ความคิดเห็นที่ 1 "ถ้าอย่างนั้น เจ้านาย      ขณะที่ฉันยืนอยู่ยังสถานที่แห่งนั้นซึ่งเงียบสงัด       หมุนหมวกไปมาอยู่ในมือและสงสัยว่าพวกเขาจะทำอย่างไรกับฉันที่เอาตัวฉันมาไว้ในหมู่พวกปีศาจ     ฉันมองขึ้นไปข้างบน         ที่นั่นฉันเห็นผู้หญิงสองคนสวยงามมากกำลังลงมาหาฉันเจ้านาย         ทั้งสองคนคล้องแขนกอดคอกันเอาไว้       พวกเธอสวมชุดขาวประดับเปลือกหอยเล็ก ๆ อยู่รอบ ๆ และหินสดใสที่เส้นผม        และเมื่อพวกเธอมาถึงเจ้านาย       เมื่อเท้าของเธอสัมผัสพื้นมีดอกไม้โผล่ขึ้นมา      ดอกไม้งดงามมาก        ดังนั้นตลอดเส้นทางของพวกเธอผ่านมาตามสถานที่เงียบสงัดนี้จึงประดับไปด้วยดอกไม้มากมาย          พวกนกก็พากันส่งเสียงร้องเมื่อพวกเธอเดินผ่าน        อย่างน้อยฉันก็คิดว่ามีพวกนกอยู่ที่นั่นแม้ว่าฉันจะไม่เห็นพวกมัน" "พวกเธอเป็นใคร  ฮานส์ ?"      ข้าพเจ้ากระซิบถาม "คนหนึ่งในนั้น เจ้านาย    คนที่ตัวสูงกว่าฉันไม่รู้จัก        แต่อีกคนหนึ่งฉันรู้จักดี      ซื่อของเธอเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่สมควรพูดถึง         แต่ว่าฉันต้องพูดถึงชื่อของเธอ       เธอคือคุณมารีที่เราเห็นครั้งสุดท้ายเมื่อเธอยังมีชีวิตอยู่นานหลายปีมาแล้ว      เพียงแต่ว่าสวยขึ้นกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า ตอนนี้ข้าพเจ้าส่งเสียงคราง      และฮานส์เล่าต่อไป "หญิงผิวขาวทั้งสองคนเดินเข้ามาหาฉัน     แล้วยืนมองดูฉันด้วยดวงตาที่อ่อนโยนยิ่งกว่าดวงตากวาง        จากนั้นคุณมารีพูดกับอีกคนหนึ่ง     "นี่คือฮานส์ที่ฉันเล่าให้เธอฟังอยู่บ่อย ๆ ยังไงละ สตาร์" ตรงนี้ข้าพเจ้าส่งเสียงครางขึ้นอีกครั้ง     เพราะว่าชาวฮ็อตเทนท็อตคนนี้รู้จักชื่อนั้นได้อย่างไรกัน      หรือว่าแปลเอาจากความอ่อนหวานของเธอ ? "จากนั้นคนที่ชื่อว่าสตาร์ถามขึ้น     คนที่เป็นดวงใจของเราทั้งสามคนไปไหนหรือฮานส์ ?       ใช่แล้วเจ้านาย      พวกเธอนับตัวฉันชาวฮ็อตเทนท็อตสกปรกใส่เสื้อผ้าเก่าคร่ำคร่ามีแต่กลิ่นยาสูบเข้าเป็นพวกด้วยเมื่อกล่าวถึงเจ้านาย        เพราะฉันรู้ว่าพวกเธอพูดถึงเจ้านาย        ทำให้ฉันคิดว่าฉันต้องเมาเหล้าไปแล้วแน่ ๆ แม้ว่าจะเป็นสถานที่อันเงียบสงัดนั้น         ฉันจึงบอกพวกเธอทั้งหมดเหมือนกับที่บอกให้คุณพ่อนักเทศน์ของเจ้านายฟังและเรื่องใหญ่โตอย่างอื่นอีกเพราะดูเหมือนว่าพวกเธอไม่เบื่อที่จะฟัง         และเมื่อฉันกล่าวว่าในบางครั้งที่ฉันแกล้งทำเป็นหลับ        ฉันได้ยินเจ้านายสวดอ้อนวอนด้วยเสียงดังในตอนกลางคืนให้กับคุณมารีที่ตายเพื่อเจ้านาย        และให้กับอีกคนหนึ่งที่เคยเป็นภรรยาเจ้านายชื่อของเธอฉันจำไม่ได้และเธอก็ตายไปแล้วเช่นเดียวกัน      ทั้งสองคนส่งเสียงร้องไห้กระซิก ๆ เจ้านาย        น้ำตาของเธอเป็นประกายคล้ายผลึกแก้วและมีกลิ่นคล้ายกับยาในขวดแก้วเล็ก ๆ ที่ฮารุตบอกว่าเขานำมาจากแดนไกลเมื่อตอนที่เขาหยดมันสองสามหยดลงบนผ้าเช็ดหน้าของเจ้านายหลังจากที่เจ้านายหมดสติไปจากการเจ็บปวดขาที่บ้านพักโน้น        หรือบางทีเป็นกลิ่นจากดอกไม้       เพราะเมื่อน้ำตาร่วงลงพื้นมีดอกพลับพลึงขาวรูปร่างคล้ายเด็กสองคนประคองมือกันสวดอ้อนวอนโผล่ขึ้นมา" เมื่อได้ยินอย่างนี้         ข้าพเจ้าซ่อนหน้าไว้ในฝ่ามือเพื่อไม่ให้ฮานส์เห็นน้ำตาของผู้ชายที่ไม่มีกลิ่นหอมของดอกกุหลาบ         และขอให้เขาเล่าต่อไป "เจ้านาย     ผู้หญิงผิวขาวที่ชื่อว่า สตาร์       ถามฉันถึงลูกชายของเจ้านาย       เจ้านายน้อยแฮร์รี่        และฉันบอกเธอว่าครั้งสุดท้ายที่เห็นเขาสุขภาพแข็งแรงดีและจะตัวใหญ่กว่าเจ้านาย        ถึงตรงนั้นเธอถอนหายใจแล้วสั่นหัว        จากนั้นคุณมารีพูดขึ้น     "บอกเจ้านายของแก ฮานส์      ว่าฉันก็มีเด็กที่เขาจะได้เห็นสักวันหนึ่ง       แต่ไม่ใช่ลูกชาย" "หลังจากนั้นทั้งสองคนพูดบางอย่างถึงความรัก      แต่ว่าอย่างไรบ้างฉันจำไม่ได้        เพราะในขณะที่ฉันเล่าความฝันให้เจ้านายฟังมันหนีไปจากฉันรวดเร็วเหมือนกับนกนางแอ่นแฉลบตัวไปบนผิวน้ำ         แต่คำพูดสุดท้ายของพวกเธอฉันยังจำได้        พวกเธอพูดว่า     "บอกเจ้านายของแกว่าพวกเราตอนที่มีชีวิตไม่เคยพบกัน       แต่ที่นี่เราเป็นพี่น้องกัน        เฝ้ารอคอยอยู่นับปีนับเดือนนับวันนับชั่วโมงนับนาทีนับวินาทีจนกว่าเขาจะได้ยินเสียงเรียกของเราผ่านราตรีกาลอีกครั้งหนึ่ง"      พวกเธอพูดอย่างนั้นเจ้านาย         จากนั้นพวกเธอหายไปเหลือแต่เพียงดอกไม้เพื่อยืนยันว่าพวกเธอเคยยืนอยู่ตรงนั้น "ตอนนี้ฉันรีบรุดที่จะนำข่าวมาให้เจ้านายเดินทางมาเป็นหนทางไกลอย่างรวดเร็ว          แม้แต่จานาจะวิ่งไล่หลังมาฉันก็คงวิ่งไม่ได้เร็วไปกว่านั้น       ในที่สุดฉันก็ออกมาจากสถานที่เงียบสงัดแห่งนั้นและระหว่างภูเขามีหุบเขามืดสนิท       และในหุบเขาฉันได้ยินเสียงทหารซูลูร้องเพลงศึก        ใช่แล้วพวกเขาร้องเพลงอินโกมาหรืออะไรที่คล้ายกันมาก         ตอนนี้โดยทันทีในทางเดินของภูเขาที่ฉันเร่งรุดผ่านไปมีผู้หญิงสวยงามมากปรากฏกายขึ้นต่อหน้าฉันผิวของเธอเป็นประกายเหมือนกับหม้อต้มกาแฟทองแดงอย่างดีที่ฉันเพิ่งขัดจนขึ้นเงาเลยเจ้านาย      เธอนุ่งผ้าเตี่ยวที่เหมือนกับหนังเสือดาวและคลุมไหล่ด้วยเสื้อคลุมขนสัตว์          รอบลำคอของเธอพันอยู่ด้วยลูกปัดสีฟ้า       และบนเส้นผมของเธอมีขนนกกระเรียนเสียบอยู่ยาวเหมือนกับไม้เท้า      และในมือถือหอกเล็ก ๆ       ไม่มีดอกไม้โผล่ขึ้นมาใต้เท้าของเธอเมื่อเธอเดินเข้ามาหาฉัน        และไม่มีเสียงนกร้อง        เพียงแต่ในอากาศมีเสียงแสดงความคารวะดังกระหึ่มกึกก้องไปทั้งภูเขาเหมือนกับเสียงคำรามของฟ้าร้อง        และดวงตาของเธอเป็นประกายเหมือนกับสายฟ้าในฤดูร้อน" ตอนนี้ข้าพเจ้าปล่อยมือให้ร่วงลงข้างกายและมองจ้องไปที่ฮานส์         เพราะรู้ดีว่าเรื่องอะไรที่จะตามมา "ยืนตรง    เจ้าคนตัวเหลือง !"    เธอพูดขึ้น    "และแสดงความคารวะให้ฉัน" "ฉันจึงแสดงความคารวะให้เธอ       แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร        เพราะฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นการฉลาดที่จะเสียเวลาถามถ้าหากว่าเธอมีสิทธิ์ที่จะได้รับ      อีกทั้งฉันก็อยากที่จะทำอย่างนั้น        จากนั้นเธอพูดขึ้น    "คนแก่บนที่ราบโน้นและหญิงผิวขาวสองคนพูดกับแกถึงความรักของพวกเขาที่มีต่อเจ้านายของแก  ท่านมะคูมะซาน        ฉันจะบอกแกเจ้าหมาน้อยตัวเหลืองว่าพวกเขาไม่รู้หรอกว่าความรักเป็นอย่างไร          ความรักจากดวงตาของฉันที่มีต่อตัวเขาเพียงอย่างเดียวก็มากกว่าความรักของพวกเขาทั้งหมด        จงบอกท่านมะคูมะซานว่าตามที่ฉันรู้เขากำลังเข้าสู่สนามรบและมามีนาจะเข้าสู่สนามรบพร้อมกับเขาแม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นตัวเธอ       และเธอเคยเข้าสู่สนามรบพร้อมกับเขามาแล้วในสงครามครั้งอื่น ๆ       และจะอยู่เคียงข้างเขาจนกว่ากระแสน้ำแห่งกาลเวลาจะไหลไปถึงขอบโลกแล้วหายไปภายใต้ดวงอาทิตย์         และขอให้เขาจำไว้ว่าเมื่อจานาเข้าจู่โจมและเมื่อความตายเข้าใกล้ตัวเขาในวันนี้       ขอให้เขามองดูข้างกายเพราะในตอนนั้นเขาอาจจะได้เห็นตัวฉัน        ตอนนี้ลาก่อนเจ้าหมาตัวเหลือง       จงไปอยู่แทบเท้าเจ้านายของเจ้าและทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีในสนามรบ       เพราะสิ่งที่เจ้าทำหรือละเว้นไม่ทำเจ้าจะต้องมารายงานกับตัวฉัน         บอกเขาว่ามามีนาส่งคำอวยพรมายังท่านมะคูมะซานและเธอยังกล่าวเพิ่มอีกว่า      เมื่อคนแก่และผู้หญิงผิวขาวบอกแกว่าความรักคือสายเลือดลึกลับของโลกมนุษย์ที่ทำให้พวกเขาเป็นเช่นนั้นพวกเขาไม่ได้โกหก        ความรักคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์       และตัวฉันมามีนาผู้มีความศรัทธา     มีแค่หัวใจของท่านมะคูมะซานเท่านั้นเป็นที่พักพิงอันศักดิ์สิทธิ์ของตัวฉัน" "ต่อจากนั้นเจ้านาย      ฉันตกลงมาจากหน้าผาและมาตื่นขึ้นที่นี่        และเจ้านายเพราะว่าเราไม่ควรจะก่อไฟฉันจึงเก็บกาแฟร้อนไว้ให้เจ้านายโดยฝังมันไว้ใต้กองขี้เถ้าอุ่น ๆ"       และโดยที่ไม่พูดอย่างใดอีกฮานส์ไปเอากาแฟ       ทิ้งให้ข้าพเจ้าตัวสั่นสะท้านด้วยความประหลาดใจ ผู้เฒ่าฮ็อตเทนท็อตฝันถึงเรื่องลึกลับและไม่เปิดเผยถึงคนที่เขาไม่รู้จักและคนที่ข้าพเจ้าไม่เคยพูดถึงได้อย่างไรกัน ?        บิดาของข้าพเจ้าและมารีภรรยาของข้าพเจ้าอาจพอจะอธิบายได้เพราะเขาเคยทำงานอยู่ด้วย      แต่เกี่ยวกับเสตลลาและมามีนาเป็นไปได้อย่างไร      แม้จะเป็นไปได้ว่าเขาเคยได้ยินชื่อของมามีนาผู้สร้างเรื่องเกรียวกราวเอาไว้ในช่วงชีวิตของเธอ ?      แต่เขาจะรู้ถึงความหยิ่งทะนง    ความสวยงาม      และความปรารถนาที่จะเป็นผู้ครอบครองอาณาจักรของเธอได้อย่างไร ! นั่นคือความฝันของฮานส์อาจเป็นโชคดีที่ข้าพเจ้าไม่มีเวลามานั่งแยกแยะหรือรำพึงรำพันถึง          เพราะมีมากมายในนั้นที่มีนัยถึงอาการประสาทเสียของคนที่กำลังเข้าสู่การต่อสู่ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้       เพียงแค่นาทีสองนาทีหลังจากที่ข้าพเจ้าดื่มกาแฟอึกสุดท้าย        คนส่งข่าวมาถึงด้วยธุระบางประการ     ข้าพเจ้าลืมไปแล้วว่าเรื่องอะไร       ข้าพเจ้าคิดว่าส่งไปโดยลอร์ดแรกนอล ซึ่งตื่นขึ้นก่อนข้าพเจ้า       ข้าพเจ้าหันไปส่งกระป๋องใบเล็กให้ฮานส์        แต่ว่าเขาหายตัวไปเหมือนงูตามแบบของเขา        ข้าพเจ้าจึงโยนมันลงบนพื้นแล้วไปสนใจกับคำถามที่ทวีขึ้นถึงข่าวสารของลอร์ดแรกนอล นาทีต่อมาคนสอดแนมก็เข้ามาหลังจากที่เขาเฝ้าดูค่ายพักของพวกแคนด้าห์ดำอยู่ตลอดคืน พวกมันพักแรมกันไม่ห่างไปกว่าครึ่งไมล์บนที่ว่างของเนินเขาพร้อมกับวางยามเฝ้าเอาไว้โดยรอบ        ตั้งใจที่จะบุกมาหาพวกเราในทันทีที่พระอาทิตย์ขึ้น       เพราะว่าพวกมันมีจำนวนมากจึงกลัวว่าการเดินทางตอนกลางคืนจะทำให้พวกมันสับสนและตกเข้าไปสู่กับดักอันจะนำไปสู่ความหายนะ        อย่างน้อยก็เป็นเรื่องจากหน่วยสอดแนมสองคนของพวกมันที่คนของเราจับตัวได้ มีคำถามบางประการว่าเราควรหรือไม่ที่จะโจมตีค่ายของพวกมันในตอนกลางคืน       ซึ่งข้าพเจ้าค่อนข้างพอใจที่จะทำอย่างนั้น         หลังจากที่ถกเถียงกันอย่างเต็มที่แล้วความคิดนี้ต้องทิ้งไปจากการที่เรามีกำลังคนน้อยมาก        และพวกแคนด้าห์ขาวคิดเหมือนพวกแคนด้าห์ดำไม่ชอบที่จะต่อสู้ในความมืด       และทำเลตั้งค่ายของพวกศัตรูที่เลือกไว้เป็นอย่างดี       จึงเป็นไปไม่ได้ที่เราจะเข้าโจมตีได้ก่อนที่พวกยามของพวกมันจะพบเห็น      สิ่งที่ข้าพเจ้าหวังอยู่ในใจคือขอให้พวกมันพยายามเข้าโจมตีเรา        แม้ว่าจะได้ฟังเรื่องจากหน่วยสอดแนมสองคนที่เราจับตัวได้         ในแสงขมุกขมัวหลังจากที่ดวงจันทร์คล้อยดวงต่ำลงก่อนที่อรุณจะรุ่งช่วยอำพรางกับดักของเราที่อยู่ข้างนอกที่มั่น       ซึ่งเราจะสังหารพวกมันได้เป็นจำนวนมาก        เพียงแต่ว่าในช่วงบ่ายที่ผ่านมา ฮานส์เฒ่าเจ้าเล่ห์ของเราชี้ให้ข้าพเจ้าดูว่าที่เราทำอย่างนี้เราจะได้เปรียบอย่างไรบ้าง        ขณะที่ข้าพเจ้าเห็นด้วยกับเขา      ข้าพเจ้าแนะว่าบางทีพวกแคนด้าห์ดำก็รู้เรื่องนี้เหมือนพวกเราอย่างที่พวกเชลยของเราบอก แต่ว่ามีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นกับตัวของฮานส์        ในตอนนั้นผู้เฒ่าฮารุตมาหาข้าพเจ้าสักชั่วโมงก่อนที่อรุณจะรุ่งแจ้งว่าคนของเราตื่นเข้าประจำที่แล้ว       เพื่อเตรียมตัวครั้งสุดท้ายสำหรับการป้องกัน     รวมทั้งการรวมพลเบื้องหลังแนวสุดท้ายของกำแพงและในลานแรกของวิหาร        ถ้าหากว่าเราถูกต้อนมาจากที่มั่นข้างนอก        เขาบอกข้าพเจ้าว่าคำพูดสุดท้ายของผู้ศักดิ์สิทธิ์ของเทวรูปในพิธีของคืนนั้นตัวเขาและพระทุกคนพิจารณาว่าเป็นข่าวสารที่สำคัญมาก       ข่าวสารที่ข้าพเจ้าฟังด้วยความเบื่อหน่ายรู้สึกว่าข้าพเจ้าทำธุระกับเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเทวรูปหรือผู้ศักดิ์สิทธิ์         ขณะที่เขาพูดอยู่นั้น        ในทันใดท่ามกลางความเงียบที่นำหน้าการมาของวันใหม่มีเสียงลอยมาเข้าหูเราไม่มีการผิดเพี้ยนเป็นเสียงจากปืนไรเฟิล        ใช่แล้วเป็นเสียงยิงปืนไรเฟิลห่างไปสักครึ่งไมล์       ตามมาด้วยเสียงร้องวุ่นวายจากค่ายใหญ่จากความตื่นตระหนกโดยไม่คาดฝันในยามราตรี "ใครเป็นคนยิงปืนนั่นนะ ?"       ข้าพเจ้าถาม      "พวกแคนด้าห์ดำไม่มีปืนนี่" เขาตอบว่าไม่รู้       บางทีพลยิงปืนสักคนในจำนวนห้าสิบคนของข้าพเจ้าออกไปจากที่มั่นของเขา จากคุณ : Sv - [ 22 ธ.ค. 45 12:47:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขณะที่เราตรวจสอบดูว่าเกิดอะไรขึ้น        คนสอดแนมเร่งรุดเข้ามาแจ้งข่าวว่าพวกแคนด้าห์ดำคิดว่าถูกโจมตีต่างพากันทิ้งค่ายบุกมาหาพวกเรา         เราส่งคำเตือนไปยังแนวรับทั้งหมดเตรียมอาวุธไว้ให้พร้อม         อีกห้านาทีต่อมาขณะที่ข้าพเจ้ายืนฟังเสียงร้องคำรามที่ใกล้เข้ามา       จากความมืดมัวที่มืดมิดในตอนนี้เพราะดวงจันทร์ลับดวงไปอยู่หลังเขา         ข้าพเจ้าคิดว่าได้เห็นอะไรบางอย่างวิ่งตรงมาหาข้าพเจ้าเหมือนกับคนที่กำลังหมอบคลานเข้ามา       ข้าพเจ้ายกปืนไรเฟิลขึ้นเพื่อที่จะยิง       แต่รู้สึกว่ามันอาจเป็นตัวอะไรที่ไม่ใช่ไฮยีน่าและกลัวว่าจะไปกระตุ้นหน่วยแม่นปืนที่ฝึกยังไม่สมบูรณ์พากันระดมยิงออกไป        จึงไม่ได้ยิง ชั่วขณะต่อมาข้าพเจ้าดีใจจริง ๆ เพราะในทันทีจากอีกด้านหนึ่งของกำแพงที่ข้าพเจ้ายืนอยู่        ข้าพเจ้าได้ยินเสียงที่จำได้ดีส่งเสียงร้องกระหืดกระหอบเข้ามา "อย่ายิงเจ้านาย    นี่ฉันเอง" "แกออกไปทำอะไรหรือ ฮานส์ ?"       ข้าพเจ้าพูดขณะที่เขาปืนข้ามกำแพงเข้ามาทางด้านข้าพเจ้า     เดินโขยกเขยกเล็กน้อยขณะที่ข้าพเจ้าประหลาดใจ "เจ้านาย"     เขาพูดด้วยอาการหอบฮัก ๆ      "ฉันไปเยี่ยมพวกแคนด้าห์ดำมา         ฉันคลานเข้าไปในระหว่างยามคอยเหตุโง่เง่าของพวกมัน     หวังว่าจะได้พบจานาจะได้ฝังลูกปืนเข้าไปที่ขาหรืองวงของมัน       ฉันไม่พบตัวมันเจ้านาย      แม้ว่าจะได้ยินเสียงของมัน      แต่มีนายทหารคนหนึ่งยืนอยู่หน้ากองไฟฉันจึงยิงใส่มัน       ลูกปืนของฉันถูกมันอย่างจังเลยเจ้านาย     เพราะมันหงายหลังลงไปในกองไฟทำให้ลูกไฟกระจายไปทั่ว        จากนั้นฉันวิ่งมาอย่างที่เจ้านายเห็น     มาถึงที่นี่อย่างปลอกภัย "ทำไมแกถึงทำอะไรโง่ ๆ อย่างนั้น ?"      ข้าพเจ้าถาม       "ไม่เห็นหรือว่าแกอาจจะต้องใช้ชีวิตของแกเป็นค่าเสียหาย  ?" "ฉันจะตายเมื่อถึงเวลาตาย    ไม่ก่อนหน้านั้นเจ้านาย"         เขาตอบในระหว่างที่บรรจุกระสุนใหม่ให้กับปืนไรเฟิลกระบอกน้อย       "อีกทั้งมันยังเป็นลูกเล่นของคนฉลาด     ไม่ใช่คนโง่      เห็นไหมว่ามันทำให้พวกแคนด้าห์ดำคิดว่าเราโจมตีพวกมัน       ทำให้พวกมันรีบเข้าโจมตีพวกเราในความมืดบนพื้นที่พวกมันไม่รู้จัก       ฟังเสียงที่พวกมันบุกเข้ามาซิ !" ขณะที่เขาพูดเสียงร้องคำรามบอกพวกเราว่าการเข้าโจมตีครั้งใหญ่กระจายกันออกไปโอบล้อมและมุ่งหน้าตรงมาหาพวกเรา        เสียงเป่าแตรที่ทำจากงาช้าง       เสียงนายทหารตะโกนออกคำสั่ง      เสียงภูเขาสั่นสะเทือนภายใต้ฝ่าเท้าของคนและม้านับพัน        ขณะที่เสียงหนึ่งดังกึกก้องสะท้อนไปมาระหว่างหน้าผาและแนวป่าเป็นเสียงปลุกใจในยามศึก  "จานา     จานา"       เสียงอึกทึกครึกโครมปนเปกันไปหมดแตกต่างกันอย่างน่าประหลาดกับเสียงอันเงียบสนิทจากฝ่ายของเรา "พวกมันจะเข้ามาถึงหลุมพรางของเราในไม่ช้า"     เสียงฮานส์ หัวเราะ คิก ๆ    ถ่ายน้ำหนักตัวด้วยความตื่นเต้นจากขาข้างหนึ่งไปยังอีกข้างหนึ่ง     "ฟังซิ    พวกมันตกลงไปในหลุมพรางแล้ว" มันจริงอย่างนั้น      เสียงร้องด้วยความหวาดกลัวและเจ็บปวดบอกข้าพเจ้าว่ากองหน้าของพวกมันร่วงลงไป       ทั้งพลม้าและพลเดินเท้า        ตกลงไปในหลุมพรางที่สร้างขึ้นอย่างฉลาดซึ่งใช้แรงงานจำนวนมากขุดมันไว้อย่างมากมาย       กลบมันไว้ด้วยดินกระจายไปทั่วอย่างบาง ๆ บนเสื่อ       หรือไม่ก็พวกกิ่งไม้ที่ขัดกันเอาไว้      เมื่อร่วงผ่านพวกมันลงไปจะถูกเสียบด้วยไม้แหลมที่เผาไฟจนแข็งแกร่งปักไว้ที่ก้นของแต่ละหลุม         อย่างไร้ผลคนที่เข้าใกล้จะถึงอันตรายตะโกนบอกพวกที่อยู่ข้างหลังให้หยุดก่อน       พวกเขาไม่เข้าใจหรือไม่อาจเข้าใจได้และไม่มีที่ว่างเหลือสำหรับแนวหน้า         คลื่นมนุษย์ที่หนุนเนื่องกันเข้ามาดันพวกที่อยู่ข้างหน้าสู่ความตายด้วยบาดแผลหรืออึดอัดหายใจไม่ออกอยู่ในหลุมมรณะแห่งนั้น        จนกระทั่งแต่ละหลุมถมจนเต็มถึงระดับพื้นด้วยร่างที่กระเสือกกระสนหนีความตายของคนและม้า        ข้ามพวกเขามากองทัพยังรุดหน้าต่อไป มีคนถูกสังเวยไปเท่าใดข้าพเจ้าไม่รู้        แต่หลังจากที่สงครามยุติลงเราพบว่าแทบจะหาหลุมที่ไม่มีคนตายทับถมจนถึงปากหลุมไม่ได้เลย       เป็นความจริงที่ว่าหลุมมรณะของลอร์ดแรกนอลเพราะมันมาจากความคิดของเขาไม่เป็นที่รู้จักของพวกแคนด้าห์         และเป็นเพราะเขาสร้างมันขึ้นมาอย่างเหนือชั้นจึงรับใช้เราได้เป็นอย่างดี เหล่าศัตรูยังพากันหนุนเนื่องกันเข้ามา        เพราะว่าหลุมพรางใหญ่เพียงแค่ดักพวกเขาไว้ได้หนึ่งในสิบ     จนกระทั่งสุดท้ายเหล่าพลม้าและพลเดินเท้ามารวมกันจนยุ่งเหยิงปนเปแยกกันไม่ออก        จำนวนพลอันมากมายของพวกเขาเริ่มเห็นได้ลาง ๆ เกือบจะถึงพวกเราเป็นกลุ่มก้อนที่ดำกว่าความมืด จากนั้นก็มาถึงคราวของข้าพเจ้า        เมื่อพวกเขามาถึงระยะไม่เกินห้าสิบหลาจากกำแพงแรก       ข้าพเจ้าตะโกนออกคำสั่งให้พลปืนเปิดฉากยิง      เล็งให้ต่ำเอาไว้       และทำเป็นตัวอย่างโดยการระเบิดกระสุนจากปืนยิงช้างออกไปทั้งสองลำกล้องยังกลุ่มศัตรูที่หนาแน่นที่สุด          ในระยะขนาดนั้นแม้แต่คนที่ไม่มีความชำนาญมากที่สุดยิงออกไปต้องไม่พลาดเป้าเลยสักนัด       โดยเฉพาะยิ่งเมื่อกระสุนพวกนั้นกระทบเป้าอย่างจังในหมู่ทหารที่กำลังเคลื่อนใกล้เข้ามาทางข้างหลัง      หรือทำให้ทหารม้ากระเด็นตกจากหลังม้าลงไปใส่พวกเดียวกันเอง       ที่จริงแล้วในการยิงรอบแรกข้าพเจ้าไม่คิดว่ามีใครยิงออกไปโดยเสียเปล่า      มีอยู่บ่อย ๆ ที่กระสุนลูกโดดสังหารหรือทำให้คนบาดเจ็บได้หลายคน ผลของการยิงบังเกิดขึ้นในทันที       พวกแคนด้าห์ดำที่พอจะจำได้ไม่รู้จักการถูกระดมยิงด้วยปืนไรเฟิลและคิดว่าพวกเรามีปืนเพียงแค่สองสามกระบอกหยุดการบุกเข้ามาราวกับว่าเป็นอัมพาตไปแล้ว        เป็นเวลาสองสามวินาทีที่มีแต่ความเงียบนอกจากเสียงคำรามของปืนไรเฟิลเป็นระยะจากการยิงโดยคนของเรา       ต่อมาเป็นเสียงร้องของคนและม้าที่ถูกยิงร่วงอยู่กับพื้นทั่วไปหมด       และจากนั้นเป็นเสียงที่ไม่มีการผิดพลาดความอลหม่านด้วยความตื่นตกใจ "พวกมันหนีกันไปแล้ว    เป็นการอุ่นเครื่องน้อยไปหน่อยสำหรับพวกมัน    เจ้านาย"     ฮานส์ ส่งเสียงหัวเราะหึหึอย่างยินดีปรีดา "ใช่แล้ว"     ข้าพเจ้าตอบ    เมื่อในที่สุดข้าพเจ้าสามารถหยุดการระดมยิงได้      "แต่ฉันคิดว่าพวกมันจะมากันอีกเมื่อมีแสงสว่าง      แต่ว่าลูกเล่นของแกก็ทำให้พวกมันเสียค่าใช้จ่ายแพงทีเดียวเลย ฮานส์" ทีละน้อยอรุณรุ่งเริ่มจับขอบฟ้า      ข้าพเจ้าจำได้ว่าเป็นอรุณรุ่งที่สวยงามเป็นพิเศษ         คล้ายกับดอกกุหลาบใหญ่ที่มีประกายเจิดจ้าแย้มกลีบขึ้นทางทิศตะวันออก      หรือถ้วยที่สว่างไสวด้วยเหล้าไวน์หลายหลากสีรินใส่จากทั่วท้องฟ้า         อีกทั้งยังสงบนิ่งอย่างที่สุดไม่มีสายลมกระดิกแม้แต่นิดเดียว         แต่ภาพเมื่อแสงแรกจากดวงอาทิตย์สาดลงมาสู่ช่องทางผ่านแคบ ๆ เบื้องหน้าเรา       ทุกหลุมพรางและสนามเพลาะกองทับถมจนเต็มด้วยร่างของคนและม้า        ขณะที่รอบบริเวณนอนเรียงรายไปด้วยร่างของคนตายและบาดเจ็บจากการระดมยิงด้วยปืนไรเฟิลของพวกเรา       มันเป็นความแตกต่างอย่างร้ายกาจระหว่างสวรรค์อันแสนสงบเบื้องบนกับนรกสุดแสนน่ากลัวเบื้องล่าง เราตรวจนับและพบว่าจนถึงตอนนี้เรายังไม่สูญเสียแม้แต่คนเดียว        มีเพียงคนเดียวที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยจากหอกที่ซัดเข้ามา        เป็นเรื่องปกติธรรมดาของพวกกึ่งป่าเถื่อน         ความจริงอันนี้ทำให้พวกแคนด้าห์ขาวแสดงความยินดีจนเกินเหตุ          คิดว่าเมื่อเริ่มต้นเป็นเช่นนี้ตอนจบต้องเป็นเช่นเดียวกัน        พวกเขาตะโกนโห่ร้องแสดงความยินดี        จับไม้จับมือกันไปมาจากนั้นพากันกินอาหารที่พวกผู้หญิงนำมาให้ด้วยความหิวกระหายพูดจากันไปมาไม่หยุดหย่อน        แม้ว่าตามปกติธรรมดาพวกเขาเป็นพวกที่สงบปากสงบคำเป็นอย่างมาก         แม้แต่ผู้ที่เขร่งขรึมอย่างฮารุตมาแสดงความยินดีอย่างที่สุดดูเหมือนกับเด็กที่ร่าเริง          จนข้าพเจ้าต้องเตือนเขาว่าสงครามที่แท้จริงยังไม่ได้เริ่มต้นเลย พวกแคนด้าห์ดำเข้ามาสู่กับดักและสูญเสียคนไปบ้างก็แค่นั้นเอง        เป็นโชคดีของพวกเราแต่แทบจะไม่กระทบกระเทือนความพยายามของผู้บุกรุก          เพราะพวกเขายังมีกำลังพลเหลืออีกหลายพัน        ลอร์ดแรกนอลซึ่งขึ้นมาจากแนวของเขาเห็นด้วยกับข้าพเจ้า        เพราะเขาพูดว่า        คนพวกนี้ต่อสู้เพื่อชีวิตและเพื่อเกียรติ์ของพวกเขา       คิดว่าพืชผลทั้งหมดที่พวกเขาต้องการเพื่อยังชีพเก็บไว้เป็นกองมหึมาข้างในหรือข้างหลังวิหารเบื้องหลังพวกเรา          ดังนั้นพวกเขาต้องบุกเข้ามาจนกว่าจะได้ชัยชนะหรือว่าย่อยยับไป         จำนวนคนอันน้อยของพวกเราหวังที่จะทำลายกองกำลังอันมากมายพวกนี้ได้อย่าง ?       นั่นคือปัญหาอันหนักหน่วงในจิตใจของพวกเรา ประมาณสิบห้านาทีหลังจากนั้นหน่วยสอดแนมสองคนที่เราจัดเอาไว้บนหน้าผา      ซึ่งพวกเขาจะเห็นทางผ่านเข้ามาเบื้องล่างได้เป็นอย่างดีไต่ลงมาจากภูเขาเหมือนกับลิงด้วยเส้นทางที่พวกเขารู้จักดี       เด็กพวกนี้เพราะพวกเขาอายุไม่มากไปกว่านั้นรายงานว่าพวกแคนด้าห์ดำกำลังรวมพลกันอยู่หลังโค้งเบื้องหน้าทางเข้า       หน่วยทหารม้าลงมาจากหลังม้าและส่งพวกม้าไปไว้แนวหลัง         เพราะพวกเขาเห็นว่าพวกมันไม่มีประโยชน์ในสถานที่เช่นนี้       หลังจากนั้นเล็กน้อยกลุ่มคนโดดเดี่ยวโผล่ออกมาจากหลังทางโค้งแบกมัดท่อนไม้ยาวมาด้วยไม้แต่ละท่อนมีเศษผ้าสีขาวผูกอยู่         การมาของพวกเขากระตุ้นความสงสัยของข้าพเจ้า ในไม่ช้าวัตถุประสงค์การมาของพวกเขาก็แสดงให้เห็น         คนพวกนี้ว่องไวมากรวมแล้วน่าจะมีสามสิบหรือสี่สิบคนวิ่งไปทางโน้นบ้างทางนี้บ้างตรวจสอบพื้นดินด้วยหอกเพื่อค้นหาหลุมพราง        ข้าพเจ้าคิดว่าพวกเขาคงจะพบว่ามีเพียงไม่กี่หลุมที่ยังไม่มีคนตกลงไป         แต่ตรงเบื้องหน้านี้และรวมทั้งตรงโน้นที่มีคนและม้าอยู่เต็มหลุมพวกเขาปักธงเอาไว้เพื่อเตือนให้พวกเขาหลีกเลี่ยงในการที่จะบุกเข้ามา        รวมทั้งพวกเขายังเคลื่อนย้ายคนที่บาดเจ็บจำนวนมากไปด้วย แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 45 09:53:51 จากคุณ : Sv - [ 22 ธ.ค. 45 12:49:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เราลำบากเป็นอย่างมากที่จะยับยั้งไม่ให้พวกแคนด้าห์ขาวบุกเข้าโจมตีพวกเขา         ซึ่งแน่นอนว่าจะนำให้พวกเราตกลงในหลุมพรางทางด้านเรา      และการดิ้นรนหลีกหนีจะนำไปสู่คมอาวุธของศัตรู       หรือว่าอนุญาตให้พลปืนของเราเปิดฉากยิง         ซึ่งผลสุดท้ายจะต้องยิดผิดเป็นจำนวนมากสูญเสียลูกปืนไปโดยเปล่าประโยชน์อันเป็นสิ่งที่เราไม่ต้องการถ้าต้องสู้กันอีกยาวนาน        ตัวข้าพเจ้าเองยิงไปสองหรือสามนัดจากนั้นก็ยอมแพ้เพราะพวกที่เหลือไม่ยอมให้เป็นเป้าอีก เมื่อพวกเขาสำรวจพื้นจนทั่วแล้วจึงพากันกลับไป        หลังจากนั้นอีกเล็กน้อยกองทัพของพวกแคนด้าห์ดำก็เริ่มโผล่ออกมาให้เห็น      เดินกันมาเป็นหมวดหมู่อย่างมีระเบียบวินัยเลี้ยวมาตามหัวโค้ง        จนกระทั่งพวกเขาแปดพันหรือหมื่นคนปรากฏให้เห็นท่าทางดุร้ายกระหายเลือดมากจริง ๆ         กองหน้าของพวกเขาหยุดอยู่ห่างออกไปสามหรือสี่ร้อยหลา        ซึ่งข้าพเจ้าคิดว่าไกลเกินไปที่จะเปิดฉากยิงพวกเขาด้วยปืนสไนเดอร์ไรเฟิลในมือของคนที่ไม่ชำนาญ       หยุดอยู่สักพักแล้วในที่สุดก็ยุติลงด้วยเสียงเป่าเขาสัตว์และเสียงโห่ร้องด้วยความยินดีจากหัวเลี้ยวของทางเข้า ตอนนี้จากหัวเลี้ยวปรากฏภาพแปลกประหลาดที่สุดซึ่งข้าพเจ้าคิดว่าดวงตาของข้าพเจ้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย       ใช่แล้วช้างยักษ์จานาวิ่งเหย่า ๆ ตุปัดตุเป๋ออกมาอย่างช้า ๆ        บนหลังและหัวของมันมีร่างชายสองคนจากกล้องส่องทางไกลของข้าพเจ้า       ข้าพเจ้าจำพระขาพิการที่ข้าพเจ้ารู้จักมาก่อนแล้วได้ดี      และซิมบากษัตริย์ของพวกแคนด้าห์ดำแต่งกายอย่างโอ่อ่าแกว่งหอกยาวไปมานั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้        รอบลำคอของเจ้าสัตว์ร้ายมีโซ่โลหะเป็นประกายคล้องอยู่จำนวนหนึ่ง       ทั้งหมดมีสิบสองเส้น       โซ่แต่ละเส้นมีคนถือหอกจับเอาไว้วิ่งตามมาข้าง ๆ       หกคนอยู่ด้านหนึ่งและหกคนอยู่อีกด้าน        สุดท้ายมัดเอาไว้อย่างชาญฉลาดที่ปลายงวงของมันเป็นโซ่อีกสามเส้นแต่ละเส้นติดไว้ด้วยลูกตุ้มโลหะที่มีหนามแหลม มันมาอย่างเชื่อง ๆ เหมือนกับช้างอินเดียฝึกเอาไว้ลากท่อนซุง       ผ่านมาตรงกึ่งกลางของกองทัพซึ่งเว้นที่กว้างเอาไว้ให้          ข้าพเจ้าคาดว่าเพื่อความสะดวกและความฉลาดของมันที่จะหลีกเลี่ยงหลุมพรางที่เต็มไปด้วยร่างคนตาย          ข้าพเจ้าคิดว่ามันจะหยุดอยู่ระหว่างแถวหน้าของทหาร        แต่ไม่เป็นเช่นนั้น      ผ่อนฝีเท้าของมันลงแล้วเดินมุ่งหน้าตรงมาสู่แนวป้องกันของเรา        ตอนนี้แน่นอนเลย        ข้าพเจ้ามองเห็นโอกาสแล้วตรวจสอบให้แน่ใจว่าปืนไรเฟิลยิงช้างลำกล้องแฝดเตรียมพร้อมไว้เรียบร้อย       และฮานส์ถือปืนไรเฟิลสำรองกระบอกที่สองเอาไว้เป็นปืนลำกล้องแฝดและใช้กระสุนขนาดเดียวกัน       ขึ้นนกไว้จนสุดในตำแหน่งที่ข้าพเจ้าสามารถเหนี่ยวไกยิงได้ทันที "ฉันจะออกไปฆ่าช้างตัวนั้น"     ข้าพเจ้าบอก    "อย่าให้ใครยิงปืนเป็นอันขาด      ยืนดูกันนิ่ง ๆ จะได้เห็นเทพจานาตาย" เจ้าสัตว์ยักษ์ยังคงเดินบุกมาข้างหน้า     จนถึงตอนนั้นข้าพเจ้าไม่เคยรู้เลยจริง ๆ ว่าตัวมันจะใหญ่มหึมาอะไรอย่างนั้น        แม้แต่ในตอนที่มันยืนคร่อมร่างข้าพเจ้าอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์และเกือบจะบดขยี้ข้าพเจ้าด้วยเท้าของมัน      ตอนนี้ข้าพเจ้าแน่ใจแล้วว่าไม่มีช้างตัวใหญ่เท่ามันอีกแล้วในอาฟริกา         อย่างน้อยก็ในช่วงเวลาที่ข้าพเจ้ารู้ "ยิงมันเลย เจ้านาย"   ฮานส์ ส่งเสียงกระซิบ     "มันเข้ามาใกล้พอแล้ว" แต่ว่าเหมือนกับคนฝรั่งเศสเวลายิงไก่ฟ้า       ข้าพเจ้าตั้งใจจะรอจนมันหยุดเดิน      อยากที่จะสังหารมันด้วยกระสุนเพียงนัดเดียว     เพื่อชื่อเสียงและศักดิ์ศรีสำหรับพราน ในที่สุดมันก็หยุดเดินแล้วอ้าปากกว้างใหญ่ของมันขึ้นพร้อมกับชูงวงมหึมาขึ้นในอากาศแผดเสียงร้องโกญจนาท        ขณะที่ซิมบาลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้ตะโกนส่งเสียงสั่งให้พวกเรายอมแพ้แก่เทพจานา   "ผู้ที่ไม่มีใครเอาชนะได้      ผู้ที่อยู่ยงคงกระพัน" "ฉันจะให้แกเห็นถ้าแกว่ามันอยู่ยงคงกระพัน     เจ้าหนู"     ข้าพเจ้าพูดกับตัวเอง        เหลียวชำเลืองดูฮานส์ให้แน่ใจว่าเตรียมปืนไรเฟิลกระบอกที่สองเอาไว้พร้อมแล้ว        พร้อมกับเห็นร่างของลอร์ดแรกนอลและฮารุตกับชาวแคนด้าห์ขาวทั้งหมดลุกขึ้นยืนอยู่ในสนามเพลาะของเขากลั้นหายใจรอคอยตอนจบ        เช่นเดียวกับพวกแคนด้าห์ดำไม่กี่ร้อยหลาห่างไป        ไม่เคยมีโอกาสได้ยิงดีมากไปกว่านี้มาก่อนเลยและโอกาสที่จะยิงเข้าสู่จุดตาย       หัวของเจ้าสัตว์ร้ายเงยขึ้นและปากของมันเปิดกว้าง        ทั้งหมดที่ข้าพเจ้าต้องทำคือส่งลูกกระสุนหัวแข็งทะลวงผ่านเพดานปากเข้าไปสู่สมองข้างหลัง         มันช่างง่ายดายเหลือเกินจนข้าพเจ้ากล้าพนันว่าสามารถสังหารมันได้แม้ว่าจะมัดมือข้าพเจ้าข้างหนึ่งไว้ข้างหลัง ข้าพเจ้ายกปืนไรเฟิลขนาดหนักขึ้น       ข้าพเจ้าเล็งไปที่จุดตายเบื้องหลังโพรงปากสีแดงของมัน       ข้าพเจ้าเหนี่ยวไก    ดินปืนระเบิดเสียงดังกึกก้อง---และไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย !        ข้าพเจ้าไม่ได้ยินเสียงลูกปืนกระทบเป้าและจานาไม่ลำบากเลยที่จะหุบปากของมันลง เสียงร้องอุทาน "โอห์ !" ดังขึ้นมาจากคนที่เฝ้าดูอยู่        ก่อนที่เสียงอุทานจะจางลงกระสุนนัดที่สองระบิดตามนัดแรกออกไป       มันก็บังเกิดผลเช่นเดียวกัน      หรือน่าจะเป็นไม่บังเกิดผลเลย      และเสียงที่ดังกว่าครั้งแรก "โอห์!" ก็ดังขึ้น        จากนั้นจานาหุบปากของมันลงอย่างเยือกเย็น      หยุดแผดเสียงร้องโกญจนาท      และราวกับว่ามันจะให้เป้านิ่งที่ดีกว่าแก่ข้าพเจ้า        มันหันลำตัวให้แล้วยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น พร้อมกับแช่งด่ามันในใจข้าพเจ้าคว้าปืนไรเฟิลกระบอกที่สองแล้วเล็งไปที่หลังใบหูของมันยังตำแหน่งที่จากประสบการณ์อันยาวนานบอกข้าพเจ้าว่าเบื้องหลังคือหัวใจแล้วยิงมันอีกครั้ง     นัดแรกจากลำกล้องแรกจากนั้นตามด้วยลำกล้องที่สอง จานาไม่หวั่นไหวเลย        ไม่มีเสียงลูกปืนกระทบเป้า        ไม่มีร่องรอยเลือดบนผิวหนังของมัน       ความคิดอันน่าขนลุกเข้ามาครอบงำข้าพเจ้า       ตัวข้าพเจ้า อัลลัน  ควอเตอร์เมน นักยิงปืนที่มีชื่อเสียง         พรานล่าช้างผู้โด่งดัง       ยิงช้างตัวมหึมาห่างแค่สี่สิบหลาผิดถึงสี่นัด        ข้าพเจ้าอายอย่างที่สุดจนแทบจะเป็นลม      ท่ามกลางความมึนงงข้าพเจ้าได้ยินเสียงร้องอุทานอันหลากหลาย "สวรรค์ช่วย !"    เสียงร้องจากลอร์ดแรกนอล "ปีศาจร้าย !"    เสียงจากฮานส์ "เทวรูปช่วยพวกเราด้วย !"    เสียงพึมพัมจากฮารุต ทุกคนที่เหลือมองมายังข้าพเจ้าราวกับว่าเป็นตัวประหลาดหรือว่าคนบ้า         จากนั้นมีบางคนหัวเราะขึ้นมาอย่างประสาทเสีย        และในทันใดทุกคนพากันส่งเสียงหัวเราะ       แม้แต่พวกแคนด้าห์ดำที่อยู่ไกลออกไปต่างพากันหัวเราะจนตัวงอด้วยเสียงดังกึกก้องอย่างชั่วร้ายสนุกสนาน        และตัวข้าพเจ้า อัลลัน  ควอเตอร์เมน เป็นศูนย์กลางของการเยาะเย้ยนี้        จนกระทั่งข้าพเจ้ารู้สึกราวกับว่ากำลังจะเป็นบ้าไปแล้ว        ทันทีนั้นการหัวเราะก็หยุดลงและอีกครั้งหนึ่งกษัตริย์ซิมบาส่งเสียงคำรามบางอย่างว่า  "จานา  ผู้ที่ไม่มีใครเอาชนะได้      ผู้ที่อยู่ยงคงกระพัน"    ขณะที่พวกแคนด้าห์ขาวตอบรับขึ้นด้วยเสียงร้อง "อำนาจวิเศษ"  และ  "เวทย์มนต์คาถา     เวทย์มนต์คาถา" "ใช่แล้ว"    ส่งเสียงตะโกนจากซิมบา     "ไม่มีลูกปืนใดจะสัมผัสร่างของเทพจานา      แม้แต่ของคนขาวที่ถูกพามาจากแดนไกลเพื่อสังหารเทพ" ฮานส์ กระโดดขึ้นไปบนยอดกำแพง       ที่นั่นเขาเต้นไปมาเหมือนกับลิงเมาเหล้า       แล้วกรีดเสียงร้องออกมา "ถ้าอย่างนั้นดวงตาข้างซ้ายของจานาหายไปไหน ?    ไม่ใช่ลูกปืนของฉันหรือที่ดับมันเหมือนกับตะเกียง ?        ถ้าจานาอยู่ยงคงกระพัน      ทำไมลูกปืนของฉันดับดวงตาข้างซ้ายของมันได้ ?" ฮานส์หยุดเต้นไปมาบนกำแพงแล้วควบคุมตัวของเขา     ยกปืนไรเฟิลกระบอกน้อย ดรุณีน้อยขึ้นมา "ให้พวกเราดูหน่อยซิว่าที่จริงแล้วเจ้าสัตว์ร้ายตัวนี้เป็นเทพหรือว่าช้างกันแน่" จากนั้นเขาเหนี่ยวไกปืน       ในเวลาเดียวกันพร้อมกับคำตอบ       ข้าพเจ้าได้ยินเสียงลูกปืนกระทบเป้าและเห็นเลือดของจานาไหลออกมาจากผิวหนังตรงตำแหน่งของหัวใจจุดเดียวกับที่ข้าพเจ้าเล็งยิงแต่ไร้ผล        แน่นอนลูกกระสุนหัวอ่อนที่ยิงออกไปจากลำกล้องของปืนไรเฟิลขนาดเล็กด้วยดินขับขนาดเบาไม่สามารถทะลวงเข้าไปสร้างบาดแผลฉกรรจ์ได้         มันน่าจะทำได้ไม่มากไปกว่าทะลุหนังเข้าไปในเนื้อสักนิ้วหรือสองนิ้ว แต่ผลของมันสำหรับเรื่องนี้ เทพผู้อยู่ยงคงกระพัน ก็แสดงออกมาให้เห็น        มันสะบัดตัวไปมา     ชูงวงขึ้นแผดเสียงร้องด้วยความโกรธและเจ็บปวด          จากนั้นมันโซเซถอยกลับไปข้างหลังสู่คนของมันเอง       เพียงไม่กี่ก้าวคนติดตามที่จับโซ่เอาไว้ถูกเหวี่ยงสะบัดจนต้องปล่อยมันไป        ขณะที่กษัตริย์และพระที่อยู่บนหลังมันทำได้เพียงแค่ประคองตัวเอาไว้โดยยึดเก้าอี้และเชือกที่คล้องคอของมันเอาไว้ ผลของมันเป็นที่น่าพอใจยิ่งในการปัดเป่าเวทย์มนต์วิเศษให้สูญสิ้นไป       แต่มันก็ทิ้งให้ข้าพเจ้าอยู่ในสถานะที่เลวร้ายยิ่งกว่าเก่า       เพราะในตอนนี้เป็นที่ปรากฏชัดว่าสิ่งที่ปกป้องจานาจากลูกปืนของข้าพเจ้าไม่ใช่เวทย์มนต์วิเศษอะไรมากไปกว่าการด้อยความสามารถของข้าพเจ้าเอง       โอ !   ไม่เคยมาก่อนเลยในชีวิตของข้าพเจ้าที่จะได้รับความอับอายเพราะว่าชื่อเสียงอันใหญ่โตขอดหายไปเหลือแต่ขี้ตะกอนในชั่วโมงอันไม่เป็นสุขนี้       ข้าพเจ้าเกือบจะหวังว่าน่าจะถูกฆ่าให้ตายไปเสีย แล้วยังไงกัน        มันเป็นไปได้อย่างไรด้วยฝีมือของข้าพเจ้าที่จะยิงก้อนเนื้อใหญ่อย่างกับภูเขาผิดถึงสี่ครั้ง       เป็นอีกคำถามหนึ่งที่ข้าพเจ้าไม่เคยได้รับคำตอบ       โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อฮานส์ยิงมันได้อย่างง่ายดาย       ในตอนนั้นข้าพเจ้าปรารถนาอย่างจริงใจว่าเขาไม่น่าจะยิงถูก       เพราะว่าความสำเร็จของเขายิ่งตอกย้ำความล้มเหลวอันน่าสังเวชของข้าพเจ้า         โชคดีที่ในตอนนั้นมีเรื่องหักเหเกิดขึ้นปล่อยให้ข้าพเจ้าผู้ไม่มีความสุขหลุดพ้นไปจากความสนใจของผู้คน        ด้วยเสียงตะโกนและเสียงร้องคำรามกองทัพของพวกแคนด้าห์ดำมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง การบุกเริ่มขึ้นแล้ว   จบบทที่ ๑๙ จากคุณ : Sv - [ 22 ธ.ค. 45 12:50:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หมายเหตุ    ตรงนี้ต้นฉบับของผมข้อความหายไปหนึ่งบรรทัด     ข้อความมีดังนี้      "'You will stand at his side in the battle,' said your [missing line in printed version--JB] do as it is fitting that you should. ผมจึงส่งเมล์ไปขอความช่วยเหลือจากคุณ A_muggle เพราะท่านมีฉบับที่เป็นหนังสือ   ความช่วยเหลือมาอย่างรวดเร็ว    คำตอบของท่านมีอย่างนี้ ฉบับพิมพ์ของผมก็ corrupted เหมือนกันครับ ผมพยายามไป d/l e-text ใหม่ แต่รู้สึกว่าทุกฉบับเหมือนกับของที่ผมส่งให้คุณ ฉบับพิมพ์ของผมเป็นอย่างงี้ครับ อ่านแล้วก็เดายากว่า ข้อความที่หายไปคืออะไร "You will stand at his side in the battle," said your *. (อันนี้คำที่หายไปคงเป็น  "father") แล้วก็กลายเป็น "into, but in front of these and also of those that were already *" (ข้อความขาด แล้วก็ต่อด้วย) "do, as it is fitting that you should. And afterwards, Hans, you will make report to me of how the battle went ... " (ต่อไปนี้เหมือนกับของที่ส่งมา) ผมคิดว่าฉบับพิมพ์ทุกอันคงเป็นเช่นนี้หมด คิดว่าถ้ามาเรียงความใหม่ คงไม่ต่างจากความตั้ง ใจของ Haggard มากนัก เป็น: "You will stand at his side in the battle," said your father, "as it is fitting that you should "And afterwards, Hans, you .... และท่านขอให้ผมหมายเหตุไว้ด้วยว่า ต้นฉบับทั้งอีบุ๊ค และในฉบับพิมพ์ ข้อความมันขาดตอนครับ จากคุณ : Sv - [ 22 ธ.ค. 45 12:52:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สนุก ยังกับดูหนังสงครามสมัยก่อนเลย ที่ทหารยืนเป็นแถวแล้วยิงกัน  ผลัดกัน ยิง (ไม่รู้ว่าคิดยังไงถึงทำแบบนั้น) ทำไมอัลลันยิงพลาดล่ะครับ ไม่น่าเป็นไปได้เลยหรือมีอะไรอยู่เบื้องหลัง..แบบนี้ก็หมดท่าเลย T__T.. เอ หรือเป็นแผนการบางอย่างของฮานส์ โอ๊ย เดาไม่ถูก รออ่านตอนต่อไปดีกว่า จากคุณ : GTW - [ 22 ธ.ค. 45 17:52:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ ๑  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1646877/W1646877.html               บทที่ ๒  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1630488/W1630488.html     บทที่ ๓  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1662069/W1662069.html   บทที่ ๔  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1676212/W1676212.html   บทที่ ๕  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1689904/W1689904.html บทที่ ๖   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1704476/W1704476.html บทที่ ๗  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1718639/W1718639.html บทที่ ๘  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1732730/W1732730.html บทที่ ๙  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1751384/W1751384.html บทที่ ๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1778827/W1778827.html#9 บทที่ ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1803613/W1803613.html บทที่ ๑๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1811854/W1811854.html   บทที่ ๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1827632/W1827632.html#8 บทที่ ๑๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1843712/W1843712.html#7 บทที่ ๑๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1859298/W1859298.html#6 บทที่ ๑๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1875285/W1875285.html#4 บทที่ ๑๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1896630/W1896630.html บทที่ ๑๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1923237/W1923237.html จากคุณ : s_purple - [ 22 ธ.ค. 45 20:06:39 ]