3.2 การเล่าเรื่องครั้งที่สอง
โดยเเมททิว บรัฟ...ทนาย

3.2.1 บทที่ 1 ยืมเงิน

ผมสามารถให้ความการจ่างกับเรื่องบางเรื่องที่ยังคงเป็นปริศนาได้ เรื่องเล่าของผมเริ่มขึ้นหลังจากการตายของเลดี้เวอรินเดอร์...เมื่อผมได้ยินเรื่องการถูกขอเเต่งงานของคุณเวอรินเดอร์

ผมผิดหวังเป็นอย่างมากเมื่อผมได้ยินว่าเธอจะเเต่งงานกับผู้ชายที่ผมเชื่ออยู่เสมอว่าเป็นคนช่างประจบยกยอ ผมสงสัยเรื่องเเรงจูงใจด้านการเงินของเขาเเละรู้สึกว่ามันเป็นหน้าที่ของผมที่จะเตือนคุณราเชล...เเต่ผมไม่ต้องการทำให้เธอกังวลใจหลังจากการตายของเเม่เธอเมื่อเร็วๆนี้ ในทางกลับกัน ถ้าผมยังคงนิ่งเงียบ เธอจะต้องดำเนินการเรื่องการเเต่งงานที่จะทำให้ชีวิตของเธอไม่มีความสุขต่อไปเเน่

ผมถูกเรียกตัวให้มาที่โรงเเรมในเมืองลอนดอน...ที่ๆคุณนายเอเบิลไวท์เเละราเชลพักอยู่ พวกเขาจะไปไบรท์ตั้นพรุ่งนี้ โดยที่ผมคาดไม่ถึง...คุณก็อดฟรี่ไม่ได้ไปกับพวกเขาด้วย ดังนั้นผมเลยอาสาไปเอง ผมได้พูดกับคุณราเชลในวันรุ่งขึ้น ผมเเนะนำว่าเธอควรจะพูดกับเอเบิลไวท์เพียงลำพังว่าเธอมีหลักฐานเรื่องการเงินของเขา...เเละนั่นจะทำให้การเเต่งงานถูกยกเลิกไปโดยปริยาย ผมบอกให้เธอบอกเขาว่าถ้าเขาพยายามที่จะคัดค้านเธอ เธอจะบอกเรื่องนี้ให้คนอื่นรู้

เย็นวันนั้น หลังจากที่ผมกลับมา พ่อของคุณเอเบิลไวท์มาที่สำนักงานของผม เขาบอกผมว่าลูกชายของเขาถูกคุณราเชลปฎิเสธ...เเละเขาก็ยอมรับมัน เรื่องนี้ยืนยันทฤษฎีของผม:ว่าก็อดฟรี่ต้องการเงินจำนวนมากเเละต้องการมันโดยเร็ว

ทำไมเขาถึงยอมเเพ้ยกเลิกการเเต่งงานที่จะทำให้เขาร่ำรวยได้อย่างง่ายดาย? พ่อของเขาต้องการที่จะรู้ว่าผมมีคำอธิบายสำหรับการกระทำอันเเปลกประหลาดของคุณราเชลได้หรือไม่ เเละเเน่นอน...ในฐานะทนายของเธอ ผมไม่มีคำอธิบายใดๆ ผมเเน่ใจว่าคุณเวอรินเดอร์อาจจะพบว่าเขายากที่จะควบคุมได้เมื่อเขาไปเยี่ยมเธอในวันถัดมา ผมคิดว่ามันจะเป็นการดีถ้าผมอยู่กับเธอ การนัดพบเเละเหตุผลที่ว่าทำไมคุณราเชลถึงต้องมาอาศัยอยู่กับภรรยาของผมเเละผมถูกอธิบายโดยคุณคลาคเเล้ว

หนึ่งอาทิตย์หลังจากการสิ้นสุดการพักอาศัยของเธอกับเรา เลขานุการของผมบอกผมว่ามีสุภาพบุรุษคนหนึ่งต้องการพบผม มันมีชื่อชาวต่างชาติบนนามบัตรของชายคนนั้น...ลงไปข้างล่าง...มีลายมือเขียนว่า "เเนะนำโดยเซปติมุส ลุคเกอร์"

เขาสุภาพมาก กิริยามารยาทดี เเละเเต่งตัวหรูในเสื้อผ้าชาวยุโรป ในขณะที่เขาเข้ามาในสำนักงานของผม ผมรู้ว่าเขาเป็นหนึ่งในคนอินเดียทั้งสาม ผมรู้สึกอึดอัด...รู้ว่าเขาจะต้องฆ่าผมเเน่ถ้าเขาคิดว่าผมมีมูนสโตน ผมถามว่าเขามีธุระอะไร

เขาคลี่ผ้าสีทองเเละโชว์กล่องใบเล็ก...ตกเเต่งด้วยอัญมณีสวยงามให้ผมดู
"ผมมาที่นี่" เขาพูด "เพื่อขอยืมเงินจากคุณ ผมสามารถทิ้งสิ่งนี้ไว้เป็นหลักประกัน"

"ลุคเกอร์เเนะนำผมรึ?" ผมถาม

เขาพยักหน้า

"เเม้ว่าเขาจะรู้ว่าผมเป็นทนาย...ไม่ใช่คนออกเงินกู้อย่างเขางั้นรึ...หรือเขาปฎิเสธคุณ?"

เขาพยักหน้า

"เเละผมก็เช่นกัน" ผมพูด

เขาห่อกล่องนั่นเเล้วลุกขึ้น
"สมมุตินะครับ" เขาพูด "ว่าคุณสามารถให้ผมยืมเงินได้...คุณจะให้เวลาผมจ่ายมันคืนเท่าไร?"

"หนึ่งปี" ผมตอบ

"นั่นเป็นระยะเวลามาตราฐานของประเทศนี้หรือ?" เขาถาม

เมื่อผมตอบว่าใช่ เขายิ้มด้วยความพอใจเเละโค้งคำนับ ผมรู้สึกเเน่ใจกับเหตุผลบางข้อ...เมื่อผมมองเขาจากไป...ว่าการจำนำกล่องนั่นเป็นเพียงเเค่ข้ออ้างที่จะนำไปสู่คำถามสุดท้ายเท่านั้น

หลังจากนั้นไม่นาน ลุคเกอร์ก็มาพบผม เนื้อหาที่เฒ่าหน้าเลือดพูดคือ:

ชายอินเดียมาพบเขาเมื่อวันก่อน...เเต่งตัวในเเบบเดียวกัน ลุคเกอร์รู้ว่าเขาเป็นหนึ่งในคนอินเดียที่ไปที่บ้านของเขา รู้ว่าเขาจะต้องเป็นหนึ่งในชายที่ปล้นใบรายการธนาคารของเขาด้วย...ลุคเกอร์หวาดกลัว ชายคนนั้นโชว์กล่องใบนั้นเเละถามเรื่องยืมเงิน ลุคเกอร์ปฎิเสธ...บอกว่าคนที่ดีที่สุดที่จะขอยืมเงินได้เป็นทนายความที่น่านับถือ เขาเเนะนำผม ผมถามเขาว่าชายอินเดียพูดอะไรก่อนที่จะไป เขาถามคำถามเดียวกัน...เเละได้คำตอบเดียวกัน...หนึ่งปี

จบบทที่ 1 ยืมเงิน
---------------

3.2.2 มิถุนายนปีหน้า

ผมพบคุณเมิร์ทเวทโดยบังเอิญที่ร้านอาหารเมื่อเย็นวันนั้น เพราะรู้ว่าเขาเป็นเพื่อนของเลดี้เวอรินเดอร์...ผมถามเรื่องมูนสโตน

"เมื่อเร็วๆนี้คุณได้ยินเรื่องพวกอินเดียมั้ย?" ผมถามทันที ผมอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้นกับลุคเกอร์เเละผม...กล่าวถึงคำถามของชาวอินเดียเรื่องระยะเวลามาตราฐานของการจ่ายเงินยืมคืน

"คุณไม่เห็นเเรงจูงใจของเขารึ...คุณบรัฟ?" เขาถาม

ผมบอกว่าผมไม่รู้

"เหตุการณ์ใดเป็นเหตุการณ์เเรกที่เปิดโอกาสให้พวกอินเดียได้เพชรไป?" เขาถามผม

"เมื่อผู้พันเฮิร์นคาสเซิลตาย" ผมตอบ "จากนั้นเพชรก็ปลอดภัยในตู้นิรภัยของธนาคาร"

"ใช่เเล้ว" เขาตอบ "เเละคุณ...ในฐานะที่เป็นทนาย...เป็นคนที่เก็บสำเนาพินัยกรรมของผู้พันไว้ในที่ทำงาน สำเนาพินัยกรรมของผู้พันจะบอกพวกเขาว่าเขาทิ้งเพชรให้คุณเวอรินเดอร์...เเละคุณเบลคหรือใครบางคนที่เขาเลือกจะต้องนำมันไปมอบให้เธอในวันเกิดของเธอ อุปสรรคหนึ่งของพวกเขาคือต้องตัดสินใจว่าเมื่อไรที่จะไปเอาเพชร...เมื่อมันถูกเคลื่อนย้ายจากธนาคาร...หรือหลังจากนั้น...ในยอร์คไชน์ พวกเขาเลือกอย่างหลัง...วิธิที่ปลอดภัยที่สุด...เมื่อพวกเขาไปบ้านเลดี้เวอรินเดอร์เป็นครั้งเเรก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาไม่รู้ว่าเเฟรงคลิน เบลคเอาเพชรไปเก็บไว้ที่ธนาคารในเมือง
ฟริทซิ่งฮอลล์เเล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงได้ตัดสินใจรอจนถึงวันเกิดของคุณเวอรินเดอร์...เเละได้รับรางวัลสำหรับความอดทนของพวกเขาโดยการได้ยลโฉมเพชรบนชุดของคุณราเชล!

อย่างไรก็ตาม การหายไปอย่างประหลาดของมูนสโตนในคืนนั้นทำลายเเผนการที่พวกเขาได้วางเอาไว้อย่างดีจนสิ้น เเละวันถัดมา พวกเขาก็ถูกจับเข้าคุก...ไม่มีอำนาจที่จะทำอะไรได้ โอกาสต่อมาของพวกเขามาถึงในขณะที่พวกเขายังคงถูกคุมขังอยู่ ผมจะอธิบายให้ฟัง

หนึ่งหรือสองวันก่อนที่พวกเขาจะถูกปล่อยตัวเป็นอิสระ ผู้คุมขังมาพบผมพร้อมกับจดหมาย...จ่าหน้าซองถึงชาวอินเดียที่อยู่ที่โรงเเรมของพวกเขาในเมืองฟริทซิ่งฮอลล์ มันเขียนด้วยภาษาฮินดู ผมเเปลมัน:
"พี่น้องทั้งหลาย...ในนามของเจ้าชายเเห่งรัตติกาล หันหน้าของคุณไปทางทิศใต้เเละมาหาเราที่ถนนที่เต็มไปด้วยเสียงซึ่งนำทางไปสู่เเม่น้ำโคลน เราจะเห็นมันด้วยดวงตาของเราเอง"
วันที่พวกเขาถูกปล่อยตัวเป็นอิสระ พวกเขาจับรถไฟไปเที่ยวเเรกไปลอนดอน...เรื่องอะไรของพวกเขาที่เราได้ยินต่อจากนั้น?"

"พวกเขารบกวนลุคเกอร์...รอรับส่วนบุญที่บ้านของเขา" ผมพูด

"ใครบางคนเอามูนสโตนมาลอนดอนเเละพยายามจำนำมัน มิฉะนั้นเเล้วมันจะไม่มีทางได้ตกเป็นสมบัติของเขาเป็นอันขาด...ตำรวจพบมั้ยว่าใครเป็นคนทำ?"

ผมสั่นศีรษะ

"ผมเข้าใจ" เขาตอบ "ด้วยอัตราดอกเบี้ยเท่าไรก็ได้...ต้องขอบคุณความฉลาดของลุคเกอร์...พวกอินเดียเสียโอกาสที่จะเอาเพชรคืนอีกครั้ง มูนสโตนยิ่งอยู่ห่างไกลเกินเอื้อมของพวกเขาทุกที...ในธนาคาร...จนกระทั่ง..."

"จนกระทั่งเดือนมิถุนายนหน้า" ผมพูด "มันเป็นวันสุดท้ายของเดือนมิถุนายน"

"ถูกต้อง พวกเขาพลาดมาเเล้วสองครั้ง ผมไม่เชื่อว่าพวกเขาจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สาม" นี่เป็นคำพูดสุดท้ายของเขาในเรื่องนี้

คืนนั้น ผมทำโน๊ตในไดอารี่ของผมเกี่ยวกับเดือนมิถุนายนปีหน้า ผมจบการเล่าเรื่องของผมด้วยคำพูด: มิถุนายน 1849...คาดว่าจะได้รับข่าวจากพวกอินเดียก่อนสิ้นเดือนหน้า

จบบทที่ 2  มิถุนายนปีหน้า
----------------------------

ถัดไปก็เป็นเรื่องเล่าของคุณเเฟรงคลินเเล้วนะคะ มีทั้งหมด 8 บทก็จะจบเรื่องเล่าที่สาม อีกสองวันเจอกันค่ะ



คุณscottie - ก็เลยกลายเป็นว่าคุณคลาคดูไม่มีเสน่ห์เท่าราเชลเลยค่ะ
คุณGTW - ก็จริงค่ะ...น่าสงสารเหมือนกัน...บางทีหวังดีผิดจังหวะผิดเรื่องไปนิด
คุณjuju - มาช้าดีกว่าไม่มาค่ะ ขอให้ good luck กับการสอบนะคะ