W2123623 แค้นนัก. . . รักเสียเลย (1 of 2) [เรื่องแปล]

ความคิดเห็นที่ 7

"เราเจอกันอีกแล้วนะ ไอ้คุณหมอ" ซาลินาสออกปากทัก มานูเอ็ล โรค่ามองดูเขาโดยไม่ปริปาก เขากดผ้าขี้ริ้วทับบาดแผลแน่น พวกมันบังคับให้เขานั่งบนตู้ไม้ตรงกลางห้อง เอ็ล เกอร์ยืนถือปืนกลอยู่ข้างหลังเขาตรงไหนสักแห่ง พวกเขามอบหมายให้เด็ก ติโต้ ออกไปเฝ้าที่ประตูด้านนอก และนาน ๆ ครั้ง เขาก็เหลียวมามองดูในห้องบ่อยๆ ซาลินาสคีบบุหรี่ระหว่างนิ้วเดินไปมา

มานูเอ็ล โรค่าเงยหน้ามองดูเขา "บอกฉันสิ แกอยากได้อะไรแล้วก็เอา ๆ ไปเสีย"

"ข้าอยากได้อะไรงั้นหรือ?"

"แกต้องการอะไรล่ะ ซาลินาส?"

ซาลินาส ยิ้ม "ว่าไงนะ?"

"สงครามน่ะจบไปแล้วนะ"

ซาลินาส ยืนค้ำหัว มานูเอ็ล โรค่า "คนชนะจะตัดสินใจเองว่าเมื่อไหร่สงครามจะจบ"

มานูเอ็ล โรค่าสั่นศรีษะ "แกอ่านนวนิยายมากไปแล้ว ซาลินาส สงครามมันจบแล้ว นั่นน่ะเข้าใจไหม?"

"ไม่ใช่ระหว่างแกกับข้า ไอ้หมอบ้า"

แล้ว มานูเอ็ล โรค่าก็เริ่มร้องตะโกนบอกว่าพวกเขาย่ามายุ่งกับเขา ไม่งั้นจะถูกจับและไปจบเห่ในห้องขังทั้งหมด ต้องไปเหี่ยวเฉาตายในคุก

ซาลินาสแสยะยิ้ม ท่าทางเขามีความสุข เขากระแทกหน้า มานูเอ็ล โรค่าและสั่งให้เงียบ เขาสอดมือข้างในเสื้อแจ็คเก็ตล้วงไปเอาปืนพกออกมา เขาบอกโรค่าว่าไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับพวกเขา จะไม่มีใครรู้เรื่อง"แกจะหายไปในกลีบเมฆ แล้วจะไม่มีใครถามถึงแกเสร็จแน่เจ้าหมอเอ๋ย."

" แกมันบ้า"

"ว่าไงนะ?"

" แกมันบ้า"

"ไหนพูดอีกทีสิwa ไอ้หมอ ข้าชอบฟังแกคุยถึงคนบ้า"

" ไปตายเสียเถอะ ซาลินาส"

ซาลินาส เลื่อนไกปืน

"ไอ้หมอบ้า ฟังข้านะ แกรู้ไหมข้าลั่นกระสุนกี่ครั้งในระหว่างสงครามสี่ปีของเรา? สองครั้งเอง ข้าไม่ชอบยิงปืน ไม่ชอบอาวุธ ไม่เคยต้องการถืออาวุธ ข้านั่งบีญชาการต่อสู้สงครามที่โต๊ะ ซาลินาส เจ้าหนูสกปรก แกจำได้ไหมว่าคือสิ่งที่เพื่อน ๆ แกเรียกข้า ข้าทำลายพวกมันทีละคน ๆ ข้าถอดรหัสข้อความพวกมันและวางสายของข้าจับตาดูพวกมัน พวกมันดูถูกเหยียดหยามข้า และข้าก็ได้ทำลายพวกมัน เป็นเช่นนั้นตลอดสี่ ปี แต่ความจริงก็คือข้ายิงคนแค่สองครั้งเท่านั้น ครั้งหนึ่งตอนกลางคืน ข้ายิงเข้าไปในความมืดที่ไม่มีคน อีกครั้งคือเมื่อวันสุดท้ายของสงคราม เมื่อข้ายิงน้องชายของข้า ข้าเข้าไปในโรงพยาบาลก่อนกองทัพจะมาถึง เราต้องการฆ่าพวกแกทั้งหมด แต่ก็ไม่พบแก แกหนีไปเสียก่อนแล้ว แกรู้ทิศทางลมเลยถอดเสื้อคนคุกแล้ววิ่งหนีทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างข้างหลังไป ปล่อยไปตามยถากรรม คนเจ็บคนป่วยอยู่เต็มไปหมดทุกหนทุกที่ แม้แต่ตรงเฉลียง แต่ที่ข้าจำได้แม่นที่สุดคือว่าแกไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ทุก ๆ คืนในชีวิตข้าจะคอยได้ยินเสียงความเงียบสงัด บนเตียงคือเพื่อนของเราและเรากำลังจะไปปลดปล่อยพวกเขาให้เป็นอิสระ แต่พวกเขายินดีต้อนรับเราเงียบ ๆ พวกเขาไม่แข็งแรงพอจะร้องไห้ พวกเขาไม่ปราถนามีชีวิตอีกต่อไป แกลดคุณค่าพวกเขาจนถึงสภาพที่ไม่อยากให้รักษาอยากแต่ตายท่าเดียว

"ข้าพบน้องชายบนเตียงในโบสถ์ ข้าพยายามพูดกับเขา แต่เขาไม่ตอบ ข้าบอกไม่ได้ว่าเขาจดจำข้าได้ไรือเปล่า ข้าฟุบลงกับตัวเขา ขอร้องเขาพูดอะไรกับข้าบ้างข้าอ้อนวอนเขา ตาของเขาเบิกกว้าง ลมหายใจของเขาแผ่ว 'ได้โปรด' เสียงแผ่ว ๆของคนเหนือคนพยายามร้องบอก เสียงนั้นดูราวมาจากขุมนรก ไม่เกี่ยวกับเสียงของเขาหรอก น้องชายข้าเคยมีเสียงกังวาล เมื่อเขาพูดช้าก็ฟังคล้ายเสียงหัวเราะแต่นี่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง 'ได้โปรด' เขาบอกอย่างช้า ๆ และแล้วสักพักเขาก็บอกว่ส 'ฆ่าฉัน' แววตาของเขาไม่รู้สึกรู้สา ไม่มีเลย มันไม่เหมือนนัยน์ตาของใครเขาอื่น ร่างกายของเร่างกายก็ไม่เคลื่อนไหว --มีแต่ลมหายใจช้า ๆ เท่านั้น

"ข้าบอกจะพาเขาไปให้พ้น สงครามจบแล้ว ข้าจะดูแลทุกสิ่งทุกอย่างเอง ข้าจะทำอะไรได้งั้นหรือ? ข้าจะพาเขาไปให้พ้น ๆ ได้อย่างไร? ข้าเหลียวดูรอบ ๆ มองหาความช่วยเหลือ ข้าไปไหนไม่ได้ ข้าไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปสักเท่าไหร่ เมื่อถึงจุดหนึ่ง ข้าเหลียวเห็น เอ็ล บลองโค่ เขายืนอยู่ข้างๆ เตียง กับปืนกลบนบ่าของเขา แล้วกดหมอนอุดหน้าของเด็ก เอ็ล บลองโค่ กำลังกดหมอนร้องให้ มีแต่เสียงเขาสะอื้นดังทั่วโบสถ์อันเงียบสงัดเท่านั้น เด็กนั่นไม่ไหวติง ไม่ส่งเสียง มีแต่ เอ็ล บลองโค่ กำลังสะอึกสะอื้นเหมือนเด็ก ๆ แล้วเขาหยิบหมอนออกไปและใช้นิ้วปิดนัยน์ตาเด็กลง ข้าอยากจะถาม 'แกทำอะไรของแกน่ะ?' แต่ไม่มีเสียงเปล่งออกมาจากปากข้า แล้วก็มีคนปรากฏตัวขึ้น บอกว่ากองทัพกำลังมา เราต้องรีบออกไปจากที่นั่น คนอื่น ๆ วิ่งพากันไปตามเฉลียง แต่ข้าใช้หมอนหนุนหัวของน้องชายข้า ย้ายมันมาอุดหน้าของเขาและเริ่มกดมัน ๆ กดหมอนจนรู้สึกถึงกระดูกใบหน้าของน้องชายข้าใต้มือข้า แกไม่อาจขอใครทำสิ่งเช่นนั้นให้ได้ จนถึงจุดหนึ่งข้าก็หยุด ดึงหมอนออกไป น้องชายข้ายังหายใจอยู่ แต่คล้ายตัวอะไรที่พยายามตะกายขึ้นจากนรกขุมลึก มันเลวร้ายนัก ดวงตาแน่นิ่ง แล้วส่งเสียงสั่น ๆเขามองข้า ข้ากรีดร้อง ได้ยินเสียงตัวเองกรีดร้องดังมาแต่ไกล เสียงคร่ำครวญหวนไห้ เบาบาง ข้ายังคร่ำครวญอยู่เมื่อสังเกต เอ็ล บลองโค่ อีกครั้ง เขาอยู่ข้าง ๆ ข้า ยื่นปืนให้ ข้ารับมาและใช้มัน จ่อกระบอกปืนที่หน้าผากน้องชายข้าแล้วยิงพร้อมทั้งกรีดร้องไปด้วย

"มองดูข้าสิ โรค่า บอกให้มองข้า ทั้งสงคราม ข้ายิงแค่สองครั้ง คราวแรกข้ายิงตอนกลางคืน ครั้งที่สองยิงน้องชายข้าระยะเผาขน ข้าจะยิงอีกครั้งเป็นหนสุดท้าย "

โรค่า เริ่มตะโกน "ฉันไม่เกี่ยวด้วย!"

"แกไม่เกี่ยวหรือ?"

"ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องกับโรงพยาบาล"

"สัตว์นี่ พูดได้ไงว่าไม่เกี่ยว?"

"ฉันแค่ทำตามคำสั่งเขาเท่านั้น"

"แก. . ."

"ฉันไม่ได้อยู่ที่นั่นเมื่อ . . .

"พูดภาษาห่าเหวอะไรของแกวะ . . ."

"ฉันสาบานได้ ฉัน. .."

"ลูกe-dogเอ๊ยโรงพยาบาลนั่นมันของแก"

"หมายความว่าไงโรงพยาบาลของฉัน?"

"นั้นมันโรงพยาบาลของแก แกเป็นหมอดูแลรักษาพวกเขา แต่แกเข่นฆ่าทำลายพวกเขา พวกเขาถูกพามาแกแต่แกกลับทำลายพวกเขา"

"ฉันไม่เคย..."

"หุบปาก!"

"ฉันสาบานได้ ซาลินาส . . ."

"หุบปาก!"

ซาลินาสจ่อปืนที่หัวเข่าข้างหนึ่งของโรค่า แล้วยิง หัวเข่าระเบิดแหลกกระจายคล้ายผลไม้ โรค่าล้มหงายหลังขดตัวบนพื้นดิน ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ซาลินาสยืนค้ำเขาอยู่ หมายปืนเล็งที่เขาและร้องตะโกนต่อ

"ข้าจะฆ่าแก เข้าใจไหม? ข้าจะฆ่าแก ข้ากำลังจะฆ่าแก !"

ซาลินาสร้องตะโกนซ้ำ ๆซาก ๆ สูทที่สีครีมของเขาเปรอะไปด้วยเลือด เขาตะโกนสำเนียงดุร้ายพิกล ฟังราวกับกำลังร้องให้ หรือราวกับจะไม่หายใจอีกต่อไป พร่ำร้องตะโกนว่าจะฆ่าเขา ๆ แล้วก็มีน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อกล่าวอะไรออกมาว่า

"ไปกันได้แล้ว"

พวกเขาหันหลังเลยเห็นเด็กชายยืนอยู่ด้านของห้อง กำลังถือปืนเล็กยาวเล็งมาที่พวกเขา เขายังกล่าวอย่างอ่อนโยนอีกว่า "ไปเสีย"

"มันเป็นใคร . . ."

"ลูกชายมันน่ะ ซาลินาส"

"ไอ้เวร แกหมายความว่าไง?"

"ลูกชายมันน่ะสิ ลูกชายโรค่า" เอ็ล เกอร์บอก.

ซาลินาสสบถ "มันไม่น่ามีใครอยู่ที่นี่นี่หน่า!" เขาไม่รู้จะเล็งปืนไปทางไหน เขามองเอ็ล เกอร์ที เด็กชายกับปืนเล็กยาวที พร้อมร้องตะโกนว่าเด็กชายจะไม่มีชีวิตรอดออกไปจากที่นั่นถ้าเขาไม่วางปืนลงทันที

เด็กชายยังคงยกปืนเล็ง ยืนนิ่งเงียบ

ครั้นแล้ว ซาลินาสก็หยุด เสียงของเขาเรียบ ๆ แต่แฝงความดุร้าย เขาพูดกับเด็กชายว่าตอนนี้เขาคงรู้ว่าพ่อของเขาเป็นผู้ชายแบบไหน คงรู้แล้วว่าเขาเป็นฆาตรกรฆ่าคนนับสิบ ๆ คนบางทีก็วางยาทีละเล็กทีละน้อย แต่บางทีก็สังหารโดยผ่าตัดแหวะอกของเขาทั้งหลายแล้วปล่อยให้ตาย เขาเห็นเองกับตาว่า เด็กถูกทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลนั่นทั้งที่กระโหลกยังเฉาะเปิดอ้าอยู่ พวกเขาเดินไม่ได้ พูดก็ไม่ออก พวกเขาเหมือนคนเซ่อซ่า เขาบอกเด็กชายว่าพ่อเขามีสมญาว่าเจ้าหมาป่าฮายีนา เพื่อนฝูงเขาเองนั่นแหละที่ขนานนามเขาว่าเจ้าหมาป่าฮายีนา แล้วพากันหัวเราะเยาะ โรค่าอ้าปากหายใจพะงาบ ๆ อยู่บนพื้น เขาเริ่มพึมพำเบา ๆราวกับมาจากที่ไกล ๆว่า "ช่วยด้วย ๆ ๆ ๆ" ซาลินาส ไม่ใส่ใจมองดูเขา กลับไปคุยต่อกับเด็กชายว่าเรื่องก็เป็นอย่างนั้นและสายเกินแก้แล้ว- ถึงแม้ขะมีอยู่ในมือ เขาจ้องมองนัยน์ตาเด็ดชายแล้วถามไปด้วยความกังวลอันไม่รู้สิ้นสุดว่า เขาเข้าใจไหม ถ้าเข้าใจ จริงผู้ชายคนนี้เป็นใครกันมือหนึ่งก็ชี้ไปที่ โรค่า

เด็กชายตอบว่า "ท่านเป็นพ่อผม"

แล้วเขาก็ยิง กระสุนลูกเดียว ไปในที่ว่าง

เอ็ล เกอร์ ยิงปืนกล โต้ตอบด้วยสัญชาตญาน และเด็กชายก็ลอยจากพื้นไปปะทะกับกำแพง เหมือนนกถูกยิงกลางอากาศ

ซาลินาสทิ้งตัวหมอบกับพื้นใกล้ ๆกับร่างโรค่า เป็นเวลาชั่วครู่ ที่ชายสองคนจ้องมองกันและกัน เสียงหอนแผ่ว ๆน่ากลัวเปล่งจากลำคอของโรค่า ซาลินาส เลื่อนตัวถอยห่าง กลับตัวหันหลังให้พ้นไปจากภาพดวงตาของโรค่าเขาเริ่มสั่น ไม่อาจเก็บไม้เก็บมือให้นิ่ง ขาของเขาด้วย ไม่มีเลย มีแต่เสียงร้องโหยหวนน่ากลัว

ซาลินาสบอกเสียงอ่อย ๆ: "ทำให้มันหยุด" ฟันของเขากระทบกัน เขาพยายามฝืนพูด ตาของเขาจ้องเขม็งบนเพดาน. แนวคานไม้ เก่าแก่ "ทำให้มันหยุดสิวะ" เขาสั่ง

โรค่าอ้าปากกว้างจนน่ากลัว แล้วหอน เอ็ล เกอร์ กระทุ้งกระบอกปืนเข้าลำคอเขา โรค่ายังคงร้องต่อไปแม้มีท่อโลหะอุ่นจ่ออยู่ เอ็ล เกอร์ ยิง กระสุนระเบิดลั่น แห้งแล้ง สงครามครั้งสุดท้ายของเขา.

"ทำให้มันหยุดสิ" ซาลินาสสั่งซ้ำอีก

จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 14 มี.ค. 46 22:49:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8

นีน่าไม่ได้ยินอะไร เงียบเชียบเสียจนทำให้เธอตกใจกลัว เธอถูไถมือไปมาระหว่างขาเธอ เธอขดตัวแน่นขึ้น หัวเข่าขึ้นไปเกยศีรษะเธอ ตอนนี้มันคงจบแล้ว เธอคิด คุณพ่อจะมารับเธอและพวกเขาจะไม่พูดเรื่องคืนนี้อีก พวกเขาจะลืมมัน เธอคิดดังนี้เพราะว่ายังเป็นเด็กและไม่รู้เดียงสา

"เด็กผู้หญิงล่ะ" เอ็ล เกอร์ ถาม ส่งมือช่วยพยุงซาลินาสให้ยืนขึ้น เขากระซิบ: "เด็กผู้หญิง."

ซาลินาสจ้องดูอย่างไม่เข้าใต "อะไรวะเด็กผู้หญิง?"

"ลูกสาวโรค่าไง ถ้าเด็กผู้ชายอยู่ที่นี่บางทีเธอก็ต้องอยู่ที่นี่ด้วย."

เอ็ล เกอร์ พยักหน้าสั่งติโต้ไปทางครัว เมื่อ ติโต้ ผ่านร่างเด็กชายบนพื้น เขาโน้มตัวลงทันทีและหลับตา ไม่เหมือนพ่อ เหมือนคนคอยปิดไฟเมื่อเขากำลังออกจากห้องไป

ติโต้คิดถึงพ่อของเขาเอง วันหนึ่ง มีผู้ชายมาเคาะประตูบ้านเขา ติโต้ ไม่เคยเห็นหน้าค่าตาพวกเขามาก่อน พวกเขาว่ามีข่าวมาบอกแล้วส่งถุงผ้าใบให้ เขาเปิดมันดู ข้างในมีลูกตาของพ่ออยู่ อ้ายหนู คิดให้ดีว่าจะอยู่ข้างไหน พวกเขาบอกแล้วจากไป

สุดครัวมีม่านปิดอยู่ ติโต้ ปลดนกปืนแล้วเลิกผ้าม่านดู หลังม่านมีห้องเล็ก ๆ ซ่อนอยู่ เก้าอี้ล้มหงาย กล่องข้าวของ เครื่องมือเครื่องใช้ และผลไม้ช้ำ ๆ เน่า ๆ สองสามเข่ง ทุกอย่างอยู่ไม่เป็นระบียบ อาหารเริ่มส่งเกลิ่นเสีย และกลิ่นอับชื้น มีรอยเท้าใครย่ำฝุ่นบนพื้นเป็นทาง

เอ็ล เกอร์ อยู่อีกด้านของบ้าน รัวปืนกลกระหน่ำฝามองหาประตูลับ ติโต้เลื่อนเข่งผลไม้ใบหนึ่ง เขาค้นพบประตูช่องลับ เขากระทืบรองเท้ากับพื้นกระดานแรง ๆ เพื่อฟังดูว่าเสียงดังอย่างไร เขาเลื่อนเข่งอีกสองใบ ก็เห็นช่องประตูลับเล็ก ๆ ตัดเจาะอย่างประณีต ติโต้เปิดขึ้นมาดู มองผ่านหน้าต่างบานเล็กเห็นข้างนอกมืดแล้ว เขาไม่รู้ว่ามันเป็นกลางคืนแล้ว ถึงเวลาจะไปแล้ว เขาคุกเข่าบนพื้นและยกประตูลับเปิดขึ้น มีเด็กผู้หญิงอยู่ข้างใน นอนหันข้างขดตัวกลม มือซุกระหว่างต้นขา หัวก้มไปข้างหน้าเล็กน้อยชนเข่าของเธอ ดวงตาของเธอเบิก ติโต้จ่อปืนชี้ไปที่เธอ

"ซาลินาส!" เขาร้องตะโกเรียก

เด็กคนนั้นมีดวงตารูปร่างแปลกสีเข้ม เธอจ้องดูเขาอย่างไม่รู้สีกรู้สม ริมฝีปากของเธอเม้มเกือบสนิท หายใจเป็นจังหวะ ติโต้ เกิดรู้สึกอย่างที่เคยเป็นมานับพันครั้งขณะค้นหาตำแหน่งแน่นอนระหว่างใต้ผ้าห่มอุ่
น ๆ หรือใต้พระอาทิตย์ตอนบ่ายในวัยเด็ก หัวเข่าที่งอพับ มืออยู่ระหว่างขา หัวก้มไปข้างหน้าเล็กน้อย ผิวหนังของเด็กคนนั้นขาว และริมฝีปากของเธอสวยสมบูรณ์ได้รูป ไม่มีที่ติ ขาของเธอโผล่ออกจากใต้กระโปรงสีแดงสั้น ราวกับภาพเขียน ทั้งหมดมีระบบระเบียบ แน่นอนไม่ผิดเพี้ยน

เด็กหญิงหันศีรษะหนีและก้มไปข้างหน้าปิดเป็นวงกลม ติโต้ตระหนักว่าไม่มีใครขานตอบเขา เขาได้ยินเสียง เอ็ล เกอร์ยิงปืนกระหน่ำฝาบ้าน มีแต่สรรพสำเนียงความเงียบ เขาปิดประตูลับช้าๆ ยังคงคุกเข่าอยู่ตรงนั้น เพื่อดูว่าจะห็นเด็กคนนั้นจากรอยแยกบนพื้นหรือไม่ เขาช่างคิดช่างฝัน แต่เขามองไม่เห็น เขาลุกขึ้น เขาวางเข่งกลับที่ ใจเขาเต้นตูมตามคับอก

พวกเขาจากกไปเข้าไปในราตรีราวกับคนเมา เอ็ล เกอร์พยุงซาลินาสไปข้างหน้า ติโต้เดินตามหลังพวกเขา รถเมอซิเดสคันเก่า ๆจอดรอที่ไหนสักแห่งพวกเขาเดินไปสักสองสามหลาโดยไม่ปริปากพูดจากัน แล้วซาลินาสก็เอ่ยอะไรกับ เอ็ล เกอร์ เอ็ล เกอร์ เลยหวนกลับไปที่บ้านไร่ เขาดูไม่แน่ใจแต่ก็ไป ซาลินาส ขราหลัง ติโต้ และสั่งเขาเดินต่อไป พวกเขาเดินลัดเลาะกองไม้เลี้ยวซ้ายตามถนนตัดผ่านทุ่งหญ้า มีความเงียบอยู่ลึกๆ ติโตไม่อาจเพูดประโยคที่เขาคิดและได้ตัดสินใจพูด. "ยังมีเด็กในนั้น" เขารู้สึกเหนื่อย และมีความเงียบสงัดเกินไป ซาลินาส หยุด เขารู้สึกเหนื่อยและสั่นสะท้าน พยายามอย่างยิ่งที่จะเดินต่อ ติโต้เอ่ยอะไรบางสิ่งที่อ่อนโยน แล้วเขาเลี้ยวและหันหลังไปดู. เอ็ล เกอร์ กำลังวิ่งมาสมทบกับพวกเขา ข้างหลังเขา โรงนาไหม้ในเงามืด เปลวไฟประทุขึ้นและเมฆกลายเป็นสีดำลุกขึ้นอย่างช้าในราตรี ติโต้ ผละจาก ซาลินาส ไปยืนตะลึงตัวแข็งเป็นหินมองดูภาพนั้น เอ็ล เกอร์ มาร่วมวง "ไปกันเถอะ อ้ายหนู" เขาบอก แต่ ติโต้หาได้ขยับเขยื้อนกาย

"ทำบ้าอะไรของแกน่ะ?" เขาบอก.

เอ็ล เกอร์ ลาก ซาลินาสออกไป พวกเขาจำต้องไป เขาบอก แต่ ติโต้คว้าคอเขาและร้องตะโกนใส่หน้าเขา "ไอ้บ้านั่นแกทำอะไรลงไปน่ะ?"

"สงบจิตสงบใจก่อนไอ้หนู" เอ็ล เกอร์เตือน

แต่ติโต้ไม่ยอมหยุด. เขาเริ่มต้นร้องตะโกนดังขึ้นเรื่อย ๆ "ทำบ้าอะไรน่ะ?" จับเอ็ล เกอร์เขย่าอย่างกับหุ่นกระบอก "ทำบ้าอะไรของแกน่ะ?" จนกระทั่ง ซาลินาสเริ่มต้นตะโกนว่า: "หยุดเสีย อ้ายหนู" คนบ้าสามคนร้องตะโกนใส่กันและกันอยู่บนที่มืด

สุดท้ายพวกเขาก็ต้องลากติโต้ไปให้พ้นไกล ๆ แสงไฟลุกโชนส่องสว่างแก่กลางดึก พวกเขาลัดเลาะข้ามทุ่ง ตัดลงสู่ถนน ไปตามหลังร่องน้ำ เมื่อพวกเขามาใกล้เรถมอร์ซีเดสคันเก่า เอ็ล เกอร์ วางมือบนบ่าติโต้และบอกเอย่างอ่อนโยนว่าทำงานดีมาก แต่ติโตไม่หยุดพูดวกวนซ้ำ ๆ ซาก ๆ เขาไม่ได้ตะโกนแล้ว แต่พูดอ่อย ๆ ประสาเด็ก ๆ ว่า ทำบ้าอะไรของแกน่ะ ทำบ้าอะไรของแกน่ะ? ทำบ้าอะไรของแกน่ะ

โรงนาเก่าของมาโต รูโจ ตั้งตระหง่านกลางชนบท ราวจารึกไว้ในเปลวไฟสีแดงกลางคืนมืด เป็นเพียงรอยแปดเปื้อนเดียวบนที่โล่งกลางทุ่ง

แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 46 00:50:26

จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 14 มี.ค. 46 23:05:28 ]