ความคิดเห็นที่ 1 ในที่สุดพวกศัตรูพากันถอนตัวกลับไปราวกับว่าจะยอมแพ้        ให้เวลากับพวกเราลากร่างของคนตายและบาดเจ็บออกมาข้าง ๆ และดื่มน้ำ        เพราะความร้อนในสถานที่แห่งนั้นร้อนมากเหลือเกิน         เราหวังแล้วหวังอีกว่าพวกเขาจะยกเลิกการโจมตี         แต่ว่าเรื่องนี้ไกลเกินฝัน       พวกเขาเพียงแค่หาแผนใหม่ ในทันใดที่ช่องประตูร่างมหึมาของช้างจานาปรากฏออกมา       พุ่งมาด้วยความเร็วกระตุ้นมันด้วยคนที่ใช้หอกแทงมันอยู่ข้างหลัง      มันกวาดผ่านแนวป้องกันเข้ามาราวกับว่าพวกเขาเป็นต้นหญ้าแห้ง        ฟาดคนที่อยู่ข้างหน้าด้วยงวงมหึมาของมันพร้อมกับเหวี่ยงลูกตุ้มเหล็กขยี้คนที่ขวางอยู่ร่วงลงไป         ไม่ใส่ใจแม้แต่นิดเดียวกับคมหอกที่แทงเข้าใส่มันคงรู้สึกว่าเป็นแค่การกัดของตัวหมัด        มันบุกเข้ามาพร้อมกับส่งเสียงโกญจนาทและย่ำเท้า        และตามหลังมันมาดุจสายน้ำด้วยพวกแคนด้าห์ดำ      ขณะที่พลหอกของพวกเรา หลีกหนีออกไปทางด้านข้าง   ในตอนนั้นข้าพเจ้าพร้อมกับฮานส์ที่ตามอยู่ข้างหลังเพิ่งกลับมาจากการคุยกับลอร์ดแรกนอลที่ประตูของลานแห่งที่สอง         ก่อนหน้านั้นเล็กน้อยข้าพเจ้าเหนื่อยล้ากับการต่อสู้อย่างดุร้ายไม่กลัวตาย         เขาจึงเข้ามาแทนที่ข้าพเจ้าและช่วยขับไล่พวกแคนด้าห์ดำกลับไปหลายครั้งรวมทั้งครั้งสุดท้ายด้วย        การต่อสู้ครั้งนี้เขาได้รับบาดเจ็บเพิ่มขึ้นอีก        ถูกฟาดที่ศีรษะด้วยท่อนไม้หรือก้อนหินทำให้มึนงงไปชั่วครู่         คนของเราจึงอุ้มเขาออกมานำไปวางไว้ที่พื้นข้างหลังตรงเสาของประตูแห่งที่สอง         เมื่อได้รับแจ้งว่าเขาได้รับบาดเจ็บข้าพเจ้าวิ่งไปดูเขาว่าเป็นอย่างไรบ้าง          พบด้วยความยินดีว่าเขาไม่บาดเจ็บมากนัก          ข้าพเจ้ารีบกลับมาที่แนวหน้าอีกครั้งเมื่อเห็นปีศาจร้ายจานาบุกเข้ามาหาพวกเรา        คนพร้อมอาวุธถูกแหวกออกไปทางด้านข้างของมันเหมือนกับสายน้ำถูกแหวกด้วยหัวเรือที่แล่นมาเร็วดุจพายุ ขอบอกความจริงว่า     แม้ว่าข้าพเจ้าไม่เคยชื่นชอบกับการเสี่ยงอันตรายโดยไม่จำเป็น        ข้าพเจ้ายินดีกับภาพที่เห็น         ความตื่นเต้นจากการต่อสู้อันน่าขยะแขยงและยาวนานก็ไม่อาจบดบังจิตใจอันรุ่มร้อนด้วยความรู้สึกอับอายจากการแสดงอันน่าขายหน้าที่ข้าพเจ้ายิงเจ้าสัตว์ร้ายตัวนี้ผิดถึงสี่นัดในระยะสี่สิบหลา ตอนนี้แล้ว       ข้าพเจ้าคิดกับตัวเองด้วยความตื่นเต้นอย่างยินดี         ตอนนี้แล้วจานา      ฉันจะกำจัดเรื่องขายหน้าและตัวแกไปเสียพร้อมกันเลยทีเดียว         ครั้งนี้จะไม่มีการผิดพลาดอีก       แต่ถ้ามันผิดอีกก็ขอให้เป็นครั้งสุดท้ายของตัวฉัน เสียงคำรามจากจานาเมื่อมันเหวี่ยงลูกตุ้มเหล็กเข้าใส่หมู่ทหาร       ซึ่งถูกเหวี่ยงปลิวไปทางซ้ายและทางขวาเปิดทางโล่งระหว่างมันกับข้าพเจ้า        เพื่อให้แน่ใจกับทุกสิ่งเพราะข้าพเจ้าเกิดอาการสั่นขึ้นมาเล็กน้อยจากความเหน็ดเหนื่อยหรือไม่สบายจากการเห็นเลือดมายาวนาน          ข้าพเจ้าคุกเข่านั่งลงบนเข่าขวา        ใช้เข่าอีกข้างเป็นหลักให้กับข้อศอกซ้ายของข้าพเจ้า        และเพราะว่าข้าพเจ้าไม่อาจเล็งยิงที่หัวของมันได้อย่างถนัดเพราะมันเหวี่ยงงวงมหึมาไปมาไม่ยอมหยุด           ข้าพเจ้าจึงเล็งปืนไรเฟิลล่าสัตว์ขนาดใหญ่ไปยังจุดตายของเจ้าสัตว์ร้ายตรงตำแหน่งที่ลำคอจรดกับทรวงอก           ข้าพเจ้าหวังว่าหัวกระสุนรูปกรวยขนาดหนักจะเจาะผ่านไปถึงกระดูกไขสันหลังหรือไม่ก็ตัดเส้นเลือดใหญ่ที่ลำคอของมันสักเส้นหนึ่ง          หรืออย่างน้อยด้วยแรงปะทะอันหนักหน่วงจะทำให้มันล้มคว่ำลง ที่ระยะประมาณยี่สิบก้าวข้าพเจ้ายิงปืนออกไปกระทบเป้า---ไม่ใช่จานาแต่เป็นพระขาพิการที่ทำหน้าที่เป็นควาญช้าง         นั่งเกาะอยู่บนคอของมันห่างออกไปหลายฟุตจากจุดที่ข้าพเจ้าเล็ง          ใช่แล้ว !    ข้าพเจ้ายิงถูกเขาที่หัวมันแตกกระจายออกไปเหมือนกับเปลือกไข่          ทำให้เขาร่วงลงมานอนตายอยู่ที่พื้น ล่อแหลมกับอันตรายอย่างที่สุดข้าพเจ้าเล็งอีกครั้ง          และยิงออกไปเมื่อจานาอยู่ห่างไม่ถึงสามสิบฟุต       ครั้งนี้ลูกกระสุนต้องพลาดไปทางด้านซ้าย          เพราะข้าพเจ้าเห็นเศษงาจากปลายงาด้านที่หักและพิการของมันปลิวออกไปตามทิศทางที่มันยื่นออกมาไกลออกไปหลายฟุต ตอนนั้นข้าพเจ้าทิ้งความหวังไปจนหมดสิ้น         ไม่มีเวลาให้ข้าพเจ้าขยับเท้าแล้ววิ่งหนี         ที่จริงแล้วข้าพเจ้าไม่มีความปรารถนาที่จะหนีเลยรู้สึกว่าความล้มเหลวที่เกิดขึ้นต้องชดใช้เพียงสถานเดียวด้วยความตาย         ข้าพเจ้าเพียงแค่คุกเข่าอยู่ตรงนั้นรอคอยวาระสุดท้าย ในทันทีที่เจ้าสัตว์ยักษ์เกือบจะถึงร่างของข้าพเจ้า        ข้าพเจ้าไม่ลืมที่จะเงยหน้ามองไปที่มันและคิดอะไรขึ้นมาอย่างประหลาด---บางทีอาจเป็นความทรงจำของบรรพบุรุษบางอย่าง---ว่าข้าพเจ้าเป็นเพียงมนุษย์ตัวเล็ก ๆ---เหมือนกับเด็กที่จะถูกสังหารโดยช้างตัวแรกซึ่งใหญ่เป็นสามเท่าของช้างทั้งหลายในโลกนี้         จากนั้นมีบางอย่างเกิดขึ้นข้าพเจ้าจะพูดถึงเพียงเพื่อแสดงว่าในตอนนั้นมันช่างน่าเหลวไหลเพียงใดและสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นจริงสำหรับเรา ท่านผู้อ่านคงจะจำได้ถึงความฝันประหลาดที่ฮานส์บรรยายให้ข้าพเจ้าฟังในตอนเช้าของวันนั้น หนึ่งในความฝันอันแปลกประหลาดนั้นคือเขาได้พบกับดวงวิญญาณของหญิงซูลูผู้มีนามว่ามามีนา     ซึ่งข้าพเจ้ารู้จักมานานหลายปีแล้ว       และเธอได้บอกเขาให้แจ้งแก่ข้าพเจ้าว่าเธอจะอยู่เคียงข้างข้าพเจ้าในสงคราม       และให้ข้าพเจ้ามองหาเธอเมื่อความตายย่างกรายเข้ามาใกล้ "จานาแผดเสียงโกญจนาทขึ้นอีกครั้ง"  เพื่อว่าในตอนนั้นข้าพเจ้าบางทีอาจจะได้เห็นเธอ วูบหนึ่งของความทรงจำในถ้อยคำนี้ผุดขึ้นมาในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ       ผลของมันช่างน่าขันสำหรับสำนึกในเหตุและผลของจิตใจข้าพเจ้าถ้านั่นเป็นถ้อยคำที่ถูกต้อง        ภาพที่เขาได้บรรยายเอาไว้บังเกิดขึ้น         มันช่างชัดเจนหรือบางทีมันชัดเจนมากกว่าภาพทั้งหลายที่ข้าพเจ้าเคยเห็นมาในชีวิต        ข้าพเจ้าได้เห็นมามีนาผู้เลอโฉมในชุดเสื้อคลุมขนสัตว์และลูกปัดสีฟ้า       ยืนกอดอกอยู่ระหว่างจานากับตัวของข้าพเจ้าเหมือนกันอย่างที่สุดเช่นเดียวกับที่เธอทำในขณะที่เธอเผชิญหน้ากับความตายเบื้องหน้ากษัตริย์พันดา         ข้าพเจ้าบอกได้แม้แต่ปลายผมที่ปลิวสยายอยู่ในสายลมเบา ๆ และแสงอาทิตย์ที่ตกกระทบกับกำไลทองแดงที่ต้นแขนของเธอ เธอยืนอยู่ตรงนั้น     หรือน่าจะเป็นว่าเธอดูเหมือนจะยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบ        และสิ่งที่บังเกิดขึ้น      ในทันทีนั้นช้างยักษ์จานา อาจจะมีบางอย่างทำให้มันตกใจ    หรือแรงปะทะจากลูกปืนที่ยิงถูกงาของมันเพิ่งจะส่งไปถึงสมอง      หยุดชะงักอย่างกระทันหันเซถลาไปเล็กน้อยพร้อมกันทั้งสี่ขา         จนข้าพเจ้าคิดว่ามันจะนั่งลงเหมือนกับช้างละครสัตว์          จากนั้นดูเหมือนกับว่ามามีนาหันตัวมาอย่างช้า ๆ โค้งกายให้ข้าพเจ้า       ส่งเสียงกระซิบบางอย่างที่ข้าพเจ้าไม่ได้ยินแม้ว่าจะเห็นริมฝีปากของเธอเคลื่อนไหว        มองมาที่ข้าพเจ้าอย่างอ่อนหวานด้วยดวงตางดงามอย่างประหลาดของเธอแล้วจางหายไป เสี้ยววินาทีต่อมาเมื่อภาพมายาทั้งหมดจางหายไปและสิ่งที่ไม่ใช่ภาพมายาเข้ามาแทนที่        จานาเรียกสติกลับคืนมาแล้วโถมเข้าใส่ข้าพเจ้าอีกครั้งด้วยปากที่อ้ากว้างงวงยกชูขึ้น         ข้าพเจ้าได้ยินเสียงด่าด้วยภาษาดัทช์และเห็นร่างเล็กสีเหลือง        ข้าพเจ้าเห็นฮานส์เพราะนั่นเป็นร่างของเขา        แหย่ลำกล้องปืนยิงช้างกระบอกที่สองของข้าพเจ้าเข้าไปจนเกือบสุดโพลงปากสีแดงเพราะมันไม่อาจแหย่เข้าไปจนสุดได้         แล้วระเบิดกระสุนออกไปจากลำกล้องแรกก่อนแล้วตามด้วยลำกล้องที่สอง วินาทีต่อมางวงมหึมาของจานาม้วนร่างของฮานส์แล้วเหวี่ยงร่างของเขาลอยขึ้นไปบนอากาศร่วงลงมาหัวและมือกระแทกพื้นห่างออกไปสามสิบหรือสี่สิบหลา จานาโซเซไปมาราวกับว่ามันเองก็จะล้มลงด้วย         มันรวบรวมสติเอี้ยวตัวไปทางขวาราวกับว่าจะตามไปที่ร่างฮานส์       เดินสะดุดขาไปไม่กี่ก้าวไม่สนใจในตัวข้าพเจ้า         จากนั้นมันยืนนิ่งอยู่กับที่       ข้าพเจ้ากระดิกตัวคลานออกมานั่งบนทางเดินของพื้นลานมองดูว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป       และดีใจที่ข้าพเจ้ายังมีสติอยู่เพราะข้าพเจ้าจะไม่มีวันได้เห็นภาพอย่างนี้อีกแล้ว อย่างแรกข้าพเจ้าเห็นลอร์ดแรกนอลวิ่งเข้ามาพร้อมกับปืนไรเฟิลแล้วระเบิดกระสุนจากทั้งสองลำกล้องใส่หัวของเจ้าสัตว์ร้ายโดยที่เขาไม่สนใจว่าจะเกิดผลอย่างใด       ต่อมาข้าพเจ้าเห็นภรรยาของเขาผู้ซึ่งในดินแดนแห่งนี้รู้จักเธอในนามของผู้พิทักษ์เทวรูปออกมาจากประตูของลานแห่งที่สอง      แต่งกายตามแบบชุดของเทวีสวมหมวกทำจากขนนก       ตามมาด้วยนักบวชหญิงสองคนแต่งกายด้วยชุดแบบเทวีเช่นเดียวกัน         อย่างที่เราเห็นเธอในเช้าของวันพิธี       อุ้มมาเบื้องหน้าเธอคือเทวรูปงาช้าง จากคุณ : Sv - [ 9 ม.ค. 46 14:41:20 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เธอมาถึงอย่างเงียบ ๆ ดวงตาเบิกกว้างว่างเปล่าของเธอจับจ้องอยู่ที่ร่างของจานา        เมื่อเธอใกล้เข้ามาเจ้าสัตว์ยักษ์ดูเหมือนจะเริ่มหงุดหงิดขึ้น        หันหัวของมันยึดงวงไปข้างหลังจนคว้าเอาเข่าของกษัตริย์ซิมบาผู้ซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมานั่งอยู่ตรงนั้นบนเก้าอี้โดยไม่เคลื่อนไหว อย่างช้า ๆ มันลากร่างของซิมบาจากเก้าอี้จนตกลงมาที่พื้นใกล้ขาหน้าข้างซ้ายของมัน        ต่อมาอย่างเยือกเย็นเหลือเกินมันม้วนงวงรวบร่างของชายที่สิ้นหวังดวงตาหวาดกลัวของเขายังติดตาข้าพเจ้ามาถึงวันนี้        แล้วเริ่มเหวี่ยงตัวเขาไปรอบ ๆ ในอากาศ        เริ่มต้นอย่างช้า ๆ ในตอนแรกแล้วเพิ่มความเร็วมากขึ้นเรื่อย ๆ          จนกระทั่งโซ่อันเป็นประกายบนหน้าอกของเหยื่อส่องแสงวูบวาบกับแสงอาทิตย์เหมือนกับกังหันเงิน        จากนั้นมันเหวี่ยงร่างของเขาลงกับพื้น       ที่นั่นร่างของกษัตริย์ผู้น่าสงสารนอนกองแหลกเหลวจนไม่เป็นร่างของมนุษย์ ตอนนี้ผู้พิทักษ์เทวรูปยืนอยู่เบื้องหน้าเทพเจ้าชั่วร้าย      โดยไม่มีอาการหวาดกลัว       ขณะที่ผู้ติดตามสองคนถอยกลับมา       ลอร์ดแรกนอลพุ่งทะยานเข้าไปเหมือนกับว่าเพื่อที่จะลากตัวเธอกลับมา       แต่ชายสิบสองคนกระโจนเข้าไปยึดตัวเขาเอาไว้         เพื่อที่จะช่วยชีวิตเขาหรือเพื่อวัตถุประสงค์ลึกลับบางอย่างของพวกเขาเองข้าพเจ้าไม่เคยได้เรียนรู้ จานาก้มมองลงมาที่เธอและเธอเงยหน้าขึ้นมองจานา         จากนั้นมันส่งเสียงโกญจนาทอย่างบ้าคลั่งยืดงวงออกมาคว้าเทวรูปงาช้างไปจากมือของเธอ        เหวี่ยงไปรอบ ๆ เหมือนกับที่มันเหวี่ยงร่างของซิมบา        และในที่สุดฟาดลงกับพื้นหินของทางเดินเหมือนกับที่มันฟาดร่างของซิมบา        ทำให้โครงร่างที่แตกร้าวเพราะอายุขัยอันยาวนานแตกกระจายเป็นหมื่นชิ้น ภาพที่เห็นทำให้บังเกิดเสียงครางขึ้นอย่างกึกก้องจากพวกชาวแคนด้าห์ขาว       หญิงที่แต่งกายด้วยชุดของเทวีส่งเสียงหวีดร้องพร้อมกับฉีกทึ้งชุดที่สวมอยู่         และฮารุตที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ล้มลงไปกับพื้นเพราะเป็นลมหรือหมดสติไป จานาส่งเสียงโกญจนาทขึ้นอีกครั้ง        จากนั้นมันคุกเข่าลงอย่างช้า ๆ ฟาดงวงของมันพร้อมกับลูกตุ้มเหล็กลงกับพื้นสามครั้ง       ราวกับจะแสดงคาราวะแก่นักบวชหญิงผู้งดงามที่ยืนอยู่เบื้องหน้า       ร่างใหญ่มหึมาของมันสั่นสะท้านไปทั้งกาย      แล้วพลิกหงาย     ตายสนิท! เสียงหนึ่งตะโกนขึ้น   "เทพตายแล้ว !    กษัตริย์ตายแล้ว !    จานาสังหารซิมบาและตัวมันก็ถูกสังหารไปด้วย !     เทวรูปแตกเป็นเสี่ยง ๆ    เลือดของจานาไหลนองไปทั่ว !   หนีเร็วชาวแคนด้าห์ดำ      หนีเร็วเพราะเทพตายแล้วและดินแดนของพวกท่านเป็นดินแดนของปีศาจ !" จากทุกทิศทางมีแต่เสียงคร่ำครวญอย่างนี้ร้องรับกันไปทั่ว      "หนีเร็ว     ชาวแคนด้าห์ดำ    เพราะเทพตายแล้ว !" พวกเขาหันหลังกลับ      เร่งรุดหนีไปเหมือนกับเงา      แบกคนที่บาดเจ็บไปด้วยไม่ยอมทิ้งพวกเขาเอาไว้       สามสิบนาทีให้หลังนอกจากพวกที่บาดเจ็บจนสาหัสหรือคนตาย        ไม่มีพวกเขาเหลืออยู่แม้แต่คนเดียวในวิหารหรือว่าตามทางเดินข้างหน้า         พวกเขาพากันไปจนหมดสิ้นไม่ทิ้งใครไว้เลยนอกจากคนตาย การต่อสู้ยุติลงแล้ว !    การต่อสู้ที่ดูเหมือนจะแพ้แต่กลับชนะ ! ข้าพเจ้ายันตัวขึ้นจากพื้น       เมื่อข้าพเจ้าควบคุมเท้าที่อ่อนเปลี้ยได้แล้วเพราะตอนนี้ทั้งหมดจบสิ้นลงแล้วข้าพเจ้ารู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยว         ข้าพเจ้าเห็นคนที่ยึดตัวลอร์ดแรกนอลเอาไว้ปล่อยมือจากตัวเขา        ลอร์ดแรกนอลพุ่งทะยานตรงไปที่ภรรยาของเขาและยืนอยู่เบื้องหน้าเธอเหมือนกับยังงุนงงอยู่       ที่เดียวกับที่จานาเคยยืน        ใช้หัวของจานาเป็นที่ทรงกายมือซ้ายของเขาจับงามหึมาของมันเอาไว้        ข้าพเจ้าคิดว่าเขาคงอ่อนล้าจากความเหน็ดเหนื่อย  ตกใจ เสียเลือดและอารมณ์ความรู้สึก "ลูนา"    ลอร์ดแรกนอลพูดเสียงละล่ำละลัก  "ลูนา !" พิงตัวกับไหล่ของชาวแคนด้าห์        ข้าพเจ้าคืบตัวเข้าไปใกล้เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา       เพราะความอยากรู้อยากเห็นของข้าพเจ้าอยู่เหนือความรู้สึกที่อยากจะเป็นลม       เป็นเวลาค่อนข้างนานเธอมองจ้องไปที่เขา      จนกระทั่งในทันใดแววตาของเธอเริ่มเปลี่ยนไป         มันราวกับว่าดวงวิญญาณผลิกฟื้นขึ้นมาจากความว่างเปล่าเหมือนกับดวงจันทร์โผล่ขึ้นมาบนท้องฟ้าในยามย่ำค่ำอันเงียบสงบให้แสงสว่างและชีวิตชีวา         ในที่สุดเธอพูดขึ้นอย่างช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงที่ข้าพเจ้าจดจำได้เป็นอย่างดี       กล่าวว่า โอห์ ! ยอร์จ     เจ้าสัตว์ร้ายกาจตัวนั้น"     และเธอชี้มือไปที่ร่างของช้างตาย      "ฆ่าลูกของเรา      ดูมันซิ !    ดูมันซิ !   ตอนนี้เราต้องดูแลกันและกันเหมือนเมื่อก่อนที่มันจะมา         นอกเสียจากว่าพระผู้เป็นเจ้าจะมีพระประสงค์เป็นอย่างอื่น" จากนั้นเธอระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาแล้วทิ้งตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขา       หลังจากนั้นข้าพเจ้าหันกลับเดินจากไป       เพื่อเป็นการให้เกียรติ์กับพวกเขาชาวแคนด้าห์ปล่อยให้ทั้งคู่อยู่ตามลำพังข้างร่างไร้ชีวิตของจานา ตรงนี้ข้าพเจ้าควรจะกล่าวถึงสองเรื่อง        เรื่องแรกสุขภาพของคุณหญิงแรกนอลดีขึ้นตามลำดับ         ความทรงจำทั้งหมดกลับคืนมาหลังจากตอนนั้น          มันราวกับว่าการแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยของเทวรูปงาช้างเวทย์มนต์บางอย่างถูกถอนออกไปจากตัวเธอ          เวทย์มนต์อะไรข้าพเจ้าไม่อาจอธิบายได้          แต่ข้าพเจ้าเดาว่าด้วยวิถีทางลึกลับบางอย่างเธอเชื่อมโยงรูปแกะสลักนี้กับทารกน้อยที่เธอสูญเสียไป        และนั้นจึงเป็นเหตุผลที่เธออุ้มชูดูแลเทวรูปนี้ขณะที่สติสัมปชัญญะของเธอถูกบดบังเอาไว้        ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอต้องเชื่อมโยงเทวรูปที่ถูกทำลายไปกับการตายของลูกเธอ        แปลกพอดูคงจะจำกันได้ว่าถูกช้างฆ่าตายเหมือนกัน        การตายครั้งแรกที่เกิดขึ้นเอาสติสัมปชัญญะของเธอไป        และที่เหมือนกับการตายในครั้งที่สองซึ่งเกิดขึ้นกับเธอในปัจจุบันเอาสติสัมปชัญญะของเธอกลับคืนมาอีกครั้ง เรื่องที่สอง      ตั้งแต่ช่วงเวลาที่เธอสูญเสียลูกชายไปในถนนที่ประเทศอังกฤษจนถึงการแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยของเทวรูปงาช้างในใจกลางของทวีปอาฟริกาความทรงจำของเธอว่างเปล่าโดยสมบูรณ์ยกเว้นเรื่องเดียว          เรื่องที่ยกเว้นนี้คือความฝันที่เธอบรรยายให้ฟังสองสามวันหลังจากนั้นกับลอร์ดแรกนอลต่อหน้าข้าพเจ้า      เธอฝันว่าได้เห็นตัวเขากับเซาเวจนอนหลับอยู่ด้วยกันในกระท่อมของชาวพื้นเมืองในคืนหนึ่ง       ในเหตุการณ์ที่ตรงกับที่ได้เล่าเอาไว้แล้วในหนังสือนี้         ข้าพเจ้าขอทิ้งเอาไว้ให้ผู้อ่านสรุปเหตุผลของความบังเอิญอันน่าประหลาดนี้เอาเอง        ข้าพเจ้าไม่มีอะไรจะเล่าเพิ่มเติม        หรือถ้าหากว่ามีข้าพเจ้าก็อยากจะเก็บเอาไว้กับตัวเอง จากคุณ : Sv - [ 9 ม.ค. 46 14:42:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากที่ปล่อยลอร์ดแรกนอลไว้กับภรรยาของเขา          ข้าพเจ้าเดินโซเซไปหาฮานส์และพบเขานอนหมดสติอยู่ใกล้กำแพงทางทิศเหนือของวิหาร       ปรากฏว่าเขาสาหัสจนเกินกว่าที่มนุษย์จะช่วยได้เพราะดูเหมือนว่าจานาจะบีบกระดูกซี่โครงของเขาแหลกไปจนหมดสิ้นด้วยงวงอันแข็งแกร่งของมัน          เราอุ้มเข้าเข้าไปในห้องพักของนักบวชคนหนึ่ง          และที่นั่นข้าพเจ้าเฝ้าเขาอยู่จนวาระสุดท้าย        ซึ่งมาถึงเมื่อตอนที่ตะวันตกดิน ก่อนที่เขาจะตายเขามีสติดีขึ้นและพูดกับข้าพเจ้าอย่างมากมาย "อย่าโศกเศร้าที่ยิงจานาผิดไปเลยเจ้านาย"    ฮานส์พูด      "ไม่ใช่เจ้านายหรอกที่ยิงมันผิดแต่เป็นผีบางตัวที่มาปัดลูกปืนของเจ้านาย      เจ้านายเห็นไหมมันมีเวทย์มนต์ป้องกันคนผิวขาว        ถ้าเจ้านายเข้าไปดูมันใกล้ ๆ จะเห็นว่าเจ้านายอิกีซาก็ยิงมันไม่ถูกเหมือนกัน" (มันดูเหมือนจะเป็นเรื่องแปลก      แต่เรื่องนี้ก็พิสูจน์คำพุดของเขา)     "และเมื่อเจ้านายยิงถูกที่ปลายงาของมันด้วยกระสุนนัดสุดท้ายเป็นเพราะเวทย์มนต์ของมันอ่อนลงก็เท่านั้นเอง      เจ้านายพวกพ่อมดของชาวแคนด้าห์ดำลืมทำเวทย์มนต์ป้องกันคนตัวเหลืองตัวเล็ก ๆ ซึ่งพวกมันไม่สนใจ        ดังนั้นฉันจึงยิงมันถูกทุกครั้งที่ฉันยิงมัน       และฉันหวังว่ามันจะชอบรสชาติของลูกปืนที่ฉันที่กรอกเข้าไปในปากมัน        มันรู้ดีว่าใครยัดลูกปืนเข้าไป      นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมมันทิ้งเจ้านายเอาไว้หันมาเล่นงานฉันอย่างที่ฉันหวังว่ามันจะทำอย่างนั้น       โอห์ !  เจ้านายฉันตายอย่างมีความสุข      มีความสุขที่ได้สังหารจานาและมันเล่นงานฉันไม่ใช่เจ้านาย      ตัวฉันที่ใกล้จะถึงที่ตายอยู่แล้ว        เพราะว่าเจ้านายฉันไม่เคยพูดถึงมันมาก่อนมีหอกซัดมาถูกที่ขาหนีบของฉันเมื่อตอนที่ฉันลงไปก่อกวนพวกแคนด้าห์ดำเมื่อเช้านี้       มันเป็นเพียงแค่แผลเล็ก ๆ  มีเลือดไหลนิดหน่อย         แต่เมื่อต่อสู้นานไปแผลเริ่มฉีกออกและอวัยวะภายในเริ่มไหลออกมา       ฉันจึงมัดเอาไว้ด้วยเศษผ้า      ซึ่งแน่นอนว่าฉันจะต้องตายในวันหรือสองวัน" (จากการตรวจในภายหลังปรากฏกว่าเรื่องที่ฮานส์เล่าถึงบาดแผลนี้เป็นจริงอย่างที่สุด       เขาจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานนัก) "เจ้านาย"     เขาพูดต่อไปหลังจากหยุดพักไปชั่วครู่      "ไม่ต้องสงสัยว่าฉันจะได้พบกับหญิงซูลูที่ชื่อมามีนา คืนนี้        บอกฉันหน่อยว่าเธอสมควรได้รับการคารวะอย่างเจ้านายหรือเปล่า ?       เพราะว่าถ้าไม่สมควร     เมื่อฉันเป็นผีเหมือนอย่างเธอฉันจะได้ไม่แสดงคารวะเธออีก        เธอไม่เคยให้ความสำคัญกับชื่อเสียงของฉันซึ่งเป็นที่รู้จักกันดี       ทำไมฉันจะต้องไปคำนับเธอ       นอกเสียจากว่าเธอจะมีสายเลือดของกษัตริย์        อย่างนั้นฉันก็เป็นแต่ "เจ้าหมาเหลือง"  อย่างที่เธอเรียกฉัน ?" เรื่องเหลวไหลนี้ดูเหมือนจะรบกวนจิตใจของเขาข้าพเจ้าบอกเขาว่ามามีนาไม่ได้มีแม้แต่สายเลือดกษัตริย์ และไม่สมควรได้รับการคารวะแบบกษัตริย์ด้วยประการทั้งปวง "อาห์ !"    เขาพูดต่อด้วยรอยยิ้มอย่างกะปลกกะเปลี้ย     "ถ้าอย่างนั้นฉันรู้แล้วว่าจะจัดการกับเธออย่างไร       โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอทำเป็นไม่รู้ว่าฉันมีส่วนร่วมในการต่อสู้อย่างที่เธอสั่งฉัน       เจ้านายเห็นเธอหรือเปล่าตอนที่จานาพุ่งเข้ามา      เพราะฉันคิดว่าฉันเห็นเธอ ?" "ฉันดูเหมือนว่าจะเห็นบางอย่าง       แต่ไม่ต้องสงสัยมันเป็นแค่เรื่องเหลวไหล" "เรื่องเหลวไหลอย่างนั้นหรือ ?     อธิบายให้ฉันฟังหน่อยเจ้านาย      เมื่อความจริงยุติลงเรื่องเหลวไหลก็เริ่มต้นขึ้น         สิ่งที่เราคิดว่าเหลวไหลบางครั้งไม่ใช่ความจริงหรือ         ครั้งหรือสองครั้งฉันก็คิดเช่นนั้นในภายหลังเจ้านาย" ข้าพเจ้าตอบปริศนานี้ไม่ได้      จึงป้อนน้ำให้เขาแทนตามที่ขอ       แล้วเขาพูดต่อไป "เจ้านายมีข่าวสารถึงหญิงสวยงามสองคนนั้นไหม       สำหรับคนที่ชื่อของเธอเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์และน้องสาวของเธอ      และลูกของเธอผู้มีชื่อเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ว่าคุณผู้หญิงมารี     และสำหรับคุณพ่อนักเทศน์ของเจ้านาย ?       ถ้ามีบอกมาเร็ว ๆ ก่อนที่หัวของฉันจะว่างเปล่าจนเก็บถ้อยคำไว้ไม่ได้" ข้าพเจ้าขอสารภาพ       แม้ว่ามันดูเหมือนจะเป็นเรื่องโง่เขลาข้าพเจ้าบอกข่าวสารให้แก่เขาไป      แต่ว่ามันมีอะไรบ้างข้าพเจ้าจะไม่เขียนไว้ที่นี้        ปล่อยให้มันเป็นความลับระหว่างข้าพเจ้ากับเขา         ใช่แล้วระหว่างข้าพเจ้ากับตัวเขาและบางทีผู้ที่ได้รับข่าวสารด้วย         เพราะถึงอย่างไรตามคำพูดของเขา        ใครจะไปรู้จริง ๆ ว่าเรื่องเหลวไหลยุติลงที่ตรงไหนและความจริงเริ่มต้นที่แห่งใด      และแม้ว่าเรื่องเหลวไหลจะไม่ใช่เรื่องจริงในจักรวาลอันลึกลับแห่งนี้ที่ซึ่งชีวิตของพวกเราแต่ละคนเป็นเพียงเศษเสี้ยวอันเล็กน้อย ? ฮานส์ทบทวนถ้อยคำของข้าพเจ้าทุกคำตามแบบของคนพื้นเมือง      ทบทวนมากกว่าสองครั้ง      หลังจากนั้นเขาบอกว่าเขาจำได้จนขึ้นใจ       แล้วหยุดเงียบไปเป็นเวลานาน        จากนั้นเขาบอกข้าพเจ้าให้อุ้มเขาไปที่ช่องประตูห้องเพื่อที่เขาจะได้เห็นดวงอาทิตย์ตกดินเป็นครั้งสุดท้าย     "เพราะว่าเจ้านาย"     เขากล่าวเสริม   "ฉันคิดว่าฉันกำลังจะเดินทางไปไกลกว่าดวงอาทิตย์" เขาจ้องดูดวงอาทิตย์อยู่ครู่หนึ่ง       สังเกตจากท้องฟ้าว่าสภาพดินฟ้าอากาศที่ดีกำลังจะมาถึง   "จะดีสำหรับเจ้านายที่จะเดินทางข้ามทะเลพร้อมกับขนงาช้างไปทั้งหมด" ข้าพเจ้าตอบว่าบางทีข้าพเจ้าไม่ควรเอางาช้างไปจากป่าช้าช้าง       เพราะพวกแคนด้าห์ดำต้องปกป้องพวกมันเอาไว้ "ไม่  ไม่หรอกเจ้านาย"     เขาตอบ     "ตอนนี้จานาตายแล้วพวกแคนด้าห์ดำจะหนีไปกันหมด     ฉันรู้     ฉันรู้" จากนั้นเขาเคลื่อนกายหาที่ว่าง       พูดเรื่อยเปื่อยถึงการผจญภัยที่เราเคยร่วมทางกันมา       จนก่อนที่จะถึงวาระสุดท้ายของเขาแล้วจริง ๆ      เมื่อสติของเขากลับมาอีกครั้ง "เจ้านาย"    เขาพูด   "หัวหน้า มาโวโวตั้งชื่อให้ฉันว่า   แสงสว่างในความมืด     และนั่นเป็นชื่อของฉันใช่ไหม ?      เมื่อเจ้านายเข้ามาสู่ความมืดด้วยกัน       มองหาแสงสว่างนั้น       มันจะคอยส่องสว่างอยู่ใกล้ ๆ เจ้านาย" เขาพูดได้อีกเพียงหนึ่งครั้ง       คำพูดของเขามีว่า "เจ้านาย       ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าคุณพ่อนักเทศน์ของเจ้านายหมายถึงอะไรเมื่อเขาพูดกับฉันถึงความรักเมื่อคืนนี้       มันไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับผู้หญิง เจ้านาย  อย่างน้อยก็ไม่มากนัก        มันเป็นบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น เจ้านาย       บางสิ่งที่ยิ่งใหญ่เท่ากับความรู้สึกของฉันที่มีต่อเจ้านาย" จากนั้นฮานส์ตายไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าอันเหี่ยวย่นของเขา ข้าพเจ้าร้องไห้   จบบทที่ ๒๐ แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 46 15:01:22 จากคุณ : Sv - [ 9 ม.ค. 46 14:43:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ทำไมช่วงหลังๆนี่อัลลันดูแย่จังนะครับ ดวงตกเรื่อยๆ จากคุณ : GTW - [ 9 ม.ค. 46 22:06:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โธ่... ฮานส์ตายซะแล้วว คนรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ บทที่ ๑  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1646877/W1646877.html               บทที่ ๒  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1630488/W1630488.html     บทที่ ๓  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1662069/W1662069.html   บทที่ ๔  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1676212/W1676212.html   บทที่ ๕  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1689904/W1689904.html บทที่ ๖   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1704476/W1704476.html บทที่ ๗  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1718639/W1718639.html บทที่ ๘  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1732730/W1732730.html บทที่ ๙  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1751384/W1751384.html บทที่ ๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1778827/W1778827.html#9 บทที่ ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1803613/W1803613.html บทที่ ๑๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1811854/W1811854.html   บทที่ ๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1827632/W1827632.html#8 บทที่ ๑๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1843712/W1843712.html#7 บทที่ ๑๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1859298/W1859298.html#6 บทที่ ๑๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1875285/W1875285.html#4 บทที่ ๑๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1896630/W1896630.html บทที่ ๑๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1923237/W1923237.html บทที่ ๑๙ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1954335/W1954335.html จากคุณ : s_purple - [ 12 ม.ค. 46 08:05:25 ]