ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) บทที่ 1 - เมื่อราชาแห่งป่าเวทย์มนต์โดดงาน ปีนี้พระราชาผู้ปกครองป่าแห่งเวทย์มนต์อายุได้ 20 ปีพอดี ปราสาทของพระราชานั้นออกจะเก่าซอมซ่อ และตกแต่งด้วยสถาปัตยกรรมหลายแบบผสมผเสอย่างน่าเวียนหัว มันตั้งอยู่เกือบจะใจกลางของป่าแห่งเวทย์มนต์ บางครั้งตัวพระราชานึกอยากจะพูดได้เต็มปากว่าปราสาทของพระองค์อยู่ตรงใจกลางอาณาจักร แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะขอบเขตของป่าแห่งเวทย์มนต์ หรือแม้แต่สภาพภูมิประเทศนั้นเปลี่ยนแปรอยู่ตลอดเวลาโดยไม่อาจทราบได้ล่วงหน้า นับเป็นข้อเสียเล็กๆน้อยๆสำหรับการปกครองอาณาจักรแห่งเวทย์มนต์ ซึ่งพระราชาเองก็พยายามจะลืมๆมันซะ มองจากด้านนอก ตัวปราสาทนั้นใหญ่โตมโหฬารและประกอบไปด้วยประตูชักสี่เหลี่ยมบานกว้าง และหอคอยที่หน้าตาไม่เหมือนกันเลยหกแห่ง, ระเบียงหน้ามุขสี่ระเบียง, และบันไดจำนวนนับไม่ถ้วน พระราชาองค์หนึ่งในประวัติศาสตร์ของดินแดนป่าแห่งเวทย์มนต์ชื่นชอบการเดินกรีดกรายสะบัดผ้าคลุมกำมะหยี่ยาวลากพื้นยามเดินขึ้นๆลงๆตามขึ้นบันไดเป็นยิ่งนัก และสั่งให้สร้างบันไดเพิ่มขึ้นมากมายจนน่าปวดหัว บันไดบางแห่งทอดยาวขึ้นไปยังหอคอยแล้วก็ต่อลงมาจากหอคอยอีกแห่งหนึ่งโดยไม่ได้นำไปที่ไหนไกลเลย ซึ่งทำให้บรรดาแขกผู้มาเยือนปราสาทสับสนอยู่เป็นประจำ ภายในปราสาทยิ่งน่ากลัดกลุ้มยิ่งกว่าข้างนอก เพราะเต็มไปด้วยระเบียงทางเดินที่ซับซ้อนวนไปวนมา บางระเบียงเชื่อมเป็นเขาวงกต บางระเบียงวนรอบเป็นบันไดวน ห้องหับต่างๆมีประตูเชื่อมต่อกันหลายบาน และห้องบางห้องก็ซ้อนอยู่ในห้องอีกห้องหนึ่ง ในปราสาทมีช่องทางลับมากมายหลายแห่ง มีอุโมงค์ทางเลื่อน และประตูกล ห้องใต้บันไดหลายต่อหลายห้อง ห้องใต้ดินห้องใหญ่ และคุกใต้ดินอีกสองแห่ง ซึ่งหนึ่งในนั้น ต้องผ่านทางเข้าจากชั้นที่หกของหอคอยตะวันตกเฉียงเหนือด้านต้นเท่านั้น "ทำไมเราจะต้องปีนบันไดขึ้นไปถึงหกชั้นเพียงเพื่อจะลงไปยังคุกใต้ดินด้วย ไม่เห็นจะเข้าท่าเลย" พระราชาแห่งป่าเวทย์มนต์พูดกับมหาดเล็กคนสนิทของพระองค์เป็นรอบที่ร้อย เอลฟ์สูงอายุร่างเล็กผู้ดำรงมหาดเล็กมีชื่อว่า วิลลิน เงยหน้าขึ้นมาจากม้วนกระดาษที่ยาวเกือบจะเท่าตัวเขาแล้วก็ขมวดคิ้ว "นั่นไม่ใช่ประเด็นพะยะค่ะ" ทั้งสองกำลังอยู่ในห้องหนังสือในปราสาท เพื่อสนทนาเกี่ยวกับงานประจำวัน วิลลินยืนอยู่กลางห้องโดยไม่สนใจเก้าอี้มากมายหลายขนาดที่ตั้งอยู่ในห้อง ส่วนพระราชานั่งอยู่หลังโต๊ะไม้โอ๊กเก่าแก่ตัวใหญ่ ขายาวแข็งแรงเหยียดตามสบาย พระองค์ไม่ยอมสวมมงกุฎ หรือแม้แต่รัดเกล้า และเสื้อผ้าอาภรณ์ก็ธรรมดาสามัญราวกับคนสวน เส้นผมดำสนิทยุ่งเล็กน้อยและออกจะยาวเกินความจำเป็น แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังมีราศีของกษัตริย์ ซึ่งอาจจะเป็นเพราะแววตาอันเข้มแข็งแกมครุ่นคิดที่อยู่ในคู่นัยน์ตาสีเทา วิลลินกระแอมและกล่าวต่อว่า "การที่ปราสาทของใต้ฝ่าพระบาทอยู่ตรงใจกลางอาณาจักร ดังนั้น " "มันไม่ได้ตั้งอยู่ตรงกลางอาณาจักร" พระราชาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด "แค่เกือบๆจะกลางเท่านั้น และกรุณาเรียกฉันว่า เม็นแดนบาร์ ส่วนไอ้ ใต้ฝ่าพระบาท หรือพะยะค่ะ พะย่ะขา นั่นเอาไว้ใช้เวลามีพิธีการสำคัญก็พอ" "เรา ไม่มี พิธีการสำคัญอะไรเหลือแล้วนี่พะย่ะค่ะ ฝ่าบาท" วิลลินโอดครวญ "ฝ่าบาททรงยกเลิกมันหมดแล้ว ทั้งงานสวนพฤกษชาติประจำปี งานเลี้ยงรวมบรรดาเจ้าชายที่สาบสูญ งานฉลองวันประสูติ เทศกาลฉลองสีสัน วันที่ระลึกวันตั้งชื่อ งาน " "ฉันรู้น่า" เม็นแดนบาร์ขัด "และฉันก็มั่นใจว่านายจดชื่องานพวกนั้นไว้หมดแล้วอย่างเรียบร้อยที่ไหนสักแห่ง เพราะฉะนั้นไม่ต้องร่ายยาวออกมาจนหมดหรอก แต่ว่าเราไม่จำเป็นต้องมีงานเลี้ยงงานฉลองกันเยอะแยะขนาดนั้นก็ได้นี่นา" "แล้วตอนนี้ก็ไม่มีเหลือเลยสักงานเดียวด้วยพะย่ะค่ะ" วิลลินพูดงอนๆ "และนั่นก็เป็นเพราะทรงพูดว่างานพิธีการพวกนั้นน่าเบื่อ" "ก็มัน น่าเบื่อ จริงๆ" ราชาเม็นแดนบาร์ตอบ "น่าเบื่อแล้วก็น่าอึดอัด ฉันแสนจะเซ็งกับการเป็น ใต้ฝ่าพระบาท มันทุกๆประโยค โดยเฉพาะเวลาที่คุยกันอยู่แค่สองคน ฟังแล้วตลกจะตายไป" "สมัยพระบิดาของพระองค์ ทุกคนจำเป็นต้องเคร่งกับพิธีการนี่พะย่ะค่ะ" "ท่านพ่อน่ะชอบทำอะไรให้มันเป็นทางการทุกเรื่องแหละ" เม็นแดนบาร์พูดเรียบๆ "ถ้าท่านไม่จมน้ำในทะเลสาบฝันวิโยคเมื่อสามปีก่อน ป่านนี้นายคงไม่ต้องบ่นอะไรมากขนาดนี้หรอก" วิลลินนิ่วหน้าอย่างตำหนิ "พระบิดาของใต้ฝ่าพระบาทเป็นพระราชาที่สมบูรณ์แบบนะพะย่ะค่ะ" "ฉันก็ไม่เคยบอกว่าท่านไม่สมบูรณ์แบบนี่ แต่ไม่ว่าท่านจะดีแค่ไหน ก็ไม่มีใครปฏิเสธได้หรอกว่าท่านน่ะเคร่งพิธีการจนน่ากลุ้ม" "เราจะกลับไปยังหัวข้อที่เราสนทนาค้างกันอยู่ได้หรือยัง ใต้ฝ่าพระบาท" เอลฟ์ชราพูดปึ่งๆ พระราชากลอกตา "ยังกับว่าฉันหยุดนายได้แน่ะ" "ใต้ฝ่าพระบาทเพียงแต่ไล่กระหม่อมไป" "ใช่ ใช่ แล้วถ้าฉันทำอย่างนั้น นายก็จะงอนไปอีกหลายวัน เอ้า ว่าไป คุกใต้ดินที่หอคอยตะวันตกเฉียงเหนือด้านต้นมีอะไร" "กระหม่อมเพิ่งจะรับทราบมาว่ามันมีอุปกรณ์ไม่ครบพร้อมพะย่ะค่ะ ตอนที่มันถูกสร้างครั้งแรกโดยเสด็จปู่ทวดของปู่ทวดของปู่ทวดของฝ่าพระบาท ตอนนั้นเรายังมีอุปกรณ์ครบพร้อมทุกอย่าง" วิลลินวางม้วนกระดาษลงบนโต๊ะของเม็นแดนบาร์ แล้วหยิบอีกม้วนออกมาจากในเสื้อกั๊กแล้วเริ่มอ่าน "แส้หนังสองเส้น เครื่องตรึงเหล็กหนึ่งเครื่อง เครื่องบีบเล็บสี่ชุด ." "ฉันเชื่อนาย วิลลิน" พระราชารีบพูดทันที ถ้าลองปล่อยให้วิลลินอ่านลิสท์แล้ว เอลฟ์ชราสามารถอ่านไปเรื่อยๆได้เป็นชั่วโมง "แล้วตกลงเรื่องของเรื่องคืออะไร" "อุปกรณ์ต่างๆยังคงอยู่ในคุกดีอยู่พะย่ะค่ะ" วิลลินกล่าว ม้วนกระดาษกลับแล้วยัดกลับเข้าไปในเสื้ออีกครั้ง "แต่เตียงขึงนักโทษถูกย้ายไปสมัยเสด็จปู่ทวดของปู่ทวดของพระองค์ และเรายังไม่มีเตียงใหม่มาแทนเลย" "จริงหรือ" ราชาเม็นแดนบาร์ถาม นึกสนใจขึ้นมาเล็กน้อย "ทำไมมันถึงถูกย้ายไปล่ะ" มหาดเล็กร่างจิ๋วไอค่อกแค่ก "กระหม่อมเชื่อว่าเสด็จย่าทวดของย่าทวดของพระองค์เอามันไปตากผ้าปูโต๊ะพะย่ะค่ะ" "ผ้าปูโต๊ะ?" เม็นแดนบาร์มองนอกหน้าต่างออกไปยังหอคอยตะวันตกเฉียงเหนือด้านต้นแล้วส่ายหัว "นี่ท่านสั่งให้คนแบกเตียงเหล็กขึงนักโทษขึ้นบันไดมาแปดชั้น แล้วก็ลงบันไดอีกหกชั้น เพียงเพื่อจะเอามาตากผ้าปูโต๊ะน่ะนะ" "เสด็จย่าทวดของย่าทวดของใต้ผ่าพระบาททรงเป็นผู้หญิงที่มุ่งมั่นมากพะย่ะค่ะ" วิลลินกล่าว "ซึ่งในกรณีนี้ คุกใต้ดินของเราจึงต้องมีเตียงเหล็กอันใหม่" "หรือไม่ต้องก็ได้" เม็นแดนบาร์ว่า "ทำไมเราจะต้องหาเตียงเหล็กอันใหม่มาด้วย อันที่เรามีก็ยังไม่เคยใช้เลย" เขาหยุดไปสักครู่ แล้วขมวดคิ้ว "อย่างน้อย ฉันก็คิดว่าเราไม่เคยใช้มันมาก่อนเลยตั้งแต่สร้างคุกมา ใช่มั้ย" "นั่นไม่ใช่ประเด็นพะย่ะค่ะ" วิลลาตอบด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ อย่างที่พระราชาเดาได้ว่าพระองค์คงพูดโดนใจ "มันเป็นหน้าที่ของกระหม่อมที่จะต้องดูแลให้ปราสาทของใต้ฝ่าพระบาทได้รับการดูแลอย่างเหมาะสม ตั้งแต่ห้องบนสุดของหอคอย จนถึงคุกใต้ดินที่ลึกที่สุด และคุกใต้ดิน " (มีต่อ) จากคุณ : froggie - [ 6 ม.ค. 46 22:30:07 A:203.146.161.18 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) "..ก็ต้องการเตียงขึงนักโทษอันใหม่" พระราชาสรุป "ฉันจะลองคิดดูละกัน เอ้า แล้วมีอะไรอีก" เอล็ฟชราพิจารณารายการของตัวเอง "ต้นไม้กินเนื้อเริ่มจะเป็นปัญหาทางแถบตะวันออกเฉียงเหนือพะย่ะค่ะ" "ต้นไม้กินเนื้อก็เป็นปัญหาเป็นปกติในป่าเวทย์มนต์อยู่แล้ว แล้วอะไรอีก" "เอ่อ " วิลลินกระแอม แล้วก็กระแอมซ้ำ "ก็มีเรื่องพิธีอภิเษกของใต้ฝ่าพระบาท" "งานแต่งงานอะไร" เม็นแดนบาร์ถาม ท่าทีตกใจ "พิธีอภิเษกของฝ่าพระบาทกับสุภาพสตรีผู้มียศศักดิ์ทัดเทียมกันพะย่ะค่ะ" วิลลินพูดหนักแน่น หยิบเอาม้วนกระดาษอันใหม่ออกมาจากสาบเสื้อ "กระหม่อมเขียนรายชื่อตัวเลือกที่เป็นไปได้ออกมาแล้ว ซึ่งได้มาจากการสำรวจอย่างละเอียดละออจากดินแดนรอบๆอาณาจักรแห่งเวทย์มนต์ของเรา" "นายออกไปสำรวจเรอะ วิลลิน นายคงไม่ได้ไปป่าวประกาศกับยัยแม่ตัวแสบที่มีลูกสาวเป็นโขยงคนนั้นใช่มั้ย ถ้านายทำ ฉันจะ.. ฉันจะใช้นายลองโต๊ะขึงนักโทษที่นายอยากได้นักหนานั่นเลย" "ราชินีอเล็กซานดร้าเป็นสุภาพสตรีที่ทรงเกียรตินะพะย่ะค่ะ" วิลลินพูดอย่างทุกข์ระทม "แล้วบรรดาพระธิดาทั้งหลายของพระองค์ก็ต่างเป็นเจ้าหญิงที่ทรงรูปโฉมงดงามและเพียบพร้อมทั้งนั้น กระหม่อมยังไม่ได้ทูลปรึกษากับราชินีอเล็กซานดร้าหรอก แต่ว่าเจ้าหญิงพระธิดาองค์ไหนก็สามารถที่จะเป็นเจ้าสาวที่เหมาะสมของใต้ฝ่าพระบาทได้ทั้งนั้น" เขาเคาะม้วนกระดาษเป็นเชิงแนะนำ "เหมาะสม? นี่ วิลลิน แม่สาวสิบสองคนนั่นน่ะ ต่อให้เอาสมองมารวมกันก็ยังได้หนึ่งช้อนชาด้วยซ้ำ! นายอย่าหวังไปเลยว่าฉันจะแต่งงานกับแม่คนไหนสักคน" วิลลินถอนหายใจ "กระหม่อมก็เพียงแต่หวังว่าใต้ฝ่าพระบาทอย่างน้อยก็น่าจะลองพิจารณาดู" "งั้นนายก็ต้องสติเสื่อมไปแล้ว" พระราชาพูดขึงขัง "ลองนึกถึงพวกปัญหาที่ฉันเคย.." "บางทีพระองค์ไม่ควรจะใช้ประสบการณ์ที่พระองค์เคยได้รับกับคนเป็นแม่มาตัดสินลูกสาวน่ะพะย่ะค่ะ" "จะอะไรก็เถอะ ฉันจะไม่แต่งงานกับใครทั้งนั้นในระยะอันใกล้นี้ และโดยเฉพาะไม่มีทางแต่งงานกับเจ้าหญิงสมองกลวงทั้งหลาย และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ต้องไม่ใช่ลูกสาวของราชินีอเล็กซานดร้า เพราะฉะนั้นนายเลยยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดทุกวันๆได้แล้ว เข้าใจมั้ย" "พะย่ะค่ะ ใต้ฝ่าพระบาท แต่.." "ไม่มีแต่ ถ้าหมดเรื่องแล้ว นายก็ไปได้ แล้วเอารายชื่อว่าที่เจ้าสาวทั้งหลายไปกับนายด้วย!" "พะย่ะค่ะ ใต้ฝ่าพระบาท" วิลลินนิ่วหน้าอย่างอารมณ์บูดสุดขีด ก่อนจะโค้งคำนับ แล้วออกจากห้องไป ความไม่สบอารมณ์ฉายชัดอยู่ทุกตารางนิ้วของร่างเล็กๆสูงสองฟุต เม็นแดนบาร์ถอนใจเฮือก แล้วก็วางศีรษะลงบนฝ่ามือ นิ้วเสยลวกๆไปในเรือนผมดำดกหนา วิลลินปรารถนาดี เขาทราบ แต่ทำไมพ่อคุณถึงต้องยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดตอนนี้ด้วย ทั้งที่ตอนนี้อะไรๆดูเริ่มที่จะสงบสบายลงบ้างแล้ว เรื่องบาดหมางระหว่างเผ่าเอลฟ์ก็คลี่คลายลงด้วยดี และเป็นที่พอใจของทุกฝ่าย บรรดาเจ้าหญิงที่ถูกคำสาปรุ่นสุดท้ายก็ถูกส่งกลับบ้านไปหมดแล้วหลังจากแก้คำสาปด้วยวิธีมากมายหลายชนิด และพวกยักษ์ทางเหนือก็ไม่มีกำหนดจะรุกรานเข้ามาอย่างน้อยก็อีกหลายเดือน เม็นแดนบาร์หวังว่าจะได้อยู่อย่างสงบๆสักอาทิตย์สองอาทิตย์ แต่ถ้าวิลลินจะเริ่มตั้งหน้าตั้งตากวนใจเขาด้วยเรื่องหาเจ้าสาวมาแต่งงาน ความสงบสุขของเขาคงไม่มีเหลือ "พอวิลลินตั้งใจอะไรแล้ว หมอไม่ยอมแพ้ง่ายๆเสียด้วยสิ" เม็นแดนบาร์พูดออกมาดังๆ "เขาพูดถูก นายก็รู้" เสียงลึกแหบก้องดังมาจากเพดาน เมื่อพระราชาเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นรูปปั้นหัวสัตว์ประหลาดสลักด้วยไม้ที่ติดอยู่ที่มุมห้องยิ้มกริ่มให้ "นายควรจะแต่งงานได้แล้ว" มันว่า "อย่าเริ่มเชียว" เม็นแดนบาร์เตือน "โอ๊ย ก็ลองหยุดฉันสิ" รูปปั้นสัตว์ประหลาดคำราม "ฉันก็มีความเห็นดีๆเหมือนทุกคนน่ะแหละ" "หรือห่วยพอๆกัน" พระราชาขมุบขมิบ "ฉันได้ยินนะ!" รูปปั้นสัตว์ประหลาดโน้มตัวลงต่ำ "นายรู้มั้ยว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่มีใครมาทำความสะอาดมุมนี้เลย มีฝุ่นอยู่ในหูฉันเต็มไปหมด แถมปล่อยไว้อีกหน่อยคงมีอะไรน่าขนลุกขึ้นมาเกาะตามง่ามเล็บฉันหรอก" "ไปบ่นให้พวกสาวใช้ฟังสิ" เม็นแดนบาร์ว่า หงุดหงิด "เรายังไม่คิดจะจ้างแม่บ้านใหม่เพิ่มนี่" "ทำไมไม่จ้างล่ะ ทำไม ขี้เหนียวนักหรือไง" "ไม่ใช่! แต่ถึงฉันจะขี้เหนียว มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย" "ราชาเม็นแดนบาร์ จอมขี้เหนียว ไงชื่อนี้เป็นไง" สัตว์ประหลาดพูดอย่างสะใจ "ต่อไปใครๆจะเรียกนายด้วยชื่อนี้แหละ นายว่าไง" "ฉันว่าฉันเลิกพูดกับนายดีกว่า" เม็นแดนบาร์ตัดบท ด้วยรู้จากประสบการณ์ว่า ยิ่งสัตว์ประหลาดตัวนี้พูดมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งอารมณ์เสียง่ายขึ้นเท่านั้น "ฉันไปล่ะ" "เดี๋ยวสิ! ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ" "ถ้าวิลลินถาม บอกว่าฉันออกไปเดินเล่นก็แล้วกัน" เม็นแดนบาร์บอก และขณะเดินออกจากห้อง เขาก็โบกมือ บิดเส้นด้ายพลังงานที่มองไม่เห็นแต่แผ่กระจายทั่วป่าเวทย์มนต์ แล้วเสียงกรีดแสบแก้วหูด้วยความขัดใจของสัตว์ประหลาดไม้ก็เปลี่ยนเป็นตระหนกตกใจเมื่อน้ำสบู่ตกซู่ลงมาจากกลางอากาศตรงหน้าแล้วสาดราดรดหน้าของมันพอดิบพอดี เม็นแดนบาร์ยิ้มขณะปิดประตูตามหลังตัวเอง หนีพ้นจากเสียงสบถด่าของเจ้าสัตว์ประหลาด "คราวนี้คงเลิกบ่นเรื่องฝุ่นไปอีกนาน เอาล่ะ" เขาพูดดังๆ แล้วออกเดินไปตามห้องโถง รอยยิ้มแผ่กว้างขึ้น นานแสนนานมาแล้วที่เขาไม่เคยได้หยุดพักจากการทำงาน ถ้าวิลลินจะบ่น ก็บ่นไปเถอะ แต่วันนี้พระราชาแห่งป่าเวทย์มนต์ขอโดดงานพักผ่อนกับเขาสักวัน (มีต่อ) จากคุณ : froggie - [ 6 ม.ค. 46 22:30:37 A:203.146.161.18 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ) การลอบออกจากจากปราสาทโดยไม่ให้ใครเห็นนั้นเป็นเรื่องง่าย เขาไม่จำเป็นต้องใช้คาถาล่องหนเสียด้วยซ้ำ เม็นแดนบาร์ถือว่าการใช้เวทย์มนต์ในเรื่องนี้เป็นการขี้โกงและไม่มีฝีมือ อันที่จริง ก็มีเพียงวิลลินเท่านั้นที่จะโวยวายห้ามไม่ให้เขาออกไปนอกปราสาท แต่มหาดเล็กเอลฟ์ก็ไปอยู่อีกฟากของปราสาทในตอนนี้ แต่เม็นแดนบาร์ก็ลัดเลาะย่องผ่านสาวใช้สองคนและยามรักษาการณ์หน้าประตูอยู่ดี ถือเป็นการฝึกฝีมือไปกลายๆ เขารู้สึกว่าตัวเองอาจจะต้องแอบหนีออกนอกปราสาทบ่อยๆในระยะเวลาอันใกล้นี้ หากวิลลินดึงดันที่จะเซ้าซี้เขาเรื่องบรรดาลูกสาวของราชินีอเล็กซานดร้าอีก หลังจากที่เขาเดินข้ามสะพานชักหน้าประตูปราสาทออกมา จนถึงบรรดาหมู่ไม้สูงใหญ่ในป่าแห่งเวทย์มนต์แล้ว เม็นแดนบาร์ก็เริ่มสบายใจขึ้น แต่เขาก็จะไม่สบายใจจนเกินไป ป่าแห่งเวทย์มนต์มีกฎแปลกๆของมันเอง และแม้แต่พระราชาก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ถ้าเขาดื่มน้ำจากลำธารต้องคำสาป แล้วกลายเป็นกระต่าย หรือเดินเหยียบหินกับดักโดยไม่ได้ตั้งใจ การถอนคำสาปก็ยังยุ่งยากไม่ต่างจากคนธรรมดา เขายังจำได้ว่ามันลำบากยากเย็นขนาดไหนกับการกำจัดเจ้าหูลาที่เขาได้มาหลังจากกินผักกาดหอมผิดชนิดเข้าเมื่อเขาอายุแปดขวบ แน่ล่ะ การที่เขาเป็นพระราชาแห่งป่าเวทย์มนต์นั้นย่อมมีข้อได้เปรียบพิเศษ บรรดาสิ่งมีชีวิตต่างๆในป่าต่างเชื่อฟังเขา แม้ว่าจะไม่เต็มใจเท่าใดนัก และเขาสามารถที่จะเดินไปไหนมาไหน หรือเข้าออกป่าได้โดยแทบไม่ต้องคิด เขาสามารถที่จะใช้เวทย์มนต์จากจิตวิญญาณของป่าได้โดยตรง ซึ่งทำให้เขามีอำนาจเทียบเท่ากับพ่อมดสามคนรวมกัน และไม่มีวันพ่ายแพ้ใครง่ายๆ "เวทย์มนต์ทำให้เรื่องอะไรๆก็ง่ายขึ้น" เม็นแดนบาร์กล่าวดังๆ เขามองไปรอบๆพื้นหญ้าสีเขียวสดที่ปกคลุมอยู่บนพื้นดิน ทั้งหนาและนุ่มละมุนราวกับพรมชั้นดี ต้นไม้มหึมาทั้งสูงใหญ่ขึ้นชะลูดอยู่รายรอบ แล้วก็ยิ้มกับตัวเอง แม้บรรยากาศภายนอกจะดูน่ารื่นรมย์เพียงใดก็ตาม หากไม่มีเวทย์มนต์อยู่กับตัวแล้ว เขาก็ไม่นึกอยากจะย่างกรายออกมาในป่าแห่งเวทย์มนต์ตามลำพังเป็นอันขาด เวทย์มนต์เป็นสิ่งที่พระราชาแห่งป่าเวทย์มนต์ทุกองค์ได้รับมาโดยธรรมชาติ ไม่มีใครจะปกครองดินแดนอาถรรพ์เช่นนี้ได้หากบุคคลนั้นไม่ได้มีอำนาจเวทย์มนต์อย่างเหลือเฟือ ป่าแห่งเวทย์มนต์เลือกราชาของมันเอง และหลังจากเลือกได้แล้ว ผู้เป็นราชาจะสามารถมองเห็นเส้นสายใยอำนาจแห่งเวทย์มนต์ที่ไหลเวียนอยู่ในป่า และสัญชาตญาณในการใช้เวทย์มนต์นั้น ไม่มีใครที่สามารถจะใช้ดาบวิเศษที่เป็นเครื่องมือในการเลือกพระราชาได้นอกจากคนในตระกูลของเม็นแดนบาร์ แต่ตำแหน่งราชาไม่ได้ตกทอดไปยังเจ้าชายองค์แรกเสมอไป บางครั้งมงกุฎตกอยู่กับลูกชายคนที่สอง หรือแม้แต่ลูกพี่ลูกน้อง หรือญาติห่างๆ เม็นแดนบาร์นับว่าตัวเองนั้นโชคดีที่สามารถสืบทอดตำแหน่งต่อจากพระบิดาของเขาได้ เม็นแดนบาร์หันไปมองปราสาทอย่างไม่สบายใจนัก หากแล้วก็ส่ายศีรษะ "ต่อให้เป็นพระราชา นานๆทีก็ต้องมีวันหยุดกันบ้างล่ะ" เขาพูดกับตัวเอง "แล้วตอนนี้ก็ไม่มีเรื่องอะไรรีบด่วนจะต้องทำด้วย" ชายหนุ่มหันหลังกลับแล้วเดินตรงเข้าไปในป่า พร้อมที่จะใช้วันหยุดให้มีความสุขที่สุด เขาเดินเรื่อยเปื่อยอย่างไม่มีจุดหมายอยู่พักหนึ่ง ชื่นชมกับบรรยากาศเย็นสบายใต้ร่มเงาหมู่ไม้ จากนั้นจึงตัดสินใจได้ว่า จะเดินทางไปบ่อน้ำกระจกเขียว เขาไม่ได้ไปเยือนที่นั่นเป็นเวลานานมากแล้ว และมันเป็นสถานที่ที่เขาชอบมาตลอด เม็นแดนบาร์กำลังจะใช้เวทย์มนต์ย้ายตำแหน่งไปยังบ่อน้ำภายในพริบตา แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ "ฉันบอกว่าจะออกมาเดินเล่นนี่นา" เขาพูดกับตัวเอง "แล้วบ่อน้ำก็ไม่ได้ไกลขนาดนั้นเลยด้วย" ชายหนุ่มออกเดินทางไปยังบ่อน้ำด้วยอารมณ์ชื่นบาน ชั่วโมงหนึ่งต่อมาเมื่อเม็นแดนบาร์ยังไปไม่ถึงบ่อน้ำสักที เขาก็เริ่มรู้สึกตะหงิดๆ ป่าแห่งเวทย์มนต์ย้ายตำแหน่งตัวเองสองครั้งแล้ว แต่ละครั้งก็ทำให้บ่อน้ำเลื่อนออกไปข้างๆหรือไม่ก็ย้อนกลับไปด้านหลัง ดังนั้นไม่ใช่เพียงแค่มันจะอยู่ห่างไกลออกไปเท่านั้น มันยังเปลี่ยนทิศทางที่จะเดินไปถึงอีกด้วย ราวกับว่าป่าแห่งเวทย์มนต์ไม่ต้องการที่จะให้เขาไปยังบ่อน้ำอย่างนั้น หากไม่ใช่ว่าเขาเป็นพระราชาแห่งป่าเวทย์มนต์แล้ว เขาจะไม่มีทางรู้เลยว่าตัวเองกำลังเดินผิดทาง "แปลกมาก" เม็นแดนบาร์พูด พลางขมวดคิ้ว "ฉันเห็นจะต้องสำรวจดูสักหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่" โดยปกติแล้วป่าแห่งเวทย์มนต์ไม่เล่นเกมแบบนี้กับเขา ชายหนุ่มเช็คดาบที่แขวนอยู่ข้างตัวเป็นการเตรียมพร้อม จากนั้นจึงยกมือขึ้นสัมผัสเส้นสายแห่งเวทยมนต์ที่ลอยละล่องอยู่เหนือบ่าของเขา หมู่ไม้ใหญ่รอบตัวไหววูบเป็นเงาจางๆ และเลือนหายไปในหมอกสีเทา สายหมอกเข้มหนาขึ้นจนนิ่งสนิท แล้วก็หายวับไปกับตา เม็นแดนบาร์ยังตื่นตาตื่นใจทุกครั้งที่เขาใช้เวทย์มนต์ย้ายสถานที่ เขากระพริบตา สั่นศีรษะ แล้วจึงมองไปรอบๆ เขากำลังยืนอยู่ยังสถานที่ที่เขาต้องการจะมาถึง บนเนินหินเล็กๆริมบ่อน้ำกระจกเขียว บ่อน้ำมีสภาพไม่ผิดกับที่เคย เรียบราบและใสราวกับกระจก สีเขียวอ่อนสดใสราวกับใบผลิใหม่ของต้นปอปลาร์ "โอ~!" เสียงระคนตระหนกดังขึ้นจากด้านหลัง "โอ..ท่านเป็นใครน่ะ" เม็นแดนบาร์สะดุ้งโหยงและเกือบจะตกลงไปในบ่อ แต่ยั้งตัวไว้ทันแล้วหันกลับมา หัวใจของเขาห่อเหี่ยวลงทันที (มีต่อ) จากคุณ : froggie - [ 6 ม.ค. 46 22:31:17 A:203.146.161.18 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อ) ผู้ที่นั่งนิ่งอยู่บนพื้นหญ้าใต้ต้นโอ๊กใหญ่นั้นเป็นเด็กสาว เธอสวมรัดเกล้าเส้นบางสีเงินเหนือดวงหน้ารูปหัวใจน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋ม เรือนผมสีทองยาวสยาย และอาภรณ์สีฟ้าสดตัดเด่นชัดกับเปลือกไม้โอ๊กสีน้ำตาลเข้ม ราวกับรูปภาพประดับอัญมณีบนกรอบไม้สีเข้ม และนั่นก็คงจะเป็นการจงใจจัดท่าอย่างมืออาชีพ เม็นแดนบาร์ถอนใจอย่างยอมแพ้ เจ้าหญิงพวกนี้ ต่อให้เป็นองค์ที่สมองเล็กเท่าหางเต่า กลับมีสัญชาตญาณรู้ดีเป็นที่สุดว่าควรจะจัดท่าและจัดฉากอย่างไรเพื่อให้ตัวเองดูงดงามจนน่าตื่นตะลึง "ท่านเป็นใคร" เจ้าหญิงถามอีก พลางจ้องมองเม็นแดนบาร์ด้วยท่าทางสนอกสนใจอย่างยิ่ง และไม่ได้มีทีท่าตระหนกตกใจอีกต่อไป "แล้วท่านมายังสถานที่อันเปล่าเปลี่ยวและอันตรายเช่นนี้ได้อย่างไร" "ฉันชื่อเม็นแดนบาร์ และฉันออกมาเดินเล่น" เม็นแดนบาร์ตอบ ถอนหายใจอีกรอบ ก่อนจะเสริมว่า "มีอะไรที่ฉันพอจะช่วยท่านได้มั้ย" เจ้าหญิงชะงักไปเล็กน้อย "เจ้าชาย เม็นแดนบาร์?" เธอถามอย่างสุภาพ "ไม่ใช่หรอก" เม็นแดนบาร์ตอบอย่างุนงง "งั้นก็ ลอร์ด เม็นแดนบาร์? อ้อ.. หรือว่า เซอร์ เม็นแดนบาร์?" "เกรงว่าจะไม่ใช่ทั้งคู่" เขาเริ่มจะเข้าใจ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเจ้าหล่อนจะคิดจะถามว่าเขาเป็น ราชา เม็นแดนบาร์ หรือเปล่า โชคดีที่เขาไม่ได้สวมมงกุฎ พวกเจ้าหญิงที่ทะเยอทะยานนั้นยิ่งสมควรหลีกเลี่ยงยิ่งกว่าเจ้าหญิงปกติธรรมดาทั่วไป และเขาไม่ปรารถนาจะยุ่งเกี่ยวกับสาวหน้าไหนทั้งนั้นในตอนนี้ คิ้วโก่งของเจ้าหญิงมุ่นเข้าหากันชั่วครู่ขณะที่เธอครุ่นคิดถึงคำตอบของเขา ในที่สุดก็ทำท่าราวกับเข้าอกเข้าใจ "งั้นท่านคงจะเป็นลูกชายคนตัดฟืนผู้ซื่อสัตย์ ผู้ซึ่งความดีงามและกล้าหาญของท่านจะนำมาซึ่งดินแดนและอนาคตอันรุ่งโรจน์ต่อไป" เธอว่าอย่างคาดหวัง "คนตัดฟืน? ในป่าแห่งเวทย์มนต์นี่นะ?" เม็นแดนบาร์อุทานอย่างสยองขวัญ แม่สาวนี่มีสมองกับเขาสักนิดหรือเปล่านะ "ไม่ล่ะ ขอบคุณ!" "แต่ว่าถ้างั้นท่านจะมาพบข้าที่นี่ได้อย่างไร ถ้าท่านไม่ใช่เจ้าชาย หรืออัศวิน หรือแม้แต่สามัญชนผู้ทรงคุณธรรม" เจ้าหญิงถามด้วยดวงตาเบิกกว้าง "เอ่อ .. บางที.. เรื่องมันบังเอิญน่ะ" เม็นแดนบาร์แก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ "ท่านกำลังรอใครอยู่เป็นพิเศษหรือเปล่า" "ก็ไม่เชิงหรอก" เจ้าหญิงพูดพลางพินิจดูชายหนุ่ม หน้านิ่วราวกับกำลังพยายามตัดสินใจว่าควรจะขอความช่วยเหลือจากเขาหรือไม่หากบุคคลผู้นี้ไม่ใช่เจ้าชาย อัศวิน หรือแม้แต่คนตัดฟืนผู้ซื่อสัตย์ "ท่านมาถึงที่นี่ได้ยังไง เอางี้ดีกว่า" เม็นแดนบาร์รีบพูดอย่างรวดเร็ว เขาไม่อยากจะปฏิเสธเจ้าหญิงตรงๆ เพราะพวกเจ้าหล่อนเริ่มบทร้องไห้โศกา เต็มไปด้วยแง่งอน ไม่มีวันสิ้นสุด แต่ทำไมพวกหล่อนจะต้องขอร้องให้เขาทำอะไรโง่ๆเสมอๆด้วยนะ อย่างไปเอากุหลาบขาวจากสวนจันทรา หรือ ท้ารบเดี่ยวกับยักษ์หรือไม่ก็มังกร จะเป็นการดีกว่าหากเขาสามารถเลี่ยงไปเรื่องอื่นโดยไม่ทำให้เจ้าหญิงเริ่มขอความช่วยเหลือได้ "โธ่! นั่นเป็นเรื่องอันน่าเศร้ายิ่งนัก" เจ้าหญิงพูด "มารดาเลี้ยงของข้า เพียงเพราะความอิจฉา จึงขับไล่ข้าออกจากปราสาทของพระบิดาขณะที่พระองค์ออกไปทำสงครามต่างเมือง ข้าเดินทางร่อนเร่มาหลายทิวา ทั้งเปล่าเปลี่ยว และหลงทิศทาง ไร้ซึ่งเพื่อนคอยปรึกษา จนกระทั่งข้าไม่รู้แล้วว่าข้ามาอยู่ที่ใด" เจ้าหญิงพูดได้อย่างคล่องแคล่วราวกับว่าเธอได้ซักซ้อมคำพูดทั้งหมดมาเป็นอย่างดี อันทำให้ความสงสารเห็นใจที่เม็นแดนบาร์เคยมีให้เธอเพียงเล็กน้อยมลายหายไปทันที เธอและแม่เลี้ยงตัวดีของเธอคงจะปรึกษากันมาเป็นอย่างดี และสรุปได้ว่า หนทางที่จะทำให้เธอได้แต่งงานอย่างเหมาะสมโดยเร็วและแน่นอนที่สุด คือการส่งเจ้าหญิงออกไปผจญภัย เขาออกจะประหลาดใจที่เธอสามารถพาตัวเองเข้ามาอยู่ในป่าแห่งเวทย์มนต์ได้ โดยปกติแล้ว ป่ามักจะกันบุคคลที่มีเหตุผลอันเห็นแก่ตัวเช่นนี้ไม่ให้เข้ามาได้ "ในที่สุด ข้าก็พบว่าตนเองตกมาอยู่ในทะเลทราย" เจ้าหญิงร่ายยาวต่อโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น "ข้าเกือบจะละทิ้งความหวังหยาดสุดท้าย เพราะรอบกายช่างแห้งแล้งและน่าหวาดหวั่น หากแล้ว.. ข้าก็แลเห็นป่าไม้อันเขียวชอุ่มไม่ห่างไกล ข้าจึงรวบรวมความเข้มแข็งเสี้ยวสุดท้ายเดินทางมาถึงที่นี่ ทั้งเหน็ดเหนื่อยและอ่อนล้าจากความพยายามอันแรงกล้า ข้าจึงนั่งลงพักผ่อนที่ใต้พฤกษาใหญ่ และ.." "เดี๋ยว เดี๋ยว" เม็นแดนบาร์ขมวดคิ้ว "ท่านบอกว่าท่านเดินทางข้ามทะเลทรายมาถึงป่าแห่งเวทย์มนต์เหรอ? เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทะเลทรายที่ไหนอยู่รอบป่าแห่งเวทย์มนต์ทั้งนั้น" "ท่านปรามาสข้า!" เจ้าหญิงพูดพลางทำคอแข็ง "ทำไมข้าจะต้องพูดปดเอากับคนอย่างท่านด้วย ท่านก็ไปดูให้เห็นกับตาเองสิ ถ้าท่านสงสัยคำพูดของข้านัก" เธอโบกมืออย่างชดช้อยไปยังป่าไม้เบื้องหลัง "ขอบคุณ ฉันไปล่ะ" เม็นแดนบาร์พูด เขาเดินดุ่มๆไปตามทางที่เจ้าหญิงชี้ให้ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เจ้าหญิงอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ แต่ก่อนที่เจ้าหล่อนจะตั้งสติได้แล้วเรียกเขากลับมา เม็นแดนบาร์ก็ลับสายตาไปเสียแล้ว == ติดตามต่อ บทที่ 2 เมื่อเม็นเด็นบาร์ค้นพบปัญหา == จากคุณ : froggie - [ 6 ม.ค. 46 22:32:13 A:203.146.161.18 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 โอ้...ในที่สุดก็มาโพสต์เสียที...หลังจากหายหน้าหายตาไปกว่าปีนะคุณ froggie ^O^ จากคุณ : Linmou - [ 7 ม.ค. 46 00:13:15 A:211.136.46.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีครับคุณ froggie อ่านเรื่องนี้อยู่เหมือนกันครับ ชอบมากเลย (ไปอ่านถึงเวบแล้วอะครับ) จากคุณ : star_seeker - [ 7 ม.ค. 46 13:48:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ภาค 2 มาแล้ว ดีจัง เอ ตัวเอกฝ่ายหญิงยังเป็นคนเดิมหรือเปล่านะ? จากคุณ : scottie - [ 7 ม.ค. 46 17:34:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Linmou, คุณ star_seeker : ขอบคุณค่าที่ติดตามอ่าน ^_^   คุณ scottie : ตัวเองฝ่ายหญิงยังเป็น ซิมอรีนเจ้าเก่าคนเดิมค่า จากคุณ : froggie - [ 7 ม.ค. 46 18:20:25 A:203.146.161.202 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ  froggie  ดีใจที่มาโพสท์ที่นี่  เราตามไปอ่านที่เว็บด้วยน่ะ  มาต่อตอนที่  14  หน่อยได้หรือเปล่าค่ะ  ไปดูหลายทีแล้ว  ไม่ได้อ่านก็ตาละห้อยเลย จากคุณ : น า ง อ า ย - [ 24 เม.ย. 46 20:01:50 ]