ภาคต่อของฟาร์มรักนะครับ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2125410/W2125410.html

ลมชายป่าหอบเอาความหนาวที่ดูเย็นยะเยือก
ทำเอาใบหน้าของเหล่านักเรียนนายร้อยที่ไร้
สิ่งปกคลุมต้องชาเป็นแถบ ๆ ใบไม้ไหวระริกล้อ
แรงลมดูไม่ยี่หระกับอำนาจแห่งความหนาวอย่างที่
เหล่านักเรียนทหารต้องเผชิญ กองไฟที่จุดสุมเพื่อ
ล่ความมืดทึมยามตะวันลาแสงยังช่วยเพิ่มความ
อบอุ่นให้กับสรรพสิ่งรอบข้าง แสงที่ลุกโชนต้อง
โหมกระพรือเพราะแรงลมหวนก่อนจะมีเศษไม้ที่
คุกรุ่นปะทุเป็นระยะ ๆ นักเรียนนายร้อยนรินทร์
อาศัยโคนไม้ใหญ่พิงร่างที่เหนื่อยล้าจับจ้องเปลวไฟ
เบื้องหน้า ก่อนจะเบือนสายตาไปจับจ้องจันทร์
คืนเพ็ญที่แผ่แสงนวลตากลมเด่นอยู่บนผืนฟ้ายาม
ดาวหลบแสง แววตาคู่เดิม ๆ จับจ้องฟ้าผืนเดิม ๆ ที่
มองเท่าไหร่ก็ไม่มีวันเบื่อ
เสียงเพลงจากฮัมโนนิก้าดังขึ้นมาแว่ว ๆ คงมีเพื่อน
ในหมู่สักนายกำลังใช้ท้วงทำนองแห่งลมหายใจ
เป่าผ่านฮัมโมนิก้าเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกภายใน
แทรกผ่านไปกับสายลมแม้รู้ว่าคงจะกลืนหายไป
กับแนวป่าหนาทึบก็ตาม
เสียงนั้นฟังคุ้นหู คงเป็นเพลงทะเลและแสงจันทร์
ของสุเมธแอนด์เดอะปั๋ง ปกติธรรมดาจะมีคนเป่า
แต่เพลงเดือนเพ็ญเสมอ ๆ เวลาที่เห็นจันทร์ดวงกลม
โตงามเด่นบนฟ้าเช่นนี้ นักเรียนนายร้อยนรินทร์ได้
แต่ฮัมเนื้อในใจคลอตาม แม้ว่าจะไม่มีทะเลผืนไหน
จะมาอยู่เคียงฟ้ามืดและจันทร์ในยามนี้ก็คงมีทะเล
ดาวที่ถูกกลบแสงให้รู้สึกอ้างว้างทุกครั้งเวลาเผลอมอง
น้ำเสียงใส ๆ ปรากฏขึ้นมาในห้วงความรู้สึกเหงา ๆ
อย่างไม่ตั้งใจ
พี่อ่ำ...ลืมอะไรก็ได้นะ แต่อย่าลืมจันทร์เจ้าขาก็พอ
นักเรียนนายร้อยนรินทร์ได้แต่ทวนคำพูดนั้นในใจ
เรียกความรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาได้อย่างประหลาด
น้ำเสียงที่แฝงความสดใสดูจะไม่จริงจังกับสิ่งที่
ตัวเองพูดออกมาว่าสื่อให้คนอื่นเขาคิดอะไรต่อมิ
อะไรไปถึงไหนดูจะเป็นเอกลักษณ์ของเธอจริง ๆ
ใครจะไปลืมจันทร์ดวงนี้ลง..เสียงพูดตอบกับตัวเอง
เบา ๆ เรียกรอยยิ้มให้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าอย่าง
ไม่ตั้งใจ
ไอ้อ่ำ..ยิ้มอะไรของเอ็งวะ หัวเราะกะลมกะฟ้าก็ได้
เพื่อนนักเรียนนายร้อยเดินเข้ามาทักเพื่อนอย่างสงสัย
ไม่มีอะไรหว่ะ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเขาได้แต่เก็บ
รอยยิ้มเปลี่ยนเป็นแอบอมยิ้มแทน
ท่าจะคิดถึงแฟนเสียงแซวจากเพื่อนอีกนานดังลั่นขึ้น
บ้าดิเอ็ง น้องเขาเสียหายเสียงตอบกลับโดยไม่ทัน
ได้คิดทำให้นายอ่ำต้องตกเป็นเป้าหมายการซักไซ้
ของเพื่อนทั้งหมู่ต่อ
เฮ้ย.. งั้นก็มีให้คิดจริงสิวะ ฮะฮะ น้องไหนวะเสียง
หัวเราะดังขึ้นทำลายความสงบที่มีมานาน อ่ำได้แต่
งุดหน้าลงมองพื้นดินด้วยความอายและซ่อนใบหน้า
ที่เริ่มแดงกล่ำไม่อยากต่อปากต่อคำต่อ
น้องเขาติดต่อมาเอ็งบ้างไหมเพื่อนคนเดิมเริ่มหา
เรื่องแซวต่อ
อืม..ไม่มี...ข้าไม่ได้เป็นอะไรกับเขานี่หว่า แค่รู้จักกัน
เสียงอ่ำดูกร่อยลงอย่างเห็นได้ชัด จันทร์วาดรู้จัก
เขาเป็นเพียงนายอ่ำที่บังเอิญรู้จักกันที่บ้านไร่เมื่อ
เกือบสองปีที่ผ่านมาช่วงที่ได้กลับบ้านและได้มีโอกาส
ช่วยงานในฟาร์มและลุงอำนาจพ่อของจันทร์วาด..ก็
เท่านั้น ไม่ได้รู้จักเขาในฐานะนักเรียนนายร้อยนรินทร์
สักเท่าไหร่ เพียงแค่เย็นวันที่ฝนตกพรำ ๆ ช่วงที่เขากลับ
เข้ามาในเมืองเพื่อศึกษาต่อ เพียงวันนั้นวันที่เขาได้พบ
กับจันทร์วาดโดยบังเอิญ...ดูจะเป็นวันสุดท้ายที่เขาได้
เอ่ยความรู้สึกเป็นห่วงให้จันทร์วาดได้รับรู้ นั่นสินะจะมี
จันทร์เจ้าขาที่ฟากฟ้าไหนมามองคนคลุกฝุ่นอย่างเขา
เสียงลอบถอนหายใจดังแผ่วๆ ขึ้นมา คำถามหลากหลาย
ข้อที่เหล่าเพื่อน ๆ พยายามสอบถามเพื่อแง้มความนัย
ใจและความสัมพันธ์ระหว่างเขาและจันทร์วาด มีเพียง
คำตอบว่าไม่..ไม่..และไม่เท่านั้น
รู้จักกันมานานหรือยัง ไอ้อ่ำ..จะนับช่วงเวลาสั้น ๆ
ที่ได้พบหน้ากันคงจะมีคำตอบเดียวเท่านั้นที่ให้ได้
ไม่นาน
แล้วเขามีที่ท่าสนใจเอ็งไหมถ้าได้มีโอกาสได้เจอ
เธอมากกว่านี้คงตอบคำถามนี้ได้ แต่ตอนนี้คงต้องตอบ
อย่างเลี่ยง ๆ ไป
ไม่รู้สิ
เคยไปเที่ยวกับเขาไหมถ้าการได้เดินต้อนวัวด้วย
กันเป็นการท่องเที่ยวอย่างหนึ่งเขาคงตอบอย่างเต็ม
ปากว่าใช่แต่นี่ก็ต้องใช้คำตอบอย่างเดิม
ไม่เคย
เธอสวยไหม คำถามนี้ดูจะทำให้อ่ำอ้ำอึ้งมากที่สุด
แต่เป็นคำถามที่เขามั่นใจในคำตอบที่สุดเพียงแต่เอ่ย
ออกไปไม่ได้
อืมคำตอบเบา ๆ ที่อยากให้ตัวเองได้ยินเท่านั้น
เหล่าผองเพื่อนต่างส่งเสียงถามย้ำ ๆ ขึ้นเพื่อเรียก
วามกล้าให้นายอ่ำหรือนักเรียนนายร้อยนรินทร์ได้
มั่นใจกับความรู้สึกของตัวเอง แต่ดูจะเป็นความ
พยายามที่ผิดหวังเพราะเรียกได้เพียงอาการพยัก
หน้าจากเขาได้เท่านั้น เสียงลมพัดผ่านเปลวไฟ
ในกองให้ลุกโชนขึ้นอีกหน เสียงสนทนาต่าง ๆ
เริ่มเงียบลงเหลือเพียงความเงียบสงัดให้คืนกลับ
มาเช่นเดิม คงเหลือเพียงความเงียบเหงาที่ยังคง
แอบเกาะกินหัวใจเหล่าว่าที่นายทหารทุกนายให้
สั่นคลอนอย่างไม่รู้ตัว

แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 46 15:23:59
แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 46 14:44:06
จากคุณ :
karinas
- [
18 มี.ค. 46 14:41:58
]