@>---->ดอกไม้ดอกสุดท้าย>-------


    แปลเรียบเรียงจากThe Last Flower: A Parable in Pictures ของ James Thurber

    แด่ โรสแมรี่

    ด้วยความปรารถนาอย่างยิ่งให้โลกของเธอดีกว่าของผม





    ดั่งเช่นที่ทุกคนทราบดีสงคราโลกครั้งที่สิบสอง(XII)

    นำมาซึ่งความล่มสลายแห่งอารยธรรม

    ทั้งบ้านเรือน บ้านเมืองอัตรธานหายไปจากโลก

    ป่าดงพงไม้ถูกทำลายไป

    รวมถึงสวนทั้งหมด

    และงานศิลปะ


    ชายหญิงและเด็กตกต่ำกว่าสัตว์ชั้นต่ำ

    พวกสุนัขหวาดกลัวแต่คิดได้จึงหนีไปเสียจากเจ้านายตกยากของพวกมัน

    ฝูงกระต่ายแห่ลงมาปลุกปลอบใจเหล่าเจ้าแผ่นดินแต่เดิม

    ให้ค่อยฟื้นคืนกำลังใจจากสภาพอันน่าเวทนา


    หนังสือหนังหา ภาพวาดและดนตรีสูญหายไปจากโลก และมนุษย์มนา

    ได้แต่นั่งจับเจ่า ไม่ทำอะไรเลย

    ปีแล้วปีเล่าผ่านพ้นไป

    แม้แต่นายพลบางคนที่ยังคงมีชีวิตอยู่ ก็หลงลืมไปแล้วว่าสงครามครั้งสุดท้ายผลลงเอยเช่นไร


    เด็กชายหญิงเมื่อเติบโตขึ้นก็ได้แต่จับจ้องกันด้วยสายตาว่างเปล่า เนื่องด้วยความรักได้หายสูญไปเสียจากโลกแล้ว


    วันหนึ่งสาวน้อยผู้ไม่เคยเห็นดอกไม้เลย ได้โอกาสมาพบดอกไม้ดอกสุดท้ายบนโลก

    เธอบอกมนุษย์คนอื่น ว่าดอกไม้ดอกสุดท้ายกำลังเจียนตาย

    คนเดียวที่ใส่ใจคือชายหนุ่มที่เตร็ดเตร่อยู่แถวนั้น


    ชายหนุ่มกับสาวน้อยร่วมือร่วมใจกันประคบประหงมดอกไม้ดอกนั้นจนมันเริ่มมีชีวิตชีวาอีกครา

    แล้ววันหนึ่งผึ้งก็แวะเวียนมาที่ดอกไม้ แล้วก็ตามด้วยนกฮัมมิ่งเบิร์ด


    มินานเท่าไรก็มีดอกไม้สองดอก แล้วก็สี่ดอก ครั้นแล้วก็มีมากมายมาศาล

    ป่าดงพงไพรกลับมาเจริญเติบโตอีกครั้ง

    สาวน้อยเริ่มหันมาใส่ใจให้ความสนใจรูปลักษณ์ร่างกายของเธอ

    ชายหนุ่มค้นพบว่าการสัมผัสสตรีนั้นน่าตื่นใจ

    ค ว า ม รั ก เ ริ่ ม บั ง เ กิ ด คื น ม า สู่ โ ล ก


    ลูก ๆของทั้งสองเติบโตแข็งแรง รู้จักวิ่งรู้จักหัวเราะ

    สุนัขกลับคืนมาจากแดนเนรเทศ

    ชายหนุ่มค้นพบวิธีสร้างที่พักอาศัยโดยวางอิฐเรียงต่อกันทีละก้อน

    ในไม่ช้าทุกคนก็สร้างที่อยู่อาศัยได้


    บ้านเรือน  บ้านเมืองผุดขึ้น

    เสียงเพลงกลับคืนมาสู่โลก

    รวมทั้งนักร้องนักปาหี่

    ช่างตัดเสื้อ ช่างหิน

    จิตรกรและกวี

    ประติมากรและช่างทำล้อ

    และ

    ท   ห   า    ร  

    นายร้อย นายเรือ

    นายพัน นายพล

    ผู้นำมวลชน



    บางคนไปหาที่อยู่ ณ ที่หนึ่ง และบางคนก็ไปอยู่ที่อื่น

    ไม่นานนักพวกที่อพยพไปอยู่ในหุบเขาก็นึกปรารถนาจะไปอยู่บนภูเขา

    พวกที่อพยยพไปอยู่บนภูเขาก็นึกปรารถนาจะไปอยู่ ในหุบเขา



    เหล่าผู้นำใต้คำชี้นำของพระเจ้าต่างให้ร้ายป้ายสีใส่ไฟฝ่ายตรงข้าม


    ดังนั้น

    ปั จ จุ บั น โ ล ก จึ ง เ กิ ด ส ง ค ร า ม ขึ้ น อี ก


    ครั้งนี้

    พิ น า ศ ย่ อ ย ยั บ ร า บ ค า บ

    จนไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออยู่ในโลก


    เว้นแต่

    ชายคนหนึ่ง

    กับ

    หญิงคนหนึ่ง

    และ


    ด อ ก ไ ม้ ด อ ก ห นึ่ ง

    จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มี.ค. 46 23:05:28 ]