แปลเรียบเรียงจาก James Thurber
เมื่อหลายฤดูร้อนก่อน สุนัขพันธุ์ สก้อตตี้ ตัวหนึ่ง(* หาคำแปลไม่เจอครับว่าเจ้าscottyเป็นตัวอะไร เลยเดาเอาว่าเป็น Scottish Terrier ทีแรกจะแปลว่าชาวสก๊อต-scotties-แล้วล่ะ) ไปเที่ยวชนบท มันด่วนสรุปเองว่าหมาทุกตัวขี้ขลาด เพราะพวกมันกลัวสัตว์ที่มีแถบสีขาวบนหลัง
"เจ้าก็ไม่ต่างจากแมวเหมียวนั่นแหละ จะซัดเสียเมื่อไรก็ได้" สก้อตตี้พูดกับหมาท้องไร่ท้องนาตัวที่อยู่ในบ้านที่แวะพำนัก
"ข้าก็ซัดสัตว์ตัวเล็ก ๆ มีแถบสีขาวบนหลังได้เหมือนกัน ไม่ถามอะไรเกี่ยวกับมันบ้างเหรอ" หมาท้องไร่ท้องนาถาม
"ม่ายล่ะ" สก้อตตี้ ตอบ "เจ้าเรียกมาแล้วกัน"
ดังนั้น หมาไร่ จึงพา สก้อตตี้ เข้าป่าไปเจอสัตว์ที่แถบสีขาง สก้อตตี้เข้าไปใกล้ ขู่คำรามแล้วตะบบใส่ การต่อสู้จบลงภายในพริบตาและะ สก้อตตี้ นอนแผ่หงายหลังตึง เมื่อกลับไป หมาท้องไร่ท้องนา ถามว่า "เป็นไง?"
"มันก็ปล่อยกลิ่นเหม็นใส่" สก้อตตี้ ตอบ " แต่มันไม่ได้แอ้มข้าแม้แต่ปลายนิ้วแล้วกัน"
สองสามวันต่อมา หมาท้องไร่ท้องนาบอกสก้อตตี้ว่ามีสัตว์อีกชนิดที่พวกหมาท้องไร่ท้องนากลัวกันนัก
"พาข้าไปสิ" สก้อตตี้เอ่ย "ข้าลุยกับสัตว์หน้าไหนก็ได้ทั้งนั้นถ้าไม่ใส่เกือกม้าล่ะก็"
"ไม่ถามอะไรเกี่ยวกับมันบ้างเหรอ?" หมาท้องไร่ท้องนาถาม
"ม่ายล่ะ" สก้อตตี้ ตอบ "แค่บอกมาว่ามันเตร่อยู่แถวไหนก็พอ"
ดังนั้น หมาท้องไร่ท้องนา จึงพามันเข้าป่าถึงแล้วชี้ที่ซึ่งสัตว์ตัวเล็กนั้นปรากฏอยู่
"เจ้าตัวตลก" สก้อตตี้ ตอบ "ไอ้หงอเอ้ย"
สก้อตตี้เข้าไปใกล้ ปล่อยหมัดซ้ายแล้วเต้นฟุตเวิร์กแข็งขันลูกเล่นแพรวพรายอวด ไม่ถึงวินาที สก้อตตี้ นอนแผ่หงายหลังตึง เมื่อกลับตื่นฟื้นมา ก็พบหมาท้องไร่ท้องนากำลังถอนขนเม่นออกจากตัวให้
"เป็นไง?" หมาท้องไร่ท้องนาถาม
"มันแทงข้าด้วยมีด" สก้อตตี้ ตอบ "แต่อย่างน้อยข้าก็รู้วิธีต่อสู้แถวบ้านนอกนี่แล้ว ตะนี้ข้าจะตั้นเจ้าให็น่วมบ้างล่ะ"
สก้อตตี้เข้าไปใกล้ ใช้ขาหน้าข้างหนึ่งป้องจมูกไว้กันกลิ่นเหม็น ขาหน้าอีกข้างก็บังไม่ให้ถูกมีดอีก สก้อตตี้มองไม่เห็น ไม่ได้กลิ่นฝ่ายตรงข้าม ดังนั้น จึงถูกซัดเสียน่วม จนต้องหามดลับเข้าเมืองส่งโรงพยาบาลไป
นิทานเรื่องนี้สอนว่า ถามคำถามเสียบ้างดีกว่า(อวด)รู้ไปเสียหมดนะจ๊ะ
แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 46 00:22:25
จากคุณ :
Le Buveur d'encre 
- [
2 มี.ค. 46 00:21:03
]
< |+o+ |>The Scotty Who Knew Too Much @|*o*|@
