังนั้นเราจึงหยุดความคิดที่จะใช้ตะเกียงอีกต่อไปและหมอบนิ่งอยู่เหมือนกับหนูในพุ่มไม้รอให้ตะวันขึ้น ในที่สุดตะวันก็ขึ้นทอแสง       ทางทิศตะวันออกปรากฏแสงเรื่อเรืองขึ้นจาง ๆ จากนั้นทีละน้อยแผ่กระจายไปจนทั่วขอบฟ้าพร้อมกับเสียงร้องต้อนรับจากฝูงลิงและเสียงกู่ร้องของฝูงนกในส่วนลึกของป่าอันสดชื่น        จากนั้นเป็นลำแสงจากดวงตะวันที่ยังไม่โผล่ขึ้นมา      ลำแสงเดียวโดดเดี่ยวฉายข้ามขอบฟ้ามาโดยทันที       และเมื่อลำแสงปรากฏขึ้นจากความมืดมิดเบื้องล่างเรามีเสียงสวดมนต์เบามากแต่ไพเราะเมื่อได้ยิน        เสียงเงียบหายไปและชั่วครู่ต่อมามีแต่ความเงียบมีเพียงแค่เสียงกรอบแกรบเหมือนกับคนหาที่นั่งในความมืดของโรงละคร         ต่อมามีเสียงผู้หญิงร้องเพลงอย่างไพเราะด้วยเสียงต่ำในระดับค็อนแทรลโท       ด้วยภาษาอะไรข้าพเจ้าไม่รู้จักเพราะจับถ้อยคำไม่ได้        ถ้านี่เป็นถ้อยคำไม่ใช่เป็นเพียงแค่ท่วงทำนองเพลง ข้าพเจ้ารู้สึกว่าลอร์ดแรกนอลตัวสั่นสะท้านอยู่ข้าง ๆ จึงกระซิบถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น        เขาตอบด้วยเสียงกระซิบเช่นเดียวกัน "ผมเชื่อว่านั่นเป็นเสียงภรรยาของผม" "ถ้าใช่     ผมขอร้องให้คุณควบคุมตัวเองเอาไว้"        ข้าพเจ้าตอบ ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมีแสงกล้าขึ้นและแสงค่อย ๆ โรยตัวลงสู่ม่านหมอกของหุบเขาเบื้องล่างเราเหมือนกับลำแสงของอัญมณีหลากหลายสีในชามอ่างขับไล่เงามืดให้หลีกหนีไป       ทีละน้อยเงามืดค่อย ๆ หายไป       ทีละน้อยเราค่อย ๆ เห็นทุกสิ่ง       เบื้องล่างเราเป็นโรงละครครึ่งวงกลมกลางแจ้ง        และพวกเรานั่งอยู่บนผนังของโรงละครทางด้านใต้      แม้ว่ามันจะไม่ใช่ผนังแต่เป็นหน้าผาหินลาวาสูงระหว่างสี่สิบถึงห้าสิบฟุตซึ่งเป็นเหมือนผนังของโรงละคร         ตัวโรงละครเกือบจะเหมือนอย่างที่สุดกับพวกโรงละครโบราณที่ข้าพเจ้าเคยเห็นจากรูปภาพและลอร์ดแรกนอลเคยไปเยี่ยมชมมาในอิตาลี  กรีก และฝรั่งเศสทางตอนใต้        มีรูปทรงเป็นรูปไข่และไม่ใหญ่มากนัก       บางทีพื้นว่างราบเรียบเบื้องล่างอาจจะครอบคลุมพื้นที่ได้สักหนึ่งเอเคอร์       แต่ล้อมรอบรูปไข่นี้เป็นที่นั่งเรียงรายกันไปสกัดเข้าไปในหินลาวาของภูเขาไฟ      เพราะไม่เป็นที่สงสัยเลยว่านี้คือภูเขาไฟที่ดับแล้ว มากไปกว่านั้นสิ่งที่ข้าพเจ้าจะเรียกว่าลานแสดงเป็นที่ตั้งของวิหารจากรูปทรงภายนอกแม้ว่าจะมีขนาดเล็กก็คล้ายกันอย่างที่สุดกับพวกที่เห็นในอียิปต์          มีทางเข้าออกหรือว่าเสาซุ้มประตูเปิดออกไปสู่ลานล้อมรอบไปด้วยเสาที่รองรับหลังคาของวิหารเอาไว้       ซึ่งเรารู้ในภายหลังว่าเป็นที่พำนักของพวกนักบวช         ไกลออกไปเชื่อมกับลานแห่งแรกด้วยทางเดินสั้น ๆ เป็นลานแห่งที่สองค่อนข้างจะเล็กกว่าเปิดโล่งสู่ท้องฟ้าเช่นเดียวกัน      และไกลจากนี้ออกไปอีกสร้างเหมือนกับวิหารที่เหลือด้วยแท่งหินลาวา       หลังคาที่โผล่ขึ้นมาวัดได้ประมาณสิบสองตารางฟุต       ซึ่งข้าพเจ้าเดาได้ตั้งแต่แรกเห็นว่าต้องเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ จากคุณ : Sv - [ 21 พ.ย. 45 23:05:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วิหารอย่างที่ข้าพเจ้าได้กล่าวไว้แล้วว่ามีขนาดเล็กแต่ได้สัดส่วนดีมาก        รายละเอียดทุกอย่างแสดงถึงรสนิยมดีเยี่ยมอย่างสูงสุดแม้ว่าจะไม่ได้ตบแต่งด้วยรูปแกะสลักหรือภาพวาด          ข้าพเจ้าขอกล่าวเสริมว่าตรงหน้าประตูของสถานที่ศักดิ์สิทธิ์มีแท่งหินลาวาขนาดใหญ่ตั้งอยู่       ซึ่งข้าพเจ้าสรุปว่าเป็นแท่นบูชาและตรงหน้าแท่นบูชานี้เป็นม้านั่งหินและอ่างน้ำทำจากหินเช่นเดียวกันรองรับด้วยสามขาเตี้ยมาก        ไกลออกไปเบื้องหลังสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เป็นบ้านสี่เหลี่ยมพร้อมช่องหน้าต่าง ตั้งแต่ตอนที่เราเห็นสถานที่แห่งนี้เป็นครั้งแรกบริเวณลานว่างเปล่า        แต่บนที่นั่งของโรงละครมีคนประมาณสามร้อยคนนั่งอยู่        มีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย      ผู้ชายนั่งอยู่ทางด้านเหนือและผู้หญิงนั่งอยู่ทางด้านใต้       ทั้งหมดนุ่งห่มด้วยชุดขาว       ผู้ชายโกนหัวและผู้หญิงมีผ้าคลุมหน้าแต่เปิดหน้าเอาไว้       สุดท้ายมีถนนสองสายมาสู่โรงละคร       ถนนสายหนึ่งมาจากทางตะวันออกและอีกสายมาจากทางตะวันตกผ่านอุโมงค์ที่เจาะผ่านหินที่ล้อมรอบปากปล่องภูเขาไฟ         ถนนทั้งสองสายถูกปิดอยู่ตรงปากของอุโมงค์ด้วยประตูไม้หนาสองชั้นสูงสิบเจ็ดหรือสิบแปดฟุต       จากถนนสายนี้และประตูของมันเราได้เรียนรู้สองอย่าง        อย่างแรกถ้ำอันเป็นที่อยู่ของงูยักษ์อย่างที่ข้าพเจ้าสงสัยไม่ใช่เส้นทางที่แท้จริงที่จะมาวิหารของเทวรูปเป็นเพียงแค่ลวงเอาไว้        อย่างที่สองพิธีที่เรากำลังเห็นอยู่นี้เป็นพิธีลับและเข้าร่วมพิธีได้แต่ชนชั้นนักบวชหรือชนชั้นสูงของเผ่าประหลาดพวกนี้ ยังไม่ทันที่จะสว่างดีจากห้องของวิหารที่ล้อมรอบลานภายนอกมีนักบวชสิบสองคนโผล่ออกมานำหน้าโดยฮารุต        ดูผึ่งผายมีสง่ามากในชุดขาวของเขา       แต่ละคนถือถาดไม้วางรวงข้าวหลากหลายชนิดเอาไว้        ต่อมาจากห้องของวิหารทางด้านใต้ผู้หญิงสิบสองคนโผล่ออกมา       หรือน่าจะเป็นเด็กสาวเพราะทั้งหมดยังอ่อนวัยและสวยงามมาก      แต่ละคนเข้ามาเดินเคียงข้างผู้ชาย       ผู้หญิงพวกนี้ก็เช่นเดียวกันถือถาดไม้และบนถาดเป็นดอกไม้ที่กำลังบาน เมื่อได้รับสัญญาณพวกเขาเริ่มสวดมนต์แล้วเดินมาข้างหน้าตามทางเดินที่นำจากลานที่หนึ่งไปสู่ลานที่สอง       เมื่อมาอยู่เบื้องหน้าแท่นบูชาพวกเขาหยุดอยู่กับที่และทีละคนนักบวชชายก่อนแล้วจึงเป็นนักบวชหญิง      วางถาดลงเพื่อเป็นการถวายการสักการะโดยการวางเรียงซ้อนทับกันขึ้นมา        ต่อมานักบวชชายและนักบวชหญิงเดินเรียงกันเป็นแถวไปทางแต่ละด้านของแท่นบูชา       แล้วฮารุตถือถาดข้าวใบหนึ่งและถาดดอกไม้ใบหนึ่งไว้ในมือ       ด้วยถาดนี้ฮารุตชูขึ้นสู่ท้องฟ้าในครั้งแรกทางด้านที่ดวงจันทร์ข้างขึ้นซึ่งยังมองไม่เห็นก่อน         ในครั้งที่สองทางด้านดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้น         ครั้งที่สามยังประตูของสถานที่ศักดิ์สิทธิ์        ทำการถวายการสักการะพร้อมกับเปล่งเสียงเป็นทำนองเพลงสวดบางอย่าง        ด้วยถ้อยคำที่เราไม่ได้ยิน หยุดไปสักครู่แล้วตามขึ้นมาในทันใดด้วยเสียงเพลงจากผู้ที่อยู่ในพิธีทั้งหมด        เสียงดังก้องกังวาลมากเป็นบทเพลงที่ไพเราะหรือว่าเป็นบทสวดด้วยภาษาบางอย่างที่เราไม่เข้าใจ       แบ่งออกเป็นสี่ท่อน      จบแต่ละท่อนด้วยการโค้งคำนับจากทุก ๆ คนของนักร้องจำนวนมากนั้นทางทิศตะวันออก     ทางทิศตะวันตก      และสุดท้ายทางแท่นบูชา หยุดพักอีกครั้งจนในทันใดประตูของสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เปิดกว้างออกและระหว่างประตูนั้นก้าวออกมา---เทวีไอซีสของชาวอียิปต์อย่างที่ข้าพเจ้าเคยเห็นเธอจากรูปภาพ !     เธอพันกายแนบเนื้อด้วยเสื้อผ้าทำจากวัสดุที่บางมากจนมองเห็นร่างขาวผ่องของเธอข้างใต้         ผมของเธอปล่อยยาวสยายมาเบื้องหน้า        เธอสวมที่คลุมศีรษะหรือหมวกทำจากขนนกเป็นประกายแปลบปลาบตรงเบื้องหน้าเป็นรูปงูทองคำเล็ก ๆ ชูตัวออกมา        ในอ้อมแขนของเธออุ้มสิ่งที่เห็นได้ในระยะขนาดนั้นว่าดูเหมือนจะเป็นทารกเปลือยกาย        พร้อมกับเธอผู้หญิงสองคนตามมา      เดินเยื้องมาข้างหลังเล็กน้อยประคองแขนของเธอเอาไว้        หญิงสองคนนี้สวมหมวกขนนกเช่นเดียวกันแต่ไม่มีงูทองคำและสวมเสื้อผ้าบางรัดรูป "คุณพระช่วย !"   ลอร์ดแรกนอลส่งเสียงกระซิบ    "เธอคือภรรยาของผม !" "ถ้าอย่างนั้นเงียบเอาไว้แล้วขอบคุณพวกเขาที่เธอยังมีชีวิตและสุขภาพดี"     ข้าพเจ้าตอบ เทวีไอซีส  หรือว่าสุภาพสตรีชาวอังกฤษ---ด้วยความตื่นเต้นข้าพเจ้าไม่รู้ว่าจะเรียกอย่างไหนดี---ยืนนิ่งขณะที่นักบวชและนักบวชหญิงและผู้ร่วมพิธีทั้งหมดซึ่งรวมตัวกันอยู่บนที่นั่งชั้นบนของโรงละครสามารถเห็นเธอได้ข้ามกำแพงของสนามชั้นในเข้าไปส่งเสียงแสดงความยินดีอย่างมีชัยขึ้นสามครั้ง         จากนั้นฮารุตกับนักบวชหญิงคนที่หนึ่งยกถาดรวงข้าวและถาดดอกไม้จากชั้นบนสุดขึ้นสองอันตามลำดับแล้วยื่นไปที่ปากของทารกในอ้อมแขนของเธอก่อนแล้วจึงยื่นไปที่ปากของเธอ พิธีกรรมนี้สิ้นสุดลง     หญิงรับใช้สองคนนำเธออ้อมแท่นบูชาไปที่เก้าอี้หิน      เธอนั่งลงที่นั่น      ต่อมาไฟถูกจุดขึ้นในชามอ่างบนสามขาที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าของเก้าอี้      โดยวิธีใดข้าพเจ้ามองไม่เห็น       แต่บางทีมันอาจกำลังคุอยู่ก่อนแล้ว       อย่างไรก็ตามมันลุกโชนขึ้นเป็นเปลวไฟบาง ๆ สีฟ้า       ที่เปลวไฟฮารุตและหัวหน้านักบวชหญิงโยนบางอย่างเข้าไปทำให้เปลวไฟเปลี่ยนเป็นควัน         จากนั้นไอซีส       ข้าพเจ้าชอบที่จะเรียกเธอว่าอย่างนั้นขณะที่อธิบายถึงพิธีกรรมนี้      ก้มหัวลงมาข้างหน้าทำให้เข้าไปอยู่ในกลุ่มควันเหมือนกับที่เธอกับข้าพเจ้าเคยทำเมื่อหลายปีก่อนในห้องรับแขกของปราสาทแรกนอล       ในไม่ช้ากลุ่มควันจางหายไปหญิงรับใช้สองคนสวมที่คลุมศีรษะทำจากขนนกจับตัวเธอให้ตั้งตรงบนเก้าอี้       เธอนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นอุ้มทารกไว้แนบอกเหมือนอย่างที่เธอจะทำตอนป้อนนมเด็ก      แต่ว่าหัวของเธอก้มลงมาข้างหน้าเหมือนกับคนที่หมดสติ ตอนนี้ฮารุตก้าวออกมาข้างหน้าแล้วพูดกับเทวีไอซีสอย่างยืดยาว       จากนั้นถอยกลับไปแล้วรอคอย       จนกระทั่งท่ามกลางความเงียบสงัดเธอลุกขึ้นจากเก้าอี้     จับจ้องดวงตาเบิกกว้างของเธอขึ้นสู่ท้องฟ้า       พูดตอบกลับมาแม้ว่าเราจะไม่ได้ยินว่าเธอพูดอะไร        ในแสงกระจ่างของยามเช้าเราเห็นริมฝีปากของเธอเคลื่อนไหว      เธอพูดอยู่หลายนาทีจากนั้นนั่งลงอีกครั้งบนเก้าอี้และยังคงไม่เคลื่อนไหวมองจ้องตรงไปเบื้องหน้าของเธอ       ฮารุตก้าวเข้ามาอีกครั้ง        คราวนี้ตรงไปยังเบื้องหน้าแท่นบูชายืนขึ้นบนสิ่งที่เป็นขั้นหิน       กล่าวกับนักบวชและนักบวชหญิงและผู้ร่วมพิธีที่ห้อมล้อมอยู่ด้วยเสียงดังและชัดเจนด้วยภาษาซึ่งข้าพเจ้ารู้จักและเข้าใจถ้อยคำของเขาทุกคำพูด "ผู้พิทักษ์ของเทวรูปจากสวรรค์      ผู้ได้รับประกาศิตให้เลี้ยงดู        ผู้ได้รับโองการให้เป็นผู้อภิบาล       ผู้ที่เงาของเธอปกป้องเทวรูป       เธอผู้เกิดมาพร้อมกับสัญลักษณ์ของเทวรูปและถวายตัวให้กับเทวรูปจนแก่ชรา      เธอผู้ที่หัวใจเต็มไปด้วยความรอบรู้ของเทวรูปและเป็นผู้ที่จะกล่าวประกาศิตจากสวรรค์ได้พูดแล้ว        ตอนนี้จงฟังเสียงของผู้ศักดิ์สิทธิ์กล่าวคำตอบจากคำถามของฉัน       ฮารุตหัวหน้าพระของเทวรูปผู้เป็นพระเจ้าตลอดชีวิตของฉัน        ผู้ศักดิ์สิทธิ์  ผู้พิทักษ์   ผู้อภิบาล   ผู้ที่มีเครื่องหมายศักดิ์สิทธิ์รูปดวงจันทร์ข้างขึ้นเหมือนกับทุกคนเบื้องหน้าเธอกล่าวดังนี้      เธอผู้ที่ดวงวิญญาณเร่ร่อนไปหลายชั่วอายุคนได้จุติขึ้นอีกครั้ง      โอ ปวงชนชาวแคนด้าห์ขาวผู้สักการะเทวรูปในดินแดนแห่งนี้และลูกหลานของผู้ที่สักการะเทวรูปหลายพันปีแล้วในดินแดนอันเก่าแก่จนถูกพวกป่าเถื่อนขับไล่มาจนเหลือจำนวนเพียงเล็กน้อย       สงครามรอพวกท่านอยู่  โอ ปวงชนชาวแคนด้าห์ขาว      จานาปีศาจร้าย    ผู้มีอีกชื่อว่าเซท    ผู้มีอีกชื่อว่าซาตาน      ผู้ที่ในตอนนี้อาศัยอยู่ในร่างช้าง     ผู้ที่ได้รับการนับถือจากคนนับพันที่พวกท่านเคยพิชิตมาแล้ว      และผู้ที่พวกท่านยังเชิดหน้าใส่ด้วยอำนาจของฉันกำลังมาต่อสู้กับพวกท่าน       ความมืดมิดจะมาต่อสู้กับแสงตะวัน        ความชั่วร้ายจะมาสู้กับความดี         คำสาปของฉันนำภัยพิบัติมาสู่คนของจานา      พายุลูกเห็บของฉันเฆี่ยนตีพวกมันต้นข้าวและสัตว์เลี้ยงของพวกมัน       พวกมันไม่มีอาหารจะกิน       แต่พวกมันยังเข้มแข็งอยู่สำหรับสงครามและมีอาหารอยู่ในดินแดนของพวกท่าน        พวกมันจะมาแย่งชิงข้าวของพวกท่าน       จานาจะมาเหยียบย่ำเทพเจ้าของพวกท่าน         ความชั่วร้ายจะมาทำลายความดีงาม         กลางคืนจะมากลืนกินกลางวัน       มันเป็นสงครามครั้งสุดท้ายจากการต่อสู้กันมาอย่างมากมาย        พวกท่านจะเอาชนะได้อย่างไร โอ คนของเทวรูป ?        ไม่ใช่กำลังของพวกท่านเพราะพวกท่านมีจำนวนน้อยและจานาเข้มแข็งมาก      ไม่ใช่ความเข้มแข็งของเทวรูป       เพราะเทวรูปอ่อนกำลังลงและอายุมากแล้ว       วันแห่งชัยชนะของพวกมันใกล้จะถึงอยู่แล้ว        และสิ่งที่พวกมันนับถือเกือบจะได้อยู่ยืนนานกว่า      ที่นี่เท่านั้นที่สิ่งที่นับถือยังเหลืออยู่     แต่เทพเจ้าองค์ใหม่ผู้ที่ยังคงเป็นเทพเจ้าองค์เก่าบุกรุกเข้ามาแทนที่และนำไปสู่ที่พักอันสงบ "พวกท่านจะเอาชนะได้อย่างไร      เมื่อเทวรูปละทิ้งกลับไปสู่สถานที่ของพระองค์เอง     เศษเล็กเศษน้อยของพวกท่านจะยังเหลืออยู่หรือ ?      มีหนทางเดียวเท่านั้น---อย่างที่ผู้พิทักษ์ได้กล่าวไว้      ผู้อภิบาลของเทวรูปพูดด้วยเสียงของเทวรูป       โดยการช่วยเหลือของผู้ที่พวกท่านเรียกตัวมาช่วยจากแดนไกล      พวกเขาเคยมีกันสี่คน     แต่คนหนึ่งพวกท่านทรมานเขาให้ตายอยู่ในท้องของผู้เฝ้าอยู่ในถ้ำ      มันเป็นการกระทำที่ชั่วร้าย    โอ   พวกลูกชายและลูกผู้หญิงของเทวรูปเพราะว่าตอนนี้ผู้เฝ้าถ้ำตายแล้ว       ดังนั้นอีกไม่นานพวกท่านหลายคนผู้ที่วางแผนทำการนี้จะต้องตาย       เพื่อชดใช้แก่คนตาย       พวกท่านทำอย่างนี้ทำไมกัน ?    พวกท่านปกปิดความลับเอาไว้ได้หรือ      ความลับที่ขโมยเอาตัวผู้หญิงมา      พวกท่านยังทำเป็นคนโกหกอยู่ต่อไปได้อีกหรือเมื่อมันถล่มใส่หัวของพวกท่านเหมือนกับก้อนหินจากท้องฟ้า "นี่คือคำพูดของเทวรูป     "อย่าทำร้ายสามคนที่เหลือ     อะไรที่พวกเขาขอจงให้เขา     เพราะมีแต่พวกเขาเท่านั้นที่พวกท่านบางคนจะรอดชีวิตจากจานาและคนที่รับใช้มัน        แม้ว่าผู้พิทักษ์และเทวรูปจะถูกนำตัวไปและตัวเทวรูปเองจะกลับไปสู่สถานที่ของพระองค์      นี่คือถ้อยคำของผู้ศักดิ์สิทธิ์กล่าวในพิธีกรรมของพืชผลแรก       ถ้อยคำที่จะไม่เปลี่ยนแปลงและบางทีจะเป็นถ้อยคำสุดท้าย" จากคุณ : Sv - [ 21 พ.ย. 45 23:07:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฮารุตหยุดพูด     และมีแต่ความเงียบขณะที่ข่าวสารอันเป็นลางแทรกซึมเข้าไปสู่จิตใจของผู้ที่ฟังคำพูดของเขา         ในที่สุดพวกเขาดูเหมือนจะเข้าใจถึงวิบัติภัยจากลางร้ายนี้ทุกคนต่างส่งเสียงครางด้วยความหวาดกลัวขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน        เมื่อเสียงครางเงียบหายไปหญิงรับใช้สองคนที่แต่งกายอย่างเดียวกับเทวีพยุงผู้ที่เป็นตัวแทนเทวีไอซีสขึ้นขากที่นั่ง      เปิดเสื้อคลุมบนทรวงอกของเธอออกชี้มือไปที่บางสิ่งใต้ลำคอของเธอไม่ต้องสงสัยเป็นแผลเป็นแต่กำเนิดที่เป็นรูปจันทร์เสี้ยวของเธอ       ซึ่งทำให้เธอเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ในสายตาของพวกเขาเพราะเธอเป็นผู้ที่มีเครื่องหมายศักดิ์สิทธิ์เธอจึงเป็นเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่จะสวมตำแหน่งอันศักดิ์สิทธิ์นี้ ผู้เข้าร่วมพิธีทุกคนพร้อมกับนักบวชและนักบวชหญิงก้มหัวคารวะอยู่เบื้องหน้าเธอ      เธอชูสัญลักษณ์ของเทวรูปสูงขึ้นเหนือหัว       ขณะเดียวกันพวกเขาต่างพากันก้มหัวแสดงคารวะอย่างสูงสุดอีกครั้งหนึ่ง        จากนั้นโดยที่ยังคงชูเทวรูปไว้เหนือหัวเธอหมุนตัวกลับพร้อมกับหญิงรับใช้ทั้งสองคนเดินเข้าไปยังสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ไม่ต้องสงสัยตามทางเดินที่ถูกบดบังอยู่กลับไปยังที่พำนักไกลออกไป       ด้วยเหตุนี้เราจึงไม่เห็นเธออีก ทันทีที่เธอจากไปผู้เข้าร่วมพิธี      ถ้าข้าพเจ้าจะเรียกอย่างนั้นได้ลุกจากที่นั่งฮือกันลงไปสู่ลานด้านนอกของวิหารผ่านทางประตูด้านตะวันอออกซึ่งตอนนี้มันเปิดอยู่        ที่นี่นักบวชแจกจ่ายของสักการะจากแท่นบูชาให้พวกเขา      มอบเมล็ดข้าวให้พวกผู้ชายแต่ละคนกินและดอกไม้มอบให้กับผู้หญิงแต่ละคน       สำหรับดอกไม้พวกเธอจุมพิตมันแล้วเก็บไว้ในอกเสื้อคลุม       เห็นได้ชัดว่าเป็นส่วนหนึ่งของพิธีกรรม ลอร์ดแรกนอลยันตัวเองขึ้นเล็กน้อยบนมือและหัวเข่า        และข้าพเจ้าเห็นว่าดวงตาของเขาลุกโชนใบหน้าซีดเผือด "คุณกำลังจะทำอะไร ?"      ข้าพเจ้าถาม "บอกพวกนั้นให้คืนภรรยาของผมที่พวกมันขโมยมาให้กับผม       อย่าห้ามผมคุณควอเตอร์เมน    ผมหมายความอย่างนั้นจริง ๆ" "แต่ เดี๋ยว  เดี๋ยวก่อน"   ข้าพเจ้ากล่าวอย่างตะกุกตะกัก     "พวกมันไม่ยอมแน่   และเรามีกันแค่สามคนไม่มีอาวุธ" ฮานส์ยื่นใบหน้าสีเหลืองเล็ก ๆ ของเขาแทรกเข้ามา "เจ้านาย"    เขาส่งเสียงแหลม     "ฉันมีความคิด     ท่านลอร์ดปรารถนาที่จะเอาผู้หญิงที่แต่งตัวเหมือนนกจากสิ่งที่อยู่บนหัวของเธอและเหมือนคนที่จะถูกเอาไปฝังจากเสื้อผ้าของเธอซึ่งเขาบอกว่าเป็นเมียของเขา    สำหรับพวกเราจะไปแย่งเอาตัวเธอมาจากคนจำนวนมากไม่มีทางเป็นไปได้      ตอนนี้เจ้าพ่อมดเฒ่าฮารุตเพิ่งประกาศว่าอย่างไร ?     เขาประกาศกับสาวกของเขาว่า      โดยการช่วยเหลือของพวกเราเท่านั้นพวกแคนด้าห์ขาวจึงจะต้านทานกองทัพของพวกแคนด้าห์ดำได้         และต้องไม่ทำอันตรายพวกเราถ้าพวกแคนด้าห์ขาวอยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป     ดังนั้นมันจึงดูเหมือนว่า   เจ้านาย   เรามีบางสิ่งที่จะขายและพวกแคนด้าห์ขาวต้องซื้อ       กล่าวคือการช่วยเหลือของพวกเราต่อสู้กับพวกแคนด้าห์ดำ     เพราะถ้าเราไม่ต่อสู้เพื่อพวกเขา      พวกเขาเชื่อว่าไม่อาจเอาชนะศัตรูและฆ่าจานาได้         ตอนนี้ลองคิดดูว่าราคาค่าจ้างของเราคือผู้หญิงผิวขาวที่แต่งกายเหมือนกับนก      จะมอบให้เราเมื่อชนะพวกแคนด้าห์ดำและฆ่าจานาแล้ว---หลังจากนั้นพวกเขาใช้ประโยชน์จากเธอไม่ได้อีกแล้ว       และเจ้านายบอกพวกเขาว่าถ้าพวกเขาปฏิเสธที่จะจ่ายตามนั้นเราจะเผาดินปืนและลูกปืนเสียทำให้ปืนไรเฟิลใช้งานไม่ได้ ?     นั่นไม่ใช่ทางออกสำหรับเรื่องนี้หรือ ?" "บางที"   ข้าพเจ้าตอบ     "มีบางอย่างกำลังเกิดขึ้นในใจของฉัน       แต่ฉันยังไม่มีเวลาคิดถึงมัน" ข้าพเจ้าหันไปอธิบายความคิดให้ลอร์ดแรกนอลฟัง    แล้วกล่าวเสริมว่า "ผมวิงวอนให้คุณอย่าหุนหันพลันแล่น     ถ้าคุณไม่เชื่อเราจะถูกฆ่าตายหมด    ซึ่งไม่ใช่เรื่องยากเลย      และเป็นไปได้เป็นอย่างมากว่า       ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไว้ชีวิตเราพวกเขาก็จะนำความทุกข์ทรมานเป็นอย่างมากมาให้ภรรยาของคุณ        ผู้ที่พวกเขามองว่าเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์และเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับชะตากรรมของพวกเขาในการดิ้นรนครั้งสุดท้ายที่จะแยกเธอไปจากการคุ้มครองของเทวรูป" นี่เป็นข้อโต้แย้งอย่างดีสำหรับคนที่คิดอยากจะได้กลับบ้าน "ถ้าต้องสูญเสียเธอไปตอนนี้มันมากเกินกว่าที่ผมจะรับไหว"   เขาบ่นพึมพัม "ถ้าอย่างนั้นคุณให้สัญญาได้ไหมว่าจะปล่อยให้ผมจัดการกับเรื่องนี้โดยไม่เข้ามาแทรกแซงและไม่แสดงท่าทีรุนแรง" "ได้  ผมให้สัญญาเพราะคุณทั้งสองคนฉลาดกว่าผม---และผมไม่ไว้ใจการตัดสินใจของผมเอง" "ดีแล้ว"    แกล้งทำเป็นว่ามีความมั่นใจซึ่งข้าพเจ้ายังไม่รู้สึกเลย      "ตอนนี้เราลงไปหาฮารุตกับเพื่อนของเขาได้แล้ว     ผมอยากจะเห็นวิหารใกล้ ๆ" ดังนั้นจากที่กำบังของเราหลังพุ่มไม้เราคืบคลานกลับมาเล็กน้อยจนรู้ว่าขอบพื้นลาดจะกำบังเราเอาไว้เมื่อยืนขึ้น        จากนั้นอย่างรวดเร็วเราเดินไปทางตะวันออกสักมากกว่าเศษหนึ่งส่วนสี่ไมล์แล้วจึงมุ่งหน้าขึ้นไปทางเหนือ        ตามที่ข้าพเจ้าคาดเอาไว้บนปากของภุเขาไฟเราพบว่ามาอยู่ท่ามกลางหมู่ไม้สูงที่ขึ้นอยู่อย่างหนาแน่นบนภูเขา       เรามุ่งหน้าเดินผ่านไปตามหมู่ไม้ซีดาร์ในไม่ช้าก็พบกับทางเดินหรือว่าถนนที่นำไปสู่ประตูทางตะวันออกของเวทีแสดง         เราเดินตามถนนนี้ไปโดยที่ยังมองไม่เห็นจนกระทั่งในไม่ช้าประตูอยู่เบื้องหน้าเรา        เราเดินผ่านเข้าไปโดยไม่เป็นที่สนใจของใครเลย        บางทีอาจเป็นเพราะว่าทุก ๆ คนกำลังพูดจากันอยู่    หรือว่าสวดภาวนา       หรือบางทีอาจเป็นเพราะว่าเราสวมชุดขาวเหมือนพวกเขา      ที่ปากอุโมงค์เราหยุดอยู่ตรงนั้นแล้วตะโกนออกไปด้วยเสียงดัง "เจ้านายผิวขาวและคนรับใช้ของเขามาพบฮารุต     ตามที่เขาเชิญให้พวกเรามา      เราขอให้พวกท่านจงนำเราไปพบฮารุต" ทุกคนหันมามองจ้องดูเราที่ยืนอยู่ในเงาของช่องประตู      เพราะดวงอาทิตย์ข้างหลังเรายังต่ำอยู่       คุณพระช่วย     พวกเขามองอะไรอย่างนั้น !  มีเสียงร้องขึ้น "ฆ่าพวกมัน !    ฆ่าเจ้าคนแปลกหน้าที่มาทำให้วิหารของเราแปดเปื้อน" "อะไรนะ"     ข้าพเจ้าตะโกนตอบไป    "พวกเจ้าจะฆ่าคนที่หัวหน้าพระรับรองความปลอดภัย       ผู้ที่พวกเขาเท่านั้นที่จะช่วยพวกเจ้าได้ตามที่ผู้ศักดิ์สิทธิ์กล่าวเอาไว้      พวกเจ้าหวังที่จะสังหารจานาและพรรคพวกของมันเองอย่างนั้นหรือ ?" "พวกเขารู้ได้อย่างไร ?"    อีกเสียงหนึ่งตะโกนขึ้น    "พวกเขาเป็นผู้วิเศษ !" "ใช่แล้ว"   ข้าพเจ้ากล่าวรับ     "เวทย์มนต์วิเศษไม่ได้อยู่กับชาวแคนด้าห์ขาวอีกแล้ว      ถ้าพวกเจ้ายังสงสัย      จงไปดูผู้ที่เฝ้าอยู่ในถ้ำ      ผู้ที่ผู้ศักดิ์สิทธิ์บอกพวกเจ้าว่าตายแล้ว       พวกเจ้าจะได้รู้ว่าไม่ใช่เรื่องโกหก" ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังพูดมีคนเร่งรีบมาที่ประตูชุดขาวของเขาปลิวเป็นทางในสายลม       ตะโกนขึ้นเมื่อเขาโผล่ออกมาจากช่องประตู "โอ   นักบวชและนักบวชหญิงของเทวรูป       งูโบราณตายแล้ว       ฉันผู้มีหน้าที่ป้อนอาหารงูในวันแรกของจันทร์เพ็ญพบว่ามันตายอยู่ในถ้ำ" "พวกเจ้าได้ยินไหม"        ข้าพเจ้ากล่าวเสริมอย่างเยือกเย็น              "งูยักษ์ตายแล้ว ถ้าพวกเจ้าอยากรู้ว่ามันตายอย่างไร     ฉันจะบอกพวกเจ้าให้รู้       เรามองมันแล้วมันก็ตาย" พวกเขาอาจจะตอบว่าเซาเวจผู้น่าสงสารก็มองมันเช่นเดียวกันแต่ผลก็คือเขาเองที่ตาย        แต่ว่าโชคดีที่พวกเขาไม่ถามอย่างนั้น        ในทางตรงกันข้ามพวกเขายืนนิ่งอยู่กับที่และจ้องมองพวกเราเหมือนกับฝูงแกะที่ตื่นกลัว   จากคุณ : Sv - [ 21 พ.ย. 45 23:08:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ในไม่ช้าฝูงแกะก็แยกกันออกไปและคนเลี้ยงแกะในร่างของฮารุตก็ปรากฏตัวขึ้น       ข้าพเจ้านึกถึงว่ามันช่างเหมือนอย่างเหลือเกินกับภาพของอับราฮัมอ่อนโยนลงด้วยสัมผัสของโจ๊บผู้ห่อเหี่ยว     นั้นคือภาพที่ข้าพเจ้านึกถึงอยู่เสมอกับเฒ่าผู้เป็นหัวหน้าคนนั้น        เขาโค้งคำนับให้เราตามแบบชาวตะวันออกอย่างสุภาพเหมือนเช่นเคย      เราคำนับตอบเขา      การคำนับของฮานส์ข้าพเจ้าขออธิบายว่าเหมือนกันอย่างที่สุดกับตัวสคัลแพทที่พวกบัวส์เรียกเต่าบกชนิดหนึ่ง        หดหัวเหี่ยวย่นของมันเข้าไปในกระดองแล้วยืดกลับออกมาใหม่ไม่มีอะไรที่คล้ายอย่างนั้นอีกแล้ว        จากนั้นฮารุตพูดด้วยภาษาอังกฤษแบบเฉพาะของเขาซึ่งข้าพเจ้าคาดว่าพวกแคนด้าห์ขาวคิดว่ามันเป็นภาษาที่รู้กันเฉพาะพวกผู้วิเศษ "ท่านมาที่นี่จนได้ ?     ท่านมาที่นี่ทำไม      ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรกัน ?" "เรามาที่นี่เพราะท่านบอกให้เรามาถ้าเราทำได้"    ข้าพเจ้าตอบ     "และเราคิดว่ามันเป็นเรื่องหยาบคายถ้าไม่รับคำเชิญของท่าน       ที่เหลือก็คือว่าเราเข้ามาทางถ้ำที่ท่านเลี้ยงงูเชื่อง ๆ เอาไว้      งูน่าเกลียดแต่ไม่มีอันตรายสำหรับผู้ที่รู้วิธีจัดการกับงูและไม่กลัวมันเหมือนกับบีนาผู้น่าสงสาร        ถ้าท่านจะแบ่งหนังของมันให้ฉันบ้าง      ฉันอยากได้หนังของมันมาทำเสื้อคลุม" เขามองมาที่ข้าพเจ้าด้วยความนับถืออย่างชัดเจน   แล้วพึมพัมขึ้นว่า "โอ  มะคูมะซาน อย่างท่านนี่คนอังกฤษเรียกว่าเยือกเย็นมากใช่ไหม ?" "ไม่ใช่"    ข้าพเจ้าตอบ      "แม้ว่าพวกท่านจะไม่เห็นเรา      เราได้เห็นพิธีกรรมที่วิหารของท่านได้ยินและได้เห็นทุกสิ่ง       อย่างเช่นเห็นภรรยาของท่านลอร์ดที่ท่านขโมยมาจากอียิปต์ที่นี่       เธอผู้ที่คนโกหกฮารุตสาบานว่าไม่ได้ขโมย         อีกทั้งเราได้ยินเสียงของเธอหลังจากที่เธอสูดควันใบยาของท่านเข้าไป" ตอนนี้เป็นครั้งหนึ่งในชีวิตของฮารุตที่เหมือนกับหนังสือกีฬาเรียกว่าถูกน็อค         เขามองมาที่เราตัวซีดลง     เงยหน้าขึ้นสู่ท้องฟ้าขาสั่นเหมือนกับว่าจะล้มลง "ท่านทำได้อย่างไร ?    ท่านทำได้อย่างไร ?    เขาถามซ้ำ ๆ ด้วยเสียงอ่อนล้า "ท่านไม่ต้องสนใจว่าเราทำได้อย่างไรหรอก สหาย"    ข้าพเจ้าตอบอย่างปั้นปึ่ง      "สิ่งที่เราอยากรู้ก็คือว่าเมื่อไหร่ที่ท่านจะมอบผู้หญิงคืนให้กับสามีของเธอ" "เป็นไปไม่ได้"     เขาตอบรวบรวมน้ำเสียงของเขากลับคืนมา      "เราฆ่าท่านก่อน   หรือว่าเราฆ่าเธอก่อน    เธอเป็นผู้อภิบาลของเทวรูป      เมื่อเทวรูปอยู่ที่นั่นเธออยู่ที่นั่นจนตาย" "ฟังทางนี้"     ลอร์ดแรกนอลพูดแทรกขึ้นมา     "ถ้าท่านไม่มอบภรรยาของฉันคืนมาก็ต้องมีใครสักคนตาย      ท่านจะต้องตายฮารุต     ฉันแข็งแรงกว่าท่าน      ถ้าท่านไม่สัญญาว่าจะคืนภรรยาให้ฉัน      ฉันจะฆ่าท่านตอนนี้เลยด้วยไม้เท้าอันนี้และมือของฉัน      อย่าเคลื่อนไหวหรือเรียกให้คนช่วยถ้าท่านยังอยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป" "ท่านลอร์ด"     ชายชราตอบกลับมาด้วยความผึ่งผายบ้าง     "ฉันรู้ว่าท่านฆ่าฉันได้      ถ้าท่านฆ่าฉัน    ฉันคิดว่าจะขอบคุณท่านสำหรับคนที่ไม่ปรารถนาจะอยู่กับความยุ่งยาก      แต่จะมีอะไรดีขึ้นมา      เพราะว่าในนาทีเดียวต่อจากนั้นท่านก็จะต้องตายด้วย      พวกท่านทุกคน      และผู้หญิงก็จะอยู่ที่นี่จนกษัตริย์ของพวกแคนด้าห์ดำมาเอาตัวเธอไปเป็นภรรยาหรือไม่เธอก็ตายด้วย ? "ให้เราพูด"    ข้าพเจ้าพูดแทรกขึ้น    เหยียบไปเบา ๆ บนเท้าของลอร์ดแรกนอล       "เราได้ยินที่ผู้ศักดิ์สิทธิ์พูดและเรารู้ว่าท่านเชื่อคำพูดนั้น      มันกล่าวว่ามีพวกเราเท่านั้นที่จะช่วยให้ท่านชนะพวกแคนด้าห์ดำ        ถ้าท่านไม่สัญญาตามคำขอของเรา    เราจะไม่ช่วยท่าน        เราจะเผาดินปืนและละลายลูกตะกั่วเสีย      เพื่อที่ปืนของเราจะไม่ส่งเสียงกับจานาหรือกับซิมบา      และหลังจากนั้นเราจะทำอย่างอื่นอีกที่เราจะไม่บอกท่าน       แต่ถ้าท่านสัญญาตามที่เราขอ       เราจะต่อสู้กับจานาและซิมบาเพื่อท่านและจะสอนให้คนของท่านใช้ปืนไรเฟิลห้าสิบกระบอกที่เรามีอยู่     เราด้วยการช่วยเหลือของเราท่านจะได้รับชัยชนะ      ท่านเข้าใจไหม ? เขาพยักหน้าพร้อมกับลูบเครายาวของเขาแล้วถามว่า "ท่านจะให้เราสัญญาอะไรหรือ ?" "เราต้องการให้ท่านสัญญาว่าหลังจากที่จานาตายแล้วและพวกแคนด้าห์ดำถูกขับไล่ไป        ท่านจะต้องมอบผู้หญิงที่ท่านขโมยมาให้กับเราโดยไม่มีอันตราย       อีกทั้งท่านต้องพาเธอพร้อมพวกเราออกไปจากดินแดนของท่านอย่างปลอดภัยตามเส้นทางที่ท่านรู้       และตอนนี้ท่านต้องให้ท่านลอร์ดพบภรรยาของเขา" "เรื่องสุดท้ายทำไม่ได้"    คำตอบจากฮารุต    "เรื่องนั้นเป็นไปไม่ได้      มันจะทำให้พวกเราทั้งหมดไปสู่หลุมฝังศพ      อีกทั้งไม่มีประโยชน์เพราะจิตใจของเธอว่างเปล่า       ส่วนเรื่องที่เหลือ    เชิญพวกท่านไปที่อื่นก่อนนั่งพักและกินอาหารขณะที่ฉันพูดกับพวกพระ      ไม่ต้องกลัวอะไรพวกท่านจะปลอดภัย"   "ทำไมเราถึงจะต้องกลัว ?    เป็นท่านต่างหากที่จะต้องกลัว      ท่านผู้ขโมยผู้หญิงมาและนำบีนาไปสู่ความตาย       ท่านจำคำพูดของผู้ศักดิ์ของท่านไม่ได้หรือ  ฮารุต ?" "ใช่  ฉันรู้ถ้อยคำ    แต่ท่านรู้ได้อย่างไรเมื่อฉันยังไม่รู้เลย"    ฮารุต ตอบ จากนั้นเขาออกคำสั่งบางอย่างทำให้มีผู้คุ้มกันมาล้อมพวกเราเอาไว้แล้วนำเราผ่านฝูงชนไปตามทางเดินสู่ลานที่สองของวิหารซึ่งตอนนี้ว่างเปล่า         ที่นี่ผู้คุ้มกันปล่อยพวกเราแล้วไปอยู่ที่ประตูปากทางเดินคอยเฝ้าพวกเรา       ในไม่ช้ามีผู้หญิงนำอาหารและน้ำมาให้       ฮานส์และข้าพเจ้ากินอย่างเอร็ดอร่อย       ขณะที่ลอร์ดแรกนอลซึ่งได้เข้าใกล้ภรรยาที่หายไปแต่ว่ายังไม่ถึงตัวกินอาหารได้เพียงเล็กน้อย         มีความยินดีอยู่บ้างเพราะหลังจากที่ค้นหาอย่างยากลำบากอยู่หลายเดือนเขาได้พบว่าเธอยังมีชีวิตอยู่       และกลัวว่าเธอจะถูกพาตัวไปอีกครั้งจากเขาไปตลอดกาลทำให้เขาไม่อยากอาหาร จากคุณ : Sv - [ 21 พ.ย. 45 23:10:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขณะที่เรากินอาหาร        นักบวชจำนวนสิบสองคนซึ่งข้าพเจ้าคาดว่าถูกเรียกตัวโดยฮารุตได้รับอนุญาตให้ผ่านเข้ามาโดยพวกยาม       รวมตัวกันอยู่ห่างไปในระยะที่เราไม่ได้ยินระหว่างแท่นบูชากับสถานที่ศักดิ์สิทธิ์      เริ่มต้นเจรจาโต้เถียงกับฮารุตอย่างจริงจัง        มองดูสีหน้าของพวกเขาข้าพเจ้าเห็นว่าในหมู่พวกเขามีความเห็นแตกต่างกันอย่างรุนแรง       ประมาณครึ่งหนึ่งแสดงท่าทีให้เห็นว่าคัดค้านและอีกครึ่งหนึ่งแสดงท่าทีว่าเห็นตรงกันข้าม         ในที่สุดฮารุตยื่นข้อเสนอบางอย่างซึ่งทั้งหมดเห็นด้วย        จากนั้นประตูของสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ถูกเปิดออกด้วยกุญแจรูปร่างแปลกโดยนักบวชคนหนึ่ง        เผยให้เห็นความมืดข้างในซึ่งมีวัตถุสีขาวส่องประกายอยู่        ข้าพเจ้าคาดว่าเป็นรูปแกะสลักของเทวรูป         ฮารุตกับชายอีกสองคนก้าวเข้าไปแล้วประตูปิดตามหลังเขา      อีกห้านาทีต่อมาพวกเขากลับออกมาอีกครั้งคนอื่น ๆ เข้ามาฟังอย่างตั้งใจ         และหลังจากที่เริ่มปรึกษากันใหม่ก็แสดงเครื่องหมายว่าเห็นด้วยโดยการยกมือขวาขึ้น          ตอนนี้นักบวชคนหนึ่งเดินมาหาเราโค้งคำนับแล้วขอให้เราเข้าไปที่แท่นบูชา        เราทำตามนั้นเข้าไปยืนเรียงเป็นแถวอยู่ข้างหน้า         ฮานส์อยู่ตรงกลางขณะที่พวกนักบวชยืนเรียงแถวต่อกันไปในแต่ละด้าน         ต่อมาฮารุตเปิดประตูสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ขึ้นอีกครั้งแล้วเข้ายืนประจำที่ของเขาเยื้องไปทางขวาเล็กน้อยของแท่นบูชาแล้วกล่าวกับเรา         ไม่ใช่ภาษาอังกฤษแต่เป็นภาษาของเขาเอง        หยุดพูดเมื่อจบประโยคเพื่อให้ข้าพเจ้าแปลให้ลอร์ดแรกนอลฟัง "ท่าน มะคูมะซาน  และ อิกีซา   และคนตัวเหลืองผู้มีชื่อว่าแสงสว่างในความมืด"    ฮารุตพูดต่อไป   "เราผู้เป็นหัวหน้าพระของเทวรูปพูดในนามของชาวแคนด้าห์ขาวด้วยอำนาจอย่างเต็มที่ซึ่งได้รับมอบมา       ได้ปรึกษาร่วมกันพร้อมกับความรอบรู้ของเทวรูปตามที่พวกท่านเรียกร้อง        สิ่งที่พวกท่านเรียกร้อง        ข้อที่หนึ่งมีว่าหลังจากที่ท่านสังหารจานาและมีชัยชนะเหนือพวกแคนด้าห์ดำเราจะต้องมอบผู้หญิงผิวขาวผู้ที่เกิดในดินแดนที่ห่างไกลและถูกนำตัวมาเป็นผู้พิทักษ์ของเทวรูปตามสัญลักษณ์รูปจันทร์เสี้ยวบนทรวงอกของเธอ      แต่เพราะว่าเราไม่ต้องใช้เธอเป็นครั้งที่สองกลับคืนเป็นภรรยาของท่านอิกีซา       ข้อที่สองมีว่าเราต้องพาพวกท่านและเธอออกไปจากดินแดนของเราอย่างปลอดภัยยังสถานที่ซึ่งพวกท่านกลับไปยังบ้านเมืองของท่านได้       ทั้งสองข้อนี้เราจะทำให้เพราะเรารู้มาจากบรรพบุรุษของเราว่าถ้าจานาตายไปแล้วเราไม่ต้องกลัวพวกแคนด้าห์ดำอีกต่อไป        เพราะเราเชื่อว่าเมื่อถึงตอนนั้นพวกเขาจะทิ้งบ้านเมืองไปอยู่ที่อื่น        ด้วยเหตุนั้นเราจึงไม่ต้องการผู้ศักดิ์สิทธิ์มาคอยแจ้งเราว่าหนทางใดที่สวรรค์จะปกป้องเราจากจานาและจากพวกมัน        หรือถ้าหากว่าผู้ศักดิ์สิทธิ์คนอื่นจำเป็นสำหรับเราอีกไม่ต้องสงสัยว่าเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมเราจะพบเธออีก         อีกทั้งเรายอมรับว่าขโมยผู้หญิงคนนี้มาเพราะว่าเราจำเป็นแม้ว่าเธอจะเป็นภรรยาของพวกท่านคนหนึ่ง       แต่ถ้าเราสาบานกับเรื่องนี้      พวกท่านต้องสาบานว่าจะอยู่กับพวกเราจนสงครามยุติลง      รับภาระของเราเหมือนกับภาระของท่าน       และถ้าจำเป็นสละชีวิตให้พวกเราในสงคราม         ท่านต้องสาบานอีกด้วยว่าพวกท่านต้องไม่พยายามมาพบหรือนำตัวผู้หญิงผู้เป็นผู้พิทักษ์ของเทวรูปไปจนกว่าเราจะมอบเธอให้กับท่านอย่างปลอดภัย        ถ้าท่านไม่ยอมสาบานกับเรื่องนี้เพราะว่าต้องไม่มีเลือดหลั่งลงบนสถานที่ศัดิ์สิทธิ์แห่งนี้        เราจะล้อมพวกท่านไว้ที่นี่จนกว่าพวกท่านจะตายด้วยความหิวและกระหายน้ำ        หรือถ้าพวกท่านหนีออกไปจากวิหารนี้เราจะตามล่าพวกท่านและสังหารพวกท่านเสียแล้วทำสงครามของเราเองต่อสู้กับจานาให้ดีที่สุดเท่าที่เราทำได้" "และถ้าเราทำตามสัญญานี้เราจะรู้ได้อย่างไรว่าท่านจะรักษาสัญญา ?"    ข้าพเจ้ากล่าวขัดขึ้น "เพราะว่าคำสาบานที่เราจะให้แก่ท่านเป็นคำสาบานของเทวรูปซึ่งจะไม่มีวันผิดคำสาบาน" "ถ้าอย่างนั้นสาบานมา"     ข้าพเจ้าพูด     แม้ว่าข้าพเจ้าจะไม่เห็นด้วยว่ามันจะปลอดภัย       แต่ก็เห็นได้ว่านั่นนะดีที่สุดแล้ว ด้วยท่าทางจริงจังพวกเขาวางมือขวาลงบนแท่นบูชาแล้วกล่าว "เบื้องหน้าของเทวรูปและในนามของเทวรูปและชาวแคนด้าห์ขาวทั้งหมด" พวกเขากล่าวตามฮารุตด้วยคำสาบานน่ากลัวที่สุดซึ่งข้าพเจ้าได้ให้รายละเอียดไปแล้ว      ให้ฟ้าผ่าลงหัวเขาทั้งในโลกนี้และโลกหน้า       ถ้าผิดคำสาบานไม่ว่าจะโดยเจตนาหรือไม่เจตนา      แต่ก็มีผลต่อเมื่อเราให้คำสาบานว่ายอมรับข้อแม้ของเขาและรักษาเอาไว้เช่นเดียวกัน จากนั้นพวกเขาขอให้เราทำสัญญาส่วนของเราให้สมบูรณ์และถอยออกไปห่างอย่างเกรงใจเพื่อที่จะไม่ได้ยินขณะที่เราปรึกษากัน        ฮารุตเป็นเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่เข้าใจภาษาอังกฤษออกไปอยู่ข้างหลังสถานที่ศักดิ์สิทธิ์        ในตอนแรกข้าพเจ้ามีความลำบากกับลอร์ดแรกนอลที่ไม่ยอมผูกพันดัวเองกับอะไรทั้งสิ้น      ในตอนท้ายเมื่อข้าพเจ้าชี้ว่าไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตของเราเองบางทีของภรรยาของเขาด้วยเช่นเดียวกัน        อีกทั้งไม่มีทางเลือกอื่นเปิดให้อีก      เขาก็ยอมแพ้ด้วยความโล่งใจของข้าพเจ้า ฮานส์ประกาศว่าเขาพร้อมที่จะสาบานอะไรก็ได้     กล่าวเสริมอย่างประจบว่าคำพุดไม่มีความหมายอะไร      เพราะว่าหลังจากนั้นเราจะทำอะไรก็ได้ที่ดีที่สุดเพื่อประโยชน์ของเราเอง         ในตอนนั้นข้าพเจ้าอบรมถึงความถูกต้องอย่างสั้น ๆ ในความร้ายกาจของการผิดคำสาบานให้เขาฟัง        ซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใส่ใจมากนัก เมื่อเรื่องนี้ตกลงกันได้แล้ว      เราเรียกพวกพระกลับมาแจ้งการตัดสินใจของเรา         ฮารุตต้องการให้เรายืนยันคำสาบานกับเทวรูปซึ่งเราไม่ยินยอม       กล่าวว่าเป็นธรรมเนียมของเราที่จะกล่าวคำสาบานในนามของพระเจ้าของเราเท่านั้น       โดยที่เป็นคนใจกว้างเดินทางเห็นโลกมามาก     ฮารุตยอมแพ้กับเรื่องนี้      ข้าพเจ้าจึงกล่าวคำสาบานเป็นคนแรกว่าจะต่อสู้เพื่อชาวแคนด้าห์ขาวจนถึงวาระสุดท้ายเพื่อตอบแทนสัญญาที่เขาให้ไว้กับเรา         ข้าพเจ้ากล่าวเสริมว่าจะไม่พยายามมาพบหรือว่ารบกวนผู้หญิงที่รู้กันว่าเป็นผู้พิทักษ์ของเทวรูปจนกว่าสงครามจะยุติลงหรือแม้แต่ว่าทำให้เธอรู้ว่าพวกเรามาอยู่ที่นี่      จบลงด้วย  "พระผู้เป็นเจ้าโปรดช่วยลูกด้วย" อย่างที่ข้าพเจ้าเคยทำหลาย ๆ ครั้งเมื่อไปให้ปากคำในศาล" ต่อไปเป็นลอร์ดแรกนอลด้วยความพยายามเป็นอย่างมากที่จะกล่าวคำสาบานเหมือนกับข้าพเจ้าเป็นภาษาอังกฤษ         ฮารุตตั้งใจฟังอย่างระมัดระวังทุกถ้อยคำและครั้งหรือสองครั้งเขาให้ข้าพเจ้าอธิบายความหมายที่ถูกต้องของบางถ้อยคำ สุดท้ายเป็นฮานส์ผู้ที่ดูเหมือนจะเบื่อหน่ายเป็นอย่างมากกับเรื่องทั้งหมด      กล่าวคำสาบานเหมือนกับข้าพเจ้าและจบลงตามแบบของเขาว่า "โปรดช่วยลูกด้วยคุณพ่อนักเทศน์  บิดาของเจ้านาย" ถ้อยคำที่เขาไม่ยอมเปลี่ยนแม้ว่าจะต้องมีคำอธิบายมากกว่านั้น        เมื่อบีบคั้นเขามากจริง ๆ  เขาแสดงความฉลาดออกมาโดยเปรียบเทียบกับพวกพระว่าในจิตใจของเขาบิดาของข้าพเจ้ามีพลังอำนาจคุ้มครองพวกเราเหมือนกับผู้ศักดิ์สิทธิ์ของเทวรูปคุ้มครองพวกเขา        เขากล่าวอีกมากมายอ้างถึงวิญญาณของปู่ย่าตายายและสิ่งศักดิ์สิทธิ์บางอย่างที่พวกเขานับถือ       ข้าพเจ้าคิดว่าเป็นเรื่องเหลวไหลกล่าวขึ้นมาเพื่อทำให้น่าเชื่อถือ        คำกล่าวอ้างนี้พวกพระยอมรับอย่างเคร่งขรึม       ขณะเดียวกันฮานส์กระซิบกับข้าพเจ้าเป็นภาษาดัทช์ "พวกโง่เหล่านั้นจำไม่ได้ว่าเมื่อใช้หมารุมไล่     กระต่ายป่าวิ่งเร็วเป็นสองเท่าเสมอ             และคุณพ่อนักเทศน์ของเจ้านายคงยินดีมากถ้าฉันจะใช้ลูกเล่นแบบเดียวกับพวกมันเหมือนกับที่พวกมันใช้กับผู้หญิงผิวขาวของเจ้านายอิกีซา" ข้าพเจ้าเพียงแค่มองเขาเป็นการตอบ        เพราะว่าศีลธรรมของฮานส์ได้ผ่านการโต้เถียงกันมาแล้ว       บางทีมันอาจจะสรุปได้ด้วยประโยคที่ว่า       เพื่อที่จะได้รับน้ำใจที่ดีจากเขาในการรับใช้เจ้านายของเขาจงซื่อสัตย์เอาไว้        ถ้าไม่เช่นนั้นเขาจะเปลี่ยนเป็นคนร้ายกาจ        ในก้นบึ้งของความมืดมิดและลึกลับในหัวใจของเขาฮานส์นับถือพระเจ้าเพียงองค์เดียวมีชื่อว่าความรัก     ไม่ใช่รักผู้หญิงหรือว่ารักเด็ก        แต่เป็นตัวข้าพเจ้าผู้ต่ำต้อย        หลักธรรมของเขาไม่ใช่สิ่งชั่วร้ายขี้โกงแต่เป็นเช่นสุนัขชั้นดีที่รักเจ้านายเพียงคนเดียว     ไม่ว่าเจ้านายจะดีหรือเลว        แต่ถ้าพูดกันอย่างหมดจดแล้วในโลกนี้ยังมีสัตว์ชั้นต่ำยิ่งกว่าสุนัขชั้นดี        อย่างน้อยสำหรับเจ้านายที่พวกมันรักจะคิดถึงมันบ้าง       โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ามันเฝ้าระแวดระวังภัยอย่างกล้าหาญและบ่อย ๆ ครั้งที่ช่วยพวกเขาเอาไว้จากความตายหรือหายนะ                 จบบทที่ ๑๗ จากคุณ : Sv - [ 21 พ.ย. 45 23:13:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 "เป็นชั่วครู่ที่เราจ้องไปที่ร่างของสัตว์น่าเกลียดที่ยังส่งประกายแวววาวอยู่ ..." ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : A Muggle - [ 22 พ.ย. 45 02:44:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอชี้แจงนิดหนึ่ง สำหรับผู้ที่ตามอ่าน "เทวรูปงาช้าง" ที่คุณ Sv กำลังแปลอยู่ ... รูปนี้เป็นภาพประกอบสุดท้ายของนิยายเรื่องนี้ที่ผมหาได้  รูปเหล่านี้ผมสแกนมาจากต้นฉบับ "The Ivory Child" ของ H. Rider Haggard พิมพ์โดย Macdonald & Co. (Publishers) Ltd., London เมื่อปี 1958 จิตรกรชื่อ Hookway Cowles ครับ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 45 04:23:05 จากคุณ : A Muggle - [ 22 พ.ย. 45 03:00:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เยอะดี ขอ cop ไปอ่านต่อที่ทำงานดีกว่า จากคุณ : GTW - [ 22 พ.ย. 45 05:48:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9  ขอบคุณพี่มักเกิ้ลสำหรับรูปค่ะ บทที่ ๑  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1646877/W1646877.html               บทที่ ๒  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1630488/W1630488.html     บทที่ ๓  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1662069/W1662069.html   บทที่ ๔  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1676212/W1676212.html   บทที่ ๕  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1689904/W1689904.html บทที่ ๖   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1704476/W1704476.html บทที่ ๗  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1718639/W1718639.html บทที่ ๘  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1732730/W1732730.html บทที่ ๙  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1751384/W1751384.html บทที่ ๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1778827/W1778827.html#9 บทที่ ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1803613/W1803613.html บทที่ ๑๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1811854/W1811854.html   บทที่ ๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1827632/W1827632.html#8 บทที่ ๑๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1843712/W1843712.html#7 บทที่ ๑๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1859298/W1859298.html#6 บทที่ ๑๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1875285/W1875285.html#4 จากคุณ : s_purple - [ วันพ่อแห่งชาติ 00:05:57 ]