มาเเปะต่อเเล้วนะคะ เรื่องราวส่วนใหญ่เผยออกมาเเล้ว ตอนนี้ก็จบเรื่องเล่าที่สามเเล้วค่ะ ตอนต่อไปก็เหลือเเค่เรื่องเล่าที่สี่ ห้า เเละหก
เรื่องเล่าที่สี่เป็นของเอสร่า เจนนิ่งส์เกี่ยวกับการทดลองเเละความลับ เรื่องเล่าที่ห้าเล่าโดยเเฟรงคลินอีกครั้ง เเละเรื่องเล่าที่หก...โดยนายสิบคัฟ...เขากลับมาอีกครั้งเพื่อปิดเรื่อง The Moonstoneค่ะ
คงจะเเบ่งออกเป็นสองครั้งนะคะ เพราะยาวพอดูเหมือนกัน อีกสองวันเจอกันค่ะ


3.3.7 บทที่ 7  สูญเสียความทรงจำ

เขามีคนไข้ที่จะต้องไปดูเเลซึ่งอยู่ทางเดียวกันกับผม ในขณะที่เราออกจากเมือง
ฟริทซิ่งฮอลล์ ผมบอกว่าด็อกเตอร์เเคนดี้พยายามที่จะบอกอะไรบางอย่างกับผม เเต่ความจำของเขาเสื่อม

"มีทางไหนที่จะช่วยฟื้นทรงความจำให้เขาได้ไหมครับ?" ผมถาม

ดวงตาสีน้ำตาลช่างฝันของเขามองมาที่ผมด้วยความสนใจ

"มันเเปลกมากที่เขายังมีชีวิตอยู่" เขาพูด "พิษไข้ทำลายเขาอย่างถาวร อย่างไรก็ตาม..คุณเบลค...มันอาจจะเป็นไปได้ที่จะตามรอยความทรงจำที่สูญหายไปของด็อกเตอร์เเคนดี้โดยไม่ต้องพึ่งเขา"

เขาหยุดเพื่อเด็ดดอกไม้ป่า

"สวยอะไรอย่างนี้" เขาพูด

ความปลาบปลื้มในทันทีของเขาทำให้ผมประหลาดใจ เขาหันหน้ามาหาผม...รอยยิ้มเปื้อนอยู่บนใบหน้าของเขา
"ผมจะอธิบาย...คุณเบลค ระหว่างการป่วยอันเลวร้ายของเขา เขาพูดพร่ำเพ้อ...พูดไม่หยุด ผมไม่ทิ้งเขาตราบใดที่ชีวิตของเขายังตกอยู่ในอันตราย ในขณะที่ผ่านชั่วโมงอันเลวร้ายเคียงข้างเขานั้น ผมจดสิ่งที่เขาพูด...ละเว้นเมื่อเขาหยุด...เป็นประโยคที่ไม่ติดต่อกันตามที่เห็น มันกลายมาเป็นเกมๆหนึ่ง...พยายามต่อชิ้นส่วนเข้าด้วยกัน...เดาสิครับ...คิดถึงส่วนที่หายไป คืนหนึ่ง...เขาเรียกชื่อคุณหลายครั้งทีเดียว"

"เรารีบกลับกันเถอะเเละไปดูโน๊ตของคุณ!" ผมพูด

เขาสั่นศีรษะ
"เป็นไปไม่ได้ครับ...คุณเบลค เขาเป็นคนไข้ของผม...ดังนั้น...ผมเกรงว่า...มันจะเป็นความลับทางการเเพทย์...ทั้งๆที่ความจริงผมเชื่อว่าเขาพูดถึงคุณ"

ผมตัดสินใจบอกความจริงทั้งหมดเเก่เขา ผมบอกเขาว่าผมถูกสงสัยว่าขโมยเพชรไป..เเละทำไม...เเละนั่น...บางทีความทรงจำของด็อกเตอร์เเคนดี้อาจจะช่วยลบมลทินให้ผมได้

เขาฟังอย่างอดทน...ติดจะรำคาญ
"ผมเสียใจที่ทำให้คุณผิดหวัง...คุณเบลค" เขาพูดเมื่อเราเดินมาถึงทางเเยกของถนน
"เเต่ไม่มีคำใดที่เกี่ยวกับเพชรเเม้เเต่คำเดียวหลุดออกมาจากปากของเขา"

"มันเป็นความจริงที่ผมเป็นคนขโมยเพชร" ผมพูด "เเต่ผมทำมันโดยไม่รู้ตัว บางทีผมจะต้องพิสูจน์เรื่องนี้ให้ได้"

เขานิ่งเงียบขึ้นมาทันที...มองผมเเปลกๆ...จากนั้นก็จับเเขนของผมไว้
"คุณเคยไปเที่ยวทางเเถบตะวันออก...คุณเบลค คุณน่าจะรู้จักประสิทธิภาพของฝิ่นที่มีผลต่อสติของมนุษย์?"

ผมพยักหน้า

เขาชวนผมให้นั่งลงบนกำเเพง

"ผมจะเล่าความลับให้คุณฟัง" เขาพูด "มองหน้าผมสิ คุณเชื่อมั้ยว่าผมอายุสี่สิบเเล้ว? ไม่...เเน่นอน ชีวิตของผมใกล้ถึงจุดจบ...คุณเบลค เป็นเวลากว่าสิบปีที่ผมเจ็บปวดจากโรคระบบประสาทที่รักษาไม่หาย ถ้าไม่ใช้ฝิ่น...ความเจ็บปวดเหลือคณานับจะเกิดขึ้น...ซื่งน่าจะฆ่าผมมาตั้งนานเเล้ว ใช่...มันเป็นตัวลดความเจ็บปวดที่ยอดเยี่ยม เเต่ฝิ่นก็มีข้อจำกัดของมัน..."

ในขณะที่เขาเล่า...ผมนึกถึงความน่ากลัวของความเจ็บปวดที่เขาได้รับทุกวัน

"เมื่อปีที่เเล้ว...ประสาทของคุณไม่ค่อยจะเข้าที่เข้าทางใช่มั้ย?" เขาถามผม "คุณไม่ได้พักผ่อน...หรือไม่ก็สะดุ้งตื่นง่ายใช่มั้ย?"

ผมตอบเขาว่าใช่...ทุกคืนผมนอนไม่ค่อยหลับ

"คืนวันเกิดเป็นข้อยกเว้นใช่มั้ย? พยายามนึกสิ"

ผมบอกเขาว่ามันเป็นคืนเเรกที่ผมหลับสนิทตั้งเเต่ผมอดบุหรี่...สาเหตุของอาการป่วยของผม

เขาปล่อยเเขนของผม...ท้ายที่สุด...เมื่อคิดว่าเห็นอะไรบางอย่าง
"ผมเเน่ใจในสิ่งหนึ่ง" เขาพูดช้าๆ "ผมรู้ว่าด็อกเตอร์เเคนดี้ต้องการจะพูดอะไรกันคุณ ผมมีมันในโน๊ตที่ผมจดข้างกายเขา"

"อธิบายด้วย!" ผมร้อง "ได้โปรด...คุณหมายความว่าอะไร?"

"ผมมีคนไข้ที่ต้องไปพบ ให้เวลาผมสองชั่วโมง...จากนั้นโทรไปที่บ้านด็อกเตอร์เเคนดี้"

เขาจากไปโดยเร็ว

จบบทที่ 7  สูญเสียความทรงจำ
------------------

3.3.8 บทที่ 8 ฝิ่น

ผมกลับเข้าเมืองฟริทซิ่งฮอลล์
สองชั่วโมงต่อมา...เอสร่า เจนนิ่งส์กำลังรอผมอยู่...นั่งอยู่คนเดียวในห้องเรียบๆเล็กๆประจำชั้นหนึ่ง...กำเเพงถูกปกคลุมไปด้วยภาพประกอบของโรคร้าย

"ผมเตรียมโน๊ตของผมให้คุณเรียบร้อยเเล้ว" เขาพูด "เเต่ก่อนที่เราจะเริ่ม...คุณจะรังเกียจมั้ยถ้าผมจะถามคำถามคุณสักหนึ่งหรือสองคำถาม?"

"ถามอะไรก็ได้ที่คุณอยากถาม!" ผมตอบ

"คุณจำการถกเถียงกับด็อกเตอร์เเคนดี้ในงานเลี้ยงวันเกิด...เกี่ยวกับอาชีพของเขาได้ไหม?"

ทั้งหมดที่ผมจำได้คือผมโจมตีศิลปะทางการเเพทย์อย่างโง่ๆเเละซ้ำซาก...เพียงพอที่จะทำให้ด็อกเตอร์เเคนดี้โกรธ

"คุณมีความกังวลใดเป็นพิเศษเกี่ยวกับเพชรในตอนนั้นมั้ย?" เขาถาม

"มีครับ ผมรู้ว่ามันจะนำไปสู่เเผนการชั่วร้าย ผมห่วงเรื่องความปลอดภัยของมันมาก"
ผมเล่าเรื่องคนอินเดียสามคนให้เขาฟัง

เขายื่นโน๊ตของเขาให้ผม
"อ่านมันเพื่อหาคำตอบให้กับคำถามสองคำถามของผม" เขาพูด
"คุณไม่เพียงเเต่รู้ว่าคุณขโมยเพชรไปเเต่คุณจะรู้อีกด้วยว่าคุณทำมันในขณะที่คุณไม่รู้สึกตัว คุณจะรู้ว่าด็อกเตอร์เเคนดี้ให้ฝิ่นคุณจำนวนหนึ่งโดยไม่ให้คุณรู้...เพื่อต้องการหักล้างทฤษฎีโง่ๆของคุณเเละสอนบทเรียนให้กับคุณ
ถ้าเขาไม่ป่วยขึ้นมาก่อน เขาอาจจะไปหาคุณในวันรุ่งขึ้นเเละบอกเรื่องกลเม็ดที่เขาใช้กับคุณ คุณเวอรินเดอร์จะได้ยินเรื่องนี้เเละความจริงจะถูกค้นพบในทันที
ฝิ่นถูกจ่ายให้คุณอย่างลับๆทางใดทางหนึ่ง ตอนนี้...อ่านคำพูดของด็อกเตอร์เเคนดี้...ซึ่งเป็นเหมือนกับปริศนา...ผมเติมมันด้วยตัวเอง...เป็นตัวพิมพ์ใหญ่"

ผมอ่านมัน:

ผมตัดสินใจ (สอนบทเรียน) ให้กับคุณเบลค
เขา (บอกว่าเขา) นอนไม่หลับ
(ผม) บอกเขาว่า (ประสาทของเขา) สับสน
(เขา) บอกว่า (การเเพทย์) ก็เหมือนกับคนตาบอด (ค้นหาใน) ความมืด
(ผมบอก) เขาว่าการเเพทย์สามารถ (รักษา) โรคนอนไม่หลับ (ได้ไม่ยาก)
(ผมให้เขากินฝิ่น) สี่สิบหยดโดยไม่บอกให้เขารู้
(ผมจะบอก) เขาพรุ่งนี้เช้า

"ตอนนี้!" เขาพูด "คุณเชื่อหรือยังว่าคุณกระทำการภายใต้ฤทธิ์ของฝิ่น?"

"ครับ" ผมตอบ...ตัวสั่นเทิ้มให้กับสิ่งที่อ่านไปเเล้ว "ผมเริ่มจะนึกได้เเล้ว เเต่มันจะช่วยอะไรได้ล่ะ? ผมจะพิสูจน์มันได้อย่างไร?"

"คุณอยากจะทำการทดลองเสี่ยงอันตรายมั้ยล่ะ?" เขาถาม

"บอกผมว่าจะต้องทำอะไรบ้าง!" ผมพูดอย่างอดทน

"ก็เเค่" เขาพูด "ขโมยเพชร...อย่างไม่มีสติ...โดยไม่รู้ตัว...เป็นครั้งที่สอง...เเละถูกควบคุมโดยพยาน"

เขาไม่สนใจเสียงหัวเราะของผม

"มันสามารถทำได้นะ! ฟังสิ...มันมีหลักฐานทางการเเพทย์ที่จะพิสูจน์ว่าทุกอย่างที่เราคิดถูกบันทึกโดยสมองเเละสามารถถูกเรียกทีหลังได้...เเต่เราไม่อาจจำหรือรู้เรื่องนี้ได้ มันเป็นจิตใต้สำนึก คุณเข้าใจมั้ย?"

ผมพยักหน้า

"ตอนนี้...ความเชื่อเบื้องต้นก็คือฝิ่นมีผลทำให้คุณหลับ นี่เป็นเพียงความจริงเพียงเเค่กึ่งหนึ่ง ผมพูดกับคุณเดี๋ยวนี้ภายใต้อิทธิพลของฝิ่น มันทำให้คุณมีชีวิตชีวาเเละตื่นขึ้นมาทันทีหลังจากมันเข้าสู่ร่างกาย...จากนั้น..ต่อมา...มันจะค่อยๆควบคุมอย่างสงบ
ผลข้างเคียงเเรกคือกระตุ้นจิตใจของคุณอย่างเเรง...ระงับความคิดอ่านทันที..ตัวอย่างเช่น...ความกลัวเเละความสงสัยของคุณเกี่ยวกับเพชรจะเร่งปฎิกิริยาให้คุณพาตัวเองไปยังห้องนั่งเล่นของคุณเวอรินเดอร์
ต่อจากนั้น...กลับเข้าห้อง...เป็นครั้งที่สอง...ซึ่งมีผลต่อความสงบนิ่ง...คุณหลับสนิท
การทดลองอาจจะทำให้คุณจำสิ่งที่คุณทำกับเพชรหลังจากออกจากห้องนั่งเล่นของคุณเวอรินเดอร์ได้ คุณอาจจะจำได้ว่าคุณซ่อนมันไว้ที่ไหน"

ผมหยุดเขาตรงนั้น
"ตอนนี้เพชรอยู่ในลอนดอนเเล้ว" ผมพูด "ไม่มีใครรู้ว่ามันไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง"
ผมเล่าเรื่องของลุคเกอร์ให้เขาฟัง

"เข้าใจเเล้ว" เขาพูด "เเต่การทดลองอาจจะเผยว่าเพชรไปอยู่ในมือของใครบางคนได้อย่างไร เพื่อที่จะให้มันประสบความสำเร็จ...มันจำเป็นอย่างยิ่งในการสร้างสถานการณ์เดียวกันกับงานเลี้ยงวันเกิด"

"ขอถามนอกคำถามหน่อยครับ" ผมพูด
"เลดี้เวอรินเดอร์ตายเเล้ว คุณเอเบิลไวท์อยู่ในยุโยป..."

"นั่นมันไม่สำคัญ! ไม่...ไม่เลย...ที่ผมหมายถึงก็คือคุณต้องเลิกสูบบุหรี่อีกครั้ง คุณจะต้องมีสภาพประสาทเหมือนเดิม เเละเเน่นอน...ทุกอย่างในบ้านจะต้องเหมือนกับคืนวันเกิดด้วย"

"บางที...เเต่มันเป็นบ้านของราเชลเเล้ว เธอคงจะไม่เห็นด้วย"

"ให้ผมเขียนจดหมายถึงเธอ" เขาพูด "ผมจะบอกเธอทุกอย่าง"
เขาบีบมือผมเบาๆ
"คุณคิดว่ายังไง?"

ผมเห็นด้วย

มันเป็นวันที่ 15 มิถุนายน การทดลองถูดจัดขึ้น ตอนนี้ผมจะส่งปากกาให้เอสร่า เจนนิ่งส์ เขาจะเล่าเรื่องผลการทดลองให้คุณฟัง

จบบทที่ 8 ฝิ่น
----------------------



ลิ้งค์เก่าๆค่ะ

บทที่ 1 - 2.1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1906729/W1906729.html
บทที่ 2.2 -2.3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1906729/W1906729.html
บทที่ 2.4 - 2.5
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1892841/W1892841.html
บทที่ 2.6 - 2.7
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1896279/W1896279.html
บทที่ 2.8
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1902265/W1902265.html
บทที่ 2.9 - 2.10
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1906729/W1906729.html
บทที่ 2.11
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1910625/W1910625.html
บทที่ 2.12 - 2.13
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1912539/W1912539.html
บทที่ 2.14 - 2.15
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1928703/W1928703.html
บทที่ 3.1.1 - 3.1.2
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1932490/W1932490.html
บทที่ 3.1.3 - 3.1.4
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1939719/W1939719.html
บทที่ 3.1.5
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1944110/W1944110.html
บทที่ 3.2.1-3.2.2
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1950233/W1950233.html
บทที่ 3.3.1 - 3.3.2
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1955715/W1955715.html
บทที่ 3.3.3 - 3.3.4
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1962088/W1962088.html
บทที่ 3.3.5 - 3.3.6




ตอบกระทู้ค่ะ

คุณscottie - ความลับเริ่มเปิดเผยมากขึ้นเเล้วค่ะ เหลือเเต่ trick ที่ใช้...ตรงกับที่คิดเอาไว้รึเปล่าคะ
คุณGTW - ราเชลคงจะสับสนมากล่ะค่ะ...เห็นได้จากบทเเรกๆด้วย...เเฟรงคลินนี่คงจะมีเหตุผลบางอย่างในการปิดปากเงียบก็ได้นะคะ...ส่วนก็อดฟรี่เหรอค่ะ...จะมีกล่าวถึงในบทใกล้จะจบค่ะ นายคนนี้ก็มีความลับเยอะเหมือนกัน