เวลาแห่งการพักผ่อนอีนมีความสุขได้ผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว บีบี้ตะโกนร้องเรียกคณะเดินทางตัวน้อยมารวมตัวกันเพื่อย้ำเตินข้อปฏิบัติตัวอีกครั้งก่อนที่ทั้งหมดจะออกเดินทางเข้าสู้ทางสงบใจเยือกเย็น
     "เอาๆๆ ทุกๆคนมากันทางนี้ได้แล้ว " บีบี้ตะโกนเรียกนักเดินทางตัวน้อย
ทุกคนพากันมายื่นเข้าแถวเรียงหน้ากระดานก่อนจะเช็คชื่อสมาชิกจะจัดลำดับการต่อคิวในการเดินทางเข้าสู่ทางสงบใจเยือกเย็น
     "จิมมี่ " บีบี้เริ่มขานชื่อของสมาชิกนักเดินทางที่ละคน
     "ครับผม"
     "เมลิด้า"
     "ครับ"
     "ทิวๆ"
     "โตกิ ๆ"
     "ก่อนเราจะออกเดินทางสู่เส้นทางสงบใจเยือกเย็นนั้น ข้าจะข้อจัดลำดับแถวดังนี้ คนแรกคือคนนำทางซึ่งก็คือข้าเอง ต่อมาคือจิมมี่ เมลิด้า และทิวๆ เรียกตามลำดับตามนี้ โดยทุกคนจะต้องจำคนหน้าและคนหลังของตัวเองไวให้ดี อย่าสงเสียงใดๆขณะเดินทางนั้นหมายถึงหม้าพูดคุยกันเด็จขาดและห้ามขานรับต่อเสียงใดๆทั้งสิ้นเข้าใจไหม?? นี้สำคัญมากนะการขานรับสุ่มสี่สุ่ทห้าอาจนำอันตรายมาถึงชีวิตของเจ้าได้" บีบี้อธิบาย
          ทั้งหมดเริ่มทำการจัดแถวเพื่อเดินทางโดยบีบี้ได้แจกผ้าชิ้นเล็กๆให้กับทุกๆคน ผ้าชิ้นนี้คือห่อเสบียงของพวกเค้านะเอง บีบี้นำมันมาฉีกเป็นชิ้นเล็กและร่ายคาถาฉูกมันไว้กับมือของคณะเดินทางตัวน้อยให้มือจับกันไว้ ปกกันไม่ให้มือหลุดขณะเดินทาง
     "เอาละได้เวลาเดินทางเสียที่ รูดซิปปากของพวกเจ้าทุกคนได้แล้ว" บีบี้พูดย้ำเตือนอีกครั้ง แล้วก็พาคณะเดินทางตัวน้อยก้าวเข้าสู่เขต ทางสงบใจเยือกเย็ก
          จิมมี่มองไปรอบๆตัวกับทิวทัศน์รอบข้างที่เริ่มเปลี่ยนแปลงไปที่ละน้อยๆ และเมื่อมองหันหลังกลับไปสิ่งที่พบคือบางอย่างที่กั้นระหว่างเส้นทางนี้กับโลกภายนอก พวกเขาเหมือนเดินเข้ามาสู่ห้องอีกห้องหนึ่ง อีกมิติหนึ่งที่แตกต่างออกไป บรรยากาศรอบตัวเริ่มดูหนาวเหน็บและปราศจากสีสรรค์ ความมืดรอบข้างเริ่มเข้ามาขอบงำทีละน้อยๆ จิมมี่บีบหูของเมลิด้าไว้เน้น ( ที่เป็นหูนี้เพราะอย่าลืมว่าเมลิด้านั้นเป็นลา ไม่สามารถยื่นเท้ามาจับมือกับจิมมี่ได้ จึงต้องใช้หูและหางแทน) และรับรู้ถึงความกลัวจากการสั้นระรัวของหูได้ทันที  ยิ่งทั้งหมดเดินลึกเข้าไปเท่าใด ความหนาวเหน็บจะความน่ากลัวของเส้นทางก็เริ่มเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น ตอนนี้มือของจิมมี่เย็นเฉียบ ขนแขนลุกตั้งชูทั่วหน้าเหมือนเตรียมเคารพธงชาติก็ไม่ปาน บีบี้พาพวกเขาทั้งหมดเดินลึกเข้าไป ลึกเขาไป ลึกเขาไป
          รอบตัวเริ่มมืดลงเรื่อยๆอย่างช้าๆ ช้าๆจนมองไม่เห็นสิ่งใดเลยแม้นว่าสิ่งนั้นจะดูเพียงแค่ปลายจมูกก็ตาม ความรู้จึกขลาดกลัวเริ่มเข้ามาครอบงำในจิตใจของพวกจิมมี่ แต่แม้งว่าพวกเขาจะอยากร้องหรืออยากตะโกนมากเพียงใดก็ตาม ความคิดทั้งหมดก็จำจะต้องหยุดร้องด้วยคำเตือนก็หน้านี้ของบีบี้นะเอง  จิมมี่พยายามที่จะสงบจิตใจ ท่องไว้เสมอว่า ไม่เป็นๆเดี่ยวก็พ้นแล้ว เดี่ยวก็พ้นแล้ว เช่นเดียวกับทุกๆคนในขณะเดินทางบีบี้ กำลังร้องเพลง นกสีส้มของเขาต่อ เมลิด้ากำลังคิดถึง เซโลนี้ ลาสาวแสนสวยที่ทำผมทรง Afroสีแดงสด ทิวๆกำลังคิดถึงพวกพ้องที่เค้ากำลังจะเดินทางไปพบ ความกลัวของทุกคนเริ่มลดน้อยลงเมื่อมีสิ่งที่พวกเขารักเข้ามาแทนที แต่แล้วบางสิ่งบางอย่างไม่ก็ทำให้ความคิดของพวกเขาต้องหยุดชงัก เสียงของอะไรบางอย่างดังขึ้น
     "แฮ่.................แฮ่.......................แฮ่..........."เสียงเย็นเฉียบและหยาบแหบแห้งดั่งอยู่ใกล้ๆพวกเขา
         จิมมี่ตัวเย็นละสั่นระรัวด้วยความหวาดกลัวเช่นเดียวกับหูของเมลิด้า มีของเหลวเหนียวหนือเหมือนนำลายหรืออะไรบางอย่างหยดลงที่แขนของเขา มันชั่งหน้าขยักแขยงจนแทบอยากจะกรีดร้อง เสียงดนกลิ่มของใครบางคนดัง ฟุด ฟิดๆเข้ามาใกล้ๆ ใกล้อีกและใกล้อีก บีบี้ยังคงพาขณะเดินทางเดินต่อไปอย่างไปหยุดยั้ง แต่แขกที่ไม่พึงประสงนี้ก็ดูเหมือนจะไม่ลดความพยายามเช่นเดียวกัน มันยังคงดนกลิ่มทุกๆคนอย่างพินิจพิจารณาถึงความหิมหวานของเนื้อ และยังคงดูเหมือนว่าจะวนไปรอบๆด้วยความรวดเร็ว เสียงฟุดฟิดๆของการหายใจของแขกไม่ได้รับเชิญนี้ได้ยินอยู่ไม่ขาดระยะ
          จิมมี่กลัวแทบขาดใจแล้วเขาคิดว่าเมลิด้าและคนอื่นๆก็คงเช่นเดียวกัน เขาไม่รู้ว่าเจ้าตัวนี้คือตัวอะไรหน้าตารูปลักษณ์แบบไหน แต่ที่รูปคือมันเหม็น เหม็นมากกลิ่นของตัวมันส่งกลิ่มเหม็นตลบอบอวนไปทั่วและน้ำลายของมันก็เช่นกัน และที่ครั้งที่ได้กลิ่มเหม็นแรงขึ้น พร้อมกับเสียงลมหายใจที่น่าขยักแขยง นั้นหมายถึงมันอยู่ใกล้ๆ ซึ่งจิมมี่ดูเหมือนจะเป็นเป้าหมายที่หน้าสนใจเป็นพิเศษ...
     " แฮ่...........แฮ่.....เจ้าหนูน้อย...............เนื้อหวาน....."เสียงแหบแห้งน่ากลัวนั้นเริ่มพูดบางอย่าง เสียงนั้นใกล้มาเหมือนอยู่ใกล้ประชิดติดกับหูของจิมมี่เลยที่เดียว
          จิมมี่พยายามตั้งสติร้องเพลงโดยไม่สนใจเสียงน่ากลัวของแขกที่ไม่ได้รับเชิญนี้ " One lillte Two little Three little Indian Four little Five little Six little Indian Seven little Eight little Nine Little Indian TEN little BoY" เสียงเพลงดังวนไปรอบแล้วรอบเล่าเพื่อกลบความกลัวที่มีอยู่มากมายภายในจิตใจ
     "แฮ่.......หนูเนื้อหวาน....เจ้าชื่ออะไร "สีนั้นยังคงพูดอยู่อย่างไม่หยุดยั้ง มีบางอย่างมาสัมผัสกับหน้าของจิมมี่ มันเหมือนมือ หรืออะไรสักอย่างมีของเหลวเหนียวหนือเป็นเมือกด้วย เมือกนั้นเหม็นเหมือนสาบหมูและมันก็เลอะอยู่ที่น่าจิมมี่ด้วยเช่นกัน จิมมี่รูปสึกสะอิดสะเอียนจนแถบอย่างวิ่งหนีถ้าเขาสามารถทำได้ แต่น่าเสียได้ที่มันไม่เป็นแบบนั้น.....