ในคืนก่อนคริสต์มาสเมื่อหลายปีก่อน ผมนอนเงียบ ๆ นิ่ง ๆ ไม่ส่งเสียง ผมหายใจ
ช้า ๆ เบา ๆ อยู่บนเตียง ผมกำลังเงี่ยหู ฟังเสียงหนึ่งอยู่ - เสียงซึ่งเพื่อน ๆ เคยบอกผมว่า ผมจะไม่มีวันได้ยิน - เสียงกระพรวนดังกรุ๊งกริ๊งจากเลื่อนหิมะของซานต้า
ไม่มีซานต้าหรอก เพื่อนผมยืนกราน แต่ผมรู้เขาเข้าใจผิด
ดึก ๆ คืนนั้น ผมได้ยินเสียง แม้จะไม่ใช่เสียงกระพรวนสั่น แต่กลับมีเสียงพ่นไอน้ำและเสียงโลหะแหลมดังมาจากข้างนอก ผมมองลอดผ่านหน้าต่างเห็นรถไฟจอดนิ่งอยู่หน้าบ้าน
ละอองหิมะโรยตัวเป้นสายคลุมรอบตัวมันเบา ๆ ดั่งผืนผ้า พนักงานเดิน
ตั๋วยืนที่ประตูเปิดอ้าอยู่ของตู้ขบวนรถคันหนึ่ง เขาหยิบนาฬิกาพกเรือนใหญ่ออกมา
จากเสื้อกั๊กแล้วแหงนมองขึ้นมาที่หน้าต่างห้องผม ผมใส่รองเท้าแตะแล้วสวมเสื้อ
คลุม ย่องลงไปชั้นล่างและเดินออกประตูไป
ขึ้นหมดแล้ว พนักงานเดินตั๋วร้องบอก ผมวิ่งไปหาเขา
นั้นน่ะ เขาถาม จะมาด้วยไหม?
ไปไหนครับ? ผมถาม.
โธ่ ก็ขั้วโลกเหนือน่ะสิ เป็นคำตอบของเขา นี่คือรถด่วนขบวนขั้ว
โลก ผมคว้ามือที่เขายื่นออกมารับแล้วดึงผมขึ้นขบวนไป รถไฟมีแต่เด็กเต็มไป
หมด ทุกคนสวมชุดนอน เราร้องเพลงฉลองเทศกาลคริสต์มาส และกินลูกกวาดมี
ถั่วสีขาวเหมือนหิมะอยู่ตรงกลาง เราดื่มโกโก้ร้อนรสเข้มข้นพอ ๆ กับแท่งช็อคโก
แลตละลายเหลว ภายนอกนั้น มีแสงไฟระยิบระยับตามเมืองตามหมู่บ้านสว่างมา
แต่ไกลขณะที่ขบวนรถด่วนขั้วโลกมุ่งหน้าไปทางทิศเหนือ
(ต่อ ตอน ๒)
แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 45 19:21:34
แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 45 19:12:29
จากคุณ :
ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ 
- [
22 ธ.ค. 45 19:08:21
]
. . . รถด่วนขบวนขั้วโลก . . . (The Polar Express) . . . ๑
