3.3 การเล่าเรื่องครั้งที่สาม
โดยเเฟรงคลิน เบลค

3.3.1 การกลับมาของเเฟรงคลิน

ฤดูใบไม้ผลิปี ค.ศ. 1849 ในขณะที่ผมกำลังท่องเที่ยวอยู่ในทวีปเอเชียกลาง ผมส่งคนรับใช้ไปเอาจดหมายของผมเเละเงินจากคุณบรัฟที่สถานฑูตอังกฤษที่ใกล้ที่สุด เขาเเนะนำให้ผมกลับบ้านโดยด่วย พ่อของผมตายเเล้ว

ถึงเเม้ว่าผมจะอยู่ห่างจากราเชลถึงครึ่งโลก ผมก็ลืมเธอไม่ได้ ยิ่งผมใกล้ถึงอังกฤษมากเท่าไรเเละคิดถึงความเป็นไปได้ที่จะได้พบเธอ ผมยิ่งรู้สึกว่าเธอบีบรัดหัวใจของผมเเน่นขึ้นเท่านั้น เธอเป็นคนเเรกที่ผมถามถึงเมื่อคุณบรัฟมาพบผมที่สถานีรถไฟ เขาบอกผมว่าเธออยู่กับพี่สาวของเซอร์จอห์น เวอรินเดอร์...ในพอร์ทเเลนด์ เพลซ...ลอนดอน ครึ่งชั่วโมงต่อมา ผมอยู่ระหว่างทางไปที่นั่น

คนรับใช้ที่ออกมาเปิดประตูไม่เเน่ใจว่าคุณเวอรินเดอร์อยู่บ้านหรือไม่ ผมส่งเขาขึ้นไปข้างบนพร้อมกับนามบัตรของผม เขาลงมาข้างล่างอีกครั้งเเละบอกผมว่าเธอไม่อยู่ ผมบอกว่าผมจะมาอีกครั้งตอนหกโมงเย็น เย็นวันนั้ผมได้รับการบอกอีกครั้งว่าเธอไม่อยู่บ้าน มันชัดเจนเเล้ว เธอไม่ปรารถนาที่จะพบผม

คนรับใช้ของผมถือจดหมายไปให้เธอในวันรุ่งขึ้น...พร้อมกับคำสั่งให้รอคำตอบ เเต่ไม่มีสักคำตอบเดียว

บ่ายวันนั้น หลังจากที่คุณบรัฟเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตั้งเเต่ที่ผมจากไป ผมยิ่งรู้สึกมุ่งมั่นที่จะค้นหาความลับของความเงียบของเธอที่มีต่อเเม่ของเธอ เเละพฤติกรรมโหดร้ายของเธอที่มีต่อผม ผมตัดสินใจจับรถไฟเที่ยวต่อไปไปยอร์คไชน์ ถ้ามันเป็นไปได้ ผมจะหาตัวคนที่ขโมยมูนสโตนไปให้ได้!

ผมอยู่ที่นั่น...ยืนอยู่บนระเบียงอันเเสนคุ้นเคย...ก่อนที่พระอาทิตย์จะตกเย็นนั้น ผมเดินรอบบ้านหลังเก่าที่มีเเต่ความสงบสุขเมื่อในอดีตเเละเห็นเฒ่าเบทเทอริจที่รักในเก้าอี้ของเขาพร้อมกับ
ไปป์ของเขา

"คุณเเฟรงคลิน!" เขาร้องเเละพยายามลุกขึ้นยืน เขาสั่นศีรษะของเขาเเรงๆ "คุณยังติดหนี้ผมอยู่ครึ่งเพนนีนะ"

เขาเชิญผมเข้าไปข้างใน ผมต้องปฎิเสธ...ตอนนี้บ้านเป็นของราเชล เขาผิดหวังเเต่ก็เข้าใจ

"ผมหวังว่าสักวันเรื่องระหว่างคุณทั้งสองจะราบรื่น" เขาพูด

ผมจับเเขนของเขา
"มันเป็นค่ำคืนที่สวยงาม" ผมพูด "ผมจะเดินกลับฟริทซิ่งฮอลล์เเละพักอยู่ที่โรงเเรมนะ"

"อะไรพาให้คุณมาที่นี่ครับ?" เขาถาม

"มูนสโตน" ผมตอบ

เขามองผมด้วยความสงสัย...ประหลาดใจว่านี่เป็นเรื่องตลกหรือไง

"ผมตั้งใจจะหาว่าใครเอามันไป" ผมพูด

ใบหน้าของเขาจริงจังขึ้นมาทันที
"คุณฟังผมนะ" เขาพูด "คุณปล่อยเพชรปีศาจนั่นเสีย! อย่ามาเสียเวลากับมันเลย คุณคาดหวังจะทำให้สำเร็จได้ยังไงในเมื่อเเม้เเต่คัฟผู้ยิ่งใหญ่ก็ยังล้มเหลว?"

ผมบอกเขาว่าผมเปลี่ยนใจเเล้ว เมื่อปีที่เเล้วผมรู้ว่าเพชรนั่นเป็นเป็นเหตุเเห่งการเปลี่ยนเเปลงพฤติกรรมที่ราเชลมีต่อผมอย่างฉันพลัน...ผมรู้ว่ามันยังเป็นเช่นนั้นอยู่

"เเต่คุณไม่กลัวหรือ" เขาบอก "กลัวเรื่องเกี่ยวกับคุณราเชลที่คุณอาจจะพบ...เกี่ยวกับความลับของเธอ?"

"ผมมั่นใจในตัวเธอเช่นเดียวกับคุณ" ผมพูด "รู้ว่าความลับของเธอจะไม่เปลี่ยนความรักของผมที่มีต่อเธอ"

เขาพูดย้ำอีกว่า "ถ้าอย่างนั้นผมบอกคุณได้ครับว่า...คุณอาจจะไม่ต้องไปหาไกลที่ไหน"

ผมมองเขาในความมืด

"โรซานน่าที่น่าสงสารทิ้งจดหมายไว้...จ่าหน้าซองถึงคุณ ลูซี่...เด็กสาวพิการมีมันอยู่ครับ เธอจะไม่มอบมันให้กับใครยกเว้นคุณ...ตอนนั้น มันสายไปเสียเเล้ว...คุณจากอังกฤษไปเเล้ว...เราจะไปหมู่บ้านชาวประมงกันเป็นอย่างเเรก...พรุ่งนี้เช้า!"

จบบทที่ 1การกลับมาของเเฟรงคลิน
*****************


3.3.2 บทที่ 2 คำสั่ง

วันรุ่งขึ้น ผมออกจากโรงเเรมก่อนที่จะรับประทานอาหารเช้า เบทเทอริจกำลังรอผมอยู่ที่บ้าน...ความตื่นเต้นเเสดงออกมาผ่านทางนิสัยใจเย็นของเขา

เมื่อเรามาถึงที่กระท่อม คุณนายโยลเเลนด์อยู่ในห้องครัวพร้อมกับเด็กผู้หญิงผอมบาง ผมสวยงาม ท่าทางโมโห เธอมองผมเหมือนกับว่าผมเป็นสิ่งที่ทั้งน่ากลัวเเละเเปลกประหลาดเเละอ่อนเเอจากข้างบน คุณนายโยลเเลนด์ขอโทษผมเรื่องความประพฤติอันเเสนประหลาดของลูกสาวเธอ ผมได้ยินเสียง "ตุ้บตั้บๆ" ข้ามไปมาเหนือศีรษะของเรา เเละเสียง "ตุ้บตั้บๆ" ข้างล่างอีกครั้ง เเละเธอก็มีจดหมายอยู่ในมือของเธอ เธอทำสัญญาณให้ผมมากับเธอ ผมเดินตามเธอไปที่ชายหาด...ด้านหลังของเรือหาปลา

"ฉันอยากมองคุณนัก" เธอพูด ดวงตาของเธอมองมาที่ผมอย่างไม่ให้อภัย
"ไม่เลย...ฉันไม่สามารถเห็นสิ่งที่เธอเห็นในตัวเขาได้ โอ้...สุดที่รักที่น่าสงสารของฉัน! อะไรที่เธอเห็นในตัวชายคนนี้?" เธอยัดจดหมายลงในมือของผม
"เอามันไป!" เธอพูดอย่างขมขื่นเเละเดินกระโผลกกระเผลกจากไป

ในซองจดหมายประกอบไปด้วยจดหมายเเละกระดาษโน๊ต ผมอ่านจดหมายก่อน:

ท่านคะ...ถ้าคุณอยากรู้ความหมายของพฤติกรรมของฉันที่มีต่อคุณ...ทำตามคำสั่งในโน๊ต คุณจะต้องทำมันคนเดียว

คำสั่งบอกผมถึงวิธีการอันเเม่นยำในการหาก้อนหินก้อนพิเศษที่ชิเวอริ่ง เเซนด์...จะหาหินก้อนพิเศษได้อย่างไร (จะปรากฎก็ต่อเมื่อน้ำลดลงเท่านั้น) เมื่อรู้สึกจับถูกพืชทะเลภายใต้มัน ก็จะรู้สึกถึงโซ่...เเล้วจึงค่อยดึงโซ่ขึ้นมา

ผมได้ยินเสียงเบทเทอริจดังมาจากข้างหลัง
"ผมยืนอยู่ที่นี่อีกต่อไปไม่ได้เเล้วครับ...เพื่อเห็นเเก่พระเจ้า...มันบอกว่าอะไรครับ?"

ผมส่งโน๊ตให้เขา
"คัฟก็พูดถึงมัน!" เขาร้องในขณะที่อ่านมัน
เขามองไปที่ทะเล
"ระดับน้ำกำลังลดเเล้ว มันจะกลับมาอีกในหนึ่งชั่วโมง"

ในระหว่างที่ทำตามคำสั่ง เราพบสถานที่นั้นในเวลายี่สิบนาทีก่อนน้ำจะขึ้น เบทเทอริจหมุนตัวเพื่อกลับ

"ทำไมคุณถึงกลับ?" ผมถาม

เขาเตือนผมเรื่องความปรารถนาของโรซานน่าที่ผมต้องทำการค้นหาเพียงคนเดียว

"ผมจะรออยู่ที่หาดนะครับ" เขาพูด

ผมรอ...มอง...พระอาทิตย์ยามเช้าสาดเเสงสวยงามไปที่ทุกสิ่งรอบตัวผม ความหวานของอากาศทำให้เกิดการมีชีวิตเเละการหายใจเอาความบริสุทธิ์ ทรายดูดที่เปียกชุ่มส่องเเสงเหมือนทองคำ ท้ายที่สุด...น้ำก็ขึ้น

ผมเห็นทรายดูดเริ่มเคลื่อนไหว...สั่นอย่างน่ากลัวพาดผ่านผิวหน้าของมัน ผมปีนลงไปที่ก้อนหินลื่นๆจนใบหน้าของผมเกือบจะเเตะกับทรายดูด ในชั่วขณะนั้น...ความกลัวเกาะกินผม ผมคิดว่าเธออาจจะโผล่ขึ้นมาจากมันเเละฉุดผมลงไปข้างใต้ ผมเอื้อมต่ำจนเกือบจะถึงต้นพืชใต้น้ำ...เเละเเตะโซ่ ผมดึงมันขึ้นมาจากทรายดูด...มันเป็น:กล่องโลหะ

ผมเปิดมันเเละดึงชุดนอนสีขาวออกมา มันมีจดหมายอยู่ด้วย ผมคลี่ชุดนอน...เห็นรอยเปื้อนบนชุด คำพูดของนายสิบคัฟย้อนกลับเข้ามาในสมองของผม: "หาชุดที่มีรอยเปื้อน...หาว่ามันเป็นของใคร...เเละคุณจะไม่ต้องไปหาเลยว่าใครเป็นคนเอาเพชรไป"
ผมมองดูป้ายบนชุดนอนเเละอ่านชื่อ
...เ เ ฟ ร ง ค ลิ น...เ บ ล ค...

จบบทที่ 2



ตอนนี้ได้สมาชิกเเล้วนะคะ เลยทำลิ้งค์ของบทเก่าๆมาให้ค่ะ ส่วนภาพของมูนสโตนจะทยอยมาทีหลังค่ะ

บทที่ 1 - 2.1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1906729/W1906729.html
บทที่ 2.2 -2.3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1906729/W1906729.html
บทที่ 2.4 - 2.5
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1892841/W1892841.html
บทที่ 2.6 - 2.7
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1896279/W1896279.html
บทที่ 2.8
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1902265/W1902265.html
บทที่ 2.9 - 2.10
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1906729/W1906729.html
บทที่ 2.11
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1910625/W1910625.html
บทที่ 2.12 - 2.13
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1912539/W1912539.html
บทที่ 2.14 - 2.15
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1928703/W1928703.html
บทที่ 3.1.1 - 3.1.2
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1932490/W1932490.html
บทที่ 3.1.3 - 3.1.4
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1939719/W1939719.html
บทที่ 3.1.5
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1944110/W1944110.html
บทที่ 3.2.1-3.2.2
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1950233/W1950233.html



คุณscottie - มาต่อเเล้วนะคะ...เรื่องกำลังค่อยๆเปิดเผยค่ะ

คุณGTW - รับรองว่าอ่านบทนี้จบเเล้วจะต้องเกิดความสงสัยมากกว่าเดิมเเน่ๆค่ะ

แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 45 07:48:22