ความคิดเห็นที่ 1 จู่ๆนกน้อยก็พลัดเข้ามาในชีวิตของผม เช้าวันอากาศหนาวด้วยหิมะพร่างพรม  ผมยืนอยู่ตรงหน้าต่างดังกิจวัตร  กำลังจิบกาแฟใส่นมขึ้นฟองบนผิวหน้า ถ้าถามว่าทำไมผมจึงไปยืนอยู่ตรงหน้าต่าง ก็เพราะตรงนั้นมีเครื่องทำความร้อน เป็นฮีตเตอร์รุ่นเก่า ทำจากโลหะ หน้ากว้างประมาณ10เซนติเมตร สีครีม   ตอนเช้าในฤดูหนาว ผมกำหนดกับตัวเองไว้ว่าต้องมายืนดื่มกาแฟตรงนี้   หน้าต่างขึ้นฝ้ามัวได้บรรยากาศดี ช่วงเท้าอบอุ่นทำให้อารมณ์อิ่มเอม ท้องฟ้าปกคลุมด้วยเมฆสีเทาหม่น  ลอยต่ำหนาหนักและเงียบงัน ห้องพักผมอยู่บนชั้นห้าของอพาร์ตเม้นต์  จากห้องกวาดตามองตัวเมืองออกไปได้กว้างไกล หลังคามากมาย  กลุ่มก้อนเล็กๆสีขาวจำนวนนับไม่ถ้วน ล่องลอยอยู่รางเลือน ดูคล้ายหนอนดักแด้ ผมเปิดหน้าต่าง หน้าต่างซึ่งฝังกรอ)เหล็ก เป็นแบบมีมือจับใช้ดันยกขึ้น ตอนเปิดมีเสียงลั่นครืดคราด มวลอากาศเย็นพุ่งมากระทบหน้า  ได้กลิ่นเมืองท่ามกลางหิมะ แลเห็นไฟสัญญาณสีเขียวสวยงามราวเม็ดลูกกวาด ไอเย็นวิ่งมาจับตัวรวมกันบนริมฝีปากผมซึ่งอบอุ่นด้วยกาแฟ ผมตั้งใจจะเปิดเพลงฟัง หันกลับขณะกำลังจะเดินเข้าไปด้านในส่วนลึกของห้อง   ก็ได้ยินเสียงตุ้บ ดังมาจากด้านหลัง เป็นเสียงแบบมีบางสิ่งบางอย่างชนกระจก   หันไปมองก็เห็นนกน้อยตกลงบนกรอบวงกบหน้าต่าง อาการแบบว่า มันลงจอดฉุกเฉิน ประมาณนั้น นกน้อยสูงราว10 เซนติเมตร สีขาวบริสุทธิ์ จะงอยปากและขาอันบอบบางดั่งต้นอ้อเท่านั้นที่เป็นสีชมพูเข้ม “เซ็งจังเลย...เปิดหน้าต่างยังไงครึ่งๆกลางๆ” นกน้อยส่งเสียงร้องจิ๊บๆท่าทางไม่พึงพอใจ  หล่อนกางปีกออกสั่นร่างพรืดๆ “จริงๆนะ” นกน้อยตั้งท่าเตรียมตัว มองออกไปนอกหน้าต่างซึ่งหล่อนเพิ่งร่อนเข้ามาเมื่อครู่ พลางเอ่ยปากขึ้น “จริงๆแล้วถ้าเป็นวันอากาศปลอดโปร่งแจ่มใสกว่านี้  ฉันก็ร่อนลงพื้นอย่างนิ่มนวลได้นะ   ฉันยังเคยลอดผ่านรูลวดตาข่ายขนาด ๕ตารางเซนติเมตรได้เลย” แผ่นหลังนกน้อยเล็ก บอบบาง  ทว่าแถบสันไหล่มีกล้ามเนื้อจับ ทำให้ผมรู้สึกมันช่างเสมือนปาฏิหาริย์อย่างไรบอกไม่ถูก นกน้อยนิ่งมองเบื้องนอกเนิ่นนาน  รวบปีกทั้งคู่ไว้กลางหลังอย่างเรียบร้อย ไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว ภายใต้ท้องฟ้าสีหม่น หยาดหิมะเริงระบำลอยล่องในสายลม  เมืองทั้งเมืองไร้สีสัน   เห็นเพียงหลังคากับหลังคาเชื่อมต่อกันไปไม่สิ้นสุด  และถนนเปียกสีดำซึ่งบางครั้งมีรถยนตร์เร่งความเร็วแล่นผ่านเลยไป “พลัดกันซะแล้ว” นกน้อยหลุดปากมาหนึ่งคำ  สายตายังจับจ้องไปนอกหน้าต่าง แต่วิธีพูดของหล่อนเรียบเฉย   หาได้เศร้าสร้อยสักน้อยนิด  ติดจะดีใจเสียด้วยซ้ำ “พลัดกัน...กับใคร?” “กับครอบครัว  กับเพื่อนๆ  กับทุกคน...เข้าใจมั้ย...” นกน้อยหมุนร่างหันกลับมาทางด้านในห้อง แหงนมองเพดาน แล้วพูดว่า...ห้องน่าอยู่นะ... ห้องนี้อบอุ่น น่าอยู่ดี... ผมอึกอักทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ  แต่ฝืนทำท่าตอบไปอย่างเยือกเย็นว่า ขอบคุณ  พลางก้มหน้ามองกาแฟร้อนๆขึ้นฟองในมือ “โดยเฉพาะอย่างยิ่งตรงนี้ดูดีนะ   ท่าทางจะใช้เป็นเตียงที่แสนวิเศษได้  เพียงถ้าคุณจะกรุณายัดนุ่นให้หน่อย” นกน้อยปีนขึ้นไปบนตะกร้าเล็กๆซึ่งวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง  แล้วกล่าวขึ้น “ไม่รู้สิ” ผมเอียงคออย่างไม่แน่ใจ “ผมก็อยากทำให้เป็นที่นอนคุณหรอก  แต่นั่นมันไม่ใช่ของผมน่ะ” ตะกร้านั้นเพื่อนหญิงของผมลืมไว้ เปิดออกมาข้างในมีผ้าเช็ดหน้า ทิชชู ลิปสติก กระเป๋าสตางค์ และใบขับขี่ ผ้าเช็ดหน้าพื้นสีฟ้า มีลายจุดสีขาว นกน้อยมองสำรวจตรวจตราตะกร้ารอบหนึ่ง แล้วพูดแบบเชิดใส่ “หือ..งั้นเหรอ” “ฉันกำลังหาโบสถ์อยู่ แล้วเลยพลัดหลงทางมา  คุณรู้มั้ยโบสถ์อยู่ไหน” โบสถ์.... ผมนิ่งเงียบ ผมไม่ค่อยมีความศรัทธา เลยไม่รู้เรื่องศาสนาดีนัก แต่ก็พอจะรู้ว่าโบสถ์นั้นมีการแบ่งแยกกันตามลัทธินิกายได้ แต่ละกลุ่มแต่ละเหล่าต่างก็ไปโบสถ์ตามนิกายของตน “โบสถ์แบบไหน” พอผมถาม นกน้อยก็ตอบทันควัน “เอาที่สวยๆ” “ต้องมีออร์แกนด้วยนะ” หล่อนเสริม “ถ้างั้นก็ง่ายหน่อย” ผมบอกชื่อโบสถ์อยู่ห่างจากอพาร์ตเม้นต์ไปทางทิศใต้ ระยะทางเดินประมาณยี่สิบนาที ที่นั่นมีรูปพระแม่มารีโอบช่อดอกลิลลี่สีขาว “ค่อยยังชั่ว” นกน้อยทำท่าโล่งใจ “ตอนบ่ายช่วยนำทางไปหน่อยได้ไหมคะ?” ผมร้องหา แล้วนิ่งอึ้ง นกน้อยทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ “ผมก็อยากช่วยหรอกนะ  แต่เดี๋ยวต้องไปทำงานแล้ว” ผมทำงานอยู่บริษัทออกแบบผ้า  ผ้าม่านสีครีมลายสีฟ้าที่ใช้ในห้อง คือผลิตภัณฑ์ใหม่ของบริษัทผมสำหรับฤดูหนาวนี้ จากคุณ : เด็กอ่อน - [ 6 เม.ย. 46 01:21:49 A:202.28.169.165 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่ออีกนิดละกัน) “อืมม...ยังงั้นเหรอ” นกน้อยพูดแบบประหลับประเหลือก “งั้นก็ช่วยไม่ได้สินะ” “ผมเขียนแผนที่ให้เอาไหม” ผมเสนอความคิด แต่นกน้อยกลับสะบัดหน้าเมินหนี ดูท่าหล่อนไม่ชอบใจข้อเสนอของผม “ถ้ารอถึงวันเสาร์ได้ ผมจะพาไป” นกน้อยเงยหน้า ถามขึ้น “วันนี้วันอะไร?” “วันพุธ” นกน้อยทำหน้าเหมือนเสียไม่ได้แบบเล่นตัวสุดๆ ก่อนตอบว่า “งั้นรอก็ได้” จากนั้น ผมกับนกน้อยก็เลยทานข้าวด้วยกัน  เรายืนตรงเครื่องฮีตเตอร์ในครัว มองดูเบื้องนอกไปพลาง ผมถูกเพื่อนหญิงดุบ่อยๆว่าอย่ายืนกินข้าว มารยาทไม่ดี   แต่ก็แค่กินครัวซองต์ จะถึงกับต้องจัดจานชามตั้งโต๊ะทำไม   พอผมโปรยเศษขนมปังอุ่นๆให้บนขอบหน้าต่าง นกน้อยก็ค่อยๆจิกกิน “ขอน้ำหน่อยสิคะ” นกน้อยพูด ครั้นผมจะหยิบน้ำดื่มจากตู้เย็น หล่อนก็บอกห้วนๆว่า “น้ำประปาก็ได้” “ฉันไม่อ่อนแออย่างนกน้อยทั่วไปที่คุณรู้จักหรอกนะ” นกน้อยคงนึกโกรธหรือไง หล่อนจึงทำอกพอง กางปีกออกกว้างครั้งหนึ่ง จังหวะนั้นไปชนกรอบรูปล้มลง รูปนั้นถ่ายเมื่อฤดูใบไม้ร่วง ที่พิพิธภัณฑ์ศิลป์  การประดับรูปเป็นรสนิยมของเพื่อนหญิงไม่ใช่ของผม   ตรงหน้าต่างห้องครัว ข้างเตียง และชั้นวางของในห้องน้ำ  ในห้องผมมีกรอบรูปรวมทั้งหมดสามอัน “ขออภัย” นกน้อยพูด ....โปรดติดตามตอนต่อไป..... (อ่านแล้วเป็นยังไงติชมด้วยเน้อ) จากคุณ : เด็กอ่อน - [ 6 เม.ย. 46 01:28:47 A:202.28.169.165 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 3 555 อ่านแล้วก็อยากอ่านต่อให้จบนะสิ เรื่องที่ออกจะน่ารักแบบนี้น่ะ จากคุณ : GTW - [ 6 เม.ย. 46 08:52:57 A:203.118.85.68 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องน่ารักดี อยากอ่านต่อเหมือนคุณ GTW ว่า เจ้านกน้อยดูน่าหมั่นไส้ดี มันติดกันไปหน่อย เว้นบรรทัดบ้าง จะอ่านง่ายขึ้นค่ะ จากคุณ : scottie - [ 6 เม.ย. 46 12:26:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตามอ่านงานของคุณเอคุนิ  คาโอริเหมือนกันค่ะ ดีใจที่มีคนเอามาแปล  ชอบเรื่องเป็นประกายมากเลย จากคุณ : โจ - [ 9 เม.ย. 46 17:51:00 A:202.28.26.90 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขออภัยทุกๆคนที่เข้ามาอ่านนะ ต้องขอหยุดกลางคันก่อน เพราะมีสนพ.สนใจอาจนำไปพิมพ์ เดี๋ยวจะมีปัญหาเรื่องลิขสิทธิ์ จากคุณ : เด็กอ่อนฯ - [ 13 เม.ย. 46 14:08:53 A:202.28.169.165 X:unknown ]