ความคิดเห็นที่ 1 --- ๑ ---                  "หยุดพักสักสามเดือน ไปไหนก็ได้ แล้วอย่ากลับมาทำงานก่อนนั้นล่ะ" เซอร์เดนนีส  เดนซิลกล่าวกับ เทสซา เรดเฟิร์น และถึงเธออยากจะร้องขอให้ลดลงเหลือเพียงเดือนเดียว แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปาก ไม่มีใครกล้าโต้แย้งกับศัลยแพทย์มือเยี่ยมคนนี้หรอก ยิ่งตัวเธอด้วยแล้ว ยิ่งไม่อยากทำเช่นนั้น เทสซาเข้าทำงานเป็นผู้ช่วยของเซอร์เดนนีส เดนซิล ตั้งแต่สอบผ่านใบประกอบโรคศิลป์ได้เมื่อห้าปีก่อน และตลอดห้าปีนั้น ช่างเป็นช่วงเวลาที่เหน็ดเหนื่อยสำหรับเธอ  หญิงสาวทำงานหนักมาก กระทั่งผ่านมาจนถึงเวลานี้  เทสซาแทบทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น และเมื่อสัปดาห์ก่อนนี้เอง เธอเป็นลมในห้องผ่าตัด ผลจากการตรวจร่างกาย ปรากฏว่าไม่มีสิ่งใดผิดปกติ นอกจากความเหนื่อยล้าเท่านั้น                "ไปช้อปปิ้งซื้อเสื้อสวยๆ ล่องเรือเที่ยวเสียหน่อยนะ" เสียงเซอร์เดนนีส เดนซิลดังขึ้น แทรกเข้าไปในความคิดของเธอ  "หรือไปพักผ่อนเงียบๆ ตามชนบท เดินเล่นเก็บดอกไม้ แต่ไม่ว่าจะทำอะไร กรุณาอย่าจับมีดก็แล้วกัน!"               มันง่ายที่พูดแนะนำเช่นนั้น แต่ยากที่จะทำตาม เทสซานึกอย่างหดหู่ ในเมื่อสิ่งที่มุ่งมั่น ไขว่คว้ามาตลอดชีวิตตั้งแต่เธออายุได้สิบขวบนั้น คือการเป็น ศัลยแพทย์!               "หนูจะไปพักที่บ้านของพ่อทูนหัวค่ะ" หญิงสาวเอ่ยขึ้น "แต่เสียดายที่ตอนนี้ท่านอยู่นิวซีแลนด์ ไปศึกษาชีวิตนกที่นั่น แต่คุณแม่บ้านคงดีใจที่จะได้ดูแลหนูแน่ๆ"               เซอร์เดนนีสมองดูร่างที่บอบบางของศัลยแพทย์หญิงประจำโรงพยาบาล ดวงตาที่เบิกกว้างมองมานั้นเป็นสีอำพัน ล้อมรอบด้วยขนตาสีเข้มที่หนาเป็นแพดูเด่นบนใบหน้าที่งามหมดจดราวกับนางฟ้าในเทพนิยาย ขาวปานนมสดซับด้วยเลือดฝาด เป็นสีชมพูงาม  แต่ในเวลานี้ เป็นสีขาวซีดมากกว่าอมชมพู ปากได้รูปเรียวบาง  คางกลมมน และผมทองอมแดงนุ่มสลวยที่หยิกเป็นลอน               หญิงสาวเพิ่งอายุได้ยี่สิบเจ็ด แต่ดูคล้ายเด็กสาวอายุสิบเก้า เทสซาเป็นผู้ช่วยมือเยี่ยมที่สุดเท่าที่เขาเคยมี และมีอนาคตสดใสรออยู่  เซอร์เดนนีส อดนึกขำไม่ได้ เมื่อนึกถึงครั้งแรกที่พบหน้ากัน เธอพยายามอย่างที่สุดที่จะทำให้ดูแก่กว่าอายุจริง ทำผมมวย ใส่แว่นตากรอบหนาทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรผิดปกติ  สวมใส่เสื้อผ้าหลวมๆ เพื่อให้ลำตัวดูหนาใหญ่กว่าความเป็นจริง  เขาต้องขอบคุณสวรรค์ที่ละครฉากนั้น ดำเนินไปได้ไม่นาน และแล้วเมื่อหญิงสาวเกิดความมั่นใจในตัวเองพอที่จะเปิดเผยความจริงว่า เธอนั้นเป็นเพียงเทพีวีนัสฉบับกระเป๋า ที่ไม่มีสิทธิจะแปรเปลี่ยนไปเป็นสาวงามรูปร่างสูงเพรียวดั่งที่ใฝ่ฝันไว้!               "ไม่มีเพื่อนชายบ้างเลยหรือ เทสซา?"               "ไม่มีแบบจริงจังหรอกค่ะ" เธอพูด ใจประหวัดถึงคริสโตเฟอร์               "ผมแน่ใจว่า พวกหนุ่มๆ พยายามอย่างที่สุดแล้ว แต่ไม่สำเร็จ" เซอร์เดนนีสตอบด้วยน้ำเสียงปลอบประโลม               "หนูไม่สนใจพวกเรื่องโรแมนติกหรอกค่ะ" เธอตอบอย่างหนักแน่น "ยังมีเวลาเหลือพอสำหรับเรื่องนั้น หลังจากที่หนูก้าวไปยืนอยู่ที่จุดสูงสุด ในอาชีพได้แล้ว"               "ถ้าไม่ว่าอะไรกันนะ ผมขอพูดหน่อยเถอะ อย่าคิดอะไรโง่ๆ อย่างนั้นหน่อยเลย  คุณก็ทราบดีอยู่แล้วว่า งานของพวกเรานั้นจำเป็นต้องมีสมาธิ พร้อมกับสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงและแกร่ง   ถ้าเรามีความสุขในชีวิตส่วนตัว  ชีวิตในการทำงานของเราย่อมดีตามไปด้วย" เขาเลื่อนเอกสารที่อยู่เบื้องหน้า ไปด้านข้าง ร่างผอมสูงนั้นเอนตัวมาด้านหน้า  "ผมเห็นด้วยล่ะว่า ไม่ใช่ทุกคนที่อยากแต่งงานและมีครอบครัว แต่ถ้าคุณไม่แต่งงาน นั่นจะทำให้ผมประหลาดใจมาก"               "หนูแต่งแน่ค่ะ" เธอยอมรับ "แต่ไม่ใช่เวลานี้  ทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยให้ท่าน ทำให้หนูแทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง! หนูไม่ได้บ่นนะคะ" เธอรีบพูดต่อ "เพียงแต่พูดเรื่องจริงเท่านั้น"               "และเป็นเรื่องที่ภรรยาของผมยินดีที่จะสนับสนุนเห็นด้วยอีกคน!" เขายิ้ม "แต่ถ้าสามีของคุณเป็นหมอ บางทีเขาอาจเข้าใจ และอีกอย่าง คุณมีสิทธิลาคลอดด้วย!"               เทสซาหัวเราะ "เร็วเกินไปที่จะพูดถึงเรื่องนั้นค่ะ"               เที่ยงวันต่อมา หญิงสาวขับรถไปตามถนนที่เต็มไปด้วยใบไม้แห้งร่วงเกลื่อนกลาด ในเขตอ็อกฟอร์ดเชียร์ มุ่งหน้าไปยังบ้านกรีนทรีส์ ซึ่งเป็น บ้านหลังเล็กๆ รูปทรงลักษณะสมัยพระนางเจ้าแอน บ้านที่เธอได้พักอาศัยมาตั้งแต่อายุสี่ขวบ  เมื่อแล่นผ่านประตูใหญ่ของคฤหาสน์ฟินเวิร์ธฮอลล์ที่ดูเด่น เป็นสง่าน่าประทับใจ เทสซารู้สึกแปลกใจที่เห็นตัวอาคารได้รับการดูแลทาสีใหม่  และแล้วในที่สุดท่านผู้เฒ่า ลอร์ดฟินเวิร์ธที่มีความคิดแปลกประหลาดไม่เหมือนใคร ก็ยอมจ่ายเงินซ่อมแซมบ้าน!  เธออยากรู้จริงๆ ว่า ท่านลอร์ดซ่อมแซมปรับปรุงภายในคฤหาสน์ด้วยหรือเปล่า คุณแม่บ้านเบนสันต้องทราบแน่ๆ ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ลุงมาร์ตินเย้าแหย่และขนานนามคุณแม่บ้านว่า เธอเป็นบุคคลที่รู้มากที่สุดในโลก ทั้งรับรู้และรับฟังทุกเรื่อง!               บ้านกรีนทรีส์ที่ปรากฏขึ้นให้เห็นอยู่เบื้องหน้านั้น ดูงามสง่าและกระทัดรัดตั้งอยู่กลางสวนที่จัดแต่งแบบสมัยเก่า เมื่อเทสซาหยุดรถที่ประตูหน้าบ้าน เธอสัมผัสได้ถึงความสุขลึกๆ ยามที่ได้กลับมาบ้าน ถ้าเพียงแต่ลุงมาร์ตินอยู่ที่นี่ด้วย!  ลุงมาร์ตินและภรรยาเป็นเพื่อนสนิทของพ่อแม่เธอ และหลังจากที่ท่านทั้งสองประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตในระหว่างการปีนเขา ลุงมาร์ตินและป้าอัลเลนได้รับเธอมาอยู่ด้วย เลี้ยงดูเสมือนว่าเป็นลูกของท่านเอง ลูกที่ท่านไม่เคยมี ป้าอัลเลนเสียชีวิตเมื่อเทสซาอายุได้สิบสอง และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา คุณแม่บ้านเบนสันได้ฟูกฟักให้ความอบอุ่นแก่เธอแทน พร้อมๆ กับปรนเปรอด้วยอาหารเลิศรสต่างๆ ~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 10 ก.พ. 46 16:07:40 A:203.107.199.49 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ยังไม่จบใช่มั้ยค่ะ  งั้นรออ่านต่อนะ จากคุณ : m_normal - [ 10 ก.พ. 46 17:02:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3                เทสซากำลังหากุญแจบ้าน เมื่อหญิงร่างท้วมอายุประมาณห้าสิบกว่าๆ เปิดประตูบ้านออกมา                "เทสซา!  ดีจังที่ได้ . " เสียงทักทายของคุณแม่บ้านสะดุดหยุดลง เมื่อหมาตัวโต ขนฟูยาวสีน้ำตาลปนขาว น่ารัก มีเลือดสายพันธ์หมาเลี้ยงแกะสามส่วน อีกส่วนที่เหลือนั้น ไม่มีใครรู้ว่าเป็นสายพันธ์อะไรกันแน่ วิ่งกระแทกเธอให้พ้นทาง และพุ่งออกมาเห่าทักทายหญิงสาวเสียงดังลั่น พร้อมกับแกว่งหางไปมา ก่อนที่จะวิ่งหายไปทางหลังบ้าน                "บ้าจริง เจ้าหมานั้น!" คุณแม่บ้านอุทาน "ที่กำแพงอิฐในสวนหลังบ้าน มีรูโหว่อยู่ มันเลยถือโอกาสมุดลอดหนีเข้าไปที่คฤหาสน์เป็นประจำ"                "ท่านลอร์ดฟินเวิร์ธต้องถลกหนังมันแน่ๆ " เทสซาพูด จำได้ว่าท่านลอร์ดขี้โมโหนั้น ไม่ชอบสัตว์เลี้ยงประเภทใดๆ ทั้งสิ้น                "ไม่ต้องห่วงแล้วล่ะจ้ะ  ท่านลอร์ดเสียชีวิตไปเมื่อห้าเดือนที่แล้ว  เมื่อเจอกันที่ลอนดอน คุณแอนเดอร์สันไม่ได้เล่าให้หนูฟังหรอกหรือ ? "                "ลุงมาร์ตินเล่าให้ฟังจริงๆ ด้วยแหละ แต่หนูลืมไปเสียสนิทเลย  ชักจะแก่แล้วสิเรา! "                "น่าจะเป็นเพราะทำงานหนักไปมากกว่าล่ะมั้ง" คุณแม่บ้านทำเสียงเข้ม พร้อมกับสำรวจดูเธอทั่วตัว "หนูผอมไปมาก ขอบคุณสวรรค์ที่ยังมีสติพอที่จะหยุดพักบ้าง"               เทสซาโอบกอดคุณแม่บ้าน ยกกระเป๋าออกจากรถ แล้วเดินเข้าไปในบ้าน กลิ่นหอมดอกลาเวนเดอร์ของยาขัดเครื่องเรือนที่คุ้นเคย และกลิ่นขนมปังที่อบเอง หอมอบอวลอยู่ในบ้านนั้น ช่างรบกวนน้ำย่อยในกระเพาะเสียเหลือเกิน  เธอวางกระเป๋าทิ้งไว้ในห้องโถง และตามคุณแม่บ้านเข้าไปในครัว เพื่อหาชาดื่มสักแก้วให้หายอยาก                เมื่อดื่มชาดาร์จีลิงค์รสดีหอมโอชา พร้อมกับทานขนมสโคนที่มีเนื้อแน่นหนา ทาปาดหน้าด้วยครีมและแยม ซึ่งเป็นฝีมือของคุณแม่บ้านที่แสนอร่อยหาเทียบเท่าได้ยาก เทสซาต้องยอมรับว่าเซอร์เดนนีสได้กล่าวไว้ถูกต้อง เหมือนที่ไม่เคยพลาดมาตลอด เธอนั้นเหนื่อยล้าจนเส้นประสาทขึงตึงไปทั่วร่าง และจำเป็นต้องพักผ่อนเสียบ้าง               เสียงเฮนรี่เอาขาดุนประตูหลังบ้าน บอกให้รู้ว่ามันกลับมาแล้ว พร้อมกับวิ่งเข้ามาหา  กระโดดหน้ากระโดดหลังรอบตัวเทสซา แล้ววางขาหน้าบนไหล่ของเธอ                "เฮนรี่ไม่เคยทำกับน้าอย่างนี้เลย" คุณแม่บ้านบ่น                "ถึงจะเอากระดูกชิ้นโตยื่นให้ มันก็ไม่ยอมหรือคะ?"  เทสซาก้มหัวหลบลิ้นแฉะๆ ของ เฮนรี่                "ที่น้าให้น่ะ อร่อยสู้ที่มันได้กินที่คฤหาสน์ไม่ได้หรอกจ้ะ  คุณวิเธอร์สและภรรยาทำให้เจ้าเฮนรี่เสียนิสัยไปแล้ว"                "เจ้าของคฤหาสน์คนใหม่เหรอคะ?"                "โอ๊ย.. ไม่ใช่หรอกหนู  สองสามีภรรยาเป็นหัวหน้าคนรับใช้และแม่ครัวของคุณฮาร์เปอร์ต่างหาก"                "แล้วคุณฮาร์เปอร์กับภรรยาเป็นคนยังไงล่ะคะ?"                "โสดจ้ะ ยังไม่มีภรรยา" คุณแม่บ้านตอบ "คุณฮาร์เปอร์เป็นหลานชายของท่านลอร์ดฟินเวิร์ธ ได้รับคฤหาสน์เป็นมรดก เขาเป็นนักธุรกิจใหญ่ นั่งแต่เฮลิคอปเตอร์ เดี๋ยวไปเดี๋ยวมา"                "แล้วหนูหวังจะมาพักอย่างเงียบๆ นะนี่!"                "มันเงียบตลอดเวลาล่ะจ้ะ" หญิงกลางคนที่ดูแลบ้านให้คำยืนยัน "พวกนี้เขามารยาทดีนะ และคลุกอยู่แต่กับพวกของตัวเอง ไม่ออกมาสุงสิงหรือรบกวนคนอื่น"                "พวกนี้น่ะ พวกไหนกันคะ?" เทสซายังไม่สิ้นสงสัย "หนูคิดว่ามีแค่คุณฮาเปอร์คนเดียวเสียอีก"                "คุณฮาเปอร์กับคลังสมองของเขา"                "อะไรของเขานะ?"                "คลังสมองจ้ะ เขาเป็นเจ้าของบริษัทฮาร์เปอร์ ซอฟต์แวร์  มีลูกน้องประมาณสิบสองคนมาอยู่ที่นี่ด้วย คิดค้น สร้างพวกโปรแกรมใหม่ๆ ให้แก่คุณฮาร์เปอร์"                มือของเทสซาที่ยกมีดขึ้นปาดเนยบนขนมสโคนชิ้นที่สองนั้น หยุดอยู่กลางอากาศ บริษัทฮาร์เปอร์ ซอฟต์แวร์ เป็นบริษัทชื่อดัง รู้จักกันทั่วโลกว่าผลิตซอฟต์แวร์ดีเยี่ยมสำหรับอุตสาหกรรมต่างๆ และอุตสาหกรรมผลิตยา                "หนูแปลกใจนะว่า เขายอมให้ใช้คฤหาสน์เป็นสำนักงานได้ยังไง" เทสซาตั้งข้อสังเกต                "มีแค่คนกลุ่มนี้เท่านั้นแหละ ที่ทำงานที่นี่ ส่วนโรงงานน่ะ อยู่แถวมลฑณเค้นท์"                "ช่างเป็นครอบครัวที่ใหญ่ดีจริง"                "ใช่จ้ะ" คุณแม่บ้านอ่านสีหน้าของเทสซาออก "แต่ยุ่งกับงานเกินกว่าจะสนุกกับเรื่องอื่น"                "ไม่ประหลาดใจเลย ก็เจ้านายมานั่งเฝ้าอยู่นี่คะ!"                "คุณฮาร์เปอร์ไม่ได้นั่งเฝ้าหรอกจ้ะ คุณนายวิเธอร์สเล่าให้ฟังว่า คุณฮาร์เปอร์ใช้เวลาส่วนใหญ่ที่อาคารปีกขวาของคฤหาสน์ เขาดัดแปลงให้มันเป็นบ้านส่วนตัว หนูจะจำตัวบ้านกับสวนไม่ได้เลยนะ เขาทำเสียดีเชียวล่ะ"                เทสซาเห็นด้วยกับคำพูดนี้ เมื่อมองผ่านหน้าต่างในห้องนอน ข้ามสวนขนาดกระทัดรัดของบ้านหลังนี้ไปยังสนามหญ้ากว้างเนื้อที่หลายไร่ที่ได้รับการดูแลอย่างดี พร้อมกับต้นไม้ใหญ่ไม้พุ่มที่ตัดแต่งไว้อย่างสวยงาม แม้ว่าจะมีต้นไม้บดบังส่วนหน้าของคฤหาสน์ไว้  แต่ส่วนที่เหลือให้เห็นนั้น ได้รับการทาสีใหม่ และตกแต่งยาปูนในช่องว่างระหว่างแผ่นอิฐตามผนังด้านนอก พร้อมกับหน้าต่างกระจกที่สะอาดแวววาว               เสียงรถยนต์ที่แว่วมาให้ได้ยินเพียงเผ่วๆ - และเธอดีใจที่มันไม่ใช่เสียงเฮลิคอปเตอร์ - ทำให้เทสซาสงสัยว่า ทำไมคุณฮาร์เปอร์ถึงได้เลือกให้นักวิจัยของตัวเองมาทำงาน ณ สถานที่ที่อยู่ท่ามกลางชนบทที่สวยงาม มากกว่าจะอยู่รวมกับโรงงานที่เค้นท์ แต่บริษัทใหญ่ๆ หลายบริษัทต่างโยกย้ายฐานออกมาให้ห่างเมืองใหญ่เช่นกัน และในเมื่อคุณฮาร์เปอร์ได้รับมรดกเป็นคฤหาสน์ อีกทั้งยังเป็นหนุ่มโสดเหมือนท่านลุง ลอร์ดฟินเวิร์ธ จึงไม่น่าแปลกใจถ้าเขาตัดสินใจเลือกที่จะใช้บ้านหลังนี้ให้เป็นประโยชน์               คำสั่งของเซอร์เดนนีสที่ให้เธอเริ่มคิดถึงชีวิตส่วนตัวบ้าง ทำให้หญิงสาวชั่งใจว่า จะจัดงานปาร์ตี้แบบง่ายๆ และเชิญพวก "คลังสมอง" มา "ทำความรู้จักกันฉันเพื่อนบ้าน" ดีหรือไม่ แต่แน่นอนว่า เธอต้องคุยกับคุณฮาร์เปอร์ก่อน เพราะถ้าเกิดเป็นคนอารมณ์ร้ายพอๆ กับลุงของเขา  คุณฮาร์เปอร์คงไม่อยากให้พนักงานของตัวเองมาสุงสิงกับชาวบ้าน เพราะมันอาจส่งผลทำให้คนพวกนั้นไม่ตั้งใจทำงานก็ได้ ~~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 10 ก.พ. 46 18:07:54 A:203.107.195.68 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าจำไม่ผิด หายไปนานเลยนะคะ ดีจังเอาเรื่องใหม่มาให้อ่าน แปลจากต้นฉบับเรื่องอะไรเอ่ย?? รอตอนต่อไป ใจจดใจจ่อ ฝีมือเป็นประกันอยู่แล้ว :) จากคุณ : scottie - [ 10 ก.พ. 46 18:59:07 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณค่ะ คุณ scottie ที่ยังจำกันได้ :-) หายไปฝึกปรือฝีมือมาค่า อิ อิ เรื่องนี้สนุก หรือไม่สนุก บอกด้วยเด้อ อ่านต่อได้เลยค่ะ กะว่าจะเอาสองตอนลงในกระทู้เดียวกัน ยาวหน่อยนะคะ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 11 ก.พ. 46 09:23:51 A:203.107.199.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6                 เทสซาละสายตาจากหน้าต่าง หันมาจัดของออกจากกระเป๋า ล้างหน้าล้างตา และโทรทางไกลหาพ่อทูนหัว  ลุงมาร์ตินดีใจมากเมื่อได้ยินว่าเธอลาพักถึงสามเดือนเต็มๆ และยังถามต่อว่า เธออยากจะบินไปพักผ่อนด้วยกันที่นิวซีแลนด์หรือไม่                 "แล้วหนูจะได้พักเหรอคะนี่" เธอพูดเย้า  "ลุงจะให้หนูนั่งเฝ้าดูนกสุดที่รักกับลุงตลอด   เวลาน่ะสิ!  หนูไม่เอาด้วยหรอก ขอบคุณค่ะลุงมาร์ติน" เธอพูด "หนูว่าหนูอยู่ที่นี่ จะสบายกว่า"                               "ถ้าอย่างนั้น ตอนที่คุณเบนสันลาพัก ลุงฝากหนูให้ช่วยดูเจ้าเฮนรี่ด้วยนะ  แต่อย่าตามใจมัน จนเจ้าเฮนรี่เสียนิสัยล่ะ"                 "ค่ะลุง รับรองว่าหนูไม่ทำหรอก" เธอสัญญา แม้รู้ดีว่า มันคงยากที่จะไม่ตามใจเฮนรี่                เมื่อกลับเข้าไปหยิบหนังสือในห้องนอน เทสซามองผ่านหน้าต่าง แลเห็นเฮนรี่กำลังมุดผ่านช่องโหว่ที่กำแพงอิฐเข้ามา แล้วกระโดดวิ่งอย่างร่าเริงผ่านสนามหญ้า กลับเข้าทางประตูหลัง  พวกคนที่คฤหาสน์คงรำคาญเจ้าสุนัขตัวใหญ่เกินพิกัดที่มีน้ำลายไหลย้อยจากมุมปาก เข้าไปเคล้าเคลียในขณะที่พยายามทำงานเป็นแน่!  สิ่งแรกที่จะทำพรุ่งนี้ เธอต้องซ่อมกำแพงนั้นให้ดี  แต่ตอนนี้ เธอเหนื่อยเกินกว่าที่จะอ่านหนังสือเสียด้วยซ้ำ  หญิงสาวเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วซุกตัวใต้ผ้าห่มนอนพักบนเตียง แทบไม่เชื่อเลยว่า เธอไม่ต้องอยู่เวรที่โรงพยาบาล เงี่ยหูคอยฟังเสียงเพจเจอร์เรียกตามตัว  มันช่างเป็นความสุขเสียจริงที่ไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น นอกจากสิ่งที่เธออยากทำเอง แสงที่เหลืออยู่ร่ำไรในยามพลบค่ำ สาดเป็นสีม่วงครอบคลุมทั่วบริเวณ เมื่อมีมือมาแตะไหล่เบาๆ  หญิงสาวสะดุ้งตื่น ลุกพรวดขึ้นยืนทันที พร้อมที่จะวิ่งไปหาคนไข้                 "ขอโทษนะจ๊ะ ที่ปลุกหนู" คุณแม่บ้านเอ่ย "แต่น้าไม่อยากให้หนูหลับไปทั้งคืน ทั้งที่ยังไม่ได้ทานอาหารค่ำ จะยกมาให้ทานในห้องนี้ ดีไหม?"                 "ขอบคุณมากๆ ค่ะ" เทสซายกมือปิดปากหาว "แต่ไม่เป็นไรหรอก หนูรู้ตัวว่าหนูทำงานหนักเกินไป แต่หนูก็ไม่ใช่คนป่วยนะคะ  นี่มันกี่โมงกันแล้ว ?"                 "เกือบสามทุ่มแล้วล่ะ"                 "ตายจริง! น้าน่าจะปลุกหนูก่อนหน้านี้นะ"                 "ปลุกทำไมล่ะ  ก็หนูมาที่นี่เพื่อพักผ่อนไม่ใช่หรือ ? "                 "แหม ก็การพักเพื่อผ่อนคลาย กับพักเพราะขี้เกียจนี่ มันต่างกันนะ ขอหนูสิบนาที  แล้วจะตามลงไปค่ะ"                 เมื่อเข้าไปในห้องน้ำแล้ว  เทสซาจัดการปลดเสื้อผ้า ก้าวเข้าไปใต้ฝักบัว ชื่นฉ่ำกับสายน้ำที่พุ่งสาดมากระทบผมสีทองแกมแดงที่หยิกเป็นลอนบนศีรษะ และไหลเป็นสายไปสู่ทรวงอกรูปทรงไม่ใหญ่แต่เต่งตึง  หน้าท้องที่แบนเรียบ และขาที่ได้รูปของเธอ                 ช่างประหลาดแท้ที่จู่ๆ เธอเกิดสนใจในสรีระของตัวเองเป็นพิเศษ ราวกับว่าเธอนั้น เพราะมัวแต่ยุ่งกับการผ่าตัดร่างกายของคนอื่นตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา จนลืมไปว่าตัวเองก็มีร่างกายเหมือนกับคนอื่นเช่นกัน!  ในยามทำงาน เธอมีเวลาพอแค่ใส่เสื้อผ้าอย่างลวกๆ  กลืนกินอาหารอย่างรวดเร็ว และรีบเร่งไปมาระหว่างบ้านกับโรงพยาบาลเท่านั้น                 ก้าวออกมาจากใต้ฝักบัว หญิงสาวเช็ดฝ้าไอน้ำจากผิวกระจกเงาที่ติดบนผนัง จ้องมองใบหน้าของตัวเอง ราวกับว่านี่คือครั้งแรกที่เคยเห็น  อ้า- ดูโทรมจริงๆ! ดวงตาสีอำพันมีแววเหนื่อยล้า และดูใหญ่มากบนใบหน้าที่ซูบซีด แก้มตอบ เทสซากะพริบตาให้หยดน้ำไหลจากแผงขนตาที่เธออยากให้ยาวกว่านี้ ทั้งๆ ที่น่าจะพอใจแล้ว เพราะสีขนตาของเธอนั้นเข้มกว่าสีผมพอสมควร และหนาราวกับแปรง  เธอไม่มีปัญหากับจมูกที เล็กสมส่วน เชิดขึ้นนิดๆ  และพอใจกับปากได้รูปเรียวที่มีริมปากบนอิ่มเต็ม แต่ถ้าสูงกว่านี้อีกสักหกนิ้ว เธอคงได้ยินเสียงหนุ่มๆ ผิวปากชื่นชมไล่ตามหลังเธอเป็นแน่! เทสซาอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงที่ลุงมาร์ตินเคยพูดปลอบใจเธอหลายครั้งหลายคราว่า ของดีนั้นมักจะมาในหีบห่อเล็กๆ  - จิ๋วแต่แจ๋ว ว่างั้นเถอะ!                หลังจากสวมใส่เสื้อคลุม เธอเดินลงไปชั้นล่างเพื่อทานอาหารค่ำ และเมื่อผ่านไปหนึ่งชั่วโมง พร้อมกับกระเพาะอิ่มเต็มไปด้วยแชเพิร์ดพายและแตงโม เทสซาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้โซฟานุ่มบุด้วยผ้ากำมะหยี่สีน้ำตาลในห้องนั่งเล่น                หญิงสาวมองดูเฮนรี่อย่างรักใคร่ เจ้าสุนัขนอนเหยียดยาวบนพรมหน้าเตาผิงที่ไม่ได้ก่อไฟ จมูกซุกซ่อนไว้ใต้อุ้งเท้าหน้า และขาหลังกางออกเหยียดตรงไปด้านหลัง   มันช่างน่าท้าทายเสียนี่กระไร ที่จะเดาว่าส่วนไหนเป็นหัว ส่วนไหนเป็นเบื้องท้ายของเจ้าเฮนรี่!  เรานี่ช่างโชคดีจริงๆ ที่โตมาในสถานที่แห่งนี้ - เทสซานึกตรอง กราดสายตามองภาพวาด หนังสือและรูปปั้นจีนที่ทำจากหยก ซึ่งเป็นสิ่งโปรดปรานทั้งหลาย ไม่เพียงแต่เธอจะได้รับความรักจากบุรุษนักวิชาการที่ใจดี เขายังยินดีและสนับสนุนให้เธอมีส่วนร่วมในสรรพสิ่งทั้งหลายที่ตัวเองสนใจอีกด้วย                เขาเป็นบุรุษที่เยี่ยมที่สุด วิเศษที่สุด - หญิวสาวนึกถึงลุงมาร์ตินอย่างรักใคร่  ถ้าสามารถหาใครสักคนที่เหมือนกับลุงมาร์ตินแต่อยู่ในวัยที่อ่อนกว่าสักสามสิบปีแล้ว เธอจะไม่มีปัญหาใดๆ เลย และจะรีบทำตามคำแนะนำของเซอร์เดนนีสที่ให้แต่งงานเสียที แต่นี่ มันเป็นสิ่งที่เป็นไปได้ยากมาก ลุงมาร์ตินมีเพียงหนึ่งเดียว และการหาใครอีกคนที่ถอดแบบลุงมาร์ตินมานั้น   ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ   ดูท่าว่ามันคงจะดีกว่า ถ้าเธอทุ่มเทสมาธิให้กับงาน และลืมเรื่องแต่งงานเสีย ~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 11 ก.พ. 46 09:41:54 A:203.107.199.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 หมายเหตุจากผู้แปล: ขออภัยผู้อ่านทั้งหลายด้วยค่ะ ที่บางตอนอาจจะติดเรทนิดๆ จนถึงติดเรทอาร์ได้ แต่ไม่ถึงเรทเอ็กซ์ ตอนไหนติดเรท จะแจ้งให้ทราบก่อน หากท่านใดอายุไม่เกินสิบแปด โปรดลากข้าม... จากคุณ : ผู้แปล - [ 11 ก.พ. 46 09:45:48 A:203.107.199.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 --- ๒ ---                คืนนั้น เทสซาฝันว่า เธอไปอยู่กับพ่อทูนหัวในเขตสัตว์ป่าสงวน เมาน์ท บรูซ เบิร์ด แซงค์ชัวรี่ ที่นิวซีแลนด์ ซึ่งแฝงตัวซ้อนเร้นอยู่ลึกเข้าไปใกล้กับทะเลสาป เฝ้ารอยามอรุณรุ่ง และเหล่านกกาตื่นจากการหลับพักผ่อน                และเธอตื่นขึ้นจากความฝันสู่ความเป็นจริง เพราะเสียงนกร้องเหมือนกัน และเสียงเห่าของเฮนรี่เตือนให้เธอรู้ตัวว่า เธออยู่ที่ไหนกันแน่ หญิงสาวบิดกายพร้อมกับหาว ผ่อนคลายและสุขใจเมื่อคิดว่า เธอไม่ต้องทำอะไรเลยตลอดทั้งวัน เพราะมันไม่มีอะไรจะให้ทำ!                กลิ่นหอมน่าอร่อยของเบคอนที่กำลังทอดร้อนๆ ในกระทะ ทำให้เธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า และแปรงผมที่เป็นลอนอย่างกระฉับกระเฉง ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่ได้ทำมานานหลายเดือนแล้ว เทสซาวิ่งลงบันไดไปทานอาหารเช้า  เด็กวัยรุ่นในร่างของหญิงสาวที่สวมใส่กางเกงยีนสีซีดและเสื้อถักไหมพรมสวมศีรษะ                "ไม่มีอะไรดีเท่ากับการได้นอนเต็มอิ่ม มันทำให้หนูดูมีเลือดฝาดขึ้นมาหน่อยนะ"คุณแม่บ้านเอ่ยขึ้น พร้อมกับวางจานข้าวโอตบดร้อนๆ ควันกรุ่นตรงหน้าของเธอ                "บวกกับการเอาใจ และอาหารเยี่ยมด้วยค่ะ" เทสซายิ้ม ตักอาหารเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย                "วันนี้ อากาศดีจังนะจ๊ะ" แม่บ้านพูดต่อ "น้าเอาหมอนไปวางบนเปลญวนให้หนูแล้วล่ะ"                "เดี๋ยวขอไปจัดการกับช่องโหว่ที่กำแพงก่อนดีกว่าค่ะ"                หลังอาหารเช้า เธอเก็บหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นจากบันไดหน้าบ้าน หนีบไว้ใต้แขนเพื่อรออ่านที่หลัง และเดินไปที่กำแพงในสวน สำรวจเส้นทางมุดลอดหนีออกจากบ้านของเฮนรี่                หากเลือกได้ ใครบ้างหนออยากอาศัยอยู่ในเมือง  เทสซานึกสงสัย ซึมซับกับความเงียบสงบรอบๆ ตัว และสูดหายใจเอาอากาศที่มีกลิ่นหอมของดอกไม้เคล้าคละอยู่ด้วย ท้องฟ้าเหนือกรุงลอนดอนนั้น ไม่เคยเป็นสีฟ้าครามสวยจัดอย่างนี้ สายตาของเธอมองไล่ละจากสนามหญ้าที่ดูแลอย่างดี เต็มไปด้วยดอกไม้หลากสี และพุ่มไม้ ไปจนถึงกำแพงสีเทาที่เป็นเส้นแบ่งระหว่างบ้านกรีนทรีส์ และคฤหาส์นฟินเวิร์ธ อะไรกันแน่ที่ทำให้ก้อนอิฐอายุหลายร้อยปีหลุดหายไป กลายเป็นช่องโหว่ได้?                ถึงจะเดินเข้าไปดูจนชิด เทสซาก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดี  เพียงแต่หวังว่า อีกฟากหนึ่งของกำแพง อาจมีร่องรอยพอที่จะให้คำอธิบายได้ เธอก้มตัวลงและคลานผ่านช่องโหว่นั้นไป                ทันใดนั้น หญิงสาวพบคำตอบแล้ว  ต้นสนสูงใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร ได้แผ่รากชอนไชลงไปถึงฐานรากของกำแพง และทำให้มันไม่แข็งแรงเท่าที่ควร  ดวงตาของเทสซาเปล่งประกาย ตกลงว่า คุณฮาร์เปอร์ต้องรับผิดชอบในการซ่อมแซมกำแพง  เว้นแต่ว่า เขาไม่รังเกียจที่เฮนรี่จะวิ่งเข้าวิ่งออกอย่างนี้!                "กำลังฝึกทำท่าเป็นนกกระจอกเทศหรือยังไง?" เสียงห้วนๆ ของชายหนุ่มดังมาจากด้านหลัง ~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 11 ก.พ. 46 09:49:06 A:203.107.199.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 (ไม่รู้จะมาคั่นจังหวะอีกหรือเปล่า ฮี่ ฮี่) ได้พักตั้ง 3 เดือน คนเคยทำแต่งาน ต้องเซ็งตายแน่ๆ ขำเจ้าเฮนรี่ อิอิ แยกไม่ออกอันไหนหัว-หาง แปลดี ลื่นไหลเหมือนเคยแหละค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 11 ก.พ. 46 10:05:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณหลายๆ คุณ scottie ........ ต่อเลยค่ะ... ~~~~~~~~~~~~~~~~                เทสซาสะดุ้ง ตกใจจนยืนนิ่ง  นกกระจอกเทศหรือ?  แล้วพลันนึกขึ้นได้ว่า ท่าที่เธอกำลังก้มตัวโก้งโค้งอยู่นั้น ไม่ได้ดูสง่างามสักเท่าไรนัก  หญิงสาวรีบยืดตัวให้ตรง แล้วหันกลับ เงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะแนะนำตัวเองกับชายหนุ่ม แต่เธอต้องเงยสูงกว่าที่คาดไว้มาก! หนุ่มคนนั้นสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตร หน้าตาคมสันหล่อเหลาที่สุดเท่าที่เธอเคยพบมา ศีรษะปกคลุมด้วยผมสีน้ำตาลมันเป็นประกาย โครงหน้าที่ได้สัดส่วน ดวงตาสีฟ้าเข้มราวไพลิน คิ้วดกยาว จมูกได้รูปเป็นสัน และปากเหยียดตรง ริมฝีปากบนได้รูป และเรียวปากล่างนั้นอิ่มเต็ม และเร้าอารมณ์ได้ดี                เทสซารู้จักหนุ่มรูปงามมาดเท่มามากมายหลายคน การเป็นศัลยแพทย์ทำให้เธอมีโอกาสบ่อยครั้ง ที่จะได้พินิจพิจารณาพ่อรูปงามเหล่านั้นตามสบาย! แต่ไม่เคยสักครั้ง  ที่เธอจะพบใครที่ทำให้เกิดผลกระทบต่อเธอได้เพียงนี้  นอกจากจะกระตุ้นให้เธอสนใจในสรีระร่างกายของเขาที่เพรียว ไหล่กว้างผึ่งผาย ลำแขนล่ำสัน มือได้รูป ต้นขาที่ดูแน่นด้วยกล้ามเนื้อ  ลงไปถึงช่วงน่องที่ยาวแข็งแรงแล้ว  มันยังทำให้เธอตื่นตัวกับสรีระของตัวเองอีกด้วย                แม้ว่า เขาจะมองสำรวจเธอตามปกติ แต่หญิงสาวรู้สึกได้ถึงความร้อนวูบวับซาบซ่านที่ทรวงอก ราวกับว่าเขาได้เอื้อมมือมาลูบไล้ทีเดียว กล้ามเนื้อท้องของเธอบีบรัดด้วยไฟปราถนาที่แผ่ขยายไปสู่เบื้องล่าง และร้อนแรงขึ้นตามลำดับ  - นี่เราจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว! -  แต่จะบ้าหรือไม่ก็ตาม ความรู้สึกอบอุ่นได้แผ่ซ่านแทรกซึมไปทั่วทุกอณูในร่างกายของเธอ และเป็นครั้งแรกที่เทสซาได้สัมผัสกับความตื่นเต้นรุ่มร้อนที่ไม่คุ้นเคยมาก่อน                เลิกเพ้อได้แลัว - เธอสั่งตัวเอง - เราเพียงแต่เหนื่อย เลยกลายเป็นเหยื่อจินตนาการของตัวเอง  ถ้าเจอเขาเมื่อสามเดือนที่แล้ว เราอาจมองผ่านเขาไปเลยก็ได้ โดยไม่เหลียวมามองซ้ำ - ถึงพยายามบังคับให้ตัวเองเชื่อในความคิดเช่นนั้น แต่ดูเหมือนจะไม่ประสบความสำเร็จ เพราะหญิงสาวรู้อยู่เต็มอกว่า ไม่ว่าจะพบเขาที่ไหน เมื่อไร จะเกิดผลกระทบต่อเธอเช่นนี้เสมอไป  จะเรียกมันว่า พรหมลิขิต โชควาสนา หรือปฏิกิริยาทางเคมีในร่างกาย ก็สุดแล้วแต่ ผลที่ได้รับนั้น คงเหมือนกันทุกประการ  เป็นครั้งแรกในชีวิตของเทสซา ที่เธอได้รับผลกระทบทางกายภาพอย่างรุนแรงจากผู้ชายคนหนึ่ง                "เสร็จแล้วหรือยัง?" เขาถาม ขมวดคิ้วมองเธอด้วยดวงตาสีฟ้าเข้มคู่นั้น                "เสร็จอะไร?"                "มองสำรวจผมตั้งแต่หัวจดเท้าน่ะสิ  ถ้าต้องมีการสำรวจตรวจตรานะ ผมน่าจะเป็นคนที่ทำมากกว่า"                "อย่างนั้นเหรอ?"                "ปกติแล้ว" เขาพูดต่อ "เวลาจะซื้ออะไร ผมต้องเลือกดูก่อนเสมอ ไม่ใช่หลับหูหลับตาซื้อ"                เธอกะพริบตา นี่เขาเป็นบ้าไปหรือเปล่า? แต่พร้อมที่จะโต้ตอบคืน "ฉันไม่ได้ขายของสักหน่อย"                "แต่คุณกำลังขายแรงงานตัวเองอยู่ ไม่ใช่หรือ? ผมได้รับใบสมัครงานเป็นกองสูงท่วมหัว  ที่อ่านแล้ว ไม่เข้าท่า แสดงถึงปัญญาน้อยนิดของคนเขียนมา แต่แน่ใจได้เลยว่า ผมจะเลือกแต่คนที่เหมาะสมเท่านั้น"                "สมัครงานอะไรกัน?" เทสซาถาม                เท้าที่สวมใส่รองเท้าคู่แพงขยับไปทางหนังสือพิมพ์ ที่เธอทำตกขณะที่ก้มสำรวจกำแพง "ตามที่ประกาศรับงานไงล่ะ ก็คุณมาที่นี่เพื่อสมัครงานตามประกาศไม่ใช่หรือ?"                "ประกาศรับสมัครงาน?"                "ให้ตายเถอะ!  นี่คุณ! นอกจากเป็นนกกระจอกเทศแล้ว ยังเป็นนกแก้วนกขุนทองพูดทวนได้อย่างเดียวอีกหรือยังไง?"                "คุณไม่ต้องสบถสาบาน พูดจาหยาบคายกับฉันก็ได้" เทสซาโต้คืน และกำลังจะเดินหนี เมื่อนึกขึ้นได้ว่า ชายหนุ่มคนนี้คงประกาศรับพนักงานในหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น และทึกทักเอาว่าเธอมาที่นี่เพื่อสมัครงาน! เขาไม่คิดบ้างหรือว่าทำไมเธอถึงมายืนสำรวจกำแพงในสวนน่ะ .  แต่เขาก็บอกแล้วว่า ดูเหมือนจะมีคนหลากระดับสติปัญญาพากันมาสมัครงาน และเขาต้องคิดว่าเธอเป็นหนึ่งในนั้นด้วยแน่นอน! ~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 11 ก.พ. 46 17:30:29 A:203.107.198.152 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11                "ขอโทษเถอะค่ะ แต่ฉันว่าคุณเข้าใจผิด คุณ เอ่อ "                "แพทริก ฮาร์เปอร์"                จุดใต้ตำตอเข้าแล้วไหมล่ะ เขาคือนักธุรกิจใหญ่ที่ได้คฤหาส์นหลังนี้เป็นมรดกนั่นเอง  เธอนึกภาพว่า เขาคงมีอายุมากกว่านี้ เตี้ยกว่า ผมเริ่มแซมสีเทา และสวมใส่เสื้อผ้าแบบเก่า ของพวกอนุรักษ์นิยม แทนที่จะเป็นหนุ่มอายุสามสิบต้นๆ รูปร่างสูง แขนขายาว สวมกางเกงสีน้ำเงินเข้ม และเสื้อถักไหมพรมสวมศีรษะสีน้ำเงิน                "อยากพูดอะไรบ้างมั้ย?" เขาถามเสียงห้วน "จะไม่เล่าอะไรเกี่ยวกับตัวเองให้ผมฟังหน่อยหรือ? หรือหวังจะให้ผมรับคุณทำงานโดยดูจากรูปร่างหน้าตาเพียงอย่างเดียว?"                คำพูดของเขากระทบจุดอ่อนของเธอ ความโกรธพุ่งขึ้นมาทันที ตลอดเวลาที่ศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัย เธอต้องทำให้ดีกว่าคนอื่นเป็นสองเท่า เพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่า สมอง สติปัญญา และความสามารถนั้น ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับรูปร่างหน้าตาเลยสักนิดเดียว                "สรีระร่างกายของคนเราไม่ได้ช่วย หรือทำให้ความสามารถลดลงหรือเพิ่มขึ้นหรอกนะ คุณฮาร์เปอร์"                "ขอแย้งหน่อย" เขาพูดเนิบๆ "รูปร่างหน้าตามีส่วนช่วย และจำเป็นอย่างยิ่งสำหรับนักแสดงประเภทที่ต้องเปลื้องผ้า"                "แล้วคุณประกาศรับสมัครหาคนมาแสดงเปลื้องผ้าหรือไงคะ?" เธอโต้ ความคิดที่จะบอกความจริงว่าเธอเป็นใครนั้น มลายหายไปอย่างรวดเร็ว                "คุณพูดถูก ผมไม่ได้จ้างให้มาทำงานอย่างที่ว่า" ดวงตาสีฟ้าเข้มคมคู่นั้นกวาดมองหญิงสาวทั่วตัว "ถึงยังไง  คุณก็ไม่มีคุณสมบัติตามที่ผมต้องการ  ยังเด็กอยู่เลย"                เทสซาเกือบห้ามตัวเองไว้ไม่ให้เงื้อมือไปตบหน้าเขาไม่อยู่ "ก็เพราะฉันดูอ่อนกว่าอายุน่ะสิ" เธอพูดได้เพียงแค่นี้                "แล้วอายุเท่าไรล่ะ"                "ลองทายดู"                "สิบแปด"                "ถูกเป๋งเลยคุณ" เทสซาเริ่มอารมณ์ดี และตัดสินใจที่จะให้ความร่วมมือสวมบทที่เขามอบให้ต่อไปอีกสักหน่อย  เขาคงรู้สึกสงสารตัวเองแน่เมื่อเธอบอกความจริงให้รู้  แต่เอ ไม่น่าใช้คำ "สงสารตัวเอง" นะ เพราะเธอไม่คิดว่า เขาจะสงสารตัวเองเป็น                "ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ผมว่า ผมสัมภาษณ์คุณตอนนี้เลยดีกว่า" เขาพูดต่อ "ดูไป คุณไม่น่าจะแย่กว่าคนอื่นๆ "                เขาหันกลับ ก้าวยาวๆ ผ่านสนามไปได้สักสิบเมตร ก่อนที่เธอวิ่งตามทัน และต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งตลอดเพื่อให้ทันกับช่วงก้าวที่ยาวมากของขาคู่นั้น  หญิงสาวหอบเล็กน้อยเมื่อแพทริกเดินมาหยุดที่ใต้ต้นบีช และนั่งลงบนเก้าอี้ยาวล้อมรอบต้นไม้ พร้อมกับทำมือให้เธอนั่งลง                เธอทำตามอย่างว่าง่าย รอให้เขาเริ่มพูดก่อน ในขณะที่เขาก็รอให้เธอเริ่มพูดก่อนเช่นกัน เทสซาพยายามกลั้นหัวเราะ ถามเสียงอ่อนหวาน "งานนี่  เกี่ยวกับอะไรคะ"                 "เหมือนกับที่ลงแจ้งในประกาศนั่นแหละ"                เธออึ้งไปชั่วครู่ ก่อนเอ่ยต่อว่า "ก็มันไม่ละเอียดนี่"                "จริงๆ แล้ว ผมต้องการคนมาแทนพวกที่ทำงานบ้านเวลาที่มีใครลาหยุด หรือลาป่วยน่ะ  งานทุกอย่างในบ้านต้องเป็นไปอย่างเรียบร้อยสม่ำเสมอ ปฏิบัติงานอย่างต่อเนื่อง หยุดชะงักไม่ได้ แม้แต่เสี้ยววินาที" เขาอธิบาย "ต้องทำงานแบบคอมพิวเตอร์"                "แต่คอมพิวเตอร์ก็ทำงานผิดได้เหมือนกันนะคะ" เธอพูด สีหน้าเฉย ไม่แสดงความรู้สึก                "ของผมไม่เคยทำงานผิดพลาด"                สุ่มเสียงของเขาจริงจังเสียจนหญิงสาวไม่กล้าโต้แย้ง  อันที่จริง เธอก็หาข้อแย้งไม่ได้ด้วย เพราะเครื่องคอมพิวเตอร์และซอฟต์แวร์ของบริษัทฮาร์เปอร์นั้น มีชื่อเสียงดีเป็นที่รู้จักกันทั่วไปว่า ใช้งานเยี่ยม ไว้ใจได้                "ว่าไงล่ะ?" เขาเอ่ยต่อ  ก้มมองเธอ "คิดว่าจะทำงานนี้ได้หรือเปล่า คุณ เอ่อ ?"                "ฉันชื่อ เทสซา เรดเฟิรน์ ค่ะ"                "คุณเป็นคนแถวนี้ คนท้องถิ่นหรือเปล่า?"                "ใช่ค่ะ" อย่างน้อย เธอก็ไม่ได้โกหก  เทสซารู้สึกได้ว่า เขากำลังมองกางเกงยีนเก่าๆ และเสื้อไหมพรมสวมศีรษะของเธออย่างไม่ชอบใจเท่าไรนัก เธอรีบเอ่ยขึ้น "ปกติ ฉันไม่ได้แต่งตัวแบบนี้หรอกนะคะ"                "นั่นสิ หวังว่าคงไม่ใช่"                เทสซาอยากเตะตัวเองเต็มที ที่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดจาดูถูกเธอ เธอจะแต่งตัวอย่างไร มันไม่เห็นจะเกี่ยวกับเขาตรงไหน และถ้าแพทริกยังไม่เลิกจ้องมองอย่างเหยียดๆ ไม่สบอารมณ์กับวิธีแต่งกายของเธอ เธอจะเดินหนีแล้วล่ะ แต่.. ไม่เดินหนีดีกว่า เพราะครั้งสุดท้ายที่หญิงสาวรู้สึกสนุกอย่างนี้ มันนานมากจนเธอจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อไรกัน! ~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 11 ก.พ. 46 17:35:21 A:203.107.198.152 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12                "สงสัยว่าคุณจะทำงานได้จริงหรือเปล่านะสิ " เขาพึมพำ ยกมือที่มีนิ้วเรียวได้รูปขึ้นเสยผมสีน้ำตาลเข้มที่กระจายไม่เป็นระเบียบ "ดูยังอายุน้อยอยู่เลย แล้วเคยทำงานอะไรมาบ้าง หลังจากออกจากโรงเรียน ?"                เธอนึกหาคำตอบไม่ทัน ได้แต่จ้องคืน นิ่งอึ้ง                "อย่าบอกนะว่า เรียนไม่จบมัธยม ต้องเข้าคิวขอรับเงินช่วยเหลือจากประกันสังคมเพื่อกินอยู่ คิดได้อย่างเดียวว่า สังคมเป็นหนี้คุณและต้องเลี้ยงดูไม่ให้อดอยากอย่างงั้นหรือเปล่า?" เขาอุทาน                "แต่ฉันก็มาสมัครงาน ใช่มั้ยล่ะ?" เทสซาตั้งสติได้ มองคืนอย่างถือดี                "อืม.." เขาพูดเสียงเบา ลุกขึ้นยืนด้วยท่วงท่าที่ดูดี พร้อมกับหยิบสมุดโน็ตออกจากกระเป๋าเสื้อ "ขอที่อยู่ กับเบอร์โทรศัพท์ได้ไหม เผื่อผมตัดสินใจจะจ้างคุณ"                จะทำเป็นบุญเป็นคุณหรือยังไง . อย่างกับว่าเธอจะบอกให้อย่างนั้นแหละ! แต่เทสซาไม่มีทางเลือก เพราะเขาต้องสังเกตเห็นอยู่ดีว่า เธอเดินกลับไปที่บ้านกรีนทรีส์!  เป็นยังไงเป็นกัน เธอตอบเสียงใส "ฉันอยู่ข้างบ้านคุณนี่เอง"                เขาเลิกคิ้วสีน้ำตาลเข้มนั้น "เป็นไปได้ยังไง?"                "คือว่า..เอ่อ..ฉันเฝ้าบ้านให้คุณแอนเดอร์สันน่ะ"                "หมายความว่าคุณแอนเดอร์สันยอมให้เด็กสาวอย่างคุณดูแลบ้านให้เขาอย่างนั้นรึ?"                "พอที!" เทสซาลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว "หมายความว่ายังไง 'เด็กสาวอย่างคุณ'?  อย่างฉันแล้วไง? คุณไม่รู้จักฉันเลยสักนิด!"                "รู้แต่ว่า คุณตัวเล็กขนาดขวดลิตร แต่มีเลือดมากประมาณถังแกลลอนที่พร้อมจะถึงจุดเดือดได้ทุกขณะ และเนื้อสมองนิดเดียว!"                "แล้วมาเสียเวลาสัมภาษณ์ฉันทำไมกัน?"                "เพราะผมนึกขำน่ะสิ คุณคิดว่าตัวเองมีความสามารถพอที่จะทำงานนี้"                "ฟังดู มันก็ง่ายนิดเดียว ไม่เห็นต้องมีสมองมากมายก่ายกองที่จะทำงานแทนแม่บ้าน หรือแม่ครัวในวันหยุดพักของเขานิ"                "ถ้างั้น ผมถือว่าคุณเป็นแม่ครัวมือหนึ่งได้ล่ะสิ?" เขาถามเสียงเย็น                "เอ่อ.. ก็ไม่ถึงอย่างนั้น แต่ แต่ฉันคล่องเรื่องอาหารพวกเนื้อกับผัก และอบขนมพายได้ดีด้วยนะ"                "แล้วจะลาออกจากงานที่ทำอยู่ข้างบ้านหรือยังไง?" ~~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 12 ก.พ. 46 18:08:47 A:203.107.198.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13               เทสซาอึ้งไปเสี้ยววินาที นึกหาคำตอบไม่ได้ และแล้วเธอสั่นหัวอย่างแรง จนผมสีทองแกมแดงที่หยิกเป็นลอนของเธอกระจาย เหมือนกับที่สาวอายุสิบแปดชอบทำกัน "ที่บ้านนั้น แทบจะไม่มีงานให้ฉันทำ แม่บ้านของคุณแอนเดอร์สันกำลังสอนงานให้ก่อนที่เธอจะลาพักหลายวัน แต่ฉันรู้งานเกือบหมดแล้ว เลยมีเวลาว่างมากค่ะ"                "แล้วเวลาที่คุณแอนเดอร์สันไม่อยู่ล่ะ?"                "ฉันก็ทำงานสองแห่งซิคะ เพราะที่บ้านหลังนั้น ฉันทำแค่ปัดฝุ่น กับดูแลหมาเท่านั้นเอง"                "คุณมีหนังสือผ่านงานมั้ย?"                "จะมีได้ยังไงล่ะ ก็ฉันเรียนไม่จบมัธยมนี่"                แพทริก ฮาร์เปอร์ เม้มริมฝีปากที่สวยได้รูป ที่เทสซามัวแต่ชื่นชมจนไม่ได้ยินคำพูดของเขา                "ขอโทษค่ะ คุณว่าอะไรนะ?" เธอถามเสียงใส                "ผมพูดว่า" เขาทวนช้าๆ ทีละคำ "ผมแปลกใจที่คุณแอนเดอร์สันจ้างคุณทำงาน"                "งั้นรึ?" เธอมองเขาอย่างโกรธๆ "บอกคุณให้นะ คุณแอนเดอร์สันดูออกว่าใครเป็นอย่างไร  ไม่เหมือนกับคุณหรอกค่ะ! "                แพทริก ฮาร์เปอร์ เม้มปากเป็นเส้นตรง พยายามสะกดอารมณ์โกรธอย่างเต็มที่ "เคยผ่านการฝึกงานมาบ้างหรือเปล่า?"                "ไม่เคยหรอก ชีวิตมันสั้นเกินกว่าจะใช้ให้สูญเปล่าด้วยการนั่งเป็นตุ๊กตาทำงานน่าเบื่อจากสามโมงเช้าถึงห้าโมงเย็นน่ะ"                ศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมสีน้ำตาลเข้มที่แสงตะวันยามเช้าส่องกระทบ ทำให้เกิดประกายแดงเล็กน้อย เอียงนิดๆ อย่างไม่ค่อยจะเชื่อถือคำพูดของเธอ "การใช้ชีวิตให้มีค่าขึ้น ไม่จำเป็นต้องทำงานอะไรที่น่าเบื่อหรอกนะ จะทำงานเป็นคนดูแลสวน ครูอนุบาล หรือพยาบาลก็ยังได้"                "พยาบาล?" เทสซาทวนคำเสียงสูงนิดๆ "ไม่มีอะไรแย่กว่านั้นแล้วล่ะค่ะ! มีแต่เลือด กับความเจ็บปวด กับ . อี๋ย !"                "เอาล่ะ เอาล่ะ เข้าใจแล้ว" เขาพูดเสียงเย็น "ถ้าอยากจะใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยอย่างไร้สาระ ก็ตามใจ"                "แล้วใครบอกคุณล่ะว่า ฉันใช้ชีวิตอย่างไร้สาระน่ะ" เธอเบิกตาโตซื่อใสมองเขา "ฉันอายุแค่สิบแปด ชีวิตยังไปอีกยาวและมีทุกอย่างที่สดใสรออยู่เบื้องหน้าต่างหากเล่า"                ปากของเขาขยุกขยิก เป็นครั้งแรกที่เห็นว่าเขามีอารมณ์ขันบ้างเหมือนกัน "ไม่ต้องมากะพริบตาปริบ ๆ เล่นหูเล่นตากับผมเลย คุณเรดเฟิร์น  ผมน่ะ แก่คราวพ่อของคุณแล้วมั้ง"                "แหม ของอย่างนี้ก็ต้องหัดทำตั้งแต่ยังละอ่อนบ้างสิคะ!"                "ว่ากันอย่างนี้ดีกว่า ผมแก่พอที่จะคิดว่าคุณยังเป็นเพียงเด็กหญิงอยู่ดีไหม แม้ว่าอีกห้าปีข้างหน้า ผมอาจหันมาชอบให้คุณชายหูชายตาที่แสนจะเจ้าเล่ห์เล่นกับผมก็ได้"                "ตอนนั้น คุณก็แก่เกินไปสำหรับฉันแล้วล่ะ" หญิงสาวแหย่กลับ พร้อมกับเดินทอดน่องห่างออกมา มุ่งไปทางบ้านกรีนทรีส์                "เดี๋ยวก่อนสิ" เขาเรียกตามหลัง "ไม่อยากได้งานหรือยังไง?"                "คุณจะจ้างฉันหรือคะ?"                "ผมอาจไม่มีทางเลือกอื่น ขอเวลาผมสักสองสามวัน ดูซิ จะมีคนอื่นที่ดีกว่ามาสมัครหรือไม่"                "ถ้าอย่างนั้น ก็ขอให้คุณโชคดีนะ คุณฮาร์เปอร์" เทสซาหยุดเดินเมื่อมาถึงกำแพงที่ชำรุด "เป็นเพราะต้นสนของคุณนะ ที่แผ่รากชอนไชทำให้ก้อนอิฐหลุดไป" เธอหันไปพูดกับเขา "คุณควรซ่อมกำแพงให้คืนดีนะคะ"                "ผมจะบอกให้ผู้จัดการทรัพย์สินซ่อมให้"                เทสซารอจนเธอเดินพ้นสายตา และไกลเกินกว่าที่เขาจะได้ยินแล้ว ถึงปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่  เธอรู้ตัวว่าคึกคะนองไปหน่อยที่สวมบทเล่นละครกับเขานานไปสักนิด แต่สำหรับผู้ชายที่แสนจะอวดดีคนนั้น ก็สมควรโดนแกล้งให้รู้สึกตัวบ้างหรอกนะ และเธอก็อดไม่ได้เสียด้วยที่จะทำสิ่งที่ท้าทายอย่างนั้น                เทสซาหยุดก้าวขาต่อทันทีเมื่อนึกถึงคำว่า "สิ่งที่ท้าทาย"  เธอต้องตกที่นั่งลำบากแน่ ถ้าไม่มีคนที่เหมาะสมมาสมัครงาน และเขาตัดสินใจที่จะจ้างเธอ! แต่นั่นเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว หญิงสาวจึงเลิกกังวล เพราะถ้าเขาต้องการจ้างใครสักคนมาทำงานแทนแม่บ้าน และเด็กช่วยงานบ้านคนอื่นๆ  สมองของเขาต้องผิดปกติไปแน่ๆ ถ้ามาจ้างเด็กสาวที่ไม่อยู่กับร่องกับรอย ไม่เอาถ่านอย่างที่เธอแสดงให้เขาเห็น                แต่ท่าทางของแพทริก ฮาร์เปอร์นั้น ไม่ได้มีอาการของคนเสียสติเลยสักนิด! ~~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 12 ก.พ. 46 18:16:23 A:203.107.198.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 เกือบอดอ่านแล้วสิ .. พ่อฮาร์เปอร์นี่ ดูถือตัวชะมัด จากคุณ : scottie - [ 12 ก.พ. 46 22:53:47 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอน 2 จบรึยังคะเนี่ย จากคุณ : sun - [ 14 ก.พ. 46 09:17:57 A:202.59.254.239 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 บทที่ 2 จบแล้วค่ะ ตามอ่านบทที่ 3 ได้ที่   W2061663 จากคุณ : 'ณวรา' - [ 14 ก.พ. 46 18:01:11 A:203.107.195.44 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 funny stroy ka. จากคุณ : Nickkie - [ 22 ก.พ. 46 13:22:26 A:204.221.204.100 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 เท่ห์จังเลยค่ะคุณฮาเปอร์.. อิอิ :D จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 16 เม.ย. 46 22:33:01 ]

ความคิดเห็นที่ 19 บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2061663/W2061663.html จากคุณ : Janer - [ 15 ต.ค. 46 14:00:31 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ทดสอบค่ะ จากคุณ : -- - [ 20 พ.ค. 49 19:36:52 A:203.113.33.7 X: TicketID:105137 ]