3.1.3 บทที่ 3 วางหนังสือ

พินัยกรรมของคุณป้าสั้นเหมือนกับของสามีของเธอ ลูกสาวของเธอจะเป็นเจ้าของทุกอย่าง คนรับใช้หนุ่มรูปหล่อ...ซามูเอล...เป็นพยานคนที่สอง การเซ็นต์ชื่อกินเวลาน้อยกว่าสองนาที

หลังจากนั้น คุณบรัฟก็มองมาที่ฉัน...หวังว่าบางทีฉันจะทิ้งเขาไว้ให้อยู่ตามลำพังกับคุณป้า...อย่างกับว่าเขาหวังจะให้หินกิบราลต้าร์เคลื่อนที่ได้ยังไงยังงั้น เขาพูดบางอย่างเเละจากไป

ป้าของฉันนอนลงบนโซฟา
"ป้าไม่ได้ลืมเธอ...ที่รัก" เธอพูด "เธอไม่ได้ถูกกล่าวถึงในพินัยกรรม เเต่ป้าตั้งใจจะยกอะไรบางอย่างให้เธอเพื่อไว้ระลึกถึงป้า"

มันเป็นโอกาสทอง! ฉันหยิบหนังสือออกมาจากกระเป๋า...งูในบ้าน...ของคุณเบลโลวส์ งานของคริสเตียนที่ดีคือเเสดงให้เห็นว่าความชั่วร้ายนอนรอเราอยู่ตลอดเวลาในชีวิตของเราได้อย่างไร
"อ่านหนังสือเล่มนี้สิคะ" ฉันพูด "เเล้วป้าจะนึกถึงหนูในภายหลัง"

ป้าที่น่าสงสารของฉันชำเลืองมองมาที่หนังสือเเละส่งมันกลับคืนให้ฉัน...มองฉันอย่างสับสนมากกว่าครั้งไหนๆ
"ป้ากลัว...ดรูซิลล่า" เธอพูด "หมอเเนะนำให้ป้าอ่านหนังสือบันเทิงเท่านั้น"

"ป้าคะ" ฉันพูดอย่างอดทน "ให้หนูทิ้งมันไว้ที่นี่นะคะ"

เธอมองฉันด้วยความเหนื่อยล้า ดังนั้นฉันคิดว่ามันจะเป็นการฉลาดกว่าถ้าออกไปจากห้อง

ฉันเดินผ่านห้องโถงเเละเข้าไปในห้องสมุด...ที่ๆฉันเห็นหนังสือบันเทิงที่หมอเเนะนำสองเล่ม ฉันหยิบหนังสือของฉันออกมาสองเล่มเเละเอามันเอามันใส่ไว้เหนือหนังสือเหล่านั้น ฉันเข้าไปในห้องรับประทานอาหารเช้าเเละวางอีกสองเล่มไว้บนเปียโน เเละเอากองหนึ่งวางไว้ที่กล่องเย็บปักของคุณป้า...ที่เหลือไว้บนเตาผิง

ในขณะที่ฉันพับเสื้อผ้าในคืนนั้น ฉันคิดถึงความมั่งคั่งที่เเท้จริงที่ฉันมอบให้ป้าผู้ร่ำรวยของฉันในรูปเเบบของหนังสือคริสเตียนที่ดี ฉันรู้สึกมีชีวิตชีวาจนฉันร้องเพลงมอบให้เเก่พระเยซู! เเละลืมสวดมนต์ให้ราเชล

เช้าวันถัดมา เมื่อฉันพร้อมจะไปจากมอนตากิว สเเควร์ ผู้ดูเเลที่ดินของฉันก็มาเคาะประตู
ซามูเอลยืนอยู่ข้างๆเธอพร้อมกับกล่องหนึ่งใบ...ดูเเปลกเเละโศกเศร้ากว่าเดิม ฉันรู้สึกถึงหน้าที่ของคริสเตียน...ความสนใจของมารดาที่มีต่อบุตรชาย...ดังนั้นฉันเลยเชิญเขาเข้ามาข้างใน

เขาวางกล่องลง....ดูเหมือนว่าเขาอยากจะวิ่งหนี....เเละพูดว่ามันมีจดหมายอยู่ข้างใน ฉันถ่วงเวลาด้วยคำถามสองสามข้อ ฉันจะเจอป้าของฉันมั้ยถ้าฉันไปที่มอนตากิว สเเควร์? ไม่...เธอนั่งรถออกไปข้างนอกกับคุณราเชลเเละคุณเอเบิลไวท์ ฉันยังพบว่าพวกเขากำลังจะไปดู
คอนเสิร์ทด้วยกันในเช้าวันต่อมาอีกด้วย ฉันเสนอน้ำชาให้ซามูเอล เขารีบร้อนออกไป

เรามีงานเลี้ยงของสมาคมเสื้อตัวเล็กของคุณเเม่ยังสาวในคืนนั้น วันถัดมามีงานเลี้ยงของสมาคมหวานใจวันอาทิตย์ของคนรับใช้สุภาพสตรีอังกฤษ ไม่มีคุณก็อดฟรี่อยู่ที่งานใดเลย ฉันเริ่มมองหาวีรบุรุษของพวกเราในที่ต่างๆ

ฉันเปิดกล่องด้วยความตื่นเต้น มันเป็น "ของที่ระลึก" ที่ป้าของฉันได้สัญญาเอาไว้กับฉันรึเปล่านะ? ฉันยอมรับว่าฉันผิดหวังเล็กน้อย...เเต่ก็อย่างที่คุณรู้...คริสเตียนที่เเท้จริงจะไม่ยอมเเพ้ ดังนั้นพอถึงบ่ายสอง ฉันก็ไปเคาะประตูบ้านของเลดี้เวอรินเดอร์...พร้อมกับหนังสือของฉันอีกครั้ง

คุณหมวกริบบิ้นบอกว่าเธอมีคืนที่เลวร้ายเเละกำลังพักผ่อนอยู่ที่โซฟา ฉันบอกว่าฉันจะรออยู่ในห้องสมุด ฉันคิดว่าราเชลเเละเพื่อนที่เเสนน่ารักของเธอ (คุณก็อดฟรี่ก็รวมอยู่ด้วย อา!) ไปชมคอนเสิร์ท ดังนั้น ระหว่างที่ฉันวางหนังสือไว้ที่นี่เเละที่นั้น ฉันตัดสินใจที่จะขึ้นไปข้างบนเเละวางหนังสือบางเล่มไว้ในห้องนั่งเล่น

เมื่อฉันเข้าไปฉันได้ยินเสียงเคาะประตูข้างล่าง จากนั้นก็ได้ยินซามูเอลพูดว่า "ข้างบนครับ...ถ้าคุณต้องการ"

ฉันได้ยินเสียงฝีเท้า...เพราะไม่ต้องการให้ใครพบฉันอยู่ข้างบน ฉันจึงรีบซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่เล็กๆด้านหนึ่งของห้องนั่งเล่นเเละรูดม่านลง

ชายคนนั้นเข้าไปในห้องนั่งเล่นเเละเริ่มเดินไปเดินมา...พูดกับตัวเอง
"บอกเสียวันนี้เลย! นายจะต้องทำมันวันนี้" เขายังคงพูดต่อไป มันเป็นเสียงของก็อดฟรี่ เอเบิลไวท์

จบบทที่ 3 วางหนังสือ
--------------------

3.1.4 บทที่ 4 ผู้เเอบฟัง

ฉันเกือบจะวิ่งออกไปเเละขอร้องเขา...ในนามของคณะกรรมการสุภาพสตรี...อธิบายให้เขาฟัง เมื่อฉันได้ยินราเชลพูดว่า "ทำไมไม่ไปรอที่ห้องสมุด?"

เขาหัวเราะเบาๆ
"เพราะมีคนบอกผมว่าคุณคลาคอยู่ที่นั่น"

เธอหัวเราะ
"คลาค...อยู่ในห้องสมุด!"
เธอตอบว่า "คุณพูดถูก...ก็อดฟรี่ เราอยู่ที่นี่จะดีกว่า ยกเก้าอี้มาวางไว้ใกล้ๆฉันสิ"

ฉันค่อยๆเลื่อนผ้าม่านออกอย่างระมัดระวังเพื่อจะมอง

"เอาล่ะ?" เธอพูดต่อว่า "คุณพูดอะไรกับพวกเขา?"

"ก็พูดอย่างที่คุณบอกให้พูด...ที่รัก พวกเขาเสียใจที่ไม่ได้เห็นคุณที่งานคอนเสิร์ท"
เขาเคลื่อนเก้าอี้ของเขาเข้ามาใกล้เเละจับมือของเธอไว้ คำพูดใดจะสามารถอธิบายความโศกเศร้าที่ฉันต้องเห็นสิ่งนี้ได้นะ?

"คุณลืมไปเเล้วหรือ...ก็อดฟรี่?" เธอพูด "เราตกลงจะเป็นเเค่ลูกพี่ลูกน้องเท่านั้น...ไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้"

"หัวใจของผมสลายเพราะข้อตกลงนั่น...ราเชล...ทุกครั้งที่ผมเห็นคุณ"

"งั้นก็ไม่ต้องมองฉันสิ"

"ไม่! ผมบ้าหรือเปล่า...ราเชล...ที่ฝันว่าวันหนึ่งคุณจะใจอ่อนกับผม?" เขายกผ้าเช็ดหน้าซับดวงตาของเขา ในขณะที่เธอดูเหมือนกำลังจะเลื่อนตัวออก

"คุณเเน่ใจนะ...ก็อดฟรี่...ว่าคุณชอบฉันในลักษณะนั้น?"

"คุณเป็นสิ่งสนใจเดียวในชีวิตของผม คุณจะเชื่อไหมว่าตอนนี้งานการกุศลของผมเป็นเหมือนสิ่งน่ารำคาญสำหรับผม? เมื่อผมเห็นคณะกรรมการสุภาพสตรีผมหวังว่าผมจะอยู่ในวันสิ้นสุดของโลก!"

"คุณสารภาพเองนะ" เธอพูด "ตอนนี้ ฉันคิดว่าสิ่งที่ดีที่สุดที่คุณจะทำก็คือไปเสีย ฉันไม่ดีพอสำหรับคุณ...ก็อดฟรี่ ฉันเกลียดตัวเอง...คุณเข้าใจมั้ย?" เธอระเบิดน้ำตาออกมา "เเละฉันก็ไม่ต้องการความสงสารจากคุณ! ตอนนี้ไปให้พ้น...จะได้มั้ย!"

เขาทำบางอย่างที่คาดไม่ถึง เขาคุกเข่าลงเเทบเท้าของเธอ...เเละโอบเเขนทั้งสองข้างไว้รอบตัวเธอ!
"ช่างประเสริฐนัก" เขาพูด

เธอประหลาดใจมาก...หรือตกตะลึง...ฉันไม่รู้ว่าอย่างไหน...ที่ทำให้เธอไม่กำลังที่จะปลดเเขนของเขากลับไปอยู่ในที่ๆมันควรอยู่

"ใช่" เขาพูดซ้ำ "คุณเป็นคนที่ประเสริฐมาก ได้โปรดให้ผมเป็นคนหนึ่งที่จะดูเเลหัวใจบอบช้ำของคุณเถอะนะ"

"ก็อดฟรี่" เธอพูด ดวงตาของเธอเเห้งผาก "คุณต้องบ้าไปเเล้ว!"

"ผมไม่เคยพูดอะไรที่จริงจังไปมากกว่านี้อีกเเล้ว...ที่รัก ผมไม่ขอความรักของคุณตรงๆ ผมเป็นสุขกับความรักเเละความเคารพของคุณเท่านั้นก็พอเเล้ว มีเพียงเเต่เวลาเท่านั้นที่จะสามารถรักษาเเผลร้ายของคุณได้"

เธอก้มลงมองเขา เมฆหมอกเเห่งความสับสนลอยอยู่บนใบหน้าของเธอ
"อย่ายั่วฉันเลย...ก็อดฟรี่" เธอพูดอย่างเศร้าๆ "ฉันไม่มีความสุขเเละถูกรบกวนมามากพอเเล้ว อย่าพยายามให้ฉันทำให้ทุกอย่างเลวร้ายไปกว่านี้อีกเลย!"

"คำถามเดียว...ราเชล คุณมีอะไรต่อต้านผมมั้ย?"

"ฉันชอบคุณเสมอ ฉันเคารพเเละชื่นชมคุณ"

"มีภรรยาคนไหนบ้างที่สามารถพูดได้เเบบนี้...ราเชล? มีใครที่ให้ความเคารพเเละความชื่นชมเเก่สามีของพวกเขา? เเต่งงานกับผมเถอะ...ที่รัก! ผมเห็นคุณค่าของความนับถือเเละความชื่นชมของคุณมากกว่าความรักของผู้หญิงอื่นใด!"

"ช้าๆหน่อย...ก็อดฟรี่! คุณกำลังเอาอะไรที่ฉันไม่เคยคิดมาก่อนใส่ลงในหัวของฉัน"

"ผมจะไม่ลุกขึ้นจนกว่าคุณจะตอบตกลง!"

เธอมองเขาด้วยความสงสัย "คุณรู้สึกมั่นใจเท่าที่คุณพูดออกมามั้ย...มั่นใจพอที่จะให้เวลากับฉัน...ไม่ใช่เร่งรัดฉัน?"

"เวลาของผมจะเป็นของคุณ"

"คุณจะไม่ขอไปมากกว่าสิ่งที่ฉันจะมอบให้คุณได้?"

"นางฟ้าของผม...ทั้งหมดที่ผมของจากคุณคือมือของคุณ!"

"งั้นก็จับมันสิ"

ด้วยคำพูดเหล่านี้...เธอยอมรับเขา! เขาดึงเ ธอเข้ามาใกล้กว่าเดิม...จนกระทั่งใบหน้าของเธอเเตะกับเขา เเละเธอก็ปล่อยเขา...

ฉันพยายามปิดตาของฉันก่อนที่มันจะเกิดขึ้น (ฉันเกือบจะกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดเสียว) เมื่อฉันเปิดตาของฉันอีกครั้ง เขาก็นั่งถัดจากเธอ

"ขอผมพูดกับเเม่ของคุณได้ไหม?" เขาถาม "หรือกับคุณก็ได้?"

เธอดูเหมือนจะได้สติขึ้นมา
"ฉันไม่อยากจะให้เเม่ของฉันได้ยินจากเราคนใดคนหนึ่งจนกว่าเธอจะดีขึ้น ก็อดฟรี่...ไปเดี๋ยวนี้ เเล้วค่อยกลับมาเย็นนี้"
เธอลุกขึ้นเเละมองมาทางฉัน
"ใครปิดผ้าม่านพวกนั้น?"
เธอเดินตรงมาทางฉัน...พร้อมที่จะเปิดผ้าม่านออกในขณะที่...หัวใจของฉันเเทบจะหยุดเต้น...เสียงของซามูเอลตะโกนดังมาจากข้างล่าง

"คุณราเชลครับ! คุณอยู่ไหน?"

เธอวิ่งไปที่ประตู

"คุณราเชลครับ มายเลดี้เป็นลมไปเเล้ว"

อีกสักครู่ ฉันก็อยู่คนเดียว ฉันเดินลงไปข้างล่างโดยที่ไม่มีใครเห็น เเละฉันเห็นคุณก็อดฟรี่รีบไปตามหมอ ฉันพบราเชลคุกเข่าอยู่ข้างโซฟา
มองที่ป้าของฉันเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอ...เธอตายเเล้ว ฉันช็อคมากจนอีกไม่กี่วันถัดมาฉันถึงจำได้ว่าเธอยังไม่ได้ให้ "ของที่ระลึก" ชิ้นเล็กเเก่ฉันเลย

จบบทที่ 4 ผู้เเอบฟัง
---------------------------


คุณGTW - จะพยายามมาเเปะวันเว้นสองวันค่ะ รู้สึกว่าคนเเต่งผูกเรื่องได้ซับซ้อนดีค่ะ ยิ่งตอนหลังๆจะยิ่งเข้มข้นมากกว่าเดิม
คุณ juju - ไม่อยากบอกเลยค่ะ ว่าคุณ GTW เเอบมาเเซงหน้าไปเเล้วค่ะ