ความคิดเห็นที่ 1 คืนวันนั้น พันฝนเริ่มจับตามองพ่อที่กำลังเช็ดทำความสะอาดขวานอันเป็นกิจวัตรประจำวันด้วยความรู้สึกที่แปลกออกไป ขวานของรามสูรสามารถทำอะไรได้บ้าง เป็นคำถามที่อยู่ในใจของพันฝนตอนนี้ เขาจำเป็นต้องตอบคำถามนี้ให้ได้ก่อนจะนำขวานของพ่อไปให้เพื่อนๆ ดู พันฝนไม่ใช่ยักษ์ขี้ระแวงแต่เขาก็อดคิดไม่ได้ว่า หากนำขวานไปทั้งที่ไม่รู้ว่ามันสามารถทำอะไรได้บ้าง พรุ่งนี้น้ำต้นอาจแกล้งบอกว่าขวานเป็นของปลอมโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ก็เป็นได้ ดังนั้นพันฝนจึงไปป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ พ่อ จนพ่อทนไม่ได้ ต้องหันมาถามว่า “มีอะไรหรือลูก” “พ่อครับ ขวานของพ่อนี่ทำอะไรได้บ้างครับ”  พันฝนตัดสินใจถามออกไป “ทำไมอยู่ดีๆ ก็ถามเรื่องนี้ล่ะลูก”   พ่อถามด้วยความสงสัย ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก เพราะปกติแล้วพันฝนไม่เคยสนใจเรื่องของรามสูรหรือแม้แต่ขวานของรามสูรแม้แต่น้อย ถ้าไม่นับคำถามเรื่องที่ว่า ทำไมใครๆ ก็อยากเป็นรามสูร เมื่อหลายวันก่อน พ่อของพันฝนไม่ใช่พ่อชนิดที่วันๆ มัวแต่ทำงานจนไม่รู้ว่า ลูกชายของตัวเองชอบหรือไม่ชอบอะไรบ้าง และเท่าที่พ่อรู้สิ่งเดียวที่พันฝนสนใจจริงๆ ก็คือการดูดาวเท่านั้น พันฝนมักจะออกไปนอนดูดาวนอกบ้านครั้งละนานๆ จนแม่ต้องเตือนอยู่เสมอ “ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่อยากรู้เฉยๆ”  พันฝนตอบเลี่ยงๆ เขาไม่กล้าบอกถึงเรื่องที่คุยกับพวกเพื่อนๆ ออกไปตามตรง เพราะกลัวว่าจะเผลอพูดเรื่องที่เขาสัญญาว่าจะเอาขวานไปให้เพื่อนดูออกไป ซึ่งพันฝนแน่ใจว่า พ่อต้องไม่ชอบใจแน่ๆ พ่อวางขวานและผ้าเช็ดลงแล้วเอื้อมฝ่ามืออันแสนจะใหญ่โตของพ่อมาลูบหัวพันฝน ก่อนจะพูดอย่างพออกพอใจว่า “ดีมากลูกพ่อ พ่อดีใจจริงๆ ที่ลูกเริ่มหันมาสนใจเรื่องของรามสูรแบบนี้” คำพูดของพ่อทำให้พันฝนต้องก้มหน้าลงเพื่อซ่อนดวงตาที่เต็มไปด้วยแววแห่งความละอายใจ พันฝนรู้ดีว่าพ่อของเขาก็เป็นเหมือนกับพ่อส่วนใหญ่ในโลก คืออยากให้ลูกชายเป็นในสิ่งที่ตนเองเคยอยากเป็นแต่ไม่สามารถเป็นได้ หรือไม่ก็อยากให้ลูกชายเจริญรอยตามตัวเอง สำหรับพ่อของพันฝนจัดเป็นพวกอย่างหลัง พ่ออยากให้พันฝนโตขึ้นมาเป็นรามสูรเหมือนพ่อ แต่หนึ่งในข้อดีของพ่อที่พันฝนรักก็คือ ถึงแม้พ่อจะผิดหวังเพียงใดที่พันฝนไม่มีท่าทีสนใจจะเป็นรามสูรตามที่พ่อต้องการ แต่พ่อก็ไม่เคยบังคับจิตใจเขา พ่อปล่อยให้พันฝนนอนดูดาวได้มากเท่าที่เขาต้องการ พร้อมกับความหวังเล็กๆ ในใจว่า สักวันหนึ่งเมื่อโตขึ้น พันฝนจะละความสนใจจากท้องฟ้าแล้วกลับมาเป็นรามสูรอย่างที่พ่อหวัง “ลูกถามว่าขวานของรามสูรทำอะไรได้บ้างใช่มั้ย” คำถามของพ่อเรียกพันฝนกลับมาจากห้วงแห่งความคิด ยังไม่ทันที่เขาจะอ้าปากตอบคำถามนั้น พ่อก็เริ่มเล่าเรื่องด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น โดยไม่รอฟังคำตอบ “ขวานของรามสูรแต่ละเล่มมีอำนาจมาก สามารถทำอะไรได้หลายสิ่งหลายอย่างซึ่งจะแตกต่างกันออกไป ขึ้นอยู่กับความสามารถของรามสูรผู้เป็นเจ้าของขวานเล่มนั้นๆ แต่ยังมีอยู่สิ่งหนึ่งที่ขวานทุกเล่มมีอำนาจทำได้เหมือนกัน นั่นก็คือ การสร้างสายฟ้า” “สายฟ้า”  พันฝนทวนคำ “ใช่ สายฟ้า” พ่อย้ำ “แบบนี้ไง” พูดจบพ่อก็หันไปหยิบขวานขึ้นมาถือกระชับไว้ในมือ ก่อนจะสะบัดข้อมือเหวี่ยงขวานไปข้างหน้าเล็กน้อย ทันใดนั้นเองก็เกิดสายฟ้าสีแดงพุ่งออกมาจากขวานนั้นก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็วพอๆ กับตอนที่มันเกิดขึ้น “โอ้โห”  พันฝนอุทาน “ขอผมลองบ้างได้ไหมครับพ่อ” “ตอนนี้ยังไม่ได้หรอกลูก” พ่อตอบยิ้มๆ “ลูกยังเด็กเกินกว่าที่จะควบคุมขวานได้ดีพอ ไว้ให้ลูกโตกว่านี้อีกหน่อยนะ แล้วพ่อจะให้ลอง” “ครับพ่อ” พันฝนรับคำเสียงอ่อยๆ คำตอบของพ่อทำให้พันฝนหมดความกระตือรือร้นลงทันทีเช่นเดียวกับทุกครั้งที่ได้ยิน  ไม่ว่าเรื่องอะไร พ่อก็ต้องบอกว่าพันฝนยังเด็กเกินไปทุกทีรวมถึงครั้งนี้ด้วย “ถ้าอย่างนั้นผมไปนอนนะครับพ่อ”   พ่ออาจจะแปลกใจนิดหน่อยที่อยู่ดีๆ พันฝนก็ขอตัวไปนอนอย่างกระทันหันเช่นนี้ แต่ในเมื่อพันฝนได้รับคำตอบที่ต้องการแล้ว เขาจึงไม่อยากจะพูดคุยเรื่องรามสูรหรือขวานกับพ่ออีก พันฝนกล่าวราตรีสวัสดิ์ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องของตน แต่แล้ว เขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงเดินกลับไปถามพ่อว่า “พ่อครับ พรุ่งนี้พ่อต้องออกไปไหนหรือเปล่าครับ” “พ่อมีนัดกับเพื่อนไว้น่ะ”  พ่อตอบ “มีอะไรหรือเปล่าลูก” “ไม่มีอะไรครับ” พันฝนตอบแล้วรีบเดินกลับไปที่ห้องพร้อมกับรอยยิ้ม พรุ่งนี้พ่อไม่อยู่บ้าน ช่างพอเหมาะพอเจาะอะไรเช่นนี้ พันฝนนึกกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ  พรุ่งนี้หลังพ่อออกไปแล้ว เขาจะย่องไปหยิบขวานของพ่อออกไปให้เพื่อนๆ ดู แล้วก็รีบเอากลับมาคืนที่ก่อนพ่อจะกลับมา จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 3 ม.ค. 46 00:28:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 น่าจะเป็นนิทานอิงพื้นบ้านที่มีคติเตือนใจ น่าติดตามมากเลย รอตอนต่ำอไปนะ :) จากคุณ : scottie - [ 3 ม.ค. 46 09:42:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ลงชื่อๆ ^_^ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 3 ม.ค. 46 18:14:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พี่แม่มด .... จาอ่านอีกๆๆ แล้วเมื่อไหร่จะมี เมขลา ออกมาสักทีอ่ะ อิอิ จากคุณ : การเวกในช่อการะเกด - [ 3 ม.ค. 46 18:17:37 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาแซวๆ ^^ เรื่อง : เล่าเรื่องรามสูร บทที่ 1: รามสูรขว้างขวาน บทที่ 2 : พันฝนขโมยขวาน บทที่ 3 : รามสูรขว้างขวานใส่พันฝน บทที่ 4 : พันฝนรับขวานได้ บทที่ 5 : พันฝนสะสมขวานไว้ขว้างใส่รามสูร บทที่ 6 : อะไรก็ได้แต่ต้องมีคำว่าขวานอยู่ด้วย บทที่ 7 : พันฝนพบรักกับเมขลา (เก็บขวานไว้ก่อน) ^^ ฯลฯ อิอิ แซวเล่นนะท่านห้ามโกรธๆ มาลงชื่ออ่านไว้แล้วนะ จากคุณ : bucky_m - [ 4 ม.ค. 46 10:04:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมาอ่าน การขโมยของคนอื่นเป็นสิ่งไม่ดีนะน้องๆ รวมทั้งการหยิบของของคนอื่นไปโดยไม่บอกกล่าวเจ้าของก็ด้วย ท่านแม่มดๆ นี่เป็นวรรณกรรมเยาวชนไม่ใช่เหรอ อิอิ แซวเล่นนะครับ จากคุณ : ไชยยันต์ - [ 5 ม.ค. 46 15:09:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ยามเช้าของเมืองบนท้องฟ้าแห่งนี้ไม่ได้เริ่มต้นด้วยเสียงนกร้องขับขานบทเพลงแห่งรุ่งอรุณดังเช่นที่บนพื้นโลก  อย่างที่เคยบอกไว้ เมืองแห่งนี้ตั้งอยู่สูงเกินกว่าที่พญานกตัวใดจะกางปีกบินขึ้นมาถึง แต่ธรรมชาติก็ยังไม่โหดร้ายจนเกินไปนัก เพราะเมืองแห่งนี้ก็มีความงดงามในแบบอื่นมาทดแทน ในยามเช้าเช่นนี้ เมืองทั้งเมืองจะถูกปกคลุมด้วยละอองไอน้ำแห่งความชุ่มชื้น แลเห็นเป็นทะเลแห่งเมฆหมอกกว้างไกลสุดสายตา เป็นภาพที่งดงามที่ผู้ซึ่งตื่นเช้าเท่านั้นจะมีโอกาสได้เห็น เพราะมันจะสลายไปอย่างรวดเร็วทันทีที่ดวงอาทิตย์สีแดงเริ่มสาดแสงกล้ามาแผดเผา พันฝนลืมตาตื่นขึ้นรับวันใหม่เร็วกว่าที่เคยเล็กน้อย อันเป็นผลมาจากความตื่นเต้นปนกังวลใจเกี่ยวกับแผนการที่วางเอาไว้ ความหมกมุ่นทำให้เขาไม่ได้รับรู้ถึงความงดงามรอบๆ ตัวอย่างที่ควรจะเป็น สิ่งเดียวที่พันฝนสนใจในเวลานี้ก็คือ เมื่อไหร่พ่อจึงจะออกจากบ้านเสียที แต่เพียงแค่ขั้นแรกของแผนการที่วางเอาไว้ก็ดูจะมีอุปสรรคเสียแล้ว เมื่อเพื่อนของพ่อเดินถือขวานแวะมาบอกว่า ท้องฟ้าในเขตที่ตนเองรับผิดชอบอยู่เกิดพายุฝนหลงฤดูจึงต้องออกไปทำงาน เลยกลายเป็นว่าวันนี้พ่อไม่ได้ออกไปไหนซึ่งสร้างความผิดหวังให้กับพันฝนเป็นอย่างมาก หลังจากนั้น พ่อก็นั่งๆ นอนๆ หยิบโน่น ทำนี่ อยู่แต่ในบ้าน ไม่มีท่าทีว่าจะออกไปข้างนอก ท่ามกลางความกระวนกระวายใจของพันฝนซึ่งยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ตามเวลาที่ผ่านไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่น้ำต้นกับช้างสารแกล้งเดินผ่านหน้าบ้าน พร้อมกับส่งรอยยิ้มแบบเยาะเย้ยเข้ามาให้ “รอให้เราได้ขวานก่อนเถอะ แล้วพวกนายจะยิ้มไม่ออก”  พันฝนพึมพำกับตัวเองด้วยความเจ็บใจ แต่จนแล้วจนรอดพ่อก็ยังไม่ออกไปไหนสักที กลุ่มยักษ์ของน้ำต้นที่เดินผ่านหน้าบ้านมาส่งยิ้มให้พันฝนก็ใหญ่ขึ้น และใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ  ตามจำนวนรอบที่ผ่านมา (และผ่านไป) พันฝนเริ่มนั่งไม่ติด เดินวนเวียนไปมารอบๆ บ้าน จนพ่อหันมาถามว่า “เป็นอะไรไปลูก” “ไม่มีอะไรครับพ่อ”  พันฝนตอบอ้อมแอ้ม “ถ้าอย่างนั้นจะเดินไปเดินมาทำไมกันล่ะลูก” “ผมนั่งนานๆ แล้วเมื่อยน่ะครับ”  พันฝนหลบตาพ่อด้วยความรู้สึกผิดในใจ เขารีบเดินเลี่ยงไปทางหลังบ้าน ไปให้ไกลสายตาพ่อมากที่สุด ถึงแม้จะรู้ว่าตนเองกำลังจะทำเรื่องไม่ค่อยดีแต่ความกลัวเพื่อนล้อก็ยังมีมากกว่า ดังนั้นพันฝนจึงยังไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆ เขาเฝ้าครุ่นคิดหาวิธีทำให้พ่อออกจากบ้านอยู่นานสองนาน และแล้วในที่สุดพันฝนก็หาทางแก้ปัญหาได้ พันฝนเดินกลับไปหาพ่อ เกาะแขนพ่อเอาไว้พร้อมส่งยิ้มออดอ้อนแบบที่คิดว่าน่ารักน่าเอ็นดูที่สุดให้พ่อ เป็นรอยยิ้มชนิดที่พอพ่อเห็นปุ๊บก็รู้ปั๊บเลยว่า เดี๋ยวจะต้องได้ยินคำขออะไรสักอย่างตามมา แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ “พ่อครับ ผมอยากกินนกย่างครับ” “นกย่างหรือลูก”  พ่อถามด้วยความแปลกใจ เพราะคิดว่าพันฝนจะมาอ้อนขอของเล่น หรือขอให้พาไปเที่ยวนอกเมืองมากกว่า “ครับพ่อ นกย่าง” พันฝนย้ำ “อยากกินนกอะไรล่ะลูก” “นกอะไรก็ได้ครับพ่อ เอาที่ตัวใหญ่ๆ ก็แล้วกัน”  พันฝนยังคงไม่กล้าสู้สายตาพ่ออยู่นั่นเอง “อย่าไปกวนพ่อเค้าเลยลูก” เสียงแม่ร้องห้ามออกมาจากในครัว   “ลูกอยากกินก็ไม่เป็นไรหรอก” พ่อบอก “นกก็ไม่ได้จับยากจับเย็นอะไร ลงไปจับไม่นานก็ได้แล้ว” ถึงอย่างไรพวกยักษ์ก็ยังคงเป็นยักษ์ อาหารหลักของยักษ์ก็คือเนื้อชนิดต่างๆ นั่นเอง  ไม่ว่าจะเป็นเนื้อหมู เนื้อวัว เนื้อไก่ เนื้อปลา เนื้อนก และเนื้ออื่นๆ อีกมากมาย ตามแต่ว่าในเวลานั้นจะหาเนื้ออะไรมาได้ เมื่อก่อนพวกยักษ์จะนิยมกินเนื้อกันแบบดิบๆ ยิ่งถ้าเพิ่งฆ่าเสร็จใหม่ๆ ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงจะถือว่าได้รสชาติดีมาก แต่ในสมัยของพันฝน เริ่มมีการนำเอาเนื้อมาปรุงเป็นอาหารแบบต่างๆ กันบ้างแล้ว วิธีที่นิยมกันมากที่สุดก็คือ การย่าง เพราะทำง่าย ไม่ยุ่งยาก และรสชาติที่ได้ถูกใจชาวยักษ์มากกว่าการปรุงด้วยวิธีอื่น ในที่สุด พ่อก็ถือหน้าไม้ออกไปจากบ้านเพื่อจับนกตามที่พันฝนต้องการ พันฝนรู้ดีว่ากว่าพ่อจะกลับจากล่านกก็ต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสามชั่วโมง มีเวลาเหลือเฟือที่จะเอาขวานไปให้เพื่อนดูแล้วรีบเอามาคืนก่อนพ่อจะกลับบ้าน หลังจากดูจนแน่ใจแล้วว่าแม่ยังอยู่ในครัว เวลานี้ไม่เหลืออุปสรรคอะไรอีกแล้ว พันฝนรีบวิ่งไปที่ห้องของพ่อ หยิบขวาน แล้ววิ่งออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว [จบบทที่ 2] แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 46 20:59:12 จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 7 ม.ค. 46 19:25:17 ]

ความคิดเห็นที่ 8 .. ตอนนี้นานหน่อย เพราะคนแต่งหนีไปเที่ยวซะหลายวัน .. -___-" o O(ยิ่งแต่งยิ่งยากวุ้ย) +++++++++++++++++++++++++++++++++++ คุณ scottie <<<  ขอบคุณที่ติดตามค่ะ .. ^____^ ท่านสาวน้อยฯ <<<  ฮี้ๆๆๆๆ ... (ภาษาม้า แปลว่า ขอบคุณที่มาลงชื่อค่ะ) นู๋เม <<<  เหอๆๆ .. ยังไม่รู้เลยอ่ะว่าเรื่องนี้จะมีเมขลาดีหรือเปล่า ท่าน bucky_m <<<  .. ตั้งชื่อตอนได้น่าสนใจมาก .. รู้งี้ให้ช่วยคิดชื่อเรื่องให้ดีกว่า .. ^_____^ คุณไชยยันต์ <<< -__-"" .. เค้าแค่ขอหยิบยืมไปชั่วคราวเท่านั้นเอง ไม่ได้ขโมยซักหน่อย .. จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 7 ม.ค. 46 21:09:44 ]