ความคิดเห็นที่ 1                                                     บทที่                                                       2                                              ลูกค้าแปลกหน้า                ผมเห็นด้วยตาเปล่า ๆ ของผมเอง ลูกค้าที่ไม่รู้จักคนนั้นกำลังซดดื่ม หนังสือ ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ สาบานได้เลยว่าผมไม่ได้ตาฝาด  ตลอดเวลาห้านาที   ผมเห็นเขาหลับตาและยื่นแขนออกไปตรงข้างหน้าของเขา  เดินเงียบๆไปตามชั้น หนัง สือ ดูราวกับเขากำลังเงี่ยหูฟังเสียงหนังสือ ทันใดนั้น เขาก็คว้าเอาหนังสือเล่ม หนึ่ง  แล้วเรื่องก็ยิ่งดูพิลึกพิลั่นยิ่งขึ้น                 เขาไม่ได้เปิดหนังสือ เพียงแค่แหวกหน้าหนังสือตรงกลางเล่มให้เป็น ช่อง  เขาสอดหลอดที่ล้วงออกมาจากกระเป๋าไปยังช่องนี้และเริ่มดูด ท่าทางปิติ ยินดียิ่งระบายไปทั่วใบหน้าเขา ราวกับว่ามีไอสกรีมโซดาบรรจุอยู่ในหนังสือนั้น วันนั้นเป็นวันที่อากาศสุดยอดจะร้อนเกินกว่าปกติ  อากาศที่ไม่เหมาะสำหรับจับจ่าย ซื้อหนังสือเลยจริงๆนะครับ                    ผมอ้าปากค้าง ถอนหายใจสะดุ้งเฮือกด้วยความประหลาดใจ  นับว่า เป็นความผิดพลาด ลูกค้าท่าทางแปลกๆคนนั้นได้ยินเสียงผมแน่ เพราะเขารีบจัด เรียงชั้นใหม่อย่างรวดเร็ว  เก็บหลอดใส่เข้ากระเป๋าและมุ่งหน้าตรงไปที่ประตู                ทันทีที่เขาจากไปแล้ว ผมก็กระโดดออกมาจากจุดที่ซ่อนตัวอยู่แล้ว ไปตรวจดูหนังสือเล่มที่เขาสอดหลอกเข้าไป หนังสือเล่มนั้นหาได้ไม่ยาก  เพราะ มันบางและหยุ่นคล้ายยาง  ขณะที่ผมชักออกมาจากชั้นหนังสือ  ผมตลึงกับความ เบาอย่างไม่เหลือเชื่อของมัน  ถ้าหามีกระแสลมแรงๆ หนังสือเล่มนั้นคงปลิวกระ- เด็นไปแล้ว                      แค่นั้นยังไม่พอ เมื่อผมเปิดหนังสือออกมา ผมแทบสลบ  มันว่าง เปล่า ไม่มีแม้แต่คำสักคำหลงเหลืออยู่บนหน้าหนังสือ  นักอ่านหนังสือชวนขนลุก คนนั้น ได้ซดหมึกตัวหนังสือในหน้าหนังสือจนเกลี้ยง จนเกือบหมดตัวสุดท้าย ผึ้งแก้ว (The gl@ss Bee)  - [25 ก.ค. 44 05:14:23] แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 46 23:36:45 แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 46 00:41:06 แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 46 00:40:35 แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 46 00:39:38 จากคุณ : ผึ้งแก้ว - คนซดหมึก (Le Buveur d'encre) - [ 24 ม.ค. 46 00:35:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2                                                    บทที่                                                         3                                                  ตามกวด                   ผมตื่นเต้นจนไม่มีเวลามานั่งเกรงกลัว ผมเริ่มปฏิบัติการ---อย่างรวด เร็ว !  ผมเชื่อว่าลูกค้าท่าทางแปลกๆคนนั้นจะไม่กลับมาที่ร้านอีก เพราะเขาได้ยิน เสียงผมถอนหายใจและรู้ว่ามีคนจับได้ว่าเขากำลังซดหมึกอยู่                    ผมมีทางเลือกสองทาง คือ ผมควรเล่าให้คุณพ่อฟังทุกสิ่งทุกอย่าง ที่พึ่งเห็น หรือควรหาความกระจ่างด้วยตัวเองเช่นเดียวกับนักสืบจริง ๆ เขาทำกัน   ผมรู้นี่ว่าคุณพ่อคงไม่เชื่อผมอยู่แล้ว  ท่านยังอาจกล่าวหาว่าผมเป็นคนลบตัวหนัง สือเองอีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้น ท่านรู้ก็ว่าผมนั้นแพ้การอ่านหนังสือนี่ ดังนั้น ผมตัดสิน ใจตามแกะรอยนักอ่านหนังสือท่าทางแปลกๆคนนั้นไป                       “ลูกจะออกไปไหน” คุณพ่อถามตอนที่ผมมุ่งหน้าตรงไปยังประตู                        “ออกไปข้างนอกหน่อยครับ” ผมส่งเสียงบอกตอบกลับไป                        บนท้องถนน ประกายเจิดจ้าและความร้อนของดวงอาทิตย์แผด เผาผมเข้าอย่างจัง  ผมเกรงว่าผมได้ใช้เวลาตัดสินใจมากไป คนซดหมึกคนนั้นได้ หายลับไปแล้ว                         ผมเริ่มวิ่งแทรกไปมาระหว่างฝูงชนเดินตามท้องถนนและเร่งฝ่า ออกไป  ไม่มีเลย!  แต่การล้มเลิกการติดตามนั้น ไม่มีทางเสียล่ะ นี่เห็นชัดเลยว่า เป็นการผจญภัยที่มีเพียงครั้งเดียวในชีวิต                        ผมยังคงไล่ตามอย่างไม่ลดละและสุดท้ายก็เห็นหลังไวๆของลูก ค้าของผม  ผมจำได้ทันทีถึงท่าทางแปลกๆและท่วงท่าการเดินของเขาซึ่งเคลื่อนที่ อย่างรวดเร็วแต่เท้าไม่เคลื่อนไหวเลย  ทุกคนบนบนถนนหลีกทางให้เขา                         ผมหยุดหลังต้นไม้ กลั้นลมหายใจและตามรอยเขาต่อไป                       แล้วสุดท้ายผมจึงได้มาหยุดยังหน้าสุสาน . ผึ้งแก้ว (The gl@ss Bee) - [26 ก.ค. 44 08:47:15] แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 46 23:40:41 แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 46 00:44:29 แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 46 00:43:56 จากคุณ : ผึ้งแก้ว - คนซดหมึก (Le Buveur d'encre) - [ 24 ม.ค. 46 00:42:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3                                                   บทที่                                                       4                                                   ในสุสาน                       ผมอดสั่นสะท้านไม่ได้  สุสานหาใช่สถานที่โปรดปรานที่ผมอยากจะ มาแวะเยือนเลย ผมรู้ว่าอาจจะเผชิญกับภยันตรายอันน่าสยดสยองในที่สุดก็ได้                     แต่ผมไม่อาจหยุดได้เสียแล้วตอนนี้  ผมเป็นเด็กองอาจกล้าหาญ หาใช่คนขี้ขลาดตาขาว                        ผมพยายามตามเขาให้ทันขณะที่เขาวิ่งลงตามทางลาดตัดทะลุ ไปยังใจกลางของสุสาน                        แล้วทันใดนั้น  เขาก็เดินเบี่ยงไปเล็กน้อยไปตามทางที่แยก ทแยงออกไป เมื่อผมมาถึงทางแยก เขาก็ได้หายไปเสียแล้ว                               นั่นเองเป็นเวลาที่ผมฉุกคิดได้  คำ ๆ หนึ่งผุดออกมาจากริม ฝีปากผม  แวมไพร์!  ผมช่างโง่เง่าเสียนี่กระไรที่ไม่ตระหนักได้ทันท่วงที                            เพื่อมิให้การยุ่งกับเรื่องเหล่านี้ เสียไปโดยเปล่าประโยชน์  ผม เริ่มตรวจตราค้นหาตามป้ายหลุมศพต่าง ๆ  วันที่และชื่อจารึกบนป้ายเหล่านั้น  แม้ ว่าผมจะไม่รู้จักผู้คนที่ฝังอยู่ใต้ดิน ผมก็รู้สึกไม่สบายใจและรู้สึกว่าได้ละลาบละล้วง ด้วยเช่นกัน –ในการเหยียบย่ำเหนือสถานที่พักผ่อนของพวกเขา                            แม้หนึ่งในคนตายเหล่านั้นจะซดหนังสือ    แวมไพร์ของผม ไปซ่อนอยู่ตรงไหนกัน การมาเผชิญหน้ากับแวมไพร์บนหลุมศพเหล่านั้น ออกจะ ไม่ค่อยปกตินัก ถ้าผมโชคดีพอก็คงพบเจ้าตัวซดหมึกที่หายากนั้น โชคดี—แต่กลัว แทบตาย!                       ทันใดนั้นผมก็มองเห็นอนุสาวรีย์มีซุ้มโค้งหน้าตาแปลกประหลาด ตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางทางนั้น  รูปร่างมันดูคล้ายขวดหมึก                                               ขาแข้งผมเริ่มสั่น ถึงแม้ข้างนอกมันยังกลางวันอยู่แต่มันก็ดูมืด ทึมเช่นกัน                      ผมเคลื่อนไหวราวหุ่นยนต์  ผลักประตูสุสานซุ้มโค้งประหลาด ๆ นั้น  ประตูมันไม่ได้ลงกลอน มีขั้นบันไดพาไปสู่พื้นดินเบื้องล่าง ผมค่อยๆก้าวเดิน ลงบันไดอย่างช้าๆ  ขณะเดียวกันหินดาดเพดานก็ร่วงหล่นตกลงมาบนหัวผม บรื๋อ .                     เบื้องล่างผมเห็นห้องรูปร่างทรงกลมที่มีผนังเป็นชั้นหนังสือ ซ้อน เรียงกันเป็นพัน ๆ เล่มเหมือนทหารตัวเล็ก ๆ กำลังยืนประจำการอยู่                     ห้องสมุดแปลกประหลาดนี้เป็นห้องเตรียมอาหารของเจ้าปีศาจตน นั้น                      เทียนสองสามเล่มส่องสว่างให้โลงศพรูปทรงหัวปากกา อันตั้ง วางอยู่บนยกพื้น  และภายในนั้น เอ้อ..ลูกค้าผมกำลังกรนอยู่ครับ                       ร่างของเขาคลุมใต้ผ้าห่ม มีเพียงหัวที่พาดบนหมอนซาตินใบ ใหญ่ เห็นเด่นชัดอยู่   ผมสังเกตเห็นเศษอะไรเล็ก ๆ ดูคล้ายตัวอักษร เป็นรอยตาม ผิวหนังที่เหมือนกระดาษอัดแบบปาเปียมาเช่ของเขา ผมขยับเข้าไปใกล้เพื่อจะได้ พิจารณาเขาให้ละเอียดชัดเจนขึ้น                          ทันใดนั้นเขา ก็ผุดลุกขึ้นมา และจ้องมองตรงมาที่ผม ตาทั้งคู่ ดำเหมือนน้ำหมึก                          เลือดของผมเริ่มเดือดปุดๆ ผมรู้สึกยุ่งเหยิงปั้นป่วนเหมือนไข่ พึ่งต้มและผมได้แต่สงสัยว่า พวกแวมไพร์ชอบไข่ต้มยางมะตูมหรือเปล่า     ผึ้งแก้ว (The gl@ss Bee)  - [27 ก.ค. 44 09:02:30] แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 46 23:46:40 แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 46 00:49:01 แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 46 00:48:21 จากคุณ : ผึ้งแก้ว - คนซดหมึก (Le Buveur d'encre) - [ 24 ม.ค. 46 00:46:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4                                                    บทที่                                                        5                                                 แว แวมไพร์                          ผมรู้สึกตกใจกลัวจนไม่กล้าขยับเขยื้อนตัว เส้นเสียงของผมก็ เหมือนถูกแช่แข็ง  ผมไม่อาจตะโกนร้องออกมาได้                          “อ้ายหนูเจ้ามาทำอะไรอยู่ที่นี่”                           เสียงเของแวมไพร์ กระซิบแผ่วเบานุ่มนวล ผมจำต้องตอบ อย่างฉลาดเฉลียวและรวดเร็ว                          “ผมจะมาเยี่ยมหลุมศพยายครับ  แต่สงสัยว่าจะหลงทางเสีย แล้ว”                          “ยายของเจ้าฝังที่สุสานนี้หรือ”                          “เอ้อ ไม่ใช่ครับ ผมคงมาผิดสุสานด้วย”                            เขาเริ่มขู่คำราม ผมตกใจกลัวหมดแล้ว  ยิ่งเจ้าลิ้นแหลมน่า กลัวที่เคลื่อนไปมาระหว่างริฝีปากเขา  ลิ้นนั้นมีผิวเหมือนขวดหมึกด้วย                            “อ้ายหนู เจ้าตามข้ามาจากร้านหนังสือ  ทำไม”                            ไม่มีประโยชน์ที่จะโกหกต่อไป ผมแน่ใจว่าเขาอ่านความคิด ผมออก                             “ท่านใช้หลอดซดหนังสือ ผมเห็นนะ” ผมตอบไป                             “ เข้าใจล่ะ เจ้าเด็กโง่เอ้ย รู้ไหม ข้าเป็นใคร”                              “แว แวมไพร์ครับ”                              “เจ้าโชคดีมากนะ  หลังจากห้าศตวรรษของอาหารเย็นดี ๆ ที่เป็นโลหิต ข้าก็เกิดแพ้ขึ้นมา ไม่งั้นล่ะก็”                              ผมไม่กล้าจะคิดว่าเขาหมายความว่าอย่างไร                               “ทำไมท่านถึงซดหมึกครับ” ผมถาม                                “ข้าป่วยเป็นโรคเกี่ยวกับตับ มาเจ็ดสิบสองปีแล้ว มีแต่ หมึกนี่แหละที่เป็นอาหารที่ข้าสามารถย่อยได้ไม่ยาก     เชื่อไหมล่ะว่า มันมีคุณค่า ทางโภชนาการด้วย”                                 “จริงหรือครับ  แต่ทำไมไม่ซื้อหมึกที่เป็นขวดมาดื่มล่ะ ครับ  ท่านสามารถแช่เตู้เย็น เก็บไว้ใต้ถุนสุสานเก็บศพนี่ได้ น่าจะง่ายกว่ากันเยอะ เลย”                                  “ไม่ได้หรอก อ้ายหนู หมึกขวดมันรสชาดจืดชืดเหมือน อาหารไม่ใส่น้ำปลา  แต่หมึกเก่าๆบนกระดาษนี่สิเป็นอาหารรสเลิศเชียวล่ะ  ยอด เยี่ยมจริงๆ”                                  ผมไม่อยากเชื่อ                                  “เจ้าไม่เชื่อล่ะสิ”                                  “โอ้ย ไม่ใช่ครับ ผม เชื่อครับ ผมเชื่อ”                                  “ไม่หรอก เจ้าไม่เชื่อ  ไม่เป็นไร จะชอบหรือไม่ชอบ แล้วเจ้าก็จะค่อยๆรับรู้รสชาดของหมึกเอง  พรุ่งนี้เจ้าก็จะเข้าใจ .”                                   เขาทะยานรวดเร็วเยี่ยงปีศาจออกจากโลงแล้วแสยะ ยิ้ม ฟันเป็นประกายวาววับของเขาดูเหมือนปลายปากกาแหลม ๆ เขาเข้ามาใกล้ใกล้เข้ามา ๆ                                ผมรู้สึกว่าความมืดมนอนธการค่อย ๆ โรยตัวลงมาปก คลุมร่างผมอย่างช้า ๆ ผึ้งแก้ว (The gl@ss Bee)  - [28 ก.ค. 44 08:20:07] แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 46 23:50:18 แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 46 00:53:18 จากคุณ : ผึ้งแก้ว - คนซดหมึก (Le Buveur d'encre) - [ 24 ม.ค. 46 00:49:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5                                                   บทที่                                                      6                                               อึ้ม .อร่อยจัง                              แวมไพร์ไม่มีจริง ไม่มีใครซดเลือดจากแก้วเป็นอาหารเช้า และผู้คนก็ไม่ดูดหมึกจากหลอด ผมเกลียดฝันร้ายพิศดารนี้  มันทำให้ผมขวัญหนี ดีฝ่อหมด                                 ผมเผลอหลับไป ณ ตำแหน่งที่ผมซ่อนตัวอยู่ ร้านหนังสือ กำลังจะปิด ลูกค้าสองคนยังอ้อยอิ่งอยู่ในร้าน ผมตื่นขึ้นมาเพราะอาการคันแขน อย่างรุนแรง เลยพยายามจะเกา แต่ตระหนักว่ามันคันลึก ๆ มาจากใต้ผิวหนัง                               เพื่อให้แน่ใจว่าผมฝันไป ผมกวาดสายตาสำรวจหนังสือบน ชั้น  ทุกสิ่งเป็นระเบียบ หนังสือทุกเล่มอัดแน่นไปด้วยตัวหนังสือ ผมหันกลับไปตรง ที่ซ่อนผมและรู้สึกบอกไม่ถูกผสมกันระหว่างการง่วงเหงาหาวนอน                                 ผมได้ยินเสียงคุณพ่อลงกลอนลั่นดาลประตูร้าน  ผมอยู่ คนเดียวตามลำพังในที่สุด                                   ความเงียบสงบและความืดมนรอบๆข้างดูน่าตื่นเต้น คุณ พ่อไม่เฉลียวใจสักนิดว่าผมยังอยุ่ภายในร้าน และผมแน่ใจว่าเมื่อท่านทราบก็จะติด ตามค้นหาผม แต่ผมมีอย่างอื่นที่จะทำดีกว่ากลับบ้านไปนอนครับ                                 หนังสือทั้งหมดที่เรียงอยู่บนชั้นอย่างเป็นระเบียบกำลังร่ำ ร้องเรียกหาผมอยู่                               “มาสิจ้ะ มาสิ มาเปิดพวกเรา”                                เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกอยากหนังสือขึ้นมา                                “มาสิจ้ะ มาสิ มาดูพวกเรา”                                โชคดีจังที่ผมเผอิญมีหลอดดูดในกระเป๋าพอดี                                คำแรกรสชาดน่าตื่นเต้นดี ไม่ว่าจะแปลกประหลาดขนาด ไหน ผมกำลังกินประโยคและกำลังเคี้ยวย่อหน้า  หนังสือรสชาดเหมือนขนมบราวนี เลย                                   อื้ม..อร่อยๆจัง                                  แต่น่าประหลาดใจไปกว่านั้น คือ อารมณ์ความรู้สึกของ ลิ้นผมเปลี่ยนไปตามคำแต่ละคำ ย่อหน้าแต่ละย่อหน้า ผมไม่เพียงซึมซาบรสชาด ของหมึก ผมยังซึมซาบรสชาดอันบริสุทธิ์และรสชาดของการผจญภัยทั้งหมด                                  ในท้องทะเลที่บ้าคลั่ง เรือสองลำ ดวลกันในสงครามอันไร้ความปรานี โครม  ด้วยดาบที่คาบอยู่ระหว่างฟัน  เจ้าโจรสลัด ยิ้มแสยะอย่างเหี้ยมเกรียม  ผมไม่เพียงแต่อ่านหนังสือ แต่ยังประสบเหตุการณ์ทั้งหมดเอง ผมเป็นกัปตัน ของเรือรบหลวง และกำลังต่อสู้เพื่อชีวิต                                  ทันใดนั้น ผมพบตัวเอง เผชิญหน้ากับปีศาจร้ายที่ปิดตา ข้างหนึ่งและมีขาไม้ข้างหนึ่ง มันคือ กัปตันฟลิ้นท์ผู้ชั่วร้าย  เราประดาบกัน ผม เหนื่อยล้า แขนผมอ่อนปวกเปียกเหมือนเยลลี   ในการพยายามกำจัดเขาครั้งสุด ท้าย ผมเสยดาบใส่เจ้าศัตรู เขาหลบการจู่โจมของผม ผมเคลื่อนกายไปตรงกาบ เรือ                                   ขณะที่ซดคำแรกๆ ของย่อหน้าที่สอง แสงก็สว่างขึ้น ทันใด คุณพ่อยืนอยู่ตรงนั้น ผมเลยรีบกลืนคำแล้วมันก็เกิดติดคอ                                    “ถึงเวลาเข้านอนแล้ว วายร้ายตัวน้อย.”คุณพ่อว่า                                     ท่านไม่เข้าใจว่าผมกำลังทำอะไรอยู่กับหนังสือ                                     “ลูกต้องอ่านหนังสือ ไม่ใช่เคี้ยวมัน”                                       เมื่อท่านเห็นหลอดดูดและหมึกที่หยดลงมาเปื้อนที่ คาง  โกรธของท่านหายไป                                      “หมามันกัดลูกหรือ”                                     “ไม่เชิงครับ .”                                       ท่านคงกลัวผมเป็นโรคพิษสุนัขบ้า  ผมยืนยันกับ ท่านอีกครั้ง บอกว่าหมึกนั้นเป็นเพียงชอคโกแล็ต  และท่านก็เชื่อ                                       แต่ท่านก็ไม่เชิงเข้าใจผิดหรอกนะ  ผมถูกกัดจริงๆ แต่ไม่ใช่หมากัด เมื่อผมสลบไปในห้องใต้ถุนเก็บศพ เจ้าแวมไพ์ ได้ใช้ฟันที่เหมือน ปลายปากกา จารึกชื่อเขาบนแขนผม .แด็กคูลิงค์ .                          ตอนนี้ผมกลายเป็นพวกเขาคนหนึ่ง                                                    ...ผมกลายเป็นคนซดหมึก                          และเป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ผมเพลิดเพลินกับ                           การเป็นลูกชายของเจ้าของร้านหนังสือ...                                  ๏๏๏๏๏จบ๏๏๏๏๏ ผึ้งแก้ว (The gl@ss Bee)  - [29 ก.ค. 44 11:14:34] แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 46 23:56:58 แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 46 01:00:13 จากคุณ : ผึ้งแก้ว - คนซดหมึก (Le Buveur d'encre) - [ 24 ม.ค. 46 00:54:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอเป็นคนซดหมึกด้วยคนค่ะ อึ้ม...อร่อยจัง @^_^@ จากคุณ : ธราธร - [ 24 ม.ค. 46 05:21:17 A:194.80.32.12 X:10.38.47.73 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องมันชวนขนลุกแบบพิลึก ๆ นะค่ะ  ซดหมึก จะรสชาติเหมือนซดน้ำแกงมั้ยหนอ ชื่อ แดร็กคูอิงค์  ตลกดี  ฟังน่ารักมากกว่าน่ากลัว  ส่วนเราเห็นจะเป็นได้แค่ แดร็กคูดริ้ง 555  เอิ๊กส์ //ิำำbeer   จากคุณ : m_normal - [ 24 ม.ค. 46 11:53:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาทักทาย สำหรับชาวถนนที่ยังไม่ได้อ่านเรื่องนี้ เลยโชคดี เพราะได้อ่านทีเดียวจบ :) จากคุณ : scottie - [ 24 ม.ค. 46 16:38:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ ธราธร ยินดีต้อนรับสมาชิกชมรมคนซดหมึกครับ คุณ  m_normal tไม่เป็นไร ๆ กินอะไรก็ได้ที่ไม่ทำร้ายตัวเอง คุณ scottie สวัสดีครับ  แม่ยกอันดับหนึ่ง(เอ่ หรือว่าหน้าม้านะ? 5555) แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 46 00:24:43 จากคุณ : ผึ้งแก้ว - คนซดหมึก (Le Buveur d'encre) - [ 26 ม.ค. 46 00:22:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อืมม์ ดีกว่าคนซดเหล้าน่า จากคุณ : GTW - [ 27 ม.ค. 46 06:02:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่เจอกันนานนะคะคุณผึ้งแก้ว ว่าแต่มีตอนใหม่ๆบ้างป่าวอะ อยากอ่านจัง จากคุณ : ทินา - [ 31 ม.ค. 46 15:57:26 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 'จารย์ GTW  ...เอาเมาเหล้าเช้าค่ำก็หายไป  แต่เมาใจ...มะรุจำถูกเปล่า คุณ  ทินา สวัสดีครับไม่เจอกันนานเช่นกัน ถ้าไม่มีเหตุขัดข้องคงได้อ่าน หนูน้อยซดหมึกหมวกแดง อันเป็นเล่มสี่ในปีนี้ ตอนนี้เอาของเก่ามาลงปูพื้นก่อน( เฮะ เฮะ จริงๆ คือยังมะมีเงินซื้อหนังสือ เพราะต้องสั่งจากอเมซอนที่เดียวตะนี้ที่เห็น) จากคุณ : ผึ้งแก้ว -คนซดหมึก (Le Buveur d'encre) - [ 1 ก.พ. 46 00:21:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านไปแล้วก็ช่วยแก้บางคำให้... จะรังเกียจไหม? ตอนที่ 1 1. ใครจะรู้ว่าเป็นจุดเริ่มต้นของ หนังสือของผม ผมสงสัย>> ใครจะรู้ว่ามันเป็นจุดเริ่มต้นหนังสือของผม ผมสงสัย 2. ผมต้องหาที่หลบซ่อน  หน้าต่างเล็กๆแกะสลักบนฝาหนังสือ>> ผมต้องหาที่หลบซ่อนตรงหน้าต่างเล็กๆแกะสลักบนฝาหนังสือ   3. กลายเป็นว่าผมใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับการจับตาสังเกตการณ์ของเหล่าลูกค้า>> กลายเป็นว่าผมใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับการจับตาสังเกตการณ์เหล่าลูกค้า 4. บางคนสูดจมูกฟุดฟิดดมหนังสือราวกับพวกเขากำลังเลือกช่อกุหลาบที่แล้ว>> (ช่อกุหลาบที่แล้ว? มีช่อกุหลาบที่นี้ด้วยหรือคะ?) 5. ท่านอ่านมันอย่างใจจดใจจ่อราวกับยักษ์กินคนอย่างตะกละตะกลาม  ในเทพนิยาย>> ท่านอ่านมันอย่างใจจดใจจ่อราวกับยักษ์ในเทพนิยายที่กินคนอย่างตะกละตะกลาม 6. เพราคุณพ่อมักคอยจับตาจ้องมองลาดเลาตลอด>> คอยจับตามองน่าจะเพียงพอแล้ว "ลาดเลา" มันทำให้คิดถึง... การที่เราไปขโมยอะไรสักอย่างแล้วให้เพื่อนหรือหัวขโมยอีกคนคอยรอดูลาดเลาไว้ ขอแนะอีกนิดนะคะ... อยากให้ช่วยดูการเว้นวรรค เพราะบางทีคุณผึ้งแก้วก็เว้นวรรคผิดจังหวะ ถ้าว่างแล้วจะมาช่วยดูคำให้อีกคะ แปลต่อไปเรื่อยๆ นะคะ คุณเลือกเรื่องที่จะเอามาแปลสนุกดีคะ ทำให้คิดถึงเรื่องสั้นที่ปราบดา หยุ่นเขียนเรื่องหนึ่ง จากคุณ : friday - [ 4 ก.พ. 46 16:53:20 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 คุณ friday ยินดีอย่างยิ่งเลยครับ กลับเป็นพระคุณอย่างยิ่งที่ช่วยแนะนำ เผอิญที่โพสนี่ไปcopy กระทู้เก่ามามาโพสเลยไม่ได้เช็คหรือแก้ไขอะไรใหม่   ในข้อแรก คงต้องคงอรรถรสไว้ เพราะ ใครจะรู้ว่าเป็นจุดเริ่มต้นของหนังสือของผม ผมสงสัย เพราะว่าไวยากรณ์ของผมไม่ค่อยดี ขอบคุณมากอีกครั้งที่เสียสละเวลามาตรวจเช็คให้ แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 46 23:32:31 แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 46 23:17:36 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 4 ก.พ. 46 23:17:08 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาอ่านที่เหลือหมดแล้วคะ ไม่พบข้อผิดๆ ที่ทำให้กวนใจ.... เราก็ไม่ใช่คนเก่งอะไรมากมายที่ไหนหรอกนะ แต่พอจะมีหลักการดูต้นฉบับมานิดหน่อย อยากใช้ๆ วิชากลัวมันจะลืมไปน่ะคะ เวลาที่คุณแปลให้ลองเอาเพื่อน หรือคนใกล้ตัวอ่านให้คุณ แล้วคุณจะรู้ว่าทำอะไรผิดตรงไหน เราไม่ค่อยจะพบข้อผิดพลาดในงานของตัวเองหรอก จากคุณ : friday - [ 7 ก.พ. 46 23:05:15 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 คุณ  friday ขอบคุณมาก ๆอีกครั้งนะครับ จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 12 ก.พ. 46 00:25:52 ]