ความคิดเห็นที่ 1 ๑ . . . กาลครั้งหนึ่ง ยังมีสิงโตหนุ่มตัวหนึ่ง มีชื่อว่า- เออ ลุงก็ไม่รู้จริง ๆ ว่ามันชื่ออะไรนะ เพราะว่ามันอยู่ในป่ากับสิงโตอื่น ๆ อีกเยอะแยะ ถ้ามันมีชื่อละก็ คงไม่ใช่ชื่ออย่าง โจ หรือเออร์นี่ หรืออะไรพรรค์นั้น ไม่ใช่หรอก มันต้องมีชื่อสิงโตอย่าง เออ อาจเป็น กรกราฟ หรือ รักกรฺรฺกฺ หรือ กรฺมมฟฟ หรือ กรฺรฺรฺรฺรฺ เออ ช่างเถิด มันมีชื่ออย่างนั้นก็แล้วกัน มันอาศัยอยู่ในป่ากับสิงโตตัวอื่น ทำอะไร ๆ อย่างสิงโตอื่นทำ เช่นกระโดดบ้าง เล่นบนพื้นหญ้าบ้าง ว่ายน้ำบ้าง กินกระต่ายบ้าง วิ่งไล่สิงโตตัวอื่น และนอนตากแดด แต่มันมีตวามสุขมากเลย แล้วมาวันหนึ่ง - ลุงคิดว่าคงเป็นวันพฤหัสฯนะ-เมื่อสิงโตตัวอื่นๆ กินมื้อกลางวันอิ่มหมีพีมันแล้ว กำลังนอนตากแดด กรนคร่อก ๆ กันอยู่ ท้องฟ้าสีคราม หมู่นกร้องขับขาน ใบหญ้าปลิวพัดสะบัดตามลม แล้วมันก็เงียบเชียบจนน่าอัศจรรย์ แต่ทันใดนั้น . . . มีเสียงดังกัมปนาท จนสิงโตทุกตัวสะดุ้งตื่นแล้วพ่งทยานไปในอากาศ แล้วพวกมันก็เริ่มออกวิ่ง ก๊อก ๆ เสียงนั่นอย่างกับม้าวิ่งล่ะสิ? เออ เอาเป็นว่ามันวิ่งอย่างที่สิงโตวิ่งแล้วกันนะ ช่างเถอะ มันวิ่งกันไปหมดทุกตัว -เออ ก็ เกือบหมดนะ มีตัวหนึ่งที่ไม่วิ่ง ตัวนั้นไง ลุงกำลังจะเล่าเรื่องสิงโตตัวนั้นล่ะ มันนั่งกระพริบตาปริบ ๆ กลางแดด แล้วยิดแข้งยืดขา-เออ อาจเป็นอุ้งท้า- แล้วขยี้ตาพึ่งตื่น และถามขึ้นว่า "เฮ้ย ทำไมใครๆ วื่งหนีกันหมด?" สิงโตเฒ่าที่วิ่งเฉียดมาร้องบอกว่า "วิ่งสิ ไอ้หนู วิ่ง ๆ วิ่งสิ วิ่งเข้า นายพรานมาแล้ว" "นายพราน? นายพราน? นายพรานอะไรกัน?" สิงห์หนุ่มถาม ทั้งที่ยังกระพริบตาตากแดดอยู่ "ดูสิ" สิงเฒ่าบอก "แกหยุดถามเซ้าซี้ได้แล้ว แล้ววิ่งเหอะ ถ้าคิดว่าสมควรทำอะไร" ดังนั้นสิงห์หนุ่มจึงยืนขึ้นขยับแข้งขยีบขาก่อนวิ่งตามสิงโตตัวอื่น วิ่งก๊อก ๆ หรืออะไรก็ช่าง เราพูดเรื่องนี้กันไปแล้วนี่ เมื่อมันวิ่งไปด้สักพัก มันหยุดหันกลับไปมอง "นายพราน" มันกล่าวกับตัวเอง "ชั้นสงสัยว่านายพรานเป็นอะไรกันนะ?" มันพร่ำพูดแต่คำว่านายพรานซ้ำแล้วซ้ำเล่า "นายพราน นายพราน" หนูรู้ไหม มันชอบเสียงของคำว่านายพรานล่ะ อย่างเดียวกับที่คนเราชอบเสียงของคำต่างๆ ทัสคาลูซา(*เมืองมหาวิทยาลัยทางตอนกลางของรัฐอลาบามา)เอย ทาปิโอกา(*สาคูทำจากมันสำปะหลัง)เอย คาริโอคา(*ชื่อดนตรี หรือชาวพื้นเมือง ริโอเดอจานีโร)เอย หรือกัมโบ(*ซุปหรือสตุว์กระเจี๊ยบมอญเข้มข้น) มันก็ชอบเสียงของคำว่านายพราน มันเลยปล่อยให้สิงโตตัวอื่นวิ่งแซงไป แล้วมันหยุดซุ่มซ่อนอยู่ในพงหญ้า และไม่ช้ามันก็มองเห็นนายพรานกำลังมา พวกเขายืนบนขาหลัง ใส่หมวกแก๊ปสวยสีแดงและถือด้ามอะไรตลก ๆที่ส่งเสียงดังหนวกหู แต่สิงห์หนุ่มก็ชอบท่วงท่าลักษณะของพวกเขา ใช่จ๊ะ มันก็แค่ชอบมาดของพวกเขา เมื่อนายพรานใจดี มีตาสีเขียวกับฟันหลอซี่หนึ่งสวมหมวกแก๊ปตลก ๆ สีแดง (มีสลัดไข่ติดอยู่น่ะ) นำหน้าผ่านพงหญ้า สิงห์หนุ่มจึงยืนขึ้น "สวัสดีนายพราน" มันทัก "คุณพระช่วย" พรานนายนั้นอุทาน "ไอ้สิงโตดุร้าย ไอ้สิงโตอันตราย ไอ้สิงโตกินคนบ้าเลือด" "ชั้นไม่ใช่สิงโตกินคนนะ"สิงห์หนุ่มบอก "ชั้นกินกระต่ายกับลูกแบล็คเบอรี่ตะหาก" "ไม่ต้องแก้ตัว" นายพรานว่า "ข้ากำลังจะยิงเอ็ง" "แต่ชั้นยอมแพ้" สิงห์หนุ่มบอกแล้วยกอุ้งเท้าขึ้นฟ้า "อย่างี่เง่าหน่อยเลย" นายพรานบอก " ใครเคยได้ยินว่าสิงโตยอมแพ้บ้าง สิงโตไม่เคยยอมแพ้ สิงโตสู้จนถึงที่สุด สิงโตกินนายพราน ! เพราะฉะนั้น ข้าจะยิงเอ็งเซะเดี๋ยวนี้ แล้วเอาไปทำพรมอย่างดีวางหน้าเตาผิงในคืนเดือนหนาว ข้าจะนั่งทับเอ็งปิ้งแมรฺชเมลโล" "โธ้ ถัง นายไม่ต้องยิงชั้นหรอก"สิงห์หนุ่มบอก "ชั้นยอมเป็นพรมวางหน้าเตาผิง ไม่กระดุกกระดิกนายจะได้นั่งทับได้ แล้วจะปิ้งมารฺชเมลโลมากแค่ไหนก็ตามใจ" สิงห์หนุ่มว่า "ว่าไงนะ?" นายพรานถาม "เออ"สิงห์หนุ่มเอ่ย "พูดตามสัตย์นะ ชั้นไม่รู้ว่าจะชอบแมรฺชเมลโลหรือเปล่า เพราะชั้นไม่เคยลิ้มลองเลย แต่ชั้นชอบของทุกอย่างนะ ชั้นชอบเสียงของคำว่า มารฺชเมลโล่ว์ มันคงรสชาติเหมือนเสียง-อึ้มมมมมมมมมมมมม-ชั้นรู้ว่าชั้นชอบมัน" "นั่นตลกสิ้นดี" นายพรานว่า "ข้าไม่เคยได้ยินว่าสิงโตยอมแพ้ ไม่เคยได้ยินว่าสิงโตกินมารฺชเมลโล่ว์ ข้าจะยิงเอ็งเดี๋ยวนี้ล่ะ " แล้วเขาก็ยกด้ามตลก ๆพาดไว้บนบ่า "แต่ทำไมล่ะ?" สิงห์หนุ่มถาม "เพราะข้าจะทำน่ะสิ ไม่ต้องถาม" นายพรานตอบ แล้วง้างนก ด้ามนี่นก็มีเสียงคลิก "เสียงคลิกนั่นคืออะไรน่ะ?" สิงห์หนุ่มถาม "ชั้นถูกยิงแล้วเปล่า?" หนูคงนึกออกนะ นายพรานอับอายเรื่องนี้ มาก จนหน้าแดงก่ำอย่างกับหมวกเขาเลย "สงสัยปืนข้าลืมใส่กระสุน" เขาบอก "สงสัยข้าตลกเสียเอง ฮ่า ฮ่า แต่รอสักกะเดี๋ยว ข้าจะใส่กระสุนแล้วค่อยมาต่อกัน" "ไม่" สิงห์หนุ่มปฎิเสธ "ชั้นไม่เอา ชั้นไม่ยอมให้นายใส่กระสุนหรอก ไม่ยอมให้ยิงชั้นด้วย ชั้นไม่อยากเป็นพรมของนายแล้ว ชั้นว่านายไม่ใช่นายพรานใจดีแล้วชั้นจะกินนายด้วย" "ทำไมอย่างั้นล่ะ?" นายพรานถาม "เพราะชั้นจะทำน่ะสิไม่ต้องถามเลย" แล้วมันก็ทำตามที่พูด หลังจากที่มันเขมือบนายพรานแล้ว ก็กินหมวกแก๊ปสีแดงด้วย แต่มันมันรสชาดเหมือนขนแกะ หลังจากกินหมวกแก๊ปสีแดงหมด(แหวะ! นึกแล้วคงจั๊กกะจี๊พิลึกที่กินหมวกแก๊ปสีแดงนะ?) มันพยายามกินด้ามตลก ๆกับกระสุน แต่ก็เคี้ยวไม่ลง มันเลยพูดว่า "งั้นชั้นเก็บไว้เป็นของที่ระลึกแล้วกัน" มันใช้ฟันคาบขึ้นมาแล้วเอาไปอวดสิงโตตัวอื่น ๅ (ต่อตอน 2) แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 46 14:57:24 แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 46 19:50:57 แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 46 18:55:49 จากคุณ : คนซดหมึก (Le Buveur d'encre) - [ 4 ม.ค. 46 18:54:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อืมม์ ขอกลับไปอ่านอีกรอบก่อน มันลึกๆๆคลาสสิก แต่ผมยังหาคำอธิบายไม่ได้ แต่ชอบครัง จากคุณ : GTW - [ 4 ม.ค. 46 22:20:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อิอิ น่ารักดี อ่านชื่อล็อคอิน ภาษาฝรั่งเศส .. ก็กะแล้ววววว อีกนามปากกาแล้วนะ (แถมมีบอกใบ้ด้วยว่าหน้าเก่าจริงๆ อิอิ) จากคุณ : scottie - [ 4 ม.ค. 46 23:29:19 ]