ก็มาถึงเกือบๆครึ่งเรื่องเเล้วค่ะ จบส่วนที่สองไปเเล้ว
ยังไงก็ขอโทษนะคะ ที่มาต่อช้ามาก ติดภาระกิจสำคัญค่ะ

บทที่ 2.14 ชิเวอร์ริ่ง เเซนด์

ดัฟฟี่...เด็กคนสวน...เห็นโรซานน่าเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน...วิ่งตรงไปยังทะเล

"มากับฉัน ดัฟฟี่" คัฟพูด "เเละคุณ...เบทเทอริจ...รออยู่นี่จนกว่าผมจะกลับ"

พวกเขารีบมุ่งหน้าไปที่ชิเวอริ่ง เเซนด์...เเต่ไม่นานนัก ดัฟฟี่ก็วิ่งกลับมา ผมเอารองเท้าข้างหนึ่งของโรซานน่าให้โดยเร็ว ผมบอกให้เขากลับไปบอกว่าผมจะตามไปพร้อมกับรองเท้า
สิบห้านาทีต่อมา...ผมไปถึงอ่าว เมฆสีดำทะมึนลอยผ่านศีรษะผมไป ทะเลเเปรปรวนอยู่บริเวณปากอ่าว...ส่งคลื่นสูงม้วนตัวกระทบหาดทราย
คัฟยืนอยู่คนเดียวที่ชายหาด เขาหันมาทันทีที่เขาได้ยินเสียงผมเดินเข้าไปใกล้ มีเเววเเห่งความหวาดกลัวฉายในดวงตาของเขา เขาหยิบรองเท้าออกจากมือของผมเเละวางมันลงบนรอยเท้าบนผืนทราย มันวางได้พอดิบพอดี

เราตามรอยเท้าไปที่ปากอ่าว พวกมันเดินนำลงไปใต้น้ำตรงที่ที่หินเเละทรายมาบรรจบกัน กระเเสน้ำขึ้นครั้งที่สองกวาดมันออกไป พวกเรามองหารอยเท้าที่เหลือทุกที่จนกระทั่งน้ำขึ้นบังคับให้เราต้องหยุด คัฟมองน้ำที่ค่อยๆไหลท่วมผิวหน้าทั้งหมดของทรายดูด มันมีความพ่ายเเพ้ฉายอยู่บนใบหน้าของเขา
"การตายเกิดขึ้นกับเธอตรงหินเหล่านั้น" เขาพูด

ผมไม่รู้สึกเลยว่าฝนกำลังตก ทุกสิ่งที่ผมได้ยินคือเธอบอกผมว่าทรายดูเหมือนกำลังจะดูดเธอลงไปที่สุสานใต้น้ำ ความกลัวเกาะกินผม คัฟค่อยๆพาผมออกมาจากบริเวณที่เธอเสียชีวิตอย่างนุ่มนวล

คุณโยลเเลนด์วิ่งมาหาเรา เขามองรอยเท้าของโรซานน่าที่กำลังถูกชะล้างโดยน้ำฝน
"มีทางที่จะหาเธอเจอมั้ยหลังจากที่กระเเสน้ำลดเเล้ว?" นายสิบถาม

"ไม่" ชาวประมงตอบ "อะไรก็ตามที่ถูกทรายดูดลงไป มันจะถูกดูดไปตลอดกาล"

ระหว่างทางกลับบ้าน ดัฟฟี่วิ่งมาหาเราพร้อมกับโน๊ต
"เพเนโลพพบมันที่ห้องของโรซานน่า" เขาพูด

น้ำตาเอ่อคลอดวงตาของผมในขณะที่ผมอ่านมัน:

คุณเบทเทอริจ...เมื่อคุณได้เห็นเหตุการณ์ที่ชิเวอริ่ง เเซนด์เเล้ว ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ฉันขอขอบคุณในความเมตตาของคุณ

โรซานน่า สเปียร์เเมน

โน๊ตเเผ่นนั้นทำให้บ้านทั้งหลังตกอยู่ในความอลหม่าน เมื่อเราผ่านเข้าไปที่ประตูห้องของเลดี้ของผมเธอเหวี่ยงมันเปิดอย่างรุนเเรง คุณเเฟรงคลินพยายามที่จะทำให้เธอสงบ

"มันเป็นความผิดของคุณ!" เธอตะโกนใส่คัฟ "กาเบรียล...จ่ายเงินให้เเก่คนเลวทรามคนนี้เเล้ว
พาเขาออกไปให้พ้นๆสายตาของฉัน!"

"ผมจะรับคำบอกเลิกของคุณเเต่ไม่ใช่เงินของคุณ" คัฟตอบ "คุณจะให้ผมรับเงินค่าการทำงานของผม...ที่ยังไม่เสร็จสิ้นรึ...?"

น่าประหลาดที่เลดี้ของผมดูเหมือนจะอับอายกับท่าทีอย่างมืออาชีพของเขา
เขาพูดต่อว่า: "มายเลดี้...ผมบอกคุณอย่างชัดเจนเเล้วว่าหน้าที่ของผมจะสิ้นสุดลงก็ต่อเมื่อผมนำมูนสโตนกลับมาได้เเล้ว"

หลังจากหยุดคิดสักครู่ เลดี้ของผมก็ส่งสัญญาณให้ผมเเละคัฟตามเธอกลับเข้าไปในห้องของเธอ

"มายเลดี้" คัฟพูดเมื่อเรานั่งลง "ผมเชื่อว่าความกังวลที่เหลือจะรับของการหายไปของเพขรผลักดันให้โรซานน่าฆ่าตัวตาย เเละผมเชื่อว่าลูกสาวของคุณสามารถบอกอะไรก็ตามที่เป็นความจริงเเก่เราได้"

เลดี้ของผมหยิบสมุดเช็คของเธอออกมา มองคัฟอย่างมีสติเเล้วพูดว่า "คุณสงสัยว่าคุณเวอรินเดอร์ซ่อนเพชรสำหรับประโยชน์บางประการของเธอเอง"

"ใช่เเล้วครับ มายเลดี้"

"ฉันรู้จักลูกสาวของชั้น...นายสิบ...เเละฉันบอกคุณได้เลยว่าเธอไม่สามารถทำในสิ่งที่คุณสงสัยได้อย่างเเน่นอน" เธอถอนหายใจออกมา...พยายามควบคุมตัวเอง "อย่างไรก็ตาม ฉันอนุญาตให้คุณดำเนินการต่อไปเเละหาคำอธิบายให้ตัวคุณเอง"

"ขอบคุณครับ" คัฟพูด "เเต่...มายเลดี้...ผมต้องขอบอกตามตรงว่า จากประสบการณ์ของของผมได้บอกว่าเพราะตำเเหน่งเลดี้...ฐานันดรทางสังคมของคุณเวอรินเดอร์...อาจมีหนี้สินที่พวกเขาไม่อาจบอกญาติสนิทหรือเพื่อนของพวกเขาได้ เหตุการณ์เเละความประพฤติในบ้านหลังนี้บอกผมเอง คุณเวอรินเดอร์ยังคงเสียใจมากกว่า 24 ชั่วโมงหลังจากที่เธอสูญเสียเพชร จู่ๆเธอทำก็ตัวเเปลกๆ...เกลียดคุณเบลค ผู้กำกับการเเละผมขึ้นมาทันที...คนสามคนที่พยายามหาเพชรของเธอเต็มที่...เเละเเน่นอน...เธอปฎิเสธที่จะให้ความร่วมมือ ความประพฤติของเธอบอกผมว่าเธอมีหนี้เเละนำเพชรของเธอไปจำนำเพื่อปลดหนี้" เขาพูดต่ออย่างสบายๆในขณะที่พวกเราเงียบไปเพราะช็อก "นี่เป็นเรื่องที่ขัดกับเธอ ตอนนี้...อะไรเป็นเรื่องที่ทำให้เธอต่อต้านเเละเรื่องการตายของโรซานน่า สเปียร์เเมนด้วย? ทันทีที่ผมเห็นโรซานนน่า ผมสงสัยว่าเธอมีส่วนร่วมด้วย จากความเห็นของคุณเวอรินเดอร์...มันเป็นเเผนการที่ฉลาดมาก ดีกว่าที่จะให้เราคิดว่ามูนสโตนหายไปเฉยๆ เธอหลอกเราให้เชื่อว่ามันถูกขโมย...โดยหญิงที่มีประวัติอาชญกรรม โรซานน่าที่น่าสงสารเป็นคนเหมาะสมที่จะช่วยจำนำเพชรอย่างลับๆ เธอรู้ว่าหนึ่งในคนไม่กี่คนในลอนดอนสามารถจ่ายเงินให้อัญมณีชื่อดังได้...โดยที่เขาจะไม่ถามอะไร ตอนนี้ ผมจะบอกคุณว่าผมกำลังจะทำอะไร ผมตั้งใจจะจับตาดูคุณเวอรินเดอร์อย่างใกล้ชิด เเละผมจะส่งคนของผมคนหนึ่งไปจัดการกับคนที่ให้ยืมเงินในลอนดอน...คุณเเน่ใจได้เลยว่าโรซานน่าจะให้ชื่อเขากับคุณเวอรินเดอร์ คุณจะเห็นด้วยกับเรื่องที่ผมจะทำไหม?"

"ไม่" เลดี้ของผมพูดเสียงต่ำ

คัฟพูดต่อไปอย่างไม่เกรงกลัวว่า "ทางเลือกอีกทางนึง...มายเลดี้...บอกคุณเวอรินเดอร์เรื่องการตายของโรซานน่าโดยไม่ให้เธอตั้งตัว ความเสียใจฉับพลันอาจจะทำให้เธอยอมรับทุกอย่าง คุณจะเห็นด้วยกับเรื่องนี้ไหม?" ๋คัฟพูดพร้อมทั้งเงยหน้าขึ้น "ผมหวังว่าคุณจะสบายดีนะ"

เลดี้ของผมยกมือของเธอขึ้น "นายสิบ...ฉันจะรู้สึกดีขึ้นถ้าฉันได้บอกเธอ ฉันจะเข้าเมือง
ฟริทซิ่งฮอลล์ คุณอาจจะต้องพึ่งพาฉันในการพิสูจน์ข้อสงสัยของคุณ"

ทันทีที่เลดี้ของผมเดินจากไป ผมบอกคุณเเฟรงคลินถึงการตัดสินใจของเธอ เขาตัดสินใจที่จะรอข่าวจากฟริทซิ่งฮอลล์ก่อนเเล้วค่อยไป ผมหันหน้ามาหาคัฟ เขากำลังศึกษาบันทึกของเขาอยู่

"ผมกำลังจะดูว่านัดหมายครั้งถัดไปของผมคือนัดหมายเรื่องอะไร" เขาพูด

"คุณคิดว่ามันจบสิ้นเเล้วหรือ?" ผมถาม

"ผมคิดว่าเลดี้เวอรินเดอร์เป็นผู้หญิงที่ฉลาดมาก ตอนนี้คนสวนอยู่ไหนหรือ? ผมสัญญาว่าจะสอนเขาบางเรื่องเกี่ยวกับกุหลาบก่อนที่ผมจะไป"

รถม้าของเลดี้ของผมออกไปเร็วกว่าที่ผมคาดเอาไว้ เธอตัดสินใจที่จะไปอยู่กับพี่สาวของเธอในเมืองฟริทซิ่งฮอลล์ในตอนนี้ คนขับรถนำจดหมายสองฉบับมาให้...ฉบับหนึ่งของคุณเเฟรงคลิน...อีกฉบับหนึ่งของผม มีเช็คหล่นลงมาจากซองของผมเมื่อผมเปิดมัน

นายสิบปรากฎตัวที่ขั้นบันได
"อา!" เขาพูดด้วยน้ำเสียงหดหู่ของเขา "ข่าวจากมายเลดี้ใช่มั้ย?"

ผมอ่านจดหมายให้เขาฟัง:

กาเบรียล...คุณเวอรินเดอร์ประกาศว่าเธอไม่เคยพูดอะไรกับโรซานน่าเลยเเละไม่เคยติดต่อกับเธอด้วยวิธีอื่นด้วย พวกเขาไม่เคยพบกันในคืนที่เพชรหาย...ไม่เเม้กระทั่งไม่ได้ตั้งใจพบ ฉันเตือนเธอว่าความประพฤติของเธอชวนให้สงสัย เธอยืนยันว่าเธอไม่มีหนี้สินต่อใครเเละเพชรของเธอก็ไม่ได้อยู่กับเธอนับตั้งเเต่เธอเอามันใส่ไว้ในลิ้นชักเมื่อคืนวันศุกร์ เธอยังคงดื้อเงียบอยู่เมื่อฉันขอให้เธออธิบายการหายไปของเพชร มีน้ำตาคลออยู่ในดวงตาของเธอ...เธอพูดว่า "เมื่อวันนั้นมาถึง เเม่จะรู้ว่าทำไมหนูถึงเงียบ"
เอาเช็คให้นายสิบคัฟเเละบอกเขาว่าฉันค่อนข้างเเน่ใจเเล้วว่าข้อสันนิษฐานของเขาเป็นการเข้าใจผิด

คิ้วของคัฟขมวดขึ้นเมื่อเขามองดูเช็คในมือ
"ผมจะจำไว้เสมอว่ามายเลดี้เป็นคนใจกว้าง" เขาพูด...เเต่กลับวางมันไว้บนโต๊ะ "ผู้หญิงฉลาด...ใช่...เลดี้เวอรินเดอร์มีบางอย่างที่เหนือกว่าความฉลาดของเ ธอ เเต่เราน่าจะได้ยินเรื่องของมูนสโตนมากกว่านี้นะ"

"ถ้าคุณไม่คิดว่าคุณราเชลพูดความจริง คุณก็พิสูจน์มันสิ" ผมพูดอย่างโมโห ผมไม่สบายใจเพราะคำกล่าวหาของเขา เขาคิดผิดอย่างมหันต์ คุณราเชลไม่มีวันจะทำในสิ่งที่เขาสงสัยเเน่

เขาไม่ได้ตอบโต้อะไร ค่อนข้างจะตรงกันข้าม...เขาจับมือผมเเละเขย่ามัน!

"คุณเป็นคนฉลาดมาก!" เขาพูดอย่างอบอุ่น "ผมจะไม่พูดเรื่องเกี่ยวกับเลดี้เวอรินเดอร์เเละลูกสาวของเธอไปมากกว่านี้เเล้ว ผมเเค่อยากจะบอกว่าสามสิ่งนี้จะเกิดขึ้น...หนึ่ง...คุณจะได้ยินข่าวจากครอบครัวโยลเเลนด์หลังจากที่จดหมายของโรซานน่าถูกส่งไปเรียบร้อยเเล้วเมื่อวันจันทร์ สอง...คุณจะได้ยินเรื่องของชายอินเดียทั้งสามคนอีกครั้งถ้าคุณราเชลยังอยู่ที่นี่...หรือที่ลอนดอนถ้าเธอไปลอนดอน เเละสาม...ไม่ช้าก็เร็ว...คุณจะได้ยินข่าวจากคุณเซปติมุส ลุคเกอร์...คนออกเงินกู้ เวลาจะบอกเองว่าผมถูกหรือผิด...คุณเบทเทอริจ...เเละถ้าเราไม่ได้พบกันอีกก่อนที่ผมจะปลดตัวเองออกจากงานสกปรกนี่ ผมหวังว่าคุณจะมาเยี่ยมผมที่บ้านหลังน้อยของผมในลอนดอนนะ และพาคนสวนมาด้วย...ผมจะสอนเขาเรื่องดอกกุหลาบสักอย่างสองอย่าง!"

ช่วยไม่ได้ที่ผมจะชอบชายคนนี้ ถึงเเม้ว่าผมจะเกลียดเขาก็ตาม

จบบทที่ 14 ชิเวอร์ริ่ง เเซนด์
---------------------

มีต่อ