หลังจากสองบทนี้เเล้ว คนเเปลขอลากิจชั่วคราวนะคะ ไม่เเน่ใจว่าจะมาเเปะได้ภายในสองวันหรือเปล่า ไม่อยากผิดคำสัญญา ถ้านานกว่านั้นก็เจอกันอีกทีหลังปีใหม่นะคะ ประมาณวันที่สามน่ะค่ะ
ขอบคุณที่ตืดตามนะคะ

Silvermoon

3.3.3 บทที่ 3 จดหมายของโรซานน่า

ความช็อคต่อเรื่องนี้หยุดความคิดเเละความรู้สึกทั้งหมด สิ่งถัดมาที่ผมจำได้คือเดินกลับไปกับ
เบทเทอริจเเละเข้าไปในห้องนั่งเล่นเล็กๆของเขา เมื่อผมเข้าไปข้างใน ชายเเก่ทำให้ผมรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก

"ผมไม่รู้จริงๆว่าผมเอาเพชรไปได้ยังไง" ผมบอกเขา "ความคิดที่จะขโมยมันเป็นเรื่องตลกที่สุด! เเต่นี่คือความจริง: ชุดนอนของผม...มีรอยเปื้อนอยู่บนชุด!"

"ผมได้กลิ่นไม่ค่อยดีบางอย่างครับท่าน" เบทเทอริจพูด รินวิสกี้ให้ผมอีกถ้วย

"ในที่นี้จะมีอะไรอีกล่ะ?"

ผมนึกถึงจดหมายขึ้นมาทันที ผมเปิดมัน มันมีหลายเเผ่น...เซ็นต์ชื่อลงท้ายโดยโรซานน่า
สเปียร์เเมน

"เดี๋ยวก่อน" ผมพูด "เราจะรู้ได้ยังไงว่าเธอไม่ได้ขโมยเพชร? เธออาจจะตั้งใจทำรอยเปื้อนไว้บนชุดนอนก็ได้"

เบทเทอริจเอามือของเขาจับเเขนของผมไว้
"เพื่อจะได้ยุติธรรมต่อความทรงจำของเธอ...ท่านครับ...อ่านเถอะครับ อ่านว่าจดหมายเขียนว่าอย่างไร"

นี่คือสิ่งที่มันบอก:

ฉันอาจจะตายไปเเล้วในขณะที่คุณอ่านจดหมายฉบับนี้ เเต่ฉันมีเรื่องจะสารภาพ...ฉันรักคุณ

ทำไมฉันถึงซ่อนชุดนอนที่มีรอยเปื้อนของคุณเอาไว้ล่ะคะ? ทำไมฉันถึงไม่พูดอะไรเกี่ยวกับมันให้คุณฟังเลย? เพราะว่าฉันรักคุณ คุณจำตอนที่คุณพบเราที่ชายหาดเช้าวันนั้นได้ไหมคะ? คุณเดินมาหาฉัน...เหมือนคนรักในฝัน ตั้งเเต่วันนั้น...ฉันก็รักคุณมากขึ้นเเละมากขึ้นทุกนาที...โดยลืมไปเลยว่าฉันเป็นใคร...เเค่สาวใช้...ไม่ใช่เลดี้ ฉันเชื่อว่าฉันพบว่าคุณตกหลุมรักคุณราเชลก่อนที่คุณจะรู้ตัวเสียด้วยซ้ำ คุณจะรักเธอมั้ยถ้าเธอเป็นเพียงเเค่สาวใช้?

เช้าวันที่เพชรหายไป หลังจากที่ซีเกรฟชี้เรื่องรอยเปื้อนบนประตูเเละบอกว่าชุดของใครบางคนเป็นตัวการ...เขาบอกให้พวกเรากลับไปทำงาน หลังจากฉันออกมาจากห้องของคุณราเชล
เพเนโลพเห็นฉันมองหารอยเปื้อนบนชุดของตัวเองเเละบอกฉันว่าไม่ต้องกังวล เธอบอกว่าสีเเห้งมาหลายชั่วโมงเเล้ว เธอได้ยินคุณเเฟรงคลินบอกคุณราเชลว่ามันจะเเห้งสนิทภายในเวลาสิบสองชั่วโมง พวกเขาทาสีประตูเสร็จตอนบ่ายสามโมง ดังนั้นมันจะเเห้งสนิทประมาณตีสาม

มันเป็นหน้าที่ของฉัน...ทำความสะอาดห้องของคุณ สำหรับฉัน...มันเป็นชั่วโมงที่มีความสุขที่สุดของวัน ฉันเคยจูบหมอนของคุณ...ฉันต้องขอโทษคุณด้วย...ที่ฉันลืมตัว เเล้วในเช้าวันนั้น...ฉันเห็นรอยเปื้อนสีบนชุดนอนของคุณ มันเป็นหลักฐานพิสูจน์ว่าคุณเข้าไปในห้องนั่งเล่นของคุณ
ราเชลระหว่างเวลาเที่ยงคืนจนถึงตีสาม! ฉันตกใจมาก...ฉันวิ่งกลับห้องของฉันพร้อมกับมัน ในเวลานั้น...ฉันไม่เคยคิดว่าคุณจะขโมยเพชร ฉันตัดสินใจจะเก็บชุดนอน...คอยเเละเฝ้ามอง...เพื่อที่จะดูว่าฉันจะทำยังไงกับมันดี เเต่ฉันจะเก็บมันไว้โดยไม่เสี่ยงที่จะถูกพบได้อย่างไร? ทางเดียวก็คือเย็บชุดที่เหมือนกันอีกชุด

ฉันเพิ่งทำความสะอาดห้องของคุณเสร็จในขณะที่ฉันถูกซีเกรฟเรียกไปสอบถาม ต่อจากนั้น...ตู้เสื้อผ้าของคนรับใช้ทุกคนก็ถูกตรวจค้น ไม่นานหลังจากที่เพเนโลพถูกสอบถามเป็นครั้งที่สอง เธอกลับเข้ามาในห้องครัวด้วยความโมโห ตามที่ได้กล่าวถึงเธอ...ซีเกรฟสงสัยเธอเพราะเธอเป็นคนสุดท้ายที่อยู่ในห้องนั่งเล่นของคุณราเชลในคืนนั้น ฉันรู้ว่าคุณอยู่ที่นั่นหลังจากเธอออกไปไม่นาน หัวของฉันเริ่มหมุนเมื่อฉันคิดว่า:คุณเป็นขโมย! วันรุ่งขึ้นคุณดูกระตือรือร้นอย่างตั้งใจ...จัดการเรื่องค้นหา...ช่วยเหลือตำรวจเพื่อหลอกลวงเรา

ฉันเชื่อว่าคุณมีความผิดเพราะฉันต้องการให้คุณมีความผิด มันทำให้ฉันมีอำนาจเหนือคุณ...อำนาจที่จะทำลายคุณในสายตาของราเชล ฉันมีชุดนอนที่เป็นหลักฐานเดียวที่จะพิสูจน์คุณ เเต่คุณอาจจะลืมมัน ฉันต้องการผ้าเพื่อใช้ทำชุดใหม่ ดังนั้น หลังจากอาหารกลางวัน ฉันเเกล้งทำเป็นไม่สบาย นายสิบคัฟ...ฉันรู้...พบในภายหลังว่าฉันไม่ได้อยู่ในห้องในบ่ายวันนั้น เเต่ทุกคนก็สงสัยฉันอยู่เเล้ว คืนนั้น...ในขณะที่ฉันทำงานอย่างลับๆ ฉันได้ยินเสียงกระซิบของคนรับใช้สองคนข้างนอกประตูของฉัน

มันมีเสียงเคาะประตู

"เข้ามา!" เบทเทอริจตะโกน

ชายที่ประหลาดที่สุดคนนึงที่ผมเคยเห็นเดินเข้ามา พิจารณาจากรูปร่างเเละการเคลื่อนไหวของเขาเเล้ว เขายังหนุ่ม เเต่ใบหน้าของเขาบอกถึงสิ่งอื่น: เขาอาจจะเเก่กว่าเบทเทอริจ
ผิวของเขาเป็นสีกาเเฟ จมูกของเขาดูเหมือนจมูกของคนโบราณทางฝั่งตะวันออก นัยน์ตาดำขำชวนฝัน เเก้มตอบลึกเพิ่มความเเปลกให้กับเขา เเต่มันเป็นผมของเขาที่ดูน่าจดจำที่สุด ดำสนิทเเละหยักโศกโดยธรรมชาติ...มันเริ่มกลายเป็นสีขาวเป็นบางส่วนเเล้ว: เป็นเเถบที่นั่นเเละที่นี่...เหมือนกับสีหก

เมื่อเขาเห็นผมจ้องมองเขาเเบบโง่ๆ...เขาพูดว่า "ขออนุญาตนะครับ" เเละส่งเศษกระดาษให้
เบทเทอริจ ดวงตาของเขาเบนมาทางผมอีกครั้ง เเล้วเขาก็ออกจากห้องไปเงียบๆเหมือนกับตอนที่เขาเข้ามา

"นั่นใครน่ะ?" ผมถาม

"เอสร่า เจนนิ่งส์...ผู้ช่วยของด็อกเตอร์เเคนดี้ครับ" เบทเทอริจตอบ "ผมกลัวว่า...ด็อกเตอร์เเคนดี้ที่น่าสงสารไม่ได้ฟื้นจากอาการป่วยเลย เขาสูญเสียความทรงจำ เจนนิ่งส์ดูเเลคนไข้สองสามคนที่เหลืออยู่...คนยากคนจนเสียเป็นส่วนใหญ่"

"ดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยชอบเขา" ผมบอก

"ไม่มีใครชอบครับ...ผมคิดว่าเป็นเพราะว่าลักษณะภายนอกของเขา...เเละสีผิวของเขา เขาเป็นคนเงียบ...เก็บตัว เขามาเพราะรายชื่อของคนป่วย คุณราเชลยึดถือธรรมเนียมปฎิบัติของมารดาเธอในการเเจกไวน์ให้กับคนป่วยยากจน"

ผมเริ่มอ่านจดหมายอีกครั้ง:

ฉันรู้ว่านายสิบคัฟต้องการตรวจสอบเสื้อผ้าของเรา มันไม่มีที่ไหนในห้องของฉันที่ฉันจะสามารถซ่อนชุดนอนได้ ดังนั้นฉันจึงถอดเสื้อผ้าเเละสวมมันไว้ใต้ชุดของฉัน ฉันถูกเรียกให้เอาหนังสือบันทึกซักรีดไปให้นายสิบคัฟ เขาเเละฉันพบกันมากกว่าหนึ่งครั้ง เเต่เขาปฎิบัตืกับฉันเหมือนคนเเปลกหน้า ฉันรู้ว่านี่เป็นสัญญาณที่ไม่ดี หลังจากนั้น...เมื่อมันถึงเวลาที่คุณจะกลับจากไปรับคุณเอเบิลไวท์ที่สถานีรถไฟ ฉันเดินไปที่ทางเดินโปรดของคุณที่อยู่ใกล้ๆกับสวนกุหลาบ มันเป็นโอกาสสุดท้าย...บางที...ที่ฉันจะได้พูดกับคุณ คุณไม่ได้ปรากฎตัว...เเละที่เลวร้ายกว่านั้น...นายสิบคัฟเห็นฉันซ่อนอยู่ที่นั่น

ทำไมฉันถึงไม่ไปพบคุณทีหลัง? ทำไมฉันถึงไม่ไปเเละพูดว่า "ฉันมีเรื่องบางอย่างจะพูดกับคุณ...คุณเเฟรงคลิน คุณต้องฟัง!" ฉันสามารถทำได้...ฉันมีอำนาจนั้นเหนือคุณ! ฉันได้ยินคุณเบทเทอริจพูดเรื่องหนี้สินของคุณ คุณคงจะเอาเพชรไปจำนำ ฉันอาจจะบอกคุณเรื่องชายในลอนดอนที่จะต้องการเพขร ทำไมฉันถึงไม่พูดกับคุณ? เมื่อฉันเป็นขโมย ฉันเสี่ยงมากกว่า ฉันกลัวอะไรล่ะ? คุณ...คุณเเฟรงคลิน ในความฝันของฉัน ฉันรักคุณด้วยหัวใจทั้งหมดของฉัน ก่อนหน้าคุณ...ฉันกลัวคุณ

ทุกคนถูกสอบสวนโดยนายสิบคัฟ ศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดของฉัน...คนครัวเเละหญิงรับใช้ของเลดี้เวอรินเดอร์...เข้าไปก่อนฉัน เขาระมัดระวังที่จะซ่อนมัน เเต่ฉันรู้ว่าหลังจากคุยกับพวกเขา เขาสงสัยฉันเรื่องการทำชุดนอนอย่างลับๆ...เเละมีส่วนร่วมในการหายไปของเพชร คัฟผู้ยิ่งใหญ่อยู่ห่างจากความจริงมาก! คุณปลอดภัยตราบเท่าที่ชุดนอนปลอดภัย ถ้าฉันรักคุณไม่มาก ฉันคงจะทำลายมันไปเเล้ว เเต่ฉันทำไม่ได้...มันเป็นสิ่งเดียวที่จะสามารถพิสูจน์ได้ว่าฉันช่วยคุณ มันเป็นหนี้ที่คุณติดค้างฉัน

หลังจากการสัมภาษณ์ ฉันบอกว่าฉันรู้สึกไม่สบายเเละต้องการสูดอากาศบริสุทธิ์ ฉันตรงไปที่บ้านของครอบครัวโยลเเลนด์ ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่...กำลังเขียน เมื่อฉันเขียนเสร็จ ฉันจะสามารถไปชิเวอริ่ง เเซนด์...ซ่อนชุดนอน...เเละจากนั้น...จากนั้นอะไรล่ะ? ฉันจะทิ้งโลกอันเเสนโหดร้ายใบนี้ โลกที่ไม่ให้ความสุขกับฉันเเต่ให้มันโดยง่ายกับคนอื่น อย่าโทษตัวเองเรื่องนี้นะคะ เเต่
พยายาม...ได้โปรดพยายาม...จดจำความดีของฉัน ถ้าคุณทำ ฉันเชื่อว่าวิญญาณของฉันคงสั่นเทิ้มไปด้วยความสุข

ฉันรักคุณค่ะ...โรซานน่า สเปียร์เเมน

จบบทที่ 3 จดหมายของโรซานน่า
-----------------------

มีต่อค่ะ