3. ตอนที่ 2 การค้นหาความจริง (ค.ศ. 1848 - ค.ศ. 1849)
3.1 การเล่าเรื่องครั้งเเรก
โดยคุณคลาค...หลานสาวของเซอร์จอห์น เวอรินเดอร์
3.1.1 บทที่ 1 ความผิดพลาดอันเเสนประหลาด
พ่อเเม่ที่รักของฉัน (ซึ่งตอนนี้อยู่บนสวรรค์เเล้วทั้งคู่) สอนให้ฉันพับเสื้อผ้าของฉันให้เรียบร้อย สอนให้ฉันอ่านบทสวดมนต์ก่อนเข้านอนเสมอ เเละสอนให้เขียนไดอารี่ ฉันหวังว่านิสัยยอดเยี่ยมเหล่านี้จะเป็นประโยชน์ต่ออนาคตของฉัน
เมื่อเร็วๆนี้ คุณเเฟรงคลิน เบลคเขียนจดหมายถึงฉันที่นี่...ในฝรั่งเศส (ที่ๆฉันถูกบังคับมาให้อยู่เนื่องจากปัญหาทางการเงิน) เขาขอให้ฉันเปิดบาดเเผลที่เเม้เวลาก็ไม่อาจเยียวยาได้ เขาเสนอเงินจำนวนหนึ่งให้ฉันเขียนเรื่องราวที่ฉันเห็นในขณะที่ฉันไปเยี่ยมป้าเวอรินเดอร์ในเมืองลอนดอน หลังจากไตร่ตรองดีเเล้ว ฉันตัดสินใจว่ามันเป็นหน้าที่คริสเตียนของฉันที่ทำให้ฉันกล้ำกลืนความหยิ่ง รับเช็คของเขา เเละช่วยเขา
--------------
ไดอารี่ของฉันบอกฉันว่าฉันผ่านไปที่บ้านของป้าเวอรินเดอร์ในมองตากิว สเเควร์เมื่อวันที่ 3กรกฎาคม 1848 โดยบังเอิญ...เเละฉันรู้สึกว่ามันเป็นมารยาทที่จะเคาะประตู
ลูกสาวของปีศาจเฒ่าเบทเทอริจออกมาเปิดประตู เธอบอกฉันว่าป้าเวอรินเดอร์เเละลูกสาวของเธอ (จริงๆเเล้วฉันไม่สามารถจะเรียกเธอว่าลูกพี่ลูกน้องของฉันได้!) เพิ่งกลับมาเมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน
ฉันให้เธอกลับขึ้นไปพูดข้างบนว่าฉันไม่ได้ต้องการจะมารบกวนพวกเขาเเต่เพียงเเต่เมื่อฉันผ่านมาฉันคิดว่าฉันอาจมีประโยชน์ต่อพวกเขาได้บ้างก็เท่านั้น
เมื่อลูกสาวของเบทเทอริจกลับลงมาข้างล่าง ฉันตัดสินใจที่จะใช้คำพูดอย่างคริสเตียนบอกเธอเกี่ยวกับเรี่องจำนวนโบว์ที่มากเกินความจำเป็นบนหมวกของเธอ
เธอเปิดประตูหน้าก่อนที่จะบอกฉัน (ด้วยความสุภาพเพียงเล็กน้อย) ว่าฉันถูกเชิญให้มาร่วมรับประทานอาหารกลางวันในวันพรุ่งนี้
เเล้วฉันก็เดินจากไป
เย็นวันนั้น พวกเรามีงานเลี้ยงพบปะของสมาคมเสื้อตัวเล็กของคุณเเม่ยังสาว ฉันเป็นสมาชิกของคณะกรรมการการกุศล...ของคุณก็อดฟรี่ เอเบิลไวท์...เพื่อนที่มีค่าเเละน่านับถือที่สุดของฉัน การไม่ปรากฎตัวของเขาในคืนนั้นทำให้ฉันผิดหวัง เเละฉันตกใจที่ได้ยินคณะกรรมการพี่น้องคริสเตียนของฉันกล่าวว่า เมื่อวันศุกร์ที่เเล้ว เขาเเละสุภาพบุรุษที่มีชื่อว่าคุณเซปติมุส ลุคเกอร์เป็นเหยื่อของแผนการประหลาด
ตามที่กล่าวไว้ในหนังสือพิมพ์...เช้าวันที่ 30 กรกฎาคม หลังจากเอาเช็คไปขึ้นเงินที่ธนาคารตรงถนนลอมบาร์ด คุณเอเบิลไวท์เดินผ่านคุณลุคเกอร์...คนเเปลกหน้าที่ออกมาจากธนาคารในเวลาเดียวกัน คนเเปลกหน้ายืนยันให้คุณก็อดฟรี่ออกไปก่อน เเละชายสองคนก็เดินมาถึงทางเเยกของพวกเขา
คุณก็อดฟรี่กลับไปที่บ้านของเขาในเเลมเบิร์ท...ที่ๆเด็กชายซึ่งเเต่งตัวปอนๆรอเขาอยู่ เด็กชายยื่นจดหมายให้เขา บอกว่าเขาถูกไหว้วานให้มาส่งจดหมายโดยหญิงชราคนหนึ่งที่เขาไม่รู้จัก
มันบอกให้เขาไปที่บ้านตรงถนนนอร์ททัมเบอเเลนด์ในอีกหนึ่งชั่วโมง ผู้หญิงที่ตั้งใจจะให้เงินก้อนโตกับองค์กรการกุศลต้องการข้อมูลของสมาคมเสื้อตัวเล็กของคุณเเม่ยังสาว วีรบุรุษคริสเตียนของเราไม่เคยรีรอเมื่อมีสิ่งที่ดีเกิดขึ้น เขาออกไปทันที
ชายชาวอังกฤษที่ดูน่านับถือมากคนหนึ่งออกมาเปิดประตูเเละนำเขาไปที่อาพาร์ทเมนท์ที่อยู่ข้างหลังบ้าน เมื่อเข้าไป คุณก็อดฟรี่สังเกตเห็นหนังสือโบราณของตะวันออกหนึ่งเล่มวางอยู่บนโต๊ะ ในขณะที่เขากำลังชื่นชมมัน มือสีน้ำตาลก็จับคอของเขาไว้ เขาต่อสู้เเต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ดวงตาของเขาถูกปิดไว้ เขาถูกมัดติดกับเก้าอี้เเละถูกค้นตัว คำพูดที่ออกมาเป็นภาษาต่างประเทศ เเล้วพวกเขาก็จากไป
เขาถูกพบในภายหลังโดยเจ้าของบ้าน พวกเขาให้ชายชาวอังกฤษเช่าอาพาร์ทเมนท์เมื่อวันก่อน เมื่อเห็นประตูถูกเปิดไว้นานเกินไป พวกเขาเลยเขาไปข้างในเพื่อตรวจดูว่ามีอะไรผิดปรกติหรือเปล่า ข้าวของของคุณก็อดฟรี่ถูกวางไว้บนพื้นเเต่ไม่มีอะไรหายไป หนังสือโบราณเล่มนั้นหายไป คุณก็อดฟรี่เป็นเหยื่อของความผิดพลาดอันเเสนประหลาดอันนี้หรือเปล่า?
วันต่อมา เรื่องประหลาดนี้ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง คุณลุคเกอร์ออกจากธนาคาร เข้าเมืองลอนดอนเพื่อจัดการเรื่องธุระของเขา เมื่อกลับไปถึงบ้าน เขาพบจดหมายวางรอเขาอยู่ ลูกค้าจากเเมนเชสเตอร์...นักสะสมของโบราณทางตะวันออก...บอกว่าเขามาลอนดอนช่วงระยะเวลาสั้นๆเเละปรารถนาที่จะพบคุณลุคเกอร์เพื่อคุยเรื่องการซื้อขายครั้งสำคัญ เขาขับรถออกไปที่ถนนท็อตเทนเเฮม คอร์ททันที...ที่ๆสิ่งที่เหมือนกันเกิดขึ้นกับเขา...เเตกต่างกันเพียงนิดเดียว นาฬิกาทองคำของคุณลุคเกอร์ กระเป๋าสตางค์ของเขา...ไม่มีอะไรหายไปยกเว้นสิ่งเดียว: รายการวัตถุมีค่าราคาเเพงที่เขาเก็บเอาไว้ในธนาคาร รายการสิ่งของไม่มีประโยชน์กับใครเลยในเมื่อมันเเจ้งไว้อย่างชัดเจนเเล้วว่ามีเพียงคุณลุคเกอร์เท่านั้นที่สามารถเอาของออกมาจากธนาคารได้
----------------
วันอังคาร ป้าเวอรินเดอร์ที่รักต้อนรับฉันด้วยความใจดีตามปรกติของเธอ อย่างไรก็ตาม ฉันก็สังเกตได้ว่ามีบางอย่างที่ผิดปรกติ ท่าทีกังวลของเธอที่มีต่อลูกสาวของเธอ...ลูกสาวของเธอที่มักจะทำให้ฉันผิดหวัง...ทำไมคนที่ดูร้ายกาจอย่างนั้นถึงเป็นลูกของพ่อเเม่ที่ดีได้นะ?
หลังจากมื้อกลางวัน เธอผู้อยู่ในชุดหลากสีสันอันเเสนจะไม่เหมาะสม พูดว่า
หนูจะไปอ่านเดี๋ยวนี้ค่ะเเม่ เเต่เรียกหนูด้วยนะคะถ้าก็อดฟรี่มา หนูเเทบจะทนรอฟังเรื่องการผจญภัยทั้งหมดของเขาบนถนนนอร์ททัมเบอเเลนด์ไม่ได้เลย"
เธอมองฉันอย่างไม่ใส่ใจ
"ลาก่อนนะ คลาค" เธอพูดเเละเดินทิ้งกลุ่มน้ำหอมเอาไว้
ฉันพยายามจะไม่ให้เธอมามีอิทธิพลต่อความโกรธของฉัน ฉันทำในสิ่งที่คริสเตียนที่ดีทำ: ฉันตัดสินใจที่จะสวดมนต์ให้เธอในคืนนั้น
เมื่อเราอยู่กันตามลำพัง ป้าของฉันเล่าเรื่องราวทั้งหมดของเพชรอินเดียเเละพฤติกรรมวิตกกังวลของราเชลให้กับฉัน
ไม่มีเรื่องไหนเลยที่ทำให้ฉันประหลาดใจ...ฉันรู้จักราเชลตั้งเเต่เธอยังเด็ก สิ่งเดียวที่ทำให้ฉันช็อคคือการตัดสินใจของป้าเวอรินเดอร์เรื่องการให้หมอมารักษาเธอ
เด็กสาวผู้น่าสงสารต้องการความช่วยเหลืออย่างมากจากพระเจ้า!
"การผจญภัยประหลาดของก็อดฟรี่เกิดผิดเวลา" ป้าของฉันพูด "ราเชลตื่นเต้นจนไม่ได้พักผ่อนเลยตั้งเเต่เธอได้ยินเรื่องนี้"
"คุณป้าที่รัก" ฉันพูด "เธออาจจะเก็บความลับที่เป็นบาปร้ายให้พ้นจากคุณป้าเเละทุกคน บางอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อเร็วๆนี้เตือนเธอเรื่องการถูกค้นพบ"
มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
คุณหมวกริบบิ้นเข้ามาเเละประกาศชื่อผู้มาเยือน...คุณก็อดฟรี่ เอเบิลไวท์
จบบทที่ 1 ความผิดพลาดอันเเสนประหลาด
-------------------
ยังมีต่อ
จากคุณ :
Silvermoon
- [
11 ธ.ค. 45 09:24:14
A:202.133.168.31 X:
]
The Moonstone เดอะ มูนสโตน อัญมณีอาถรรพ์ บทที่ 3.1.1 - 3.1.2
