ความคิดเห็นที่ 1 ตอนนี้ข้าพเจ้าเกิดความสงสัยว่าที่เราเห็นเมื่อคืนที่ผ่านมาเป็นจานาจริง ๆ หรือเปล่า       แต่ก็สรุปว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะสอบถามถึงเรื่องนี้         จึงไม่ถามออกไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งมันจะเปิดเผยแก่ฮารุตถึงเส้นทางที่เราใช้ไปยังวิหาร        เพียงแต่บอกเขาว่าตรงจุดนี้ต้องได้รับการป้องกันอย่างเข้มแข็งโดยไม่มีการล่าช้า        ถ้าเขาต้องการจะใช้ภูเขานี้เป็นที่มั่น " เราจะทำทันที ท่าน"    เขาตอบ    "เพราะเราไม่แข็งแกร่งพอที่จะโจมตีพวกแคนด้าห์ดำหรือว่าตั้งมั่นสู้กับพวกเขาในที่ราบ       ที่นี่เท่านั้นไม่มีสถานที่อื่นอีกแล้วจะเป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้ายระหว่างจานากับเทวรูป         จึงเป็นงานของท่านที่จะสร้างแนวป้องกันอย่างฉลาด          เมื่อพวกมันมาเราอาจจะเอาชนะจานาและพวกของมันได้" "ท่านหมายความว่าเจ้าช้างตัวนี้จะมากับซิมบาพร้อมกับทหารของเขาด้วยหรือ ฮารุต ?" "ไม่ต้องสงสัยเลยท่าน      เพราะมันทำอย่างนี้มาเสมอตั้งแต่แรกแล้ว        จานาอ่อนน้อมต่อกษัตริย์และพวกพระชาวแคนด้าห์ดำ         บรรพบุรุษของพวกเขาเลี้ยงดูมันมาหลายชั่วอายุคนแล้ว        และมันเชื่อฟังคำสั่งของพวกเขา       อีกทั้งมันคิดได้ด้วยตัวเอง       มันเป็นวิญญาณชั่วร้ายและไม่มีวันตาย" "มันสูญเสียดวงตาและปลายงวงไปต้องไม่ใช่ไม่มีวันตายแน่"        ข้าพเจ้าให้ความเห็น      "จากที่ฉันได้เห็นมันไม่ต้องสงสัยเลยถึงความสามารถในการคิดด้วยตัวเอง      และฉันดีใจที่มันจะมาด้วยเพราะฉันมีบัญชีที่จะต้องสะสางกับมัน" "เช่นเดียวกับมัน      ผู้ไม่รู้จักลืมมันมีบัญชีจะสะสางกับท่านและคนรับใช้ของท่านด้วย     แสงสว่างในความมืด"      ฮารุตให้ความเห็นด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ หลังจากใช้เวลาเล็กน้อยวัดระยะต่าง ๆ แล้วลอร์ดแรกนอลที่เข้าใจสถานการณ์ได้ดี         วาดแผนที่หยาบ ๆ ไว้ในสมุดบันทึกเพื่อเป็นข้อมูลสำหรับสร้างแนวป้องกัน       เรามุ่งหน้ากลับเมืองที่ซึ่งเราทิ้งสัมภาระเอาไว้และมีอีกหลายอย่างที่ต้องจัดการ        มันเป็นการขี่อูฐค่อนข้างไกลลงมาตามเนินทางด้านตะวันออกของภูเขาซื่งข้ามลงมาได้อย่างง่ายดาย       แม้ว่ามันจะเหมือนกับส่วนอื่นของภูเขาประหลาดนี้ปกคลุมไปด้วยป่าไม้ซีดาร์อย่างหนาแน่นซึ่งข้าพเจ้ารู้สึกว่ามันใช้เป็นที่ป้องกันได้         ในที่สุดก็ลงมาถึงตีนเขาโดยที่เราจำเป็นต้องเดินทางอ้อมไปมาเพื่อหลีกเลี่ยงพื้นที่ขรุขระสำหรับพวกอูฐ        ซึ่งสุดท้ายทำให้เราไปไม่ถึงที่พักของเราในเมืองจนกระทั่งราวเที่ยงวัน ดีใจเมื่อมาถึงที่พักเพราะพวกเราทั้งสามคนเหนื่อยล้าจากการเดินทางในคืนอันน่ากลัวและความรู้สึกกังวลใจที่เราได้รับ       หลังจากกินอาหารแล้วเราล้มตัวลงนอนและข้าพเจ้ายินดีที่ได้เห็นว่า       แม้จะมีความตื่นเต้นที่ได้พบภรรยาของเขา        ลอร์ดแรกนอลเป็นคนแรกในหมู่พวกเราที่นอนหลับไป ประมาณห้าโมงเย็นเราตื่นขึ้นมาโดยคนส่งข่าวของฮารุต       ซึ่งขอร้องให้เราไปร่วมประชุมด้วยเรื่องสำคัญยังบ้านที่ใช้เป็นที่ประชุมอยู่ไม่ไกลนักบนลานว่างที่ชาวแคนด้ห์ขาวใช้เป็นที่แลกเปลี่ยนสินค้า        ที่นี่เราพบฮารุตและหัวหน้าประมาณยี่สิบคนนั่งอยู่ในเงาของหลังคามุงด้วยใบหญ้า         ขณะที่ข้างหลังพวกเขาในระยะที่เหมาะสมชาวแคนด้าห์ขาวเกือบร้อยคนยืนอยู่          ส่วนมากของคนเหล่านี้เป็นผู้หญิงและเด็ก      อย่างที่ข้าพเจ้าเคยกล่าวไว้แล้วผู้ชายส่วนใหญ่ออกไปจากเมืองเพื่อการเก็บเกี่ยว เราถูกพาไปที่เก้าอี้หรือน่าจะเป็นม้านั่งอย่างมีเกียรติ        เมื่อเราสองคนนั่งลงฮานส์เข้ามายืนประจำที่ของเขาข้างหลังเรา       ฮารุตลุกขึ้นยืนแจ้งแก่เราว่ามีคณะทูตมาจากพวกแคนด้าห์ดำเกือบจะมาถึงอยู่แล้ว ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงมีด้วยกันห้าคนท่าทางห้าวหาญผิวสีดำน่าประหลาด         ไม่มีอาวุธเพราะพวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้นำอาวุธเข้ามาในเมือง      แต่ประดับกายด้วยโซ่เงินทาบผ่านหน้าอกเพื่อแสดงตำแหน่งพร้อมกับเครื่องตกแต่งหรูหราป่าเถื่อนอย่างอื่นอีก          ชายคนที่เป็นหัวหน้าของพวกเขาข้าพเจ้าจำได้เป็นหนึ่งในผู้ส่งข่าวที่เข้ามาพบพวกเราเมื่อตอนที่เราเข้ามาในดินแดนของเขาในครั้งแรกจากทางใต้        ก่อนที่จะเกิดการต่อสู้จนข้าพเจ้าถูกพาไปเป็นเชลย       เขาก้าวออกมาข้างหน้าแนะนำตัวเองกับฮารุตแล้วพูดขึ้น "พบกันอีกครั้ง   โอ ผู้วิเศษของเทวรูป        ฉันเป็นผู้ส่งข่าวของเทพจานาพูดผ่านปากของกษัตริย์ซิมบา        มายังท่านและมารุตน้องชายของท่านยืนยันคำเตือนที่ท่านไม่ยอมฟัง        ตอนนี้จานาจัดการมารุตไปแล้ว      และฉันมาเตือนท่านอีกครั้งฮารุต" "ถ้าฉันจำได้ถูกต้อง"     ฮารุตขัดขึ้นอย่างนิ่มนวล      "ฉันคิดว่าตอนนั้นพวกท่านสองคนมาส่งข่าวและเทวรูปหมายหัวพวกท่านหนึ่งคนเอาไว้      ถ้าจานาจัดการน้องของฉัน      บอกมาซิว่าพวกท่านอีกคนอยู่ที่ไหน ?" "เรามาเตือนท่าน"     คนส่งข่าวพูดต่อไป     "และท่านสาปแช่งพวกเราในนามของเทวรูป" "ใช่แล้ว"    ฮารุตพูดขัดขึ้นอีกครั้ง     "เราสาปพวกท่านไว้สามประการ       ประการแรกเป็นคำสาปจากสวรรค์โดยพายุหรือความแห้งแล้งซึ่งได้บังเกิดกับพวกท่านแล้ว       ประการที่สองเป็นคำสาปของการอดอยากซึ่งได้บังเกิดกับท่านแล้ว         และประการที่สามเป็นคำสาปของสงครามซึ่งกำลังจะบังเกิดกับพวกท่าน" "เพราะเรื่องของสงครามเราจึงมาพูดกับท่าน"     คนส่งข่าวตอบหลีกเลี่ยงอย่างฉลาดกับอีกสองเรื่องซึ่งบางทีเขาคงพบว่ามันพะอืดพะอมที่จะพูดถึง "เป็นความโง่ของพวกท่าน"    ฮารุตตอบอย่างนุ่มนวล    "ที่เห็นว่าจะเอาชนะพวกเราที่น้อยกว่าได้       พวกท่านจำนวนมากจะถูกฆ่าตายแต่พวกเราจะตายน้อยมาก        และคนขาวที่พวกท่านเอาตัวไปขังไว้หนีจากเงื้อมมือของพวกท่านและงาของจานามาได้ซึ่งตอนนี้ฉันคิดว่ามันเสียดวงตาไปข้างหนึ่ง        ถ้าจานาเป็นเทพจะเสียดวงตาไปได้อย่างไรและทำไมถึงฆ่าคนขาวที่ปราศจากอาวุธไม่ได้ ? "ไว้ให้จานามาตอบด้วยตัวเอง      เพราะเขาจะมาอีกไม่นาน       โอ ฮารุต ตอนนี้      นี่เป็นคำพูดของจานาผ่านปากของกษัตริย์ซิมบา       เทวรูปทำลายพืชผลของเราดังนั้นฉันจึงเรียกร้องสิ่งนี้จากคนของเทวรูป        ให้พวกเขามอบพืชผลสามในสี่ส่วนให้กับเรา    เก็บเกี่ยวแล้วนำไปส่งที่ฝั่งทางด้านใต้ของแม่น้ำทาวา        ให้มอบตัวตนขาวสองคนมาเพื่อนำไปสังเวย        ให้มอบตัวผู้หญิงผิวขาวที่เป็นผู้พิทักษ์ของเทวรูปมาเป็นภรรยาของกษัตริย์ซิมบาพร้อมกับหญิงบริสุทธิ์หนึ่งร้อยคน      มอบรูปสลักของเทวรูปให้แก่เทพจานาโดยผ่านพวกพระของเขาและกษัตริย์ซิมบา       นี่เป็นข้อเรียกร้องของจานาพูดผ่านปากของกษัตริย์ซิมบา" เฝ้ามองอยู่ข้าพเจ้าเห็นความตื่นตระหนกหวาดกลัวสั่นสะท้านออกมาจากร่างของฮารุตและคนที่อยู่กับเขาทุกคนเมื่อเข้าใจความหมายทั้งหมดนี้        สำหรับพวกเขาคำวิงวอนอย่างน่าเวทนาที่สุดจมอยู่ในจิตใจของพวกเขา       แต่เขาเพียงแค่ถามเสียงเบาเหลือเกิน "และถ้าเราปฏิเสธข้อเรียกร้อง      จะมีอะไรเกิดขึ้น ?" "ถ้าอย่างนั้น"    คนส่งข่าวตะคอกเสียงอย่างโอหัง    "จานาจะประกาศสงครามกับพวกท่าน       สงครามครั้งสุดท้าย      ทำสงครามจนผู้ชายของพวกท่านตายหมด      เทวรูปที่พวกท่านนับถือถูกเผาเป็นขี้เถ้าด้วยไฟ       ทำสงครามจนพวกผู้หญิงของท่านถูกนำตัวไปเป็นทาสและพืชผลที่พวกท่านปฏิเสธถูกนำไปเก็บในยุ้งฉางของเราและดินแดนของท่านว่างเปล่าชื่อของท่านถูกลืมเลือนไป        คนของจานาเตรียมพร้อมอยู่แล้วเสียงโกญจนาทของจานาจะเรียกพวกเขาเข้าต่อสู้       พรุ่งนี้หรือว่าวันต่อไปพวกเขาจะบุกมาหาท่าน       และเมื่อถึงวันเพ็ญอีกครั้งจะไม่มีพวกท่านสักคนได้เห็นอีกแล้ว" ฮารุตลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมาจากเพิงหลังคา       หันหลังให้คณะทูตแล้วมองจ้องไปยังแนวของทิวภูเขาใหญ่ตัดกับขอบฟ้าไกลออกไป          ด้วยความอยากรู้อยากเห็นข้าพเจ้าเดินตามเขาไปและพบว่าภูเขานี้แทบจะมองไม่เห็น       เพราะมันไม่อะไรเลยนอกจากหมู่เมฆหนาทึบปกคลุมอยู่          หลังจากมองดูอยู่ชั่วครู่เขาเดินกลับมาแล้วพูดกับคณะทูต       พูดอย่างเกือบไม่เอาใจใส่ว่า "ถ้าท่านจะรับคำแนะนำจากฉัน สหาย      ท่านจงรีบขี่ม้ากลับไปที่แม่น้ำ       มีฝนตกหนักบนภูเขาอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย          ท่านจะโชคดีถ้าข้ามแม่น้ำไปได้ก่อนที่น้ำป่าจะถล่มลงมา       น้ำป่ารุนแรงอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นในยุคของเรา" ข่าวนี้ดูเหมือนจะทำความปั่นป่วนให้กับคนส่งข่าว        เพราะพวกเขาก้าวออกมาจากเพิงหลังคามองจ้องไปที่ภูเขา       พูดพึมพัมกันไปมาด้วยภาษาที่ข้าพเจ้าไม่เข้าใจ       จากนั้นพวกเขาเดินกลับมาด้วยท่าทีที่ไม่แยแสขอคำตอบจากข้อเรียกร้องโดยทันที "พวกเจ้าเดาไม่ออกหรือ ?"    คำตอบจากฮารุต      จากนั้นเปลี่ยนน้ำเสียงยืดตัวของเขาขึ้นสูงเต็มร่างแล้วตวาดใส่พวกทูต      "จงกลับไปหาเทพชั่วร้ายของพวกเจ้าที่ซ่อนอยู่ในร่างของสัตว์ร้ายและทาสของมันที่เรียกตัวเองว่ากษัตริย์      และบอกพวกมันว่า        นี่คือคำพูดของเทวรูปถึงผู้รับใช้ที่ทรยศพวกสุนัขแคนด้าห์ดำ       ว่ายข้ามแม่น้ำของฉันมาถ้าพวกเจ้าทำได้   ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย     และมาต่อสู้กับฉันถ้าพวกเจ้าทำได้        เพราะเมื่อพวกเจ้ามาถึงฉันก็พร้อมอยู่แล้ว     โอ จานาเจ้านะตายไปแล้ว      โอ เจ้าทาสซิมบาเจ้านะตายไปแล้ว       พวกเจ้าจะแตกพ่ายยับเยินไป    เจ้าพวกสุนัขแคนด้าห์ดำ      บ้านของพวกเจ้าที่เหลืออยู่จะไกลออกไปในดินแดนที่แห้งแล้ง         ที่ซึ่งพวกเจ้าจะต้องขุดลึกลงไปในดินถึงจะได้น้ำและอยู่ด้วยการล่าสัตว์เพราะมีต้นข้าวขึ้นได้เล็กน้อย       ตอนนี้พวกเจ้าไปได้แล้ว      และไปให้เร็วมิฉะนั้นพวกเจ้าจะต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดกาล" พวกเขาจึงกลับไป        ทิ้งให้ข้าพเจ้าชื่นชมกับบทบาทอันเข้มแข็งของฮารุต จากคุณ : Sv - [ วันพ่อแห่งชาติ 22:42:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ข้าพเจ้าต้องเสริมว่า       เรื่องนั้นไม่เป็นที่สงสัยเลยจากการสังเกตสภาพของดินฟ้าอากาศอย่างฉลาด       เขากล่าวได้ถูกต้องถึงเรื่องฝนที่ตกบนภูเขา      ซึ่งไม่เคยตกมากมายอย่างนั้นในดินแดนของเทวรูป        และเรารู้มาในภายหลังว่าน้ำป่าทะลักมาพอดีเมื่อพวกทูตไปถึงแม่น้ำ        พวกเขาคนหนึ่งจมน้ำไปในการพยายามข้ามแม่น้ำ        และเป็นเวลาสิบสี่วันหลังจากนั้นที่กองทัพไม่สามารถข้ามมาได้ ในเย็นวันนั้นเราเริ่มการเตรียมพร้อมที่จะรับการโจมตีซึ่งตอนนี้มันหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว       เพียงแค่อยู่กันคนละข้างของสิ่งนับถือประจำเผ่าภายใต้ชื่อของเทวรูปและจานา     ขณะที่พวกเขาเพิ่มความน่าสนใจแบบบทกวีของโฮมเมอร์เข้าไปในการต่อสู้       เรารู้สึกว่ามันเลี่ยงไม่ได้ที่จะตัดสินกันด้วยโลหะอันเย็นชืดหรือว่าอาวุธร้ายกาจอย่างอื่นอีก       สถานการณ์ของพวกแคนด้าห์ขาวตกอยู่ในอันตรายจริง ๆ          อย่างที่ข้าพเจ้าคิดว่าได้เคยกล่าวไว้แล้วพวกเขาทั้งหมดมีไม่เกินสองพันคนของผู้ชายที่มีอายุอยู่ระหว่างยี่สิบและห้าสิบห้าปี        หรือรวมทั้งเด็กผู้ชายอายุสิบสี่ถึงยี่สิบปีและคนแก่ที่ยังต่อสู้ได้อายุระหว่างห้าสิบห้าถึงเจ็ดสิบปี        รวมกันแล้วสองพันเจ็ดร้อยคนทำหน้าที่ทหาร        ในจำนวนนี้อาจรวมผู้หญิงน้อยกว่าสองพันคน       ซึ่งในหมู่ของชาวเผ่าที่มีประชากรถดถอยลงนี้แปลกพอดูด้วยสาเหตุที่ข้าพเจ้าไม่เคยสืบสวนผู้ชายมีจำนวนมากกว่าผู้หญิง       ซึ่งตามประเพณีการแต่งงานของพวกเขาโดยเทียบเคียงกับชาวเผ่าอาฟริกาส่วนมากที่ยึดถือการมีคู่ครองแค่คนเดียว         ถึงกระนั้นคนที่มีฐานะดีในหมู่ของพวกเขามีภรรยาได้มากกว่าหนึ่งคน         ขณะที่คนยากจนหรือคนที่มีคุณสมบัติไม่น่าเลือกไม่มีคู่ครองเลยสักคน         และการแต่งงานกับคนเผ่าอื่นหรือกับพวกแคนด้าห์ดำที่อยู่ข้ามแม่น้ำไปเป็นสิ่งต้องห้ามใครฝ่าฝืนต้องถูกลงโทษถึงตายหรือขับไล่ออกไปจากเผ่า คู่ต่อสู้ของคนกลุ่มเล็กเหล่านี้พวกแคนด้าห์ดำอาจระดมพลได้ถึงสองหมื่นคน         ไม่รวมเด็กและคนแก่พร้อมผู้หญิงที่ทิ้งเอาไว้ให้เฝ้าบ้านเมือง       นั้นคือมีไม่น้อยกว่าสิบต่อหนึ่ง        มากไปกว่านั้นพวกศัตรูทั้งหมดนี้จะต่อสู้ด้วยความกล้าเพราะสิ้นหวัง       เพราะว่าเกือบสามในสี่ของพืชผลพร้อมกับสัตว์เลี้ยงและแกะจำนวนมากมายถูกทำลายไปด้วยพายุลูกเห็บอันร้ายกาจตามที่ข้าพเจ้าเล่าไปแล้ว        อีกทั้งไม่มีพืชผลที่ไหนอีกแล้วในดินแดนแถบนี้        ที่ซึ่งพวกเขาอยู่อย่างโดดเดี่ยวล้อมรอบไปด้วยทะเลทราย        พวกเขาจึงจำเป็นต้องมายึดเอาไปจากพวกแคนด้าห์ขาว      หรือไม่ก็ต้องอยู่อย่างอดอยากแสนสาหัสจนกว่าจะถึงฤดูเก็บเกี่ยวของปีหน้า จุดเดียวที่ข้าพเจ้าเห็นว่าให้ความอนุเคราะห์คนของเทวรูปคือว่าพวกเขาต่อสู้อย่างได้เปรียบในที่มั่นอันเป็นภูเขาสถานที่อันน่าเกรงขามถ้าป้องกันอย่างถูกต้อง         อีกทั้งพวกเขาจะได้ประโยชน์จากความรอบรู้และความชำนาญของลอร์ดแรกนอลและตัวข้าพเจ้า        ประการสุดท้ายพวกศัตรูต้องเผชิญหน้ากับปืนไรเฟิลของเรา        ไม่ว่าพวกแคนด้าห์ขาวหรือว่าพวกแคนด้าห์ดำข้าพเจ้าอาจกล่าวได้ว่าไม่เคยมีปืนสักกระบอก        นอกจากปืนคาบศิลาเก่าแก่ไม่กี่กระบอกที่บรรพบุรุษของพวกเขายึดเอามาจากชนเผ่าเร่ร่อนและเก็บเอาไว้เป็นของประหลาด       ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ข้าพเจ้าไม่รู้       เพราะไม่เป็นที่สงสัยเมื่อพวกแคนด้าห์ขาวค้าขายอูฐและพืชผลกับพวกอาหรับซึ่งเร่ร่อนไปไกลถึงซูดานหรืออียิปต์     ซึ่งเป็นพวกเร่ร่อนที่รู้จักใช้ปืนแม้ว่าพวกเขาจะใช้มันไม่บ่อยนัก        ที่เป็นเช่นนี้อาจเป็นเพราะว่ากฏเก่าแก่บางอย่างหรือว่าอคติห้ามไม่ให้พวกเขานำอาวุธปืนมาสู่บ้านเมือง       หรือบางทีเป็นเพราะดินปืนและลูกตะกั่วเป็นสิ่งหายาก        หรือด้วยเหตุผลที่ว่าพวกเขาไม่มีใครสอนให้ใช้อาวุธชนิดใหม่แบบนี้ ตอนนี้คงจะจำได้ว่าในโอกาสที่จะใช้ประโยชน์จากพวกมันนอกจากปืนล่าสัตว์ประจำตัวของพวกเรา        ลอร์ดแรกนอลนำปืนไรเฟิลสไนเดอร์ห้าสิบกระบอกพร้อมด้วยเตรื่องกระสุนจำนวนมากมาสู่อาฟริกา       ซึ่งทำให้ข้าพเจ้ายุ่งยากที่จะนำมันผ่านด่านศุลกากรที่เดอร์บัน         ทั้งหมดนี้มาถึงเมืองของเทวรูปอย่างปลอดภัย        งานอย่างแรกของเราก็คือหาทางใช้ประโยชน์จากทรัพย์สินอันหาค่ามิได้นี้ให้ดีที่สุด        ในตอนท้ายข้าพเจ้าขอให้ฮารุตเลือกชายหนุ่มที่กล้าหาญและฉลาดในหมู่พวกเขามาเจ็ดสิบห้าคน        ส่งมาให้ข้าพเจ้าและฮานส์สอนให้พวกเขายิงปืน        เรามีปืนไรเฟิลเพียงแค่ห้าสิบกระบอกแต่ข้าพเจ้าฝึกสอนคนเจ็ดสิบห้าคนหรือมากกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์       เพื่อเตรียมพร้อมเอาไว้สำหรับแทนที่คนที่ตายไป ตั้งแต่ตะวันขึ้นจนตกดินของทุกวันฮานส์และข้าพเจ้าทำงานอย่างหนักที่จะเปลี่ยนชาวแคนด้าห์ให้เป็นนักแม่นปืน        มันไม่ใช่งานง่ายสำหรับคนที่แม้จะมีความตั้งใจแต่ไม่เคยจับปืนมาก่อนเลย         โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อข้าพเจ้าต้องสงวนกระสุนเอาไว้ฝึกซ้อมเท่าที่จำเป็นซึ่งแน่ละเพราะเรามีอยู่อย่างจำกัด       แต่เราก็สอนให้พวกเขารู้จักเล็งปืน       รู้จักวิธียิงและหยุดยิงเมื่อได้รับคำสั่งอีกทั้งถือปืนให้ต่ำเอาไว้อย่าให้ยิงไปโดยเสียเปล่า       จะทำให้พวกเขาเป็นนักแม่นปืนเป็นสิ่งที่มากเกินกว่าข้าพเจ้าจะหวังได้ในสถานการณ์แบบนี้ นอกจากคนพวกนี้ผู้ชายที่เหลือเกือบทั้งหมดต้องทำงานอย่างหามรุ่งหามค่ำเพื่อการเก็บเกี่ยว        งานนี้ลำบากมากจริง ๆ เพราะว่าพืชผลบางแห่งยังไม่สุกพร้อม       และเพราะว่าเมล็ดข้าวต้องถูกบันทุกมาบนหลังอูฐเข้าไปเก็บในลานแห่งที่สองของวิหารซึ่งเป็นสถานที่แห่งเดียวที่น่าจะปลอดภัย         ที่จริงแล้วเมื่อจบงานอันเหนื่อยยากนี้แล้วพืชผลจำนวนมากถูกทิ้งเอาไว้โดยไม่ได้เก็บเกี่ยว         จากนั้นฝูงสัตว์เลี้ยงและพ่อพันธุ์แม่พันธุ์อูฐซึ่งหากินอยู่ทางอีกด้านหนึ่งของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ถูกนำมาไว้ยังที่ปลอดภัยในหุบเขาแคบ ๆ ของป่าใต้เนินเขา      และสะสมอาหารไว้ให้พวกมัน         อีกทั้งเป็นเรื่องจำเป็นที่ต้องจัดพวกแมวมองไปเฝ้ายามเอาไว้ตลอดแนวแม่น้ำ สุดท้ายป้อมปราการประจำทางผ่านเข้าสู่ภูเขาต้องการแรงงานและการดูแลอยู่ตลอด          งานนี้เป็นหน้าที่ของลอร์ดแรกนอล       ซึ่งโชคดีเมื่อตอนหนุ่มก่อนที่เขาจะได้สืบทอดตำแหน่งอย่างไม่คาดคิดได้ปฏิบัติหน้าที่นายทหารช่างอยู่หลายปีจึงรู้จักงานของเขาเป็นอย่างดี        ที่จริงแล้วเขารู้งานค่อนข้างดีมาก      เป็นผลให้แบบแผนอันยุ่งยากของการสร้างเครื่องป้องกันทำความงุนงงให้กับความคิดง่าย ๆ ของชาวพื้นเมืองเพียงเล็กน้อย       ด้วยความร่วมมือของพระทั้งหมดและผู้หญิงทุกคนและเด็ก ๆ ที่ไม่ต้องออกไปทำหน้าที่เก็บเกี่ยว        พวกเขาสร้างกำแพงแล้วกำแพงเล่าที่มั่นแล้วที่มั่นเล่า       ถ้านั่นเป็นถ้อยคำที่ถูกต้องไม่ต้องไปพูดถึงที่กำบังและสนามเพลาะ        เขาขุดหลุมพรางไว้เป็นจำนวนมากปักขวากแหลมคมไว้ที่ก้นหลุม      ตามพื้นที่สามารถขุดดินออกไปได้ง่ายเพื่อยับยั้งการบุกของข้าศึก ที่จริงแล้วเมื่อข้าพเจ้าเห็นผลงานของเขาทั้งหมดในสิบวัน       เมื่อข้าพเจ้ากลับไปพบกับเขาบนภูเขา       ข้าพเจ้าค่อนข้างประหลาดใจ ตลอดช่วงเวลานี้บังเกิดข้อโต้แย้งขึ้นว่าเราควรจะไปป้องกันพวกแคนด้าห์ดำไม่ให้ข้ามแม่น้ำซึ่งตอนนี้ลดระดับลงมากแล้วหรือไม่        แผนนี้พวกหนุ่ม ๆ บางคนชอบมาก       สุดท้ายข้อโต้เถียงนี้ก็โยนมาให้ข้าพเจ้าในฐานะแม่ทัพเพื่อการตัดสินใจในทุก ๆ เรื่อง      ข้าพเจ้าเห็นอยู่ว่ากำลังของเรามีน้อย      และถ้าข้าพเจ้าจะใช้พลยิงปืนก็จะเป็นการสูญเสียกระสุนไปเป็นจำนวนมากโดยเปล่าประโยชน์         อีกทั้งเมื่อเกิดเหตุพลิกผันขึ้นหรือว่าถูกไล่ต้อนให้กลับมา       ซึ่งมันต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน      การหนีกลับมาโดยอูฐอันเป็นทางหนีทางเดียวของเราจากพวกทหารม้าต้องควบตามมาทันแน่          มากไปกว่านั้นแม่น้ำทาวามีคุ้งน้ำมากมายพวกศัตรูจะเลือกตรงไหนก็ได้        ดังนั้นเราจึงตัดสินว่าจะตั้งรับอยู่ที่เดียวยังภูเขาศักดิ์สิทธิ์ ในคืนที่สิบสี่ของปักษ์ใหม่กองสอดแนมด้วยอูฐที่ประจำอยู่ระหว่างแม่น้ำทาวาและภูเขารายงานว่าพวกแคนด้าห์ดำรวมพลกันอยู่จำนวนหลายพันยังอีกฝั่งของแม่น้ำกำลังประกอบพิธีศักดิ์สิทธิ์           ในคืนวันที่สิบห้ากองสอดแนมรายงานว่าพวกมันกำลังข้ามแม่น้ำมา        มีพลม้าประมาณห้าพันและพลเดินเท้าประมาณหนึ่งหมื่นห้าพันคน       และนำหน้าพวกมันมาคือช้างยักษ์จานา          ขี่มาบนหลังของมันโดยกษัตริย์ซิมบาและพระขาพิการ(เพื่อนของเราที่ขาบาดเจ็บจากลูกปืน)ทำหน้าที่เป็นควาญช้าง       เรื่องนี้ข้าพเจ้าสารภาพว่าไม่เชื่อ        เพราะข้าพเจ้ารู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครขึ้นไปขี่บนหลังช้างร้ายอย่างจานา         แต่ว่าต่อมาภายหลังเรื่องนี้ก็แสดงให้เห็นว่าเป็นเรื่องจริง        ข้าพเจ้าคาดว่าในเงื้อมมือของคนที่เหมาะสมเจ้าสัตว์ร้ายนี้จึงยอมเชื่อง         หรือบางทีมันก็ถูกวางยา สองคืนต่อมาพวกแคนด้าห์ดำบุกคืบหน้ามาเรื่อย ๆ แต่อย่างช้า ๆ        กระจายพลของมันออกไปทั่วดินแดนเพื่อรวบรวมพืชผลที่ยังไม่ได้เก็บเกี่ยวเพราะไม่มีเวลาหรือเพราะว่ามันยังไม่สุก         เราเห็นเปลวไฟและกลุ่มควันลุกโชนขึ้นจากเมืองข้างล่างที่พวกมันจุดไฟเผา        ตอนนี้เรารู้ว่าเวลาที่จะพิสูจน์กันมาถึงแล้ว    และจนกระทั่งใกล้จะเที่ยงคืนพวกผู้ชายผู้หญิงและเด็กต่างรีบทำงานกันอย่างเร่งร้อนจนเสร็จหรือพยายามจะให้เสร็จการสร้างป้อมปราการและเตรียมการทุกอย่างให้พร้อมที่จะต่อสู้ ที่มั่นของเราที่สร้างเอาไว้แข็งแกร่งมาก        แข็งแรงพอที่จะต่อต้านข้าศึกที่จะโจมตีด้วยปืนใหญ่หรือแม้แต่ปืนยาว         ทางที่จะเข้ามาถึงได้ทั้งหมดถูกปิดกั้นเอาไว้เหลือเพียงทางเข้าโจมตีได้ตรง ๆ จากทางด้านตะวันออก       ตามทางผ่านเราตั้งแนวป้องกันไว้สามชั้น      แต่ละแนวเรียงกันไปห่างกันไม่กี่ร้อยหลา       ที่พึ่งสุดท้ายของเราคือกำแพงของวิหาร        ทางตอนท้ายเป็นที่ตั้งค่ายพักของชาวแคนด้าห์ขาวทั้งหมด      ทิ้งไว้ไม่กี่ร้อยคนสำหรับเฝ้าฝูงอูฐและเสบียงในที่มั่นที่ไม่สามารถจะเข้ามาถึงได้จากเนินทางด้านเหนือของภูเขา มีคนบางทีสักห้าพันคนทุกเพศทุกวัยรวมกันอยู่ในค่ายนี้         มีอาหารและน้ำเตรียมไว้เป็นอย่างดีใช้เป็นที่มั่นได้หลายเดือน         ถึงอย่างไรเราก็ต้องป้องกันไว้ให้ได้เพราะไม่มีทางให้หลบหนี         เพราะเรารู้มาจากพวกกองสอดแนมว่าพวกแคนด้าห์ดำรู้กันต่อ ๆ มาหรือจากการเข้ามาสืบดูพวกมันรู้จักภูมิประเทศทั้งหมด         พวกมันทิ้งกองกำลังไว้หลายพันคนให้เฝ้าถนนสายตะวันตกและเชิงเนินของภูเขาเอาไว้ในกรณีที่เราพยายามจะตีฝ่าหนีไปเส้นทางนี้         เส้นทางเดียวที่เหลือคือทางผ่านมาตามถ้ำของงูยักษ์          พวกเราป้องกันเอาไว้โดยใช้หินก้อนใหญ่ปิดกั้นเอาไว้เพื่อไม่ให้พวกมันใช้เป็นทางผ่านมาโจมตีเรา กล่าวอย่างสั้น ๆ พวกเราเป็นเสมือนหนูในกับดักและทางเลือกสำหรับเราต้องชนะหรือไม่ก็ต้องตาย         นอกจากว่าเราเลือกที่จะยอมแพ้       ซึ่งพวกเราทั้งหมดต้องพบกับชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย     จบบทที่ ๑๘ จากคุณ : Sv - [ วันพ่อแห่งชาติ 22:43:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ว๊าว เยอะดีจัง ว่าแล้วก็ cop ไปอ่านที่ทำงานพรุ่งนี้ จากคุณ : GTW - [ 6 ธ.ค. 45 00:17:45 A:202.133.172.21 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 เข้าถนนมาเห็นแล้วดีใจมากเลยค่ะ คุณ Sv เอามาลงต่อแล้ว บทที่ ๑  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1646877/W1646877.html               บทที่ ๒  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1630488/W1630488.html     บทที่ ๓  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1662069/W1662069.html   บทที่ ๔  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1676212/W1676212.html   บทที่ ๕  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1689904/W1689904.html บทที่ ๖   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1704476/W1704476.html บทที่ ๗  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1718639/W1718639.html บทที่ ๘  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1732730/W1732730.html บทที่ ๙  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1751384/W1751384.html บทที่ ๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1778827/W1778827.html#9 บทที่ ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1803613/W1803613.html บทที่ ๑๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1811854/W1811854.html   บทที่ ๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1827632/W1827632.html#8 บทที่ ๑๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1843712/W1843712.html#7 บทที่ ๑๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1859298/W1859298.html#6 บทที่ ๑๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1875285/W1875285.html#4 บทที่ ๑๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1896630/W1896630.html จากคุณ : s_purple - [ 7 ธ.ค. 45 00:22:51 ]