ความคิดเห็นที่ 1 บทที่เจ็ด           ข้อมูลที่ได้จากการพูดคุยกับแพทริก และคุณวิเธอร์สพร้อมกับภรรยา ทำให้เทสซาต้องคิดหนัก และตรองไม่ตกอีกด้วย           หญิงสาวครุ่นคิดตลอดทางที่เดินกลับไปยังบ้านกรีนทรีส์เพื่อให้อาหารมื้อเช้าเจ้าเฮนรี่  เธอยอมรับว่า ในเวลานี้ ถึงจะรู้ตัวเองแล้วว่าต้องการที่จะแต่งงานและมีครอบครัว แต่ยังไม่เคยคิดเลยว่า ชีวิตของเธอจะได้รับผลกระทบจากความวุ่นวายในการครองคู่แค่ไหน เพราะมัวแต่นึกว่าทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทาง เป็นไปอย่างเรียบร้อยโดยอัตโนมัติ แต่มันไม่ใช่เช่นนั้น ไม่มีสิ่งใดในชีวิตจะสะดวกเป็นไปตามที่คิด ถ้าไม่ลงมือจัดการให้เข้าที่เข้าทางให้เรียบร้อยด้วยตัวเอง และนี่หมายถึงว่า เธอต้องคุยกันให้ดี ให้ชัดเจนกับชายหนุ่มที่จะมาใช้ชีวิตร่วมกันว่า คนไข้นั้นเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญมากสำหรับเธอ           ชายหนุ่มที่มีตัวตนแค่ในจินตนาการนั้นย่อมจะเข้าใจเธอดี  แต่ชายในชีวิตจริงล่ะ เขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร? อย่างแพทริกเป็นต้น จะคิดยังไงกับเรื่องนี้?           เทสซาไม่จำเป็นต้องเดาเลย เพราะเขาได้แสดงความเห็นอย่างชัดเจนแล้ว หญิงสาวเกือบอดไม่ได้ที่จะหันกลับเดินไปบอกเขาว่าเธอคือใคร  แต่ถ้าทำเช่นนั้นจริง แพทริกจะนึกเดาได้ว่า เธอโกรธเขาหัวฟัดหัวเหวี่ยงมากแค่ไหน  และเธอยอมตายเสียดีกว่าที่จะให้เขารู้ !           เมื่อเดินมาใกล้บ้านกรีนทรีส์ หญิงสาวรีบก้าวเท้าเดินเร็วขึ้นไปที่ประตูหน้าบ้าน แต่พอเปิดประตูเข้าไป เทสซารู้สึกถึงความเย็นวาบลงตามสันหลัง เกร็งไปทั่วร่าง เมื่อประสาทสัมผัสที่หกบอกเธอว่ามีคนอื่นอยู่ในบ้านด้วย ความกลัวจู่โจมและเทสซาค่อยๆ ขยับถอยหลัง ไม่แน่ใจว่าจะวิ่งหนี หรือร้องตะโกนขอความช่วยเหลือดี หญิงสาวพลันได้ยินเสียงฝีเท้าเดินอยู่ชั้นบนเหนือศีรษะ ในขณะเดียวกันกับที่เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู           "ใครเข้ามาจ๊ะ หนูเทสซาหรือเปล่า?" น้ำเสียงที่อบอุ่นแสดงความเป็นมิตรดังขึ้น           เทสซาถอนหายใจเฮือก เมื่อเห็นคุณแม่บ้านเบนสันปรากฎตัวขึ้นที่หัวบันไดชั้นบน "โธ่.. หนูนึกว่าขโมยแอบเข้ามาในบ้าน ไม่คิดว่าน้าจะกลับมาเร็วอย่างนี้"           "ก็ฝนน่ะสิ ตกทุกวันตลอดเวลา ไม่สนุกเลย แล้วอีกอย่าง น้าอดห่วง อดกังวลไม่ได้ว่าหนูกำลังทำอะไรอยู่"           "ก็กำลังสนุกเพลิดเพลินอยู่ซิคะ"           "พ่อหนุ่มที่น่าสงสารคนนั้นเลยกลายเป็นตัวตลกไป ใช่มั้ย"           "แต่เขาก็ใช้หนูคุ้มกับค่าจ้างล่ะน่ะ" หญิงสาวพูดปกป้องตัวเอง "แต่ไม่แน่นะ บางที หนูอาจจะเลิกทำงานที่คฤหาสน์เร็วๆ นี้ก็ได้" แล้วขยับเดินไปที่ประตู "หนูไปก่อนนะคะ เดี๋ยวเจอกันใหม่"           "อ้าว จะรีบไปไหนล่ะ หนูเพิ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง"           "หนูมาดูว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือเปล่าเท่านั้นล่ะค่ะ ก็น้ากลับมาแล้ว หนูก็ไปได้แล้วซิ"           เมื่อกลับมาถึงที่คฤหาสน์ หญิงสาวรู้สึกห่อเหี่ยวอย่างไม่คาดคิดมาก่อน มันน่าจะดีกว่า ถ้าเธอเลิกเล่นละครบ้าๆ บ่ายวันนี้ และทำให้คุณแม่บ้านสบายใจและมีความสุข เธอจะจัดอาหารว่างให้เรียบร้อย และเข้าไปสารภาพทุกสิ่งทุกอย่างกับแพทริกตรงๆ  แต่เอ่อ- ไม่ทุกสิ่งทุกอย่างสินะ และอาจไม่ใช่วันนี้ด้วย - เธอยังไม่มีความกล้าพอที่จะทำอย่างนั้น  โอ้ สวรรค์ นี่เธอทำเรื่องให้มันยุ่งอีนุงตุงนังอย่างงี้ได้ยังไง ! จากคุณ : 'ณวรา' - [ 6 เม.ย. 46 20:17:51 A:203.107.193.76 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2           หญิงสาวนั่งใคร่ครวญเรื่องนี้อย่างจริงจังเมื่ออยู่คนเดียวในห้องครัว หลังจากที่เอมมี่ได้เข็นรถใส่อาหารว่างออกไปแล้ว  แพทริกพลันเปิดประตูเดินเข้ามา           "หิวจัง" เขาเอ่ยขึ้น           "มีเค้กช็อกโกเลตอยู่ในรถอาหารว่าง ที่เอมมี่เข็นออกไปค่ะ"           "ไม่ล่ะ ผมอยากได้อาหารหนักท้องมากกว่า" ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามเธอ "ผมยังไม่ได้ทานอาหารกลางวันเลย"           เทสซากำลังเอ่ยปากถามว่าทำไม แต่นึกขึ้นได้ว่าเหล่าคลังสมองกำลังเขียนซอฟต์แวร์ตัวใหม่ให้แก่บริษัทข้ามชาติที่ดำเนินธุรกิจด้านวิศวกรรมอยู่ และพนักงานทุกคนได้รับคำสั่งห้ามไม่ให้ไปรบกวนเมื่อถึงเวลาอาหาร แต่ให้ใส่รถเข็นไปทิ้งไว้ในห้องอาหารหลัก เพื่อให้สมาชิกคลังสมองไปหยิบทานกันเอง  ส่วนแพทริกนั้น ปกติจะนั่งทำงานที่ปีกอาคารด้านตะวันตก เขาจะทานแต่ผลไม้ และดื่มกาแฟจากกระติก จนกว่าจะจัดการกับปัญหาต่างๆ ที่กำลังทำอยู่ให้เสร็จเรียบร้อย           "การไม่ทานอาหารเป็นเวลา จะทำให้เกิดผลเสียต่อระบบน้ำย่อยนะคะ" หญิงสาวพูด พร้อมกับเดินไปที่ตู้เย็น หยิบชามใบใหญ่ที่ใส่ซุปแตงกวาเย็นออกมา               "ไม่ต้องสนใจกับถ้วยแบ่งหรอก" แพทริกเอ่ยขึ้น           "คุณจะทานหมดเลยหรือไงคะ"           "ผมหิวจนตาลายไปหมดแล้วนะเนี่ย"           "ถ้างั้น ก็ทานของหนักไปเลยซิ"           "ตัวเล็กแล้วยังชอบสั่งโน่นสั่งนี่อีกนะเรา"           เทสซาไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ  เพราะรู้ดีว่าชายหนุ่มพยายามแหย่ให้เธอโกรธ "คุณอิงกริดซิ ชอบสั่งโน่นสั่งนี่ และเธอก็ยังสูงเหมือนกับเสาโทรเลข"           "สูงเหมือนกับต้นหลิวต่างหาก" แพทริกแก้ให้ด้วยน้ำเสียงขำๆ "คุณไม่ชอบอิงกริดเลยใช่มั้ย"           "มันเป็นความรู้สึกที่สอดคล้องพ้องตรงกันทั้งสองฝ่ายค่ะ" เทสซาวางชามซุปไว้ตรงหน้าเขา           "อืม นาฬิกาที่ใส่อยู่ สวยดีนะ"           หญิงสาวสะดุ้ง ก้มลงมองที่ข้อมือของตัวเอง หัวใจพลันเต้นเร็วขึ้นเมื่อเห็นโรเล็กซ์เรือนทองที่ลุงมาร์ตินให้เป็นของขวัญวันเกิดครบยี่สิบห้าปี เธอไม่เคยใส่มันตั้งแต่มาทำงานที่คฤหาสน์นี้  แต่เช้านี้ เกิดหยิบมาใส่โดยอัตโนมัติอย่างไม่รู้ตัว           "ดูไม่ออกเลยว่า มันเป็นของเลียนแบบนะคุณ" เธอตอบเสียงสดใส "เหมือนของแท้เปี๊ยบเลยล่ะค่ะ"           "เหมือนจริงๆ ด้วย"           หญิงสาวรีบหันกลับไปที่อ่างล้างจาน ก้มหน้าทำงานต่อ เพราะกลัวว่าแพทริกจะขอนาฬิกาไปดูใกล้ๆ           "เรามาพูดเรื่องอิงกริดกันต่อดีกว่า" ชายหนุ่มเอ่ยต่ออย่างที่เทสซาคาดไม่ถึง "มันเป็นหน้าที่ของอิงกริด ที่ต้องดูแลให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี และถ้าอิงกริดสั่งงานให้ทำ ก็เพราะเธอเห็นว่ามันจำเป็นต้องทำ เท่านั้นเอง"           "แล้วมันจำเป็นต้องจุกจิกจู้จี้ ทำตัวให้น่าเบื่อหน่ายหรือเปล่าล่ะคะ?"           "มันเป็นวิธีทำงานของเธอ  อิงกริดเป็นนักบริหารชั้นเยี่ยม และทำงานไม่รู้จักหยุดด้วย"           "ถ้าเป็นนักบริหารชั้นเยี่ยมจริง เขาก็ไม่ทำตัวอย่างนั้นกันหรอก!"           แพทริกเผยอปากจะตอบ แต่กลับเปลี่ยนใจ หญิงสาวรีบกลบเกลื่อนสีหน้าดีใจ ซ่อนรอยยิ้มไว้ทันที "อยากทานเนื้อย่างแช่เย็น กับสลัดมั้ยคะ?"           "ขอเป็นแซนวิชดีกว่า ทาเนยถั่วกับแยมสตอร์เบอร์รี่นะ"           "ค่ะ เจ้านาย" หญิงสาวสงสัยว่า แพทริกคิดสูตรทาหน้าขนมปังนี้ขึ้นมาเพื่อทำให้เธองุนงง หรือเพราะรสนิยมในการกินอาหารของเขามันประหลาดจริงๆ  เธอหยิบขนมปังทั้งแถวออกมาจากชามกระเบื้องเคลือบ แล้วหั่นแบ่งออกเป็นแผ่นๆ  ในขณะเดียวกันกับที่ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ เทสซาเงยหน้าถาม "ขำอะไรคะ"           "นั่น" ชายหนุ่มชี้ไปที่แผ่นขนมปังที่หนาประมาณนิ้ว "ตัวก็ออกจะเล็ก แต่ทำไมมือหนักจัง"           หญิงสาวบังคับตัวเองไม่ให้หัวเราะออกมา ถ้าแพทริกเห็นเธอทำงานให้ห้องผ่าตัด เขาต้องขำไม่ออกแน่ ๆ!  เทสซาจ้องดูแผ่นขนมปัง เห็นชัดว่าริมขอบแผ่นถูกหั่นเป็นรอยหยักๆ ไม่เรียบเพราะขาดสมาธิ แต่ถ้าสิ่งที่ถืออยู่ในมือเป็นมีดผ่าตัดแล้ว           "เยี่ยมมาก" เขาเอ่ยชม           "เยี่ยมอะไรคะ"           "เยี่ยมที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ได้นะสิ  ปกติ ถ้าผมพูดพาดพิงถึงขนาดตัวของคุณเมื่อไร คุณแทบจะกระโจนมาฉีกทึ้งผมทีเดียว"           "ไม่แน่ค่ะ ฉันอาจจะทำก็ได้" เธอโปะเนยถั่วทาทับแยมสตอร์เบอร์รี่บนแผ่นขนมปัง "เพราะฉันคิดว่าคุณเป็นคนที่น่ารำคาญมาก"           "ไม่จริงล่ะมั้ง " ดวงตาของชายหนุ่มพราวระยับเมื่อเธอส่งจานแซนวิชให้เขา           จะมาจ้องหน้าฉันทำไมกัน - เทสซานึกสงสัย รีบหันหน้าหนีก่อนที่เขาจะสังเกตเห็นว่า แก้มนวลของเธอกำลังแดงเรื่อขึ้น           "ใส่แยมให้น้อยจังเลย" เขาบ่น เมื่อกัดเข้าไปเต็มคำ           "ขอโทษค่ะ" เธอยังหันหลังให้ เอื้อมมือจะไปหยิบจาน แต่กลับคว้าจับมือของชายหนุ่มแทน และก่อนที่จะดึงมือกลับทัน หญิงสาวรู้สึกถึงแรงกระตุก ที่ทำให้เธอล้มไปนั่งบนตักของแพทริก พร้อมกับที่เขากดริมฝีปากลงปิดปากเธอ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 6 เม.ย. 46 20:28:50 A:203.107.193.76 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 อิ อิ อิ จบอย่างนี้ แล้วจะขอลาพักต่ออีกสักหลายๆ วันดีมั้ยเนี่ย....... โปรดติดตามตอนต่อไป....... จากคุณ : 'ณวรา' - [ 6 เม.ย. 46 20:32:05 A:203.107.193.76 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 Ah....How can you did this.... >____< จากคุณ : miki (Sichon) - [ 6 เม.ย. 46 20:45:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แหมมมมมม กระแนะกระแหนไม่เลิก แต่เผลอแล้วจูบ ถ้าอิงกริดมาเห็นจะเป็นไงน้อ จากคุณ : scottie - [ 6 เม.ย. 46 22:41:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ต่อ ต่อค่ะ จากคุณ : xyz - [ 7 เม.ย. 46 07:18:10 A:136.142.21.44 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอ๊ะ โอ คุณณราทำเอาเราใจหายวาบ ห้ามหายไปไหนนะคะ รีบมาต่อตอนต่อไปเร็วๆ จบอย่างนี้โกรธกันตายโทษฐานทำให้คาใจ :P จากคุณ : aor - [ 7 เม.ย. 46 09:39:17 A:203.29.131.3 X:203.213.103.161 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Sanook Sanook. Waiting for the next chapter. จากคุณ : Will - [ 7 เม.ย. 46 11:01:53 A:204.221.204.100 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 แอ่วๆ จะหายตัวไปไหนคะ มาต่อเร็วๆน้า จากคุณ : Gades - [ 7 เม.ย. 46 15:58:46 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขืนหายไปตอนนี้ มิตรรักนักอ่านโยนกระป๋องให้แน่ๆ :) แต่เอ... สังเกตเห็นคุณ j ที่เคยเข้าอ่านเป็นคนแรกเลย หายไปอ่ะ ยังอ่านต่อหรือเปล่าคะ เทสซาโดนจุ๊บ แล้วจะทำยังไงหน้อออ มาอ่านกันต่อดีกว่า ---- > จากคุณ : 'ณวรา' - [ 7 เม.ย. 46 23:32:17 A:203.107.194.172 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11           นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสัมผัสเธออย่างใกล้ชิด และหญิงสาวรับรู้ถึงทุกส่วนของร่างกายชายหนุ่ม - มือของเขาเกาะอยู่ที่เอวเธอ นิ้วได้รูปนั้นคลึงเนื้อเนียนอย่างแผ่วเบา สัมผัสที่ให้ความรู้สึกถึงอันตราย หากยังส่งคลื่นปรารถนาแล่นไปทั่วร่างของเทสซา เข่าแข็งแรงที่รองรับอยู่ใต้เข่าของเธอ ต้นขาแกร่งแนบชิดติดกับเนื้อนุ่มบริเวณสะโพก แผงอกกำยำเบียดเนินเนื้อนวล เรียวปากได้รูปที่เร้าความรู้สึกคู่นั้นประทับลงบนเรียวปากละมุน บังคับให้ริมฝีปากเธอแย้มเผยออย่างนุ่มนวล           หญิงสาวไม่คิดขัดขืน แต่กลับเบียดตัวอิงกับอกอุ่น ดื่มด่ำกับรสสัมผัสของเขา กลิ่นกายที่บ่งบอกว่าเป็นของแพทริกแต่ผู้เดียว เทสซารู้สึกราวกับล่องลอยอยู่ท่ามกลางกระแสพิศวาสที่ไหลเชี่ยว สุดแรงที่จะต้านจนเกือบจมหาย แต่ปลื้มปิติในสิ่งที่ได้สัมผัส เธอเฝ้ารอให้คลื่นสวาทลูกต่อไปถาโถมเข้าหา           แต่คลื่นที่เฝ้ารอกลับจางหาย ไม่ได้ถาโถมมาดังที่หวัง หญิงสาวรู้สึกว่าถูกจับวางให้ยืนเองบนพื้น และแพทริกถอยออกห่าง           "ผมขอโทษ" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเร็ว น้ำเสียงห้วน สีหน้ากึ่งสำนึกผิด กึ่งพลุ่งพล่าน "ปกติแล้ว ผมจะไม่ยุ่งกับสาวที่เพิ่งพ้นวัยเด็กหญิงมามาดๆ อย่างคุณ"           อารมณ์ที่แปรเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของเขาทำให้เทสซารู้สึกเย็นวาบไปทั่วร่าง และอารมณ์ของเธอพลันเปลี่ยนไปเช่นกัน  แพทริกคงโกรธตัวเอง แต่นั่นเทียบไม่ได้เลยกับโทสะที่กำลังกรุ่นอยู่ในตัวหญิงสาว เขากล้าดียังไงที่มาจูบเธอ ทำให้เธอสนองตอบ ในขณะที่เขาไม่ได้รู้สึกรู้สมอะไรสักนิด!  มันน่านักล่ะที่จะทำให้เขาเจ็บแสบเสียบ้าง และเทสซาไม่รอช้าที่จะทำดังใจคิด           "คุณไม่ต้องคิดว่าคุณทำอะไรผิดหรอกค่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงขำๆ "ฉันเลิกใช้คำนำหน้าว่าเด็กหญิงมานานแล้วล่ะ"           "งั้นรึ" ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเหน็บแหนม "ผมก็เห็นล่ะนะว่าคุณช่ำชองพอสมควร"           คำพูดของแพทริกราวกับสาดน้ำเกลือลงบนแผลสด  เทสซาพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกไว้โดยการส่ายหน้าไปมา ราวกับจะแสดงให้ชายหนุ่มเห็นว่า เธอไม่คิดอะไรมากและเขาก็ไม่มีความสำคัญพอที่เธอต้องหลีกหนีหรือขัดขืนไม่สนองตอบจุมพิตนั้น  แต่เมื่อนึกอีกที นั่นแหละคือสิ่งที่เธอจะโยนคืนให้กับเขา           "หนุ่มวัยกลางคนกระตุ้นต่อมพิศวาสของฉันไม่ค่อยสำเร็จหรอกค่ะ คุณฮาร์เปอร์ ถึงจะเป็นหนุ่มรูปงามก็เถอะ"                     "เหตุผลฟังขึ้น" ชายหนุ่มพูดเนิบๆ "ผมเอง ก็ไม่เคยเหลียวมองสาววัยรุ่นมาก่อน ผมชอบให้ผู้หญิงของผมนั้น ผ่านโลกมามาก รอบรู้ มีการศึกษาดี รสนิยมดี"           "เหมือนกับตัวคุณนะเหรอ"           "หรือคุณว่า ผมไม่ใช่ล่ะ"           หญิงสาวฝืนตัวเองให้หัวเราะ "ไม่มีผู้ชายคนไหนที่ผ่านโลกมามาก ช่างรอบรู้ และอื่นๆ และอื่นๆ อย่างที่พูดมา จะเอ่ยปากขอโทษอย่างที่คุณทำหรอก กะอีแค่จูบที่แสนจะธรรมด้าธรรมดา ไร้อารมณ์ไร้รสชาติเหมือนกับเวลาจูบคุณย่าคุณยายอะไรประมาณนั้นแหละ!"           แพทริกส่งเสียงคำรามในคอเบาๆ พร้อมกับก้าวเท้าเข้ามาหาเธอ แต่หยุดทันทีเมื่ออิงกริดเดินช้าๆ เหมือนไม่ตั้งใจเข้ามาในห้องครัว  แปลกจริงๆ ที่ยัยก้อนน้ำแข็งจะรู้ไปเสียทุกทีที่เธออยู่กับแพทริกสองต่อสอง - เทสซาอดนึกไม่ได้ -นี่หล่อนซ่อนเครื่องดักฟังไว้ตามที่ต่างๆ หรือมีตาที่เหมือนมองทะลุกำแพงได้กันแน่?   จากคุณ : 'ณวรา' - [ 7 เม.ย. 46 23:44:26 A:203.107.194.172 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12           "อ้า.. แพทริก" หล่อนพูดเสียงต่ำๆ ในคอ "ดีใจจัง ที่เห็นคุณมาหาข้าวทานเองอย่างนี้"           ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่เดินผ่านหล่อนกลับออกไป เทสซาคาดว่าอิงกริดจะนึกเคือง แต่กลับประหลาดใจที่เห็นหล่อนมองตามหลังเขาไปด้วยแววตาอ่อนโยน           "เวลาที่เกิดปัญหาแล้วต้องคิดแก้ไขให้เสร็จ แพทริกจะไม่นึกถึงอะไรเลย" หล่อนพูดต่อ           งั้นรึ? เทสซานึก  และรู้สึกสะใจแล้วเพียงแค่คิดว่าจะเล่าให้อิงกริดได้รับรู้ว่า ถ้าหล่อนเดินเข้ามาในครัวเร็วกว่านี้อีกสักห้านาที หล่อนจะได้เห็นอะไรบ้าง           "ฉันหวังว่า เธอคงไม่ได้รบกวนคุณแพทริก ชวนเขาคุยเรื่องไร้สาระนะ" อิงกริดพูดสำทับ           "ฉันก็ไม่แน่ใจค่ะ เพราะเห็นคุณฮาร์เปอร์นั่งหัวเราะอย่างเดียว พูดไม่ออก เลยไม่ได้บอกให้ฉันหยุดคุย!"           อิงกริดเม้มปากเป็นเส้นตรง "คุณฮาร์เปอร์หัวเราะขำเธอ ไม่ใช่หัวเราะขำกับเธอ รู้ไว้บ้างสิ  เขาเห็นเธอเป็นแค่อะไรสักอย่างที่น่าสนใจ และยังบอกอีกด้วยว่า น่าจับเธอเก็บใส่หลอดแก้วเอาไว้ศึกษา"           "ต๊าย! แล้วจะเอาหลอดแก้ววางไว้ในห้องนอนของคุณฮาร์เปอร์หรือเปล่าคะ" เทสซาถามกลับเสียงตื่นเต้น สนุกกับการได้เห็นสีหน้าโกรธจัดของอิงกริด ก่อนที่หล่อนจะหมุนตัวกลับ เดินออกไปพร้อมกับกระแทกประตูปิดตามหลัง           ถึงจะได้คะแนนเต็มสิบแต้มในการต่อปากต่อคำกับแม่สาวชาวสวีเดนครั้งนี้ แต่เทสซากลับไม่รู้สึกเริงร่าเป็นสุขสักเท่าไร  จุมพิตที่แพทริกประทับรอยฝากไว้ให้นั้น ได้กระตุ้นปลุกเร้าอารมณ์ความรู้สึกที่ได้อยู่อย่างสงบเงียบมานานหลายปีให้ปะทุขึ้นมา และหญิงสาวไม่แน่ใจว่าเธอสามารถจะจัดการสะกดให้มันกลับคืนสู่สภาพเดิมได้  เทสซาไม่อยากคิดอย่างนั้นเลย เพราะมันทำให้เธอรู้สึกแย่เอามากๆ สำหรับหญิงสาวที่เคยภูมิอกภูมิใจเสียนักหนาว่าสามารถควบคุมตัวเองได้ดียิ่งเสมอมา  และเมื่อกลับถึงบ้านเย็นนี้ เธอคงต้องคิดมากทั้งคืนเป็นแน่           นี่เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวไม่ใช้ทางลัดที่ต้องเดินตัดสนามและมุดลอดช่องโหว่ที่กำแพง เพราะคนงานเริ่มซ่อมกำแพงไปได้ครึ่งหนึ่งแล้ว และยังมีอิฐที่กองวางอยู่ข้างๆ เตรียมพร้อมสำหรับทำให้เสร็จเรียบร้อยในวันรุ่งขึ้น  เทสซาเดินตามถนนมุ่งไปประตูใหญ่ แกว่งแขนไปเรื่อยๆ สูดหายใจลึก ได้กลิ่นหอมของดอกไม้ จนเดินมาเกือบถึงประตูใหญ่ที่ทำด้วยเหล็กหล่อ เมื่อได้ยินเสียงรถยนต์แล่นตามหลังมาจอดข้างตัวเธอ           "วันนี้ ทำงานเสร็จเร็วกว่าปกตินี่" แพทริกเอ่ยทัก           "ค่ะ" หญิงสาวหันหน้าไปมอง ประสานตากับดวงตาสีฟ้าเข้มจัดคู่นั้น บังคับตัวเองไม่ให้อ่อนไหวไปกับประกายวิบวับจากนัยตาที่จ้องตอบมา           "เจอกันใหม่พรุ่งนี้นะ" เขาพูดต่อ           นั่นเป็นประโยคคำถาม หรือประโยคคำพูดธรรมดาล่ะ? แต่สัญชาตญาณกระซิบบอกว่า แพทริกไม่แน่ใจว่าที่เธอทำงานเสร็จเร็วกว่าปกติ เพราะไม่มีงานให้ทำแล้วสำหรับวันนี้ หรือเพราะเธอลาออกกันแน่           "พรุ่งนี้ฉันจะไม่มาทำงานค่ะ" หญิงสาวเอ่ยบอก           "บ้าจริง! เทสซา! คุณอยากให้ผมขอโทษอีกครั้งที่จูบคุณหรือยังไง"  ชายหนุ่มกระโดดออกจากรถ ย่างเท้าเดินเข้ามาหาเธอ แต่เปลี่ยนใจ เอนตัวพิงกับประตูรถแทน "ผมบอกแล้วไง ผมทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ไม่ทันคิด แต่มันจะไม่เกิดขึ้นอีก"           เทสซายักไหล่ คิดตัดสินใจว่าจะทำอย่างที่เขานึกดีไหม ลาออกเสียเลย           "ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป คุณไม่ต้องห่วง คุณปลอดภัยจากผมแน่ๆ " เขาให้สัญญา           หญิงสาวฟังออกว่าแพทริกพูดด้วยน้ำเสียงขำนิดๆ เธอรู้ดีว่า เขาคิดว่าเธอทำเกินเหตุ และเขาก็คิดถูกเสียด้วย เพราะถ้าเป็นเพียงเด็กสาวอายุสิบแปดที่ปล่อยชีวิตให้ล่องลอยไปตามยถากรรมอย่างที่แสดงตนไว้ เธอคงไม่คิดอะไรกับการถูกจุมพิตอย่างนี้  แต่การที่แสดงให้เห็นว่าโกรธเพราะรู้สึกว่าถูกลบหลู่นั้น เธอกำลังทำตัวเหมือนกับสาวอายุยี่สิบเจ็ดที่รู้จักผิดชอบชั่วดี เหมือนกับตัวตนที่แท้จริงของเธอ  และที่ย่ำแย่ไปกว่านั้นก็คือ หญิงสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกันส่วนใหญ่นั้น ล้วนแต่มีประสบการณ์ในด้านความสัมพันธ์เชิงชู้สาวมากกว่าเธอทั้งนั้น           ภาพที่แพทริกยืนพิงข้างรถ แต่งตัวตามสบายแต่ดูดีในกางเกงผ้าลินนินสีดำพร้อมกับเสื้อสเวตเตอร์นั้น ทำให้หญิงสาวสัมผัสถึงแรงดึงดูดที่แผ่ออกมาจากเขา พร้อมกับอารมณ์สนองตอบของตัวเองอีกครา "ฉันอยู่ทำงานต่อก็ได้ค่ะ" เทสซาได้ยินเสียงตัวเองพูดขึ้น           "ดีมาก และผมให้สัญญาว่า จะอยู่ห่างคุณให้มากที่สุด ตกลงตามนี้นะ"           "ทำได้ยังงั้นก็ดี" หญิงสาวเดินห่างออกไป           "เจอกันพรุ่งนี้ล่ะ" เขาเอ่ยต่อ           "ก็บอกแล้วนี่คะว่า พรุ่งนี้จะไม่มาทำงาน"           "อ้าว ผมนึกว่าคุณ . "           "ฉันขอลาพักหนึ่งวันค่ะ" เทสซาตัดสินใจทันที  ในวินาทีนี้ เธอจำเป็นต้องอยู่ห่างจากแพทริกให้มากที่สุด           "จะไปลอนดอนหรือไง"           "ไม่ไปลอนดอน แล้วจะให้ไปไหนล่ะคะ ถ้าอยากจะสนุกสุดเหวี่ยง ก็ต้องไปที่นี่แห่งเดียวเท่านั้นแหละ"             "นึกภาพได้เลยว่า คุณคงสนุกสุดเหวี่ยงทุกครั้ง" ชายหนุ่มตอบเสียงขุ่น หันกลับเข้าไปนั่งในรถ พร้อมกับสตาร์ทเครื่อง           หญิงสาวออกเดินต่อไปบ้านกรีนทรีส์ นึกแปลกใจว่าทำไมแพทริกต้องแสดงท่าทางเคืองๆ เมื่อรู้ว่าเธอจะไปลอนดอน พร้อมกับสงสัยว่าเป็นไปได้หรือไม่ที่เขาจะสนใจในตัวแม่สาวน้อยผู้ช่วยงานบ้านมากกว่าที่จะยอมรับได้!           เทสซานึกขำความคิดของตัวเอง แต่มันทำให้เธอต้องคิดเลยไปถึงสิ่งอื่นที่น่าขำน้อยกว่าหน่อย แม้จะน่าสนใจมากกว่าก็ตาม           และยังล่อแหลมเกิดอันตรายได้ง่ายกว่าอีกด้วย                            ~~~~~~จบบทที่เจ็ด~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 7 เม.ย. 46 23:58:58 A:203.107.194.172 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนต่อไปอยู่ไหน มาเร็วๆ นะคะ จากคุณ : sun - [ 8 เม.ย. 46 09:20:07 A:203.149.51.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 แปลได้ดีจังเลยค่ะ ชอบมากๆ้ลย จากคุณ : Gades - [ 8 เม.ย. 46 09:56:09 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แพทริกนี่ อวดดีจริงๆ ฮึ่ม จากคุณ : scottie - [ 8 เม.ย. 46 10:43:29 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตามมาอ่านต่อ อิ อิ   จากคุณ : zeasa - [ 8 เม.ย. 46 21:03:20 A:161.200.255.162 X:161.200.131.41 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณค่ะ ทุกๆ คนที่ตามอ่านอย่างเหนียวแน่น แต่ค่ำนี้ขออภัย เจออาการตรวจแก้ไขไม่ทันอีกแล้ว.. แหะ แหะ แหะ เลยขอเอาเรื่องสั้น(เก่า) เรื่องที่สองมาแปะให้อ่าน (สำหรับคนที่ยังไม่เคยอ่าน) แก้ขัดตาทัพไปก่อน :) ที่เวปเดิมค่ะ www.geocities.com/naawara_ii/enjoyreading ถ้าอ่านเรื่องสั้นแล้ว มีข้อติชมยังไง ก็มาโพสต์บอกให้ทราบบ้างนะคะ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 8 เม.ย. 46 23:32:32 A:203.107.198.165 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 ผมชอบเรื่องนี้มากครับ ช่วยแปลเร็วๆด้วยครับ จากคุณ : กลางใจ - [ 9 เม.ย. 46 01:33:37 A:203.113.37.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19  พึ่งได้อ่านเจองานแปลของคุณณรา  เป็นแนวที่ชอบซะด้วย   แปลได้ราบรื่นและเรื่องก็สนุกซะด้วยสิคะ  ติดหนึบเลยเนี่ย จากคุณ : เจ้าขา - [ 9 เม.ย. 46 04:56:19 A:80.213.225.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 Good story, Good translator and good readers. Ha Ha. จากคุณ : Will - [ 9 เม.ย. 46 09:53:56 A:204.221.204.100 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 ต้องยอมรับว่า เข้ามาอ่านความเห็นของมิตรรักนักอ่านแล้ว ปลื้มมากๆๆๆ ค่ะ :-)  สงสัยว่าจะตกงานก็คราวนี้ล่ะ งานหลวงไม่ทำ ทำแต่งานราษฎร์ อิ อิ อิ แต่ไม่เป็นไร --- ก็มันอยากทำอ่ะ !! สงสัยจริงๆ ว่า ถ้าคณ scottie สวมบทเป็น เทสซา แล้ว อีตาแพทริกต้องโดนแป๊บน้ำตีหัวแตกแน่เลย !! จากคุณ : 'ณวรา' - [ 9 เม.ย. 46 23:08:16 A:203.107.201.99 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 บทที่แปด ********           หลังจากตกลงใจที่จะเดินทางเข้าลอนดอนแบบไปเช้าเย็นกลับแล้ว เทสซาต้องบังคับตัวเองไม่ให้ไปหาเซอร์เดนนีสที่โรงพยาบาล เพราะรู้ตัวดีว่า ถ้าเหยียบเท้าเข้าไปเมื่อไร เธอจะหักห้ามใจไว้ไม่ได้ที่จะขอกลับไปทำงาน หญิงสาวตัดสินใจที่จะไปเยี่ยม บ๊อบบี้ มิลเล็ต แทน เพราะอยากรู้ความคืบหน้าของการแสดงผลงานศิลป์ที่ทำจากเงินและไม้ ที่บ๊อบบี้ร่วมจัดกับเพื่อนอีกคน           เทสซาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ยาวใต้ต้นโอ๊กต้นโปรดของลุงมาร์ติน ใช่แล้ว-เธอจะไปหาบ๊อบบี้ หนุ่มที่ทำให้เธอสบายใจทุกครั้งที่เจอหน้า ช่างไม่เหมือนกับแพทริกเสียเลย และยิ่งไม่ต้องไปเปรียบเทียบกับอิงกริดให้เสียเวลา!  หญิงสาวเอนตัวพิงกับลำต้นโอ๊ก หวนคิดถึงมิตรภาพที่ก่อเกิดขึ้นกับอดีตคนไข้ของเธอคนนี้           วันถัดมาหลังจากที่ได้รับการผ่าตัดเพราะเหตุจากเยื่อบุช่องท้องอักเสบ บ๊อบบี้เกิดอาการติดเชื้อ เทสซาซึ่งเป็นหมอเจ้าของไข้ต้องเข้าไปตรวจอาการ และเมื่อเงยหน้าขึ้น กลับเห็นรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของชายหนุ่มที่ป่วยหนักคนนี้           "หมอว่า ตอนนี้ คุณคงไม่รู้สึกร่าเริงหรือสบายดี เหมือนกับรอยยิ้มของคุณหรอกนะ ใช่มั้ย" เธอถาม           "ผมสบายดีครับ" บ๊อบบี้ตอบเสียงกระซิบ ทั้งๆ ที่มีไข้สูงถึง 104 องศาฟาเรนไฮท์!           "เรียกพยาบาลเลยนะคะ ถ้ารู้สึกปวด เขาจะฉีดยาระงับให้"           "ไม่จำเป็นหรอกครับ ผมสบายดี"           บ๊อบบี้จะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่เจอกัน เขาจะสบายดีและยิ้มร่าเริงเสมอ แต่อีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา เมื่อไข้ลดลงจนเป็นปกติ พอเห็นหน้าเธอ เขาส่งเสียงทักทาย "หวัดดีคร้าบ หมอ ถ้าหมอเสียบเข็มต่อท่อให้ผมอีกล่ะก้อ ผมต้องรู้สึกเหมือนกับรถจักรไอน้ำแน่ๆ !"           "แล้วคุณรู้อะไรเกี่ยวกับรถจักรไอน้ำบ้างล่ะ" หญิงสาวถามหยอกเล่น           "หมออยากจะรู้เรื่องไหนล่ะ มันเป็นงานอดิเรกของผมเชียวนะ"           ฟังแล้วไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายที่อยู่ในวัยหนุ่มแน่น ไว้ผมสั้นทรงตั้งชี้ฟ้าย้อมสีทองอร่าม และใส่ต่างหูข้างหนึ่งคนนี้ จะชอบรถจักรไอน้ำมากจนเอามาเป็นงานอดิเรกได้ "หมอนึกว่ามันหมดยุค ไม่มีเหลือให้เห็นอีกแล้วนะนี่"           "ยังไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับหมอ พอมีเหลือให้บริการอยู่บ้างในอินเดีย กับแถบอเมริกาใต้  ผมวางแผนไว้แล้ว สักวันหนึ่งผมต้องไปดูให้เห็นกับตาทุกขบวนที่ยังเหลืออยู่ให้ได้"           "ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ"           "มันทำให้ผมมีเป้าหมายในชีวิต สักวันผมต้องรวยให้ได้ แล้วเมื่อนั้น ผมก็จะเริ่มเดินทางไปให้ทั่ว!"           "คุณทำงานอะไรเหรอ"           "แกะสลักไม้ แล้วขายตามตลาดนัดครับ"           "หมออยากเห็นบ้างจัง" เธอพูดลอยๆ ไม่คิดจริงจัง           "ไปแถวแบตเตอร์ซีสิครับ แล้วหมอจะได้เห็น ผมเช่าบ้านอยู่กับเพื่อนอีกสองคน ไม่ใหญ่ไม่โตเหมือนวังบัคกิ้งแฮมหรอก แต่อย่างน้อย มันก็มีหลังคาคุ้มหัวให้ผมได้" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 9 เม.ย. 46 23:13:38 A:203.107.201.99 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23          อีกเจ็ดวันต่อมา บ๊อบบี้ออกจากโรงพยาบาลกลับไปพักต่อที่บ้าน และอีกหนึ่งเดือนต่อมา เอาบัตรเชิญทานน้ำชามาให้ด้วยตัวเอง  หากปฏิเสธ คงเป็นการเสียมารยาทแน่ เทสซาจึงเขียนตอบรับกลับว่า เธอว่างบ่ายวันเสาร์หน้า ด้วยเหตุนี้ เมื่อถึงวันหยุดที่เธอมีเพียงหนึ่งวันต่อหนึ่งเดือน หญิงสาวพบตัวเองยืนอยู่หน้าอาคารเก่าที่สร้างขึ้นในสมัยพระนางเจ้าวิคตอเรีย ที่ดูทรุดโทรมเพราะขาดการดูแลที่ดี ตั้งอยู่ในย่านที่ไม่พลุ่งพล่านในเขตแบตเตอร์ซี  ในวูบแรก สัญชาตญาณเตือนให้เธอหันหลังกลับ แล้วรีบวิ่งหนีไปเสีย แต่เทสซาตั้งสติ รวบรวมความกล้า แล้วยกมือขึ้นเคาะประตูที่เกือบหมดสภาพนั้น           เมื่อไม่มีเสียงตอบ เธอเคาะดังๆ อีกครั้ง แต่ยังไม่มีใครมาเปิดประตูอยู่ดี บางที บ๊อบบี้อาจลืมไปแล้วก็ได้ว่าเธอตอบรับจะมาวันนี้ เลยออกไปข้างนอก           เฮ้อ-- แล้วกันไป หญิงสาวนึก พร้อมกับก้าวลงบันไดหน้าประตู - อย่างน้อย ฉันก็ได้มาตามนัดแล้ว  ขณะที่หันหลังเดินจากไป ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็ว เมื่อหันกลับไปดู เทสซาเห็นชายวัยหนุ่มแน่นใส่เสื้อแจ็คเก็ตหนังยืนอยู่ที่ทางเข้า ไว้ผมทรงคล้ายหงอนไก่ มีกระจุกผมสีดำตั้งชี้ฟ้าอยู่บนศีรษะ           "หมอเหรอนี่" หนุ่มคนนั้นถาม พร้อมกับส่งสายตามองเธอทั่วตัว           "อย่าบ้าไปหน่อยเลย" หนุ่มคนที่สองที่ไว้ผมทรงหยิกหยองย้อมสีรุ้ง ชะโงกหน้าข้ามไหล่หนุ่มคนแรกมาดู           "พอ.. พอแล้ว หยุดได้แลยทั้งสองคน" เสียงบ๊อบบี้ดังขึ้นจากด้านหลังของหนุ่มทั้งสอง "ดีใจจังที่หมอมาได้ เชิญเข้ามาเลยครับ เจฟ ทิม นี่คือสุภาพสตรีที่ช่วยชีวิตของเราไว้ รู้จักไว้ซะ"           "หมอเสียเวลาไปช่วยมันทำไมกัน!" หนุ่มที่ไว้ผมทรงหยิกหยองย้อมสีรุ้ง - เจฟเอ่ยบอก พร้อมกับเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ ดังขึ้น  ทั้งสามพาเทสซาเข้าไปในหัองครัวเล็กๆ บนโต๊ะไม้ที่ตั้งอยู่กลางห้อง มีถ้วยสีสดใสหลายใบ และจานใส่ห่อขนมปังกรอบวางอยู่           "หมอหาทางมาง่ายมั้ยครับ" บ๊อบบี้ยิ้มกว้างสีหน้าสดชื่น ขยับเก้าอี้ออกมาให้หญิงสาว           "ก็หาง่ายแบบมาครั้งแรกล่ะนะ" เธอยิ้มตอบ รู้สึกสบายใจเมื่ออยู่ท่ามกลางหนุ่มๆ พวกนี้ ถึงจะเป็นหนุ่มพังก์ทำตัวประหลาด แหวกกระแสสังคม แต่กลับหยิบยื่นความเป็นมิตรให้อย่างง่ายดาย และมีน้ำใจอย่างเหลือล้น           "หมอมาชื่นชมกับงานของบ๊อบบี้เหรอครับ" หนุ่มที่ไว้ผมทรงหงอนไก่ - ทิมเอ่ยถามขึ้น ดึงเทสซาออกจากความนึกคิดของตัวเอง           "มีอะไรจะให้ชื่นชมกันล่ะ" บ๊อบบี้พูดขัดขึ้น ยกกาต้มน้ำออกจากเตา           "พูดอีก ก็ถูกอีกแหละ" เจฟเห็นด้วย "เราว่า หมอต้องถือแว่นขยายเอาไว้ส่องดูงานแกะสลักของนาย ถึงจะเห็นความงามได้ชัดดี"           "มันก็ทำเงินให้ได้พอกันตายล่ะพวก" บ๊อบบี้ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ส่งจานขนมปังกรอบไปรอบๆ           "ถึงยังงั้น ฉันก็ยังอยากจะเห็นงานของคุณอยู่ดี" เทสซาเอ่ยขึ้นตามมารยาท นึกมองเห็นภาพสัตว์ตัวเล็กตัวน้อย และคนแคระตัวจิ๋วเต็มไปหมด อย่างที่หาซื้อได้ตามตลาดนัดทั่วไป หากแต่ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ความจริงก็ปรากฏให้เห็น เมื่อหญิงสาวเดินตามบ๊อบบี้เข้าไปในห้องโล่งๆ หน้าต่างไม่ติดผ้าม่าน เบาะรองนั่งกระจัดกระจายตามพื้นห้อง เธอต้องนิ่งงันไปเพราะคาดไม่ถึง           สัตว์ตัวเล็กต้วน้อย คนแคระตัวจิ๋วที่ดูจุ๋มจิ๋มยังงั้นหรือ? หญิงสาวรีบเปลี่ยนความคิดอย่างรวดเร็ว! สิ่งที่เธอเห็นอยู่เบื้องหน้าไม่ใช่เพียงแค่งานอดิเรกของหนุ่มพังก์ แต่เป็นงานศิลป์ที่เกิดจากพรสวรรค์แท้ๆ  รายละเอียดของภาพที่แกะสลักบนแผ่นไม้หลายชิ้นแขวนตามผนังห้อง แต่ละชิ้นเป็นภาพทิวทัศน์ป่านั้น ล้วนแต่ยืนยันความคิดของเทสซา  ทั้งๆ ที่ยังอยู่ในสภาพกึ่งตะลึงงัน เธอเดินเข้าไปพินิจพิจารณาใกล้ๆ  ภาพหนึ่งเป็นภาพของรถจักรไอน้ำจอดอยู่ที่สถานีรถไฟในชนบทของอังกฤษ อีกภาพเป็นรถจักรไอน้ำกำลังแล่นพ่นควันโขมงอย่างภาคภูมิใจไปตามเทือกเขาแอนเดสในเปรู และภาพที่สาม รถจักรไอน้ำแล่นช้าๆ ผ่านทิวทัศน์แถบอัฟริกา ที่เต็มไปด้วยกวางเขายาว ยีราฟ และช้าง ภาพทั้งหมดต่างแสดงรายละเอียดได้อย่างหมดจด หญิงสาวสงสัยจริงๆ ว่า บ๊อบบี้ไปหาข้อมูลรายละเอียดพวกนี้มาจากไหน ถึงเข้าใจได้ดีเยี่ยมเช่นนี้  ดวงตาคู่นั้นช่างเก็บภาพได้ทุกซอกทุกมุมได้ละเอียดถี่ถ้วนเสียจริง! แล้วมือคู่นั้นอีกล่ะ มือศิลปินที่ราวกับเสกเวทมนตร์ได้!  นอกจากนี้ ยังมีอีกประมาณหกชิ้นที่เป็นภาพถนนหนทาง เต็มไปด้วยผู้คน รถ อาคารสูงเรียงรายเป็นแถว ซึ่งแสดงให้เห็นชีวิตในเมืองได้อย่างดี ทั้งเซาะทั้งแกะบนไม้มะฮอกกานี ไม้สัก ไม้สน ไม้เบิร์ช  งานที่ใช้ไม้หลายชนิดที่ให้สีสันและความมันขึ้นเงาแตกต่างกันไป จากคุณ : 'ณวรา' - [ 9 เม.ย. 46 23:25:57 A:203.107.201.99 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 ..looking for next ch na ka จากคุณ : Jaa - [ 9 เม.ย. 46 23:27:54 A:63.164.145.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 ว้า ทำไมสั้นจังคะ กำลังสนุกเลย จากคุณ : sun - [ 10 เม.ย. 46 08:38:57 A:203.149.42.31 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 ตามมาอ่านค่ะ เกาะติดขอบจอ(คอม)นะคะ จากคุณ : Gades - [ 10 เม.ย. 46 10:21:12 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ไม่เอาแป๊บน้ำหรอกค่ะ เอาลูกบาสนะ จะได้เด้งกลับมา เอาขว้างหัวได้อีก หลงตัวเองจริงๆ ตาแพทริกนี่ ถ้ารู้ส่าเรา เอ๊ย เทสซาเป็นหมอศัลย์ละก็ หึ หึ .. รถจักรไอน้ำนี่เป็นสเน่ห์จริงๆ นะ ชอบเหมือนกัน จากคุณ : scottie - [ 10 เม.ย. 46 13:44:20 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ตอนนี้ สั้น จังเลย อ่า.......... อยากอ่านต่อ .........จังเลย จากคุณ : zeasa - [ 10 เม.ย. 46 19:25:13 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 Yes..........the last one is so short. จากคุณ : Will - [ 11 เม.ย. 46 10:38:10 A:204.221.204.100 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 ตอนนี้ก็ว่างพอมาทำงานอดิเรกต่อแล้วล่ะค่ะ ขออภัยที่ต้องรอกัน---- แต่ก่อนอื่น ขออวยพรวันเกิดย้อนหลังให้กับคุณ scottie มิตรรักนักอ่านชั้นยอด --- ขอให้มีความสุขมากๆ นะคะ หวังอะไร ได้สิ่งนั้น และถ้ายังไม่มีใครในหัวใจ ขอให้มีอย่างแพทริกผ่านมาสักคน ทั้งเก่ง ทั้งหล่อ ทั้งรวย แต่ขอให้ลดอีโก้ลงให้เหลือน้อยๆ หน่อย ---- จากคุณ : 'ณวรา' - [ 11 เม.ย. 46 23:57:53 A:203.107.193.58 X: ]

ความคิดเห็นที่ 31           "งานพวกนี้ สุดยอดจริงๆ" หญิงสาวพึมพำพลางหายใจถี่ด้วยความตื่นเต้น "เคยเอาไปให้ห้องศิลป์ไหนดูแล้วหรือยัง"           "ผมเคยเอาไปให้ดูครั้งหนึ่ง แต่เจ้าของร้านไม่สนใจ"           "เจ้าของร้านคนนั้นตาไม่ถึงนะสิ"           "หมอหลอกผมเล่นหรือเปล่า?"           "วันนี้ หมอว่างทั้งวัน ไม่ต้องเข้าเวร" เทสซาไม่ตอบคำถามของบ๊อบบี้ ใจจดใจจ่อกับแผนการที่คิดขึ้น "เดี๋ยวหมอจะออกไปเอากล่องกับกระดาษห่อกันกระแทกกลับมาใส่พวกนี้นะ ไม่อยากเสี่ยง กลัวงานแกะสลักของคุณจะเสียหายตอนขนย้าย"           "หมอคิดจะทำอะไรกันแน่ครับ?"           "จะเอาไปให้คนรู้จักดู เขาเป็นเจ้าของห้องศิลป์แถวเมย์แฟร์"           "ผมว่า หมอหวังสูงไปหน่อยแล้วมั้ง" บ๊อบบี้ยกมือเกาหัวไปมา           "ไม่สูงเกินความสามารถของคุณหรอก รอให้หมอจัดการจนเสร็จก่อนสิ นายบ๊อบบี้ มิลเล็ต จะกลายเป็นศิลปินที่โด่งดัง และร่ำรวยพอที่จะเดินทางไปดูรถจักรไอน้ำทั้งหมดได้ทั่วโลกทีเดียว!"            เกรแฮม กอสเตอร์ เจ้าของห้องศิลป์ที่ตั้งบนอยู่แถวถนนบอนด์ สตรีท นั้น เป็นห้องศิลป์ที่รู้จักกันดีในแวดวงจิตรกร ศิลปินรุ่นใหม่ และเป็นเพื่อนของพ่อทูนหัวของหญิงสาวอีกด้วย เกรแฮมต้อนรับเธออย่างอบอุ่น ในขณะที่เด็กในร้านช่วยบ๊อบบี้ขนกล่องใส่ชิ้นงานขึ้นไปที่ห้องทำงานของหนุ่มสูงวัยเจ้าของห้องศิลป์           "กรุณาพูดตรงๆ เลยนะคะ" เทสซากระซิบบอกเกรแฮม เมื่อชิ้นงานต่างๆ ถูกวางเรียงรายไว้รอบๆ ห้อง "หนูไม่อยากได้ยินคำชม ถ้ามันไม่จริงค่ะ"           "ลุงไม่เคยคิดที่จะทำอย่างนั้นหรอกจ๊ะ ไม่ต้องห่วง" เขาก้มลงพินิจพิจารณางานแกะสลัก ปล่อยให้หญิงสาวนั่งรอเงียบๆ กับบ๊อบบี้           "ผมขอโทษครับ ที่หมอทำให้คุณต้องมาเสียเวลากับงานพวกนี้" บ๊อบบี้เอ่ยขึ้นหลังจากที่นั่งรอมาด้วยความรู้สึกว่านานเป็นชั่วโมง แต่ในความเป็นจริง เพียงไม่กี่นาที "ผมจะห่อเก็บให้เรียบร้อย แล้วก็ไปดีกว่าครับ"           "คุณยังไปไหนไม่ได้ จนกว่าเราจะมาคุยกันเรื่องสัญญาก่อนดีมั้ย" เกรแฮมตอบ           "หมายความว่าคุณ - คุณชอบงานของผมหรือครับ"           "แค่พูดว่าชอบเฉยๆ  ยังน้อยไปนะ ต้องบอกว่า ชอบมาก"           ภายในไม่กี่สัปดาห์ บ๊อบบี้มีสตูดิโอเป็นของตัวเอง โดยที่เกรแฮมให้ความช่วยเหลือด้านการเงิน และยืนยันอีกด้วยว่าที่ทำไปนี้ เขาไม่มีความเสี่ยงอะไรทั้งสิ้น           เกรแฮมพูดถูก เพราะหกเดือนหลังจากนั้น บ๊อบบี้ได้จัดนิทรรศการผลงานของตัวเองเป็นครั้งแรก และขายได้หมดทุกชิ้น เว้นแต่ภาพทิวทัศน์ที่เป็นผลงานชิ้นเยี่ยมที่สุด บ๊อบบี้กล่าวมอบให้แก่หญิงสาวด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ พูดจาติดๆ ขัดๆ - ตั้งแต่รู้จักกันมา นี่เป็นครั้งแรกที่เทสซาเห็นบ๊อบบี้เขินจนพูดไม่ออก           หลังจากที่มีเงินเก็บในธนาคารพอประมาณ ชายหนุ่มออกเดินทางไปเยี่ยมเยียนรถจักรไอน้ำที่เขาหลงใหลคลั่งไคล้ และกลับมาพร้อมที่จะทำงานต่อในฤดูใบไม้ผลิถ้ดไป           เทสซายิ้มเมื่อนึกถึงความหลังครั้งที่เธอผ่านสตูดิโอของบ๊อบบี้ตอนรุ่งสางในวันที่อากาศอบอุ่นในเดือนพฤษภาคม เมื่อเดินทางกลับบ้านหลังจากได้ทำการผ่าตัดฉุกเฉินคนไข้รายหนึ่งเสร็จ หญิงสาวสังเกตเห็นโคมไฟยังเปิดสว่างอยู่ภายใน เธอจึงเข้าไปถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ           "ไม่เคยพักผ่อนหลับนอนบ้างเลยหรือไง" เทสซาเอ่ยถามขึ้น เมื่อบ๊อบบี้เปิดประตูกว้าง เศษไม้ยังติดตามเส้นผม ทำให้รู้ได้ว่าเขากำลังง่วนทำงาน และไม่ใช่เกิดเจ็บป่วยขึ้นมา           "แล้วหมอล่ะ ไม่เคยพักบ้างเลยหรือไง" บ๊อบบี้ถามย้อนกลับทันที           หญิงสาวยิ้ม ก้าวเข้าไปในห้อง "ทำงานชิ้นใหม่อยู่หรือ"           "ครับ ผมบังเอิญเจอช่างเงินเข้าคนหนึ่ง ตอนที่กลับมาจากเปรู" เขาเล่า "เราเลยจะจัดงานแสดงร่วมกัน"           "แต่เกรแฮมไม่ชอบแสดงผลงานของศิลปินสองคนพร้อมกัน ไม่ใช่เหรอ"           "เขาเลือกไม่ได้หรอกครับ" บ๊อบบี้เล่าต่อ "เพราะเงินเป็นส่วนประกอบ ฝังติดตกแต่งไปตามงานแกะสลักน่ะ"           "ไหน เอางานชิ้นใหม่มาอวดให้ดูบ้างสิ" เทสซาเอ่ยขอ           "ใจร้อนจริงเชียว!" เขาทำเสียงเอ็ด "ให้เวลาพวกเรานานๆ หน่อยซิคร้าบ " จากคุณ : 'ณวรา' - [ 12 เม.ย. 46 00:16:12 A:203.107.193.58 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 ขอแปะต่อพรุ่งนี้นะคะ ตอนนี้หมดสภาพแล้ว จากคุณ : 'ณวรา' - [ 12 เม.ย. 46 00:19:01 A:203.107.193.58 X: ]

ความคิดเห็นที่ 33 เปลี่ยนใจ เปลี่ยนใจ มาแปะต่ออีกหน่อยก่อนไป Zzzzzzzzzzz ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~           และเธอก็ให้เวลาพวกเขาทำงานกันตามสบายจริงๆ เพราะนี่ก็เข้าเดือนสิงหาคมแล้ว ถึงเวลาไปเยี่ยมบ๊อบบี้อีกครั้งเพราะได้โอกาสและลาพักเรียบร้อยอีกด้วย พอเข้าไปในบ้าน หญิงสาวจึงโทรหาชายหนุ่มอดีตคนไข้อย่างไม่รอช้า           "หมอจะกลับมาเลย ใช่มั้ยครับ" บ๊อบบี้ถามทันที           "ยังก่อน"           "บอกตรงๆ ผมไม่สบายใจเลยที่หมอประจำตัวผมมาป่วยเสียเองยังงี้"           "หมอไม่ได้ป่วยนะ" เธอแย้งกลับทันควัน "เพียงแต่ทำงานหนักไปหน่อย แต่ตอนนี้ ดีขึ้นตั้งเยอะแล้วล่ะ พรุ่งนี้มาเจอกัน แล้วดูกับตาเองสิ ถ้าว่างน่ะ"           "สำหรับหมอแล้ว ผมว่างเสมอคร้าบ  หมอมาเร็วหน่อยสิ ผมขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงมื้อกลางวันหมอเองนะ"           เมื่อถึงสิบเอ็ดโมงเช้าวันต่อมา เทสซาปรากฎตัวที่สตูดิโอของบ๊อบบี้ และผิดหวังมากเมื่อเห็นผนังห้องว่างเปล่า แม้จะมีงานที่ยังแกะสลักไม่เสร็จทิ้งคาอยู่บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ข้างหน้าต่าง ให้เห็นว่าเขากำลังทำงานอยู่ก็ตาม           "แหม หมอก็นึกว่าคุณจะมีชิ้นงานมาอวดกันบ้าง" หญิงสาวพึมพำ ทำท่าเฉยๆ เพราะรู้ดีว่า บ๊อบบี้ไม่ชอบให้ใครมาเร่งเรื่องงาน           "ก็มีน่ะสิครับ" เขาหัวเราะในลำคอ "แต่เพราะคราวนี้ มันมีส่วนประกอบของเงินกับทอง เราเลยต้องเก็บมันไว้ที่แหล่งค้าเงิน คนที่ผมร่วมงานดัวย แจ๊คเปิดร้านค้าเงินอยู่ที่นั่น เดี๋ยวเราไปที่ร้านของเขากันก่อน แล้วค่อยไปทานอาหารกันนะหมอ"           อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งสองเดินผ่านร้านรวงต่างๆ ทั้งร้านใหญและร้านเล็กในแหล่งค้าเงิน ซึ่งตั้งอยู่ต่างระดับ ต่ำกว่าทางเดินเท้าบริเวณถนนชานเซอรี่ เลน และโด่งดังมากในเรื่องวัตถุโบราณเครื่องเงินเก่าต่างๆ           แจ๊คมีลักษณะท่าทางคล้ายกับบ๊อบบี้ เพียงแต่สูงวัยกว่า และไม่ทำผมทรงประหลาดๆ  แม้ว่าเครื่องเงินที่เขาขายอยู่นั้น จะเป็นวัตถุโบราณแบบค่อนไปทางอนุรักษ์นิยมมากก็ตาม           "พวกนักท่องเที่ยวชอบของอย่างนี้ครับ" แจ๊คอธิบายให้หญิงสาวฟัง "แต่งานที่ผมทำเอง ต่างกันลิบลับเลย"           "เอาออกมาอวดหมอหน่อยสิ" บ๊อบบี้หันไปสั่งเพื่อน แล้วพาเทสซาเดินไปยังหลังร้าน พร้อมกับที่แจ๊คระแวดระวังไม่ให้คนอื่นเห็น เปิดผ้าคลุม เผยให้เห็นผลงานที่ทั้งสองเตรียมกันไว้สำหรับนิทรรศการ           หญิงสาวต้องตะลึงงันไปอีกครั้งเมื่อเห็นผลงานที่แปลกใหม่ไม่ซ้ำใคร และความงามของมัน บ๊อบบี้ได้แกะสลักทิวทัศน์ป่าดงดิบ แต่งแต้มอย่างฉลาดด้วยการฝังเงินและทองชิ้นเล็กๆ ให้แลดูวับแวมตามลำต้นไม้ ปีกของวิหคที่กำลังโผบิน และปากจมูกของสัตว์  ส่วนภาพของท้องทะเลนั้น มีเรือใบหลากลำทอประกายจากชิ้นทองที่ฝังลงเนื้อไม้ด้วยฝีมือที่ละเอียด  พร้อมกับใบเรือที่กางรับลมเต็มที่ มองดูสมจริงราวกับว่า กำลังจะแล่นท้าลม โจนทะยานไปเหนือคลื่นสีเงินนั้น           "คุณเกรแฮมเห็นแล้วหรือยัง" เทสซาเอ่ยถาม           "เห็นเมื่อวานนี้เองครับ" บ๊อบบี้ตอบ "คุณเกรแฮมกำหนดวันจัดนิทรรศการให้เราเรียบร้อยแล้วด้วย"           หญิงสาวดีใจที่ได้ยินข่าวดีนี้ ยืนยืดตัวขึ้น แต่แล้วกลับรีบก้มต่ำลงอีกครั้ง           "ไม่สบายหรือเปล่าครับ หมอ?" บ๊อบบี้รีบถามขึ้น           "เปล่า! ไม่เป็นไร" เธอยิ่งก้มต่ำลงไปกว่าเดิม           "หมอต้องไม่สบายแน่ๆ เลย หมอหน้าซีดอย่างกับเห็นผีมายังงั้นแหละ" เขาเอื้อมมือมาโอบเทสซาไว้ด้วยความเป็นห่วง           "ตาฝาดหรือเปล่า"           แต่บ๊อบบี้ไม่ได้ตาฝาดหรือคิดไปเอง เช่นเดียวกันกับเธอที่ไม่ได้ตาฝาด แต่มองเห็นแพทริกและอิงกริดอยู่ห่างไปแค่สองร้านจริงๆ ! แค่คิดก็นึกกลัวแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าแพทริกเดินมาหาเธอ และบ๊อบบี้เกิดหลุดปากบอกความจริงไปว่าเธอคือใคร!  เทสซาไม่มีเวลาพอที่จะเล่าเรื่องแปลงตัวปลอมตนให้บ๊อบบี้ฟังเสียด้วย!           หญิงสาวค่อยๆ ยืดตัวขึ้นนิด และเหลือบมองไปด้านหลังข้ามไหล่ของตัวเอง พร้อมกับถอนใจเฮือกเมื่อเห็นแพทริกและอิงกริดเดินห่างออกไปในด้านตรงกันข้าม           "เกิดอะไรขึ้นครับ" บ๊อบบี้ถามขึ้น "หมอตัวสั่นเชียว"           "หมอหิวน่ะ" เธอยอมผิดศีลข้อสี่ แต่แล้วกลับรู้สึกผิดเมื่อบ๊อบบี้รีบพาเธอไปยังร้านอาหารอิตาเลียนที่อยู่ใกล้กัน และสั่งพาสต้าจานใหญ่ให้ทานจนอิ่มแปร้ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 12 เม.ย. 46 01:03:41 A:203.107.193.58 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34 I am so glad to see your story today. Hope to see  the next one soon. จากคุณ : Will - [ 12 เม.ย. 46 10:02:36 A:204.221.204.100 X: ]

ความคิดเห็นที่ 35           เมื่อทานเสร็จและกำลังจิบกาแฟเอ็กซเพรสโซกัน เทสซาตัดสินใจเล่าความจริงให้เขาฟัง และบ๊อบบี้ก็หัวเราะจนน้ำตาไหลพราก           "อะไรนะ! หมอน่ะเหรอ ทำตัวเป็นวัยรุ่นใส่มินิสเกิ๊ต?" เขาอุทานขึ้นเมื่อหยุดหัวเราะได้ "เหลือเชื่อจริงๆ"           "แต่มันก็เหมาะกับหมอดีน่ะ" เธอตอบ ทำเสียงไม่ใส่ใจ           "พนันกันก็ได้ ผมว่าหมอต้องดูสวยจนกระชากใจแน่ๆ" บ๊อบบี้เห็นด้วย "และคงไม่มีอะไรเหมือนหมอคนดีของผมสักนิด"           "อื๊อ ฟังแล้ว เหมือนกับว่าหมอแสนจะเจ้าระเบียบ แถมน่าเบื่ออีกต่างหาก" หญิงสาวค้าน และบ๊อบบี้เริ่มหัวเราะเสียงดังอีกครั้ง           "คุณแพทริกอะไรคนนี้ของหมอ คงจะโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงเลยนะถ้าเกิดรู้ความจริงขึ้นมา แล้วนี่หมอกะจะบอกให้เขารู้เมื่อไรล่ะครับ"           "คงเร็วๆ นี้แหละ แต่ยังไม่รู้ว่าจะเป็นวันไหน"           "หมอคงไม่ได้ตกหลุมรักเขาเข้าแล้วสินะ ใช่มั้ย"           "ถามอะไรโง่ๆ อย่างนั้นล่ะ"           "ผมก็กำลังรอฟังคำตอบโง่ๆ อยู่เหมือนกันนะนี่"           "เปล่า ไม่ใช่สักหน่อย" เธอปฏิเสธ "เขาเก่ง ฉลาด มีความสามารถสูงในหน้าที่การงาน----"           "เหมือนกับหมอเลยสิ"           "และเขาก็ทนผู้หญิงทำงานอาชีพไม่ได้"           "อย่างหมอล่ะสิ!"           "นั่นแหละ" เทสซาตอบ           "ถ้างั้นก็บอกความจริงไปซะ แล้วหมอก็กลับมาอยู่ที่ลอนดอน ถ้าเราคิดที่จะแกล้งคนอื่นให้เขาดูเป็นตัวตลก ระวังนะครับ มันมักจะย้อนกลับมาหาตัวเราเอง" เขาทำหน้านิ่วคิ้วขมวด "เอ๊ะ แล้วนี่ผมเป็นใคร บังอาจมาสอนหมอได้!"           "บ๊อบบี้ คุณไม่ได้อยู่ในฐานะคนไข้ของหมออีกแล้ว คุณเป็นเพื่อนของหมอนะ และหมอก็ยินดีรับฟังความเห็นของคุณเสมอ"           ขณะที่ขับรถกลับจากลอนดอน เทสซาคิดทบทวนคำพูดของบ๊อบบี้ เขาพูดถูกทุกอย่าง เธอกำลังพาตัวเองให้เข้าไปใกล้ชิด ผูกพันกับแพทริกมากเกินไปแล้ว และมันคงไม่ได้จบลงอย่างที่เธอต้องการเป็นแน่           หญิงสายยังคงคิดเรื่องนี้อย่างไม่ค่อยจะสบายใจนักเมื่อเดินเข้าไปในห้องครัว และพบคุณแม่บ้านเบนสันกำลังนวดแป้งอยู่อย่างขะมักเขม้น           "จะอบขนมปังกลางดึกหรือยังไงคะ" เทสซาส่งเสียงทัก พยายามปั้นสีหน้าส่งยิ้มให้           คุณแม่บ้านทำเสียงฮึดฮัด ไม่มีรอยยิ้มให้เห็นดังเช่นเคย เทสซารู้สึกได้ทันทีว่าต้องมีอะไรผิดปกติแน่           "โถเก่าสมัยจอร์เจียนใบนั้นน่ะสิ" คุณแม่บ้านเอ่ยขึ้นทันที โดยไม่ต้องถาม "ใบที่คุณแอนเดอร์สันได้รับเป็นมรดกจากคุณย่าทวด น้าจะหยิบมันมาทำความสะอาดเช้านี้ แต่มันหายไปแล้วล่ะ"           "บางที น้าเอามันไปวางผิดที่ก็ได้นะคะ" หญิงสาวปลอบ           "ไม่ผิดหรอก น้าไม่เคยหยิบมันไปวางที่ไหน มันมีที่เก็บเฉพาะอยู่ในตู้โชว์เครื่องเงิน ด้านหลังสุด หลังแจกันเลย แต่พอน้าจะไปหยิบมันออกมา ก็หายไปแล้ว"           เทสซานึกขึ้นได้ทันที คืนที่จัดงานเลี้ยงกึ่งธุรกิจที่คฤหาสน์ และประตูห้องครัวที่เปิดอ้าไว้ให้เฮนรี่หนีออกไปได้  โอ้ พระเจ้า! มันเป็นความผิดของเธอเองที่ไม่ปิดล็อกประตูให้เรียบร้อย แล้วนี่มีอะไรอีกหรือเปล่าที่หายไป!  เธอสั่นไปทั้งตัว เข่าอ่อนล้มลงนั่งบนเก้าอี้           "ไม่ใช่ความผิดของน้าหรอกค่ะ หนูผิดเองแหละ" หญิงสาวพูดเสียงกระซิบ พร้อมกับอธิบายให้คุณแม่บ้านฟังอย่างละเอียด           คุณแม่บ้านเบนสันรู้สึกโล่งอกที่รู้ว่าไม่ใช่ความผิดของหล่อนที่โถเงินเก่าใบนั้นหายไป พร้อมกับพูดปลอบเทสซาให้คลายกังวล แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ก็ไม่ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้  ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดหนักไปอีก ทุกอย่างเกิดขึ้นก็เพราะเรื่องไม่ได้ความที่คิดจะแกล้งคน ทำให้เธอต้องไปๆ มาๆ ระหว่างบ้านกรีนทรีส์กับคฤหาสน์นั่นเอง           "หนูโทรแจ้งตำรวจดีกว่า" เทสซาเอ่ยขึ้น           "น้าแจ้งแล้วล่ะ ทันทีที่เจอว่าโถหายไป น้าก็โทรไปแจ้งเลย"             "แล้วน้าบอกตำรวจว่ายังไงล่ะคะ"           "น้าก็บอกว่า เราโดนขโมยขึ้นบ้านน่ะสิ แต่ตอนนั้น น้าตกใจ สับสนไปหมด นึกอะไรไม่ออก" คุณแม่บ้านส่ายหน้าไปมา "ดีแต่ว่า คุณฮาร์เปอร์มาถึงพอดี"           "แล้วคุณฮาร์เปอร์มาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะคะ" เทสซาถามทันที           "คุณฮาร์เปอร์กับคุณมอร์เทนสันเห็นรถตำรวจแล่นเข้ามาจอดที่บ้านเรา ตอนที่ทั้งสองคนกำลังจะออกจากคฤหาสน์ไปลอนดอนกันพอดี เขาก็เลยเข้ามาถามว่ามีอะไรกัน อย่างที่น้าบอกแหละจ้ะ ถ้าไม่มีคุณฮาร์เปอร์อยู่ด้วย น้าก็คงทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ทั้งกังวลทั้งสับสน จนเล่าให้ตำรวจฟังไม่รู้เรื่อง แต่คุณฮาร์เปอร์ก็พาน้าเดินสำรวจทั่วบ้าน จนพบว่ามีแต่โถเงินใบนั้นใบเดียวที่หายไป และมันก็มีค่ามหาศาลเสียด้วย!"          "หนูไม่อยากจะคิดถึงราคาของมันเลยจริงๆ" เทสซาพึมพำ "หนูว่าหนูโทรหาลุงมาร์ตินดีกว่า บอกให้ลุงรู้ก่อน ตอนนี้มันก็รุ่งเช้าแล้วที่นิวซีแลนด์ ต้องรีบโทรก่อนที่ลุงจะออกไปข้างนอก"          เทสซาไม่เคยนึกฝันมาก่อนว่า จะต้องมานึกขอบคุณผู้ที่คิดค้นประดิษฐ์โทรศัพท์ขึ้นมามากเท่าในเวลานี้เลย เพราะภายในสิบวินาทีหลังจากที่ได้กดเลขหมายปลายทาง เธอได้ยินเสียงของพ่อทูนหัวที่อยู่ห่างไปไกลถึงหนึ่งหมื่นสองพันกว่าไมล์ดังมาตามสาย พร้อมกับบอกให้เธอได้รับรู้ว่า โถเงินเก่าสมัยจอร์เจียนใบนั้นไม่ได้ถูกขโมย แต่ลุงมาร์ตินเอาไปให้ช่างเงินในเมืองไอเวอร์ตันซ่อมหูของมัน           "ลุงลืมบอกคุณเบนสันไป" ลุงมาร์ตินพูดสรุป "ช่วยบอกคุณแม่บ้านด้วย ลุงขอโทษน่ะที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้นมา"           พอวางหู เทสซารีบแจ้งข่าวดีให้คุณแม่บ้านรู้ แล้วโทรแจ้งตำรวจว่า โถเงินยังอยู่ดี ไม่ได้ถูกขโมยไปแต่อย่างไร           "น้าว่า หนูน่าจะไปบอกคุณฮาร์เปอร์ด้วยนะจ้ะ" คุณแม่บ้านเสนอความเห็น แต่เมื่อยังไม่อยากจะเจอหน้าชายหนุ่ม เทสซาจึงใช้โทรศัพท์แทน           "คุณฮาร์เปอร์ไปลอนดอนกับคุณมอร์เทนสัน" คุณวิเธอร์สแจ้งให้เธอรู้ "และคิดว่าคงกลับมาพรุ่งนี้จ้ะ"           ตกลงว่า เขากับอิงกริดค้างคืนกันที่ลอนดอนสินะ!  ไม่ต้องสงสัยเลยว่า คงนอนเตียงเดียวกันด้วย - ยัยก้อนน้ำแข็งน่ะหรือ จะยอมพลาดโอกาสทองครั้งนี้           คิดบ้าๆ ไปได้! - เสียงเตือนดังขึ้นในหัวของหญิงสาว - ไหนบอกว่าเชื่อใจแพทริกไงว่าเขาไม่ยุ่งเกี่ยวเชิงชู้สาวกับลูกน้องสาวๆ           งั้นรึ? - เสียงแจ๋นอีกเสียงดังขึ้นในหัว - หนุ่มโสดทั้งแท่งที่ไหนจะขัดขืน หักห้ามตัวเองไม่ให้เออออด้วยกับสาวสวยที่ตั้งหน้าตั้งตาจะจับเขาให้ได้           แล้วไงล่ะ ถ้าเขาเออออด้วย?  ยังไงเสีย เขาก็ยังโสด ไม่มีพันธะใดๆ ทั้งสิ้น ดังนั้น จะทำอะไร กับใคร ที่ไหน ก็ย่อมได้อยู่แล้ว! แต่ปัญหาของเทสซาอยู่ที่ว่า เพราะเธอคาดเดาว่าเขาไปทำอะไรๆ กับอิงกริดน่ะสิ ถึงทำให้เธอหงุดหงิดหัวเสียได้อย่างนี้! เธอจะไม่สนใจสักนิดเดียว ถ้าแพทริกไปทำอะไรๆ กับผู้หญิงคนอื่น ที่ไม่ใช่ยัยก้อนน้ำแข็งคนนี้           อย่างน้อยที่สุด นั่นคือสิ่งที่หญิงสาวพยายามบอกกับตัวเอง และไม่ยอมจะคิดเบี่ยงเบนไปเรื่องอื่น                                 ~~~~~~~~~~จบบทที่แปด~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 13 เม.ย. 46 00:45:04 A:203.107.196.184 X: ]

ความคิดเห็นที่ 36 อยากเห็นผลงานของบ๊อบบี้จังเลยค่ะ.. เทสซาเหมือนคนที่ชุบชีวิตบ๊อบบี้จริง ๆ.. อ่านแล้วปลื้มค่ะ.. :D จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 16 เม.ย. 46 23:50:06 ]

ความคิดเห็นที่ 37 สนุกมาก ๆ เลยค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ..รีบ ๆ มาโพสต์น้าค้า-- จะรอคะ จากคุณ : jyunsui - [ 24 เม.ย. 46 22:41:29 A:202.57.170.82 X: ]

ความคิดเห็นที่ 38 บทที่ 9-10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2187908/W2187908.html จากคุณ : Janer - [ 15 ต.ค. 46 18:46:29 ]