ความคิดเห็นที่ 1
ขวานของพ่อหายไปแล้ว
พันฝนพูดซ้ำๆ กับตัวเองเหมือนคนใจลอย ซึ่งมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ .. ภายหลังจากได้สร้างสายฟ้าขึ้นมาอย่างปาฏิหาริย์แล้ว ขวานของพ่อก็กลับพุ่งออกจากมือของพันฝนราวกับมีชีวิตหายลับตาไปทางท้องฟ้าด้านทิศตะวันตก พันฝนไม่ได้ทำขวานหลุดมือไปเองอย่างแน่นอน หรืออย่างน้อยๆ เขาก็มั่นใจอย่างนั้น เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งเดียวที่เขารู้ก็คือ ขวานของพ่อหายไปแล้ว
มาถึงตอนนี้ น้ำต้นและบรรดาเพื่อนๆ ยักษ์กองเชียร์ต่างรับรู้สึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นแล้ว ขวานของพ่อพันฝน ขวานของรามสูรหายไป นี่จะต้องเป็นปัญหาใหญ่อย่างแน่นนอน ความเงียบอันน่าอึดอัดใจปกคลุมไปทั่วทั้งลานกว้างที่เด็กๆ ใช้เป็นที่วิ่งเล่นกันแห่งนี้ ไม่มีใครพูดหรือส่งเสียงใดๆ ออกมา เสียงเดียวที่เกิดขึ้นในตอนนี้คือเสียงของพันฝนนั่นเอง
ไม่มีใครรู้ว่าพันฝนกำลังคิดอะไร หรือคาดหวังจะได้ยินอะไรจากปากเพื่อนๆ ที่ยืนรายล้อมอยู่รอบตัวเขา คำปลอบใจ คำแนะนำ ความช่วยเหลือ หรือบางที พันฝนอาจไม่ได้คิดอะไรเลยก็ได้ แต่ไม่ว่าในใจของพันฝนกำลังคิดถึงสิ่งใดอยู่ก็ตาม สิ่งที่เขาได้รับจัดว่าเป็นปฏิกิริยาทั่วไปของยักษ์หรือแม้แต่มนุษย์ส่วนใหญ่ ในยามที่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้
เอ่อ ... เพื่อนตนหนึ่งเอ่ยขึ้น พอดีเรานึกขึ้นมาได้ว่า เราต้องรีบไปช่วยแม่ทำความสะอาดครัวน่ะ ..
หลังจากนั้น เพื่อนๆ ยักษ์ตนอื่นๆ อีกนับสิบ ต่างก็บังเอิญนึกขึ้นได้ว่าตนเองมีธุระต้องรีบไปทำขึ้นมาพร้อมๆ กันโดยไม่ได้นัดหมาย บ้างก็ต้องไปทำการบ้าน, ต้องไปช่วยงานแม่, ต้องไปธุระกับพ่อ, ต้องไปเลี้ยงน้อง, ต้องไปทานอาหารเที่ยง, ต้องไปกวาดบ้าน, ต้องไปล้างจาน และ ต้อง อื่นๆ อีกมากมาย ซึ่งจำเป็นต้องรีบไปจัดการโดยเร็วที่สุด
เพียงชั่วเวลาไม่นาน เพื่อนๆ ยักษ์ก็พากันแยกย้ายหายตัวไปอย่างรวดเร็ว จนในที่สุดทั่วทั้งลานกว้าง ก็เหลือเพียงพันฝนกับเพื่อนอีก 2-3 ตน ซึ่งยังมีความเป็นเพื่อนและความรับผิดชอบหลงเหลือในใจมากพอที่จะไม่ทิ้งให้พันฝนต้องอยู่เผชิญปัญหาเพียงลำพัง
ใจเย็นๆ น่า .. น้ำต้นพูดพลางเอามือตบบ่าสีเขียวของพันฝนเป็นเชิงปลอบ ก่อนจะพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงที่บอกชัดว่าไม่มั่นใจ เดี๋ยวพวกเราไปหาพ่อนายด้วยกัน บอกท่านไปตามตรง ท่านคงไม่ว่าอะไรหรอก ..
ใช่ๆ ช้างสารสนับสนุน ก็นายไม่ได้ตั้งใจนี่นา ..
นั่นสิ .. พ่อนายก็ท่าทางใจดีออก เข้าไปบอกกับท่านตรงๆ ท่านคงไม่ทำโทษอะไรนายรุนแรง ..... นากรีเพื่อนยักษ์ผู้มีผิวสีชมพูอ่อนและมีใบหน้าหวานราวกับเด็กผู้หญิงเสริมขึ้น แต่แล้วก็ต้องรีบหยุดปากก่อนจะพูดจบ เพราะน้ำต้นหันมาถลึงตาใส่ เมื่อนากรีพูดไปถึงเรื่องที่พันฝนจะต้องถูกทำโทษ
พวกนายจะไปเป็นเพื่อนเราจริงๆ นะ .. พันฝนเงยหน้าขึ้นถามเพื่อนๆ
อื้อ ทั้งสามพยักหน้ารับพร้อมกัน
แล้ว .... พ่อจะไม่ว่าอะไรจริงๆ หรือ.. พันฝนถามอีก
เอ่อ .. .. คราวนี้เพื่อนทั้งสามได้แต่ยืนอ้ำอึ้ง ไม่อาจให้คำตอบได้ เพราะทุกตนต่างก็รู้ดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ที่แค่เดินเข้าไปสารภาพผิดพร้อมทั้งสัญญาว่าจะไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีกก็จะจบได้ อย่างเมื่อครั้งที่นากรีทำแจกันของคุณครูแตก หรือ ครั้งที่ช้างสารแอบหยิบขนมในโรงครัวมากินโดยไม่ได้รับอนุญาต รามสูรทุกตนย่อมรักขวานของตัวยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด การที่พันฝนทำขวานหายไปเช่นนี้เรื่องต้องไม่จบลงง่ายๆ อย่างแน่นอน
เห็นมั้ยล่ะ .. พวกนายก็รู้อยู่แล้ว ว่าถ้าเราไปบอกพ่อ ผลมันจะเป็นยังไง พันฝนทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง ดวงตาแดงก่ำ นี่ถ้าไม่ได้อยู่ต่อหน้าเพื่อนๆ พันฝนคงร้องไห้ออกไปแล้ว พ่อไม่มีทางยกโทษให้เราแน่
เช่นเดียวกับเพื่อนที่ดีทั่วไป เด็กทั้งสามพยายามหาคำพูดต่างๆ มาปลอบใจพันฝนอย่างสุดความสามารถ เท่าที่สมองน้อยๆ ของพวกเด็กๆ จะสามารถคิดออกมาได้ โดยเฉพาะน้ำต้นผู้ซึ่งรู้สึกว่าตนเองต้องมีส่วนรับผิดชอบในเรื่องนี้มากกว่าตนอื่น
เอาน่า .. น้ำต้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง อย่างไรเสียท่านก็เป็นพ่อของนายนะ ท่านคงไม่เห็นขวานดีกว่าลูกชายตัวเองหรอกน่า
มันก็ไม่แน่หรอก .. พันฝนไม่เห็นด้วย
ตั้งแต่จำความได้ ภาพของพ่อที่พันฝนจำได้ติดตามากที่สุดก็คือ ภาพของพ่อที่กำลังเช็ดถูทำความสะอาดขวานเล่มโตอย่างทะนุถนอม เมื่อตอนยังเล็กๆ พันฝนเคยไปหยิบขวานของพ่อมาเล่นยังถูกพ่อตีจนเจ็บแทบแย่ แล้วนี่เขามาทำขวานหายไปอย่างนี้ ใครจะรู้ว่าพ่อจะโกรธขนาดไหน และที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้น พ่อยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเอาขวานออกมา
จากคุณ :
แม่มดพันปี 
- [
22 ม.ค. 46 20:51:12
]
|
|
|
