เรือง : The Brother Grimm
แปล : มิ้ม
กาลครั้งหนึ่งมีชายตัดไม้ผู้หนึ่งซึ่งมีบุตรชายสามคน คนหัวปีกับคนรองนับว่าเป็นคนเฉลียวฉลาด แต่คนสุดท้องนั้นได้รับการปฎิบัติอย่างไร้ความปรานี ด้วยทุกคนคิดว่าเขาเป็นเด็กโง่ มีนามว่า โดซี
วันหนึ่งพี่ชายสองคนกินอาหารมากมายแล้วออกไปตัดไม้มาทำฟืน ทั้งสองไปได้ไม่ไกลก็เจอชายชราร่างเล็กหยุดพวกเขาไว้
"ขออาหารกลางวันพวกเจ้าแบ่งให้ข้าสักหน่อย เพราะข้าหิวข้าวหิวน้ำ"
แต่สองพี่น้องตอบว่า "หากข้าแบ่งให้เจ้ากินเราก็มีส่วนของเราน้อยลงไปอีก" จากนั้นทั้งคู่ก็ออกไปตัดฟืน แตาไม่ช้าไม่นาน ขวานก็หลุดมือพลั้งบาดแขน ดังนั้นทั้งสองคนจึงเดินกลับบ้าน แขนพันแผลอย่างยากเย็นและไม่มีไม้สักท่อน
ดังนั้นวันต่อมา โดซีจึงออกไปตัดไม้ มีอาหารเล็กน้อยและน้ำแก้วหนึ่ง เขาก็พบชายชราคนนั้นถามขออาหารกิน
"สิ่งใดเป็นของข้า ก็เหมือนของท่าน" โดซีเอ่ยปากอย่างยินดี แล้วทั้งคู่นั่งลงแบ่งอาหารกลางวันโดซีกินกัน
"เจ้ามีใจการุณและเอื้อเฟื้อทุกสิ่งที่เจ้ามี เพื่อตอบแทนข้าจะอวยพรให้เจ้าพบกับโชคลาภ จงขุดใต้ต้นไม้นั้นแล้วเจ้าจะพบอะรบางสิ่งที่รากไม้ " แล้วเขาก็หายตัวไป
โดซีขุดด้วยความพยายาม และก็พบห่านมีขนทองคำแท้!
โดซีอุ้มห่านไว้ใต้แขนและเรื่มออกเดินทางหาโชคลาภของเขา เขาหยุดพักคืนนั้นที่โรงเตี๊ยม นำห้านล้ำค่าไปกับเขาด้วย
เมื่อลูกสาวสามนางของเจ้าของโรงเตี๊ยมเห็นห่านทองคำ แต่ละนางก็ตัดสินใจว่านางต้องได้ขนเรืองรองนั้นมาเป็นของตนไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
แรกนั้นพี่สาวคนโตแอบเข้าไปในห้องของโดซี นางเอื้อมไปแตะขนอย่างเงียบ ๆ แต่ไม่นานหลังจากที่แตะห่านตัวนั้น นางพบว่าตัวติดกับมัน และขยับตัวไม่ได้เลย
ต่อมาพี่สาวคนรองคืบคลานเข้าไปในห้องของโดซี ตัดสินใจด้วยความริษยาไม่อยากให้พี่สาวได้ขนไปหมด แต่ดูสิ ! วินาที่นางสัมผัสพี่สาว นางก็ติดแน่นเหมือนพี่สาว
ในที่สุดน้องสาวสุดท้องก็แอบเข้าไปบ้าง แต่อีกสองคนร้องลั่น" ออกไปให้พ้น ! คุณพระช่วย ออกไปเสีย"
"ทำไมข้าต้องออกไปเมื่อพวกเขาได้ขนทองคำ?" สาวน้อย ผู้โง่เขลาคิด และพริบตาเดียว นางก็ติดแน่นเช่นเดียวกับพี่สาว
เช้าวันรุ่งขึ้น โดซีอุ้มห่านออกเดินทางไป โดยไม่ได้สังเกตเห็นทั้งสามสาว เลย แต่ไม่ว่าเขาจะไปไหน พวกนางก็ถูกบังคับให้ติดตามไปด้วย
ไม่ช้าไม่นาน นักบวชเฒ่าเห็นขบวนประหลาดนั้น
"พวกเจ้าไม่อายบ้างหรือที่ตามตื้อชายหนุ่มผู้นี้น่ะ?" เขาร้องถาม และเขาก็คว้ามือน้องสาวคนเล็กไว้ให้ออกห่างมา แต่ทันทีที่สัมผัสนาง เขาก็ติดแน่นเหมือนกัน
อีกสักประเดี๋ยวเสมียนเดินผ่านเห็นนักบวชวิ่งตามสาวน้อยสาวคน ก็ให้ตกตะลึง
"สวัสดีครับ ท่าน!" เขาร้องเรียก "กำลังจะไปไหนครับ?" แล้วเขาก็คว้าช่ยเสื้อคลุมนักบวช แล้ว ให้ตายสิ! เขาก็ติดแย่ยด้วยเหมือนกัน
ด้วยเหตุนี้ ทั้งห้าคนเดินทางไปจนผ่านชาวนาสองคนทำนาอยู่
"ช่วยเราด้วย! ช่วยเราด้วย!"นักบวชกับเสมียนตะโกนร้อง
"ช่วยเราด้วย! ช่วยเราด้วย!" สามพี่ร้องร้อง แต่ทะนทีที่ชาวนาวางมือบนตัวเสมียนเพื่อช่วยดึงเขาออกมา พวกเขาก็ติดแถวตามโดซีกับห่านของเขาไปลำดับด้วย
ปรากฎว่าเมืองที่โดซีและเพื่อนร่วมเดินทางผ่าน มีเจ้าหญิงองค์หนึ่งซึ่งไม่ทรงยิ้มแย้มมาสามปี พระราชาผู้ทรงวิตก ทรงเสนอให้รางวัลแก่ผู้ใดก็ตามที่สามารถทำให้องค์หญิงเธอสรวลได้ ด้วยการให้อภิเษกกับองค์หญิงและยกราชาอาณาจักรให้กึ่งหนึ่ง
ในวันนี่ เจ้าหญิงผู้ทรงไม่มีความสุข ทอดพระเนตรผ่านพระบัญชรออกมา ทันใด พระองค์ก็เห็นโดซีและขบวนผู้ติดตามอันแสนประหลาด
ขณะที่พระองค์ทรงมองดูพวกเขา ล้มลุกคลุกคลานครั้งแล้วครั้งเล่า พระพักตี์แปรเปลี่ยนเป็นยิ้ม ไม่ช้าก็ทรงหัวเราะจนพระอัสสุชนไหลรินอาบพระปราง
ดังนั้น โดซีจึงได้ครอบครองอาณาจักรกึ่งหนึ่ง และแต่งงานกับเจ้าหญิงด้วย เขาและภรรยาอยู่กันอย่างมีความสุขตลอดไปสิบแต่นั้น
ส่วนอะไรเกิดขึ้นกับห่านนั้นผม(* พี่น้องกริม ผู้เล่า ไม่ใช่มิ้ม นะ )ไม่อาจบอกได้
แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 45 19:13:24