ความคิดเห็นที่ 1                                                2 สัญญาณไฟเปลี่ยนกลับไปเป็นสีเขียวแล้วหญิงคนนั้นก็ข้ามถนน  เธอก้มหน้าลง ขณะเดินเพราะว่าฝนเพิ่งหยุดตกและตามหลุมร่องบนพื้นยางมะตอยนั่นก็คือบ่อ โคลน ซึ่งเตือนเธอให้ระลึกถึงฝนที่ตกมาไม่มีปี่มีขลุ่ยตอนต้นฤดูใบไม้ผลิ เธอเดิน ท่าทางสง่างาม ดูโดดเด่นในกระโปรงตัวกระชับสีดำ เธอแลเห็นบ่อโคลจึงเลี่ยงไป                  เมื่อมาถึงอีกฝั่ง เธอก็หยุด  คนที่เดินผ่านไปมา ฝูงชนในตอนบ่าย เดินทางกลับบ้าน  ผู้หญิงคนนั้นชอบรู้สึกให้เมืองเคลื่อนที่ไหลไปมารอบ ๆ ตัวเธอ ดังนั้น ยืนอยู่ครู่หนึ่งตรงกลางทางเดิน เหมือนถูกคนรักทิ้งไว้ตรงนั้น ทันทีทันใดนั้น โดยไม่มีสาเหตุบ่งบอกมาก่อน  เธอตัดสินใจเลี้ยวขวาและรู้สึกกลืนไปกับกลุ่มคน ที่เดินอยู่ เธอเดินองอาจมาดมั่นแบบหนุ่มสาวขัดกับอายุของเธอ  เธอมีผม ขาว รวบไว้ที่ต้นคอและมีหวีสีดำยึดไว้ ราวกับเด็กสาว ๆ                  เธอหยุดที่หน้าต่างร้านอุปกรณ์อำนวยความสะดวกของ และยืนจ้อง มองโทรทัศน์ที่เรียงเป็นตับถ่ายทอดรายการของผู้บรรยายข่าวเดียวกัน แต่ละเ ครื่องมีสีอ่อนแก่แตกต่างกันไป ให้ประทับใจเธอนัก ภาพยนตร์เริ่มที่เมืองต่าง ๆใน ยุคสงครามแล้วเธอก็ออกเดินต่อไป  เธอผ่านกาเล เมดินา(Calle Medina)แล้วไป ที่พลาซา เดล เพอเพ็ตตูโอ โซคอรโร(Plaza del Perpetuo Socorro) เมื่อ มาถึงที่กาเลอเรีย ฟลอเรนเซีย(Galeria Florencia) เธอก็หยุด  ทางเข้าใหญ่โต หรูหราเห็นเด่นชัดด้วยซุ้มเหล็กโค้ง  เธอเดินเข้าไปได้สองสามก้าวแล้วหยุดถาม ผู้ชายคนหนึ่ง ว่าสถานที่นั้นคือที่ใด ชายคนนั้นบอกเธอ  เธอขอบคุณเขา และอวยพรให้เขามีช่วงเวลาเย็นอันแสนสุข ชายนั้นยิ้มตอบ                  เธอเดินผ่านกาเลอเรีย ฟลอเรนเซียไป และสังเกตเห็นซุ้มขายของ ร้านเล็ก ๆไกลออกไปยี่สิบหลา ซุ้มขายสลากล๊อตเตอรี่เป็นหนึ่งในบรรดาซุ้มเล็ก ๆ เหล่านั้น   เธอออกเดินต่อไป แต่อีกสองสามก้าวเมื่อจะถึงซุ้มนั้นเธอก็หยุด  ผู้ชาย ขายล๊อตเตอรี่นั่งบนสตูลอ่านหนังสือพิมพ์อยู่  เ  ขาวางมันพักไว้บนอะไรสักอย่าง ข้างหน้าเขา ทุกด้านเป็นกระจกหมด เว้นเสียแต่ด้านที่ชนกำแพงของกาเลอเรีย ฟลอเรนเซีย หญิงนั้นเข้าไปใกล้และโน้มลงไปที่หน้าต่าง                   "สายัณห์สวัสดิ์ค่ะ" เธอทักทาย                 ชายเจ้าของซุ้มนั้นถอนสายตาจากหนังสือพิมพ์ขึ้นมาดู เขากำลังจะ เอ่ยปากพูดอะไร แต่เมื่อได้เห็นหญิงผู้นั้นจึงชะงัก เขายังคงจ้องมองเธออยู่เช่นนั้น                  "ฉันต้องการซื้อตั๋วล้อตเตอรี่"                  ฝ่ายชายพยักศีรษะรับ  "คุณรอนานไหม?"                  "ไม่ค่ะทำไมคะ?"                   ฝ่ายชายส่ายหัว ยังจ้องมองเธอต่อ                  "ไม่มีอะไร ขอโทษครับ" เขากล่าว                   "ฉันต้องการสลาก" เธอทวนซ้ำ                  ฝ่ายชายหันตัวไปหยิบแถวตั๋วที่แขวนอยู่ข้างหลัง                  ฝ่ายหญิงชี้ไปที่แถวหนึ่งซึ่งยาวกว่าแถวอื่น ๆ "ใบที่อยู่ตรงนั้นค่ะ คุณ เอาจากแถวยาวอันนั้นได้ไหมคะ?"                  "ใบนี้รึ?"                   "ค่ะ"                  ฝ่ายชายฉีกตั๋ว เหลือบดูหมายเลขและพยักหน้ารับ  เขาวางมันบน หน้าเคาน์เตอร์ไม้ "มันเป็นเลขดีนะครับ"                  "คุณว่าอะไรนะคะ?"                  ฝ่ายชายไม่ตอบ เพราะกำลังจ้องมองดูหน้าของฝ่ายหญิงอยู่ ราวกับ กำลังค้นหาบางสิ่งบางอย่าง                  "คุณว่ามันเลขดีใช่ไหม?"                  ฝ่ายชายทอดสายตาก้มตั๋ว: "ใช่ครับ มีเลขแปดสองตัว ทั้งซ้ายทั้ง ขวาและมีค่าเท่ากัน"                  "ความหมายว่ายังไงคะ?"                  "ถ้าคุณลากเส้นผ่านตรงกลางของหมายเลข  ผลรวมของตัวเลขทาง ขวาจะเหมือนทางด้านซ้าย โดยทั่วไปถือเป็นลางดี"                  "คุณรู้ได้ไง?"                  "ก็มันงานของผมนี่"                 ฝ่ายหญิงยิ้ม "คุณพูดถูก" เธอวางเงินบนเคาน์เตอร์ "คุณไม่ได้ตาบอด นี่" เธอว่า                 "ขอโทษ ว่าไงนะ?" ฝ่ายชายเริ่มหัวเราะ "เปล่า ผมไม่ได้ตาบอด"                 "แปลกนะ"                "ทำไมผมต้องตาบอด?" . "ก้อ คนขายตั๋วสลากกินแบ่งมักกตาบอดนี่คะ"                 "พูดจริงหรือ?"                 "บางทีไม่เสมอไป แต่มีออกบ่อย ๆ ฉันคิดว่าคนชอบ ที่พวกเขาตา บอด"                  "ชอบยังไง?"                 "ฉันไม่รู้ค่ะ ฉันนึกเอาเองว่าเรื่องของโชคลาภ ต้องเกี่ยวข้องกับการ ตาบอดนี่"                 ฝ่ายหญิงหัวเราะ  เสียงหัวเราะเธฮเพราะ ไม่ได้บ่งบอกถึงวัยของเธอ เลย  "ปกติ พวกเขาแก่มาก ๆ และหูตาเลิ่กลั่กเหมือนนกเขตร้อนในหน้าต่างร้าน ขายสัตว์เลี้ยงน่ะค่ะ" เธอถูดอย่างมั่นใจแล้วเสริมว่า: "คุณแตกต่างไป"                 ฝ่ายชายบอกว่าแท้ที่จริงแล้วว่าเขาไม่ได้ตาบอดแต่ว่าแก่                 "คุณอายุเท่าไหร่คะ?" ฝ่ายหญิงถาม                 "ผมอายุเจ็ดสิบสอง"  ฝ่ายชายตอบ แล้วเสริมว่า "นี่เป็นงานที่เหมาะ กับผม ผมไม่ใช่คนเรื่องมาก"                 ฝ่ายหญิงยิ้ม "ไม่ใช่ค่ะ ฉันไม่หมายความว่าอย่างนั้น"                "มันเป็นงานที่ผมชอบ"                 "ฉันเชื่อค่ะ"                 เธอหยิบตั๋วใส่กระเป๋าของเธอ แล้วหันไปรอบในทันใดราวกับเธอต้อง ตรวจดูอะไรหรือต้องการเห็นว่ามีคนรออยู่ข้างหลังเธอหรือเปล่า "ฉันสงสัยว่าคุณจะ รังเกียจที่จะมาดื่มกับฉันสักหน่อยหรือเปล่า"                ฝ่ายชายเพิ่งวางเงินเข้าไปในลิ้นชักเงินสด มือเขาค้างชะงักกลาง อากาศ "ผมรึ?"                "ใช่ค่ะ"                "ผม . . .  ผมไปไม่ได้ ผมต้องเฝ้าร้าน ผมไปตอนนี้ไม่ได้ ไม่มีใครอยู่ แทนที่นี่ . . ."               "แค่ปิดกระจก"              "ผมเสียใจจริง ๆ ผมทำไม่ได้"              ฝ่ายหญิงพยักราวกับเธอเข้าใจ  แต่แล้วโน้มตัวไปหาฝ่ายชายพร้อมกับ บอกว่า "มากับฉันเถอะ"             "อย่าเลย" ฝ่ายชายขอร้อง             "มากับฉันสิ" เธอทวนซ้ำ              ฝ่ายชายพับหนังสือพิมพ์ ลงจากสตูล ถอดแว่นตาของเขาออกใส่ใน กล่องบุผ้าสีเทา  แล้วเขาก็ค่อย ๆ เริ่มปิดซุ้มอย่างระมัดระวัง  ฝ่ายหญิงยืนรออยู่ อย่างสงบราวว่าเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย คนเดินผ่านไปมาก็หันมาดูเธอบ่อย ๆ เพราะว่าเธอดูโดดเดี่ยวเดียวดายถึงไม่ใช่สาว ๆ แล้วแต่ก็สวย              ฝ่ายชายดับไฟ เขาดึงบังตาลงมากกับพื้นคล้องกุญแจชนิดสายยู             "ผมเสร็จแล้ว"             ฝ่ายหญิงยิ้มให้เขา "คุณรู้ไหมว่าเราไปที่ไหนดี?"             "เลยตรงนี้ไป ที่นั่นมีร้านคาเฟ่ที่นั่งได้เงียบ ๆ"             ทั้งสองเข้าไปใน ร้านคาเฟ่ ได้ที่นั่งตรงมุมร้านและลงนั่งตรงข้ามกัน เขา ทั้งคู่สั่งไวน์สองแก้ว ฝ่ายหญิงถามพนักงานเสริฟว่าเขามีบุหรี่หรือเปล่า ดังนั้น เขา ทั้งสองจึงเริ่มสูบบุหรี่ พูดคุยเรื่องสัพเพเหระและเรื่องของคนถูกล้อตเตอรี ฝ่ายชาย บอกว่าพวกเขาเก็บความลับไม่เป็น และสิ่งที่น่าขันคือบุคคลแรก ๆ ที่พวกเขาบอก ห้ามเสมอ คือเด็ก ๆ บางทีอาจมีคติแฝงอยู่ในเรื่องนั้นแต่เขาไม่เคยเก็บมาใส่ใจว่า คืออะไร ฝ่ายหญิงเอ่ยอะไรบางสิ่งเกี่ยวกับเรื่องซึ่งมีคติกับเรื่องที่ไม่มี พวกเขาก็ คุยกันเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆเช่นนั้นต่อไป แล้วเขาก็บอกว่าเขารู้จักเธอ และรู้ว่า ทำไมเธอถึงมาหา             ฝ่ายหญิงไม่ได้กล่าวอะไร             "เมื่อหลายปีก่อน คุณเห็นชายสามคนฆ่าพ่อของคุณอย่างเลือดเย็น ผม เป็นหนึ่งในสามนั้นซึ่งยังมีชีวิตอยู่  คุณมาที่นี่เพื่อตามหาผม" เขาพูดน้ำเสียงนิ่ง สงบ "ตอนนี้คุณก็เจอผมแล้ว " ทั้งคู่นิ่งเงียบ เพราะว่าเขาไม่มีอะไรจะพูดอีก แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 46 02:19:06 แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 46 02:18:01 แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 46 02:16:16 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 22 มี.ค. 46 00:13:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "เมื่อตอนที่ฉันเป็นเด็ก ฉันชื่อนีน่า" เธอบอก  "แต่ทุกสิ่ง ทุกอย่างจบสิ้นไปแล้วในวันนั้น. ไม่มีใครเรียกฉันโดยชื่อ นั้นอีกต่อไป ฉันชอบชื่อนีน่านะ ตอนนี้ฉันมีหลายชื่อมาก มายต่าง ๆ นานา ๆกัน"             "ตอนแรกฉันจำได้แต่เรื่องของสถานเลี้ยงเด็ก กำพร้า ไม่มีสิ่งอื่นใดเลย  แล้วผู้ชายที่ชื่อคือ ริการ์โด ยูริ เบ้มารับฉันไปอยู่ด้วย   เขาเป็นเภสัชกรจากเมืองเล็ก ๆใน ชนบทลึก ๆ เขาไม่มีภรรยาหรือ ญาติพี่น้อง ไม่มีเลย เขา แนะนำฉันกับทุก ๆ คนว่าเป็นลูกสาวของเขา  เขาเพิ่ง อพยพไปอยู่ที่นั่นแค่สองสามเดือนก่อนหน้านั้นทุก ๆ คน เชื่อเขา ตอนกลางวัน ฉันพักในด้านหลังร้านขายยา  เขา สอนฉันต่อหน้าลูกค้า ฉันไม่รู้ว่าทำไมแต่เขาไม่ชอบให้ฉัน ออกไปไหน ๆ ตามลำพัง  'อะไรที่ต้องเรียนหนูเรียนจาก ฉันได้'  เขาบอก ฉันอายุสิบเอ็ดแล้วปี ยามกลางคืน เขานั่ง ที่โซฟาบางครั้งให้ฉันนอนข้าง ๆ เขา ฉันพิงศีรษะบนตัก ของเขาและฟังเขาพูด เขาเล่าเรื่องราวแปลก ๆ เกี่ยวกับ สงคราม เขาลูบผมของฉันไปมาอย่างรักใคร่ทะนุถนอม ผม  บางครั้งฉันรู้สึกถึงเพศของเขาที่อยู่ใต้กางเกง แล้วเขา จะจูบหน้าผากของฉันและให้ฉันไปนอนฉันมีห้องของตัว เอง ฉันช่วยเขาเก็บกวาดทำความสะอาดทั้งร้านทั้งบ้าน ฉัน ซักล้างและปรุงอาหาร เขาดูเหมือนเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง"              "คืนหนึ่ง เขาเอนตัวมาจูบปากฉัน เขาจูบฉัน อย่างนั้นไปเรื่อย ๆ และสอดมือไปใต้กระโปรงของฉัน. ฉัน อยู่เฉย ๆ และแล้วเขาก็ผละไปจากฉันทันที เริ่มร้องไห้และ ขอให้ฉันยกโทษให้เขา เขาดูหวาดกลัว ฉันยังไม่เข้าใจ   สองสามวันต่อมาเขาบอกว่าเขาหาคู่หมั้นให้ฉันได้แล้ว   ชายหนุ่มจากริโอกาลวิน (Rio Galvin) เมืองที่อยู่ใกล้ๆนั่น เอง  เขาเป็นช่างก่ออิฐถือปูน ฉันจะต้องแต่งงานเขาทันทีที่ ฉันโตพอ ฉันไปพบเขาวันอาทิตย์ถัดมาที่จตุรัส  เขาเป็น เด็กรูปหล่อ สูง ผอม  ผอมมาก ๆ เลย  เขาเคลื่อกายช้าๆ บางทีเขาอาจเจ็บไไข้ได้ป่วยหรืออะไรพรรค์นั้น เราแนะนำ ตัวให้รู้จักกันแล้วฉันก็กลับบ้าน"              ฝ่ายชายคิดว่าวิธีพูดของเธอดูแปลก  ราวกับมัน เป็นอากัปกิริยาซึ่งเธอไม่คุ้นเคย หรือบางทีอาจไม่ใช่ภาษา ของเธอ ระหว่างที่เธอคิดหาคำพูด เธอจะจ้องมองไปใน อากาศ              "ไม่กี่เดือนต่อมา ในตอนเย็นฤดูหนาว  ยูริเบ้ ออกไปที่ริเวียรา( Riviera) พวกร้านขายเหล้าที่ผู้ชายชอบ ไปเล่นการพนันกันน่ะค่ะ  ยูริเบ้ไปทุก ๆ สัปดาห์  วันเวลา เดียวกัน  ทุกวันศุกร์เสมอมา คืนนั้นที่เขาเล่นจนดึกดื่น   แล้วเขาพบตัวเองมีไพ่แจ็คในมือถึงสี่ใบ  กับเดิมพันใน หม้อใส่เงินมากมายกว่าที่เขาจะพบเห็นได้ในหนึ่งปี บัดนี้ เป็นเกมระหว่างเขาและท่านเคาน์แห่งทอร์ลาวิ(Torrelavid) คนอื่น ๆ ลงเงินทีละเล็กละน้อยแล้วปล่อยมันไป แต่ท่าน เคาน์นั้นเป็นคนหัวดื้อ เขาเพิ่มเดิมพนันสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ ยูริเบ้ ลำพองใจในไพ่ของเขาและยืนตามนั้น พวกเขามาถึงจุดที่ ผู้เล่นลืมโลกแห่งความเป็นจริงไปแล้ว  และแล้วท่านเคาน์ ก็เขียนfazenda แห่ง Belsito ใส่ ลงในหม้อ ทุกสิ่งทุกอย่าง ในร้านขายเหล้าหยุดชะงักหมด คุณเล่นการพนันเป็นใช่ไหม?"               "ไม่"ฝ่ายชายตอบ                "งั้น ฉันไม่คิดว่าคุณจะเข้าใจ"                 "ลองดูสิ" "คุณไม่ เข้าใจหรอก"                "ไม่สำคัญหรอก"                 "ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดนิ่ง แล้วมีความเงียบที่ คุณจะไม่มีวันเข้าใจ"               ฝ่ายหญิงอธิบายว่า farzenda แห่ง เบลสิโต (Belsito) เป็น fazendaหลังทีสวยที่สุดสวยในแผ่นดินนั้น ถนนขนาบด้วยต้นส้มนำไปสู่คฤหาสน์บนยอดเขา จากที่นั่น คุณสามารถมองเห็นมหาสมุทรจากตัวบ้านได้                  "ยูริเบ้เคยบอกว่าไม่มีสิ่งใดมีค่าพอเอาไป พนันกับ Belsito เขาเลยวางไพ่ลงบนโต๊ะ  ท่านเคาน์บอก ว่า ยูริเบ้จะเอาร้านยามาพนันเมื่อไหร่ก็ได้ แล้วหัวเราะราว กับคนบ้า และชายบางคนในที่นั้นก็พากันหัวเราะไปกับเขา ด้วย     ยูริบยิ้ม เขายังถือไพ่อยู่ในมือ ราวกับจะพูดร่ำลากับ มัน ท่านเคาน์กลับมาจริงจังอีก  เอนตัวไปข้างหน้า บอก ข้ามโต๊ไปว่า: 'คุณก็มีลูกสาวที่น่ารักเหมือนกันนี่'                  "ยูริเบ้ไม่เข้าใจในทันที                   "เบลสิโต(Belsito) กับลูกสาวของคุณ นี่เป็น ข้อเสนอที่สมน้ำสมเนื้อกันนะ ยูริเบ้'                    "และบนโต๊ะ  ยูริบวางไพ่ห้าใบคว่ำหน้าลง ใต้จมูกเขา                    "ยูริเบ้จ้องมองอยู่ โดยไม่แตะต้อง  เขา เอ่ยอะไรเป็นเสียงกระซิบ แต่ไม่มีใครเคยบอกฉันว่าคือ อะไร แล้วเขาก็เลื่อนไพ่ส่งไปให้ท่านเคาน์                     "ท่านเคาน์มารับฉันคืนนั้นเลย  เขาทำ อะไรที่ไม่อาจทำนายได้ เขารอสิบหกเดือนจนเมื่อฉันอายุ สิบสี่ปี เขาจึงแต่งงานกับฉัน ฉันมีลูกชายกับเขาสามคน                    "ผู้ชายเข้าใจยาก  ก่อนคืนนั้น ท่านเคาน์ เคยได้เห็นฉันครั้งหนึ่งเท่านั้น. เขากำลังนั่งในร้านคาเฟ่ และฉันกำลังข้ามจตุรัสไป เขาสอบถามใครบางคนว่า 'เด็ก ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน?' และพวกเขาก็บอกท่านไป"                 แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 46 02:41:23 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 22 มี.ค. 46 00:24:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ด้านนอก ฝนตกอีกแล้ว และในค่าเฟ่ก็มีคนแน่น จนต้องส่ง เสียงตะโกนดัง ๆ เพื่อให้เข้าใจกัน หรือนั่งเข้ามาชิดกันขึ้น   ฝ่ายชายบอกฝ่ายหญิงว่าเธอมีวิธีเล่าเรื่องแปลกดี  เธอดู ราวกับกำลังเล่าเรื่องช่วิตของคนอื่นอยู่ "ยังกับรื่องไม่เกี่ยว คุณงั้นล่ะ"                    ฝ่ายหญิงบอกว่ากลับตรงกันข้าม ทุกรื่อง เกี่ยวกับเธอ มากเกินไป  เธอว่าหวนรำลึกถึงทุก ๆ สิ่งที่ได้ เกิดกับเธอ แต่เธอพูดน้ำเสียงออกห้วน ๆ ปราศจากอาการ เศร้าโศก                    ครั้นแล้วฝ่ายชายก็เงียบ เหลียวดูคนรอบ ข้างพวกเขา  เขาคิดถึงซาลินาสที่เจอะนอนตายบนเตียงใน ตอนเช้า หลังจากที่ได้จัดการกับโรค่าไปแล้วสองปี  ลือ กันว่าสาเหตุเกี่ยวกับหัวใจของเขา มีข่าวว่าหมอของเขาได้ วางยาพิษเขาช้า ๆ  ทีละเล็กทีละน้อย ทุก ๆ วัน เป็นแรม เดือน  ความปวดร้าวทรมานอย่างช้า ๆ  น่ากลัวนัก ชื่อของ หมอคือแอสตาร์เต้ เขาหาลำไพ่เล็ก ๆ น้อย ๆ ระหว่าง สงคราม จากการจัดยารักษาไข้และโรคติดต่อ เขาได้ปรุง มันด้วยตัวเองโดยความช่วยเหลือของเภสัชกร ยาตำรับนั้น เรียกว่าบอตทริน เภสัชกรคนนั้นชื่อ ริคาร์โด ยูริเบ้ ที่ทำ งานในเมืองหลวงระหว่างช่วงสงคราม   เมื่อสงครามสงบ เขามีเรื่องยุ่งยากกับพวกตำรวจ พวกเขาค้นพบชื่อของเขา จากบัญชีรายชื่อซัพพลายเออร์ที่โรงพยาบาลของเจ้าหมา ป่าฮายีนา. แล้วก็มีคนออกมาแจ้งเบาะแสว่าเขาทำงานอยู่ ที่นั่น แต่หลายคนก็ยังค้านว่าเขาเป็นคนดี เขามอบตัวแก่ผู้ ไต่สวนคดีและอธอบายทุกสิ่งทุกอย่าง  แต่เมื่อตำรวจ ปล่อยให้เขาไปเก็บข้าวของ เขากลับหลบหนีไปที่กบดาน เมืองเล็ก ๆ ในชนบททางตอนใต้ เขาซื้อร้านขายยา  อยู่ ตามลำพังกับลูกสาวเล็ก ๆ ที่เขาเรียกว่าดัลซี่  เขาบอกว่า แม่เด็กตายไปหลายปีก่อนก่อนหน้าแล้ว  ด้วยเหตุนี้เขาจึง ซ่อน นีน่า ลูกสาวที่รอดตายของมานูเอ็ล โรค่าไว้ได้                   ฝ่ายชายเหลียวดูรอบ ๆ ไม่เห็นอะไร  เขา ตกอยู่ในภวังค์ความคิดของเขา ร่องรอยความโหดร้ายที่ กระทำต่อเด็ก เขาคิดในใจ  เรามาสำนึกได้ว่าโลกช่างโหด ร้ายต่อเด็กก็เมื่อได้ปลุกความโหดร้ายที่กระทำต่อเด็กให้ ตื่นขึ้นมา                   เขาหันกลับมามองฝ่ายหญิง                            "จริงหรือเปล่าที่ใครๆเรียกคุณว่าติโต้"                   ฝ่ายชายพยักหน้ารับ "แล้วจะต่างกันยังไง..."                   "คุณอายุยี่สิบ เป็นเด็กที่สุด คุณออกรบแค่ปี เดียว  แต่เอ็ลเกอรร์ทำอย่างกับคุณเป็นลูกชายเขาคนหนึ่ง"                  ครั้นแล้วฝ่ายหญิงก็ถามว่าเขายัจดจำได้อยู่หรือเปล่า                  ฝ่ายชายจ้องหน้าเธอ และทันใดนั้นเขาก็แล เห็นใบหน้าอันบริสุทธิ์ไร้เดียงสา งดงามสมบูรณ์เพียบ พร้อมของเด็กคนนั้นลอยอยู่ตรงนั้น ที่หน้าเธอในที่สุด มอง เห็นดวงตาคู่นั้นฉายแววกล้าแข็งยิ่งสงบนิ่งในความงดงาม อ่อนล้าในดวงตาคู่นี้ของเธอ เด็กคนนั้น: เธอหันกลับมา มองเขา   เด็กคนนั้น: บัดนี้เธออยู่โน่นแล้ว เวลาช่างผัน เปลี่ยนไปได้กระไรนี่  ฉันอยู่ที่ไหนนี่? ฝ่ายชายได้แต่งุน งง  ที่นี่หรือที่โน่นกัน? ฉันเคยอยู่ในช่วงเวลาที่ไม่ใช่เวลา เดียวกันนี้หรือเปล่านะ?                      ฝ่ายชายตอบว่าจำได้  ดังนั้นเขาจึงมิได้ลง มือทำอะไรอื่นเลย หลายปีมานี้                  "หลายปีมานี่ ผมเฝ้าแต่ถามตัวว่าผมควรจัก ทำยังไงดี แต่ผมบอกใครไม่ได้เลยจริง ๆ ผมไม่เคยปริ ปากบอกใครว่าคุณอยู่ที่โน่นคืนนั้น  คุณอาจไม่เชื่อผม แต่ มันก็เป็นอย่างงั้นนะ เห็นกันจะ ๆ เลยว่าแต่แรกผมไม่บอก เพราะกลัว แต่นานวันไป ก็กลายเป็นอย่างอื่นไป ไม่มีใคร มาหมกมุ่นกับสงครามอีกแล้ว มีแต่คนสายตาแลไปข้าง หน้าที่ไม่ใส่ใจว่าเคยเกิดอะไรขึ้นบ้าง  ผมมาฉุกคิดว่าควร ลืมทุก ๆ สิ่งไปซะดีกว่า ปล่อยเลยตามเลย แล้วมาวันหนึ่ง ก็มีข่าวสะพัดมาว่าลูกสาวโรค่ายังมีชีวิตอยู่ เธอหลบอยู่ที่ หมู่บ้านแห่งหนึ่งทางตอนใต้ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอรอดออก มาจากกองเพลิงและยังมีชิวิตอยู่ได้  แต่เล่าให้เด็กฟังไม่ ได้หรอก ท้ายที่สุดก็มีคนเห็นเด็กหญิงคนนั้นและสาบง สาบานว่าเป็นเธอจริง ๆ แล้วผมก้ตระหนักว่าไม่อาจหลุดพ้น เป็นอิสระจากเหตุการณ์คืนวันั้นไปได้เลย ไม่ว่าผมหรือคน อื่นๆ ก็เหมือนกัน ผมเริ้มถามตัวเองว่าเธอรู้ เธอเห็นได้ยิน อะไรบ้าง แล้วเธอจำหน้าผมได้หรือเปล่า ใครจะไปล่วงรู้ถึง จิตใจของเด็กได้  ผู้ใหญ่มีความจำและตระหนักได้ดีเรื่อง ความยุติธรรมและบ่อยครั้งรวมถึงการคุมแค้น แล้วเด็ก ล่ะ? ผมได้แต้ปลอบใจตัวว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วซาลิ นาสก็มาตายลง แบบแปลก ๆ เสียด้วย"   "                   ฝ่ายหญิงนั่งฟัง ไม่ขยับกาย                 เขาถามเธอว่าจะให้เล่าต่อหรือเปล่า "ว่าไป ค่ะ" เธอกล่าว                 "กลายเป็นว่ายูริเบ้มีส่วนพัวพันด้วย  มันอาจ เป็นเหตุบังเอิญก็ได้ แต่ที่แน่ ๆ มันพิสดาร ใคร ๆ ก็ค่อย ๆ เชื่อว่าเด้กคนนั้นคงต้องรู้เรื่องอะไร อาจยากจะเข้าใจใน ตอนนี้ แต่ แต่ตอนั้นเป็นเวลาที่พิกลอยู่ ประทศกำลังรุดไป ข้างหน้าด้วยความเร่งที่รวดเร็วจนน่าตกใจให้ไกลจาก สงคราม พยายามลืมทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ก็มีบางพื้นที่ของ ประเทศที่มิอาจลืมสงครามนั้นไปเสียได้ แะไม่อาจปรับตัว ให้เข้ากับโลกใหม่แสนสุข ผมก็เป็นคนหนึ่งในจำนวนนั้น เราล้วนเคยเป็น  สำหรับมันยังไม่สิ้นสุด เด็กคนั้นเป็นอัต ราย เราหารือกันเป็นอันมาก ในที่สุดก็ตัดสินว่าอย่างไร เก็ต้องกำจัดเด็กคนนั้นเสีย ผมรุ้ว่ามันบ้าแต่ในความเป็นจริง มันสมเหตุสมผล พวกเขาตัดสินใจกำจัดเธอและว่าจ้าง เคาน์ทอร์เรลาวิดให้ลงมือ"                                ฝ่ายชายหยุด ก้มมองมือของเขา เหมือนกับ กำลังเรียบเรียงความทรงจำให้เป็นระเบียบ                  "เขาเป็นสายลับสองหน้าตลอดช่วงสงคราม เขาทำงานให้พวกมัน แต่ก็เป็นคนหนึ่ของเราด้วย เขาไปหา ยูริเบ้แล้วถามว่าจะยอมเข้าคุกตลอดชีวิตเพราะฆ่าซาลินา สหรือหายตัวเข้ากลีบเมฆไปทิ้งเด็กไว้กับเขา ยูริเบ้เป็นขี้ ขลาด เขาแค่ให้อยู่เงีย ๆ ก็ไม่มีศาลไหนมาพิพากษาเขา ได้   แต่เขาหวาดกลัวเลยเตลิดหนีไป  เขาทิ้งเด็กไว้กับ ท่านเค้าท์แล้วหนีไป เขาตายสิบปีให้หลัง ที่หมู่บ้านรกร้างที่ ชายแดนอีกด้าน  เขาทิ้งโน้ตไว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลย พระเจ้าน่ะไสหัวลงนรกตามศัตรูเขาไปซะ"                   ฝ่ายหญิงหันไปมองเด็กสาวที่หัวเราะเสียง ดังลั่น นั่งอยู่ที่บาร์ "ว่าต่อค่ะ"เธอบอก                    "ทุกคนหวังว่าท่านเค้าท์จะสังหารเธอ แต่ เขาไม่ทำ เขาเก็บตัวเธอไว้ ที่บ้าน พวกเขาเตือนเขาว่าต้อง ฆ่าเธอแต่เขาไม่ทำอะไร สุดท้ายเขาบอกว่า 'ไม่ต้องห่วง เรื่องเด็กผู้หญิง'  แล้วเขาก็แต่งงานกับเธอ  นานหลาย เดือน ผู้คนแถวนั้นไม่พูดว่าอะไร แต่แล้วพวกเขาเลิกคิดไป เอง  เด็กหญิงเติบโตขึ้นและให้กำเนิดบุตรชายคนแก่ท่าน เคาท์สามคน ไม่มีใครเคยเห็นเธอ  พวกเขาเรียกเธอว่า ดอนญ่า โซล  เพราะว่าเป็นชื่อที่ท่านเคาท์ตั้งให้เธอ  สิ่ง หนึ่งที่แปลกเกี่ยวกับเธอ ว่าเธอไม่พูด. ในช่วงอายุขัยของ ยูริเบ้  ไม่มีใครเคยได้ยินเธอกล่าวคำพูดสักคำ บางทีอาจ เป็นการป่วยไข้   ไม่รู้ว่าทำไมคนจึงพากันกลัวเธอ"                   มันสายมากแล้วและพนักงานเสริฟมาถามว่า พวกเขาต้องการรับประทานอะไร   ใน มุมหนึ่งของคาเฟ่ ผู้ชายสามคนเริ่มบรรเลงเพลงสำหรับเต้นรำ ฝ่ายชายบอกว่า เขาไม่หิว                  "ฉันเชิญคุณมานะ" ฝ่ายหญิงยิ้มบอก  เธอยืน กรานว่าพวกเขาต้องกินของหวาน "คุณอยากกินของหวานไหม คะ?"                   ฝ่ายชายพยักหน้ารับ                  'เอาล่ะ  งั้นของหวานนะ เราจะกินของหวานกัน"                  พนักงานเสริฟชมว่าเข้าทีดี  แล้วเขาเสริมว่า พวกเขาจะอยู่นานแค่ไหนก็ได้ที่ต้องการ  เขาเดินเลี้ยวไป ทางบาร์ ร้องตะโกนสั่งใครบางคนที่มองไม่เห็น                  "เพื่อนของคุณเล่าเรื่องทั้งหมดนั่นให้คุณฟัง ใช่ไหม?" ฝ่ายหญิงซัก                 " ใช่ครับ"                  "แล้วคุณก็เชื่อพวกเขา?"                 " ใช่ครับ"                   ฝ่ายหญิงขอให้เขาเล่าเรื่องที่เหลือ                   "มีประโยชน์อะไรครับ?"                  "ได้โปรดเล่าเถิดค่ะ"                   "มันไม่ใช่เรื่องของผม มันเรื่องของคุณ คุณ น่าจะรู้มันดีกว่าผมนะ"                   "ไม่จำเป็นค่ะ"                    ผู้ชายพยักหัวศีรษะ ก้มดูที่มืออีก "หลายปี ผ่านไป ผมก็หลับตอนกลางคืนได้ ไม่มีใครเรียกผมว่าติโต้ ผมคิดว่าทำได้แล้ว สงครามจบสิ้นแล้วจริง ๆ ยังเหลืออีกสิ่ง ที่ต้องทำผมขึ้นรถไฟไปที่ เบลสิโต เพื่อไปบอกท่านเคาท์ เรื่องผระตูช่องลับและเด็กคนนั้น เขารู้ว่าผมเป็นใคร เขาใจ ดี พาผมข้าไปในห้องสมุด ให้ผมดื่ม  และถามว่าผมต้อง การอะไร ผมบอก: 'คุณจำหคืนที่บ้านไร่ของมานูเอ็ล โร ค่า ได้ไหม? เขาตอบว่า: 'ไม่ได้' 'คืนที่มานู เอ็ลโรค่า.  . . ' และเขาก็บอกว่า'ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร' เขาตอบ เรียบ ๆ ค่อนข้างอ่อนหวาน เขาแน่ใจในตัวเอง เขาไม่คลาง แคลงใจ  ผมเข้าใจ เราพูดคุยกันเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับงาน การและแม้แต่การเมือง, แล้วผมก็ลุกจากมา เขาให้เด็กหนุ่ม ไปส่งผมที่สถานี เด็กคงยังอายุไม่ถึงสิบสี่ พวกเขากลับ ปล่อยให้เขาขับรถ                    "คาร์ลอส " ฝ่ายหญิงบอก                                      "ผมจำชื่อเขาไม่ได้"                      "คาร์ลอสลูกชายคนโตของฉันเองค่ะ " แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 46 02:22:51 แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 46 02:21:44 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 22 มี.ค. 46 00:42:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4                 ฝ่ายชายกำลังจะพูดอะไรออกมาแต่พนักงาน เสริฟมาพร้อมกับของหวาน เขานำไวน์มาให้ขวดหนึ่ง บอก ว่าพวกเขาต้องการจะลิ้มลองรสมันว่าเป็นไวน์ชั้นดีที่เหมาะ จะดื่มของหวานไหม   แล้วเขาชมความหลักแหลมของเจ้า ของ  ฝ่ายหญิงยิ้ม   แต่ฝ่ายชายเกือบไม่ทันสังเกต  เพราะ ว่าจิตใจเขาล่องลอยไปกับความทรงจำ เมื่อพนักงานเสริฟ ไปแล้ว เขาเริ่มพูดอีก                      "ก่อนจากเบลสิโตวันนั้น  ตอนที่ผมกำลัง เดินลงโถงทางเดิน ที่มีประตูปิดมิดชิด  ผมคิดว่าคุณอยู่ที่ บ้านนั่น ที่ไหนสักแห่ง ผมอยากพบคุณ  ผมกำลังคิดอยู่ เมื่อมีสิ่งประหลาดเกิดขึ้น ประตูเปิด เพียงวินาทีหนึ่งที่ ผม แน่ใจว่าคุณจะออกมาแน่นอน และเดินผ่านไป โดยไม่พูด จา" ฝ่ายชายสั่นหัวเล็กน้อย "แต่ไม่มีอะไรกิดขึ้น"                      ฝ่ายหญิงถือช้อนในมือ กำลังจ้องมอง ของหวานที่อยู่บนจาน  ราวกับเธอกำลังพยายามหาวิธีไข ให้มันเปิดออกมา                      บ่อยครั้งมีคนที่ลุกจากโต๊ะและเหลือบมา มองดูทั้งสอง  พวกเขาเป็นคู่ที่แปลก ไม่มีท่าทางของคน ซึ่งรู้กันและกัน  แต่พูดคุยกันสนิทสนม เธอดูราวกับแต่งตัว เอาใจเขา ทั้งคู่ไม่มีใครสวมแหวน  อาจกล่าวว่าพวกเขา เป็นคู่รักกัน  แต่บางทีอาจเป็นเมื่อหลายปีก่อน  หรือเป็นพี่ ชายน้องสาวกัน ใครล่ะบอกได้?                      "คุณรู้อะไรเกี่ยวกับฉันอีกบ้างคะ?" ฝ่าย หญิงซักอีก                     ฝ่ายชายคิดจะเอ่ยคำถามเดียวกันกับเธอ อยู่  แต่กลับเริ่มเล่าเรื่อง เขาตระหนักว่าเขาพึงพอใตที่จะ ทำเช่นนั้น บางทีเพราะเขาได้รอมานานปีสำหรับเวลานั้น   เพื่อจะเล่ามันออกมา  สรุปแล้ว ท่ามกลางแสงสลัวของร้าน คาเฟ่ ที่มีนักดนตรีสามคนหลบตรงมุมร้านเล่นดนตรีเต้นรำ จังหวะทำนองที่หัดเรียนรู้ท่องจำจนขึ้นใจ                     "หลายปีต่อมา ท่านเคาน์ตายอุบัติเหตุรถ ยนต์ ทิ้งคุณไว้กับลูก ๆ สามคน  เบลสิโต และบรรดาข้าว ของทรัพย์สินอื่น ๆ แต่พวกญาติ ๆ ต่างไม่พอใจ  พวกเขา พากันกล่าวหาว่าคุณเสียสติ จะทิ้งไว้ตามลำพังกับเด็ก ๆทั้ง สามไม่ได้ พวกเขานำเรื่องไปฟ้องร้องและศาลก็ตัดสินว่า พวกเขาถูก ดังนั้น พวกเขาจึงขับคุณไปให้พ้นจากเบลสิโต ส่งคุณใไปห้หมอดูแลที่สถานบำบัดในซานเทนเดอร์ ถูก ไหมล่ะครับ?"                      "เล่าต่อสิคะ"                    "ดูเหมือนว่าลูกชายของคุณก็ให้การ ปรักปรำคุณ"                    ฝ่ายหญิงหยิบช้อนของเธอมาเล่น ทำให้มัน ส่งเสียงกรุ๋งกริ๋งกับขอบจาน                    "ราวสองสามปีต่อมา คุณก็หลบหนีออกมา แล้วก็หายตัวไป บางคนบอกว่า เพื่อนของคุณช่วยคุณหลบ หนี และตอนนี้พวกเขาซ่อนคุณไว้ที่ไหนสักแห่ง แต่คนที่รู้ จักคุณกลับบอกแต่เพียงว่า คุณไม่เคยมีเพื่อนฝูง พวกเขา ตามหาคุณสักพักแล้วไม่มีใครพูดถึงอีกต่อไป คนส่วนมาก เชื่อว่าคุณตายแล้ว มีคนบ้าตั้งมากมายที่หายตัวไปออก บ่อย ๆ"                    "คุณมีลูกไหม?" ฝ่ายหญิงถาม"                     "ไม่มี"                     "ทำไมล่ะ?"                   ฝ่ายชายตอบว่าจำเป็นต้องมีศรัทธาในโลก ถึงจะมีลูก                  "ช่วงนั้น ผมยังทำงานอยู่ในโรงงาน" เขา บอก "ทางเหนือขึ้นไป พวกเขาเล่าเรื่องเกี่ยวกับคุณให้ผม ฟัง เกี่ยวกับคลีนิคและข้อเท็จจริงว่าคุณได้หลบหนีออกมา พวกเขาบอกว่าอย่างมากคุณก็คงอยู่ที่ก้นแม่น้ำหรือที่ตี  น เขาพวกเขาว่าจบสิ้นกันเสียที  ผมยังติดใจเรื่องที่ว่าคุณบ้า ผมสงสัยเป็นบ้าชนิดไหนกัน คุณสติฟั่นเฟือน กรีดร้องรอบ บ้าน หรือคุณเก็บตัวเงียบอยู่ที่มุมห้อง นั่งนับพื้นกระดานแต่ ถือเชือกในมือ  หรือถือหัวของนกรอบิ้นรึอย่างไร ความคิด ของผู้คนที่มีต่อคนป่วยทางโรคประสาทช่างน่าขัน โดยเฉพาะ คนที่ไม่รู้จักมักจี่กับพวกเขา"เขาหยุดพูด"สี่ปีต่อมาเอ็ลเกอรร์ ก็ตายลง" เขาเงียบไปอีกราวกับว่าทันทีใดนั้นก็จะฑูดต่อไป ได้ยากเย็นแสนสาหัส"มีคนพบเขาตายมีกระสุนฝังที่หลัง หน้า คว่ำจมกองปุ๋ยคอกหน้าคอกม้าของเขา" เขามองดูฝ่ายหญิง   "พวกเขาค้นพบโน้ตในกระเป๋าเขา โน้ตนั่นมีชื่อผู้หญิงเขียนอยู่ ชื่อของคุณ" เขาทำท่าเขียนตัวหนังสือเคลื่อนไหวในอากาศ "ดอนญ่า โซล" เขาปล่อยมือลงบนโต๊ะ "มันเป็นลายมือของเขา   เขาเขียนชื่อนั้น ดอนญ่า โซล"                  นักดนตรีสามคนด้านหลัง เริ่มบรรเลงเพลง วอลทซ์อีกเพลง  เล่นลากท่วงทำนองไปช้า ๆ เนิบนาบ อ่อนหวาน                  "จากวันนั้นผมก็ตั้งตาคอยคุณ"                  ฝ่ายหญิงพยักศีรษะของเธอพลางจ้องมองเขา                  "ผมรู้ว่าไม่มีสิ่งใดที่จะหยุดคุณได้ และสัก วัน คุณจะมาหาผมเช่นกัน ผมไม่เคยคิดว่าคุณจะยิงผมข้าง หลังหรือส่งใครมาฆ่าผม  ผมรู้ว่าคุณจะมาเจอผมซึ่ง ๆ หน้า  เพราะว่าผมเป็นคนเปิดแล้วก็ปิดประตูห้องลับคืนนั้น คุณคงไม่ลืมเรื่องนั้นแน่"                  ฝ่ายชายลังเล แต่แล้วก็พูดในสิ่งเดียวที่เขา ยังต้องการจะพูด                 "ผมเก็บความลับนี้ไว้ในใจมาตลอดชีวิต ราว กับโรคร้ายที่เกาะกินใจ ผมสมควรได้มานั่งที่นี่กับคุณ"                 แล้วเขาก็เงียบ ชีพจรของเขาเต้นเร็วทั้งที่ ปลายนิ้วและที่ขมับ เขาหวนคิดว่าเขามานั่งในร้านคาเฟ่ อยู่ ฝั่งตรงข้ามหญิงสูงวัยซึ่งเป็นบ้า ซึ่งอาจจะฆ่าเขาได้ในวินาที ใดวินาทีหนึ่ง แต่เขาจะไม่ทำสิ่งใดเพื่อหยุดยั้งเธอ เขาคิด ว่าสงครามนั้นได้ยุติไปแล้ว แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 46 02:29:10 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 22 มี.ค. 46 00:42:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5         เมื่อฝ่ายชายหยุดคุย ฝ่ายหญิงก็หยุดจ้องเขา  ฝ่าย ชายทิ้งตัวเอนหลังไปพิงเก้าอี้ ตอนนี้เขาดูตัวเล็กและเหน็ด เหนื่อย เขาสังเกตจากระยะไกลว่า ดวงตาของฝ่ายหญิงส่ง สายตากวาดไปทั่วทั้งร้าน และเหนือโต๊ะ หยุดมองไปทั่ว ยกเว้นเขา เขารู้ตัวว่ายังใส่เสื้อกันหนาวอยู่ และดังนั้นเขา จึงล้วงมือลงไปในกระเป๋า เขารู้สึกถึงปกเสื้อรั้งดึงอยู่ที่คอ ราวกับเขาได้ใส่ หินสองก้อนลงไปในกระเป๋า เขาคิดถึงผู้ คนโดยรอบและค้นพบว่าช่างน่าขันที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าเกิด อะไรขึ้น                     แล้วฝ่ายหญิงก็เริ่มพูด                    "ยูริเบ้หยิบไพ่ของท่านเคานท์และปล่อย ให้มันเลื่อนช้า ๆ ระหว่างนิ้วของเขา แล้วเปิดทีละใบ ฉัน ไม่คิดว่าเขาจะเข้าใจว่าเขากำลังสูญเสียอะไรไป แน่นอน เขารู้ว่าไม่ชนะ ฉันไม่ได้ไว้วางใจเขามาก เขาลึกขึ้นกล่าว อำลาเพื่อน ๆ อย่างสุภาพ  ไม่มีใครหัวเราะ ไม่มีใครกล้า พูดสักคำ พวกเขาไม่เคยเห็นไพ่โป้คเกอร์ตาเช่นนั้น ตอน นี้ไหนคุณลองบอกฉันสิว่า  เรื่องนี้จริงน้อยกว่าเรื่องที่คุณ เล่าให้ฉันฟัง? พ่อของฉันเป็นพ่อที่วิเศษมากเลบ  คุณไม่ เชื่อฉันใช่ไหม? ทำไมเรื่องนี้ถึงจริงน้อยกว่าของคุณ?                        "คุณรู้ไหมว่าฉันรู้ทุก ๆ เรื่องเกี่ยวกับ กลางคืนนั้น แต่ฉันจำอะไรเกือบไม่ได้เลย? ฉันอยู่ข้างใต้ ประตูช่องลับนั่น ฉันมองไม่เห็น  ฉันได้ยินเสียงอะไรบาง สิ่ง  และเรื่องที่ฉันได้ยินมัน เหลวไหลเพ้อเจ้อเหมือนความ ฝัน  ทั้งหมดสูญสิ้นไปหมดในกองเพลิงนั้น  เด็ก ๆ มีความ สามารถพิเศษสำหรับการลืม                          แต่แล้วพวกเขาเล่าให้ฉันฟัง ดังนั้น ฉัน จึงรู้ทุกสิ่ง  พวกเขาหลอกฉันไหม? ฉันก็ไม่รู้ คุณเข้าไปใน บ้าน ยิงใส่พ่อของฉัน, แล้วซาลีนาสก็ยิงท่าน  และสุดท้าย อัลเกอรร์ก็กรอกกระสุนปืนกลใส่ในปากของเขาและระเบิด ขมองของท่าน ฉันรู้ได้ไงรึ? เอ็ลเกอรร์บอกฉัน เขาชอบคุย โอ่เกี่ยวกับมัน  เขามันเป็นสัตว์     พวกคุณทั้งหมดเป็นสัตว์ พวกคุณผู้ชายทั้งหมดเป็นสัตว์กระหายสงครามเสมอมา พระ เจ้าจะยกโทษให้คุณได้ อย่างไร?"                         "หยุดเถอะ"                       "ดูตัวคุณเองสิ คุณยังเป็นผู้ชายปรกติ   คุณมีเสื้อโคทสวมใส่ ถอดแว่นตาที่คุณใส่ อย่างระมัดระวัง ลงใน กล่องสีเทา หน้าร้านเล็ก ๆ ของคุณร้านสะอาด สะอ้าน  เมื่อคุณข้ามถนน ก็เหลียวมองดูอย่างระมัดระวังทั้ง ขวาและซ้าย,คุณเป็นผู้ชายปรกติ. และคุณก็เห็นพี่ชายของ ฉันตายลงอย่างไร้เหตุผล แค่เด็กถือปืนในมือของเขาเท่านั้น แค่ปืนกลระเบิดใส่แล้วเขาก็ตาย  คุณก็อยู่ที่นั่น  แต่คุณก็ ไม่ทำอะไรเลย  คุณอายุยี่สิบ   พระเจ้า, คุณไม่ใช่ชายแก่ ที่ล้มเหลว คุณเป็นเด็กหนุ่มอายุยี่สิบแล้วแต่ คุณยังไม่ทำสิ่ง ใดเลย โปรดอธิบายทั้งหมดนี้ให้ฉันฟังหน่อย  ไม่ใช่ฝันร้าย ของชายซมเพราะไข้  มันเป็นอะไรซึ่งเกิดขึ้นแล้ว  คุณบอก ฉันหน่อยได้ไหมว่ามันเป็นไปได้อย่างไร?"                       "เราเป็นทหาร"                       "คุณหมายความว่าอย่างไร?"                        "เรากำลังต่อสู้สงคราม"                         "สงครามอะไรกัน? สงครามยุติไปนาน แล้ว                       "ไม่ใช่สำหรับเรา"                       "ไม่สำหรับคุณงั้นหรือ?"                       " คุณไม่รู้เรื่องอะไร"                        "งั้นบอกฉันมาเรื่องที่ฉันไม่รู้ "                         "เราเชื่อในโลกที่ดีกว่า"                      "คุณหมายความว่าอย่างไรคะ?"                       "คุณหันหลังกลับไปไม่ได้ เมื่อคนเริ่มต้น เข่นฆ่ากันและกัน คุณหันหลังกลับไปไม่ได้แล้ว เราไม่ต้อง การให้ถึงจุดนั้น คนอื่นๆเริ่มมันก่อน แต่แล้วก็ไม่มีสิ่งใดที่ เราสามารถทำได้"                       "คุณหมายความว่าอย่างไรคะ โลกดีกว่า น่ะ?"                       "โลกที่ยุติธรรม ซึ่งคนอ่อนแอไม่ต้อง ทรมานจากความชั่วร้ายของคนอื่น  ที่ซึ่งทุก ๆ คนมีสิทะที่ จะมีความสุข"                         "แล้วคุณเชื่อหรือ?"                        "แน่ล่ะ ผมเชื่อ เราทั้งหมดกฌเชื่อ  มัน สามารถบังเกิดได้และเรารู้ว่าจะทำเช่นไร"                        "คุณรู้หรือ?"                       "ดูเหมือนแปลกมากสำหรับคุณใช่ไหม?"                         "ใช่ค่ะ"                         "ใช่เรารู้วิธีและเราสู้เพื่อให้ได้สิ่งนั้น   เพื่อสามารถทำในสิ่งที่ถูกต้อง"                        "การฆ่าเด็กเล็ก ๆ นั่นนะหรือ?"                        "ใช่ครับ ถ้ามันจำเป็น"                        "แต่คุณพูดว่าอะไรนะ?                        "คุณไม่เข้าใจหรอก"                       "ฉันสามารถเข้าใจได้-คุณอธิบายมาแล้ว ฉันจะได้เข้าใจ"                       "คุณไม่สามารถหว่านพืชโดยไม่ไถที่ ได้   เบื้องต้นคุณต้องทำลายล้างโลก แรก ๆ ก็ต้องมีช่วง เวลาที่เจ็บปวดทรมาน คุณเข้าใจใช่ไหมล่ะ?"                        " ไม่ ค่ะ"                        "มีสิ่งต่าง ๆ มากมายซึ่งเราต้องทำลาย ล้างไปเพื่อที่จะสร้างสิ่งที่เราต้องการ  ไม่มีหนทางอื่น เรา จำต้องได้รับความเจ็บปวดและเพื่อให้เกิดเจ็บปวดรวดร้าว ใครก็ตามสามารถอดทนต่ออาการเจ็บปวดได้มากกว่าก็จะ ชนะ คุณไม่สามารถฝันถึงโลกที่ดีกว่าแล้วมัวคิดว่าจะมีคน ส่งมาให้เพราะว่าคุณร้องขอมัน  เราต้องต่อสู้ และเมื่อคุณ เข้าใจแล้ว ก็ไม่มีะไรแตกต่างกันไม่ว่าจัเด็กหรือแก่ มิตร หรือศัตรูของคุณ  และเมื่อทุกสิ่งเลวร้าย เราก็มี ความฝัน ของเรา  เรารู้ว่ารางวัลยิ่งใหญ่สักแค่ไหน ราคานั้นจักมี มโหฬาร  เราไม่ได้กำลังต่อสู้เพื่อเงิน  หรือเพื่อไต่เต้าใน หน้าที่การงาน  หรือธงชาติ  เราทำมันเพื่อโลกที่ดีกว่า  คุณ เข้าใจไหมว่าหมายความว่าอย่างไร ? เราบูรณะชีวิตที่ถูก ทำนองคลองธรรม เพื่อคนนับล้าน  และความสุขที่เป็นไป ได้อยู่และตายอย่างสง่างามโดยปราศจากการด่าทอต่อว่า ประณามเราไม่ได้เป็นอะไร  พวกเขาคือทุกสิ่งทุกอย่าง ผู้ คนนับล้าน ของเราอยู่ที่นั่นสำหรับพวกเขา เด็กซึ่งตายที่ กำแพงหรือ เด็กสิบคนหรือร้อยคน(จะต่างอย่างไร)?"                        "คุณเชื่ออย่างนั้นจริง ๆ ใช่ไหม?"                         "ใช่ ฉันเชื่อ."                         "หลายปีมมานี้ที่ คุณยังเชื่อมันอยู่อีกหรือ?"                       "ทำไมฉันไม่ควรเชื่อล่ะ?"                       "คุณชนะสงคราม แล้วนี่คุณเห็นโลกดีขึ้น กว่าเดิมไหม?"                        "ฉันไม่เคยถามตัวเองเลย"                       "ไม่จริงหรอกนะ คุณเฝ้าถามตัวเองเป็น พัน ๆ หนแล้วแต่คุณกลัวไม่กล้าจะตอบต่างหาก  เช่นเดียว กับที่คุณพร่ำถามตัวเองนับพันครั้งว่าไปทำอะไรในเย็นวัน นั้นที่ มาโตรูโจเมื่อสงครามสงบแล้ว เป็นการรบราเข่นฆ่าผู้ คนซึ่งคุณไม่เคยแม้แต่เห็นค่าตามาก่อนได้อย่างเลือด เย็น   การฆ่าแกงเขาอย่างง่ายดาย ด้วยเหตุผลประการ เดียวว่าตอนนี้คุณเริ่มอยากจะฆ่าและไม่มีสติยับยั้งชั่งใจอีก ต่อไป  แล้วในหลายปีมานี้ที่คุณเฝ้าถามตัวเองนับพัน ๆ ครั้งว่าทำไมคุณถึงเข้าไปพัวพันกับสงครามตลอดเวลาโลก ใบที่ดีกว่าหมุนติ้วแต่ในหัวของคุณเพื่อจะไม่ต้องคิดถึงวันที่ พวกเขานำดวงตาของพ่อคุณมามอบให้คุณ, หรือไม่ก็เฝ้า ฝังใจเห็นแต่ภาพผู้คนถูกฆ่าตายอื่น ๆ ทั้งหลาย ความจำที่ สุดจะทานทนได้  ซึ่งเป็นมูลเหตุให้คุณต่อสู้เพื่อแก้แค้น   พวกคุณทุกคนเข่นฆ่าเพื่อล้างแค้น ไม่มีสิ่งใดที่น่าละอาย หรอกนะคะ มันก็แค่ยาขนานเดียวสำหรับเยียวยาอาการ เจ็บปวดเท่านั้น นั่นคือทางเดียวที่ช่วยไม่ให้เป็นบ้าไป ยาชู กำลังให้เราลุกขึ้นต่อสู้ แต่ไม่ได้ช่วยให้คุณเป็นอิสระเลย แต่กลับเผาชีวิตคุณทั้งชีวิตให้มอดไหม้ไป มันตามมาคอย หลอกหลอนคุณอย่างกับภูติผี ปีศาจ. . ."   แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 46 02:32:44 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 22 มี.ค. 46 00:59:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6                     "มันไม่ใช่อย่างนั้น"                       "คุณจดจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าชีวิตเป็นอย่างไร"                       "คุณจะไปรู้อะไร?"                        "ใช่ค่ะ  ฉันจะไปทราบได้อย่างไร  ฉันก็ แค่หญิงแก่คลุ้มคลั่งเท่านั้น อย่างงั้ยใช่ไหมคะ? ฉันไม่รู้ เรื่องหรอก ตอนนั้นฉันเป็นแค่เด็ก ๆ เอง จะไปรู้เรื่อง อะไร? ฉันจะบอกที่ฉันรู้ให้คุณฟัง  ฉันกำลังนอนในหลุมใต้ ดิน  ผู้ชายสามคนมา  พวกเขาพรากพ่อของฉันไป   แล้ว. . ."                        "หยุดเถอะ"                         "คุณชอบไหมล่ะเรื่องอย่างนี้?"                         "ผมไม่เสียใจสำหรับสิ่งใด ๆ  - เราต้อง สู้และเราก็ทำแล้ว  เราไม่ได้นั่งรออยู่ที่บ้านปิดหน้าต่าง คอยให้มันผ่านพ้นไป  เราออกมาจากหลุมหลบภัย มาทำ ในสิ่งเราต้องทำ นั่นต่างหากเรื่องจริง  คุณจะพูดอะไรที่ต้อง การก็ได้ แต่ต่างกัน คุณไม่ได้อยู่ที่นั่น  คุณเป็นเด็ก มันไม่ใช่ความผิดของคุณ แต่คุณไม่เข้าใจต่างหากเล่า"                          "ถ้าคุณอธิบาย ฉันอาจจะเข้าใจ"                         "ผมล้าเสียแล้วตอนนี้"                         "เรามีเวลามากเท่าที่เราต้องการ  ถ้า คุณพูด ฉันก็จะฟัง"                         "โปรดปล่อยผมไว้ตามลำพัง อย่ามายุ่ง กับผมเลย"                        "ทำไมคะ?"                       "คุณอยากทำอะไรคุณก็ทำไปแต่ปล่อย ผมให้อยู่อย่างสงบเถอะ"                      "คุณกลัวอะไรของคุณหา?"                       "ผมไม่ได้กลัว"                      "แล้วเป็นอะไรไปล่ะคะ"                      "ผมเหนื่อย"                       "เหนื่อยอะไร?"                      "ได้โปรดเถอะ . . ."                    ฝ่ายหญิงขยับตัวออกจากโต๊ะ เอนหลังพิง เก้าอี้  เธอเหลือบดูไปรอบ ๆ ราวกับเธอนึกขึ้นได้ว่ากำลัง อยู่ที่ไหน ฝ่ายชายกำลังคลึงนิ้วของเขา มือหนึ่งกำมืออีก ข้างแน่น  ที่ด้านหลังของคาเฟ่ นักดนตรีทั้งสามบรรเลง เพลงอยู่ มีบางคนกำลังเต้นรำอยู่พวกเขาทั้งสองอยู่เงียบ ๆ เช่นนั้นสักพักหนึ่งแล้วฝ่ายหญิงก็เอ่ยอะไรเกี่ยวกับการ เฉลิมฉลองเมื่อหลายปีก่อน ซึ่งมีนักร้องมีชื่อเสียงมาขอ เธอเต้นรำ เขาแก่แล้ว เธอบอกเสียงต่ำ ๆ แต่เคลื่อนกาย เบาหวิวน่าพิศวง ก่อนเพลงที่จะจบเขาได้อธิบายแก่เธอว่า โชคชะตาของผู้หญิงถูกกำหนดไว้แล้วด้วยวิธีที่เธอเต้นรำ เขาบอกกับเธอว่าเธอเต้นราวกับว่าการเต้นเป็นบาปหยาบ ช้า ฝ่ายหญิงยิ้มหลางมองดูไปรอบ ๆ อีก                    เธอเล่าว่าเมื่อเห็นประตูช่องลับยกเปิดขึ้น เธอไม่ได้กลัวเลย เธอเห็นใบหน้าของเด็กชาย และก็พอใจ ในเรื่องที่เกิดไม่มากก็น้อย เมื่อเขาเลื่อนประตูต่ำลง  เธอ กลับกลายเป็นกลัว ใช่ แล้ว-เรื่องเลวร้ายน่ากลัวที่สุดใน ชีวิตของเธอ ความมืดคืนมา เข่งถูกลากข้ามหัวผ่านเธอไป อีกครั้ง เด็กชายก้าวเท้าห่างออกไป เธอรู้สึกเหมือนหลง ทาง และความน่าสะพรึงกลัวนั้นไม่เคยจากเธอไป เธอ เงียบครั้นแล้วเธอก็เสริมว่าความคิดของเด็กนั้น แปลก. "ขณะนั้น ฉัน ปราถนาเพียงสิ่งหนึ่งเท่านั้น คือว่าให้ เด็กชายคนนั้นพาฉันออกไปกับเขา"                   เธอคุยต่อไป เล่าเกี่ยวกับเด็กและความ กลัว, แต่ฝ่ายชายไม่ได้ยินเธอเพราะว่าเขากำลังพยายาม หาคำมาพูดถึงสิ่งหนึ่งว่าเขาอยากให้ฝ่ายหญิงรับรู้ว่าขณะที่ เขาจ้องดูเธอคืนนั้น  ขดอยู่ในหลุมนั้นช่างเป็นระเบียบและ สะอาดสะอ้าน  เขารับรู้ถึงความสงบแบบหนึ่งเหมือนกำลังดู ทิวทัศน์หรือการจ้องมองเข้าไปในนัยน์ตาของสัตว์ เขามอง ดูฝ่ายหญิงและเห็นเธอพูด แต่เขาไม่ได้ยินเธอเพราะว่า ความคิดของเขได้พาเขาเตลิดเไปและเหนื่อยหล้าเกินกว่า จะทัดทานได้ เขายังคงอยู่ที่นั่น นั่งเอนหลังพิงเก้าอี้ ไม่ทำ อันใด จนกระทั่งเขาเริ่มร้องไห้ เขาหมดความละอาย  เขา ไม่ซุกหน้าหลบไว้ข้างหลังมือของเขา เขาไม่แม้แต่ พยายามจะควบคุมสีหน้าของเขา พลิกกลับเปลี่ยนมาโศก เศร้า ขณะที่น้ำตาไหลลงบนปกเสื้อของเขา เลื่อนลงไป ตามคอขาว ๆ โกนหนวดลวก ๆ ของเขา เหมือนคอของคน แก่ทุก ๆ คนบนโลก.                   ฝ่ายหญิงหยุดพูด เธอไม่ได้สำนึกว่าเขา กำลังร้องไห้ ตอนนี้เธอไม่รู้จะทำอย่างไรดี เธอโน้มตัวข้าม โต๊ะแล้วปลอบเบา ๆ อย่างอ่อนโยน   เธอเหลือบดูที่โต๊ะอื่น ด้วยสัญชาตญาน และเห็นเด็กสองคนที่นั่งใกล้ ๆ กำลังจ้อง ดูเขา หนึ่งในสองคนนั้นกำลังยิ้ม เธอตะวาดว่าเด็กนั่น และ เมื่อเขาหันมา เธอจ้องดูตาเขาเขม็งและบริภาษไปว่า"- แม่ง"                   เธอรินไวน์ใส่แก้วเลื่อนส่งให้เขา เธอนั่งเอน หลังอีกแล้ว  ฝ่ายชายยังร้องไห้ไม่หยุด  เธอหันไปดูรอบ ๆ อย่างฉุนเฉียวเป็นระยะ ๆ                   ฝ่ายชายดึงผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ออกจาก กระเป๋าของเขาแล้วซับน้ำตาของเขา "ผมเสียใจ" เขาขอ โทษ                  ทั้งคู่ต่างเงียบไม่พูดอะไรกันอีก ดูเหมือนว่า พวกเขาไม่มีสิ่งใดที่ต้องทำความเข้าใจกันอีกต่อไป เมื่อ ล่วงเลยไปสักพักหนึ่ง ฝ่ายหญิงโน้มตัวตรงไปหาฝ่ายชาย ช้าแล้วเอ่ยขึ้นว่า : "ฉันอยากถามอะไรโง่ ๆ กับคุณหน่อย นึง"                  ฝ่ายชายเงบหน้าขึ้น                  ฝ่ายหญิงท่าทางจริงจัง                 "คุณอยากร่วมรักกับฉันไหม?"                 ฝ่ายชายจ้องมองเธอ นิ่ง เงียบ                ชั่วขณะหนึ่งฝ่ายหญิงนึกว่าบางทีเธอไม่ได้พูด อะไรออกไป  แค่คิดถึงคำพูดเหล่านั้นเท่านั้นแต่มิได้ โพล่งออกไป ดังนั้น เธอจึงเผ้าแต่ทวนคำเหล่านั้นอย่างช้า ๆ ซ้ำ ๆ ซาก ๆ: "คุณอยากร่วมรักกับฉันไหม?"                ฝ่ายชายยิ้ม "ผมแก่แล้ว" เขาบอก.                "ฉันก็เหมือนกัน "              . "ผมเสียใจแต่เราแก่แล้ว" ฝ่ายชายบอกซ้ำอีก ครัง                มีสิ่งอื่นบังเกิดกับเธอ "ฉันไม่ได้บ้านะ" เธอ บอก                "มันไม่สำคัญ จริง ๆ นะ  สำหรับผมแล้วมันไม่ สำคัญ มันไม่เกี่ยวกับสิ่งนั้น"               ฝ่ายหญิงหยุดคิดชั่วครู่  "ไม่ต้องกังวลหรอก เราไปที่โรงแรมก็ได้  คุณเลือกเอา" เธอว่า "โรงแรมที่ไม่มี ใครรู้จัก"              ครั้นแล้วฝ่ายชายดูเหมือนจะเข้าใจอะไร "คุณ อยากให้เราไปโรงแรมใช่ไหม?" เขาถาม             "ใช่ค่ะ  ฉันต้องการเช่นนั้น พาฉันเข้าโรงแรม"              เขากล่าวช้า ๆ : "ห้องพักโรงแรม."              ผู้หญิงบอกเขาไม่ต้องกลัว             "ผมไม่กลัว" เขาบอก              ฝ่ายหญิงยิ้มเพราะว่าเขานิ่งเงียบ และนี่ดูเหมือน เป็นการตอบตกลงสำหรับเธอ             เธอมองดูในกระเป๋า แล้วล้วงกระเป๋าสตางค์ใบ เล็กสีดำและเลื่อนข้ามโต๊ะๆไปให้ฝ่ายชาย             "เอานี่ไว้จ่ายนะคะ ฉันไม่ชอบให้ผู้หญิงเป็นคน จ่ายในร้านกาแฟ แต่เพราะฉันเชิญคุณมา ใช้นี่นะ แล้วค่อย เอามาคืนฉันเมื่อเราออกไปข้างนอกอล้ว"              ฝ่ายชายหยิบกระเป๋าสตางค์ใบเล็ก ๆ นั้น             เขาคิดถึงชายชราคนที่กำลังจ่ายเงินจากกระเป๋า ซาตินสีดำ แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 46 02:34:55 แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 46 02:33:48 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 22 มี.ค. 46 01:00:02 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ทั้งสองนั่งแท็กซี่ข้ามเมือง รถดูเหมือนยังใหม่ ๆ ยังไม่แกะพลาสติกออกจากที่นั่ง เลย  ฝ่ายหญิงมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดทาง  ถนนพวหนั้นธอไม่เคยเห็นมา ก่อน              พวกเขาลงจากรถหน้าโรงแรมชื่อแคลิฟอร์เนีย  ป้ายชื่อตั้งเป็นแนวดิ่ง สูงไปถึงชั้นสี่ของตึก  อักษรสีแดงตัวใหญ่สว่างขึ้นทีละตัว. เมื่อเป็นคำสมบูรณ์ก็จะ สว่างไสวชั่วครู่ แล้วเริ่มต้นใหม่อีกหน แ แค แคล  แคลิ แคลิฟ แคลิฟอ  แคลิฟอร แคลิฟอร์ แคลิฟอร์เ แคลิฟอร์เน แคลิฟอร์เนี แคลิฟอร์เนีย   แล้วมืดลง              ทั้งสองยืนที่นั่นชั่วขณะ ข้าง ๆ กัน จ้องมองโรงแรม  แล้วฝ่ายหญิงก็เอ่ย ชวนว่า "ไปกันเถอะ" และมุ่งตรงไปที่ประตู ฝ่ายชายตามเธอไป เสมียนหน้าโต๊ะ เหลือบดูเเอกสารของทั้งสองและถามพวกเขาว่าต้องการห้องคู่ใช่ไหม ไม่ส่อน้ำ เสียงรังเกียจเดียดฉันท์ใด ๆ                 "อะไรก็ได้ที่มีค่ะ" ฝ่ายหญิงตอบ                พวกเขาได้ห้องบนชั้นสามที่มองออกไปเห็นนถนน  เสมียนหน้าโต๊ะ ออกตัวขอโทษขอโพยที่โรงแรมนั่นไม่มีลิฟท์ไว้ใช้ และเสนอจะนำกระเป๋าเดินทาง ขึ้นไปส่งให้                 "ไม่มีกระเป๋าเดินทางค่ะ เราทำหายไป" ฝ่ายหญิงบอก                พวกเขาเข้าไปในห้องแต่ทั้งคู่ไม่มีใครขยับไปเปิดไฟ ฝ่ายหญิง วางกระเป๋าบนเก้าอี้แล้วเดินไปที่หน้าต่าง  เธอผลักผ้าม่านโปร่งไปไว้ข้าง ๆ และก้ม ลงไปดูชั่วครู่ มีรถราแล่นช้า ๆ ผ่านมาบ้างบางครั้ง ฝ่ายชายยืนอยู่ที่กลางห้องเขา กำลังงุนงงว่าจะนั่งบนเตียงดี หรือพูดอะไรเกี่ยวกับสถานที่ดี- --เช่นไม่เลวนัก ฝ่าย หญิงกลับไปหาฝ่ายชาย ปลดกระดุมเสื้อกันหนาวของเขา แล้วถอดมันออกจาก แขนของเขาปล่อยให้เลื่อนตกพื้นไป พวกเขาเข้าชิดกัน ต่างมองเข้าไปในดวงตา ของกันและกันแล้วเขาก็เอี้ยวตัวช้า ๆ ลุกขึ้นมาอยู่เหนือเธอ  เขาตัดสินใจจูบริม ฝีปากเธอ  เธอนิ่งแต่บอกเสียงต่ำ ๆ ว่า"อย่าโง่น่ะ" ฝ่ายชายหยุดยืนอยู่เช่นนั้นโน้ม ตัวไปข้างหน้าเพียงเล็กน้อย, รู้อยู่เต็มอกว่าทุกสิ่งกำลังจะถึงที่สิ้นสุด ทว่าฝ่ายหญิง ยกแขนของเธอช้า ก้าวเข้าไปข้างหน้าและสรวมกอดเขาที่เตรียมใจ แต่แรกอ่อน โยน  แล้วกลับแน่นทรงพลัง  จนกระทั่งเธอซบศรีษะบนบ่าของเขาและร่างเธอทั้ง ร่างก็กดทับเขา ฝ่ายชายรู้สึกว่าร่างกายของเธอกำลังถือครองเขาอยู่ ทั้งมือของ เธอ อ่อนละมุนละม่อมที่ผมของเขา. เขาหลับตา รวบเธอไว้ในวงแขนของเขา  และ เขากอดรัดเธอเข้ามาหาด้วยพละ กำลังทั้งหมดที่มีของชายแก่                เมื่อเธอเริ่มเปลื้องผ้า เธอพูดยิ้ม ๆว่า: "อย่าหวังให้มากนะคะ"                เมื่อเขากำลังจะนอนลงบนตัวเธอ เขาบอกทั้งยิ้มว่า: "คุณสวยเหลือเกิน" แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 46 02:37:09 แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 46 02:36:02 แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 46 01:02:26 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 22 มี.ค. 46 01:00:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มีเสียงวิทยุดังพอได้ยินมาจากห้องใกล้ๆ  นอนเปลือยกาย แผ่บนเตียงใหญ่ ฝ่ายชายจ้องมองที่เพดานพลางพิศวงว่า เพราะความอ่อนเพลียหรือเพราะไวน์กันที่ทำให้เขาหัวหมุน ติ้วข้าง ๆ เขา ฝ่ายหญิงนอนศีรษะหนุนหมอน หลับตานิ่ง หันมาทางเขา ทั้งสองกุมมือกันและกันไว้  ภายนอกยามค่ำ คืนดูลางเลือน และเวลาหายลับไปโดยเสียเปล่า  เขาคิดว่า เขาควรขอบคุณฝ่ายหญิง เพราะเธอยื่นมือให้เขาที่นั่นนำพา ก้าวโไปทีละขั้น ราวแม่กับลูก  เธอกระทำอย่างสุขุมปราศ จากความเร่งรีบ แล้วตอนนี้ส่วนที่เหลือก้สำเร็จได้โดยไม่ ยากเย็น                เขาปล่อยมือของเธอไปแล้วหันไปทางด้าน ของเขา หันหลังให้เธอ นี่ดูเหมือนว่าเป็นสิ่งที่เธอคาดไว้ อาการท่าทางที่ปล่อยเธอเป็นอิสระเพื่อให้คิดและให้อยู่ สันโดษเพื่อเธอจะได้ตัดสินใจก้าวสุดท้ายของเธอ การ นอนหลับกำลังจะพาเขาจากไป ปรากฏว่าเขาไม่ชอบ เปลือยกาย เพราะว่าพวกเขาจะพบเขาในลักษณะเช่นนั้น และทุก ๆ คนจะต้องพากันจ้องมองดูเขา  แต่เขาไม่กล้า บอกฝ่ายหญิง ดังนั้น เขาจึงหันศีรษะไปหาเธอ มองไม่เห็นเธอ  และพูดว่า: "ผมอยากให้คุณรู้ว่าชื่อของผม คือ เปรโด กานโตส"                ฝ่ายหญิงทวนชื่อนั้นซ้ำอย่างช้า ๆ "เปรโด กานโตส."                แล้วเขาก็วางศีรษะบนหมอนอีกใบแล้วหลับตา                นีน่าทวนชื่อนั้นซ้ำ ๆ ในห้วงความคิดของเธอ               เธอหันมาดูที่กระเป๋าของเธอ ที่วางอยู่บนเก้าอี้ ใกล้ประตู  เธอคิดจะไปหยิบมันมา แต่ก็ไม่ไป และยังคง นอนบนเตียง  เธอคิดถึงซุ้มขายของร้านเล็ก ๆ  พนักงานเสริฟ ในร้านกาแฟ รถแท็กซี่กับที่นั่งที่ยังมีพลาสติกคลุมอยู่ เธอเห็น เปรโด กานโตสร้องไห้อีกครั้ง  มือของเขาซุกในกระเป๋าเสื้อกัน หนาว เธอเห็นเขายามจุมพิตเธอจนแทบไม่กล้าหายใจ ฉันจะไม่ มีวันลืมวันนี้ เธอบอกแก่ตัวเอง              แล้วเธอก็หันเคลื่อนเข้ามาชิด เปรโด กานโตส และทำในสิ่งที่เธอปรารถนาที่จะทำ  เธอขดตัวเป็นวงอยู่ ด้านหลังเขา ดึงหัวเข่ามาชิดหน้าอก วางเท้าขนานกันเป็น แนวจนขาของเธอชิดเสมอกันอย่างสมบูรณ์ ต้นขาประกบ กัน หัวเข่าคล้ายถ้วยสองใบที่วางสมดุลบนกันและกัน ปลี น่องไม่มีสิ่งใดที่มาแยก  เธอยักไหล่เล็กน้อย เลื่อนมือไป มาระหว่างขาของเธอ เธอมองดูตัวเธอเอง เธอเห็นตุ๊กตาตัว เก่า เธอยิ้ม  หอยและสัตว์.              แล้วเธอก็คิดว่า อย่างไรก็ตามในชีวิตที่เข้าใจ ได้  เราต่างบ่ายกน้าไปหาความปราถนาอันหนึ่งที่กลับ กลายมาเป็นขุมนรกซึ่งย่ำยีเรา เพื่อจะมีชีวิติยู่ข้างๆ ใครก็ ตามที่ครั้งหนึ่งเคยช่วยขีวิตเราไว้จากมัน เธอเฝ้าเพียรถาม ตัวเองว่าความซื่อตรงต่อสิ่งที่น่ากลัว เหลวไหลนั้นมาจาก ไหนแต่ก็ไม่มีคำตอบ เธอเข้าใจแล้วว่า ไม่มีสิ่งใดเข้มแข็ง ไปกว่าสัญชาติญานที่จะคืนกลับไปหาสิ่งที่เคยทำลายเรา   และเพื่อจำลองเวลาชั่วครู่นั้นตลอดไป แต่เพียงประการ เดียวเท่านั้น  คิดเสียว่าคนที่เคยช่วยชีวิตเราไว้ครั้งหนึ่ง ย่อมสามารถทำเช่นนั้นได้ตลอดไป  ในขุมนรกแสนลึก เหมือนกันกับขุมที่ซึ่งเราจากมา  แต่ทันใดนั้นก็มีเมตตาขึ้น มาทันที และโดยมิต้องเสียเลือดเสียเนื้อ.           แสงภายนอกบ่งบอกแถวติดสัญญานไฟแดง มัน เหมือนเปลวเพลิงของบ้านที่ไฟไหม้          นีน่าซบหน้าผากของเธอบนแผ่นหลังของ เปรโด กานโตส   เธอหลับตาแล้วนอนหลับไป                     ๏๏๏๏๏๏๏๏๏๏จบ๏๏๏๏๏๏๏๏๏๏ แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 46 01:07:20 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 22 มี.ค. 46 01:06:04 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บทสัมภาษณ์ผู้ประพันธ์ นิตยสารนิวยอร์กเคอร์: ช่วยเล่าให้เราฟังเกี่ยวกับ "แค้นนัก...รักเสีเลย"                                   หน่อย ว่าคุณคิดเรื่องนั้นมาได้เ อย่างไร? อเลสซานโดร แบริกโฆ: ผมคงมีภาพนี้ในความคิดมาเป็นเวลานมนานแล้ว                                   ภาพเด็กคนหนึ่ง แอบซ่อนอยู่ในหลุม  ขดตัวกลม    มี                                   อะไรบางอย่างข้างนอกไล่ตามหาเขาอยู่    บางสิ่งที่น่า                                   สะพรึงกลัว ผมลองนึกถึงว่า เด็กในหลุมคนนั้นกำลังคิด                                  อะไรอยู่   และคิดอย่างไรกับสิ่งที่อาจเกิดขึ้นข้างนอก                                  แล้ว เรื่องราวทั้งหมดก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา เมื่อผมตัด                                 สินใจเขียนรายละเอียดต่าง ๆ ก็พรั่งพรูมา  ตอนนี้ทุก ๆ                                  คนพากันพูดว่ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับสงคราม   แต่ที่จริง                                  แล้ว สงครามเป็นแค่พื้นฐานท่านั้น โครงเรื่องจริง ๆของ                                 "แค้นนัก...รักเสียเลย" คือเรื่องเด็กที่รอดชีวิตเพราะถูก                                   ซ่อนไว้ในหลุม และแล้วเธอใช้ชีวิตที่เหลืออยู่มองหา                                 หลุมอื่นที่ซึ่งเธอจะได้พบตำแหน่งเหมือนกันที่ช่วยรักษา                                 ชีวิตของเธอได้ตลอดไป. นิตยสารนิวยอร์กเคอร์: เรื่องราวดูเหมือนใช้ฉากสถานที่ไม่เจาะจงแน่ชัด                                  นักในอิตาลี สเปน หรืออาจเป็นทางอเมริกาใต้ ทำไมจึง                                  เป็นเช่นนั้น? อเลสซานโดร แบริกโฆ:  หนังสือของผมแทบจะทุกเล่ม มีฉากที่ตั้งอยู่ใน                                   จินตนาการ ซึ่งสังเคราะห์ขึ้นมาจากสถานที่ของนานา                                   ประเทศมากมายหลายแห่ง ในกรณีนี้  ขณะที่ผมกำลัง                                   จินตนาการเรื่องราวของนีน่า ชื่อที่มีสำเนียงสเปนเมัก                                     ผุดก้องขึ้นในหัว ผมคิดว่ามีความสัมพันธ์ตามธรรมชาติ                                   ระหว่างสงครามกลางเมืองและอเมริกาใต้ หรือสเปน                                   หากแต่เรื่องที่ผมได้เขียนมาอาจเกิดขี้นโดยง่ายใน                                   อิตาลี หรือฝรั่งเศสช่วงหลังสงคราม แน่นอนว่าสงคราม                                   ทั้งหมดก็เหมือน ๆ กัน คือผู้ชายในสงครามเป็นคพวก                                   เดียวกัน  พวกเขาทำผิดเรื่องเดียวกันซ้ำ ๆ ซาก ๆ ไม่รู้                                   จบ นิตยสารนิวยอร์กเคอร์: ในช่วงระยะเวลาปี1930หรือ40 ขณะเมื่อระบบการ                                   ปกครองฟาสซิสต์เรืองอำนาจ มีความหมายอย่างไรต่อ                                   คุณ? มันมีอะไรที่น่าสนใจสำหรับคุณ? อเลสซานโดร แบริกโฆ: มันเป็นช่วงระยะเวลาที่รวมไว้ซึ่งความปรารถนา                                    อันใหญ่หลวง  บางทีอาจเป็นช่วงเวลาสุดท้ายของการ                                    เมืองการปกครองที่รวมไว้ซึ่งความมืดบอด เร่าร้อน                                    และยิ่งใหญ่ อีกทั้งโศกนาฏกรรมใหญ่หลวงเป็นตาม                                    ธรรมดา ผมหลงไหลในสิ่งต่าง ๆ มากมายเกี่ยวกับช่วง                                    ปีเหล่านั้น ความป่าเถื่อนอันผู้คนจักสามารถแสดงออก                                    มาได้ ความเศร้าโศกอันมีได้มากมายขณะเดียวกับ                                    อุดมคติอันสูงส่งและพฤคิกรรมอันโหดร้ายแสนสาหัส                                    อันได้เกิด สิ่งที่ทำให้ผมสนใจด้วยเช่นกันคือการพาด                                    ผ่านกันระหว่างชะตากรรมแห่งประวัติศาสตร์กับการ                                    กระทำของปัจเจกชนเล็ก ๆ                                    ทั้งหมดผมมองว่ามันเหมือนโรงละคอนโรงใหญ่ ที่ซึ่งมี                                    ความทรงจำอันมหาศาล ความผิดพลาดที่สั่งสมรวบ                                    รวมรักษาไว้ ด้วยความทรงจำพรรค์นั้น ใคร ๆ ก็อาจ                                   เข้าใจได้ว่าทำไม ทุกวันนี้ สำหรับพวกซึ่งมีช่วงศตวรรษ                                    อย่างของพวกเรา ชาวยุโรปจึงไม่กระตือรือร้นเกี่ยวกับ                                    การทำสงครามหรือการยินยอมให้คนอื่นก่อสงครามือ                                    ทิ้งไว้เหลือเป็นความทรงจำเบื้องหลังพวกเขาที่นั่น                                    สามารถไม่ใช่ไม่มีความปราถนายกเว้นสันติภาพ. นิตยสารนิวยอร์กเคอร์: เรื่อง"Senza Sangue"-"แค้นนัก...รักเสียเลย"-                                   ได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือในอิตาลีเมื่อฤดูร้อนที่ผ่านมา                                    แล้วกลายเป็นหนังสือขายดีที่สุดทันที คุณส่วนใน                                    ความสำเร็จอย่างรวดเร็วของมันอย่างไรบ้าง? อเลสซานโดร แบริกโฆ: ตามธรรมดา หนังสือของผมเป็นที่ชื่นชอบใน                                    อิตาลี ผู้อ่านศรัทธาในงานผม เป็นเช่นนั้นสำหรับ                                    หนังสือของผมทุกเล่ม นิตยสารนิวยอร์กเคอร์: หนังสือเล่มหลังสุดของคุณคือ "City," ซึ่งเพิ่งออก                                   มาจำหน่ายที่อเมริกาในปีนี้  มันเป็นหนังสือนวนิยาย                                   ประณีตและสร้างสรรค์เล่มหนึ่ง เกี่ยวกับเด็กอัจฉริยะ                                   อายุ 13ปีชื่อ Gould ที่มีเพื่อนในจินตนาการที่ดีที่สุดคือ                                   คนหูหนวกกับยักษ์ และพี่เลี้ยงชื่อ Shatzy Shellเรื่อง                                   ราวของความสัมพันธ์ของเขาทั้งหลายร้อยเรียงเป็นใน                                   ฉากชาติตะวันตกที่Shatzy ต้องการกระทำ; หลาย ๆ                                   ตอนจาก เรื่องนักมวยรองบ่อนซึ่ง Gould เล่าให้ตัวเอง                                   ฟังและส่วนของความเรียงโดย Mondrian Kilroy, เรื่อง                                   ร้อยแก้วของ ที่เป็นอาจารย์ของGould  ตรงกันข้ามกับ                                   เรื่อง"ไหม" ซึ่งตีพิมพ์ในอังกฤษเมื่อปี 1998 ที่เป็นเรื่อง                                   แนวนิทาน เกี่ยวกับพ่อค้าผ้าไหมฝรั่งเศสซึ่ง เมื่อปี                                   1861 ถูกบังคับให้เดินทาไปญี่ปุ่น ที่ซึ่ง เขาได้พบหญิง                                   สวยลึกลับในคฤหาสน์ของชนชั้นสูงผู้ทรงอิทธิพล แล้ว                                   ตกเป็นทาษเสน่ห์เธอ คุณจะวิจารณ์หนังสือเหล่านี้ได้                                   ไหม? อเลสซานโดร แบริกโฆ: สำหรับผม เล่มหนึ่งซึ่งดูเหมือนประสบความสำเร็จ                                    มากที่สุดคือ "City," ซึ่งยังมีคนน้อยนักที่ได้ อ่านผู้คน                                    บ่นว่ามันอ่านยากมากทีเดียว  แต่สำหรับผม มันดู                                    เหมือนซับซ้อน ซึ่งมันต่างกัน มันเป็นตัวอย่างที่ดีว่าเรา                                    กำลังทำอะไรกันอยู่ในยุโรปเมื่อเราเริ่ม  งานในทิศ                                    ทาง อย่างที่ใคร ๆ ชอบอ้างคำพูดของ David Foster                                    Wallace ที่ว่า ผลลัพธ์ที่แตกต่าง แต่มาจากแนวความ                                    คิดเริ่มต้นที่คล้าย เป็นอะไรที่เป็นสัญชาตญาณใหม่                                    แห่งขอบฟ้าวงวรรณกรรม                                    หนังสือของผมซึ่งมีผู้นิยมอ่านอย่างกว้างขวางมากที่                                    สุด คือ "ไหม" แน่ล่ะครับ ตอนนี้ผมไม่ใคร่ชอบมัน                                    นัก (**ว่ากันว่านักเขียนมักเกลียดหนังสือจองตนซึ่ง                                    ทำให้พวกเขาประสบความสำเร็จ) แต่ผมรู้สึกพอใจว่า                                    มีคนอ่านมันในเกือบทุก ๆ ประเทศทั่วโลก ผมจำได้ว่า                                    เมื่อไปประเทศไทยว่าด้วนเรื่องการตีพิมพ์ พวกเขา                                    บอกกับผมว่า ก่อนเรื่อง"ไหม" มีหนังสืออิตาลีเพียง                                    หนึ่งเล่มเท่านั้น หนังสือได้ถูกแปลเป็นไทย นั่นคือ "พี                                    นอคคิโอ"(-ไม่จริงอะ ความพยาบาทเอย อะไรเอยอีก                                    หลายเรื่องมั้ง  The  Name of the roseอีกอะ -คน                                    แปล) สิ่งนั้นเป็นเรื่องที่สามารถทำให้คุณอารมณ์ดีไป                                    ได้หลายเดือน นิตยสารนิวยอร์กเคอร์: นวนิยายรุ่นเดียวกันส่วนมากมักมีลักษณะเป็น                                    ภาพยนตร์ แต่ "แค้นนัก...รักเสียเลย" กลับรู้สึก เกือบ                                    จะเหมือนบทภาพยนตร์ มีการเปลี่ยนมุมมองในการ                                    บรรยายที่รวดเร็วและ ประโยคคำพูดที่เลื่อนไหลจน                                    เป็นการอุปมาอุปมัยไป ภาพยนตร์มีผลต่องานของคุณ                                    ใช่ไหม? อเลสซานโดร แบริกโฆ: สิ่งหนึ่งซึ่งทำให้ผมเพลิดเพลินเกี่ยวกับหนังสือ                                    ของตัวเอง คือพวกคนอ่านเขาได้อ่านและจินตนาการ                                    ตามนั่นก็คือภาพยนต์แล้ว-ทั้งหมดที่พวกเขาต้องทำ                                    คือการถ่ายทำ แต่ถ้าคุณพยายามทำมัน คุณก็จะพบว่า                                    ไม่เกิดผลเลย ซึ่งยากที่จะจีบใจ และที่ยากอย่างยิ่ง                                    คือทำบทภาพยนตร์ที่ดีจากเรื่องเหล่านั้นในทางปฏิบัติ                                   ผมดูว่าหนังสือของผมสามารถเตือนเรา ๆ ถึงโลกของ                                   วรรณกรรม ถึงแม้ว่าหนังสือได้ประยุกต์หยิบยืมเทคนิค                                   มากมายมาจากภาพยนต์ แต่ยังคงเป็นโลกที่มีความ                                   รุ่มรวยสลับซับซ้อนที่ภาพยนต์นั้นไม่สามารถมีได้ แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 46 22:58:55 แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 46 03:03:57 แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 46 01:11:22 แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 46 01:09:24 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 22 มี.ค. 46 01:08:46 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อดทนรอจริงๆ ผ่านไปตั้ง 50 ปี ยังไม่ลืม แถมตามหาตัวจนเจอ จากคุณ : scottie - [ 22 มี.ค. 46 20:26:39 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หายไปไหนกันเนี่ย   มีแต่คุณscottie มาอ่าน ขอบคุณครับ จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 26 มี.ค. 46 22:57:09 ]

ความคิดเห็นที่ 12 นินามอ่านคับ แต่บางช่วงไม่เข้าใจ เลยยังไม่ได้แปะ ว่าจะต้องอ่านอีกรอบ มั้ง จากคุณ : ninaM - [ 28 มี.ค. 46 03:04:54 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณครับคุณ ninaM   จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon (Le Buveur d'encre) - [ 1 เม.ย. 46 00:42:52 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตามลิงก์มาอ่านครับผม... ดูเหมือนนิยายทางจิตวิทยา... อ่านรอบเดียวไม่เข้าใจต้องอ่านหลาย ๆที   อือ.... จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 10 เม.ย. 46 08:18:03 ]