ความคิดเห็นที่ 1                                                  บทที่                                                     2                                    ความตายตามไปทุกย่างก้าว                           ผมรอจนคุณพ่อคุณแม่เข้านอนแล้วจึงย่องออกจากบ้าน ตั้ง แต่ผมเริ่มซดหมึกมา ผมก็กลายเป็นคนตัวเบาเป็นขนนกสามารถไปไหนมาไหน เงียบเชียบเหมือน(ใส่)รองเท้าแตะ                           ข้างนอกมืด แต่ผมมีตาของแมว ก็ได้อานิสงส์มาจากหนังสือ เกี่ยว กับแมวหลายแๆ เล่มที่ผมซดนั้นแหละ ดังนั้น กลางคืนจึงสว่างไสวสำหรับผม ราวกับดวงดาวฉายแสงบนฟากฟ้าคล้ายดั่งไฟกระพริบพร้อมกัน นับพันดวง                          ผมขบฟันแน่น มุ่งหน้าตรงไปยังสุสาน  สถานที่ที่ค่อนข้าง เพี้ยน ๆ อยู่     ตอนกลางวัน   หินจารึกหลุมฝังศพก็เป็นเพียงอานุสาวรีย์ตกแต่ง ด้วยสัญลักษณ์และดอกไม้ทางศาสนา(คริสต์) ตกดึกก็ทอดกลายเป็นเงาน่ากลัว ผมได้แต่บอกกับตัวเองว่า"นายเป็นคนซดหมึก ไม่มีอะไรมาทำร้าย นายได้หรอก" แต่ผมก็ไม่เชื่อสักคำ                                          ผมก้าวเดินลงบันไดไปเข้าไปในอนุสาวรีย์ของแด็กคิวลิงค์อย่าง ระมัดระวัง ที่เบื้องล่างผมเคาะฝาผนังเพราะไม่มีประตู  ไม่อยากเข้าไปโดยไม่บอก ไม่กล่าว ผมทำอย่างนั้นมาแล้วครั้งหนึ่งแล้วแด็กคูลิงค์ก็โมโห ในวันที่ไม่มีวันลืมที่ ทุกสิ่งทุกอย่างได้อุบัติขึ้น                          ไม่มีเสียงตอบ                         "มีใครอยู่ไหม" ผมกระซิบ                                               "ประหลาดจริง เทียนไขในอานุสาวรีย์โค้งก็ไม่ได้จุดสักเล่ม" คงเป็นครั้งแรกที่เทียนไหม้จนหมดไม่เหลือ ผมก้าวไปข้างหน้าเหมือนคนตาบอด ยื่นแขนไขว่คว้าไปข้างหน้า บางทีแด็กคูลิงค์คงออกไปเดินเล่น หรือนอนหลับสนิท ก็ได้                      ผมเผอิญเอาไฟฉายเล็กๆมาด้วย ผมเปิดไฟ  โลงของคนซดหมึก ยังคงวางอยู่ตรงตำแหน่งเดิม  แต่ว่ามีแต่โลงเปล่าด้านหลังห้อง ตรงตู้ในครัวเต็มไป ด้วยหนังสือ แต่มีบางอย่างผิดปกติ เมื่อเดินไปได้อีกสองสามก้าว ผมก็เห็นโลงใบ ที่สองวางใกล้กับใบแรก  โลงใบนั้นดูเหมือนขนาดพอดีกับตัวผม มีขนาดเล็กและ เตี้ยกว่า                            ความกลัวแผ่สร้านจับเข้าไปถึงกระดูก แด็กคูลิงคงต้องการ เอาผมมาเลี้ยง! เพราะเขาเป็นปีศาจที่มีชีวิตตนเดียว เขาคงต้องการฆ่าผมเพื่อให้มา อยู่ในอานุสาวรีย์กับเขา แต่ผมไม่อยากจากคุณพ่อคุณแม่นี่!   ผมยังอยากเป็นเด็ก ที่บังเอิญกลายเป็นคนซดหมีกแค่นั้น                           ผมหวาดกลัว จึงเดินถอยหลังไปอย่างไม่ตั้งใจ แขนเลยไป ชนกับโลงใบใหญ่เลื่อนไถลจากขาหยั่ง เขยื้อนไปติดขอบสักครู่หนึ่ง แล้วพลิกคว่ำ หกคะเมนตกลงกับพื้น                          ผมดกใจ แด็กคูลิงค์คงไม่ยกโทษให้ผมที่ทำโลงไม้เก่าแก่ของ เขาคว่ำ  ผมไม่รอให่เขากลับ รีบทะยานออกมาเร็วเสียยิ่งกว่าลูกกระสุนปืนเสียอีก ผมเฝ้าเห็นแต่แด็กคูลิงค์มาปรากฎรอบๆตัว ความตายได้ติดตามผมไปทุกย่างก้าว แล้ว                                                  0000000000000000000                  จากคุณ : ผึ้งแก้ว (The gl@ss Bee)  - [15 พ.ย. 44 17:08:46] แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 46 00:30:29 แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 46 00:28:02 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 5 ก.พ. 46 00:17:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2                                                             บทที่ 3                                                            คามิลลา                              วันต่อมาที่โรงเรียน ผมมีสารรูปไม่ค่อยดีเท่าไร   นั่งคน เดียวที่โต๊ะหลังชั้น รู้สึกเหงาเปล่าเปลี่ยวเดียวดายกว่าเคย ไม่มีทางที่ผมจะสารภาพ ความลับน่ากลัวให้เพื่อน ๆ ฟังโดยที่ไม่กลายสภาพไปเป็นสัตว์ประหลาดไปต่หน้า ต่อตาพวกเขาในทันทีทันใด                           ไม่มีใครจะเข้าใจผมได้   เว้นเสียแต่คนซดหมึกคนอื่นในวัย เดียวกัน...                          โลงใบเล็กตามมาหลอหลอนในหัวผม ดูราวกับจะพูดว่า"ยังไง ฉันก็จับตัวเธอได้วันยังค่ำ ไม่มีทางหนีไปได้หรอก" ดังนั้น ผมจึงไม่ได้สนใจที่คุณ ครู มูซาร์กดฺ พูด                          "โอดิลอน ขยับเป้สะพายหลังของเธอหน่อย คามิลลาจะได้ไป นั่งข้างเธอได้"                         "หือ? อะไรนะครับ?"                         ผมลืมเรื่องเด็กนักเรียนที่เป็นเด็กผู้หญิงมาใหม่วันนี้เสียสนิท ผมต้องเป็นคนที่นั่งร่วมโต๊ะกับเธอ ช่างเป็นข่าวร้ายจริง! หัวใจผมดำมืดชาเย็นราว กับอุโมงก์ ไม่รู้สึกรู้สมอะไรกับใครตอนนี้ บ่นไปแล้ว ก็จัดที่ไปให้คามิลาที่มานั่งลง เงียบ ๆ ข้างผม ผมเหลือบมองเธอเพื่อจะดูว่าเธอหน้าตาเป็นอย่างไร เธอยิ้มให้                       ทันใดนั้นผมลืมเรื่องแด็กคูลิงค์ไปหมดสิ้น ลืมเรื่องโลงใบเล็ก ที่กำหนดไว้สำหรับผม แล้วก็ลืมทั้งเรื่องโลงใบใหญ่ที่คว่ำด้วย                        คามิลลาสวยกว่าเด็กผู้หญิงที่สวยที่สุดในโรงเรียนเสียอีก รอย ยิ้มของเธอประดุจแสงอรุณ ผมแตะหน้าผากคัวเอง มันร้อนผะผ่าว  ผมเลิกฟังคุณ ครูมูซาร์ดพูด งานที่ครูสั่งให้ทำคือวาดแผนที่ประเทศของเราพร้อมทั้งเมืองหลวง และเมืองหลัก ๆ    ผมกลับวาดรูปหัวใจแทนพร้อมทั้งใส่ชื่อคามิลลา                         ระหว่างช่วงพัก แม้ผมไม่มีโอกาสพูดกับคามิลลาแต่ผมจับตา มองเธอตลอดเวลา มีบางอย่างทำให้ผมสนใจเธออย่างกับมีแม่เหล็กมาดูด                          ปัญหาคือผมไม่ใช่เจ้าชายคนเดียวในการแข่งขันนี้ โจนาธาน ทำเจ้าชู้ใส่เธอ และแมกซ์ก็ไม่หยุดทำตาเชื่อมใส่เธอ ระหว่างนั้นผมไม่ได้ทำอะไร เลย ผมกลายเป็นอัมพาตไป                         แล้วผมก้หวนกลับไปคิดถึงแด้กคูลิงค์อีก และคำถามที่ผม อยากจะถามเขาเกี่ยวกับเด็กผู้หญิง จะมีสักคนไหมที่กลายมาเป็นอย่างผม?                        ผมตัดสินใจจะกัดคามิลลา แต่ขอรอดูก่อน.... แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 46 00:40:35 แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 46 00:40:00 แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 46 00:37:34 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 5 ก.พ. 46 00:29:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3                                                     บทที่                                                        4                                     เธอจะทำอย่างไรถ้าฉันกัดเธอ?                           วันต่อมาขณะที่ผมกำลังคัดลอกคำสั่งของคุณครูมูซาร์ดบน กระดานดำ  ก็เกิดขวัญผวาขึ้น!                           ในเป้สะพายหลัง ผมพบว่า สมุดโน้ตผม"ถูกซด"ไปเกือบหมด การบ้านวันจันทร์  วันอังคาร  วันพุธ  วันพฤหัสบดีและวันศุกร์ ที่ผมทำเสร็จแล้ว พา กันอันตรธานหายไปหมด หรือนี่เป็นคำเตือนจากแด็กคูลิงค์ ไม่ต้องสงสัยว่าเขา ตามผมมา และจะปรากฎตัวให้เห้นที่โรงเรียนในไม่ช้า!  ความคิดของผมเปลี่ยจาก คิดถึงคามิลลา ไปเป็นวิธีที่ผมจะหนีไปจากคนซดหมึกแก่ ๆ คนนั้น  ถ้าผมไม่ไปให้ ไกลๆเสียจากที่นี่ แต่ที่จะว่านล้อมคุณพ่อคุณแม่ให้หนีไปคงไม่มีทางเป็นไปได้                           "เธอหน้าซีดเหมือนผีเลย มีอะไรเกิดขึ้นหรือ?"                          เป็นครั้งแรกที่คามิลลาพูดกับผม  ผมอายจนหูแดง พยายาม อย่างยิ่งจะยิ้มกับเธอ  ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีผล ผมยังมีโอกาส โจนธานกับแมกซ์ ออกจากการแข่งขันไป คามิลลาไม่ต้องการพวกเขา                           "ผมมีความรัก" ผมมว่า                           "อ้า ! งั้นไมมีเรื่องอะไรจะต้องวิตก ไม่ได้เป็นไข้อะไรหนัก หนา ไม่ต้องรักษาสินะ"                            เธอไม่ได้ถามผมเลยว่า ใครกันที่ผมหลงรัก สงสัยเธอคงไม่ สนใจ ดังนั้น ผมเลยใช้ไพ่ใบสุดท้าย ไม่มีที่สำหรับความผิดพลาด                           "เธอจะทำอย่างไรถ้าฉันหอมเธอ" ผมถาม                            จริงๆแล้วผมกำลังคิดว่า "เธอจะทำอย่างไรถ้าฉันกัดเธอ?" โชคร้ายที่ระฆังบ่ายสามโมงเริ่มตีพอดี คามิลลา เก็บข้าวของแล้วพุ่งราวกับจรวด ออกไป แล้วคำตอบของคำถามผมล่ะ?                           ผมวิ่งตามเธอไป เธอไม่มีสิทธฺที่จะมาทิ้งผมไปอย่างนี้   ผม ชะลอ ขณะที่ผ่านโจนาธานกับแมกซ์ ผมไม่อยากให่พวกเขาเดาออกว่าเกิดอะไร ขึ้น แต่เนื่องจากหน้าแดง พวกเขาก็เลยรู้ว่าผมก็ไปไม่ได้ดีนัก  ผมได้ยินเสียง หัวเราะเยาะตามหลังมา                              ผมจับจ้องที่เสื้อโค้ทของคามิลลาในถนน เธอวิ่งไปทางหัว มุมใกล้อาคารอพาร์ทเม้นท์ ผมเคลื่อนที่ไปเร็วราวสายฟ้าเพื่อจะตามเธอให้ทัน ถ้า ไม่เช่นนั้น ผมต้องใช้เวลาตลอดสุดสัปดาห์ที่แสนเศร้าเฝ้ารอคอยให้ถึงวันจันทร์                         ผมเร่งฝีเท้าจนเกือบไปทัน แต่คามิลลาวิ่งราวกับซินเดอเรลลา วิ่งออกจากงานราตรีสโมสรตอนระฆังตึเวลาเที่ยงคืน เธอจะไปไหนกันนี่? ด้วย ความเร็วขนาดนั้น ไม่ช้าเธอคงออกนอกเมืองไป                           ก่อนที่ผมจะตามไปทัน เธอก็หายตัวไปในสุสานเสียแล้ว  ผม วิ่งตามเธอเลยประคูไป ร่างผมสั่นเทิ้มไปทั้งตัว แด้กคูลิงค์คงอยู่แถวนี่แน่...                         ผมเดาว่าคามิลลาคงเป็นลุกสาวคนเฝ้าสุสาน ทำไมต้องวิ่งราว กับจะไปแข่งกับใครในนี้ด้วย? ผมทำใจกล้าไปเคาะประตูบ้านคนเฝ้าสุสาน สถานที่ นั้นดูเก่าทรุดโทรม ชายชายแต่งตัวสกปรก สวมหมวกกะรุ่งกะริ่ง เดินหลังโกงออก มาเปิดประตู                         "เธอต้องการอะไร?"                         "ผมอยากพบคามิลลาหน่อยครับท่าน เธอลืมของไว้ที่โรง เรียน"                          "คามิลลา? ใครกันนั้น?"                                              ผมตระหนักว่าคามิลลาไม่ได้พักอยู่ ณ ที่นี่ แล้วเธอมาทำอะไร ในที่อึมครึมเช่นนี้กัน"                          "เดี๋ยวก่อน คามิลลา คามิลลา...ชื่อคุ้นหูนะ ขอนึกดูก่อน"                           คนเฝ้าสุสานสวมเสื้อโค้ท หยิบไฟฉายแล้วปิดประตูตอนออก จากบ้าน ผมเห็นหลังคาไหวแล้วเดินถอยห่างออกมา  กระเบื้องร่วงตกห่างจากผม ไป สองนิ้ว                            "ไม่ต้องวิตกหรอก  ได้เวลาต้องซ่อมตั้งนานแล้วแต่ใครจะมีเวล่ำเวลามาซ่อมล่ะ?  ตามฉันมา"                                      ท้องฟ้าเริ่มมืด....คนนำทางผมเดินเข้า ๆ ออกเหมือนกับที่ผมเดิน แถวถนนละแวกบ้าน เขารู้จักผู้คนแถวนั้น เขามักเอ่ยทักกว่า"สวัสดีครับ คุณ นาย" "สวัสดีครับท่าน" และผมได้ยินคล้ายถอนหายใจส่งเสียงตอบ เขามาจากข้าง หลัง เขาดูคล้าย ๆ อ้ายค่อมควอซิโมโด ไหล่ข้างหนึ่งอยู่สูงกว่าอีกข้าง  และท่า ทางของเขาทำให้ผมนึกถึงลิงชิมแปนซี  เขาจะเป็นพ่อของคามิลลาไปได้อย่างไร นะ? เป็นตอนกลางคืนแล้ว ผมไม่อยากตามเขาไปเลย                              ในที่สุด เขาหยุดที่หลุมฝังศพสวยงามเก่าๆ  ผมรู้จักมันดีเพราะเป็นที่ ๆ เราพบกันครั้งแรก  ที่ ๆ แด็กคูลิงค์มอบรสชาดของหมึกให้ผม                                                                                  "อยู่นี่ไง คามิลลา คามิลลา  ชื่อแปลกๆ"                                                      "ก่อนที่ผมจะเอ่ยอะไรออกมา  คนเฝ้าสุสานหันหลังและ กะโผลกกะเผลกจากไป  เมื่อถึงสุดทางเดิน เขาก็หายลับไป                              ผมหันตรงไปยังอนุสาวรีย์รูปทรงขวดหมึก และประจัญหน้า กับตู้จดหมายพึ่งทาสีใหม่ๆ มีป้ายติดไว้ว่า                              คามิลลา                                                         กับ นาย แด็กคูลิงค์ แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 46 00:54:43 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 5 ก.พ. 46 00:38:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4                                                    บทที่                                                       5                                       รสชาดหมึกน้าเงินทะเลใต้                                                    ผมเซ่อเสียจริงเชียว!                            ถ้าคามิลลา อาศัยอยู่ที่นี่ ก้หมายความว่า เธอเป็น...ไม่! มัน ไม่น่าเชื่อเลย แต่ก็มีเหตุมีผลดี . . .  เธอเป็นคนที่ซดสมุดการบ้านผม! นี่ก็หมาย ความว่าโลงใบเล็กเป็นของเธอ                               ทันใดนั้นผมก็รู้สึกว่ามีใครอยู่ข้างหลัง ร่างลึกลับ...                            กลิ่นกระดาษเก่าๆและกลิ่นหมึกโชยมาจากร่างนั้น                            "ลงไปข้างล่าง" เขาสั่งด้วยเสียงแข็งกระด้าง "คามิลลารอ เจ้าอยู่"                             มันคือ แด็กคูลิงค์นั่นเอง                            "ผม...ผม ขอโทษเรื่องที่เกิดกับโลงใบนั้น มันเป็นอุบัติเหตุ"                            "ลงไปข้างล่าง"                            ผมก้มศีรษะลงเดินด้วยขาสั่นเทาลงไปยังอุโมงก์ เขาอยู่ด้าน นอก  ไม่มีทางหนีไปไหนได้                            เทียนทั้งหมดจุดอยู่ที่ด้านล่าง คามิลลานั่งอยู่ในโลงใบเล็ก รอผมอยู่  ที่ข้าง ๆ โลงใบใหญ่มีไม้กระดานตอกตะปูยึดอยู่ คามิลลามองผมเขม็ง ผมไม่รู้ว่าจะคุยอะไรดี                            "ต้องการซดอะไรไหม?"                           เธอชี้ไปที่หนังสือในครัว ผมสั่นศีรษะ  รู้สึกฝืดคอ                           ไม่ ผมจำอะไรม่ได้ทั้งนั้น                           ผมรู้สึกเหมือนแมลงวันในใยแมงมุม ผมหนาวๆร้อนๆ แด็กคู ลิงค์จ้องมองเงียบๆอยู่ข้างนอก                          นัยน์ตาของคามิลลา ดูคล้ายแขไขแสง จดจ้องมองดูผมอยู่ ผมรู้สึกร้อนๆหนาวๆอีกแล้ว                          "เธออยากหอมฉัน ก้ได้นะ!"                           เธอปิดตาที่คล้ายดวงจันทร์นั้น ผมเคลื่อนกายเข้าไปใกล้โลง ใบเล็กนั้น เปลวไฟเต้นในท่ามกลางผมพัดเฉื่อย และทอแสงเรืองฉาบแก้มเธอ  ผม ราวกับทำจากตะกั่ว ไม่อาจก้าวเท้าไปข้างหน้าได้                          คามิลลาดูคล้ายตุ๊กตา                          ขณะเดียวกันที่เหนือบันได แด็กคูลิงค์กำลังคอยอยู่                         ริมฝีปากผมเกือบสัมผัสแก้มของคามิลลา เธอกลิ่นหอมเหมือน ดอกส้ม ผมพูดกับตัวเองว่า " คามิลลาเหมือนขนมเค้กที่ผมกำลังจะกลืนกิน" แต่ เธอยั้งผมไว้                          "ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นเธอชอบฉันจริงๆหรือเปล่า?"                         ผมหน้าแดง ผมอายและละงเลอีกครั้งที่จะทำอะไรต่อไปยิ่ง กว่านั้น แด็กคูลิงก็เฝ้ามองอยู้เหนือบันได ละคามืลลาก็ได้ชักใยจับผมไว้                           ผมหอมเธอ เกือบเป็นลมแน่ะ  ริมฝีปากเธอรสชาดเหมือน หมึกสีน้ำเงินจากทะเลใต้ แล้วเธอก็กัดผมเพื่อฝังรอยชื่อเธอไว้บนผิวหนังผม                          ผมมองที่แขนอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อไม่นานมานี้ แด็กคูลิงค์ก็กัดผมที่ตำแหน่งเดียวกัน ชื่อของเขาติดอยู่บนผิวของผมคล้ายรอย สักแต่ตอนนี้ มันเริ่มเลือน แล้วชื่อคามิลลาค่อยๆชัดขึ้นมาแทนที่                          "เธอทำเช่นนั้นทำไม คามิลลา?"                           "ก็ให้ใคร ๆ รู้ว่าเธอชอบฉันจริง ๆ นะสิ"                           แล้วแด็กคูลิงค์ก็ปรากฎตัวขึ้น เขาหาวล้มตัวลงนอนแล้วก็หลับไปทันที คามิลลาขยับชายผ้าห่มมาไว้ใต้คางเพื่อไม่ให้เขาหนาว                          "ท่านเป็นคุณลุงของฉัน" เธอเปิดเผย "ชั้นอาศัยอยู่บ้านท่าน"                          "ผมไม่ได้นอนใกล้คามิลลาคืนนั้น โลงของเธอแคบเกินไป และอุโมงก์ก็เย็นยะเยือกเกินไป อย่างไรก็ตาม คุณพ่อคุณแม่ผมคงห่วงที่ผมหาย ตัวไป                         ขณะที่ผมรับกลับเข้าเมืองในความมืด ความทรงจำถึงริมฝีปาก ของคามิลลาเป็นเช่นแสงส่องนำทาง                         ภายหลังบนเตียงของผม  ผมฝันว่านี่ไม่ใช่ความฝัน                  oooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo                               แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 46 01:05:40 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 5 ก.พ. 46 00:55:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5             บทที่ 6                                      อาหารเช้าสองที่กับหลอดหนึ่งหลอด                           วันถัดไป   คามิลลาและผมกินอาหารเช้าด้วยกัน                    เธอประดิษฐ์                  หลอดที่มีสองชาย เพื่อเราจะได้ซดหมึกจากหนังสือเล่มเดียวกันพร้อม                  กัน                          เมื่อเธอกลืนตอนต้นของประโยค ผมก็ซดตอนปลายตาม เมื่อ                  เธอสิ้นสุดบริเวณทุ่งหญ้าของวัวไบซัน ผมก็หายใจออก เมื่อเธอล้ม                  ผมก็ลุก  เมื่อวีรบุรุษจุมพิตนางในดวงใจ ผมก็ลิ้มรสริมฝีปากของ                  คามิลลาได้ด้วยตัวเอง เรากำลังเริ่มหน้าสี่สิบเมื่อ                          "ฮึม ฮึ่ม"                         เสียงด็กคูลิงค์เอง เขาส่งเสียงบ่นมาจาก                  โลงที่ซ่อมแบบแปลกๆ                  แล้วส่งสายตาไม่พอใจมา หลอดสองชายไม่เป็นที่โปรดปรานของเขา                  เขาเป็นแวมไพณ์แก่ๆที่ค่อนข้างเห็นแก่ตัว                                   "คุณลุงจะไปไหนคะ?" คามิลลาถามระหว่างจิบเรื่องผจญภัย                          เขาตะโกนโดยไม่หันหัวมาว่า                          "ลุงจะไปหาโลงใบเล๋กสักใบมาให้เพื่อนตัวน้อยของเธอ   อย่าง                  นี้เขาจัได้ตัดสินใจได้ว่าจะเป็นแค่คนซดหมึกธรรมดาหรืออย่างไร เขา                  จะได้อยู่และนอนที่นี่ได้ นอนในเตียงใต้ชายคาบ้านสมัยใหม่                  มีเครื่องทำ                  ความร้อนและน้ำประปา ทำไมกัน ยิ่งคิดว่ามันน่ากลัวแค่ไหน                  ลุงก็ยิ่งขน                  หัวลุก"                        เขาไปแล้ว                         แล้วคามิลลาก็ถามผมว่า                        "ไม่ว่าฉันจะนอนในโลงหรือในเตียงก็ไม่แตกต่างกันหรอกนะ"                        ผมหายใจด้วยความสุข                  และผมก็เริ่มซดหนังสืออีกเล่มที่ชื่อว่า คน                  ซดหมึกเป็นหนังสือที่น่าพิศวงและมีรสชาดอร่อยอย่างยิ่ง!                  oooooooooooooooooooooจบตอนooooooooooooooooooooooo                                                                              จากคุณ : The gl@ss Bee  - [19 พ.ย. 44 14:27:38] จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 5 ก.พ. 46 00:56:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามาทักทาย .. จากคุณ : scottie - [ 5 ก.พ. 46 11:55:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แด็กคูลิงก์ 5555555.... ู^__^....... แด็กคูเหล้า น่าจะมันส์กว่า อิอิ จากคุณ : GTW - [ 5 ก.พ. 46 16:11:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วอิ่มน้ำหมึก เอิกส์ จากคุณ : m_normal - [ 6 ก.พ. 46 18:29:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกดีค่ะ.. คนซดหมึก.. อร่อยจริงเหรอ? อุ๊บ! :X อิอิ จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 8 ก.พ. 46 00:24:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ scottie เย้ ๆ 'จารย์GTW พยางค์สองนำหน้าพยางคฺแรกแล้วต่อท้ายแบบเดิมก้อมะดีนะ'จารย์ คุณ m_normal รับอีกเปล่ามีอีกสองสำรับนะ คุณ คิมมี่  คุคุ จากคุณ : คนซดหมึก (Le Buveur d'encre) - [ 8 ก.พ. 46 23:45:37 ]