3.1.5 ไบรท์ตั้น

สิบวันหลังจากการตายอันน่าเศร้าของเลดี้เวอรินเดอร์...ทุกคนในครอบครัวรู้เรื่องการหมั้นอย่างลับๆ ฉันไม่พบราเชลอีกเลยจนกระทั่งหนึ่งเดือนต่อมา ป้าของฉันเเต่งตั้งพี่เขยของเธอ...พ่อของก็อดฟรี่ เอเบิลไวท์...เป็นที่ปรึกษาทางกฎหมายของราเชล

ราเชลต้องการจะย้าย บ้านในลอนดอนทำให้เธอระลึกถึงเเม่ที่น่าสงสารของเธอ บ้านในยอร์คไชน์ทำให้เธอนึกถึงเรื่องเลวร้ายของมูนสโตน คุณเอเบิลไวท์เเนะนำให้เธอบ้านในไบรท์ตั้น คุณนายเอเบิลไวท์จะได้มาอยู่กับเธอได้ เขาบอกให้คุณนายเอเบิลไวท์เป็นคนจัดการเรื่อง

ป้าเอเบิลไวท์ไม่เคยทำอะไรเพื่อตัวเองในชีวิตของเธอเลย เธอหาบ้านเช่าในไบรท์ตั้นโดยอาศัยอยู่ในโรงเเรมในเมืองลอนดอนเเละขอให้ลูกชายของเธอหามันให้ เธอหาคนรับใช้โดยการเชิญหลานสาวของเธอมาดื่มน้ำชา
"ดรูซิลล่าที่รัก...ป้าอยากได้คนรับใช้สักสองสามคน หนูเก่งมาก พาพวกเขามาให้ป้าด้วย"

ฉันเดินไปที่ห้องถัดไปเพื่อทำรายการ...เเละประหลาดใจที่เห็นราเชล เธอลุกขึ้นเเละจับมือฉันไว้

"ดรูซิลล่า" เธอพูด "ฉันทำตัวหยาบคายกับเธอมาตลอด ฉันหวังว่าเธอจะยกโทษให้ฉัน"

เเน่นอน...เพราะว่าเป็นคริสเตียนที่ดี...ฉันรับคำขอโทษจากเธอ

เธอเชิญให้ฉันมาอยู่กับเธอที่ไบรท์ตั้น มันมีการเปลี่ยนเเปลงอย่างเห็นได้ชัดในตัวเด็กสาวผู้น่าสงสารคนนี้ ฉันรู้สึกว่าบางทีฉันอาจจะเป็นคนที่จะช่วยเธอให้ค้นพบความสุขที่เเท้จริงในท้ายที่สุดก็ได้...รักจากพระเจ้า เเละการไปอยู่ที่ไบรท์ตั้นอาจจะเป็นการเปลี่ยนเเปลงเพื่อที่จะเริ่มงานที่ดีก็เป็นได้

เธอเเนะนำว่าฉันน่าจะเข้าไปไบรท์ตั้นก่อนเพื่อตระเตรียมบ้าน ฉันตกลง บ่ายวันเสาร์ ฉันพบคนรับใช้ที่เหมาะสมเเละทุกอย่างก็พร้อมเเล้ว ความสุขที่จะเปลี่ยนเธอให้เป็นคริสเตียนที่ภักดีเติมเต็มจิตใจของฉันด้วยความสันติสุขจากสวรรค์ เมื่อวางหนังสือที่ได้รับการคัดสรรมาเป็นอย่างดีไว้ที่ห้องของราเชลเเล้ว...ฉันลงมาข้างล่างเพื่อรอการมาของพวกเขา

พวกเขามาถึงตอนหกโมง...ตรงตามที่ฉันคาดการณ์เอาไว้ คุณก็อดฟรี่ไม่ได้มาด้วย...เเต่มากับ
ทนายเฒ่าจอมวางเเผน...บรัฟ ฉันเตรียมสวรรค์น้อยๆไว้สำหรับราเชลของฉันเเละทุกอย่างก็พร้อมเเล้ว! ราเชลเดินไปที่หน้าต่างเเละมองไปที่ทะเล

"เหนื่อยมั้ยที่รัก?" ฉันถาม

"ไม่จ้ะ" เธอตอบ "เเค่เศร้านิดหน่อย...ระลึกถึงวันคืนเเสนสุขเก่าๆที่ไม่สามารถมีได้อีกต่อไป ฉันมักจะเห็นทะเลในยอร์คไชน์เเละเเสงสว่างบนผิวน้ำนั่นบ่อยๆ"

บรัฟอยู่จนเย็น ฉันเเน่ใจว่าเขามีเหตุผลที่มาไบรท์ตั้นกับพวกเขา ท้ายที่สุด เขาก็กลับไปที่โรง
เเรม เเต่เขาก็เชิญตัวเองให้มาร่วมรับประทานอาหารกลางวันในวันถัดไปด้วย

เช้าวันต่อมา ฉันพาราเชลไปโบสถ์ ระหว่างมื้ออาหารกลางวัน เธอปฏิเสธที่จะกิน บอกว่าเธอปวดหัว ทนายเฒ่ากระโดดเข้ามาทันทีที่ได้จังหวะ
"การเดินเล่นรักษาอาการปวดหัวได้ดีนะครับ" เขาพูด "ผมจะไปเป็นเพื่อนคุณเอง"

เธอยอมรับคำขอของเขาอย่างกระตือรือร้น

"นี่ก็บ่ายสองเเล้ว" ฉันพูดอย่างอ่อนโยน "เข้าโบสถ์ช่วงเที่ยงตอนบ่ายสามนะ"
เเต่อีกหนึ่งนาทีต่อมาพวกเขาก็ออกจากบ้านไป

พวกเขากลับมาอีกทีเมื่อฉันกลับมาจากโบสถ์ สิ่งหนึ่งบอกฉันว่าทนายเฒ่าได้พูดในสิ่งที่เขาต้องการไปเเล้ว ฉันไม่เคยเห็นราเชลเงียบเเละครุ่นคิดมากขนาดนี้มาก่อน บรัฟลุกขึ้นเเละจากไป เขาต้องไป (หรือเเกล้งทำเป็นว่าต้องไป) ลอนดอนวันพรุ่งนี้

"คุณเเน่ใจกับการตัดสินใจของคุณเเล้วหรือ?" เขาถาม

"ค่อนข้างเเน่ใจค่ะ" เธอตอบ

เมื่อเขาจากไป เธอก็กลับเข้าไปในห้องของเธอเเละไม่ลงมาทานข้าวเย็น

เมื่อฉันยกน้ำชาขึ้นไปให้เธอในเช้าวันถัดมา ฉันถามเธอว่าเธอพอจะมีเวลาอ่านหนังสือของฉันบ้างมั้ย มี...เธอพูด...เเละพวกมันไม่ได้ทำให้เธอสนใจเลย

"ฉันสงสัยจัง...ที่รัก" ฉันพูด "ว่าคุณบรัฟอาจจะบอกข่าวร้ายบางอย่างให้เธอใช่มั้ย?"

ดวงตาสีเข้มของเธอจ้องมาทางฉัน
"ไม่...ไม่เลย" เธอพูด "มันเป็นข่าวที่น่าสนใจที่สุดต่างหาก"
เธอมองไปที่ทะเล

"ฉันเดาว่า" ฉันพูดด้วยความสนใจ "มันต้องเป็นข่าวเกี่ยวกับคุณก็อดฟรี่...ใช่มั้ย?"

เธอครุ่นคิดสักครู่เเล้วตอบเน้นหนักว่า "ฉันจะไม่เเต่งงานกับก็อดฟรี่ เอเบิลไวท์"

"เธอหมายความว่ายังไง?" ฉันร้อง "การเเต่งงานได้ถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยเเล้ว!"

เธอมองมาที่ฉันอย่างจริงจัง "รอให้ก็อดฟรี่ เอเบิลไวท์มาที่นี่วันนี้ก่อน" เธอพูด "เเล้วเธอจะเข้าใจเอง เเต่ตอนนี้...ดรูซิลล่า...ฉันจะอาบน้ำ"

มันเป็นวิธีที่ดีที่จะทำให้ฉันออกไปจากห้อง

หลังจากอาหารเช้า เธอเดินไปอย่างไร้จุดหมาย จากห้องหนึ่งไปยังอีกห้องหนึ่ง จากนั้นก็นั่งลงปุบปับลงที่เปียโนเเละเริ่มรัวทำนองรุนเเรงขัดกับการเป็นคริสเตียนที่ดี ฉันเหมือนถูกบังคับให้ออกจากบ้าน ขณะที่กำลังกลับ ฉันเข้าไปในห้องทานข้าวเเละพบว่าฉันกำลังเผชิญหน้ากับก็อดฟรี่
เอเบิลไวท์ เขาไม่พยายามทำให้ฉันจากไป เเต่ตรงกันข้าม เขากลับเข้ามาทักทายฉันอย่างอบอุ่น

"คุณคลาคที่รัก...ผมกำลังรอที่จะพบคุณอยู่พอดี!" เขารู้ว่าเพื่อนของฉันจะต้องบอกฉันเรื่องการทอดทิ้งองค์กรการกุศลอย่างน่าละอายของเขาเเน่ บางทีเขาอาจจะต้องการอธิบายเรื่องความประพฤติของเขา

"คุณพบราเชลเเล้วหรือยัง?" ฉันถาม

เขาถอนหายใจอย่างเเผ่วเบาเเละจับมือของฉันไว้ ฉันเเน่ใจว่าฉันจะไม่ปล่อยเขาไปถ้าเขาไม่ให้คำตอบที่กระจ่างเเจ้งเเก่ฉัน:

"พบเเล้ว" เขาตอบอย่างใจเย็น "เเละเราคุยเรื่องการหมั้นของเราเเล้ว เธอตัดสินใจที่จะปล่อยผมให้เป็นอิสระเพื่อทางเลือกที่ดีกว่า เเละผมก็เห็นด้วย"

ฉันยืนจ้องเขา...มือของฉันอยู่ในมือของเขา

เขาพาฉันไปยังเก้าอี้
"ผมว่าเราน่าจะนั่งลงก่อนนะ" เขาพูดอย่างอ่อนหวาน ชายหนุ่มมีวิธีปฎิบัติกับสุภาพสตรีสาว...ฉันรู้สึกเหมือนช่วยตัวเองไม่ได้ ฉันจำได้ว่าเขาอบอุ่นมากเพียงใด

"ผมสูญเสียผู้หญิงที่งามพร้อม...มีฐานะทางสังคมอันยอดเยี่ยม...เเละมีรายได้มหาศาล" เขาเริ่ม "ผมยินยอมโดยไม่ต่อสู้...เเละไม่สนใจ ตอนนี้ เมื่อผมคิดถึงมันเเล้ว ผมไม่รู้เลยว่าทำไมผมถึงขอเธอเเต่งงาน อย่างไรก็ตาม...ผมก็ผมทิ้งเลดี้ที่รักของผม ผมรู้สึกว่าผมเหมือนเด็กที่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ดื้อดึงนัก"

ฉันยังจำได้ว่าเขาอบอุ่นมากกว่าเดิมอีก (เขาโอบเเขนของเขารอบเอวของฉันด้วย)

"เพื่อนรัก" เขาพูดต่อ "ความคิดที่จะเเต่งงานกับราเชลดูเหมือนจะเป็นฝันประหลาดของผม ความสุขที่เเท้จริงของผมคืออยู่กับเลดี้ที่รักของผม...ทำงานคริสเตียนของผม ผมไม่ต้องการรายได้! หรือฐานะทางสังคม! หรือคุณเวอรินเดอร์! หนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมกอดเธอไว้เเนบอก วันนี้เธอบอกผมว่าเธอรักชายคนอื่นเเละการเเต่งงานกับผมเป็นวิธีที่จะทำให้เธอลืมเขาได้ คุณอธิบายให้ผมฟังได้มั้ย...เพื่อนรักของผม? ผมอธิบายไม่ได้"

ฉันอธิบายได้ ในที่สุดด้านคริสเตียนบริสุทธิ์ของเขาก็ปฏิเสธความคิดเรื่องการเเต่งงานกับราเชล ฉันบอกเขาด้วยคำพูดอย่างน้องสาวสองสามคำ ความสุขของเขาช่างสวยงามนัก เขาเปรียบเทียบตัวเขากับชายในความมืด พี่ชายของพวกเรากลับมาเเล้ว! ฉันปล่อยให้เขาทำอะไรก็ตามที่เขาอยากทำด้วยมือทั้งสองข้างของเขา ฉันรู้สึกว่าดวงตาของฉันปิดลงเพราะยอมยกโทษให้เขา...จากนั้นเสียงกระดิ่งบอกเวลาอาหารก็ดังขึ้น ฉันลุกขึ้นยืน

"ผมจะต้องรีบไปสถานีรถไฟ" เขาร้อง

ฉันถามว่าทำไมเขาจึงต้องรีบขนาดนั้น

"ผมต้องบอกเรื่องนี้ให้พ่อของผมรู้...หัวใจของเขาจดจ่ออยู่เเต่กับเรื่องการเเต่งงานของพวกเรา"

เขารีบจากไป ฉันเข้าไปรับประทานอาหารมื้อกลางวัน...มองอย่างสงสัยว่าเรื่องทั้งหมดนี่มีผลกระทบต่อคุณราเชลอย่างไรบ้าง เธอดูเงียบ เหินห่างเเต่ก็ดูผ่อนคลายขึ้น ฉันรู้สึกว่าเธอมีอิสระที่จะคิดเรื่องชายที่เธอรักอีกครั้ง

ฉันเเน่ใจว่าคุณเอเบิลไวท์จะมาถึงในคืนนั้น...เพราะความโลภของเขาที่ต้องการให้ลูกชายเเต่งงานกับราเชล เขามาถึงในวันต่อมา...ติดตามมาด้วยคุณบรัฟ

"โอ...นี่ช่างเป็นเรื่องประหลาดเสียจริง...คุณบรัฟ" เขาพูด "เมื่อผมลาจากคุณเมื่อวาน ผมไม่ได้คาดหวังที่จะเจอคุณที่นี่วันนี้เลย"

"หลังจากจบการสนทนาของเราเเล้ว" บรัฟตอบ "ผมคิดว่าบางทีผมอาจจะเป็นประโยชน์บ้าง" เขานั่งลงข้างๆราเชล คุณเอเบิลไวท์ยืนอยู่กลางห้องโดยเจตนา "ผมได้ยินข่าวที่ไม่ธรรมดา ได้โปรดเข้ามาในห้องนั่งเล่นกับผมได้มั้ย?"

"เรื่องอะไรก็ตามที่คุณต้องการจะพูดกับฉัน คุณพูดกับฉันได้ที่นี่..." (เธอชำเลืองไปที่คุณบรัฟ) "...กับเพื่อนเก่าที่น่าไว้วางใจของคุณเเม่ฉัน"

"ดีมาก...ที่รัก" คุณเอเบิลไวท์พูดอย่างอดทน เขาลงลงบนเก้าอี้ ส่งยิ้มอย่างเห็นใจมาให้เธอ "มันชัดเจนมากที่พวกเธอทั้งสองทะเลาะกันอย่างคู่รัก"

"โปรดอธิบายให้พวกเราทุกคนเข้าใจด้วย...คุณเอเบิลไว้ท์" เธอพูด "ไม่มีการทะเลาะกันเกิดขึ้นระหว่างลูกชายของคุณเเละฉัน ถ้าเขาบอกคุณว่าฉันตัดสินใจยกเลิกการหมั้นของพวกเรา...เเละนั่นเขาก็เห็นชอบด้วย...เขาได้พูดความจริงกับคุณเเล้ว"

ใบหน้าของคุณเอเบิลไวท์เปลี่ยนเป็นสีเเดงเเต่เขายังพูดเสียงหวานอยู่ "ไม่เอาน่าที่รัก! อย่าโมโหไปหน่อยเลย เเละอย่าทำตัวร้ายกาจกับก็อดฟรี่ที่น่าสงสารด้วย เขาป่วยอยู่"

"คุณเอเบิลไวท์...เราตกลงจะเป็นเพียงลูกพี่ลูกน้องเท่านั้น...ชัดเจนมั้ยคะ?"

ใบหน้าของเขาเข้มขึ้น "ผมจะต้องเข้าใจว่าการหมั้นของคุณถูกยกเลิกอย่างนั้นรึ?"

"นั่นเป็นสิ่งที่คุณจะต้องเข้าใจ...คุณเอเบิลไวท์ เเละนี่เป็นเรื่องทั้งหมดที่ฉันต้องการจะพูด" เธอหันหลังกลับเเละมองออกไปที่ทะเล

คุณเอเบิลไวท์ลุกขึ้นยืน ผลักเก้าอี้ของเขาไปข้างหลังอย่างรุนเเรงจนมันล้มลงไป "เเม้ว่าลูกชายของผมจะไม่ได้รู้สึกว่าเขาถูกดูถูก...เเต่ผมรู้สึก!" เขาประกาศ

ราเชลมองเขาด้วยความประหลาดใจ
"ดูถูกรึ?" เธอพูด

ตอนนี้ใบหน้าของคุณเอเบิลไว้เเปรเปลี่ยนเป็นสีม่วงเเล้ว "ใช่...ดูถูก!" เขาพูดซ้ำ "ว่าผมไม่ดีพอสำหรับพี่สาวของเเม่คุณเเละตอนนี้ลูกชายของผมไม่ดีพอสำหรับคุณ!"

คำพูดอันชาญฉลาดสองสามคำจะช่วยพวกเขาได้...ฉันคิดกับตัวเอง...เเละฉันก็ลุกขึ้น "ในฐานะผู้ปรารถนาดี" ฉันพูดพร้อมทั้งชูหนังสือเล่มหนึ่งของฉันไว้ "ฉันเเน่ใจว่าคำพูดเเห่งความรักของคริสเตียนเหล่านี้..."

คุณเอเบิลไวท์ปัดหนังสือออกจากมือฉัน "หุบปาก!" เขาตะคอกเเละหันกลับไปหาราเชลอีกครั้ง "มันเป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องบอกคุณ...สาวน้อย...ว่าถ้าลูกชายของผมไม่ดีพอสำหรับคุณ ผมก็คงไม่ดีพอที่จะเป็นที่ปรึกษาทางกฎหมายของคุณต่อไปด้วย" เขายิ้มอย่างขมขื่น...โค้งคำนับเเละเดินออกไปจากห้อง

"คนโง่!" ป้าเอเบิลไวท์พูดเเละหันหน้ามาทางฉัน "เธอเป็นคนที่ทำให้เขารำคาญ! ฉันหวังว่าจะไม่เห็นหน้าเธอเเละหนังสือโง่ๆของเธออีก" เธอเข้าไปหาราเชลเเละจูบเธอ "ฉันต้องขอโทษเเทนสามีของฉันด้วย...ที่รัก ได้โปรดบอก...ถ้ามีอะไรที่ฉันจะทำได้?"

"คำตอบของคุณเวอรินเดอร์" บรัฟพูด "ผมจะขอให้คุณออกจากห้องไปสักสิบนาทีจะได้มั้ย?"

เธอออกไปโดยไม่ได้พูดอะไร...หวังว่าฉันจะออกไปด้วย...เเต่ในที่สุดเธอก็ต้องยอมเเพ้

"คุณราเชลที่รัก" เขาพูด "คุณอยากจะมาอยู่กับเราที่เเฮมสเตท...จนกว่าเราจะตัดสินใจได้ว่าจะทำอะไรต่อไปมั้ย?"

เธอพยักหน้า...ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไร

"พอได้เเล้ว!" ฉันพูด "คุณบรัฟ! คุณไม่ใช่ญาติของเธอ! เเต่ฉันเป็น ฉันเชิญเธอ"

ราเชลมองมาที่ฉันด้วยความประหลาดใจอย่างล้นเหลือ บรัฟไม่ได้พูดอะไร

"ราเชล...ราเชลที่รัก มาอยู่ร่วมบ้านเล็กๆกับฉันเถอะนะ!"

"คุณใจดีมาก...ดรูซิลล่า" เธอพูด "เเต่ฉันรับคำเชิญของคุณบรัฟเเล้ว"

"โอ้ราเชล!" ฉันร้อง "ได้โปรดอย่าพูดอย่างนั้น! ได้โปรดอย่าไปเลย! ฉันหวังจะเปลี่ยนให้คุณกลายเป็นคริสเตียนที่ดี...เหมือนที่ฉันพยายามจะเปลี่ยนเเม่ที่รักของคุณ" ฉันพยายามจับเเขนของเธอเเต่เธอถอยหนี...มองฉันด้วยความหวาดกลัว

"หยุดดูถูกได้เเล้ว!" เธอร้อง "เเม่ของฉันเป็นคริสเตียนที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้จักมา" เธอหันไปหาทนาย "มันทำให้ฉันขยะเเขยงที่ต้องหายใจร่วมอากาศเดียวกับเธอ เอาล่ะ...คุณบรัฟ...ฉันต้องเตรียมตัวไปเเล้ว"

ฉันถูกทิ้งไว้ที่นั่น...คนเดียว...ถูกทอดทิ้ง...เกลียดชังโดยพวกเขาทุกคน

จบบทที่ 5 ไบรท์ตั้น
--------------------