ความคิดเห็นที่ 1 แสงสียามราตรีเรียกความตื่นตาตื่นใจให้ กับเหล่าเพื่อนสนิทของจันทร์วาดที่รวมพล เฉพาะกิจเพื่อสังสรรค์หลังจากลุยงานมาทั้งสัปดาห์ คงมีแต่จันทร์วาดยืนจิบน้ำเปล่าเหม่อมอง ดวงจันทร์บนฟ้าอยู่เงียบ ๆ อยู่คนเดียว อาศัย เสียงของนักร้องและเครื่องเสียงที่ดังกระหึ่ม ภายในผับแทรกผ่านประตูกระจกหนาทึบจน กลายเป็นเสียงดนตรีที่พอฟังได้ “คุณจันทร์ครับ”เสียงทุ้ม ๆ เรียกสติของ จันทร์วาดให้คืนมาจากการเหม่อมองจันทร์เจ้าขา ที่ดูอวบอิ่มด้วยแสงเป็นพิเศษ ชวนให้จันทร์วาด ต้องให้ความสนใจความงามนั้นจนลืมสังเกต คนที่เดินเข้ามายืนเคียงข้างเธอ “คุณพงศ์” เธอส่งยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน น้ำแข็ง ในแก้วของเธอละลายจนหมดแล้ว วีระพงศ์ได้ แต่สังเกตก่อนจะขอแก้วน้ำที่กำลังคืนความเย็น จนหมดเพื่ออาสาไปเติมมาให้ใหม่ เขารีบเดิน เข้าไปข้างในกลับมาพร้อมเครื่องดื่มสีสวยออก สีชมพูใส ๆ จันทร์วาดขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะ ส่งยิ้มให้เขาอีกครั้งเป็นการขอบคุณ “คงอร่อยกว่าน้ำเปล่านะครับ”วีระพงศ์หัวเราะ ขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง จันทร์วาดไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ ได้แต่พยักหน้ารับก่อนจะคืนสายตาไปจับจ้อง จันทร์ดวงเดิม “ไม่เข้าไปสนุกกันข้างในหรือครับเพลงกำลัง มันส์เลยนะ”เสียงเร่งเร้าให้จันทร์วาดได้ควงเขา เข้าไปหาความสนุกจากการเต้นรำภายในผับ ไม่ได้สร้างความรู้สึกคล้อยตามให้จันทร์วาดเลย จันทร์เจ้าขาแม้ว่าจะอยู่บนผืนฟ้าที่มืดมิดแต่ก็ ไม่ชอบความมืดที่อัดแน่นกันอย่างนั้น จันทร์วาด ได้แต่หันกลับไปส่งยิ้มพร้อมคำปฏิเสธที่นุ่มนวล เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเสียน้ำใจ “อย่างนั้นให้ผมยืนเป็นเพื่อนคุณจันทร์แล้วกันนะครับ” จันทร์วาดได้แต่มองแววตาขี้เล่นของเขาจน แอบเทียบกับสายตาของใครอีกคนไม่ได้ เธอ ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยให้วีระพงศ์ได้พล่ามในสิ่งที่ เขาอยากคุยกับเธอ “คุณจันทร์นี่ชอบชมจันทร์สมชื่อเลยนะครับ” วีระพงศ์ส่งรอยยิ้มที่อ่อนหวานให้จันทร์วาดที่ จ้องมองใบหน้าเขาด้วยสงสัยในคำถาม “หืม...ใคร ๆก็ชอบมองดวงจันทร์นี่คะ”จันทร์วาด เริ่มรู้สึกถึงความอึดอัดกับคำถามที่เขาพยายาม สรรหามาเป็นข้อสนทนา “ก็เราเห็นแต่จันทร์ดวงเดิม ๆ มาทุกคืน น่าเบื่อออก” วีระพงศ์ได้แต่หัวเราะด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงแบบเดิม ๆ โดยไม่สนใจว่าจันทร์วาดจะสะดุดกับคำพูดของ เขาแค่ไหน “เหรอคะ..”จันทร์วาดเริ่มรู้สึกอยากลืมใบหน้านาย คนนี้ออกไปจากความทรงจำทันที “จันทร์ดวงเดิม ๆ คงงามสู้สาว ๆ ของคุณในผับไม่ได้ กระมังคะ” จันทร์วาดเทแก้วเครื่องดื่มสีชมพูที่ ไม่ได้ลิ้มรสสักนิดลงที่พื้น “ฉันไม่ชอบอะไรที่มันปรุงแต่งค่ะ ชอบดื่มน้ำเปล่า มากกว่า อีกอย่างฉันไม่เบื่อกับจันทร์เจ้าขาดวงเดิม ของฉัน ถ้าจะเบื่อ..คงเบื่อ..”จันทร์วาดเพ่งสายตา ไปจับจ้องใบหน้าของวีระพงศ์ให้เขาได้รู้ตัว สิ้นเสียง ก็ได้แต่เดินเลี่ยงเขาเข้าไปลาเพื่อนข้างใน ผับเพื่อขอตัวกลับบ้าน วีระพงศ์ยังตามตื้อ จันทร์วาดอย่างไม่ลดละ จันทร์วาดได้แต่อาศัย ความคล่องตัวเรียกรถแท๊กซี่ เพื่อกลับคอนโดที่พัก เกือบสองยามแล้วแม่คงเฝ้า การกลับมาของเธอเช่นกัน จันทร์วาดค่อย ๆ แง้ม ประตูเปิดออกอย่างแผ่วเบา ไม่ได้กลัวการเผชิญ หน้ากับมารดาของตนแต่กลัวที่เสียงเปิดประตูจะ ปลุกให้เธอตื่นขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดจากการที่ นั่งรอนอนรอลูกสาวที่ชอบแอบหนีไปชมจันทร์ อย่างโดดเดี่ยวกับเพื่อนในเมืองจนหลับคาโซฟา จันทร์เข้าไปซุกเข้าข้างๆ กายมารดาใช้ไออุ่น จากลมหายใจและเสียงเรียกที่แผ่วเบาของเธอเป็น เครื่องกระตุ้นสติให้แม่ได้คืนจากภวังค์ “มาแล้วหรือเจ้าจันทร์ กลับมาเร็วนะเรา..พ้นสองยาม ไปหน่อยเดียวเอง”จันทร์วาดโถมตัวเข้าไป กอดเพื่อเอาใจมารดาที่กำลังพูดประชดตนให้ ลุกขึ้นไปนอนในห้องด้วยไม่อยากฟังนาน ๆ กลัวจากแค่คำประชดจะเป็นคำบ่นในที่สุด จันทร์วาดรีบอาบน้ำเข้านอน ตบหมอนลายแม่ วัวสาวที่นอนเอียงกายส่งสายตาเย้ายวนให้ จันทร์วาดต้องเอียงศีรษะหนุนนอน “อ่ะ....ลืมสวดมนต์..”สาวน้อยดีดกายขึ้นมา อีกหนพร้อมพนมมือไหว้พระก่อนนอนอันเป็น กิจวัตรที่เธอมักจะลืมประจำ ต้องโทษแม่วัวสาว ที่เย้าเธอด้วยเนื้อหมอนนุ่มๆให้หนุนนอนเพราะเห็น แล้วอดง่วงเง้าไม่ได้ต้องทุ่มศีรษะหนัก ๆ ลงนอนจน เผลอหลับลืมสวดมนต์เสมอ จันทร์วาดเหลือบ สายตาไปมองงอบเก่า ๆ ใบเดิมที่แขวนที่ข้างฝา เหนือเตียงนอนเป็นสิ่งเดียวที่เป็นของที่ระลึกจาก บ้านไร่ของพ่อ อดนึกถึงบรรยากาศที่ชุ่มฝนบาง ๆ ไม่ได้ ลมหนาวที่พัดผ่านใต้ถุนบ้านดูชุ่มชื้นกว่า ลมจากเครื่องปรับอากาศเป็นไหน ๆ  จันทร์วาด ใช้เวลาทบทวนความทรงจำได้สักพักก็เริ่มคิดถึง เจ้าของหมวกที่แท้จริง “คืนนี้จันทร์เจ้าขาดูอ้างว้างอีกแล้ว จะมีใครสังเกต เห็นไหมน้า”เสียงเธอบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะ ตัดใจข่มตาลงนอนเพราะพรุ่งนี้ต้องพาแม่ไป สมาคมผู้บริหารงานโรงแรมแต่เช้า “มอ.. มอ อี้ มอ ..ม...มอ...นิ่ง..มอ..มอ..นิ่ง”เสียง นาฬิกาปลุกรูปวัวนอนก้นโด่งร้องปลุกจันทร์วาด ให้ตื่นขึ้นมาสูดอากาศยามเช้า จันทร์วาดตบที่ก้น ของวัวเพื่อหาปุ่มปิดเสียง เธอตื่นขึ้นมาด้วยความ อ่อนล้าเล็กน้อยเพราะเข้านอนดึก จันทร์วาดไม่ อยากตื่นสายโดยใช้ข้ออ้างว่าขอนอนให้เต็มอิ่ม อากาศยามเช้าเป็นความสดชื่นที่มีค่ามากกว่า แดดแรง ๆ ยามสายตื่นมาเจอแสงแยงตาทีไรมี แต่ความร้อนรนต้องรีบหนีเข้าห้องน้ำเสียทุกที จันทร์วาดคว้ามือถือเดินตรงดิ่งไปเปิดประตูที่ ระเบียงคอนโด เพื่อยืนรอให้ตะวันคืนแสงใน ยามเช้าสู่ผืนฟ้าที่ยังคงมืดมิด จันทร์เจ้าขาลอย เท้งเต้งที่ขอบฟ้าไกล ดูจะกลืนไปกับแสงตะวัน ยามเช้าเสียแล้ว จันทร์วาดรีบกดโทรศัพท์โทร ไปหาบิดาที่คงตื่นขึ้นมาดูแลเจ้าโต้งน้องชายต่าง เผ่าพันธุ์กับเธอ เสียงแรกที่เธอได้ยินคือเสียง เจ้าโต้งที่แลขันติด ๆขัด ๆไม่สดใสอยางเมื่อก่อน “พ่อจ๋าๆ สวัสดีคะ เจ้าโต้งเป็นอะไร ขันแปลก ๆ “ จันทร์วาดรีบถามพ่อในทันทีด้วยเป็นห่วงในอาการ ของเจ้าโต้งหางสวย “ฮะ ๆๆ มาถึงก็ห่วงเจ้าโต้ง มากก่าห่วงพ่อเลยนะเจ้าจันทร์” น้ำเสียงพ่อดูสดชื่น เจ้าโต้งคงไม่เป็น อะไรมาก จันทร์วาดยิ้มก่อนจะเอ่ยถามถึงความ เป็นอยู่ของบิดาตน “หนูตื่นมาสูดอากาศยามเช้าเป็นเพื่อนพ่อ ด้วยเห็นไหม” เสียงพ่อหัวเราะร่วนดังแทรกมา ในสาย เจ้าโต้งทำเสียงค๊อกแค๊ก ๆ ก่อนจะโก่ง คอขันอวดผ่านสายโทรศัพท์มา “ว้าย...”จันทร์วาดรีบเอาโทรศัพท์ออกจากหูของ ตนเพราะเสียงขันดูจะดังชัดแล้ว “เอ๊ก อี่ เอ๊ก ๆๆๆ ผับๆๆ “ เสียงผับ ๆดูจะตีปีก แถมมาด้วย คงได้ใจที่สาว ๆอย่างจันทร์วาด แอบห่วง “โต้งบ้า...”จันทร์วาดบ่นกระแง้ว ๆ ว่าทำไมพ่อมา แกล้งกันอย่างนี้ มีเพียงเสียงหัวเราะแบบเดิม ๆ ดังขึ้นมา จันทร์วาดได้แต่ยิ้มตาม ไม่ถือสาอะไร เพราะพ่อชอบแกล้งให้ลูก 1 คน กะอีกหลาย ๆ ตัวคุ้นเคยกันเสมอ จันทร์วาดบอกพ่อว่าวันนี้ต้อง ออกไปข้างนอกกับแม่ ไว้วันหลังจะโทรกลับ ไปหาอีก พ่อให้เจ้าโต้งโก่งคอขันโชว์อีกครั้งดูมัน จะแทรกเสียงหัวเราะกลั้วคอมาด้วยเสียงเอ๊ก ๆๆ ข้างหลังดูจะมีกรู ๆ ๆ แถมมา จันทร์วาดหัวเราะ ขึ้นมาอีกหนก่อนจะวางสายเพื่อเตรียมตัวออก ไปข้างนอกไปกับแม่ “หนูจันทร์....วันนี้แต่งตัวสวย ๆ นะ แม่จะพาไป พบผู้ใหญ่” เสียงจันทร์วาดตอบรับออกมา “ห้ามชุดยีนส์นะแม่หนู” จันทร์วาดถึงกับต้องวาง ชุดยีนส์ตัวเก่งในมือที่ดึงมาจากตู้เสื้อผ้า เพื่อเตรียมจะใส่ “ชุดหมี ชุดหมู ก็อย่าเอามาใส่นะ”จันทร์วาดจำใจ ต้องเก็บเสื้อชุดหมีตัวโปรดเข้าตู้อีกตัว ทั้งที่ตั้งใจ จะนำออกมาสวมเช่นกัน “เลือกชุดไหนก็ได้นะหนูจันทร์  แต่แม่เลือกให้ ลูกแล้วแขวนที่ข้างตู้หน่ะ” จันทร์วาดทำหน้าแหย ๆ ก่อนจะเอ่ยตอบรับไปว่าเห็นชุดที่แม่เลือกให้ แต่งแล้ว เป็นเสื้อผ้าลูกไม้สีขาวบางแต่ไม่โป๊ มากเท่าไหร่ เพราะมีเสื้อซับใน เธอยืนพิจารณา สักพักใหญ่ก่อนจะจำใจใส่ตามประสงค์ของมารดา “กลายเป็นเจ้าจันทร์หวานอวบอิ่มอีกแล้ว” จันทร์วาดถึงกลับขยี้สายตาอีกหนกับชุดที่ แม่เลือกมาให้สวมใส่ นี่จะไปพบผู้ใหญ่หรือ ชวนไปพบลูกชายผู้ใหญ่กันแน่ ๆ ถึงกับสร้าง ภาพลักษณ์จันทร์ทะโมนให้หวานเจียนเลี่ยน ขนาดนี้ เสียงผู้เป็นแม่เร้า ๆ ให้เร่งออกเดินทาง ได้แล้ว สองแม่ลูกชาวกรุงจึงออกไปเผชิญความ โล่งของถนนยามเช้าของวัยอาทิตย์ในทันที แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 46 15:37:12 จากคุณ : karinas - [ 18 มี.ค. 46 14:50:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 งานพบปะสมาคมพวกนี้เป็นสิ่งที่สร้างความ เบื่อหน่ายให้กับจันทร์วาดเป็นอย่างมาก เธอคิดว่างานนี้ไม่ต่างอะไรไปกับงานเสี่ยง พวงมาลัยของแม่รจนาเพราะแม่ของเธอช่าง โอบลูกสาวไปทักทายผู้ใหญ่ที่มีลูกชายวัย คราว ๆ เดียวกับเธอ “ท่านขา..ลูกจันทร์วาดไงค๊ะ”เริ่มแผนกรุย ทางยุให้คนมาสนใจลูกสาวของผู้เป็นมารดา เริ่มขึ้นแล้ว “อุแหมยัยหนู โตขึ้นมากเลยนะ”เสียงท่าน ๆ ทักทายกลับทำเอาจันทร์วาดแทบม้วน ใบหน้าสุดเขินอายใส่ “หนูโตตามตัวค่ะ” จันทร์วาดอยากจะตอบ กลับอย่างนี้เหลือเกิน แต่กลัวแขนตัวเองจะ ถูกบิดจากแรงนิ้วของแม่ที่ไม่เบาเลย ได้แต่ ยิ้มกลับอย่างอาย ๆ พอเป็นพิธี “นี่ลูกชายผมครับเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก” จันทร์วาดส่งยิ้มให้อย่างสุภาพ แต่ก็อดคิด ไม่ได้ว่าถ้ามาแบบหนังไทยสไตล์น้ำเน่า หนุ่มคนนี้เข้าข่ายมีคุณสมบัติเป็นพระเอก หลงทางมารักนางเอกอย่างง่ายดายเป็นแน่ “สวัสดีครับน้องวาด”ชายหนุ่มเอ่ยทักขึ้น พร้อมรอยยิ้มที่ออกจากเต็มใจมอบให้เธอ เพียงผู้เดียว จันทร์วาดก้มหน้ามองปลาย เท้าที่กำลังจัดระเบียบให้เคียงชิดกันทำ แก้เก้อไปเพราะรู้สึกเขินอายขึ้นมาอีกหน “เรียกจันทร์ดีกว่ากระมังคะ”ชายหนุ่ม หัวเราะลั่น อย่างมั่นใจยิ่งขึ้นเพราะตอนนี้ เหล่าผู้ใหญ่และแม่ของจันทร์วาด ถอยทัพ ไปตั้งป้อมสังเกตการณ์อยู่ไม่ไกลเพื่อเฝ้า มองลูกชายลูกสาวของตนทำความคุ้นเคยกัน “คุณจันทร์ ผมชื่อภาคย์นะครับ” จันทร์วาด เริ่มกลั้นหัวเราะเพราะคิดอะไรทะเล้น ๆขึ้นมา ในทันที คุณภาคย์นี่ของดาวพระศุกร์นี่นา ทำไมมาหลงวนเวียนรอบจันทร์เจ้าขาหล่ะ “คุณจันทร์หัวเราะอะไรหรือครับ”เสียงชาย หนุ่มถามขึ้นอย่างสงสัย “อะ..ไม่คะ” เธอได้แต่โชว์ยิ้มสวยคืนกลับไป ชายหนุ่มทำหน้างง ๆ แต่ก็ยิ้มคืนตอบอย่าง อารมณ์ดี บทสนทนาของเขาที่ดูจะขนเอา เรื่องราวรอบโลกมากองไว้ที่หน้าเธอดูจะ ทำให้จันทร์วาดได้แต่ส่งรอยยิ้มและคำเอ่ย ตอบที่ไม่ต้องใช้สมองพิจารณาก่อนตอบ มากเกินไปนัก “เหรอ คะ”ยามเมื่อสงสัย “อืมค่ะ”ยามที่ทำรับรู้ “คะ”ยามที่เขาถามคำถามแปลก ๆขึ้นมา จนตามความคิดไม่ทัน “ค่ะ”คำตอบตอบยอดฮิต ที่ต้องส่งไปพร้อม กับรอยยิ้มที่สดใสและทำเป็นเข้าใจในหัวข้อ บทสนทนา “คุยกับคุณจันทร์ สนุกจังเลย” จันทร์วาดหัวเราะ ขึ้นมาเบา ๆ ก่อนจะตัดหัวข้อสนทนาเรื่องภาวะ ความตึงเครียดบนคาบสมุทรเกาหลีลงด้วย การขอตัวไปห้องน้ำ “เฮ้อ.. อยากกลายเป็นเสี้ยวจันทร์จังเลย จะได้หนี ๆ  ไปหลบที่มุมฟ้าไกล ๆๆ เบื่อจังเลย” เสียงบ่นขึ้นมาเบา ๆ พร้อมเสียงสะอื้นเล็ก ๆ ที่แสดงความอัดอั้นอย่างมาก มือถือเครื่องเล็ก ๆ ของเธอดูจะเป็นช่องทางในการระบายความ ทุกข์นี้ได้ เอรีบกดหาเบอร์ของบิดาในทันที ยามนี้แค่ได้ฟังเจ้าโต้งโก่งคอขันยังสบาย ใจกว่าไปฟังสนทนาปัญหารอบโลกของคุณภาคย์ “ s t u um” จันทร์วาดเจอชื่อพ่ออำนาจแล้ว จึงรีบโทรไปในทันที เสียงสัญญาณว่างอยู่นาน ก่อนจะมีเสียงกดรับสาย “ฮือ ๆๆ”จันทร์วาดระบายอารมณ์ด้วยการ ปล่อยเสียงร้องไห้โฮใหญ่ออกไป อีกฝ่าย ได้แต่ยิ่งเงียบรอเธอหยุดร้องไห้และสะอื้นลง “หนูเบื่อจังเลย หนูไม่อยากให้แม่หาคนมา สนใจหนูอีกแล้ว...จันทร์อยากกลับไปบ้านไร่ จันทร์เบื่อสังคมในเมืองเต็มที ไม่มีใครเข้าใจ จันทร์เลย ไม่เหมือน...”จันทร์วาดทิ้งช่วงไป นานเพื่อกลั้นสะอื้น ก่อนจะควักผ้าเช็ดหน้า มาเช็ดคราบน้ำตาของตน “ไม่เหมือนพ่อเลย..”จันทร์สรุปคำพูดสุด ท้ายลงด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า “น้องจันทร์ครับ...พี่..เข้าใจน้องจันทร์นะ” จันทร์วาดนั่งนิ่งก่อนจะเรียกสติให้กลับคืนมา ทำไมเสียงพี่อ่ำ....ถึงมารับโทรศัพท์ของพ่อ หรือว่าพี่อ่ำกลับมาบ้านไร่แล้ว..ก่อนจะนึกขึ้นมา ได้ว่า เธอได้เก็บชื่อของพ่ออำนาจกับพี่อ่ำ ใกล้เคียงกัน “UM ของพี่อ่ำ   Umn ของพ่ออำนาจ  เธออยากจะปล่อยโฮ ออกมาอีกหน เกลียดตัวเองจังทำไมถึงทำ อะไรเปิ่น ๆ ออกมาอีกแล้ว จันทร์เจ้าขาถึง กับหลงวงโคจรเลยจริงๆ “เอ่อ หนูจันทร์ขอโทษค่ะ”เสียงพี่อ่ำนิ่งเงียบ ไปเหมือนกับรอให้เธอได้เล่าในสิ่งที่เธอไม่ สบายใจออกมา “พี่อ่ำสบายดีไหม”จันทร์วาดแนบหูกับ โทรศัพท์มือถือเพื่อรอฟังอีกฝ่ายตอบ กลับมาอย่างตั้งใจ “สบายดีครับ พี่เพิ่งกลับมาจากการฝึกภาคสนาม” จันทร์วาดเอียงคอฟังก่อนจะเผยรอยยิ้มขึ้นมาอีกหน “เหนื่อยไหมคะ” อ่ำได้แต่นิ่งเงียบไปอีกหน เพราะรู้สึกมีความสุขที่จันทร์ถามเขาขึ้นมาอย่างนี้ ความแดงกล่ำบนใบหน้าคงถ่ายทอดผ่าน โทรศัพท์ไม่ได้มีเพียงเสียงที่ดูสดชื่นเท่านั้น ที่เขาจะแสดงออกให้จันทร์วาดเห็นได้ “จันทร์คงกลับบ้านไร่ไม่ได้ง่ายนัก เบื่อจังเลย” จันทร์วาดเริ่มถอนหายใจอีกครั้ง “น้องจันทร์อยากไปที่ไหนหล่ะครับ พี่จะมารับ และพาไปเอง”อ่ำรวบรวมความกล้าเสนอตัว อาสาออกไป จันทร์วาดหัวเราะขึ้นมาอีกหน “ที่ไหนก็ได้ค่ะจันทร์อยากสวมงอบของพี่อีกหน” อ่ำแอบยิ้มก่อนจะลองถามถึงหมวกใบใหม่ ถ้าเทียบกับงอบใบเก่า ๆ ของเขาเอง “งอบเก่า ๆ อย่างนั้น ทิ้งไปเถอะครับพี่จะหา หมวกใบใหม่ให้ดีกว่า” “จันทร์ชอบงอบนะ....”จันทร์วาดหยุดพูด เพราะกำลังรู้สึกว่าตัวเองกำลังคิดไปถึงความ รู้สึกอีกอย่างที่ซ่อนเอาไว้ภายใน “เหรอครับ งั้นพี่จะหาใบใหม่ไปให้นะ”น้ำเสียง ที่สดใสเจือเขินอายของอ่ำทำให้จันทร์วาดต้อง เผลอตอบอีกหน “ใบไหนก็สู้ใบนี้ไม่ได้หรอกค่ะ...”จันทร์วาด แอบซ่อนความรู้สึกของตนถ่ายทอดออกไป ให้อ่ำรับรู้ ก่อนจะเอ่ยคำถามเดิม ๆที่เคยฝาก ไว้ให้อ่ำ “พี่อ่ำ...ลืมอะไรก็ได้นะ แต่อย่าลืมจันทร์เจ้า ขาก็พอ”อ่ำตอบกลับมาทันทีเพราะได้ตอบ คำถามนี้ได้มานานแล้ว “จันทร์ดวงเดียวจะลืมได้ไงหล่ะครับ ยิ่งจันทร์ เจ้าขาด้วยแล้ว ใครจะไปลืมจันทร์ดวงนี้ลง..” จันทร์วาดปล่อยให้ความรู้สึกต่าง ๆ ที่ต่างคน ไม่กล้าที่จะเอ่ยได้ซึมผ่านหัวใจของคนทั้งสอง อย่างเงียบ ๆ  น้ำเสียงของพี่อ่ำสร้างความสดชื่น ให้เธอได้ พอกับเสียงพูดของเธอที่เรียกเสียง หัวเราะจากเขาได้เสมอ ป่านนี้แม่คงสงสัยแล้ว ว่าเธอเข้ามาทำอะไรในห้องน้ำนานอย่างนี้ แต่ช่างเถอะขอแค่ได้ใช้เวลาถามความในใจ กันก็มีค่าพอแล้ว จันทร์วาดแอบเดินเลี่ยงมา รอแม่ที่รถทั้งที่หูยังแนบกับโทรศัพท์มือถือ เพื่อฟังน้ำเสียงที่สร้างความสุขให้กับหัวใจเธอ “อีกไม่นานพี่ก็ได้ ดาวมาประดับบ่าแล้วนะ” อ่ำพูดถึงความสำเร็จของตนที่ใกล้เข้ามาแล้ว “นายร้อยสอยดาวหรือคะ”จันทร์วาดเอ่ยแซวไป “แล้วน้องจันทร์จะกลับมาที่บ้านไร่อีกไหม” น้ำเสียงของเจ้าของคำถามดูจะรอฟังคำตอบ นั้นอย่างจดจ่อ “ไม่แน่ใจเลยค่ะ แม่ไม่ชอบให้หนูจันทร์กลับ ไปที่นั่น”จันทร์วาดเข้าใจในความรู้สึกที่ผิดหวัง ของอ่ำได้เป็นอย่างดี ทั้งที่เธออยากไป แต่คงกลับไปลำบาก “ถ้าบ้านไร่ไม่มีจันทร์แล้วพี่จะกลับไปพบใคร” คำถามนี้ทำเอาจันทร์วาดต้องหยุดนิ่งก่อนจะ เอ่ยตอบออกไปอย่างเสียไม่ได้ “ก็บ้านพี่เองก็อยู่ที่นั่นนี่กลับไปก็เจอพ่อแม่..” เสียงจันทร์เจ้าขาพูดกระเง้ากระงอด “พี่อยากกลับไปสอยจันทร์ด้วยนี่นา จันทร์ของพี่ก็มีดวงเดียวเสียด้วย” จันทร์วาดได้แต่อึกอัก ไม่นึกว่าพี่อ่ำของ เธอจะคิดไปไกลถึงขนาดนั้น “จันทร์ก็ยังอยู่ค้างฟ้านี่คะ ที่ไหนก็ยังมีจันทร์อยู่” เธอเอ่ยตอบไปด้วยใบหน้าที่แดงกล่ำอย่างเต็มที่ “งั้นพี่ก็จะรอนะครับ รอจันทร์ดวงนั้นมาให้พี่คว้า” จันทร์วาดนิ่งเงียบเหมือนตัวเองหลงเข้า ไปในห้วงแห่งความรักที่อ่ำ ที่แม้นไม่เคย รับรู้อย่างชัดเจนมาก่อนแต่ก็มาถมเต็ม ความรู้สึกได้ขนาดนี้ ดูช่างรวดเร็วเสียเหลือ เกินแต่เธอก็กล้าที่จะตอบกลับเพราะได้ ตอบคำถามในหัวใจได้แล้ว “ค่ะ..จันทร์ก็จะรอ..เสียงตอบกลับที่แผ่ว เบาที่สุดกลืนหายไปกับความรู้สึกที่เปี่ยม ไปด้วยความสุขนั้น ตะวันยอแสงรอให้กาลเวลาผันผ่านไปเรื่อย ๆ รอให้คนมา ชื่นชมแสงดาวอย่างที่เคยเป็น เหลือเพียงจันทร์เจ้าที่รอเคียงแสงนวลอยู่ ท่ามกลางผืนฟ้าที่มืดมิดรอคนมาเมียงมอง และครอบครองเพื่อ “สอยจันทร์”ลงมาเคียง อย่างเต็มหัวใจ แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 46 16:01:26 แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 46 15:43:51 จากคุณ : จิรัติการ (karinas) - [ 18 มี.ค. 46 14:58:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย อ่านแล้วบอกไม่ถูก น่ารักจริง ๆ......... หนูจันทร์รายนี้นั่งยิ้มหวานหุบไม่ลงแล้ว อ่านไปขำไป จนคนรอบโต๊ะงงแล้ว ปลอกหมอนก็วัว นาฬิกาก็แม่วัว อิอิ หุหหุหุ แต่ที่แน่ ๆ เป็นหนูจันทร์รายนี้มุดลงโถส้วมไปแล้ว ที่ทำเปิ่น ๆ แบบนั้นน่ะ แหะ แหะ.....เหมือนทำบ่อย ๆ เลยยยยยย จากคุณ : จันทร์เจ้าขาเต็มดวงยิ้มแฉ่ง - [ 18 มี.ค. 46 15:32:09 A:202.59.244.72 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขออภัยนะครับที่กดประเภทผิด ดันไปเป็นเรื่องแปลซะ  ที่จริงเป็นเรื่องสั้น ขออภัยอีกหนครับ จากคุณ : จิรัติการ (karinas) - [ 18 มี.ค. 46 16:06:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อิอิ....ใสปิ๊ง ภาคสอง กำลังใจจดใจจ่อรอ ภาคสาม อยู่น้า เอ....เรามาติดนิยายตอนแก่ได้ไงหวา จากคุณ : <<ตุ๊กตา>> - [ 18 มี.ค. 46 17:19:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เย้..คืนนี้เราจะมองดูจันทร์ ว่ายังอยู่ป่าว ^_^ จากคุณ : Antares - [ 18 มี.ค. 46 22:51:22 A:202.44.135.34 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 7 เมื่อคืนนี้พระจันทร์เต็มดวง .. จากคุณ : scottie - [ 19 มี.ค. 46 18:55:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เมื่อคืนนั่งดูพระจันทร์  แหงนหน้าจนคนข้างๆหมั่นไส้ โดนเขกกะโหลก จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 21 มี.ค. 46 17:56:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณสำหรับทุกเสียงตอบรับครับ ปล. ช่วงนี้อ่ำรอสอยอ่ะครับ วันไหนจันทร์หายก็แปลว่าสำเร็จ :) จากคุณ : จิรัติการ (karinas) - [ 22 มี.ค. 46 11:53:42 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วชวนให้คิดถึงชีวิตเพื่อนคนนึงจังเลย...แต่เค้าเสียชีวิตในราชการไปแล้ว... จากคุณ : แนช - [ 23 มี.ค. 46 14:40:15 A:203.149.34.186 X: ]