ตอนเเรกกะจะเเปลเเค่ตอนที่ 4 ก่อน เเต่เเปลไปเเปลมาก็มาเเปะสามตอนรวดเลยค่ะ ไม่ว่ากันนะคะ
4. การเล่าเรื่องครั้งที่สี่
จากไดอารี่ของเอสร่า เจนนิ่งส์
ปี ค.ศ. 1849...15 มิถุนายน รู้สึกปวดร้าวตลอดทั้งวัน ผมเขียนจดหมายถึงคุณเวอรินเดอร์
16 มิถุนายน...ทำงานสายหลังจากคืนอันเเสนเลวร้าย...ฝิ่นเมื่อวานทำให้เกิดความฝันน่ากลัว ความเจ็บปวดกลับมาอีกครั้งตอนรุ่งสาง มันเป็นเวลาสายมากเเล้วก่อนที่ผมจะสามารถไปเยี่ยมคุณเบลคได้ เขามีค่ำคืนที่กระวนกระวายมาก
"เหมือนกับตอนที่ผมอดบุหรี่เมื่อปีที่เเล้วเลยทีเดียว!" เขาบ่น
ผมเเนะนำให้เขาออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ เขาบอกผมว่าเขาเขียนจดหมายหาคุณบรัฟ...ทนายของเขา ผมทิ้งเขาไว้และออกไปพบคนไข้ของผม...รู้สึกสุขใจอย่างบอกไม่ถูก ผมรู้สึกถึงความขัดเเย้งระหว่างวิถีทางที่ชายหนุ่มเจ้าเสน่ห์คนนี้ปฎิบัติกับผมเเละความไม่ไว้วางใจใครเเม้เเต่เพียงนิดเดียว เเละเเน่นอน...ทุกคนยกเว้นด็อกเตอร์เเคนดี้ผู้น่าสงสาร ผมเป็นหนี้เขาทุกอย่าง
17 มิถุนายน...ตกกลางคืน...ความตายมากระซิบอยู่รอบๆเตียงของผมอีกครั้ง จดหมายตอบของคุณเวอรินเดอร์มาถึงในตอนเช้า จดหมายที่มีเสน่ห์! เธอไม่เห็นความจำเป็นของการทดลอง...บอกว่าจดหมายของผมเป็นหลักฐานเพียงพอเเล้วว่าคุณเบลคเป็นผู้บริสุทธิ์สำหรับเธอ เธอยังโทษตัวเองที่ไม่สงสัยเรื่องเล่ห์กลเเบบนี้มาก่อน! เเต่กระนั้น...เธอบอกให้ผมบอกเขาว่าเราได้รับคำอนุญาตจากเธอในการใช้บ้านสำหรับการทดลอง เธอเขียนจดหมายถึงคุณเบทเทอริจ...บอกให้เขาตระเตรียมบ้าน...เเละขอให้เป็นหนึ่งในพยาน ผมเชื่อว่าเธอต้องการไปที่นั่นเพื่อบอกเขา...ก่อนที่เขาจะทำการทดลองว่า...เธอรักเขาเเละมันไม่จำเป็นที่จะต้องพิสูจน์ตัวเอง เธอประกาศว่าเธอรักเขาตลอดเวลา...เเม้จะอยู่ในช่วงปีที่เเล้วก็ตาม มันเป็นไปได้มั้ยที่คุณ...เอสร่า เจนนิ่งส์...จะสามารถนำหนุ่มสาวนิสัยดีสองคนกลับมาคืนดีกันได้...ก่อนที่คุณจะจากไป?
บ่ายสองโมง...ผมเพิ่งกลับจากการเยี่ยมไข้ของผม สภาพของคุณเบลคยังคงเหมือนเดิม: นอนไม่หลับ...ไม่อยากอาหาร...กระวนกระวาย ผมบอกเขาทุกอย่างที่เขาต้องรู้เกี่ยวกับจดหมายตอบของคุณเวอรินเดอร์
"เธอเห็นด้วยอย่างจริงใจ!" เขาตอบ "เเต่เธอควรเก็บความคิดเห็นของเธอเอาไว้"
ห้าโมงเย็น...ผมเขียนจดหมายถึงคุณเวอรินเดอร์
18 มิถุนายน...ปวดยิ่งกว่าเดิมในตอนเช้า ผมต้องกลับไปใช้ฝิ่นอีกร้อยครั้ง มันเป็นเวลาบ่ายหนึ่งโมงก่อนที่ผมจะสามารถพาตัวเองออกมาจากโรงเเรมได้ คุณเบทเทอริจอยู่กับคุณเบลคเมื่อผมไปถึง คุณเบลคนอนไม่หลับอีกเเล้ว เขาได้รับจดหมายจากคุณบรัฟ...บอกว่าเขาไม่เห็นด้วยกับการทดลองเลย...เเละเขาก็สามารถเห็นการเเสดงกลที่ดีกว่าได้ในลอนดอน เเต่คุณเบลคตัดสินใจที่จะทำการทดลองต่อไป ผมสนทนาเรื่องการจัดฉากกับคุณเบทเทอริจ มันไม่ง่ายเลย...บ้านถูกปิดมาเกือบปีเเล้ว
19 มิถุนายน...จดหมายจากคุณเวอรินเดอร์...เห็นด้วยกับการจัดการของผม
20 มิถุนายน...คุณเบลคกังวลจนเเทบจะประสาทเสีย...ตอนนี้เขากระวนกระวายอยู่เรื่อยๆในตอนกลางคืน นายสิบคัฟเขียนจดหมายจากไอเเลนด์ถึงเขาบอกว่าเพราะความใจกว้างของเลดี้เวอรินเดอร์ที่มีต่อเขา เขาตกลงจะช่วยคุณเเฟรงคลินในวิธีใดก็ตามที่เขาจะช่วยได้ ผมเเนะนำให้เขาเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้นายสิบฟังเเละเชิญเขามาร่วมชมระหว่างการทดลองด้วย
21 มิถุนายน...คุณเบลคยังคงมีค่ำคืนที่เลวร้ายต่อไป
22 มิถุนายน...บ้านจะเรียบร้อยในวันพรุ่งนี้ มันไม่มีอะไรจะต้องทำยกเว้นรอจนถึงวันจันทร์เเละเฝ้ามองคุณเบลคอย่างใกล้ชิด ผมดีใจที่ได้ยินว่าคุณบรัฟยินดีที่จะมา เขาไม่เห็นด้วยอย่างเเรงเรื่องการทดลองเเละดังนั้นเขาจะเป็นพยานที่สำคัญมาก ถ้าเราทำให้เขาเชื่อได้ เราก็จะสามารถทำให้ใครเชื่อก็ได้
24 มิถุนายน...วันนี้คุณเบลคเเละผมออกไปขับรถข้างนอก อากาศบริสุทธิ์ทำให้ประสาทของเราทั้งคู่สงบลง เมื่อคืนผมเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม
25 มิถุนายน...ในที่สุด! วันเเห่งการทดลอง
เจ็ดโมง...เรากำลังกินอาหารกัน หลังมื้ออาหาร...ผมเริ่มการสนทนาเกี่ยวกับมูนสโตน เมื่อผมบอกเล่าเรื่องราวของมันให้เขาเเล้ว ผมจะให้ยาครั้งเเรกเเก่เขา โน๊ตของผมบอกผมว่าด็อกเตอร์เเคนดี้ให้เขากินสี่สิบหยด...ค่อนข้างมากทีเดียว
สิบโมง...คุณเวอรินเดอร์เเละคุณบรัฟมาถึงพร้อมกันในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา เธอช็อค...เเน่
นอน...จากการลักษณะภายนอกของผม...เเต่เธอซ่อนสีหน้าได้ดี
"ฉันไม่สามารถปฎิบัติกับคุณเหมือนคนเเปลกหน้าได้...คุณเจนนิ่งส์" เธอพูดอย่างอบอุ่น "จดหมายของคุณทำให้ฉันมีความสุขมาก"
ผมรู้สึกถึงคลื่นเเห่งความสุขซัดผ่านผม
"ตอนนี้เขาอยู่ไหนคะ?" เธอถาม
ผมบอกเธอว่าผมพาเขากลับเข้าห้องเเล้ว เธอเดินตรงไปอีกทาง ผมขึ้นไปหาคุณเบลคข้างบน
"คุณจะจ่ายฝิ่นให้ผมเมื่อไร?" เขาถาม
มันยังไม่สิบโมงดี ด็อกเตอร์เเคนดี้ไม่ได้ให้ยาเขาก่อนสิบเอ็ดโมง ผมบอกเขาว่าผมจะอยู่เป็นเพื่อนเขาจนถึงตอนนั้น เราคุยกันสักครู่เเละตอนนี้ผมนั่งเขียนในขณะที่เขาอ่านนิยาย มันเกือบจะสิบเอ็ดโมงเเล้ว ผมตื่นเต้นเสียจนความเจ็บปวดไม่มีผลอะไรกับผม!
สองโมง...การทดลองจบลงเเล้ว นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อถึงสิบเอ็ดโมง ผมสั่นกระดิ่งเรียกเบทเทอ
ริจเเละผมเดินไปเคาะประตูห้องนอนของคุณบรัฟ ผมบอกให้คุณทนายมาชมในขณะที่ผมเตรียมฝิ่น...เเละอยู่ต่อกับพวกเราในห้องนอนของคุณเบลค เขาตอบตกลงด้วยความเต็มใจ...บอกว่าเขามีสิ่งสำคัญกว่าต้องทำ...จัดการรวบรวมหลักฐานตามกฎหมาย จากนั้นเราค่อยไปพบคุณเวอรินเดอร์
เธอหน้าซีดเเละกระวนกระวาย...เดินไปเดินมา เธอถามผมว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง...ใช้เวลานานเท่าไรกว่าที่ฝิ่นจะออกฤทธิ์ ผมบอกว่าราวๆหนึ่งชั่วโมง เธอตกลงที่จะรออยู่ในห้องของเธอ...เหมือนกับก่อนหน้านี้ ผมตวงปริมาณยา...ผสมมันกับน้ำ...จากนั้นหยิบก้อนเเก้วที่จะใช้เเทนเพชรขึ้นมา เธอชี้ลิ้นชักให้ผมเพื่อเก็บมัน เบทเทอริจเเละบรัฟเป็นพยานให้ทุกอย่าง เราผละจากคุณเวอรินเดอร์เเละกลับไปหาคุณเบลค พวกเขาเห็นผมให้ยาเเก่เขาเเละบอกให้เขานอนลงเเละเฝ้ารอ เรานั่งลงรอเขา ผมคะยั้นคะยอให้คุณเบลคคุยกับผม...ดึงให้กลับไปคุยเรื่องเพชรตลอดเวลา เราพูดถึงการนำมันมาจากลอนดอน...พวกอินเดีย...นำมันเก็บไว้ในธนาคารในเมือง
ฟริทซิ่งฮอลล์...เเละเอามันออกมาอีกครั้ง ฝิ่นเริ่มออกฤทธิ์ทีละน้อย ดวงตาของเขาเริ่มส่องเเสง...เหงื่อผุดขึ้นตามหน้าผากของเขา เขาค่อยๆสูญเสียการควบคุม ในที่สุด...เขาก็นิ่งเงียบ ทันใดนั้นเขาลุกขึ้นนั่งบนเตียง สิบนาทีผ่านไป ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเริ่มพูดกับตัวเอง
สิบสองโมงยี่สิบ...เขาก้าวขาข้างหนึ่งลงจากเตียงเเละพูดว่า "ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรนำมันออกจากธนาคาร พวกอินเดียอาจซ่อนตัวอยู่ในบ้าน ฉันจะนอนหลับได้อย่างไร?...เพชรไม่ได้ถูกล็อคเสียด้วยซ้ำ"
เขาลุกขึ้นยืน...จากนั้น...ทำให้ผมประหลาดใจด้วยการลงไปนอนอีกครั้ง เเล้วเขาก็ตื่นขึ้นอีก ผมกลัวว่าการทดลองจะล้มเหลว เเต่เเล้วเขาก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เรารอ...ซ่อนตัวอยู่หลังผ้าม่าน เขาเดินข้ามไปอีกห้อง...เปิดประตูเเละออกไป
เราเดินตามเขาไปที่ระเบียง โดยไม่หันกลับมามอง...เขาเดินตรงไปยังห้องของคุณเวอรินเดอร์...เปิดประตูห้องนั่งเล่นของเธอเเละเข้าไปข้างใน ประตูห้องนอนของคุณเวอรินเดอร์เปิดเเง้มเล็กน้อย ผมสามารถเห็นโครงร่างมัวๆของชุดสีขาวของเธอข้างในนั้น
หลังจากนั้นหนึ่งนาที เขาเดินไปที่ตู้อินเดียน...เปิดลิ้นชักเเละค้นหาเพชร เขาเอามันออกมาเเละยืนนิ่งอีกครั้ง เขาจะทำอะไรต่อไป? เขาจะออกจากห้องเเล้วโชว์ให้เราดูว่าเขาทำอะไรกับเพชรเมื่อตอนเขากลับห้องของเขาหรือเปล่านะ? ไม่ เขาปล่อยให้เพชรหล่นลงจากมือของเขา มันกลิ้งไปอยู่ข้างประตู...ทั้งเขาเเละเราสามารถมองมันได้ นานทีเดียวที่เขามองดูมันด้วยความว่างเปล่า...จนกระทั่งศีรษะของเขาก้มลงจรดหน้าอกของเขา มันสายเกินไป ระยะผ่อนคลายของยากำลังเริ่มขึ้น
"มันจบลงเเล้ว" ผมพูด "เขาจะหลับไปอีกหกชั่วโมง"
เราเดินไปล้อมรอบเขา
"เขาสามารถนอนที่โซฟาตรงนี้ได้ค่ะ" คุณเวอรินเดอร์พูด "ฉันจะดูเขาเอง"
เราวางเขาบนโซฟา...เเละตลอดคืนที่เหลือเธอเเละผมคอยเฝ้าดูเขา เเสงเเห่งดวงอาทิตย์ส่องเข้ามาในห้องเเต่เขาก็ยังไม่เคลื่อนไหว ใกล้หกโมง...ผมรู้สึกว่าความเจ็บปวดของผมกำลังคืบคลานเข้ามาเเละทำให้ผมต้องขอตัวออกจากห้องไป โชคดีที่มันเจ็บไม่นานเเละในไม่ช้าผมก็สามารถกลับไปได้
มันเป็นเวลาเเปดโมงเเล้ว อีกไม่นานเขาจะตื่น ผมออกจากห้อง ทิ้งให้พวกเขาอยู่ตามลำพัง
สิบเอ็ดโมง...บ้านว่างเปล่าอีกครั้ง พวกเราทั้งหมดกลับเข้าลอนดอนด้วยรถไฟเที่ยวสิบโมง
คุณเบลคจะเขียนเเละเล่าให้ผมฟังว่าเกิดอะไรขึ้นในลอนดอน คุณเวอรินเดอร์เชิญให้ผมพักอยู่ที่นี่ในฤดูใบไม้ร่วงเมื่อพวกเขากลับมา...ไม่ต้องสงสัยเลย...จากการเเต่งงานของพวกเขา คนไข้ของผมกำลังรอผมอยู่ ดังนั้นผมต้องรีบ
จบการเล่าเรื่องครั้งที่สี่
----------------------
จากคุณ :
Silvermoon 
- [
8 ม.ค. 46 09:41:37
]
The Moonstone เดอะ มูนสโตน อัญมณีอาถรรพ์ ตอนที่ 4 - 6 (จบเเล้วค่ะ)
